Over beroemde
edelstenen.
waarop stond dat Kees Pietersen verdacht
werd van verraad.
„Zo, dat verwondert me", zei Jan. Zover
ik weet, bestaat er geen boerenzoon Kees
Pietersen. Ik heb alleen maar deze naam
genoemd, omdat ik om goede redenen de
werkelijke naam pas later wilde vertel
len."
„Noemt U dan de goede naam", zei de
beambte met een woedend gezicht.
„Best. Maar geeft U me eerst 100 gulden"
antwoordde Jan.
Eerst wilde men het niet doen, maar Jan
was zo koppig, dat men hein ten slotte wel
zijn zin moest geven. Het hoofd van de
spionnagedienst had al in lange tijd geen
samenzweerder in handen gekregen, en hij
moest zijn chef in Parijs er toch van over
tuigen, hoe goed hij zijn best deed...!
En zo kwam het dat Jan met zijn 100
gulden de boerderij kon redden.
DE MEESTEN BELEEFDEN VEEL
AVONTURENI
De blanwe Hope-diamant op de bodem
der zee.
door
Mevr. M. Jansen—v. Deventer.
Nog niet zo lang geleden misschien
een paar weken terug kwam uit Enge
land het bericht, dat de „Grootmogol" ver
kocht zou worden.
Daarna heb ik er niets meer van ge
hoord, en waarschijnlijk is de „Grootmo
gol" tóch niet verkocht.
De „Grootmogol" heb je wel eens ge
hoord van die beroemde edelsteen die, als
zoveel edelstenen, een heel avontuurlijk le
ven heeft gehad? Als hij spreken kon, zou
hij er heel wat van kunnen vertellen. Maar
dat hoeft eigenlijk niet, want we weten
er al een heleboel van.
De „Grootmogol" wordt ook wel „Kohi-
noor" genoemd, dat betekent „Berg des
Lichts."
Deze beroemde edelsteen werd in Indië
gevonden en werd door de Radjah van La-
hore aan Koningin Victoria van Engeland
gegeven, in de vorige eeuw.
Sedert die tijd ligt hij rustig bij alle an
dere Engelse kroonjuwelen.
Zoals ik zeg, de Kohinoor heeft een erg
avontuurlijk leven gehad. Dat was ook het
geval met een ander juweel, van de Earl
of Harewood, en dat al verkocht is, of wel
dra verkocht zal worden.
dan genomen worden: brede sloten, en ho
ge horden. Natuurlijk gebeurt het dikwijls
dat do dieren bij moeilijke hindernissen
vallen. Maar zulke ongelukken zien er
vaak gevaarlijker uit, dan ze werkelijk
zijn.
Er komen altijd allerlei soorten mensen
naar de paardenrennen kijken. Wanneer de
paarden naar de „start" gebracht worden,
begroeten de toeschouwers hun favorieten,
hun lievelingen, met veel lawaai.
Wanneer de vlag valt, starten de dieren.
En terwijl ze rennen, worden ze begeleid
door het oorverdovend geschreeuw van de
toeschouwers. .Al gauw gaan meestal twee
of drie aan de kop, tot onder luid gejoel
de winnaar de eindstreep bereikt heeft. Dat
twee paarden de eindstreep tegelijk be
reiken als eersten, komt heel zelden voor.
Het is niet één grote steen, maar een uit
goud, edelstenen en email gemaakte han
ger. Een pracht stuk! Men gelooft, dat een
heel beroemd Italiaans goudsmid en beeld
houwer, Benvenuto Cellini hein gemaakt
heeft.
Een vorst, Medici genaamd, bestelde het
bij Cellini, en gaf het toen aan een Chi
nees keizer. Daarna kwam het stuk in
Brits-Indië terecht en daar kreeg de Earl
of Harewood het bij de grote Indische op
stand in handen..
Het zou een geweldig lang verhaal wor
den, wanneer ik de levensgeschiedenissen
van al die beroemde juwelén zoals de
Kohinoor er een is, ging vertellen. Alleen
OPLOSSING
vorige puzzle
De Niagarawatervallen,
van de Orloff-diamant wil ik dat doen,
want deze diamant heeft de meeste en
grootste avonturen achter de rug!
Een tijdlang was de „Orloff" de grootst^
diamant in Europa. Eeuwen geleden was
hij van het beeld van een Indische gock
heid genomen, en kwam toen in de schat
kamer van den Shah van Perzië terecht
Deze Shah werd vermoord, en na dieV
tijd was de steen in het bezit van onbe»
kende mensen. Tot hij gevonden werd lij
een huis, waar brand gewoed had. Ee®
Frans grenadier kreeg hem in handen, ei*
deze man hechtte er niet veel waarde aan,
Een Russische graaf, Orloff geheten, zag
hem, kocht hem voor een kleinigheid va®
den grenadier, en gaf hem cadeau aan d£
Russische keizerin Katharina de Tweedei
Sedert die tijd zit hij op de punt van d$
Russische scepter.
Dan is er nog een beroemde steen, d$
„Regent", die óók een scepter sierde, na*
melijk die van Napoleon. Die twee stenen
hebben echter meer ongeluk dan gelulj!
gebracht.
Dan was ook de beroemde blauwe Hope*
diamant een echte ongelukssteen. Alle
mensen, die hem in eigendom haddenji
stierven een gewelddadige dood. De laat*
i ste bezitter kwam om bij de ramp van de
„Titanic", je weet wel, dat schip, dat te*
gen een ijsberg stootte. En nu rust de
Hope-diamant op de bodem van de Atlan*
tisché Oceaan.
De aller-aller beroemdste diamant is de
Sancy-diamant. Karei de Stoute had her®
liet eerst in eigendom. Nadat hij verslagen
was bij Granson, kregen de Zwitserse oven
winnaars de steen in handen.
Daarna kocht de koning van Portugal de
steen, die iedereen in Europa wel wilde
hebben.
In 1490 kocht Baron van Sancy deze
diamant, en zond een bode ermee, om het
juweel aan den koning van Frankrijk te go-
ven. De* bode werd aangevallen door ro
vers, en nu denk je zeker, dat die de stee®
in handen kregen. Maar nee hoor!
Weet je wat de bode deed? Hij slikte de
steen in. Hij wist te ontkomen, maar toen
hij in Parijs aankwam, stierf hij aan een
maagzweer.
Toen zijn lijk geopend werd, vond me®
de diamant.
Later kwam de steen in Engeland te-
recht, en zijn nieuwe' eigenaar was ko
ning Jacobus de Tweedê Stuart. Daarna
kocht Lodewijk XIV van Frankrijk hem
van Jacobus.
Tijdens de Franse revolutie verdween de
steen, en werd na jaren plotseling aan Na
poleon te koop aangeboden. Napoleon gaf
hem toen aan Vorst Demidoff. Door deze®
vorst kwam de reislustige Sancy-steen i®
Indië. In de vorige eeuw reisde hij echter
weer naar Europa, want Koningin Victo
ria kocht hem voor een reusachtige sora<
Nu behoort de steen tot de Engelse kroon*
juwelen.
De mensen zijn altijd erg dol op edel
stenen geweest; er is dan ook wel iets ge
heimzinnigs aan, en het volk gelooft, dat
zulke stenen allerlei bijzondere eigenschap
pen bezitten.
Hoe Jan zijn broer
verraadde.
100 Gulden won hij
er mee.
Een verhaal uit de
Franse tijd, door
Else Ekkersde Vries.
ALLERLEI GEKNUT
SEL.
ZELF EEN STEMPEL
MAKEN.
Wat je nodig hebt:
een grote kurk.
door F. S.
Het is zo gemakkelijk wanneer je een
stempel hebt .Je kunt hem altijd wel ge
bruiken.
En het is zo makkelijk om hem te ma
ken! Dus zullen we dat ditmaal eens doen;
vind je dat geen goed idee?
Je neemt een flink grote kurk, die mooi
glad moet zijn. Dan snij je met een scherp
mes denk om je vingers! de letters,
die je wilt stempelen, in de kurk. Je moet
er goed aan denken, dat je ze in spiegels
schrift snijdt.
En dan geef je de kurk de vorm, zoal§
je afgebeeld ziet op het plaatje.
Het verschil tussen deze stempels en an
dere is, dat bij de eerste de letters zwarf
op wit verschijnen. Je moet daarom de Iets
ters zo hoekig mogelijk maken, omdat di$
veel makkelijker zijn te snijden dan ron#
de letters.
Gerrit zei dat wanneer ze de kans niet
waarnamen, hun ouders zonder dak zou
den zijn.
Zo kwam het dat Jan zich op weg naar
Den Haag begaf. Hij kwam toen 'n ouden
vriend van hem tegen, die soldaat was in
de stad. Ze kwamen met elkaar in gesprek,
en Jan vertelde, waarvoor hij naar den
Haag ging.
„Wanneer je op die manier 100 gulden
wilt krijgen", zei de vriend, „Dan kun je
net zo goed weer naar huis gaan. Je krijgt
toch niets".
„Niets?" vroeg Jan verbaasd. „Ik geef
toch een samenzweerder aan!"
„Luister, ik zal het je uitleggen. Weet je,
de Fransen zijn niet erg goed bij kas. Trou
wens, wie is dat wel, tegenwoordig? O
zo. Om nu geen geld uit te geven, hebben
ze het volgende bedacht. Wanneer de „ver
rader" zal ik hem nu maar noemen, een
samenzweerder aangeeft, en de hele ge
schiedenis vertelt, schrijft onderwijl een
schrijver, die achter een gordijn zit, alles
op. Wanneer de verrader nu met zijn ver
haal klaar is, dan zeggen ze, dat ze al alles
van de zaak af weten, en dan laten ze als
bewijs zien het stuk, dat de schrijver net
geschreven heeft."
„O, dat is erg leuk," zei Jan mistroostig.
„Dank je wel, dat je het me verteld hebt.
Nu is Gerrit voor niets gevlucht, en mijn
ouders zullen geen rustige oude dag heb
ben. Wat is dat allemaal verschrikkelijk."
Daarna nam hij afscheid van zijn vriend
en in Den Haag gekomen, zwierf hij daar
maar zo'n beetje rond. Naar zijn dorp te
rug gaan, dat kon hij nu niet doen. Hij
móest een middel verzinnen, om aan die
100 gulden te komen. Het moest, het moest,
het moest...!
En werkelijk, eindelijk meende hij een
middel gevonden te hebben. Blij als een
kind ging hij naar het gebouw waar hij
moest zijn. Zoals de vriend gezegd had,
liet men hem werkelijk, nadat hij zijn ver
haal gedaan had, een vel papier zien,
„DE PAARDENRENNEN."
Een Puzzle.
F. S.
In denk dat maar weinigen van jullie
ooit paardenrennen gezien hebben, en niet
weten, waar het daar precies om gaat.
Daarom wil ik jullie er nu wat van ver
tellen.
Men onderscheidt: rennen op de vlakke
baan en rennen met hindernissen. Bij het
rennen op de vlakke baan komt het er op
aan, dat de paarden reuze vlug kunnen
lopen. Bij het rennen met hindernissen
moeten de dieren natuurlijk heel goed kun
nen springen.
Allerlei soorten hindernissen moeten
In het begin van de vorige eeuw was ons
land bij Frankrijk ingelijfd.
Natuurlijk vonden de mensen dat alles
behalve prettig, en er waren er een hele
boel, die een manier trachtten te vinden
om een eind aan die toestand te maken.
Dat vermoedde Napoleon wel, en zo
kwam het dat er een heleboel Franse spi
onnen in ons land waren, die probeerden
uit te vinden, wie die mensen toch waren,
die tegen het gezag opstonden.
In die tijd beleefden de mensen net zo'n
crisis als er nu is. Vooral de boeren had
den verschrikkelijk te lijden.
In een klein dorpje in Zuid-IIolland
woonden twee broers, Jan en Gerrit ge
naamd, die een boederij hadden.
Ze werden hoe langer hoe armer, tot ze
zelfs er toe moesten overgaan, om hun
boerderij te verkopen.
Nu vergat ik nog te vertellen, dat de-
geen, die samenzweerders en mensen, die
tégen Napoleon waren, aan de Fransen
verraadde, 100 gulden kreeg.
En zo kwam het, dat Gerrit op een dag
tegen zijn broer zei: „We zullen onze boer
derij kunnen redden, wanneer we honderd
gulden hadden. Net zoveel als je krijgt,
wanneer je een samenzweerder aangeeft!"
„Dat wil je toch niet gaan doen?" vroeg
Jan verschrikt.
„Ik niet, maar jij!" antwoordde Gerrit.
„Jij gaat naar Den Haag, en geeft mij als
samenzweerder aan. Wanneer je dan 100
gulden gekregen hebt, kun je onze boer
derij redden."
„En jij dan?" vroeg Jan, die niet veel
voor het plan voelde.
„O, ik zorg wel, dat ik tegen die tijd
over de grens ben. En la.ter, wanneer alle
leed geleden is, kom ik terug."
Nog steeds wilde Jan niets van het ge
val weten, maar eindelijk gaf hij toe, want
