Laat de Indianen Het Indiaansche ras weer in opkomst weer Indianen worden! De ellende in de reservations. De Indianen van Santa Anna beoef enen nog steeds hun oude dansen* Het oude sprookje, dat de Indianen ver oordeeld zouden zijn om geheel uit te ster ven is reeds lang ver^ geten. Huwelijken van geimmigreerde Euro peanen en Amerikanen met zuivere Indiaan- schen worden niet op gevat als 'n schending' van het ras, worden niet beschouwd als een schande, zooals b.v. in Amerika wel het geval is met het huwelijk tusschen het blanke en het negerras! Steeds grooter is het aantal Indianen, dat zich weet op te werken tot hoo- ge staatsbetrekkingen. Op de universiteiten, in de bankbedrijven, het zakenleven overal treft men Indianen aan, wier voorouders nog op buffels jaagden. Zij zijn de reservations naar de steden geko men. En toen kwam John Collier. John Collier is een Indiaan, die thans reeds grijze haren heeft. Maar hij is een man, die een open ook heeft voor de nooden van zijn rasgenooten en die daaraan een groote in telligentie paart. De laatste 10 jaar van zijn leven wijdde hij aan de bestudeering van het Indianenpro- bleem. De factoren, waarmede hij rekening heeft te houden, zijn van verschillenden aard: er zijn 300.000 Indianen in Noord-Amerika. Daarvan staan er 240.000 onder bescher ming van de staat. Wat deze staatsbescher- ming van de Indianen gemaakt heeft, kan men het gemakkelijkst zien aan de groote inkrimping van land, die sedert 1887 heeft plaatsgevonden. Ook tegenwoordig nog tracht men op alle mogelijke manieren de Indianen het land uit de handen te wringen! Ondanks ieder Op de tentoonstelling: Indianen spelen Indiaantje! zolfstandigheidsstrevcn onderdrukte men de Indianentaal stelselmatig! Toen verscheen Collier op het tapijt en cischte van de regecring kort en bondig, dat men onmiddellijk een wet in het leven zou roepen ter bescherming van het land der Indianen, waarbij de mogelijkheid ge opend zou worden de reeds verkochte lan derijen terug te verwerven. Verder wilde hij, dat iedere Indianenstam een kleine zèlfregeering zou krijgen, waarbij de pre sident zelfstandig door hen gekozen werd! Weliswaar meende men onlangs via tal van geleerde onderzoekingen vast gesteld te hebben, dat het Indiaansche op perhoofd eigenlijk geen opperhoofd in den eigenlijken beteekenis van het woord was geweest, doch meer de rol van hooge pries ter had vervuld, maar door deze meer philologische détails liet Collier zijn plan nen en voorstellen niet beïnvloeden en te genhouden! Collier wil dus de „Groote Beer" en de „Zwarte Adelaar" in zekeren zin tot staatspresident verheffen! Collier, zélf een raszuivere Indiaan, zoo als wij reeds opmerkten, heeft bij zijn stam, de Navajo's een begin gemaakt! Zijn stam leeft in de reservations van Nevada en Arkansas. Zijn stamgenooten bewonen een gebied, dat grooter is dan Nederland en België tezamen! De Navajo's-Indianen namen er geen aanstoot aan, dat John Collier een Iersche tot vrouw genomen heeft; hij heeft echtefl twee zuiver-Indiaansche kinderen geadop» teerd, om zoo de raszuivere erfopvolging i$ zijn familie tenminste te verzekeren! Opmerkelijk is het, dat deze doelbewust wuste. Indianen bij het uitvoeren vaiï hun plannen de hulp der blanken in wel* ken vorm ook volkomen weigeren! Zelfs geen aandeelen willen zij aan de blanken! overdoen! Inplaats daarvan trachten zij hun oude stemgebruiken weer te cultivee* ren. Reeds zijn de eerste bevloeingswer* ken door Indiaansche ingenieurs, met bef hulp van Indiaansche werklieden en Irft diaansch kapitaal, gebouwd! Reeds rijzerï de eerste sleden uit den grond, wier plan* nen door Indiaansche architecten ontwosr pen zijn! De Pueblo-Indianen, de huurlieden dei! Navajo's, hebben dezelfde ontwikkeling» richting ingeslagen. Zeer interessant is dat de hulp van zekere, tè sterk ver-Ame* rilcaaniseerde Indianen wordt geweigerd» Dat zijn hoofdzakelijk de Indianen, wien da dollars naar het hoofd gestegen zijn, die zij ontvingen voor hun landen, waarop b.v. petroleum gevonden werd! Hoevèr men gaat in het negeeren van da door de cultuurproducten, zooals alcoholj opium en andere importdingen verzwakte en gedegenereerde Indianen blijkt ten dui* delijkste uit de namen die men deze ven' weelcelijkste roodhuiden pleegt te gevenf men noemt o.a. de „verloren vetten"! Daar* belicht, dat zij iedere" hebben door huii svormen en dat. zij ook volksgemeenschap on* bruikbaar zijn geworden! Tal van dezë „verlorenen" trachten zich namelijk op 't laatste moment weer te doen opnemen in de gemeenschap van hun rasgenooten. Zoo willen b.v. de Osage-stammen in Oklaha- ma, de rijkste stammen van alle Noord- Amerikaansche Indianen, bereid, het stuur om te werpen! Ook de Klamath-Indianeii in Oregon willen medewerken aan een In diaansche gemeenschap. Deze Klamath» Indianen zijn zóó rijk, dat ieder kind in zekeren zin met 20.000 dolar in de wieg geboren wordt! Nóg staat Collier in het beginstadium van de vex-werkelijking van zijn grootsche plannen. Maar deze verwerkelijking komt met haastige schreden nader. En is zij eenmaal op handbreedte genaderd, dan zullen de roodhuiden weer evenals vroeger in Amerika heerschen. En de overgroot» ouders kunnen op hun Eeuwige Jachtveld den trotsch op hun nazaten neerkijken, die de, kwade tijden in zwaren strijd, maaf doelbewust en succesvol te boven zijn ge komen ENGELANDS RECORD-LEGKIP. Bijna dagelijks 1 ei. Onlangs kwamen in Milford in Enge land rond 13.000 leghennen aan, die er aanspraak op maken, tot de beste eierleg- sters van Groot-Brittannië te worden gere kend. Als recordhoudster is er een hen, die het in 239 dagen tot 234 gezonde eieren heeft gebracht. Ze heeft voor haar trotschen be zitter bijna dagelijks een ei gelegd, bij heeft haar daardoor voor een goeden prijs weer kunnen verkoopen. Ook de op een na de beste leghen kan zich op 193 eieren in 32 weken beroemen; de derde heeft het in denzelfden tijd tot 187 gebracht. De ideale kip, die iederen dag een eï legt, van zekere tusschenpoozen afgezien natuurlijk, is dus in geen geval een utopie, maar slechts het resultaat van zorgvuldig uitzoeken en verzorgen. PRESIDENT ROOSEVELT heeft eeni- gen tijd geleden aangekondigd, dat hij voor de Noord-Amerikaansche indianen zou zorgen. In Amerika breekt men zich trouwens den laatsten tijd al het hoofd over de Indianen. Men vraagt zich af, of het niet beter ware den rooden man in de gelegenheid te stellen weer „In diaan" te worden, in de voMe beteekenis van het woord! Op het oogenblik bezitten de Indianen in de reservations niet genoeg land: zij kunnen zich niet meer voldoende voeden! Over het „Indiaansche probleem" heeft de bekende auteur Colin Ross in zijn laatste boek „Het uur van Amerika's nood lot", een zeer lezenswaardig werk, o.a. het volgende geschreven: „Wij waren in het Indianenterritorium. De schraalheid van den grond, de droogte van de grassprieten, de uitgestrekte zand en rotswoestijnen, waar geen vegetatie te bekennen viel, liet geen twijfel daarom trent na. Overal in de Vereenigde Staten, waar de grond bijzonder vruchtbaar, de streek bijzonder fraai, en het klimaat ver draagbaar is, kan men zeker zijn, géén In dianen meer te vinden. Men heeft hen langzamerhand uit hun- wouden, van hun vruchtbare vlakten verdreven, steeds ver der naar het Westen eerst tot over de Appalachen, daarna over den Mississippi, om tenslotte... de woestijn- en steppenpro- vincies als woonplaats aan te wijzen, die gelegen zijn langs de groote bergketens in het Westen. Het land van de goede straten maakt een uitzondering voor de Indiaansche reserva tions. Waar hebben roodhuiden straten voor noodig? Het is niet gewenscht, dat zij het hun toegewezen gebied zoo gemakkelijk kunnen verlaten; terwijl ook vreemdelin gen niet te veel in Indianenland moeten komen, De oer-inwoners en eigenlijke eige naars van het land, dat men zich toege- eigend heeft, moeten in de woestijngevan genissen blijven, waarin men hen opgeslo ten heeft, daar moeten ze leven en ster ven, liefst uitsterven! Dat was natuurlijk nooit de officieele politiek, maar in de heele behandeling van den rooden man leeft nog iets van dc oude Puriteinsche stelling, die de eerste kolonisten erop na hielden: een doode Indiaan is een goede Indiaan! „beschaving" zich niet! De kinde ren konden niet meer wennen aan het leven in het leemen huis of de wigwam, nu zij in de fi'aaie ka mers van het pensionaat waren verwend en verweekelijkt. Ook de den die cultuurmaniakken niet de minste moeite om de door hen „ge civiliseerde" Indianen in de we reld der Westersche cultuur een plaatsje te bezorgen, nu zij het bij hun ouders niet meer konden uit houden. Dat was het begin van de gi'oote massa halfbeschaafde en onbruikbare, ten slotte volkomen ten onder gaande Indianen van tegenwoordig! De tliese van het onvermijdelijke uit- slei'ven van het roode ras, in ieder geval in de Vei'eenigdc Staten, was langen tijd algemeen verbreid en waarlijk niet alleen In Amerika! Jarenlang leek het er dan ook op, alsof men gelijk zou krijgen! Maar op ééns schenen de roodhuiden een andere koers ingeslagen te hebben! Zij stiex-ven niet meer uit! De ineeste stammen hielden den stand van hun bevolking op peil, ja sommige begonnen zelfs op een onrustba rende wijze te vermeerderen! Dat was fa taal, daar de indianenpolitiek hierop niet was ingesteld! Het iand, dat men de ver schillende stammen had toegewezen, was reeds tamelijk krap toegemeten; het toe nemende geboortecijfer had daartegenover echter een fatale uitwerking, temeer, daar men de grond, die voor de stammen be stemd was, weer onderverdeelde over de verschillende families en hen daarvan eigenaar maakte! Het gevolg was, dat de Indiaan, volkomen onbekend met handel en zakendoen van de moderne wereld, ook thans weer op gewetenlooze wijze werd uitgebuit! Al was het land dan ook weinig waard, het loonde toch nog steeds de moei te om het voor een paar dekens en een paar dozijn flesschen jenever te koopen! Van 133 millioen akkers in 1S87 verminder de de den Indianen toebehoorende ,gx*ond tot 47 millioen tegenwoordig. Daarvan zijn 20 millioen onbruikbare woestijn. Daarme de scheen de laatste acte van de tragedie ....door Indiaansche architecten ont worpen! steppen zagen we talrijke schapenkudden der Navajo's, alsmede hun typische, acht hoekige woongebouwen. De Navajo's zijn het meest indrukwek kende voorbeeld van de snelle vermeerde ring van de verschillende Indianenstam men! Tegen het midden van de vorige eeuw leek het er in alles op, of de 5tam zou volko men uitsterven! De heele stam tel de nog slechts S000 hoofden! Se dert dien tijd heeft de stam zich echter lang zaam vermeer derd, zoodat men tegenwoordig 40 duizend Navajo's telt! Daarmede is ech ter een ernstig xrobleem ontstaan ook voor de blan ken! De Navajo's zijn nomaden; zij leven van hun schapen, hun kudden! Tegen wil en dank zijn deze kudden zoo groot geworden, Natuurlijk deed men al het mogelijke om de i'oodhuidige medeburgei's zoo spoedig, overvloedig en grondig mogelijk bekend te maken met de zegeningen" vaxi de Wes- tei-sche cultuur, die men met een verkeerd woord „beschaving" pleegt te noemen! Niet alleen door de nazaten van Winnetou van vuurwapenen en... vuurwater te voor zien. (Dit laatste verbood men zelfs offi cieel, hoewel iedere Indiaan desondanks toch nog evenveel „vuurwater" te drinken kon krijgen als hij wilde drinken, of lie ver: betalen, al gingen de laatste gelden van de familie daai-medc eraan!) Neen, men meende eenigen tijd wérkelijk, dat men de Indianen nog wel eens „blank" kon maken! Daartoe scheen het beste mid del de kindex*en zoo spoedig mogelijk van de oudex's te scheiden en in pensionaten on der te brengen, die zóó ver van de reserva tions verwijderd lagen, dat de ouders de kinderen niet konden opzoeken en hen eerst weer terugzagen, als zij na het eiii- digen van den schooltijd in de reservati ons terugkeerden. Dat de ouders en de kinderen elkaar dan niet meer begrepen, daarom bekommerden de apostelen van de Boven: Indianen bij den arbeid in dienst van blanken. Links: De dochter van een der weinige rijkgewor- den Indianen-opperhoofden bij een reis door Europa. Rechts boven: In Taos hebben de Indianen huizen van verscheidene verdiepingen hoogte gebouwd van den ï'ooden man gespeeld te zijn! De vroegere heerscher en koning over een reusachtig werelddeel werd op eigen grond doelbewust tot bedelaar en vluchteling ge maakt! Merkwaardigerwijs en feitelijk haast on begrijpelijk, hield daarmede de achteruit gang van het ras geen gelijken pas, inte gendeel: het ras nam steeds in aantal toe! De op het ovex'blijfscl van het vx-oegexe In- dianenteri'itorium blijvende rest scheen zich met handen en voeten daaraan vast geklampt te hebben! De rooden leefden en hongerden in hun reservations. Zij leefden van ongelooflijk minimale inkomens, die men gemiddeld schatte op en daai-bij is inbegrepen de opbrengst van de eigen tarmproducten en van dé veefokkei'ij ruim 40 Dollar... per jaar! Overal in het Zuid-Westen viel het mij op, welk een rol de Indiaan hier nog steeds alleen' al door zijn aantal zielen -speelt. Ook -in de schijnbaar onbewoonde dat zij véél te groot zijn geworden voor het hun ter beschikking staande land. De hon gerige diex*en hebben de toch x-eeds schaai'- sche en zwakke gras- groei vernietigd en de planten met wortel en al uitgetrokken. Thans heeft nxen geen weiden meer en wat nóg erger is de van zijn laatste plantenresten ontdane grond heeft geen stevigheid, geen weerstandsvei'mogen meer! De px-airiehond woelt dien grond om, de regen ondex-mijnt die. Erosie heeft her haaldelijk plaats: wel dra zal 'ook de eertijds vruchtbaarste streek 'n woestijn geworden zijn! De gierigheid van vroe- gere naties, die de In dianen op het on vruchtbaarste, slechtste land drong en zelfs dit nog besnoeide, wreekt zich thans op vi*eeselij- ke wijze. De i'egeering der Vereenigde Staten zal met onbeperkte middelen moeten in springen, om de India nen voor den honger- dood te bewaren en den. grond te redden, voordat die geheel en al tot woestijngrond is gedegenei'eerd! Het beste middel om de Indianen te red den en tevens den grond weer vruchtbaar te maken, ziet de regeering van Roosevelt in het herstellen der oude stamgemeen schappen van de roodhuiden. Men wil de Indianen weer Indianen maken! Zij zullen weer gemeenschappelij- ken grond bezitten en die px-oductief ma ken. Men wil hen trouwens geheel en al uit de gemeenschap der blanken, waarin men hen met zooveel moeite eerst heeft ondergebracht, verwij deren. De scholen, waarop men hen de oude stam-overleve- ringen en -gebruiken tx-achtte te doen ver geten, waarop zij zouden leeren „blanken" te zijn, zullen gesloten worden. De kinde ren zullen in de tenten der ouders blijven, in de reservations. Zij zullen Manitou weer aanroepen. India nen zullen weer Indianen zijn! -Bovendien komt er-nog iets anders bij.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1935 | | pagina 8