Verslaggevers
De dode
stad.
De oude
Grieken
speelden er
al mee.
op jacht naar
nieuwtjes.
DE AMERIKANEN
ZIJN BELUST OP
AVONTUREN!
Een reporter verkleedt
zich als bedelaar...
door -l
Elsa van der Echt.
De verslaggevers van Amerikaanse kran
ten moeten altijd zoveel mogelijk spannen
de avonturen aan hun lezers kunnen voor
zetten.
Want het Amerikaanse volk houdt ver
schrikkelijk veel van avonturen. En na
tuurlijk willen alle kranten altijd het éérst
de nieuwtjes vertellen, zodat de verslag
gevers voortdurend haast hebben. Want
wanneer ze er niet gauw genoeg bij zijn,
.verliezen zij hun baantje.
Zo zijn zij altijd op jacht naar nieuwtjes,
en vaak gebeuren er dan van allerlei grap
pige dingen, waarvan ik je er nu een paar
wil vertellen! Dus als je van avonturen en
van spanning houdt, moet' je het vooral
lezen!
Op een dag kwam er in een hotel een
beroemd generaal aan. Direct stonden er
een heleboel verslaggevers om hem heen,
om hem van allerlei te vragen.
Dat vond die generaal niets leuk, en hij
zei daarom, dat de eerste, die hem wéér
lastig zou komen vallen, hij de trap af zou
boksen.
Dat klinkt erg ruw en je kunt dus wel
begrijpen,, dat de generaal wel erg boos;
was. i'üca «ti
Direct huurde toen een verslaggever een
beroepsbokser en ging met hem naar het
hotel van den generaal.
Nadat hij den bokser voor de deur van
den generaal opgesteld had, stuurde hij
een kellner naar binnen met een kaartje,
waarop stond: verslaggever.
Toen de generaal dat zag, huilde hij
haast van woede. Het was net, alsof hij
een stier was, die een rode doek heeft ge
zien.
Hij rende naar de deur, gooide die open,
en viel tegen den bokser aan, die daar nog
stond, en die de generaal voor den ver
slaggever hield. Toen volgde er een echte
bokspartij!
En op een veilige afstand stond de re
porter, en keek toe.
In het volgende nummer van zijn krant
stond een uitvoerig verslag van die boks
partij
Een andere verslaggever woonde een
druk bezochte vergadering bij, waarop pre
sident Wilson een rede hield. Toen die af
gelopen was, wilde hif zich door de
mensenmenigte haasten, om zijn verslag
/"V
zo gauw mogelijk naar zijn krant te telefo
neren. Het was echter zo verschrikkelijk
vol, dat hij er niet door kon komen.
Toen riep hij, met een scherpe, spottende
stem:
„En wat heeft president Wilson in die
zestien jaren gedaan?"
„Kalmte! Eruit met hem! Zet hem eruit!"
riepen een paar aanhangers van den pre
sident.
„Heel goed!" riep de reporter. „Maar
jPompejï en Hercula-
neum bijna 1850 jaren
onder lava en as be
dolven.
Reclames op de muren
van de buizen!
door
H. JACOBS.
Jullie zien op de af
beelding bij dit stukje
een weg, die begrensd
wordt door hele en ka
potte zuilen. Die foto heb ik genomen toen
ik onlangs in... Pompeji was. Ik reisde na
melijk op een boot, die Napels aandeed.
En nu weet je misschien wel, dat in de
buurt van Napels Pompeji ligt.
Wanneer de boot Napels nadert, zie je
een reuze Huizen-zee, om het maar eens
zo te zeggen, en daarboven toornt de Ve-
suvius. De Vesuvius is een vulkaan, en die
heeft het op z'n geweten, dat de stad Pom
peji, en Pompeji niet alleen, maar ook Her-
culaneum, nu 1850 jaren geleden verwoest
werden.
En nadat die steden eeuwenlang onder
een lava- en aslaag bedolven zijn geweest,
is men nog niet zo heel lang geleden be
gonnen om ze bloot te leggen.
De straten in Pompeji lopen allemaal
kaarsrecht: de wijken van de stad zijn
netjes en precies verdeeld!
Je ziet nu nog diepe karresporen in de
straten. En aan allebei de kanten van de
straten lopen smalle trottoirs. Wanneer 't
regende gebruikte men verschillende ho
ger liggende stenen.
Van veel belang is de Strada Dell' Ab-
bondanza, die men onlangs heeft blootge
legd, en waar heel interessante dingen ge
vonden werden. Hier zijn de muren van de
huizen met reclames beschilderd, en ook
zijn er aankondigingen van toneelvoorstel
lingen! Je hebt het gevoel wanneer je er
door loopt, dat die straat niet bijna 2000
jaar geleden, maar nu pas, door de mensen
verlaten werd! Tenminste, dat leek mij zo!
Vliegers vangen vissen.
door Mevr.
M. Jansenv. Deventer
In Edisto (Zuid-Caro-
lina) was een wed
strijd uitgeschreven.
Een vliegerwedstrijd.
En degeen, die de mooi
ste vlieger had, kon er
een heleboel aan ver
dienen!
De mensen, die die
wedstrijd hadden uit
geschreven, hadden na
tuurlijk bedoeld dat er
kinderen zouden ko
men, maar mis hoor!
Er kwamen voornamelijk grote mensen,
met prachtige vliegers van bamboe en
ballonzij gemaakt!
Ja, de tijd dat alleen kinderen met vlie
gers speelden, is voorbij. Je ziet haast net
zoveel grote mensen als kinderen er mee
spelen. Je ziet ze het touw van hun vlie
ger in de hand houden, en met spanning in
de lucht kijken.
De modellen van de vliegers zijn ook
veel en veel mooier geworden; vroeger wa
ren ze heel eenvoudig, en niet zo erg goed
gemaakt. Maar nu zie je de prachtigste mo
dellen, en zij zijn allemaal juist erg kun
stig.
De zeil vliegerij en de vliegersport heb
ben veel met elkaar gemeen. Die wedstrijd
in Zuid-Carolina werd ook eigenlijk met
de bedoeling uitgeschreven, om onder de
kinderen reclame te maken voor het zeil
vliegen. Nu, veel reclame hoeft er geloof
ik niet voor gemaakt te worden; wie van
jullie zou niet graag gaan zeilvliegen?
Daar hoef je heus niet eerst toe aange
spoord te worden!!
Maar over de vliegersport gesproken.
Weet je dat de oude Grieken niet de
kinderen, maar de grote mensen al nvt
vliegers speelden?
Niet alleen in Griekenland waren de vlie
gers bekend, maar ook in China. Wanneer
daar feesten werden gevierd, dan kwamen
er kunstige vliegers bij te pas. Ze waren
dan gemaakt van zijde, en versierd met'
goud, en bij optochten staken ze een heel
eind in de lucht!
Vliegers dienden dus niet alleen als kin
derspeelgoed. Maar weet je, dat ze ook voer
heel andere doeleinden werden gebruik:?
Benjamin Franklin gebruikte in 1752 <'e
vlieger om electrische vonken te verkrij
gen! Hóe dat ging, zal ik je maar niet ver
tellen. Daar stel je waarschijnlijk toch
geen belang in. Haast tegelijkertijd m t
Franklin nam ook Romas zulke proeven
met vliegers. Hij was de eerste, die vast
stelde, dat de lucht electrisch is, ook zon
der onweer.
En Wilson, die drie jaar voor Franklin
met vliegers proeven nam, stuurde met zij
modellen thermometers naar boven, om»de
temperaturen van de verschillende luchtla
gen vast te stellen.
Maar toen men begon met ballons proe
ven te nemen, gebruikte men de vliegers
niet meer.
Er zijn Zuidzee-eilandbewoners, die yl.fr
gers gebruiken bij de visvangst!
Dat klinkt nogal raar hè? Ik zal het je
uitleggen.
Aan het eind van de vlieger wordt een
stuk in olie gedrenkt leer of bast beves
tigd. Er blijven dan geen druppels wa
ter aan hangen, zodat het leer (of de ba
niet zwaarder wordt. Dan laat men de vlie
ger op, en men laat hem zo hoog stijgen,
dat de staart in het water hangt. Dan
wordt er een lokaas aan vastgemaakt, zo:
dat de vissen aangelokt worden. Wanneer
de vissers nu merken, dat er eentje „bij:"
dan haalt hij de vlieger langzaam in. Wan'
neer de vis in de boot ligt, wordt er een
nieuw lokaas aan de staart bevestigd en
dan begint het spelletje opnieuw.
wat heeft Wilson in die zestien jaren nou
eigenlijk gedaan?" v
„Gooi den kerel er uit!" riepen nu hon
derden mensen.
En langzamerhand kwam er een gang
in de mensenmassa. Op hardhandige wijze
werd de verslaggever erdoorheen geholpen
Zo had de handige verslaggever dus zijn
doel bereikt! En zo gauw mogelijk telefo
neerde hij zijn verslag naar de krant!
Weer een andere verslaggever hoorde
toevallig in een kroegje,- dat twee gasten
een inbraak bespraken, die zij de volgende
nacht wilden ondernemen.
Direct ging de verslaggever naar hen
toe, en stelde zich voor onder de naam
van een beruchten inbreker uit Chicago.
De twee anderen voelden zich erg ge
vleid, dat zij nu zo'n „grootheid" kenden.
OPLOSSING VORIGE
WEEK.
VOOR HANDIGE
KNUTSELAARS.
WE MAKEN EEN
BELPAARD VOOR
KLEINTJES.
HOB-
DE
Wat
je van oude kisten
kunt maken.
En toen zij hoorden, dat die grootheid de
inbraak van hun mee wilde maken... toen
waren ze helemaal in de zevende hemel.
Maar toen zij onder zijn leiding „aan het
werk" waren, werden zij door de politie
gesnapt. Je begrijpt, dat de verslaggever
deze van tevoren gewaarschuwd had!
De krant van dezen verslaggever ver
diende heel wat door het avontuur, dat in
kleuren en geuren aan de lezers verteld
werd!
Toen een verslaggever eens een stuk
over de bedelaars in New York moest
schrijven, kleedde hij zich in lompen, en
ging op een der drukste punten van de
stad staan.
Hij lette er in het bijzonder op, hoe het
publiek zich tegenover zo'n armen drommel
gedroeg, en werd daarop door de politie
vastgehouden en veroordeeld tot een geld
boete, omdat bedelen immers verboden
was...! Het stuk had veel succes bij de le
zers!
Ziet de Teddybeer van je jongste broer
tje of zusje er niet mooi meer uit? Ver
liest hij zijn haren?
En een nieuwe kan er niet gekocht wor
den, zeg je. Vader en moeder hebben daar
geen geld voor, en het duurt nog een hele
tijd, voordat het St. Nicolaas is.
En dan... de blokken van de blokkendoos
zijn langzamerhand voor de helft verdwe
nen.
Goede rgad is duur! Maar wacht maar,
we zullen dat wel veranderen!! Ik schrijf
dit stukje alleen voor degenen, die het
leuk vinden om te knutselen.
Dus, waarde knutselaars, we zullen iets
maken voor de kleintjes, zodat ze weer
lachen, en er niet meer aan denken, dat
die Teddybeer zo kaal is, en ze geen hui
zen meer kunnen bouwen met hun blok
kendoos, omdat er te weinig blokken zijn,
Wat zou je er van zeggen, wanneer we
ons eens aan een... hobbelpaard waagden?
Dat klinkt goed, vind je niet? Ai lijkt
het erg moeilijk, het zal best meevallen,
dat verzeker ik je!
Je moet natuurlijk netjes werken. Dat
zeg ik er nog eens extra bij, maar mis
schien was het niet nodig, omdat jullie
dat, als echte knutselaars, wel zullen we
ten.
Nu, dan zullen we maar beginnen.
Wat we allereerst nodig hebben, zijn
oude kisten. En dan: een nijptang, hamer,
spijkers en verf.
De omtrekken van het hobbelpaard te
kenen we op een groot vel papier, en d'car-
na, met behulp van kalkecrpapier, op het
hout. Dan zaag je (of misschien doet de
timmerman het wel voor je) die omtrek
ken die lijken op het onderstel van e n
wieg, dus van onder zijn ze rond en vun
hoven bijna recht uit. Daarna komt het
zadel, er bovenop. En tussen de „wiégen-
planken" zaJ ik ze maar noemen, komt liét
hoofd van het paard. Geen kop, maar een
hoofd hoor!!
Nu mogen we de staart natuurlijk niet
vergeten. En dan is het lichaam van het
hebbelpaard er!
Maar... de kleintjes kunnen zich pijn
doen aan splinters en zo. Dus we moeten
het hout schaven en glad maken, met een
schaaf en met schuurpapier.
En dan... gaan we het dier verven!
Wanneer we dat gedaan hebben, komt er
een laagje vernis overheen. Dan glimt het
dier mooi, en de verf blijft er goed op zit
ten.
O, wat ziet het er nu mooi uit!
