et huis
lȟi
De. Srabantsche
Brief
van Dré.
Op reis
met de
ASPIBIN
Ulvenhout, 20 Juli 1936.
Meneer,
Het zal zoo omtrent tus
schen Paasch en Pinkster
zijn geweest op 'nen mid
dag, als ik thuisree mee
m'nen groentemvagel, dat
Trui op den erf beuren
dunnen zomermantel stond
te inspecteeren. En dat ze,
als ik na 'n kwartierke
aan m'n middagpotje zat,
teugen me zee: „Ja, 'k
heb m'nen zomermantel 'ns
veur den dag gehaald,
want m'nen lakenschen
wordt me wel erg zwaar,
om er mee. naar (Je kerk
te gaan. 't Zweet brak me 'n Zondag allegaar uit."
Ik trok m'n schouwers 'ns op, als ik uit stad
kom, mee den wagel en aan den warmen maaltij
zit, dan heb ik nie veul praat, alleen maar veul
trek, en ik maakte mee mijnen vork 'n onverschil
lige beweging, die zeggen wou: zoek 't zelf maar uit,
ik hoef jouwen lokcnschc niet aan te doen.
Trui ként dat van me. En ze is te verstandig, om
't heuren mensch kwalijk te nemen, als ie op zo'nen
©ogenblik meer honger dan woorden bezit.
Da's 'n soortement van buwelijksche hoffelijkheid
jegens malkander, die wel veul verschilt mee de
deftige etikette, maar die toch heter gemeend is, dan
de leste.
'k Hel) 'ns 'nen vent gekend, die veur z'n eigen
wijf den hoed aflichtte, als ic ze tcugenkwam, en
ik heb toen wel 'ns gedocht: als den dieën thuis ook
zoo heerachtig is teugenover z'n vrouw, hoe zou ie
't dan aanleggen als zijnen rug 'ns juukt? Mot zoo n
vrouwkc dan telkens de kamer uit, als heuren „me
neer" z'n eigen 'ns krabben mot? Of zou ie dan
zeggen: „liovc, wilt ge me even alleen laten; ik moet
evon een privé onderhoud hebben met m'n rug."
Da's vernolle veul ingewikkeld! Dat doen wij mak
kelijker bij ons thuis. Als ik drie koeren gekrabd
heb, teugen dat er regen mot komen heb ik daar
nog al last van, dan doe ik bij den vierden keer
m'n hemdsboordje los, pak den handveger en zeg
teugen Trui: „Trui, toe, gift 'm 'ns van katoen!"
Nou, amlco, dan gaat er den „stofzuiger" efkens
overhencn, van m'n nekharen tot aan den broeks
band, dat 't kicpevcl op m'nen bast staat. Zonder
komplimcnten!
Maar genogt, ik wil dan maar zeggen: ik hou in 't
huwelijk meer van 'nen bereidwillige» handveger,
dan van 'nen afgelichten hoed en als ik honger heb,
dan is Trui al lang content, als ik haar conversatie
beantwoord mee 'nen zwaai van m'nen vork, mee
'nen knik of 'nen trok van m'n schouwers. Ze ver
staat ine. dan letterlijk.
Afijn, 't Gesprek kwam dan hier op neer: den zo
mermantel, twaalf jaren oud, wierd kaal op den
kraag on op de stoffen knoopen. En nou had ze
„zóó gedocht", zee ze: „den Guust moest 'm maar
'ns '11 bietje opflikkeren'.
Toen kreeg ik 'n angstig voorgevoel. Want ge mot
walen, den Guust, ge kont 'm wel, Guust Verhagen,
is volgens z'n.uithangbordeke „Coiffeur en Tailleur",
maar volgens mijn bittterc ervaring, kan ie alleen
maar 'nen baard wegkrabben. En 't beroerde is: den
Guust is op d'een of ander ingewikkelde manier nog
zoon bietje aangewaaide familie van Trui.
„Ge kekt zoo bedenkelijk", zee Trui: „is er iets
teugen?"
En ineens had ik 't gevonden, amico!
,,'N'en nieuwen mantel is zekers nie duurder dan
Ti nieuw pak", docht ok: „en dan liever veur m'n
goeie geld 'nen mantel veur Trui, dan 'n nieuw-pak
-van-dcn-Guust veur mij en ik slikte m'nen hap lab-
boonen rap deur en zee: „twaalf jaar oud... tvvalef
jaren..." Toen trok 'k 'nen viezen rimpel in m'n
neus: „allez, Truikc, schaf 'nep nieuwen aan!"
M'nen vlieger ging nie op, want zonder bedenken
informeerde Trui of „ik soms do geldpest had."
Toen begos ik weer maar aan de labboonen mee
spek.
„Vraag 'm Zaterdagavond, ge bent dan toch bij
den Guust, of ic Zondagmorgen na de late mis efkens
hier komt."
Kort en goed: ik vroeg 'm 's Zaterdagsavonds bij
Trui to komen den anderen dag, veur 'n reparatieke
en ik was Zondags, als de kerk uitging, geblazen!
't Was goei weer, mee '11 bietje gedekte lucht, 't
Was lekker,.'t was malsch .tusschen d'akkers, waar
over de stilte van den Zondag zwijmelde in droo-
mend gepeinzen. Over de blaauwc Mark trokken zil
veren vlieskes wind. En als ik over 't brugskc het
hosch binnenkwam, dan kriebelde '11 sprietje lach
aan m'nen lever bij 't gedacht aan den Guust, die
FEUILLETON
op den oogenblik bij me thuis, mee Trui d'rcn man
tel over zijnen arm, veur niks te loeren stond naar
mij.
Dat had ik 'm toch maar goéd geflikt, 't Was bes-
tig in het bosch.
Den Zondag blonk van de witte wolkenklodders
af, die deur den donkeren mast schenen, als den
dag deur toeë gordijnen, 't Rook hartig naar terpen
tijn. De geuren veegden af en aan, op den tecren
asem van 't wlndeke. Eekers schlchttcn deur de
takken, met de rapheid van 'n zonnestraal. En 't
veugelgesjilp viel neer op de stilte, als motregen
op 'nen vijver.
Wat was 't hier goed! En weer kietelde den lach-
spriet aan 'nen punt van mijnen lever.
Ais ik weer op den weg kwam bij den meulen,
kocht ik daar schuins over 'n pinteke gerste.
Gezellig klotsten-n-er de ballen van de blljert; aan
'n tafeltje wierden de kaarten gedeeld veur 'n spul-
leke-veur-den-eten en in de zonnig' omlijsting van
de deur naar den erf, zag ik 'n span jonge boeren
bezig mee den veugelcnpjk. In 't kort: hier bloeide
de plazante stemming van 't uurke na de kerk; van
't plazierig begin van 'nen lieven, langen dagen van
kleine genietings; van 'n spulleke kaart, veugelen-
pik en biljert, van 'n pinteke bier, 'n sigaar en 'n
bord soep. Van rust en vree, van zonder zorgen.
Rap kreeg ik toen trek naar huis, waar den Zon-
dagschen koffie geurde; waar den soep te trekken
stond op de plattebuis; waar de „Gouwen Koei" nie
ver was. Den Guust zal nou wel geblazen zijn, docht
ik! En ja, hij was geblazen. Trui zat met 'nen
blinkend-helderen schort, fel geblokt van 't strijk
ijzer, in 't Zondagsblad te lezen. Mijn koffiekom
stond al gereed, den koek lag op de broodplank.
Maar.op den stoel naast de bedstee, daar lag 'n
krantpampieren paket en bitter als gal, zoo kroop
efkens haat in m'n keel!
„Waar zijde geweest, gij?"
„De ronde gedaan."
„Koffie?"
„Ja."
„Eén of twee sneeën koek?"
„Neeë."
„Watte neeë?"
„Neeë koek."
„Is 't nie goed in den akker?"
„Best."
„D'n Guust is al weg."
„Jammer!"
„Waarom jammer?"
„As ic nog hier was, dan kost ik 'm dat pakske
stalen daar in z'n bakkes gooien."
„Hij komt van don middag nog 'ns kijken of ge 'r
bent, hee-l-ie gezeed."
„Dat treft ic dan slecht."
„Hoezoo?"
„Omda 'k er nie zal zijn. Maar één ding. Trui: als
ge goeie vrinden mee me wilt blijven, geef 'm dan
die staaltjes mee werom."
Afijn!
Na veertien dagen was ic al zeuven keeren hier
gewoest en 't pakske stalen was verhuisd van den
oenen naar den anderen stoel, van de schouw naar
de bedstee, van de bedstee naar de kast en einde
lijk was 't onder m'n oogen uit.
Bckans was ik 't vergeten, scheren dee 'k op 'n
ander zoolang, als ie op 'nen avond binnen kwam.
Moe Trui d'ren mantel.
Als ie Trui stond te bewonderen in den opgeknap-
ten mantel, dan zee-t-ie zoo, zonder naar me te kij
ken: „de stalen al ingezien, Dré?"
„Stalen?"
„Die 'k veur aarigheid achtergelaten heb!"
„Veur d'aarigheid?"
„Geef ze ,s Trui, astcbüeft?"
E11 veur 'k 't wist, amico, zat ik stalen te kijken!
Prachtstoffenj Den Guust levert alleen onverslijt-
bare pakken en da's sjuust zoo erg! En... gocie-
koop! Hij concumert teugen de rottigste confectie
op. Maar hij maakt z'n costuums zoo, dat ge 'r
moei, doodmoei in wordt. Ze zijn te naauw en te
wijd tegelijk! Hii vult ze op mee eikenhout of zoo
iets on zoo n costuum weegt als lood. Don broeks
band schijnt ie te voeren mee ouwe koppelriemen.
I11 ieder geval; in 'n pak van den Guust kunt
g'oew eigen nie roeren. Oew armen lijken na 'n uur
lamgeslagen.
..Nou, Dré? Stoffen, ee? Hebt ge nooit aan oew
lijf g'ad, man! '11 Reuze prima vvolleke. En deus.
Voel 's? Mooi dessijn, ee! Engelsch] En deus! Leste
mode! Maar ditte zal oewen keus zijn, 'n ribbeltje.
Of wilde liever kamgaren? Gij zi.jt nog al ouwer-
wetsch. Maar kamgaren blijft eeuwig mode! Hier
heb ik 'n kamgaarke veur oe, mee 'n tikkeltje. Voel
'ns Trui! Zoo iets hebt ge nooit tusschen oew vin-
pers g'ad!"
Trui vond de stoffen manjefiek. „Zo'n pak veur
veertig gulden", zee Trui: „gemaakt mee eerste
klasse sanelle..."
„En gevoerd-." zee den Guust.
Naar het Engelsch
door
A. E. W. Mason
47.
„•Ja dat is waar", stemde Iianaud toe.
..Daaraan had ik niet gedacht. Alweer een goede
beurt van u, mijnheer Frobisher, waardoor wij
mademokselle Harlowe nog verder uit onze be
schouwingen kunnen, verwijderen. Ja zeker".
Hij bleef eenige oogenblikken in gedachten
verzonken zitten, en liet nu en dan een volzin
hooren. eerder tot zich zeiven dan tot zijn met
gezel gesproken: „Fluks naar boven loopen
een stuk van den pijl afsnijden het einde
afronden, zoo goed als het inderhaast gaat
er wat vernis over strijken en bij de andere
pennehouders in het bakje werpen. Niet zoo
kwaad!" Hij knikte goedkeurend, terwijl hij dit
kunststukje in gedachten herhaalde. „Doch met
dit al, begint het er voor die snoezige Miss Ann
met haar lieve kleurtjes en aardige maniertjes
leelijk uit te zien".
Het geluid van het terzijde schuiven van
meubelen in de slaapkamer leidde zijn aandacht
af. Hij nam de pen uit de pijlschacht.
„Wij zullen dit kleine dingetje zoo lang bij
ons steken", zeide hij snel en wikkelde de ge-
improviseerde pennehouder in een velletje van
hot postpapier. „Wij zullen de zaak voor ons
houden. Niemand mag er van weten. Dit is
mijn zaak, niet die van Girardot. Wij zullen
geen massa last en verdriet veroorzaken alvo
rens wij zekerheid bezitten".
„Dat ben ik met u eens" stemde Jim gretig
ton" „dat is eerlijk. Daar ben ik van overtuigd."
Hanaud stak het stukje pijl zorgvuldig in zijn
zak.
..En dit ook", zeide hii. on nam het memoran
dum van Jim Frobisher op. „Het is geen ding
om bij zich te dragen en misschien te verliezen
Ik zal het opbergen in de Prefectuur, bij de an
dere dingen, die ik bijeengebracht heb".
Hij stak het memorandum in zijn portefeuille
en stond van zijn stoel op.
„Ht ander stuk wan den pijl zal wel
ergens in dezo kamer zijn, vermoed ik, en ge
makkelijk te vinden. Doch wij zullen geen tijd
hebben er naar te zoeken, en bovendien, het
voornaamste gedeelte hebben wij in ons bezit.
Hij keerde zich naar den schoorsteenmantel
waar eenige uitnoodigingskaarten tusschen de
lijst van den spiegel gestoken waren, juist in het
oogenblik, waarop de deur van de slaapkamer
door den Commissaris werd geopend, en deze
met zijn secretaris uit de slaapkamer trad.
„Het halssnoer is niet in die kanier'",
zeide mijnheer Girardot met een stem, die geen
tegenspraak toeliet.
„Hier is het evenmin", antwoordde Hanaud
op niet minder afdoende wijze „Wij zullen naar
beneden gaan."
Jim was geheel en al de kluts kwijt. In deze
kamer was volstrekt niet naar het halssnoer
gezocht. Eerst was de draagstoel geheel buiten
het program gelaten, en nu deze zitkamer. Ha
naud ging de anderen formeel voor naar de
trap, zonder zooveel als een blik achter zich
i tc werpen. Geen wonder dat hij te Parijs zich
„Mee eiken paneelen," viel ik in de rede]
„Den Guus lachte. „Kameelhaar, zee-t-ie.
,Krulbeerenliaar," ik weer.
,,'t Hee niks gin haast," zee den Guust. „Gc leunt
de stalen gerust nog 'n paar dagen houwen!"
Als ie weg was heb ik 'nen eed gedaan, dat ie me
geen pak zou leveren en twee dagen later stond ie
me de maat tc nemen!
„Toe nou maar," had Trui gezeed: „hij werkt hard
en goeiekoop. Hij heeft 'n zwaar huishouwen. Z'n
vrou pas uit 't gasthuis, z'nen óuclste zonder werk!"
„Daarom hoef ik toch nie veur schandaal t© loo
pen. Stopt dan 'n tientje in de stalen en laat mij
met rust!"
Maar veur zulke logica is 't vrouwvolk niet te vin
den. „Ik zal 'm tientjes! Ik snij ze van m'nen rug!
Jawel! Mooie tijd! Tientjes strooien. Ge zij bedon
derd."
'n Week later stond 't pak in den „eersten pas",
zee den Guust, toen ik weer bij 'm kwam om te
scheren! Hij kwam op 'nen avond efkens acht uur
binnen en ging over tienen weg. Daar deugde geen
bal van, maar den Guust zee: ,,'t is den eersten pas
pas."
Tweeden pas. 't Vestje was klaar. Deugde nie. En
mee prachtige verwondering zee d'n Guust: da's me
nog nooit gebeurd, maar 't komt veur malkaar, Dré!
Ge betaalt nie, veur 't heelegaar naar oewen zin is!
Derde pas. 't Vestje zat geschilderd, volgens den
Guust,. ïk zeg: „jawel, maar dan mee 'nen groffen
kwast, Guust. 't Gaapte zoo, amico, da'k mee begos
te gapen.
„Naaike instikken," zee den Guust: „da's alles. Doe
nou 't jaske 's aan. Hij was verrukt! „Trui, nou?
Hoe staat dat aan z'n lijf? Gegoten, gegoooten zek-
koe!"
,'t Blaast onder de armen," zee Trui mee n effen
stem.
„Da's zóó weggenomen," stelde den Guust gerust.
En hij speldde en streepte mee krijt, da'k er moei
van wierd.
,,'t, Is te kort ook," vond Trui.
„Ocm. Da's kwestie van smaak. Den Dré hóud van
korte jaskes."
„Ge lieget," zee ik.
„Heb ik m'n eigen dan zóó vergist?" vroeg ie
toen. Maar antwoord kwam er nie.
„De mouwen Dré? Zoo goed van lengte?"
„M'nen kraag zit nie goed. Zie, deus helft sluit,
maar die helft gaapt als 'nen leeuw."
„Efkens kijken, efkens kijken, jja.., hij gaapt 'n
bietje. Kijken..., oh, 'k zie 't al' 'n kleinigheid!"
En opgetogen over de vondst begost ie weer te tor
nen, te spelden en te streepen.
„De mouwen, Dré?"
,,'t Jaske is van vcuren korter dan van achteren,'
zee Trui.
„Ja, nou ge 't zegt, hij draagt op," zee den Guust.
Hij streepte.
„Dus 't wordt nóg 'n stuk korter?" vroeg ik.
„Ik zal 't van achteren uit laten," beloofde-n-ie.
Maar de mouwen, Dré? Lengte goed?"
„Ik kan m'n armen nie naar boven krijgen!"
Den Guust keek, keek mee groeiende verwonde
ring en zee eindelijk; „daar staat 'nen mensch toch
veur! Zooiets heb ik nog nooit meegemaakt. Hij
krabde op z'nen kop, lachte, beweerde: „zoo wordt
'nen mensch toch soms veur de gekste raadsels ge
zet" en ik geloof, dat ie 't heele geval als 'n beproe
ving deur Onzcnlievenheer beschouwde.
Trui vond de oplossing. 'n Spieke zus, 'n spiekc
zoo, wat inlaten, wat uitlaten't zweet brak me
uit!
„En nou de broek", zee den Guust. „Die maakt ik
altij af zonder pas", zcc-t-ic verwaand.
Ik schoot de broek aan en de vouwen van de pij
pen vielen aan den binnenkant van m'n boenen.
„Da's iets van niks", zee den Guust, maar hoe zit
ie in 't kruis?"
„Te naauw", riep ik zegevierend.
Hij kroop op zjnon knieën. Streepte, trok, speld
de en zee op 't lest: „gevonden, Dré! 't Is 'n kleinig
heid."
„Weet ik", zee ik. ,,'t Is 'n beste broek, maar gc
mot kromme been en hebben om er in te passen!"
Bij den zcuvenden pas, amico, had ik 'n nieuw
jaske en 'n nieuwe broek.
Bij den achtsten pas heb ik 'm terug gestuurd mee
dc boodschap, da'k ook wel 'ns 'nen avond vrij wou
zijn en op den oogenblik heb ik 'n costuum erbij, dat
1 li»
!!r^
bent U in 1 bijzonder
blootgesteld aan het ge
vaar van kouvatten."
Reist daarom-pr—
nooit zonder ~j [5]
Uitsluitend verkrijgbaar In de oranje-bandbuisjes van
20 tabl. 70 ets. en orenjeiakjes van 2 tabl. 10 ets.
en zijn broederen, de slaven had genoemd van
het toeval.
HOOFDSTUK XVI.
Hanaud lacht.
Boneden aan de trap gekomen, bedankte Ha
naud den Commissaris voor zijn bijstand.
„Wat het parelssnoer betreft, zullen wij na
tuurlijk de bezittingen van iedereen in huis aan
een onderzoek onderwerpen", zeide hij. ..Doch
vinden zullen wij niets. Daarvan mogen wij ons
overtuigd houden. Want indien het snoer ge
stolen is, is er reeds te veel tijd verloopon om
te mogen hopen, dat wij het hier zullen vinden"
Onder veel buigingen bracht hij Girardot tot
aan de voordeur, terwijl monsieur Bex Jim
Frobisher een weinig ter zijde nam.
„Ik heb er over nagedacht, dat mademoiselle
Ann behoefte zou kunnen hebben aan eenigen
rechtskundigen bijstand", zeide hij. „Nu is u,
zoowel als ik, verbonden aan de aangelegen
heden van mademoiselle Harlowe. Enne
hmhet is wat moeilijk wat kiesch uit te
drukken, maarhet zou kunnen, dat de be
langen van die twee jonge dames een weinig uit
elkander liepen. Daarom zou het in geen geval
correct van mij mogen heeten. indien ik haar
mijn diensten aanbood. Doch ik kan u een zeer
goeden advocaat in Dijon aanbevelen, een vriend
van me. Het kan van groot belang worden, dat
begrijpt u wel."
Dat moest Jim toegeven.
„Ja, dat kan het zeker. Wilt u mij het adres
van uw vriend geven?" antwoordde hij.
Trwijl hij het adres opschreef, werd hij opge
schrikt door Hanaud, die onverwacht in een
luiden lach was losgebarsten. Het eigenaardige
was, dat er in het geheel geen reden voor dit
aan m'n lijf zit gegoten! Maar dan gegoten op 'nen
verkeerden vorm
Ik ben er sjuust heel den zomer mee doende ge
weest en ijskoud hangt, 't bordeke „tailleur" nog
steeds aan den Guust zijnen gevel.
En toen ik Zaterdagavond bij 'm kwam mee *n
costuum aan van dezelfde soort stof, maar gemaakt
deur 'nen kleermaker en geenen „tailleur", toen
keek den Guust me van boven tot onderen aan en
zee hardop, zoodat alle scheerklanten 't goed kosten
hooren: „gc staat er toch maar netjes op, Dré, mee
dat pakske da'k efkens veur oe in malkaar gezet
heb!"
Toen maakte-n-ie den kuster tot slachtoffer! Die
is nou tot Kerstmis onder de pannen, mee de visites
van den Guust.
Veertig jaren is ïe nou tailleur, den Guust en nog
geen vestje kan ie maken!
Wat kunt ge veul last hebben van dat soort men-
schcn, amico, die niks kunnen, niks leeren, 'n plank
veur d'rcn kop hebben en... 'n vrouw-net-uit-'t-gast-
huis!
„Trui", heb ik gezeed: „als is ie nou duuzend kee
ren familie van oe, niks, niks mag den Guust meer
veur me maken. Als ik eerder doodga, dan gij, m'n
doodshemd nog nie, want ik zou me liggen te scha
men veur m'n erfgenamen!"
„Gij drijft allij over," zee Trui. Want ze laat
van haar familie niks zeggén! Zoo zijn ze, die vrou
wen!
Veul groeten van Trui en als allij geen haarke
minder van oewen toet a voe,
DRé.
RAAD BROEK OP LANGENDIJK.
De Raad dezer gemeente vergaderde Donderdag
avond 8 uur in het gemeentehuis.
Alle leden waren tegenwoordig.
Na opening van de vergadering met gebed, weiden
de notulen der vorige vergadering voorgelezen en
vastgesteld.
Onder dc ingekomen stukken waren goedkeuringen
van Ged, Staten op de wijzigingen van het regle
ment op het B. A., de kasgcldleening voor de licht-
bedrijven.
Besloten werd, aan het Witte Kruis een subsidie
van f5.te vcrleenen voor de ontsmettingsinrich
tingen.
De Langcndijkcr Winkeliers-, Nering- en Vakver-
ecniging verzocht medewerking tc willen verleenen
om de steungelden in waardebonnen uit te keeren,
inwisselbaar bij de winkeliers, om te voorkomen,
dat de gestcunden naar elders gaan om hun inkoo-
pen te doen.
B. en W. hebben deze zaak onder oogen gezien.
Zij achten bet zeer gewenscht, dat bij de burgers
wordt gekocht, als het eventjes kan moet men dit,
van groot tot klein cn van hoog tot laag, doen. Doch
wat gevraagd wordt, grijpt te sterk in in de persoon
lijke vrijheid der mensehen.
Dc heer Kansen vond het alleszins gemotiveerd,
het verzoek in te willigen. Als de prijzen in het groot
winkelbedrijf nu lager waren dan bij ons, zou spr.
het niet willen, doch de middenstand kan best con-
curreeren. Spr. zou het net willen doen als voorheen
bij het burg. armbestuur.
Na eenige besprekingen werd met alleen den heer
Kansen tegen, het voorstel van B. cn W. aangeno
men.
Het verzoek van de Langendijker Winkeliersver-
oenigingen om beperking van het aantal handelaren,
speciaal de venters, werd voor kennisgeving aange
nomen, nadat verscheidene hceren er over hadden
gesproken.
Hier beslaat reeds een verordening op het venten.
B. en W. stelden voor, het rietland „De Plomp"
1c verhuren aan Klaas Bakker alhier tegen f25.
per jaar. Aldus besloten.
Een gedeelte van de Sluiskadc en een gedeelte van
den Oostcrdijk werd verpacht aan Jacob Hoofd voor
f 5.per jaar.
Aan den heer Hendrik dc Wit werd een gemeente
woning verhuurd voor f 4.per week plus de wa-
terleidinggelden. Dit is een perceel aan de Pr. Hen
drikkade.
Een legesverordening werd vastgesteld voor het
geven van inlichtingen uit het bevolkingsregister.
Vervolgens stelden B. en W. voor, de Politieveror
dening te wijzigen cn aan tc vullen, in verband met
een schrijven aan de zweminrichting. Gevraagd wordt
tc verbieden dat in de wateren dezer gemeente wordt
gezwommen.
Dit vinden B. en W. wel wat al te ver gaan en
stellen daarom voor te verbieden, dat binnen 200
Meter van de huizen wordt, gezwommen, anders
dan in dc bad- cn zweminrichting.
Deze laatste wijziging werd goedgekeurd.
Verder werd voorgesteld, bepalingen to treffen voor
het parkeeren bij de Vcilingshrug. liet zal in het ver
volg verboden zijn voertuigen, anders dan rijwielen,
te parkoeren op bruggen cn 32 M. ten zuiden en 15
lachen scheen te bestaan. Hanaud stond tus
schen hen beiden en de voordeur. In den tuin
buiten, was niemand in liet gezicht. Binnen in
de hal stonden Jim en mijnheer Bex zachtjes ern
stig met elkander te praten. Hanaud lachte in
het wilde weg *n zijn lachen veroorzaakte bij
hem een sterk gevoel van verlichting.
„Dat ik al die jaren geleefd heb. zonder bot
ooit eerder op te merken", riep hij luid met oen
soort van verwondering, dat er iets kon bestaan
hebben wat de moeite van het opmerken waard
was. zonder door hem opgemerkt te zijn.
„Wat is het dan toch?" vroeg Jim.
Doch Hanaud verwaardigde zich niet tot ant
woorden. I-Iii schoot Frobisher en diens metgezel
in de hal voorbij, verdween in de schatkamer,
sloot de deur achter zich, en draaide deze waar
lijk op slot.
Mijnheer Bex stak zijn kin hoog in de lucht.
„Wat een excentriek man is dat. In Düon zou
den wij niets van hem moeten hebben".
Jim meende voor Hanaud te moeten opkomen.
„Hij moet tooneel spelen. Dat is eenmaal zoo"
merkte hij op. „Wat hij ook doet, en hoe dapper
hij het ook doet. hij ziet altijd een rij voet
lichten voor zich".
„Zulke menschcn zijn er," stemde monsieur
Bex toe. Zooals alle Franschen. was zün ge
moed weldra gerustgesteld, zoodra hij iemand
in een categorie kon thuisbrengen.
„Doch thans doet hij iets, wat van het groot
ste belang is", ging Jim voort, een weinig van
trots zwellende. Hij voelde op het oogenblik. dat
hij ongeveeer een kwartier in de arena geweest
was. „Hij zoekt ergens iets. Ik maakte hem
daarop opmerkzaam. Hü zelf bad het geheel over
het hoofd gezien. Ik maakte hem dezen morgen
een verwijt ervan, dat hii te afkeerig is van bet
aannemen van wenken van personen, die liera
slechts al te graag bijstaan. Doch klaarblijke-
