s Charl
De B
rabantsche
Brief
ês Rex s=
van Dré.
Un
OMGEVING
UI venhout, 10 September 1935,
Menier,
Peer van Ginder, 'k
heb nooit geweten, of dat
zijnen sjansten naam was,
dan wel. of ie zoo genoemd
wier, wijl den Peer wijd
uit 't durj) woonde,"
maar Peer van Ginder dan,
krijgt op deuzen sclioonen
stillen dag van Herfst
maand zijn feuilleton.
Den dag vandaag is rins
en zonnig als vruchtensap.
Zoo koel ook. En zoo gou-
dig-peerlend.
't, Is 'nen dag, die den
inonsch sterk maakt, 't is
'nen dag zooals ie venl in 't hoogland is. Krachtig,
licht en koel op oew vel.
Den hojem is geurig. Ge ruikt den dag. Ge voelt
'm gaan tot in oewen buik. Als vruchtcnmost.
Als appelensap.
't Zonnelicht valt door 'n zeef, door den filter van
de Septemberlocht, die zoo blaauw is als geschuurd
tin.
'n Nuchter windeke vezelt in 't eikenloof. En op
de wegels, locht gedekt al niet 't bruine herfstblad,
daar ligt de zon als bladgoud voor 't scheppen.
Ruimer valt den kristallen dag al door de boom
kroon en, waarin de plekken azuur scherper teekenen
en die kroonen bespelen met vloeiend gelicht.
Slil, heel stil is den buiten. Go hoort geen veu-
geltje. Alleen 't windeke beweegt.
En 't is vandaag, da'k denk aan Peer van Ginder,
dieën stillen, zwijgenden mensch, 'n stuk Hcrfstdag-
op-t wee-klompen.
Kind noch kraai had den Peer: los, vrij stond ie
van de menschen, als den Najaarswind, dien ge ziet,
omdat don boomkroon beweegt en dien ge voelt
scheren langs oewen nek, maar die zijnen onverstoor
den gang gaat door de hosschen, over de velden, langs
de huizekes in onverschilligen plicht.
Zeuven en tachtig jaren is 'f leven langzaam door
hum henen getrokken, zooals 't, trekt door 'nen eik.
Gestaag, langzaam, maar krachtig.
En vrij, zonder zorg hec den Peer geleefd als
dieën. eik, karig, z'n voedsel trekkend uit den grond,
maar in vollen vrijdom, zonder wetten of bepalingen.
Daar hee nooit 'n wet voor hum gegolden; geen
geschrevene, geen ongeschrevene. Zelfs geen leer
plichtwet
Peer kende dan ook geen letter zoo groot als 'n
heele krant cn rekenen...? Dat kwam in den Peer z'n
leven weinig voor
Arm was ie, arm als 'n luiske.
En 't ennigstc wat ze Dij 'm vonden als ie dood was,
was 'n bordpampieren dooske, waarin 'n briefkc van
vijf- en twintig gulden voor zielemissen. Denzon
wensch had ie kenbaar gemaakt met 'n prenteke van
Onslievromvkc, dat ie in den deksel geplakt had,
want schrijven kost don Peer niet.
Daar motten op 't end van z'n leven, in de leste
jaren, venl harde dagen zijn geweest voor Peere.
Want hij bezat niks dan dat. bankbiljet je, terwijl
io dikkols niet meer werken kost, op 't end.
Hij Mol geleefd hebben van 'nen raauwen wortel,
van 'nen knol en 'n kom geitenmelk, maar z'n bank-
biljetje liet ie heel!
Ja, 't was 'nen aarige, den Peer van Ginder.
IIij was 'nen tiep. 'Nen z.g. durpstiep, maar waar
loch niemand z'n eigen mee bemoeide, om de dood
eenvoudige reden, dat zooiets onmeugelijk kon.
Want don Peer doe zijnen arbeid stil en zonder praat,
ging daarna, midden óver den weg, dat was zijn
gewoonte, huistoc en in dat woningstalleke kwam
niemand binnen.
't. Was gemakkelijker binnenkomen bij den burge
meester of bij den baron, dan bij Peere.
Zijn huizekc stond niet aan den weg. 't Stond ach
teraf, scheef, geleund teugen 'n uitloópend stukske
bosch aan, met den „gevel" als ik een van de
vier muren, waarin «ie deur, zoo noemen mag
met «len gevel naar 't bosch. Want dn Peer had
den schuwen drang naar vrijheid van 't heest.
Dat scheeve. huizekc. daar teugen den boschrand
aan. t was eigenlijk 'nen nest van 'nen men
schel ijken eekhoorn.
11 ij was kort, maar breed van postuur. Z'n handen
hingen aan die lange armen als twee wortelknoesten,
laag hij d' eerde. Want den Peer hec voel gewerkt,
zwaren arbeid verzet en daar worden de arms lang
van. Lang en pezig. Bovendien ging ie gebogen op
't. lest. Z'n schouwers zakten vooruit, alsof ie altij
teugen den wind op liep. Zoo kwamen z'n twee wor
telknoesten nog 'nen decimeter dichter bij den
eerde.
Ik geloof niet, dat Peer van Ginder ooit 'nen keer
gelachen hee.
Strak stond altii zijnen kop. die de kleur en den
barst van boomschors had. Strak als van 'n
beest.
Eerlijk, groot en mat als hondenoogen bewogen
zijn oogbollen langzaam door dieën stroeven kop.
En als ge hij 'in werkte op den akker, dan stond
om hum diezelfde mysterieuze stilte, die er altij
staat om 'n grazende- koei. die gestaag door de wei
gaat, met den doffen stap in 't zachte veld.
Hij .sprak geen woord.
'k Heb met hum zitten wieën, heele middagen, tot
den dusler toe, zonder één woord te spreken.
Stak ik 'n pepko op, dan hield ik m'ncn tabak voor
den Peer, die dan even keek in de doos, sjanst 'als
ons kat. als ge ze wat voorzet, om dan niet zijnen
kollesalen, knoestigen wijsvinger en duim 'non kwak
tabak te grijpen, langzaam, zeker, zonder een dra-
dekc te morsen, niet schurend gerucht van zijn harde
vingers over t blik.
Iiij zei geen dank, gaf geen geluid, maar stak den
tabak in zijnen zwarten kop cn keek dan, sjuust
als "n heest dat oe vertrouwt, oew even aan met zijn
hondenoogen, terwijl ie zijnen kop achterover neeg
om er den tabak in te stoppen. En dat was "i vrim-
de, go zou geen woord van 'm verwacht hebben....!
Jaren gelejen wier in de hoi, bezijen den Peer
zijn huizeke, 'non moord gepleegd. Strooperswerk.
'Nen boschwachter wier daar gevonden mee. 'n schot
hagel in de borst.
'Nen dader kost nie gevonden worden cn zooals dal
dan wel meer gebeurt, daar moest 'n arrestatie ge
daan worden
Twee marechaussees haalden den Peer uit zijn
woonstallcke.
Alles was teugen hum. En alles wier gevonden,
tot 'nen haas toe, behalve 'n geweer. Dat moest dus
verstopt zijn!
En al was 't geweer er dus niet, het was er dus
wél! Want 't lag „ergens" onder de hei.
Ze kwamen niet Peere bij mij over den weg. En
den Peer liep gebogen, als altij, maar nou met, z'n
lange arms op den rug, die .aan de polsen gekettingd
warén. Bood schimdc door zijnen schorskop. Onrustig
draaiden den hondenoogen, of ze zochten naar 'n
gat, waar ie door kost vluchten. Maar zijnen kop
was ingetrokken, zonder beweging. Sjuust weer, als
't beest, dat nou gevangen was en alleen maar z'n
kans tot ontglippen overwoog.^
Tegen de marechaussees zei-t-ie niks aanders dan:
„lot me los."
Op de Rechtbank zei-t-ie: „lol me los".
Op de rechtzitting wier twaalf jaren geëischt teu
gen Peere.
Ze hadden "m werendig al in 't boevenpak gesto
ken. Ochérm, Pecr's eigen plunje zal nie proper ge
nopt geweest zijn, voor l gevang. Z'n broek was
veul te lang, z'n mouwen venl 1c kort. Zijnen kop was
al wat blanker geworden. Had de kleur van zijn
bombazijnen pak.
Lang had ie motten wachten op de. terechtzitting,
want Peer zijn „verstandelijke vermogens" moesten
ook onderzocht worden, 't Waren er nie veul, maar
toch duurde 't lang
Na den zwaren eisch sprak Peer voor 't eerst iets
meer. Hij sprak daar de langste „redevoering" uit,
ooit door hum gehouden.
Als ie, als verdachte 't leste woord kreeg, dan
stiet ie rap en raauw uit: „lot met los, ik gaai dood
in t kot". Hij zei dat, voor 't hekske staande voor
dc groene tafel. Met z'n kollesalc werkklauwcn kneep
ie meteen 't houten hek aan spaanders. Hij had er
de rechtszaal mee schoon kunnen slaan, maar Peer
liet dc stukken vallen cn zei alleen: „lot me losss!"
n Prachtig bewijs was door den ambtenaar O. M.
ij-gebouwd.
De onvermurwbaarheid van den Ptecr, die niet
geblikt of gebloosd had bij dc confrontatie met het
lijk. De gestroopten haas in Peer z'n huis.
Zn zwijgzaamheid tijdens 't. vooronderzoek.
Afijn, aan Peer bleef geen stuk heel. Alleen kwam
pas later uit, dooi Peer zijnen advocaat, dat, Peer
niet alleen geen geweer bezat, of bezeten had, maar'
zelfs niet eens schieten kon! En dat toch in elk
geval den haas gestrikt was.
Zo moesten, na ruim 'a half jaar, dmi Peer laten
gaan.
Als ie terugkwam op 't durp, dan was er bijna
niks aan 'm veranderd. Alleen z'n oogen stonden
wat schuwer, maar die schuwheid waaide er in dc
hei en op 't veld weer uit.
Dit is 'i groote drama in Peer z'n leven geweest:
'n half jaar zijn vrijheid gemist.
'i Was 'nen aarige den Peer.
Met menschen had io weinig of nSks op. Hij had
er dan ook weinig goeds van ondervonden.
Met de beesten ging 't veul beter. Die kwamen bij
hum!
In den akker zaten de mcarels op z'n klompen.
Thuis had ie 'nen eekhoorn, die 's zomers in 't bosch
ravotte cn 's winters bij Peer z'n tent opsloeg.
Met de beesten kon ie overweg.
Als ie Bles over zijnen rug streek, dan trilde het
beest van genot. Dan keek ie om, hinnikte cn „vroeg"
meer.
In de kerk had Peer zijn vaste plaats in de eerste
mis. Niet. dat ie ze gepacht had, maar Peer z'n
plakskc bleef altij vrij.
En as iemand op 't durp m zorgen of moei
lijkheden zat, dan was do verzuchting altij: „dan
Peer van Ginder. Die trekt z'n eigen van de heele
kliek ginncn donder aan.
Toch had niemand willen ruilen met deuzen tiep.
Alleen in moeilijke dagen, ja dan! Dan waren
ze jaloerse!) op Peere, die leefde, lijk 'nen veugel.
Vrij en onbekommerd. Die mee nat en kwaai weer
z'n eigen verschool in den veiligen nest. Die stillekes
zijnen gang ging, stil cn klëèr als zo'nen September
dag. Waardoor één windvlaag was getrokken: zijn
rechtszaak.
Niks tiet ie na. Niks bezat «leuzen mensch. En
zelfs z'n huizeke is omgesturmd cn opgeruimd deur
de gemeente.
Z'n graf is overgroeid met gras cn onkruid. Nie
mand weet 't meer.
Ja, toch bestaat er dan iets ran Peere.
Dit feuilletonneke.
Kom,, ik schei er af.
Veul groeten van Trui cn as altij gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRÉ.
Wielrennen
ALKMAARSCHE WIELERBAAN.
Een buitengewoon programma
Dc directie der Alkmaarsdhe Wielerbaan heeft
voor Zondag a.s. een buitengewoon belangrijk pro
gramma samengesteld, dat om meer dan één reden
gezien mag worden.
Om meer dan één reden. Want niet alleen, dat
hier een buitengewoon sterke bezeltjng komt. met
klinkende namen, er is- meer! De Zondag, die nu
komt. is een der laatste van het open wielerseizoen
cn misschien wel de laatste, waarop dc groote ster
ren allemaal tegen elkaar uitkomen. En dan wach
ten de renners op dc Zesrfaagschcn.
Dat is het: de Zesdaagsichen! Het spreekt van
zelf. dat elke renner gaarne een engagement voor
cm Ze-daugschc heeft cn bet spreekt eveneens van
zelf, dat de sterkste ivnnea-s dc beste kansen heb
ben. Daarom zullen Zondag a.s. al de groote krach
ten hun uiterste best doen. want van zoo n wed
strijd kan zoo veel afhangen. Het kan beteekenen,
dat men in November op de Amsterdamsohc Zes-
daagsche mag starten.
Ziedaar de reden, waarom Zondag a.s. zoo be
langrijk is voor de renners en het Alkmaarsohe
publiek treft het, dat het een beslis&enden middag
kan meemaken.
'n „VELO" TAFELBILJART
brengt gezelligheid in huis, is van hoogste
kwaliteit, belastingvrij en ongelooflijk goedkoop!
Verkrijgbaar in onze 100 filialen in Nederland
V uuU' Contante betaling g-een vereischtel
Onverwachts overvallen
U de venijnige steken.
Wrijf dadelijk met Kloos-
terbalsem, welke tot diep
in de weefsels door dringt.
onmiddellijk verdwijnen de pijnen
omdat de stoffen die de pijnen ver
oorzaken er door worden verdreven.
met AKkERs KL00STER8ALSEM
Doosje 35 ct. Potten 62'/2 ct. en f. 1.04
Er zal gerend worden door alle renners;
er zal gedemarreerd worden: er zal geiuicht wor
den. als een ontvluchtingspoging wordt onderno
men. maar nog meer. als „het. veld" er achteraan
davert. Dan komt er leven in dc brouwerij; dan zal
dc kuip borrelen; dan zal er sfeer hcerschen!
En nu het programma! Over PijnenburgWals be
hoeven wij niets te zeggen. Het zij voldoende, dat zij
beiden weer een koppel vormen en dat zii niet. al
leen in den koppelwedstrijd uitkomen, maar ook in
een koppel-achtervolging tegen «ie sterke DuitsChers
jSchönHürtgcn. op dit oogeniblik zeer zeker het
allersterkste Duitsche koppel. Alle vier zullen ook
starten in dc 50 rondcnrace. waarin ook de gebr.
Vroomen, de zeer gevaarlijke Belg Buysse, Slaats
en de Australiër Turtill zullen starten.
Dan is er een interessante klassementwedstrijd
voor profs, waaraan zes renners deelnemen en ten
slotte een omnium tussohen Piet van Kempen. Arlo
v. d. Linden, de Belg Depauw en de Engelschmau
Cozcns. Piet van Kempen is nog steeds „de koning
der Zesdagen" en zal ook thans nog laten blijken,
dat hij een der allerbeste is. Met, Cozens won hl,!
hot vorige seizoen nog de Londensche Zesdaagsohe.
Dezelfde Cozens is ook thans Engelsch kampioen in
de sprints.
Moeten wiï nog meer zeggen? PijnenburgWals
mogen favoriet zijn in de koppelrace. de anderen
zullen het hun niet cadeau geven. Hier is het lijstje:
BuysseDepauw (een zeer sterk Belgisch koppel),
v. KempenSlaats, gebr. Vroomen. CozensTurtill,
SchönHürtgcn cn Pijnenburg-Wals.
Rest ons dan nog te zeggen, dat vier amateurs in
twee interessante wedstrijden het programma zullen
aanvullen. Het zijn van Rooyen cn Schaper uit
Haarlem. Bol uit Oosthuizen cn Jan Groot uit Alk
maar. Zii rijden een achtervolging cn een afval-
wedstrijd.
Men ziet: een programma, dat klinkt, als een
klok. En dat zelfs in slaat Is. om de directie der
Amsterclamsche Zesdaagschc te trekken!
Dat zegt genoeg.
DE
W l E R1N GE N
Hinderwet.
Ingevolge de Hinderwet werd vergunning ver
leend aan de Balaafsche Imp. Mij. te Den Haag tot
het oprichten van een benzinepompinstallatie op
een terrein van den heer A. Klein bij het nieuwe
café aan den Akkcrweg.
Aan J. Smit tot het inrichten van een smederij
in de Kliefstraat.
Politie.
Door den heer Bergsma, Brigadier van dc Riiks-
veld wacht ter standplaats Hippolytushoef, is pro
ces-verbaal opgemaakt tegen een werkloos arbeider
die van gemeentewege wordt ondersteund en die
naast zijn ondersteuning nog andere inkomsten ge
noot, die aan het gemeentebestuur werden verzwe
gen.
Visscherij.
Door den Directeur-Generaal van dc Zuiderzee
werken is vergunning verleend aan J. Lont Jzn. en
aan D. Bakker tot liet, plaatsen van een taankciel
op het opslagterrein te Dien Oever.
Burgerlijke Stand.
Van 6 Lm. 12 September 1935.
Geboren: Maria Wilhelmina. dochter van S. Lont
en G. Wit; Maria Elisabeth, dochter van D. Baiis en
E. H. Hippler.
Ondertrouwd: J. ten Bokkel cn S. Kooij: J. W.
Heikens en M. Beer.
door
Ethel M. Dell.
59.
Saltash vroeg niets. Iiij keek niet eens naar haar,
maar had al zijn aandacht noodig om, zoo snel hij
kon, zich een weg to hanen door de menigte voertui
gen.
Toby was dc eerste, die het stilzwijgen verbrak,
door op de baar eigen jongensachtige manier le zeg
gen:
„Drommels, jij kunt rijden!"
Saltash glimlachte. „Vind je het. prettig?"
„Nu en óf", antwoordde Toby enthousiast. Ze zweeg
nu niet langer maar babbelde vroolijk door, waarop
hij altijd een weerwoord gereed had.
En toen ze eindelijk in de schaduw van het bosch
belandden, waren ze beide in dc vroolijkste. stem
ming. Zo dronken thee op een niet mos begroeide
plek op eenigen afstand van den weg. De zon begon
ito dalen, en de stralen vielen in gouden bundels
«loot* de boomen.
"t; Is hier juist een plek voor een duel", merkte Sal
tash op.
„Heb Je wel eens geduelleerd? en Toby keek hem
over het picknick mandje vol belangstelling aan. Ze
0 ad haar hoed afgezet en haar blonde haar schitter-
alsof het zelf licht gaf. Saltash leunde tegen een
boom en sloeg haar gade.
„Ik heb nooit gevochten niet het. opzet om te doo-
<leu /.ei hij. „Aan do eer is in dit land, of eigenlijk
overal, el heel gauw voldaan en, Nonncttc, er zijn
(maar 1 d weinig dingen op «le wereld dc moeite
wuaj/d "in ervoor te vechten."
FEUILLETON
,,'t Leven is er eigenlijk toch ook te kort voor",
merkte ze dadelijk op.
„Juist!" zei Saltash koeltjes.
Toby wendde zich plotseling af en mopperde iets,
terwijl ze zich over het picknickmandje boog.
„Wat is er?" vroeg Saltash.
Ze nam er een pakje cake uit en legde dal op dcii
grond. „Niets", antwoordde zc. Hij boog. zich voorover
en toen zc nog meer uit het mandje to voorschijn
haalde, vatte hij het bruine handje.
„Vertel me wat je zei!" beval hij.
Zc keek hem half angstig, half brutaal aan. „Ik
zei dat er maar één kopje was. Ze wilde bij die
woorden haar hand weer losmaken, maar hij hield
haar stevig vast „Pardonnezmoi, maar dat zei je
niet!"
Ze liet hem begaan, maar zei niets.
„Vertel me nu wat jc zei?" zei Saltash weer.
Toby schokte even. „Kunnen wc 't. met één kopje
doen?" vroeg zc zonder hem aan te zien, terwijl haar
oogleden zenuwachtig trilden.
„Krijg ik antwoord!" hernam Saltash.
Ze-schudde het hoofd cn zweeg.
Hij wachtte nog enkele oogenblikken en in dien
tijd wisselde de uitdrukking op zijn gelaat voort
durend.
Maar toen begon Toby inderdaad te beven van
angst en hij liet haar plotseling los.
„Wc hebben wel eens meer uit hetzelfde glas ge
dronken cn kunnen dat nu wel weer", zei hij.
Zo keek hem aan, eenigszins opgelucht cn toch
nog weifelend. „Ben je boos?" vroeg ze.
De manier waarop hij haar aankeek stelde haar
niet volkomen gerust, ofschoon zijn antwoord ,Ncen
luidde. Ze legde smeekond de hand op zijn arm.
„Ja, dat ben je wel! Ik weet zeker dat je 't bent!"
„Neen, volstrekt niet!" zei Saltash.
„Waarom ben je 't dam niet?" vroeg Toby.
Iiij glimlachte op zijn eigenaardige manier. „Om
dat ik weet wat je zei", antwoordde hij kalm. „Het
is niet gemakkelijk en 't zal je nooit gemakkelijk
vallen om mij te bedriegen."
Ze kreeg een kleur als vuur. „Ik zei, dat je niet
van het leven maakte», wat er van te maken is!"
zei ze plotseling. „En dat is waar. Dat doe je niet!
Dat doe jc niet!"
„Hoe weet je dat?" vroeg Saltash.
Ze gaf hem geen antwoord, boog zich over het
mandje en wierp daar zenuwachtig achtereenvol
gens den gelieelen inhoud uit en eens bemerkte hij,
terwijl hij haar aandachtig gadesloeg, dat zooicts
als een snik haar ontsnapte.
Saltash sprong haastig op en liep weg.
Toen hij een paar minuten later terugkeerde met
een half opgebrande sigaret in den mond, zat ze
geduldig op hem te wachten cn was de maaltijd ge
reed gezet.
Hij keek haar bijna niet aan, maar tikte haar op
de wang cn toen keek ze Item aan en glimlachte.
„Ik heb nog een ander kopje gevonden", begon ze.
„Dat zie ik!" zi Saltash en voor zc begreep wat hij
doen ging, had hij hot opgepakt en ccnige meters
ver tegen een boom gegooid. Het viel in scherven
op het mos en Toby keek hem met groote oogen
aan. Hij lachte om haar verbazing.
„Nu drinken we uit; een kopje", zoi hij.
„Deed je dat daarom", stamelde ze.
Hij blies onverschillig blauwe rookwolkjes dc
lucht in. „Juist, madame", zei hij. „Dat doet men
met zijn vrouw! Ziet go, eon vrouw dat is wat an
ders!"
„Ik ik zie 't" hernam Toby.
HOOFDSTUK IV.
DE AFGOD VAN PARIJS.
Ilct was reeds donkor, toen ze in het hotel terug
keerden, maar Parijs schitterde met millioenen
lichtjes. Het hotel zeil zag er feestelijk uit. Overal
stonden bloemen cn ccju rood tapijt lag over het bor
des uitgespreid.
„Rozelle Daubini wordt verwacht", zei Saltash.
„Wie?" Toby bleef eensklaps stilstaan. Ze leek
bleek bij al dat kunstlicht. Een oogenblilc te voren
had ze gelachen, maar bij haar vraag was 't alsof de
lach eindigde in een snik. „Wie zei je?" vroeg zc
nog eens.
Madcmoiselle Daubini, de Afgod van Parijs. Heb
je nooit van haar gehoord. Zc komt- vanavond in het
salon dansen. Je zult haar te zien krijgen. Dat is
iets wat je nooit vergeet."
Toby sidderde. „Ja, ik heb veel over haar gehoord.
Veel te veel! Ik begeer haar niet tc zien. Zullen we
boven eten?"
„Me dunkt niet!" zei Saltash op beslisten toon. „Je
trekt jc al te zeer terug, ma chère. Dat past niet voor
een dame in jou positie."
Iiij volgde haar naar de lift. Do vestibule was vol
menschen, die lachend cn babbelend de komst van
hun lieveling afwachtten. Maar toen het meisje in
haar blauwen mantel voorbijging, zwegen zc plot
seling. De vrouwen sloegen haar door de face a
main gade en dc mannen wendden zich om cn keken
liaar na.
Saltash liep achter haar en keek naar rechts noch
naar links, ofschoon hij alics zag wat om hem heen
gebeurde. Niemand sprak hem aan. Soms aarzelden
zelfs zijn bekenden om dat tc doen. Iiij kon zoo koud
cn ongenaakbaar zijn, dat niemand het waagde hem
te naderen.
Zoo ook nu. Hij liep als een koning door een stoet
hovelingen en van al het gebabbel hoorde hij niets,
voor hij uit 't gezicht was.
„Dus wil je niet la pretniere danseuse du siècle
zien!" ging hij voort, toen hij dc deur van dc zit
kamer achter Toby had gesloten.
Ze keek om en zag hem met haar groote oogen,
waarin schrik cn afkeer te lezen stonden, aan. „Wilt
gij haar gaan zien, mylord! Die vrouw!"
Hij trok dc wenkbrauwen samen.
„Noem mij Charles! Hoort ge! We zullen liet spel
naar den regel spelen... of in 't geheel niet!"
„Jc bent boos!" zei Toby cn werd nog blceker. Hij
kwam naar haar toe en sloeg den arm om haar heen
„Ik ben niet boos, mignonnc cn allerminst op jou.
