De Örabantsche Brief
RUISENDE
EUGD
van
Uit onze omgeving.
Ulvenhout, S October 1935.
Menier.
Daar is wargaren, on
zen dokter zou spreken
van 'n complicatie, ge
komen in de feestelijke
voorbereidingen ter gele-
gentheid van den Jaan zijn
ontslag. Vijf jaar gelejen
hebben we z'n zuiveren
feest niet kunnen vieren,
hij was toen sjuust in de
rouw over zijn eerste
vrouw, z'n Piëta, en die
schaai willen we nouw in
halen bij zijn on \g, dat
ie teugen Nieuwj moest
nemen vanweuge zijnen
leeftijd.
Maar om terug te komen op die „complicatie": ge
weet, den Jaan, 't feestvarken, is door den Blaau-
we, op orders van den veurzitter, buitengésalleman-
derd, toen we verlejen week in de „Gouwen Koei"
vergaderden over den Jaan zijn feest. Hij was stie-
kum komen binnensluipen langs den achterkant
langs den erft van voren hadden we de „Gouwen"
afgesloten en daar de vergadering toch al niet
vlotjes verliep door dat lieete Nolleke Gommers, was
den Fielp wat kort en bondig in z'n voorzittersbeslui-
ten en zoodoende wierd den Jaan mee 'nen sierlijken
boog den erf opgekwakt. We hoorden wel wat em
mers rammelen en zoo maar daar wierd niet bij
stilgestaan.
Later, 'n uurke omtrent, is den Jaan mij komen
roepen voor 'n „getuigenis", want hij kwekte daar
achter de deur, dat ie verbaal zou maken teugen den
Blaauwe „veur mishaandelink van 'nen ambtenèèr
in z'n fungsie."
Ook daar wierd nie bij stilgestaan, want als Janus
alle verbalen nog zou moeten schrijven, die hij z'n
kameraads al beloofd heeft dan kost ie de eerste
jaren niet mee pensioen!
„Lot 'm nouw asteblieft kalezjeeren", had den
Fielp voorgesteld: „dan is ie zoet en dan kunnen
wij tenminste rustig deur vergaderen. Mergenoch-
tend vaang ik 'm dan wel op, as ie naar 't gemeen
tehuis fietst."
Dat bleef zoo en wij stelden 't bedrag voor den
Jaan z'n cadeau vast. Nolleke Gommers wierd be
last, ge kent 'm, dat dwergske mee zijn water
hoofd met de keus, waar veur ie zijn licht zou
op gaan steken bij Tonia, Janus z'n vrouw, onzen
hoofdcommissaris zoogezegd. Nolleke heeft daarvoor
den meesten tijd, hij renteniert van z'n ambacht en
voor iets anders kunnen wij 'm toch niet gebruiken
ook!
De volgende vergadering was vastgesteld op Zon
dagmiddag bij den Fielp in z'n bakkerij en dat om
twee gewichtige redens: le. was 't kermis en dan
konden we niet rustig over de „Gouwen Koei" be
schikken en 2e. we hadden hier minder last te ver
wachten van den nieuwsgierigen Jaan. Na de ver
gadering zou de propclub blijven voor 't potje kaart-
spul.
Als om 'n uur of drie alles present was, dan gaf
den Fielp 't woord aan Nollekes, om rapport uit te
brengen ,hover zijn bevindings haangaande 't ka-
doow". Klap! (z'n hamerke) Nol Gommers 't woord,
óp oewen stoel Nol, dan kunnen me zien, wa ge
zegt."
Nol kraffelde op zijnen stoel, stak z'n handjes in
zijnen broeksband en... ik zag iets in z'n oogskes
blinken, dat op 'n verrassing wees. Hij kneep ze 'n
bietje toe, keek ons allegaar 'ns stuk voor stuk aan,
schraapte z'n keel als 'nen grooten vent en keek ten
langen lesto naar Bultje de Bie, den secretaris, waar
ie altij mee overhoop ligt.
Van die twee krielhanen kan den eene van den
andere niet uitstaan, dat ie mee mag vergaderen in
alle belangrijke samenkomsten van ons! Den eene
vindt den andere te klein, te nietig om in „de" ver
gadering voor „vol" mee te tellen, ('t Eeuwige rij
tuig dat oe nooit overrijdt, amico).
„Gij schrijft precies op, Bult, wa'k vertellen gaai"
zee Nolleke, ,,'t is van belaank veur de notulers."
En mee dat ie Bultje de Bie zoo commandeerde
als 'n gcneraaltjc, kwakte-n-er van den anderen
kant 'n dampende tabakspruim teugen z'n voor
hoofd, dat Nolleke zijnen grooten kop achteruit
snukte, teugen 'n lamp aan, die daar boven den
Fielp zijnen trog hangt.
't Ding had gespet, dat den Nol vol „sproeten" zat.
*t Was zoo groot als 'n kiepei, dus kwam 't van
don Blaauwe.
Maar die zat zoo afgetrokken den anderen kant
uit te kijken, door 'n raam van de bakkerij, da 'k
Feuilleton.
door
MARGARET PEDDLER.
Op de een of andere manier gelukte het haar ten
slotte hem te pakken te krijgen. En eerst toen drong
het tot haar door, dat ze doodop was. Ze was ge
heel uitgeput en zo merkte dat ze eigenlijk niet veel
anders kon doen dan zich langzaam te laten drijven
en den man intusschen te steunen.
Een enkele blik op het gelaat, dat een grijsgrau*
we kleur had, bracht het angstig gevoel mee dat ze
hem te laat had bereikt dat hij al dood was.
Ze deed zich evenwel geweld aan dit angstgevoel te
verjagen en wendde haar oogen af. Het kón toch niet
bestaan, dat hij dood was terwijl de hulp zoo
nabij was.
Ze zag nu Piers en Budgc 111 haar richting zwem
men. Ze waren een eind verderop in zee gegaan, zoo
dat de stroom die vrijwel gelijk met de kust liep,
haar en haar hulpeloozen last naar hen toe bracht.
Andere menschen renden nu ook langs het strand,
gekomen uit nieuwsgierigheid of verlangen om van
dienst te kunnen wezen. De een of ander had wel
licht verteld dat er een man verdronken was en dit
nieuwtje had zich als vuur door het dorp verspreid.
„Houd vol, Phil. Volhouden. We komen."
wel begreep dat die pruim niet vaneigens op Nol-
leke's kop was gesprongen.
In z'n verbouwereerdheid pakte Nolleke vliegens
vlug naar dat dink, keek in z'n handje dat
heelegaar vol was! en liet toen 'nen vloek, ami
co, zóó groot, als ge nooit gedacht had, dat zooiets
uit zo'n klein manneke kost komen, 't Was 'n „ei-
mee-'n-dubbelen-dooier". om zoo te zeggen.
En as ie zoo. boven op zijnen stoel, verbijsterd
stond te kijken in zijn volle band en ondertusschen
met z'n andere hand over zijn gestooten achter
hoofd wreef, dan zei den Fielp kurkdroog: „Komt
er nog wa van. Nol; gij zouw toch rapporteeren?"
„Da-d-hedde gij gedaan. Blaauwe sloeber," kwek
te den Nol. Ge hedt me da nog 's geleverd, stekels
verken! Hier!!" brulde-n-ie en lijk 'nen discus-
werper smeet Nolleke 't dink naar den Tiest, die
't kalm opving en weer in zijnen mond stak.
„Nou is alles weer op z'n plek," stelde den voor
zitter vast. die. eenmaal presideerend, nooit, van
z'n stuk geraakt!
„Nol. schiet op. Gij hodt 't woord."
Met 'n vies. gerimpeld gezicht veegde Nolleke z'n
hand proper aan 't zitvlak van z'n broek en verbe
ten begost ie te spreken.
De Bie noteerde.
„Ik ben dan 's aanderensdaags naar Tonia se-
wiest." Dreigend keek ie ons weer aan. 'n Valsch
lichtje glom in z'n oogskens. 't Was sjuust of ie
wraak ging nemen.
„En om nouw maar mee de deur in huis te val
len, mijne HEEREN", dat zee-t-ie in louter hoofd
letters: „scheien iuilie maar uit, mee die feestelij
ke veurbereidings, daar komt van da feest gin
sodejuu terechte."
Hij stak z'n handjes weer in z'nen broeksband,
kneep fel zijnen mond dicht, zoodat z'n wangen er
van opbolden en mee valsche tevrejenheid loerde-
n-ie naar de vergadering.
Eerlijk is eerlijk: we waren allemaal 'n bietje
stil. 't Zat er maar te dik op, dat die aliekriek wat
in zijn schild voerde.
„'t Wordt hier donker," zei den Fielp: „*k zal 's
wa licht maken, dan kunnen me die èèrdmuis beter
zien."
De lamp boven Nollekes kop bescheen 'm dag
helder. Wit zag zijnen kop. van 't overdadig licht.
En fel staken de „sproeties" daarop af.
„Nou kunnen me zien wa me zeggen," grijnsde-n-
ie valsch. En 'n donker gat tusschen zijn tanden
gaf 'm zo'n spookachtige facie, dat Schellekens, den
electricien riep: „Schiet op, klokkeluider van den
Notre Dame."
„Ik ben dan 's aanderendaags naar Tonia ge-
wiest". begost den Nol weer opnieuw en 'k vroeg:
„Tonia, vertel me eerst 's: oewen man is toch nie
thuis?" Toen krinkelde 'nen kollesalen tabakswolk
om Nolleke's kop. of ie in den brand stond.
Hij kuohte en ging verder: „Den Jaan was niet
thuis zee Tonia, maar da nam nie weg. had Tonia
gezecd, dat den Nol tóch z'n fatsoen had te hou
wen, waant da ze 'm aanders. as ie 'n weerlooze
vrouw wouw mollesteeren, da ze 'm verzuipen zouw
in den waterput."
„Jammer." zuchtte den Blaauwe.
„Wa-d-is jammer?" vroeg Nol van uit den
blaauwen nevel, waaruit zijnen witte kop blonk,
als 'nen bergtop in de wolken.
„Da ge Tonia mee rust gelaten hebt," zee den
Blaauwe.
„Ik ben 't fatsoenlijk man." viel Nolleke uit en
hij sloeg z'n eigen op z'n borst.
„En toen...?" vroeg den Fielp ongeduldig.
„Toen heb ik heur gezegd. Tonia zee ik, ik kom,
namens mijn kameraden (z'n borstje zwol op as
van 'n drinkend parkietje), namens mijn kamera
den 's mee oew praten over 'n kadoow veur den
Jaan, as ie aftreed as champetter, want. da zullen
me vieren.
En toen, toen mime HEEREN, schrijf siecuur
op, Bult toen hep Tonia heur mouwen opgestropt
en is op me af gekomen, of ze me on wouw vreten.
Ik ok nie maalsch. ik ben wel vrijgezel gebleven,
maar ik weet mee vrouwen om te springen, ik heb
sjuust gedaan as mee 't kwaai pèèrd en heb heur
in d'r gezicht geblazen. Ze sprong achteruit, en ik
dook onder de tafel. Van die plots af, heb 'k toen
mee Tonia verders gesproken...!"
Hii zweeg weer. Keek ons weer aan.
„Kruip den volgenden keer liever in de tafellaat,
riep den Blaauwe: „da's veiliger!"
„Tonia wil gin hulde! Den Jaan wil gin hulde.
En ze willen gin kadoow van zulke sloebers as
wij as fuilie zijn!"
„Janus hec verbaal gemokt. Teugen iouw, pruï-
menwerper", zee den Nol fel: „waant gij hedt den
Jaan mee da buitengooien geblesseerd! Hij is op
zeuven stal-emmers terecht gekomen. Z'n pols is
Piers en Budge waren nu niet ver meer af. Bud-
ge's stem klonk haar aanmoedigend in de ooren, en
met vastopeengcklemde lippen zette ze door. Ze had
het gevoel alsof ze aan een afschuwelijke nachtmer
rie ten prooi was. Niettemin was alles zooals gewoon
lijk: de zon stond stralend aan den helderblauwen
hemel, het zand glinsterde als goud en in de verte
ontdekte ze den kleinen inham, waar ze hun kano's
borgen. Doch naast haar in de onstuimige zee was
het levenlooze lichaam van een man, die nog slechts
enkele "minuten geleden in de volle kracht van zijn
jeugd gezwommen had
Even later onderscheidde ze weer stemmen, voel
de ze de aanraking van handen. Piers praatte tegen
haar.
„Laat nu maar los, Phil. Budge en ik kunnen het
verder wol bolwerken." Eensklaps veranderde de
klank van zijn stem echter. „Grootc God, hij is al
dood."
Werktuigelijk liet Phil haar last los en zwom
naast haar broers verder, die den man samen steun
den. Het duurde niet lang of ze waren aan den maal
stroom ontsnapt en kort daarop kwamen eenige men
schen van het strand hen tegemoet. Een van de
visschers, dio zich bij hen voegde, duwde Piers ter
zijde en gromde: „Laat maar los, mijnheer. Je hebt
al genoeg gedaan."
Intusschen had Phil met enkele slagen het strand
bereikt, en stond om zich heen te kijken, alsof ze
zich nog niet kon voorstellen, dat dit alles de grim
mige, ruwe werkelijkheid was. De visscher en Budge
kwamen samen het water uit, het beweginglooze
lichaam van den jongen zwemmer, dien ze zoo dap
per had probeeren te redden, tusschen zich in hou
dend. Ze droegen hem naar de helling, het hoofd naar
beneden gehouden; het zeewater dat hij ingeslikt had
druppelde uit zijn bleeken mond.
Zijn eene arm hing slap langs zijn zijde, en schom
melde heen en weer bij elke boweging die de twee
mannen welke hem ondersteunden, maakten. Zijn gc-
verrekt en z'n eh z'n gewitwel" Nol wees
't bij z'n eigen aan „is pèèrs en blaauw zee
Tonia!"
Tevrejen wier er gelachen. Zonnig haast.
,,'t Verhaal is al deurgestuurd! Naar 't gerecht!"
Den bakker wreef mee zijn linkerhand over z'n
kinnen. Mee z'n andere hand zat ie zachtjes ie
timmeren.
„Is er verders over gin kadoow meer gesproken?"
vroeg den Fielp.
„Natuurlijk nie," zee Nol giftig. „As ik dat alle
gaar gehoord had, dan ben ik veurzichtig onder de
tafel vandaan gegaan om 'm te smeeren." Toen ging
ie eindelijk zitten en dronk 's van z'n citropntjc,
dat den bakker 'n uur geleien al ingeschonken had.
„Fielp, ge zij zeker vergeten," zee ik: „om den
Jaan den anderen dag „op te vangen, zoo as ge
beloofd had?"
„Dus ik ben den piesaan!" steldo den Blaauwe
vast. „Jongens ,as ik brommen mot, stuur ik juilie
elke week 'n briefke, horre! En den Jaan ok! Hij
hee-t-er last genogt mee gehad, om mijn te snorren.
„Ja. ik heb 'm den anderen dag nie gezien." zee
den Fielp: ,en verders is die flaauwe kul van aa
verbaal deur m'n brein gegaan." En gewichtig
wreef ie over z'n „brein", om ons te beduien, dat
daar heel wat in rondspookte.
„Natuurlijk hedde 'm nie gezien,"' kwekte Nolle
ke: „waant hii kan niet fietsen op den oogeniblik,
vanweuges al da pèèrs en blaauw!"
De bakker knikte langzaam, alsof 'm 'n lichtje op
ging. „Zoo is 't", zee-t-ie.
„Zeg, vergimde aliekriek", zee den Joep teugen
den Nol: „waarom komde daar nouw pas mee aan?
Koste gij nie dalijk naar den Fielp of den Dré zijn
gestapt om dat te vertellen?"
„Da lag nie op mijnen weg", zee da Nolleke valsch
„en dan 't recht mot z'nen loop hebben!"
„Da's veul waar", zee den Fielp. "t Recht mot zij
nen loopen hebben. Joost, pakt 'm vast! Sallemaan-
dert 'm in den trog. Blaauwe scheert 'm! Rolt 'm in
den deeg, goed vast, dan za'k 'm vannacht bakken."
„Hulp, hullep, moord, mooord!" kwekte Nolleke
in duuzend angsten.
Toen wierd op de deur geklopt.
„Lot binnen', zee den Fielp: „daar is t gezag."
Den Blaauwe schoof de grendels terug. En Janus
viel binnen, in den Blaauwe zijn armen.
M'n vel is vol. 'k Moet kort zijn. Maar ditte kan
'k oew nog wel efkens vertellen: „Janus heeft be
loofd dat ie gèren 'n cadeau wil hebben, maar dat
't verbaal al weg was!
,,'t Recht mot zijnen loop hebben..." zee-t-ie.
Toen zochten we naar den Nol, Die had, dat zat
er nou dik in, mee den Jaan gekonkelefoest. Dezelf
de woorden: 't Recht mot zijnen loop hebben-
Maar Nolleke was 'm al gesmeerd.
Zoodat, amico, wij 'n feest zullen beleven waarbij
den jubilaris ons voor 't gerecht brengt...!
Onzen dokter zouw zeggen: 'n gecompliceerd ge
val."
Maar volgens den Blaauwe wordt t nou pas 'n
jovel partijkei Waar 't schip stranden zal, is mij
'n diep verborgen raadsel.
Maar gij hoort er de oplossing van ter zijner tijd.
Nouw schei 'k er toch af. Veul groeten van Trui
en as altij, gin horke minder van oewen
toet a voe,
DRé.
LANGEND IJ K
DE POTER-EXPORT NAAR ITALI6.
Tengevolge van de Internationale verwikkelingen
is de poter-export naar Italië voor de Nederlandsche
exporteurs niet zonder gevaar.
De laatste jaren werd vanuit ons land een behoor
lijk kwantum pootaardappelen naar Italië verzonden
zoowel per spoor als per schip.
De export zou ook dit jaar wel weer kunnen plaats
hebben, als men maar meer zekerheid had van de
richtige betaling van het geleverde. Door de onze-
keren toestand van dit oogenblik is het wel moei
lijk voor de exporteurs om te besluiten of men het
er op wagen zal of niet. Wanneer men doorgaat zal
dit ongeveer gelijk staan met waaghalzerij .wordt in
het C. O. voor den aardappelenhandel vastgesteld.
Misschien zijn er nog, die het durven wagen en
bestaat er door deze waaghalzerij, waardoor men
zich wel de „alleenheerschappij" zou kunnen verze
keren over het Italiaansch afzetgebied, gelegenheid
op papier groote winsten te maken, maar het mee-
rendeel der exporteurs zal zich hiervan wel terug
houden.
In een bijeenkomst van poterexporteurs werd deze
kwestie besproken en de vraag gesteld, wie betaalt
wat wij leveren?
Ter verkrijging van een antwoord op deze vraag
heeft men zich tot den Nederl. Akkerbouw Centrale
gewend om een onderhoud, waarin deze belang
rijke kwestie zal worden besproken. Door het C. O
zicht had en groengrijze kleur, de oogen waren ge
sloten, en zijn zwart haar hing in breede vlokken
over zijn voorhoofd. Het gelaat van een doode
Dat was Phil's laatste indruk. Ineens begon al
les om haar heen te draaien de zon scheen te
verdwijnen en diepe duisternis viel om haar
heen.
HOOFDSTUK IV.
De poort der Eeuwige duisternis.
„Houd je flink, beste kind. Drink eens".
Die woorden drongen langzaam tot Phil's versuft
brein door; gehoorzaam opende ze haar mond en
dronk. Iets wat als vuur brandde druppelde door
haar keel, en deed haar bijna stikken. Doch het
middel had in ieder geval de uitwerking dat de
plotselinge duisternis, die over haar was gekomen,
verdween, en ze ontdekte dat ze op het zand zat
met Pier's arm om haar heen en haar hoofd tegen
zijn schouder.
„Wat is er in 's hemelsnaam gebeurd?" bracht ze
uit, terwijl ze de flesch cognac die hij nog 6teeds
vlak onder haar neus hield, terzijde duwde. „Ben
ik flauw gevallen?"
„Dat niet bepaald 4 Je werd even beroerd, dat
is alles", antwoordde haar broer aanmoedigend.
„Neem alsjeblieft nog een slokje."
Ze schudde met haar hoofd. Haar herinnerings
vermogen keerde geleidelijk terug weliswaar
vaag doch langzaam helderder wordend
de herinnering aan een woeste zee en haar pogingen
den man te bereiken, die op de wilde baren heen en
weer werd geworpen de herinnering aan een
aschgrauw gelaat, en een levenloos lichaam
Plotseling bemerkte ze dat dikke tranen langs haar
wangen biggelden. Met het achtergedeelte van haar
hand wischte ze die haastig weg.
„Is hij dood?" vroeg ze hakkelend. Piers wierp
oen blik over zijn schouder heen.
wordt voorspeld, dat, indien vanwege de Regeering
geen garantie kan worden gegeven voor de betaling
voor üe poterleveringen aan Italië, er dit jaar althans
geen enkele poter daarheen verzonden zal worden,
DE KLEUTERSCHOLEN
Lag het in de oorspronkelijke bedoeling van het
comité voor het stichten van Kleuterscholen te
Oudkarspel en Zuidscharwoude, deze reeds met
October te openen, tot dusverre is men daartoe nog
niet kunnen overgaan. Te Oudkarspel zou men,
naar gehoopt werd. daartoe do beschikking kun
nen krijgen over de consistoriekamer der Ned. Herv,
gemeente, terwijl men voor spellokaal over het
gymnastieklokaal der o.l. school hoopte te kunnen
beschikken. Voor Zuidscharwoude heeft men een
leegstaand lokaal der o.l. school kunnen krijgen,
doch een speellokaal is daar niet beschikbaar.
Voor Zuidscharwoude had men op ruim 40 leer
lingen gerekend; Broek op Langemdijk zou daar
van een gedeelte leveren en ook uit het Zuidelijk
deel van Noordscharwoude zouden nog eenige kin
deren de school bezoeken. Men meende op die wijze
de meest juiste verdeeling te hebben gevonden, op
dat de kinderen een niet te grooten afstand moesten
afleggen om de school te bereiken. Toch is die af
stand voor de kinderen uit Broek, bestemd voor de
school te Zuidscharwoude. al vrij groot en voor de
kinderen uit het Zuidelijk deel van Broek al zeer
groot. Gevolg van een en ander zou zijn, dat de
kinderen per bus naar school moeten worden ge
bracht en weer gehaald tweemaal per clag. Dat
kost geld, en waar het schoolgeld al op 30 cent
per week en per leerling moest worden gesteld, om
tot een sluitende exploitatie te komen, zijn de be
zwaren van financieelen aard niet gering. Men
overweegt nu om voor de Broeker kinderen een
school op te richten en daarbij contact te zoeken
met het Bestuur van de christelijke school. Kwam
het zoo ver, dan zou dat de levensvatbaarheid der
school te Zuidscharwoude schaden. Uit. een en an
der blijkt wel, dat er nog al wat moeilijkheden zijn
Jammer, dat de tijdsomstandigheden van dien aard
zijn, dat door de gemeentebesturen niet kan wor
den overgegaan tot stichting van Fröbelscholen.
Het wil ons n.1. voorkomen, dat de dubbeltjes
kwestie voor oprichting van particuliere zijde een
ernstige moeilijkheid zal opleveren. Zeer gewenscht
zal het daarom zijn. dat. de scholen niet eerder
worden gesticht dan wanneer men verzekerd is van
de mogelijkheid, dat zij in Sftand kunnen blijven.
HET TWEEDE VOORSCHOT
Uit de kringen van tuindersorganisaties deelt
men ons mede. dat de volgende week uitkeerlng
van een tweede voorschot op den tuinderssteun
kan worden vrwacht. Zal dan het. besluit van den
Minister, om den 6teun tot 12 millioen te verhoo-
gen, in contanten worden ingelost. De Langendii-
ker tuinders zien met begrijpelijk verlangen naar
de gelden uit. Als het nu maar van eenige bete©-
kenis is!
H EE REU GO WAARD
Burgerlijke stand over de maand Sept
Geboren: Maria, dochter van Jc. Tromp en A.
Mooij; Petrus Wilhelmus, zoonvan S. Borst en E. C.
Overtoom; Everardus Martinus, zoon van E. de Jong
en A. Weel; Rika Maria, dochter van A. v. Schagen
en Cath. Buter; Johannes, zoon van J. Schotten en
M. van Kleef; Eva Margaretha Maria, dochter "van W.
L. Schilder en M. Beerepoot; Cornelis Bartholomëus,
zoon van P. Limmen en M. A. Bakker; Petrus Johan
nes, zoon van N. Groot en H. Duits; Cornelis Catha-
rina, dochter "van J. Wijnker en A. van Langen; Al-
bert, zoon van P. Rustenburg en T. Duijf.
Ondertrouwd: Lourencius Groen, 25 jaar, Harenkars
pel en A. J. v. Langen 22 jaar.
Gehuwd: E. N. Klaver en G. Mooij; J. N. Portegijs
en B. H. Adriaanse; C. F. ter Buurkes en A. Slot; L.
Groen en A. J. v. Langen.
Overleden: Wilhelmina Jacoba Geluk, 42 j'aar, on
gehuwd (bevolking Zwijndrecht); Jacoba Mienes, 7
jaar, dochter van P. J. Mienes en E. Buisman (over
leden te Alkmaar); Maartje de Groot, 58 jaar, echt-
genoote van J. Kruijer (overleden te Alkmaar).
en W&ING MACHINES
„Ik weet het niet", zei hij. „Hij was er heel naar
aan toe: dat is zeker. De dokter is nu met hem be
zig en hij past kunstmatige ademhaling toe."
Ze volgde de richting van zijn blikken tot waar
de kleine menigte zich verzameld had. Ze bogen
zich over iets heen wat in hun midden lag, en do
menschen die te ver af waren, gingen op de teenen
staan om over de hoofden der anderen te kunnen
kijken.
Na eenige moeite gelukte het haar overeind te ko
men.
„Ik zal het zelf zien uit te vinden", gaf ze te ken
nen.
„Gelijk heb je". Piers stond op met de flesch in
zijn hand. „Ik moet deze aan den man terugbren
gen welke me die leende", gaf hij te kennen.
Samen verdwenen ze in de richting van de klei
ne groep op het strand. Enkele personen gingen ter
zijde om hen door te laten, alsof ze zwijgend hulde
brachten aan de twee jonge menschen, die hun aann
deel in de redding hadden.
Met een blik van verschrikking in haar oogen keek
ze naar de beweginglooze gedaante op den grond.
Twee mannen waren met hem bezig, en na enkele
minuten kwam een van hen overeind en wischte
zich het zweet van het voorhoofd.
Het was de dorpsdokter, Luke Brodie, dien Phil
al van kind af aan gekend had, een groote, breed
geschouderde man, wiens grof, leelijk gelaat vrijwel
altijd verlicht werd door een vriendelijken glimlach.
Ze liep op hem toe en merkte vaag dat dadelijk een
ander zijn plaats had ingenomen en zijn taak voort
zette.
„Zal hij in leven blijven?" vroeg ze.
De grijsharige dokter die nog steeds zijn voor
hoofd met zijn zakdoek bewerkte, keek haar aan.
„Dat is op het oogenblik nog lastig te zeggen", zei
hij grimmig. „Het zal op het. kantje af wezen. En als
hij het er boven op haalt, dan heeft hij zijn leven
aan jou te danken. Ik ben trotscli op je, Phil. Ik heb
