Charles Rex s=
De Brabantsche Brief
Demonstratie Silo-Hakselmachine
in de Zijpe.
van Dré.
Ethel M. Dell.
Ulvenliout, 3 September 1935.
Menier,
Vandaag zou 'nen
brief kunnen volschrijven
over dat wrcede ongeluk
in Zwitserland, waarvan 'n
heel wearelddeel, waar
van heel Europa den klap,
waaronder 't Belze Ko-
ningsvrouwke bezweek,
voelde echowen in z'n zie-
lement!
'k Zou 'nen stapel vellen
kunnen volschrijven over
den aanstaanden weareld-
oorlog, waarin de volke
ren malkaar zullen ver
scheuren om 't bezit
van petroleumvelden!
Of over 't antichrisme, dat als 'n geestelijke pest
z'n bacillen zaait in alle menschen van alle standen,
van alle landen, over de heele weareld.
En ook, 'nen brief over alle, deuze onderwer
pen samen en op 't end het geheel opdragen aan de
Hel met 'n machtelooze vervloeking
Om m'n eigen en m'n lezers die helsche kwelling
van machteloosheid te besparen, veeg ik liever al
't „nuuws" met 'nen zwaai van m'n pet weg, lijk ik
wel 's doe met 't ongedierte, dat z'n eigen zat vreet
aan den buik van m'n runders. En ik. ga oe schrij
ven over 'nen tiep, zooals, amico, al 'nen „optocht"
van 'n vijfentwintig differente tiepen hier door deuze
feuilleton van oewen krant getrokken is.
Over 'nen doodgewonen mensch, waarover 'n krant
nooit schrijft.
Want Krisje van den Meulen had nooit 0.3 seconde
korter gezwommen over honderd meters water, dan
'n ander.
Den Krist had ook nooit ennige andere sport be
dreven, want z'n leven bestond uit arbeid. Naastzij
nen arbeid kost ie geen „beroep" van „amateur'Mn-
dit-of-in-dat meer uitoefenen.
Hij trouwde in 'nen tijd, dat de kranten nog geen
prentekes gaven van „het huwelijk van den dag",
dus den Krist trouwde geruischloos.
Verder paste-n-ie netjes op en kwam ie dus even
min onder do rubriek rechtszaken, kortom: de krant
heeft, aan den Krist nie andere verspild, dan één
regeltje kleinen druk, 'n jaarge gelejen, onder de ru
briek „Overleden".
En toen hebben drie lezeressen dieën avond ge-
zeed: „Kek, da gekke Krisje is toch ok dood. Zeu-
venenzestig pas? Ik had 'm wel tachtig, vijfentachtig
gegeven."
En dan rekenden die wijfkens stillekens uit, dat
Krisje al „stok-oud" was, toen zij nog bakvisch waren,
ruim twintig jaren gelejen...!
En die paar wijfkens keken elk efkens in den
spiegel Neeë, dan zagen zuilie er toch beter uit
dan Krisje in zijnen tijd wat wieren sommigte
menschen toch vroeg oud Mocht zij er beter
zijn vanmiddag nog, in de stad, daar op het
hoekske van de Markt hihilii, zo'nen snot
neus, sjansen teugen heur. Hij moest 's weten dat
ze al twaalf jaar getrouwd was, moeder van drie
'kinders, hihilii, nog 's in den spiegel kijken,
ocli-ja, ze kon er dan ok nog best zijn knap
ventje wel
en zoo wier Krisje van den Meulen oo deuze wea
reld uitgeluid.
Krisje!
Dat zoo eenvoudigskens z'n leventje had afgedrib-
held in 't stedeke, waar ie geboren en getogen was.
dat Krisje, waar zoo weinig van te schrijven viel,
ollee, hij is tóch 'n feuilletonneke woèrd.
Want dat Krisje, 't had 'n zielemcnt, dat als 'n
vlammcke bcgost op te flikkeren in den wind, zoo
gaauw den Krist iets schoons zag, of beurde, of on
derging.
En dan trilden z'n gevoelige, lange, peezige han
den, want dan snakten ze naar 'nen bonk hout en
den beitel. Dan moesten ze vorm geven aan wat er
in Krist 'n zielement nie tot rust kost komen.
Krist had 'n kunstenèèrsziel.
Ilij docht, prakizeerde, lèèfde in hout. 'n Blom,
*n blad, 'n kindeke, ja 'n gebed of 'n lied, hij zag
't louter in 't gevlamde, geurige hout, dat ie met
z'n veul te stevige, maar lenige handen „kneedde"
of 't klei was.
Als dat kleine, gebogen keareltje 'nen zwaren blok
teakhout in z'n handen nam, dan wier dieën blok
klein en gedwee! Dan stak le 'm vooruit, bekeek
'm door zijn oogharen, trok zijnen mond tot 'n „groef-
in-hout", keerde den zwaren blok hardhout om-en-om
en onderzocht 'm met z'n oogen op den nerf, op kleur
en vlam, op den draad, en op de deugdelijkheid en
dan was 't, of ie 't brok doorgrondde tot in 't hart.
Dan leefde 't werk, 't beeld, 't relief al voor z'n
oogen. Dan gloeiden twee kleurkens onder z'n oogen,
dan kwam zweet op z'n mooie, hooge voorhoofd, dan
was den Krist 'n vuur gelijk, 'n vreugd-vlam, die op
flakkerde uit z'n zielement, maar die hum toch ook
meteen 'n bietje verteerde. Kek, .daarom was Krisje
zoo „oud", ziet ge, amico?
Voor ie beitelde met z'n handen, beitelde-n-ie met
zijnen geest.
En z'n materiaal was ijzerhard, waardoor eerst
den geest en later den beitel gedreven moest worden.
En hij had al zooveul hout gekerfd, bebeiteld en ge
stoken, dat in zijnen kop alle die kervingen stonden,
want eiken kerf was van zijn ziel uitgegaan. Daar
om leek ie zoo oud, amico
Daar waren voorname bazen in het stedeke, eige
naars van kapitale meubelzaken; patroons over 'n
leger werkvolk; heel voorname „sleunpilèèren" van
't stedeke, waar i'der teugenop zag. Meubelfabrikaan-
ten, die als lieerschers, en nie als leveranciers,
in de kostelijkste, prachtigste salons huile dure ad
viezen gaven. Die in jury's zaten en examencommis
sies, die lid van den Raad, bestuurder van de Ka
mer van Koophandel waren. Die 'n koninklijk wa
pen voerden in veule kleuren op kostelijk brieven-
pampier.
Die teekenaars, ja ingenieurs, soms, die accoun
tants en artisten onder 't personeel hadden en
drilden.
Maar die in de kostbare salons van den adel
en den eersten stand nie dochten aan de hulp van
den ingenieur, van den artist, van den ontwerper,
van den boekhouwer, doch daar stillekens hoopten
op de hulp van Krisje van den Meulen.
Krisje, den gebogen toovenaar, die 'nen eiken balk
veranderde in 'nen engel. 'Nnen blok ijzerhout om-
kneedde in 'nen leeuw, 'n Plaat kersenhout omtoo-
verde in 'n schaal vruchten. Die uit wat rauwe plan
ken 'nen gebeeldhouwden schoorsteen schiep, schoon
genogt om de gobelins in de paleizen tot eer te
strekken.
Dan dochten die bazen- nie aan den baron, den op
drachtgever, aan de machtige douairière, die zóó
machtig en groot was, dat zij 'n sigaar kost rooken
in tegenwoordigheid van den fabrikant, dan docht
hij, al pratende, al uitstallende zijnen kennis en ge
leerdheid, aan den krommen Krist van den Meulen,
die alleen in staat was, om in zijn stalleke, achter
z'n woning, de kunstige dingen te maken, voor de
salons waarin Krisje nog nooit geweest was, 't be
staan alleen maar van heuren zeggen kende, maar
welk bestaan toch boven zijn begrip en ook be
neden zijnen aandacht gingl
Ja, amico, daar waren wel patroons, naar wier
oogen gekeken werd, door driehonderd man perso
neel, terwijl zo'nen patroon keek naar Krisje zijn
oogen, om te zien of den Krist zijn droomoogen ef
kens dichtkneep bij de opdracht. Want dan dan
was dieën kleinen Krist begeesterd en dan was er 'n
schoon stuk werk te verwochten.
Maar Krisje wist dat nie! Zou 'm nie kunnen
schelen ook, want hij zag alleen maar hout en
geenen meubelfabrikaant. Zelfs dien zijn sigaar nie,
want Krisie kost alleen werken mee 'n pepke.
Krist was 'nen soortement vrind van me.
Want as ie iets schoons onderhanden had, dan
riep ie me wel 's achter in z'n stalleke, als ik met
den groentenwagel voor de deur stond. En dan was
ie altij sjuust bezig aan 't schoonste werkstuk dat
ie ooit gemaakt had Dan vertelde-n-ie er zooveul van
da'k den engel zag gaan zweven op de kunstig ge
snejen wieken. Of den leeuw zag grijnzen uit zo'nen
levend-gestoken muil.
En als ik dan later vroeg om 't stuk nog 's te
meugen zien, dan was ie 't haast vergeten. Want dan
zee-t-ie: ..Oh. datte. iah! Och ia! Maar nouw
za'k oe 's iets laten zien Kek, da's werk! Da's 't
schonste. wat ooit in deus wei-kplots (ochèrme, da
lekkend schuurke!! ontstaan is
't Was 'nen aarige!
't Was 'nen tiep.
Soms kwam ik 'm teugen in de stad. Dan slenter-
de-n-ie mistroostig, chagrijnig, met 'n uite pijp in
zijnen gekerfden kop, en zag ie me nie.
Maar soms ok, dan zag ie me wèl. Dan was ie zat.
Dan dreef 'nen wolk van jeneverlucht om dieën
kervenkop, die dan
récht op zijnen romp stond.
Dan was ie druk. Dan had ie veul praat. Dan gaf
ie rondjes weg. Dan stak ie z'n duimen in de arms
gaten van z'n vest en ging op z'n teenen staan, om
„groot" te lijken. Dan dan, was dat ouwe Krisje
zestien jaren!
Maar clan wist ik wel, hoe ie in allebei die geval
len, zooals ik 'm in de stacl aantrof, nie aan 't werk
kost komen. Hoe dan 't harde, 't ijzerharde mate
riaal al dagen té hard, te onkneedbaar was voor zijn
sterke handen, voor zijnen scherpen geest en beitel.
Dan dan was den Krist ongelukkig.
Zóó ongelukkig, tot ie z'n verdriet verzuipen
ging
Dan daagde-n-ie de heele weareld uit, (dat stedeke
tenminste). Dan sloegen die prachtige handen gaten
inde locht, mee zo'nen kracht, of Krisje eiken pa-
neelen wou beschadigen.
Dan berstten er peerse aders door zijn groote,
blanke voorhoofd, als vingers zoo dik.
Dan dan vocht ie tegen 't niks. 't Helsche niks,
dat 'm ontkracht had en wat ie dan ontkende met
groote woorden, met vloeken, te groot voor zo'n klein
manneke Zóó groot, dat ge 'r van in den lach
schoot, teugen wil en dank.
Dan herinnerde-n-ie z'n eigen pas dat zijn zwe
vende engelen de lichtkronen droegen in de salons
van Baron van Zoo tot Zus.
Dat zijn heiligenbeelden den preekstoel torsten in
de kathedralen daar en daar.
En dan zwollen de aren in zijnen nek tot berstens-
toe. Dan trilden z'n geweldige vuisten, knappend in
de spieren.
Dan stond z'n schoone zielement in de foltering
van hellevuur. Dan puilen z'n oogen appelgroot uit
dien „eikenhouten" kop.
Den oorlog kwam. De vrede kwam, De onbe
schaafdheid kwam over 't menschdom. De kunst
viel. mét de beschaving aan schervels.
En Krisje van den Meulen zag z'n vak verzinken
op den dag, dat 'n bloedroode zon aan den ender
onderging over 'n weareld van ellende, van massa
moord, van verwildering, van ploertigheid kortom.
Hetzelfde Krisje, dat zijn verdriet verdronk, als
ie enkele dagen den zegen van zijnen schoonen ar
beid missen moest, als zijnen geest nie meer kon,
datzelfde manneke heeft tien lange jaren geenen
stap meer gezet in zijn stalleke.
Tien lange jaren is ie gegaan door 'nen woestijn
van troosteloosheid van vervloekte dorheid, van on
afzienbare leegte.
Tien lange jaren is ie moeizaam gesjokt, straat in,
straat uit, door 't lachende, dansende, wuft-geworden
stadje, dat Krisje voor gek versleet.
Nou en dan probeerde 't kleine Krisje met zijn
groote vuisten op 't stadje te slaan, om den ande
ren dag te ontwaken op 't politiebureau.
'n Ziel, te groot voor deuzen kleingeestigen, ver
vallen tijd, ging onder in den poel, ons na 1918 over
gebleven als maatschappij.
Gekke Krisje stierf, krankzinnig in z'n stalleke,
met z'n hart in 'nen beitel.
En 'n paar krolsche wijfkens herinnerden heur
eigen toen 't ouwe Krisje, dat altij „oud" was geweest,
dachten zij, en al „oud" was op 'nen leeftijd, dat zij
al „sjans" hadden van „zo'nen snotneus"
En de kranten spreken van weer 'nen nuuwen we
reldoorlog. maar daar wou ik van de week nie over
geschreven hehben
Vol.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRé.
1 U,T DE OMGEVING
Z IJ P E
RAAD ZIJPE.
Wii moeten even een abuis in dit raadsverslae rec-
tificeeren, n.1. dat niet de heer De Boer. maar de
heer Veltman de afgraving van den dijk ZijpeAn
na Paulowna heeft bepleit.
BURGERBRUG.
Op Woensdag j.1. hield de afd. Zijpe der Nederl.
hond van Boerinnen en andere Plattelandsvrouwen
haar eerste jaarvergadering in de zaal van den heer
Langedijk te Burgerbrug.
Voorzitster mevr. A. de Boerv. d. Sluis opende
de vergadering met een hartelijk woord van welkom,
haar genoegen uitsprekende over de mooie collectie
gekweekte plantjes, die de dames hadden mede
gebracht. Daarna werden door de secr. de notulen
voorgelezen en zonder op of aanmerkingen
goedgekeurd.
Na de ingekomen stukken en mededeelingen, volg
de het jaarverslag, waaruit wij vernamen dat de
vereeniging, die opgericht is 9 Jan. 1935 met 39 lc-
Dank zij welwillende medewerking van den heer
Directeur van het Instituut voor Landbouwwerktui
gen en -Gebouwen te Wageningen, Prof. M. F. Visser
is het ons mogeliik een interessante demonstratie
te doen plaats vinden.
Op het bedrijf van den heer P. Francis te Burger-
brug is een partij mais aanwezig welke, alvorens te
worden gekuild, eerst gehakseld dient te ziin.
Er bestaan reeds verschillende hakselsnijders voor
de practiik. De hakselmachine welke hier zal de-
monstreeren is tevens in staat het. gehakselde mate
riaal in de silo te werpen.
De machine wordt door een motor aangedreven
(voldoende is reeds 23 P.K.) hakselt het materiaal
in een dusdanig tempo dat ongeveer 6000 K.G. mas
sa per uur is te verwerken en zorgt bovendien vo<fe
het inbrengen van het product in de siloruimte.
Gezien de belangstelling die momenteel bestaat
voor den verbouw van groenvoeder. verwachten wij
veel bezoekers, tomeer waar men ook in de gelegen
heid is een paar goed geconstrueerde betonplaten si
lo's te bezichtigen.
De silo-hakselmachine zal in werking gesteld won
den op Dinsdag 10 en Woensdag 11 September.
De Werktuigen-Commissie voor
Noord-Holland.
den nu gestegen is tot 62. Er werden gehouden een
autotocht naar de „Flora" te Heemstede, een excur
sie naar de kaasfabriek de Eensgezindheid te St.
Maartensbrug, een lezing en een Handwerkavond.
Ook is een Prov. Bond opgericht wat onze vereen,
ten goede zal komen.
Het finantieele verslag werd door een paar dames
nagezien en goedgekeurd.
Aftredend als bestuurslid was mevr. M. Appel—
Eriks en werd herkozen. Wegens bedanken van me
vrouw E. Hopman—Rezelman werd benoemd als
vice-voorz. mevr. M. van LoenenKlaus. die dit
aannam.
Na de pauze werd begonnen met de verloting der
plantjes enz.
Nadat dit onder groot vermaak der dames was ge
beurd, volgde de rondvraag. Door de voorzitster
werd voorgesteld a.s. winter een verbandcursus te
houden en mevr. HopmanRezelman zou graag zien
dat een handwerkdoos werd gevormd. Hiervoor was
veel belangstelling.
Nadat de voorzitster aan mevr. HopmanRezelman
woorden van dank had toegevoegd voor de prettige
samenwerking en ook aan den heer Langedijk voor
de gezellige ontvangst, sloot zij de vergadering en
keerden de dames zeer voldaan over den mooien
avond huiswaarts.
Burgerlijke stand van 30 Aug. t.m. 5 Sept.
Geboren: Arie, zoon van Mattheus van Westerop
en van Johanna Maria Hommert.
Ondertrouwd: Wilhelmus Engelmundus Kaptein,
oud 31 jaar, kaashandelaar te Wijk aan Zee en Duin
en Catharina Maria Janssen, oud 23 jaar, alhier;
Martinus Simon Jozef Schilder, oud 22 jaar, gara
gehouder te Limmen en Margaretha Maria Cathari
na Janssen, oud 24 jaar, alhier.
Getrouwd: Geene.
Overleden: Elisabeth Cornelia Dingler, oud 71
jaar, weduwe van Johan Fröger.
Henri van der Wart, oud 12 jaar; Hendrik Klomp,
oud 74 jaar, echtgenoot van Pietertje Blom, eerder
weduwnaar van Jantje van Til.
WARMENHUIZEN
KRABBENDAM.
Dinsdag vierde de Chr. Oranje-Vereen., door het
fraaie weer begunstigd, haar Oranjefeest, ter herden
king van de verjaring onzer geliefde Vorstin. Des
morgens te 8 uur werd het kinderfeest door een op
tocht geopend en vervolgens met wedstrijden onge
veer tot 12 uur. om des middags 1 uur met de Volks
spelen verder te gaan. Verschillende wedstrijden
wisselden elkander af. 170 Personen namen aan de
wedstrijden deel. De dag werd besloten met een
feestelijke samenkomst in dc Geref. Kerk. waar een
rijke afwisseling van voordrachten, samenspraken en
zangnummers den avond deed omvliegen. Hoogst
voldaan gingen de feestgangers huiswaarts.
FEUILLETON
door
54.
Hij liep naar dc sofa, zonder gcdruisch te maken
en bleef ernaast staan, tenvijl zijn blik erop bleef
rusten. En over zijn donker gelaat met de diepe
groeven en den cynischen mond, met al de som-
herheid en de bitterheid, die erop stonden te lezen,
kwam nu cenige glans, dien nog nooit iemand, 't zij
man of vrouw, daarop had gezien.
Want voor hem lag in een kluwtje, als een ver
moeid jong hondje, met de blonde krullen op het
tijgervel, Toby, slapende in het gedempte rooae
licht.
Enkele oogenblikken stond hij bij haar en keek
naar haar voor zij ontwaakte. Hij bewoog zich niet,
haalde nauwelijks adem. Maar 't feit alleen van
zijn tegenwoordigheid moest tot haar zijn doorge
drongen, want enkele oogenblikken later sloeg ze,
heel rustig en heel natuurlijk de blauwe oogen op
en keek hem aan.
„Hallo!" zei Toby slaperig. „Is 't tijd om op te
staan?"
En in 't volgende oogenblik sprong ze op en tee-
kendo haar gelaat een teleurstelling.
,.lk ilc dacht dat we aan boord van het jacht
waren, 't Was heclemaal mijn bedoeling niet hier
in slaap le vallen. Ik kwam hier om u te spreken,
Sir. Ik moest u spreken!"
Hij een hand op haar smallen, Jongen schou-
'der oh onwillekeurig sidderde die hand.
uGocd zoo, Noncile," zei hij en ook zijn stem
beefde en klonk onzeker, ,,'t Spijt me, dat ik je heb
laten wachten."
Ze keek hem aan. Haar heele gelaat trilde. „Ik
heb afgrijselijk lang gewacht," zei ze. „Uren en
uren. Ik dacht dat u nooit zoudt komen. Uw knecht
uw knecht zei dat u niet gestoord mocht wor
den".
„Ve-duivelde stommerik!" zei Saltash.
Ze begon hartelijk te lachen. „Dat dat zei Ik
ook. Maar ik dacht ik dacht dat u liever zoudt
hebben dat ik wachtte," ze rilde plotseling. „Ik houd
niet van deze kamer! Kunnen we niet ergens an
ders heengaan?"
Hij hoog zich voorover, stak de hand onder haar
elcboog en hiep haar opstaan. Ze sprong vlug van
de sofa af en stond voor hem in half uitdagende,
half verlegen houding.
Saltash liet zijn hand op haar arm rusten en
bracht haar naar den muur naast den schoorsteen.
Ze ging bedaard met hem mee, toekijkend, nieuws
gierig toen hij zijn vrije hand naar het eikenhou
ten paneel uitstak.
„Nu kom ik achter al uw geheimen," zei ze on
deugend.
„Neen, niet alle. hernam Saltash.
Ze hoorde een knipje en het paneel ging opzij en
een lange smalle opening werd zichtbaar. Toby keek
naar hem en gleed vol vertrouwen in zijn arm. Een
oogenblik drukte die haar steviger en ze lachte
weer, een zenuwachtig opgewonden lachje
„Ik ben blij dat u eindelijk zijt gekomen," zei ze.
Ze bleven even staan voor de donkere opening
maar er was bij Toby geen spoor van aarzeling. Ze
was een en al verwachting.
Tn 't volgende oogenblik was de kamer hel verlicht
en gingen zij naar binnen.
•*t Was een zonderling vertrek, met paneelen en
gebouwd in den vorm van een kegel. Het was ge
dekt door een glazen koepeldak en verder waren er
geen ramen. Dc lichten waren verborgen achter
schitterend gekleurde fresco's met Oostersche figu
ren. Slechts een rood lampje brandde op een klein
tafeltje. Dat lampje stond op de opgezette huid van
een cobra.
Dit trok onmiddellijk Tobv's aandacht. Haar oogen
schitterden van opgewondenheid. „Wat is 't hier
mooi!"
„Bevalt je dit beter dan de muziekkamer?" vroeg
Saltash.
„O ja, veel beter!" en haar glinsterende oogen
zochten de zijne, ,,'t Heeft wel wat van uw hut op
het jacht!"
Hij strekte de hand achter zich uit en weer knipte
de veer. Toen trok hij haar mee do kamer in. Ze
liepen over een tijgervel. Overal lagen tijgervellen op
den vloer en op een lage rustbank, die bij een tafel
tje stond, dat verder het eenige huisraad van de ka
mer uitmaakte.
Toby drukte den arm, die om haar heen geslagen
was en die druk was een onuitgesproken verzoek;
want Saltash had voor haar op dat oogenblik iets
ongekends, iets onwezenlijks, dat haar beangst
maakte. Zijn grappen en dwaasheden waren voor
haar iets gewoons, maar zijn stilzwijgen wierp een
scheidsmuur tusschen hen op, dien ze niet over
schrijden kon. Ze vroeg alleen zwijgend om steun
en dien gaf hij haar.
Hij bracht haar naar de sofa en bleef staan. Zijn
gelaat stond buitengewoon ernstig.
„Nu, Toby!" zei hij.
Ze keerde zich om en keek hem aan en vatte ste
vig zijn hand.
„Bent u boos, dat ik gekomen hen?" vroeg ze
hem met trillende lippen. „Tk kon niet anders!"
Hij keek haar diep in de oogen. „Bien petite, dan
had je een vriend noodig!" zei hij.
Ze zag er uit om medelijden mee te krijgen.
„Tk had u noodig!"
Weer gleed een van zijn ouderwetsche glimlachen
over zijn gelaat. Hij scheen haar te willen opvroo-
lijken en alle ernst was uit zijn gelaat verdwenen.
,En dan kom je me nu, ma mignonette, in het
holst van den nacht hierheen, en waagt daaraan jou
naam en den mijne."
Toby trok een ongelukkig gezicht.
„'t Was niet in het holst van den nacht dat i£
hier kwam, ik heb uren en uren gewacht. Maar dat
doet er niet toe dat doet er niet toe. Ik heb u
eindelijk gevonden. En nu kunt u me niet wegstu
ren, zooals u vroeger hebt gedaan omdat ik nie
mand heb waar ik kan heengaan. Dat had u nog
wel kunnen doen als u eerder beneden waart ge
komen, maar nu kan het niet meer," en haar stem
klonk vroolijk en opgewekt. „U moet me nu wel
houden ik ben gekomen om te blijven!"
„Wat!" riep Saltash uit. Hij hoog zich over haar
heen en koek haar onderzoekend aan. „Heeft Benny
je ruw behandeld? Ik had er toch een eed op dur
ven doen, dat hij me nu begrepen had."
Ze lachte. „Benny? Ik heb niet op hem ge
wacht!"
„Wat!" zei Saltash weer.
Ze stak hem een klein, zenuwachtig handje toe en
legde dat op zijn schouder. Ze sloeg den blik niet
voor hem neer. „Ik ben gekomen om te blijven,"
herhaalde ze en liet erop volgen: „alles is in orde.
Ik heb een briefje voor Benny achter gelaten en
hem meegedeeld, dat ik niet terugkom."
Hij vatte stevig haar hand en trok haar naar
zich toe, wat ze willig toeliet, met dat zenuwachtige
lachje, dat vaak welsprekender is dan woorden en
roerender dan tranen.
Eindelijk zei Saltash zachtjes: „Maar wat moet ilc
met je doen?"
Ze stak hem plotseling beide armen toe. Misschien
had ze daar wel op gewacht, „Wat u met me doen
moet! me hier houden ditmaal zei ze ze
nuwachtig. „O, waarom hebt u me ooit weggezon
den, terwijl ik u toebehoorde, en niemand anders!
U hebt me een goed leven willen bezorgen, maar
wat is mijn leven anders geweest dan een hel! Vor
