De Brabantsche Brief
let huis
'ijl
van
ONDRAGELIJKE
BRANDWONDEN
KLOOSTERBALSEM
Zaterdag 1 Augustus 1936.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 10031
met de
DE MOOISTE FOTO
Ulvenhou/t, 27 Juli 1936
Meneer,
t Is al ruim 'n half
jaar geleien omtrent,
dat den Blaauwe op
'nen avond bij ons thuis
kwam mee zijnen oud
sten zeun, Gradus Bo
gers. Stief zeun eigenlijk
Maar aan dat onaan
genaam woordeke,. stief'
kunt ge nie denken in
verband mee mijnen
kameraad. Hij is daar
'nen veul te gooien vent
veur!
Ze zagen er allebei ..plechtig" uit, Gradus
was zo'n bietje op z'n Zondagsch en den Tiest
perbeerde zoo streng te kijken als ie maar kon.
Alleen in 't uiterst linksche hokske van z'n
linkeroog daar blonk nog iets van zijnen eeuwi-
enspot Dat'les te „smetje'had ie er om zoo te
zeggen, nie uit kunnen krijgen. Maar daarom
leek ie nou nog strenger, docht me, want 't
herinnerde zoo sterk aan z'n altij lachende
oogen, die levendige zwemoogskes, daar tusschen
z'n rosse wimpers. Oogen als, ja als vischkes, als
snoekskes, die soms blijven staan om dan plot
seling weg te schieten in 'nen hoek van den
troebelen vijver, in den schaduw van 't gele riet
van den Blaauwe zijn wenkbrouwen. Oogen
vlugger dan 'nen haas! Waar de hazen en den
Jaan oe dan ook meer van zouwen kunnen ver
tellen
Dieën avond „stonden" z'n oogen. Ze stonden
in den schaduw van z'n rosse braauwborstels.
Stil en stroef.
„Navond Dré, Trui, ik kom's efkens praten
als 't gelegen komt".
Toen, wijzende op den Gradus, zender naar
'm te zien: ,,'t gaat over dat daar!" Waarop ie
z'n eigen rap omdraaide en teugen z'nen zeun
zee: „zeg die menschen ok 'ns 'nen goeiendag.
Zóó verlegen zijde gij toch nie".
Dat „zóó verlegen" kwam er zoo gerekt en na
drukkelijk uit, 't leek veul op verwijt!
Trui knipte-n-al 'n oogske naar me. Begost
de die al iets te begrijpen
'Navond samen", zee den Gradus, die spre
kend op z'n vader zaliger gelijkt. Stoer, zwart,
steuvig. 'Nen zwarten krullekop; oogen als van
'nen hond, zoo trouw en eerlijk glanzen ze 'n
bietje traag de weareld in 'n rosse, sachte huid
Is van'n jonge meid; breed in de schouwers:
'nen nek als 'nen pileer, kortom: 'nen jongkea-
rel, die als soldaat in staat zou zijn. heel de
week de sigaren te rooken van z'n kapteins. die
mesjokken dienstmeskes geren veur 'm zouwen
gappen!
Trui was al dalijk 'n bietje van 'm weg! „Ga
toch zitten, Gradus". zee ze: „en gij ook. Blaau
we!" En als ze zaten, dan schudde Trui bewon
derend heuren kop en zee: „kollossaal, zooals
diën Graad op z'n vader trekt".
Den Gradus kreeg er 'n bietje kleur van, ver
school z'n groote hondenoogen achter de dikke,
gekrulde wimpers; schoof verlegen mee z'n voe
ten over den vloer en bad stiekuin Onzenlieven-
heer om 'm in den grond te laten zakken!
„Willen jullie 'n kom koffie, Gradus?"
vroeg ze.
„Jawel", bromde den Graad.
Aan den Blaauwe voelde-n ik wel, dat Trui
FEUILLETON
Naar het Engelsch
door
A. E. W. Mason
52.
Hij hervatte zijn wandeling op zijn dek. Alleen
sukkelde hij nu meer op een drafje dan dat hij
liep. Door de onverschilligheid van zijn afwijzing
was Jim eenigszins uit het veld geslagen. Hij
was nog steeds overtuigd, dat Hanaud bij het
geheele onderzoek van een verkeerd standpunt
was uitgegaan. Hij antwoordde bits:
„Welnu, indien iemand den pijl hier heeft ge
bracht. zal het zijn geweest door denzelfden per
soon, die de verhandeling over Sporanthus op
de boekenplank teruggeplaatst heeft".
Hanaud was vlak tegenover Jim Frobisher
blijven stil staan. Vervolgens barstte hij in een
lachen uit.
„Ik wil om al het geld in de wereld wedden,
dat dit niet waar is. en vervolgens het parelen
halssnoer van mevrouw Harlowe er boven op.
Want ik heb toch zeker den pijl niet bij Jean
Cladel gebracht, terwijl ik wel degelijk de per
soon ben. die de verhandeling op de boekenplank
heb teruggeplaatst".
Jim deed e enschrede achterwaarts. Verstomd
stond hij Hanaud met open mond aan te staren.
,,Gij" riep hij uit.
't heelegaar den verkeerden kant opstuurde!
Want den Blaauwe beet op z'n kaken, dat z'n
ooren er van op en neer gingen.
Tk gaf den Tiest dus 'n sigaar.
„Mag Gradus er nie een hebben?" vroeg Trui.
En gelijktijdig zee den Blaauwe „neeë" en den
Graad: „asteblief".
„Hoe oud is ie nou??' vroeg Trui.
Gradus zee: „bekaanst achttien" en den Blaau
we zee: „zeuventien".
„Hij lijkt wel vijfentwintig, zoo flink is ie", zee
Trui: ,,'n snee koek, Gradus?"
„En Blaauwe". vroeg ik' „waarmee kan
'k oe helpen?" Want ik had 't snulleke nou vol
doend afgekeken, om te snappen, dat den Tiest
wel 'ns wilde praten.
En den Blaauwe, berstensvol, joeg den kogel
meteen deur de kerk! "De zaken staan er zoo
bij. menschen: „wanneer alles goed afloopt, ben
'k over 'n half jaar grootvader!"
Toen zweeg ie. Fel! Kneep z'n lippen op mal
kaar en z'n oogen''besprongen den Gradus van
op tot teen.
Ik schrok toch efkens. Alleen den tik van de
sieertklok was te hooren toen. Den Graad boog
z'nen blozenden kop nog wat dieper en roerde
in zijnen koffie.
Toen zee Trui: ,.'t is zund toch", en dat kwam
er zoo onnoozel uit, da'k lachend naar den Tiest
keelk, die toen z'n linkeroog dichtknipte. Ge
weet: dat oog mee dat leste smetje spot. De stille
gedachten vlogen deur den huis als spinnedra-
den om den Graad.
Toen zee den Tiest langzaam- „Ja, menschen!
Als g'ook al 'nen veui van zeu
ventien jaren zijt.
Dat werd den Graad te bruin. Giftig keek
ie efkens naar den Tiest. Z'nen koffie beefde.
„Achttien bekaanst", zee-t-ie rap.
Waarop Trui helder in den ia 'h schoot. Ik
had er daarom ook moeite mee, amico!
Maar den Tiest bleef stroef zitten kijken naar
z'nen zeun. „Weten iu.'jie wa'k aan z'n moeder
heb gezeed?" En steeds den Graad b°kijkende
DE VELLEN HINGEN ERBIJ
Dank zij KLOOSTERBALSEM komt
zijn hand weer goed in orde
,,'t Gebeurde door kokend heete olie en
mijn rechter hand was geheel en al
wond. Ik was ten einde raad en huilde
van de ondragelijke pijnen. Mijn man
heeft mijn hand dadelijk verbonden
met Kloosterbalsem, welke we altijd
voor ons kleintje in huis hebben. U kunt
er zich geen voorstelling van maken,
noe dat ineens heerlijk verzachtte. Ik
geef O de heilige verzekering, dat ik
zelf verstomd sta over het wonder.
Binnen lé dagen was mijn hand weer
gewoon." f>. te s-0.
AKKERS ORIGINEEL TER INZAG!
„Geen goud zoo goed"
Onovertroffen by brand-en snij wonden
Ook ongeëvenaard als wryfmiddel b||
Rheumatiek, spit en pijnlijke spieren
jchroefdoos 35 et Potten62^ ct. en 1.04
„Ja, ik!" bevestigde Hanaud terwijl bij op zijn
teenen ging staan. „Ik alleen deed het".
Daarna liet hii zijn grappige houding varen.
Met een plotselinge ongerustheid keek hii naar
de gesloten bovenvensters op.
„Dat kanalje heeft langer werk dan noodig is
mompelde hij. „Wij hebben hem immers niet tot
een hofbal bij den Hertog van Bourgondië. uit-
genoodigd!"
Hij trok opnieuw aan de schel, doch ditmaal
driftiger. Als wilde zij hem bespotten, weergalm
de zü even driftig terug.
„Dat zaakje bevalt mij niet", zeide Hanaud.
Hii bad de kruk van de deur gegrepen en druk
te met zijn schouder tegen het paneel onder het
volle gewicht van zijn lichaam. Doch de deur
was sterk en gaf niet mede. Hanaud stak zijn
vingers in zijn mond en liet een zacht gefluit
hooren. Uit de richting vanwaar zii gekomen
waren, hoorden zij de voetstappen van iemand,
die snel naar hen toekwam. Zij zagen hem onder
het licht van de straatlantaarn op den hoek door
gaan. en weer in het duister verdwijnen; daarna
stond hij vóór hen. Jim herkende Nicolas Mo-
reau. de kleine agent, die dezen morgen door
Hanaud was uitgezonden om inlichtingen om
trent Jean Cladel in te winnen.
„Nicolas. ik verzoek je hier te wachten", zeide
Hanaud. „Indien de deur geopend wordt, fluit
ons dan en houd haar open".
„Best, mijnbeer".
Hanaud zeide zacht, met een stem. die niet
gerust klonk, tot Jim Frobisher: „Er doet zich
hier iets voor. waaromtrent ik mij ongerust
maak". Hij dook weg in een nauw gangetje ter
zijde van den winkel.
„Het moet ongetwijfeld dit gangetje geweest
zijn, waarin Waberski, naar hij ons vanmorgen
wilde doen gelooven, zich in den morgen van den
7en Mei verscholen beeft gehouden",- fluisterde'
ging den Tiest deur: „als ie 'een zeun van m'n
eigen was, da'k 'm dan in tweeën had geschupt!"
Weer was 't efkens suizens stil.
Den Graad keek nog altij naar den grond
die maar nie open vilde gaan en hij slikte den
pil.
„Gradus, Gradus!" zee Trui Maar in heur
stem klonk veul te weinig verwet'
Den smellap keek Trui dan ook rap efkens
aan, \an onder de zwarte bogen van z'n wenk-
braauwen.
„En wie is 't?" vroeg Trui toen.
(Ik had daar in 't geheel nog nie om gedocht).
„Mieneke van den Heuvel", zee den Graad
en mee 't noemen van den naam. was alle stroef
heid bij 'm geweken.
De Blaauwe, z'ren misère, alles was ie ver
geten. Tot z'n verlegenheid toe. Hij zette nou z'n
koffiekom weg, ging gemakkelijker zitten en liet
ons borsten. Hij docl.t om z'n Mieneke. Af!
,,'n Dochter van den Jaan?" vroegen Trui en
ik tegelijk aan den Blaauwe.
Toen kwam efkens alle spot weer terug in
den Blaauwe z'n oogen. Hi.i kneep z'n lippen
op malkaar, trok z'n veurhoofd in rimpels en
zuchtte: „Van den Gehaktbal
Ja, amico, nou kos ik 't nie langer houwen!
Den lach schoot uit m'nen buik naar boven, da'k
ervan hikte, 'k Docht da'k 't bestierf. „Dus gui-
lie wordt familie", kost ik eindelijk zeggen.
„Dat heb ik er nog bij", zuchtte den Tiest dra
matisch.
Trui kreeg 't er benaauwd van.
Den Jaan en den Blaauwe!! Na vijfentwintig
jaren oorlog schoonvaders! Wat zou er nog
leut zijn op 't dorp!
Den Graad kwikte-n-op, als 'nen kamerplant
in 'n regenhui. Op 't oogenblik begost ie zelfs
verdacht lang z'n neus te snutten.
„Zeg, snotneus", riep den Blaauwe: „kom 's
achter dieën zakdoek uitGe hebt toch ze
kers nie 't hart in oew lijf. om met ons mee te
lachen??"
Toen wierd 't nog erger!
Eindelijk vroeg Trui: „en kent ge ze allang,
Mieneke?"
„Van school af. Altij in dezölfd klas gezeten"
zee den Graad greet.
„Houd ge veul van Mieneke?"
„Nou!"
Hij kwam er zoo rond en blij veur uit, dat wij
ouwen, 'ns naar den grond keken en van dieën
knappen sloeber gingen houwen.
Na wat dikke stilte, zee den Tiest: „en nou
kom ik 's om raad en hulp bij jullie, menschen
Ge hebt me al zoo dikwijls geholpen, ik docht
zoo.
„Zeg maar wat ge denkt da'k doen kan, Tiest!"
En den Tiest vertelde, dat Janus en Tonia 'n
huishouwentje zouwen meegeven plus 'non kom
pleten uitzet veur Mienekes. Dat Graad van z'n
Moeder van mij krijgt ie niks zee den Tiest:
„alleen, als ie braaf oppast, als ik van 'ne.n-jon-
gen-van-m'n-eigen verwacht, dan krijgt ie later
dieën schup - van z.n Moeder krijgt ie 'n wa
gentje en.n hit en nou kom ik jou'ns over
leggen. Dré over groentes".
„Ge wilt 'm 'n groenten wijk laten maken.
Blaauwe?"
„Ge zit ineens in de roos. Dré!"
„Kan ie goed mee 't vrouwvolk overweg?"
,,'k Zou zeggen van wel", zee den Triest droog.
Trui smeerde efkens naar 't achterhuis. Ik
had veul spijt, da'k nie mee kon
Afijn, amico: ,t is voor malkaar gekomen. Gra
dus zou zelf de groentes bij me komen uitdoen,
eiken dag. ik zou 'm ondertusschen een en ander
ieeren en ik kan oe zeggen: na drie maanden had
ie z'n kostje en veur Mienekes erbij! Gradus
werkte als 'n peerd, bij 't vrouwvolk langs de
deuren viel ie in den smaak, rap had ie vaste
klantjes en nou zal ie van mii 'nen lap bouw
grond huren, de pacht gaat in mee Bamis a.s.
en gaat ie perbeeren zelf te boeren. En Janus,
hij Jim toe, terwijl beiden zich in het slop voort
spoedden.
„Stellig en zeker".
Het slop kwam uit in een ander straatje, dat
evenwijdig liep met de Rue Gambetta. Hanaud
stond er in een oogwenk middenin. Een muur
van vijf voet hoog. bier en daar door half ver
gane houten tuinpoortjes onderbroken, omsloot
de tuintjes aan de achterzijde van de huizen.
Voor bet eerste van deze tuinpoortjes hield Ha
naud stil. Hij ging zoo hoog mogelijk op de
teenen staan engluurdeover den muur heen,
eerst naar omlaag in den tuin. vervolgens om
hoog, naar de achterzijde van het huis.
Er was geen lantaarn in het straatje geen licht
scheen door de vensters van de huizen. Hoewel
de nacht helder was, heerschte hier op doze plek
een diepe duisternis. Jim Frobisher, wiens oogen
aan een tamelijke duisternis gewoon waren, wist
zeker, dat hij geen man had kunnen zien, zelfs
niet, indien deze zich op afstand van tien ellen,
had bewogen. En toch stond Hanaud strak naar
de achterzijde van het huis te turen, de toppen
van zijn vingers op den bovenkant van den muur
latende rusten. Eindelijk raakte hij Jim bij diens
mouw aan.
„Ik meen dat het achtervenster van de eerste
verdieping open is", fluisterde hij en zijn stem
klonk ongeruster dan ooit. „Wij zullen binnen
gaan en zien.
Hij gaf een duw aan de tuinpoort en met een
luid gepiep van de hangsels week deze naar
binnen.
„Open", zeide Hanaud. „Maak geen leven".
Doodstil staken zij de plaats over. De gelijk-
vioersche verdieping van bet buis was laag.
Toen Jim omhoog keek, kon hij ook nu zien. dat
het venster boven bun hoofden wijd open gaapte.
„Ge hebt gelijk", fluisterde hij Hanaud in
Portret-Atelier JAC. DE BOER
Keizerstraat - DEN HELDER
die toch mee pensioen is, wordt zijnen veurman!
Drie maanden gelejen is 't spanneke getrouwd.
En nou Zaterdagavond, en dat is 't wat ik
deuze week vertellen wilde, kwam den Tiest
binnengevallen, 't zweet gutste 'm van z'nen kop
om te vertellen, dat er 'n Januske Bogers ge
boren was, 'n „jonk" om raauw op te freten".
lijk de Blaauwe zee!
En als ie dat te vertellen stond, ochèrm,
wat snoekten z'n oogskes deur de vijvers, dan
kwam, even bezweet en zenuwachtig-blii, den
tweeden splinter nieuwen opa Janus, binnenge
rold!
En wat heel Ulvenhout nooit bad kunnen droo
men: deus twee ouwe vijanden sloegen malkaar
bont en blaauw van kameraadschap
,,'t Is 'nen goeien jongen, onzen Gradus", zee
den Tiest toen: „ik hou van 'm. of ie m'nen bloed
eigensten zeun is, Dré!"
„Dat weet ik al lang. Tiest!"
En Trui? „Ik hou 't jong mee Tonia onder
den doop", kwekte ze: „Op wie lijkt 't??"
„Dat is 't eenigste wat zoo jammer is", zee
den Tiest treurig: ,,'t erme jonk trekt op dieën
gehaktbal daar!"
Zondag ben 'k mee Trui op de beschuiten-mee
muisjes geweest, bij Gradus en Mieneke op Notsel
(achter Ulvenhout)
Den Blaauwe zat vast naast de bedstee, al
maar te kijken naar z'n eerste kleinkindeke. „Da
'k dat nog beleven mag. Dré", zee-t-ie stillekes.
Toen vloog ie op. Pakte den Graad bij z'n lur
ven en slepte 'm den erft op.
„Drè, Trui, Antje". kwekte-n-ie.
Wii naar buiten. „Menschen", zee-t-ie plechtig
en hij lee'z'nen arm om den Graad z'nen nek:
„menschen nou is ie m'nen eigensten zeun!
Kek!" Meteen drukte-n-ie den reuzen Gradus
naar beneien en gaf 'm 'nen schup, 'nen schup!
kearel lag langsuit in de eerde!
Aantje borstelde heuren reus af en lachte en
simde tegelijk
't Is 'nen pla zieri gen Zon dag geworden, amico!
Maar ik kom er nog wel 'ns op terug. Want
dat jonge spanneke is 't troetelpaar van ons,
alle ouwe kameraads! En den kleinen Janus
Bogers is al'n wonderkond.! Want hij kent den
Blaauwe al, zee-t-ie en knipt al oogkes teugen
'm
Veul groeten van Trui en als altij geen haarke
minder van oewen
toet a voe
Dré.
„Maar conducteur, schoothonden mag
men toch meenemen in de trein!"
het oor. doch met een beweging van de hand
verzocht Hanaud stilte.
De kamer achteT het venster was zoo donker
als een graf. De twee mannen bleven staan en
luisterden. Het bleef doodstil. Hanaud trok Jim
tot aan den muur van het buis. Aan het einde
van dien muur verleende een deur toegang tot
het huis, Hanaud beproefde die deur, door eerst
de kruk om te draaien en er daarna met zijn
schouder zacht tegen te duwen.
„Zij is op slot, doch niet gegrendeld, zooals
de voordeur", fluisterde hij. „Ik kan het met
haar klaarspelen".
Jim Frobisher hoorde het zachte geram
mel met een bos sluetels, toen Hanaud deze uit
zijn zak nam, en daarna een geluid wat alles
kon geweest zijn. terwijl Hanaud zich over het
slot boog. Doch binnen een halve minuut ging
dc deur langzaam open. Zij kwam uit in een
gang, even donker als de kamer boven hen. Ge
luidloos stapte Hanaud die gang binnen. Jim
Frobisher volgde hem met een hart. dat van op
winding bonsde. Wat kon er in die verlichte
kamer boven, en in die donkere kamer daar
achter gebeurd zijn? Waarom was Jean Cladel
niet naar beneden gekomen om de deur iu de
Rue Gambetta voor hen te openen? Waarom
hoorde zij Nicolas Moreau niet fluiten, of het
zachte geluid van zijn stem? Langs Jim Frobis
her heen, deed Hanaud een stap terug, sloot
de deur achter hen en draaide het slot om.
„U heeft natuurlijk geen electrische zaklan
taarn bij u?" vroeg Hanaud zeer zacht.
„Neen" antwoordde Jim.
„En ik ook niet. En ik wi'1 geen lucifer aan
steken. Ik vrees, dat daarboven iets is, waarvan
ik zal schrikken';
De woorden waren nauwelijks verstaanbaar.
Zij waren gesproken, als ware het trillen van de
lucht, wat zij veroorzaakten, alléén voldoende
