Laat de Indianen
Het Indiaansche ras
weer in opkomst
weer Indianen worden!
De ellende in de
reservations.
De Indianen van Santa Anna beoef enen nog steeds hun oude dansen*
Het oude sprookje,
dat de Indianen ver
oordeeld zouden zijn
om geheel uit te ster
ven is reeds lang ver^
geten. Huwelijken van
geimmigreerde Euro
peanen en Amerikanen
met zuivere Indiaan-
schen worden niet op
gevat als 'n schending'
van het ras, worden
niet beschouwd als een
schande, zooals b.v. in
Amerika wel het geval
is met het huwelijk
tusschen het blanke en
het negerras! Steeds
grooter is het aantal
Indianen, dat zich weet
op te werken tot hoo-
ge staatsbetrekkingen.
Op de universiteiten, in
de bankbedrijven, het
zakenleven overal
treft men Indianen
aan, wier voorouders
nog op buffels jaagden.
Zij zijn de reservations
naar de steden geko
men.
En toen kwam John
Collier.
John Collier is een
Indiaan, die thans reeds
grijze haren heeft.
Maar hij is een man,
die een open ook heeft
voor de nooden van
zijn rasgenooten en die
daaraan een groote in
telligentie paart. De
laatste 10 jaar van zijn leven wijdde hij
aan de bestudeering van het Indianenpro-
bleem.
De factoren, waarmede hij rekening heeft
te houden, zijn van verschillenden aard: er
zijn 300.000 Indianen in Noord-Amerika.
Daarvan staan er 240.000 onder bescher
ming van de staat. Wat deze staatsbescher-
ming van de Indianen gemaakt heeft, kan
men het gemakkelijkst zien aan de groote
inkrimping van land, die sedert 1887 heeft
plaatsgevonden.
Ook tegenwoordig nog tracht men op alle
mogelijke manieren de Indianen het land
uit de handen te wringen! Ondanks ieder
Op de
tentoonstelling: Indianen spelen
Indiaantje!
zolfstandigheidsstrevcn onderdrukte men
de Indianentaal stelselmatig!
Toen verscheen Collier op het tapijt en
cischte van de regecring kort en bondig,
dat men onmiddellijk een wet in het leven
zou roepen ter bescherming van het land
der Indianen, waarbij de mogelijkheid ge
opend zou worden de reeds verkochte lan
derijen terug te verwerven. Verder wilde
hij, dat iedere Indianenstam een kleine
zèlfregeering zou krijgen, waarbij de pre
sident zelfstandig door hen gekozen werd!
Weliswaar meende men onlangs via
tal van geleerde onderzoekingen vast
gesteld te hebben, dat het Indiaansche op
perhoofd eigenlijk geen opperhoofd in den
eigenlijken beteekenis van het woord was
geweest, doch meer de rol van hooge pries
ter had vervuld, maar door deze meer
philologische détails liet Collier zijn plan
nen en voorstellen niet beïnvloeden en te
genhouden! Collier wil dus de „Groote
Beer" en de „Zwarte Adelaar" in zekeren
zin tot staatspresident verheffen!
Collier, zélf een raszuivere Indiaan, zoo
als wij reeds opmerkten, heeft bij zijn
stam, de Navajo's een begin gemaakt! Zijn
stam leeft in de reservations van Nevada
en Arkansas. Zijn stamgenooten bewonen
een gebied, dat grooter is dan Nederland
en België tezamen!
De Navajo's-Indianen namen er geen
aanstoot aan, dat John Collier een Iersche
tot vrouw genomen heeft; hij heeft echtefl
twee zuiver-Indiaansche kinderen geadop»
teerd, om zoo de raszuivere erfopvolging i$
zijn familie tenminste te verzekeren!
Opmerkelijk is het, dat deze doelbewust
wuste. Indianen bij het uitvoeren vaiï
hun plannen de hulp der blanken in wel*
ken vorm ook volkomen weigeren! Zelfs
geen aandeelen willen zij aan de blanken!
overdoen! Inplaats daarvan trachten zij
hun oude stemgebruiken weer te cultivee*
ren. Reeds zijn de eerste bevloeingswer*
ken door Indiaansche ingenieurs, met bef
hulp van Indiaansche werklieden en Irft
diaansch kapitaal, gebouwd! Reeds rijzerï
de eerste sleden uit den grond, wier plan*
nen door Indiaansche architecten ontwosr
pen zijn!
De Pueblo-Indianen, de huurlieden dei!
Navajo's, hebben dezelfde ontwikkeling»
richting ingeslagen. Zeer interessant is
dat de hulp van zekere, tè sterk ver-Ame*
rilcaaniseerde Indianen wordt geweigerd»
Dat zijn hoofdzakelijk de Indianen, wien
da dollars naar het hoofd gestegen zijn, die
zij ontvingen voor hun landen, waarop
b.v. petroleum gevonden werd!
Hoevèr men gaat in het negeeren van da
door de cultuurproducten, zooals alcoholj
opium en andere importdingen verzwakte
en gedegenereerde Indianen blijkt ten dui*
delijkste uit de namen die men deze ven'
weelcelijkste roodhuiden pleegt te gevenf
men noemt o.a. de „verloren vetten"! Daar*
belicht, dat zij iedere"
hebben door huii
svormen en dat. zij ook
volksgemeenschap on*
bruikbaar zijn geworden! Tal van dezë
„verlorenen" trachten zich namelijk op 't
laatste moment weer te doen opnemen in
de gemeenschap van hun rasgenooten. Zoo
willen b.v. de Osage-stammen in Oklaha-
ma, de rijkste stammen van alle Noord-
Amerikaansche Indianen, bereid, het stuur
om te werpen! Ook de Klamath-Indianeii
in Oregon willen medewerken aan een In
diaansche gemeenschap. Deze Klamath»
Indianen zijn zóó rijk, dat ieder kind in
zekeren zin met 20.000 dolar in de wieg
geboren wordt!
Nóg staat Collier in het beginstadium
van de vex-werkelijking van zijn grootsche
plannen. Maar deze verwerkelijking komt
met haastige schreden nader. En is zij
eenmaal op handbreedte genaderd, dan
zullen de roodhuiden weer evenals vroeger
in Amerika heerschen. En de overgroot»
ouders kunnen op hun Eeuwige Jachtveld
den trotsch op hun nazaten neerkijken,
die de, kwade tijden in zwaren strijd, maaf
doelbewust en succesvol te boven zijn ge
komen
ENGELANDS RECORD-LEGKIP.
Bijna dagelijks 1 ei.
Onlangs kwamen in Milford in Enge
land rond 13.000 leghennen aan, die er
aanspraak op maken, tot de beste eierleg-
sters van Groot-Brittannië te worden gere
kend.
Als recordhoudster is er een hen, die het
in 239 dagen tot 234 gezonde eieren heeft
gebracht. Ze heeft voor haar trotschen be
zitter bijna dagelijks een ei gelegd, bij
heeft haar daardoor voor een goeden prijs
weer kunnen verkoopen. Ook de op een
na de beste leghen kan zich op 193 eieren
in 32 weken beroemen; de derde heeft het
in denzelfden tijd tot 187 gebracht.
De ideale kip, die iederen dag een eï
legt, van zekere tusschenpoozen afgezien
natuurlijk, is dus in geen geval een utopie,
maar slechts het resultaat van zorgvuldig
uitzoeken en verzorgen.
PRESIDENT ROOSEVELT heeft eeni-
gen tijd geleden aangekondigd, dat
hij voor de Noord-Amerikaansche
indianen zou zorgen. In Amerika
breekt men zich trouwens den laatsten tijd
al het hoofd over de Indianen. Men vraagt
zich af, of het niet beter ware den rooden
man in de gelegenheid te stellen weer „In
diaan" te worden, in de voMe beteekenis
van het woord! Op het oogenblik bezitten
de Indianen in de reservations niet genoeg
land: zij kunnen zich niet meer voldoende
voeden! Over het „Indiaansche probleem"
heeft de bekende auteur Colin Ross in zijn
laatste boek „Het uur van Amerika's nood
lot", een zeer lezenswaardig werk, o.a. het
volgende geschreven:
„Wij waren in het Indianenterritorium.
De schraalheid van den grond, de droogte
van de grassprieten, de uitgestrekte zand
en rotswoestijnen, waar geen vegetatie te
bekennen viel, liet geen twijfel daarom
trent na. Overal in de Vereenigde Staten,
waar de grond bijzonder vruchtbaar, de
streek bijzonder fraai, en het klimaat ver
draagbaar is, kan men zeker zijn, géén In
dianen meer te vinden. Men heeft hen
langzamerhand uit hun- wouden, van hun
vruchtbare vlakten verdreven, steeds ver
der naar het Westen eerst tot over de
Appalachen, daarna over den Mississippi,
om tenslotte... de woestijn- en steppenpro-
vincies als woonplaats aan te wijzen, die
gelegen zijn langs de groote bergketens in
het Westen.
Het land van de goede straten maakt een
uitzondering voor de Indiaansche reserva
tions. Waar hebben roodhuiden straten
voor noodig? Het is niet gewenscht, dat zij
het hun toegewezen gebied zoo gemakkelijk
kunnen verlaten; terwijl ook vreemdelin
gen niet te veel in Indianenland moeten
komen, De oer-inwoners en eigenlijke eige
naars van het land, dat men zich toege-
eigend heeft, moeten in de woestijngevan
genissen blijven, waarin men hen opgeslo
ten heeft, daar moeten ze leven en ster
ven, liefst uitsterven! Dat was natuurlijk
nooit de officieele politiek, maar in de
heele behandeling van den rooden man
leeft nog iets van dc oude Puriteinsche
stelling, die de eerste kolonisten erop na
hielden: een doode Indiaan is een goede
Indiaan!
„beschaving" zich niet! De kinde
ren konden niet meer wennen aan
het leven in het leemen huis of de
wigwam, nu zij in de fi'aaie ka
mers van het pensionaat waren
verwend en verweekelijkt. Ook de
den die cultuurmaniakken niet de
minste moeite om de door hen „ge
civiliseerde" Indianen in de we
reld der Westersche cultuur een
plaatsje te bezorgen, nu zij het bij
hun ouders niet meer konden uit
houden. Dat was het begin van de gi'oote
massa halfbeschaafde en onbruikbare, ten
slotte volkomen ten onder gaande Indianen
van tegenwoordig!
De tliese van het onvermijdelijke uit-
slei'ven van het roode ras, in ieder geval
in de Vei'eenigdc Staten, was langen tijd
algemeen verbreid en waarlijk niet alleen
In Amerika! Jarenlang leek het er dan ook
op, alsof men gelijk zou krijgen! Maar op
ééns schenen de roodhuiden een andere
koers ingeslagen te hebben! Zij stiex-ven
niet meer uit! De ineeste stammen hielden
den stand van hun bevolking op peil, ja
sommige begonnen zelfs op een onrustba
rende wijze te vermeerderen! Dat was fa
taal, daar de indianenpolitiek hierop niet
was ingesteld! Het iand, dat men de ver
schillende stammen had toegewezen, was
reeds tamelijk krap toegemeten; het toe
nemende geboortecijfer had daartegenover
echter een fatale uitwerking, temeer, daar
men de grond, die voor de stammen be
stemd was, weer onderverdeelde over de
verschillende families en hen daarvan
eigenaar maakte! Het gevolg was, dat de
Indiaan, volkomen onbekend met handel
en zakendoen van de moderne wereld, ook
thans weer op gewetenlooze wijze werd
uitgebuit! Al was het land dan ook weinig
waard, het loonde toch nog steeds de moei
te om het voor een paar dekens en een
paar dozijn flesschen jenever te koopen!
Van 133 millioen akkers in 1S87 verminder
de de den Indianen toebehoorende ,gx*ond
tot 47 millioen tegenwoordig. Daarvan zijn
20 millioen onbruikbare woestijn. Daarme
de scheen de laatste acte van de tragedie
....door Indiaansche architecten ont
worpen!
steppen zagen we talrijke schapenkudden
der Navajo's, alsmede hun typische, acht
hoekige woongebouwen.
De Navajo's zijn het meest indrukwek
kende voorbeeld van de snelle vermeerde
ring van de verschillende Indianenstam
men! Tegen het midden van de vorige
eeuw leek het er
in alles op, of de
5tam zou volko
men uitsterven!
De heele stam tel
de nog slechts
S000 hoofden! Se
dert dien tijd
heeft de stam
zich echter lang
zaam vermeer
derd, zoodat men
tegenwoordig 40
duizend Navajo's
telt!
Daarmede is ech
ter een ernstig
xrobleem ontstaan
ook voor de blan
ken! De Navajo's
zijn nomaden; zij
leven van hun
schapen, hun
kudden! Tegen
wil en dank zijn
deze kudden zoo
groot geworden,
Natuurlijk deed men al het mogelijke om
de i'oodhuidige medeburgei's zoo spoedig,
overvloedig en grondig mogelijk bekend te
maken met de zegeningen" vaxi de Wes-
tei-sche cultuur, die men met een verkeerd
woord „beschaving" pleegt te noemen!
Niet alleen door de nazaten van Winnetou
van vuurwapenen en... vuurwater te voor
zien. (Dit laatste verbood men zelfs offi
cieel, hoewel iedere Indiaan desondanks
toch nog evenveel „vuurwater" te drinken
kon krijgen als hij wilde drinken, of lie
ver: betalen, al gingen de laatste gelden
van de familie daai-medc eraan!) Neen,
men meende eenigen tijd wérkelijk, dat
men de Indianen nog wel eens „blank"
kon maken! Daartoe scheen het beste mid
del de kindex*en zoo spoedig mogelijk van
de oudex's te scheiden en in pensionaten on
der te brengen, die zóó ver van de reserva
tions verwijderd lagen, dat de ouders de
kinderen niet konden opzoeken en hen
eerst weer terugzagen, als zij na het eiii-
digen van den schooltijd in de reservati
ons terugkeerden. Dat de ouders en de
kinderen elkaar dan niet meer begrepen,
daarom bekommerden de apostelen van de
Boven:
Indianen bij den arbeid in dienst van
blanken.
Links:
De dochter van een der weinige rijkgewor-
den Indianen-opperhoofden bij een reis
door Europa.
Rechts boven:
In Taos hebben de Indianen huizen van
verscheidene verdiepingen hoogte
gebouwd
van den ï'ooden man gespeeld te zijn! De
vroegere heerscher en koning over een
reusachtig werelddeel werd op eigen grond
doelbewust tot bedelaar en vluchteling ge
maakt!
Merkwaardigerwijs en feitelijk haast on
begrijpelijk, hield daarmede de achteruit
gang van het ras geen gelijken pas, inte
gendeel: het ras nam steeds in aantal toe!
De op het ovex'blijfscl van het vx-oegexe In-
dianenteri'itorium blijvende rest scheen
zich met handen en voeten daaraan vast
geklampt te hebben! De rooden leefden en
hongerden in hun reservations. Zij leefden
van ongelooflijk minimale inkomens, die
men gemiddeld schatte op en daai-bij
is inbegrepen de opbrengst van de eigen
tarmproducten en van dé veefokkei'ij
ruim 40 Dollar... per jaar!
Overal in het Zuid-Westen viel het mij
op, welk een rol de Indiaan hier nog steeds
alleen' al door zijn aantal zielen
-speelt. Ook -in de schijnbaar onbewoonde
dat zij véél te groot
zijn geworden voor het
hun ter beschikking
staande land. De hon
gerige diex*en hebben
de toch x-eeds schaai'-
sche en zwakke gras-
groei vernietigd en de
planten met wortel en
al uitgetrokken. Thans
heeft nxen geen weiden
meer en wat nóg
erger is de van zijn
laatste plantenresten
ontdane grond heeft
geen stevigheid, geen
weerstandsvei'mogen
meer! De px-airiehond
woelt dien grond om,
de regen ondex-mijnt
die. Erosie heeft her
haaldelijk plaats: wel
dra zal 'ook de eertijds
vruchtbaarste streek 'n
woestijn geworden zijn!
De gierigheid van vroe-
gere naties, die de In
dianen op het on
vruchtbaarste, slechtste
land drong en zelfs dit
nog besnoeide, wreekt
zich thans op vi*eeselij-
ke wijze. De i'egeering
der Vereenigde Staten
zal met onbeperkte
middelen moeten in
springen, om de India
nen voor den honger-
dood te bewaren en
den. grond te redden,
voordat die geheel en al tot woestijngrond
is gedegenei'eerd!
Het beste middel om de Indianen te red
den en tevens den grond weer vruchtbaar
te maken, ziet de regeering van Roosevelt
in het herstellen der oude stamgemeen
schappen van de roodhuiden.
Men wil de Indianen weer Indianen
maken! Zij zullen weer gemeenschappelij-
ken grond bezitten en die px-oductief ma
ken. Men wil hen trouwens geheel en al
uit de gemeenschap der blanken, waarin
men hen met zooveel moeite eerst heeft
ondergebracht, verwij deren. De scholen,
waarop men hen de oude stam-overleve-
ringen en -gebruiken tx-achtte te doen ver
geten, waarop zij zouden leeren „blanken"
te zijn, zullen gesloten worden. De kinde
ren zullen in de tenten der ouders blijven,
in de reservations.
Zij zullen Manitou weer aanroepen. India
nen zullen weer Indianen zijn!
-Bovendien komt er-nog iets anders bij.