Schrijnende Menschen die spoorloos verdwijnen. Onze zwemploeg te Berlijn Zaterdag 1 Augustus 1936. SCHAGER COURANT. Tweede blad. No. 10031 over de wapen-industrie Het bedrijf dat geen vaderland kent Bliksem in molen geslagen Schuschnigg over de Nazi's POGINGEN TOT OMKOOPEN VAN AMBTENAREN BEHOOREN OVERAL TOT „HET ZAKEN DOEN" VAN DE WAPENINDUSTRIE. PARTICULIERE WAPENF ABRI- KANTEN EEN GEVAAR VOOR DEN VREDE. WASHINGTON, Juli 1936. In verband met de talrijke geruchten, dat buitenlandsche wapenfabrikanten zoowel aan de regeering als aan de op standelingen in Spanje vliegtuigen, wa pens en munitie leveren, is onderstaand artikel wel van zeer groot belang en bui tengewoon kenschetsend voor het immo- reele van den wapenhandel. TWEE jaar geleden werd uit de Amerikaansche Senaat een commissie benoemd om een on derzoek in te stellen naar de particuliere wa penindustrie. Na een periode van twee jaren, waarin buitengewoon veel werk werd verzet en tal rijke gegevens werden verzameld, is de commissie er toe overgegaan haar rapport uit te brengen. Dit rap port bevat zooveel merkwaardige feiten, dat het ze ker zijn' uitwerking niet zal missen. In de eerste plaats somt het een reeks van feiten op, waaruit moet blijken,, hoezeer de particuliere wapenindustrie een gevaar voor den internationalen vrede oplevert. OM ENKELE VAN DIE FEITEN TE NOEMEN: De scheepswerven van Vickers in Engeland en de Electric Boat Co. in Amerika vormden een wereldmonopolie voor onderzeebooten en deelden onder elkaar de wereld in twee be langensferen in. Dezelfde maatschappijen or ganiseerden in hun belang een wedloop tusschen Chili en Peru, die bijna op een oor- log was uitgeloopen. Een particuiere wereld maatschappij in Londen heeft de beschik king over meer dan één millioen geweren, 'n naar verhouding evenredig aantal mitrailleurs en kanonnen, enz. en zij is bereid aan den meest biedende iedere hoeveelheid te verkoo- pen. De firma beroemt zich er op, een groo- ten politieken invloed op de kleinere staten te kunnen uitoefenen. Een Amerikaansche Onderzee-bootenfirma betaalde aan den be- ruchten Basil Zakaroff ruim één millioen dol lar commissionairsgelden. De munitiefabriek van Dupont zette gedurende den wereldoor log voor een waarde van 1.250.000.000 dollar in kruit om. Dupont behaalde daaraan een winst van 250.000.000 dollar en gaat er prat op, dat het aan hem te danken is, dat de Vereenigde Staten geen Duitsche kolonie geworden zijn. Internationale overeenkomsten omtrent patenten, "winsten en fabrieksgeheimen werden gesloten tus schen groote scheepsbouwfirma's en chemische trusts. Deze overeenkomsten hielden een gevaar in voor de Amerikaansche verdediging en bovendien beteekenden zij een verraad van militaire geheimen. Een groote scheepsbouwmaatschappij verdiende aan den bouw van één enkelen kruiser voor de Ameri kaansche marine rond drie millioen dollar. Om de hooge winst-belastingen te ontduiken, die 'de Amerikaansche regeering gedurende den wereld oorlog de oorlogsindustrie oplegde, vervalschte een scheepsbouwfirma de data van een contract. POLITIEKE INVLOED DER WA- PENMAATSCHAPPIJEN. In het intrigeeren hebben de particuliere wapen maatschappijen hun. meester nog niet gevonden. Corrupties zijn bij hen aan de orde van den dag. De hier genoemde feiten vormen slechts een ge ring deel van het materiaal, dat de commissie in den loop van haar bestaan verzameld heeft. Ook heeft zij zich beziggehouden met de manipulaties van de groote Amerikaansche banken, in het bij zonder met de bank van het Huis Morgan, dat wel- EEN DER ZOONS GETROFFEN EN HEVIGE BRANDWONDEN BEKOMEN Tijdens het hevige onweder dat gepaard ging met hevige plasregens sloeg de bliksem in de korenmolen van den heer de J. te Veldhoven. Een der zoons die in den molen aan het werk was, werd door den bliksem neergeslagen en be kwam hevige brandwonden aan armen en bee- nen en aan het lichaam. De bliksem zocht verder nog zijn weg door enkele balken die vernield werden en door den meeltrechter die geheel uit elkaar werd geslagen om tenslotte tegen een graniten vloer te stuiten, waarin een groot gat werd geslagen. De molenaar en zijn knecht die ook in den molen waren, bekwamen geen letsel Er ontstond geen brand. iswaar niet onder de wapenindustrie valt, maar er indirect toch aandeel in heeft. DE MEENING VAN DE COMMIS SIE. Aan de hand van het verzamelde materiaal, heeft de commissie de volgende conclusies getrokken: 1. Pogingen tot omkoopen van ambtenaren behoo- ren overal tot „het zaken doen" van de wapen industrie. 2. De wapenindustrie poogt regelmatig het eene land tegen het andere uit te spelen en is daar door direct verantwoordelijk voor een verscher ping van den internationalen bewapeningswed loop. 3. De wapenindustrie heeft grooten invloed op de Amerikaansche ministeries, wat zich uit in het feit, dat ambtenaren en andere autoriteiten herhaaldelijk moeite doen om Amerikaansch oorlogstuig aan vreemde mogendheden te ver- koopen. 4. Het belang van de nationale verdediging wordt door hen ten achter gesteld bij hun internatio nale belangensferen. 5. Internationale sanctiebepalingen, zooals embar go's op wapenen, worden door de wapenimaat- schappijen zonder scrupule ontdoken. CONTROLE OP DE WAPEN-INDU STRIE GEWENSCHT. Deze conclusies zal men in de toekomst voor oogen moeten houden, indien men voornemens is, In zijn te Klagen- furth op het inter nationale congres der katholieke orga nisatie „Pax Roma- na" uitgesproken re devoering, heeft oondskanselier, Dr. Schuschnigg o.m. verklaard: De noimaliseering rnzer betrekkingen met Duitschland is één zaak. Onze wil het hoofd te bieden ian het ontbloote ge zicht van den bin- nenlandschen vij and, hem met al on ze geconcentreerde krachten te bestrij den, is een andere. Daarover moet dui delijk worden ge sproken. Zijn de na tionaal socialisten van Oostenrijk voor een onafhankelijk Oostenrijk? Neen! Laat het hen dan eens en vooral ge zegd zijn: het nationaal socialisme in Oostenrijk gaat slechts Oostenrijk zelve aan, ook volgens de termen van het Oostenrijksch-Duitsch accoord. maatregelen te treffen om de particuliere wapen industrie onder controle te stellen. Juist door het internationale karakter, dat deze industrie kenmerkt, zijn er talrijke wijzen, waarop zij zich aan die con trole kon onttrekken. En men vraagt zich af of het niet in belangrijke mate tot een garantie van den vrede zou bijdragen, indien de betrokken regeerin gen er toe overgingen de particuliere oorlogsindu strie aan banden te leggen. Ieder jaar 20.000 personen SCHUSCHNIGG. Twintig jaar geleden werd te New York het Centrale Bureau ter Opsporing van Vermiste Personen opgericht. De cartho- teek van dit bureau bevat zes millioen namen van menschen, die in alle streken der wereld spoorloos verdwenen. Van achthonderdduizend personen wordt ieder jaar bij de politiebureaux in dé geheele wereld opgegeven, dat zij vermist worden. Bij dit verrassend hooge cijfer zijn echter ook de lieden gerekend, die na een paar dagen opdoemen. Zij waren zaken en omgeving beu, verdwenen zonder iets te zeggen en" kwa men, na gekalmeerd te zijn, weer terug. Toch blijft een vrij hoog percentage weg. Teneinde beter naar deze lieden te kunnen zoeken, werd in 1916 te New York het internationale „Bureau of missing persons" opgericht, dat met alle politiebu reaux ter wereld in nauw contact staat. Het bureau wordt geleid door captain John Ayres. In de loop der jaren heeft deze instelling niet minder dan 6 mil lioen namen opgekregen van menschen, die spoorloos verdwenen waren. Ieder jaar krijgt dit bureau 300.000 nieuwe namen op. Én al verdwijnen van deze noodlottige lijsten talrijke namen, omdat men er in slaagde de vermissing op te sporen, toch moet men constateeren, dat er ieder jaar 20.000 menschen ver dwijnen en niet meer lerugkeercn. Men vraagt zich af hoe het in onze tijd mogelijk is, dat een mensch ondanks radio, pas en vingeraf drukken, kan verdwijnen zonder dat de knapste re chercheurs en ambtenaren der douane hem kunnen vinden. In alle landen houdt de politie er registers op na, in de meeste landen is men verplicht zich aan te melden, aan de grenzen waken talrijke ambtenaren en toch kunnen duizenden menschen eenvoudig niet gevonden worden. Captain Ayres glimlacht wanneer wij hem dit onder de aandacht brengen. „Wij zijn niet de eenigen", zegt hij, die bij ons werk profiteeren van de resultaten der moderne techniek. Dit is ook het geval met de menschen, die er belang bij hebben te verdwijnen. Zij zijn uitstekend op de hoogte met het vervalschen van passen en ma ken bij hun reizen gebruik van de snelste middelen van verkeer. Minstens vijftig procent, van de lieden, die wij ondanks alle inspanning niet kunnen ontdek ken, zijn blij uit onze handen te blijven. Zij zijn op; een of andere manier in conflict gekomen niet de wetten van hun land of willen zich door vlucht en verandering van naam onttrekken aan bepaalde ver plichtingen. Zij hebben een vrouw verlaten of zeer lastige gevallen een vrouw heeft haar man verlaten en is ergens ter wereld met een ancler in het huwelijk getreden. Zij leeft onder een andere naam in een ander werelddeel. Hier staan ook de knapste rechercheurs machteloos. En tenslotte mogen wij ook aannemen, dat een groot aantal der vermisten door ongeluk of misdaad, door zelfmoord of ziekte de dood gevon den heeft. Men heeft hen alleen niet kunnen identi- ficeeren.' i Tweederde der vermisten zijn mannen. Toch heeft RUSTPOOS AAN HET ST RA N li het bureau moeten ondervinden, dat een man mak kelijker op te sporen is dan een vrouw. In de cartho- teek staan ook de namen van 500 kinderen vermeld, die jaarlijks spoorloos verdwijnen. De jongste is een tiénjarig meisje uit Canada, dat haar broer vertelde het thuis niet langer te kunnen uithouden en dat zij een reis door de wereld zou ondernemen.. Meer dan tweeduizend dollars hebben de wanhopige ou ders voor de opsporing van hun dochtertje uitgege ven. Maar nog hebben zij het kind niet terug. De oudste der vermisten is ongetwijfeld de schat rijke een-en-negentigjarige Portugees, die met zijn bediende een reis naar New-York ondernam tenein de zijn zoon nog eens te zien. Hij keerde evenwel niet terug. De erfgenamen hebben alles in het werk gesteld om den ouden man te vinden en een bewijs van zijn dood te verkrijgen. Tevergeefsch. Meester en bediende bleven verdwenen. Nu moeten de erf genamen eenige jaren wachten, voordat zij volgens de wet de nalatenschap kunnen aanvaarden. Zoo verhaalt de carthoteek van talrijke tragedies. Wij willen er een vermelden, die misschien niet buitengewoon belangrijk is, maar toch wel ont roerend. Sedert talrijke jaren stapt iederen Maandag om tien uur een oude vrouw het bureau-binnen en vraagt niet 'trillende lippen: „Waar is mijn zoon Geoffry Clyde?" Sedert jaren kan men op deze vraag slechts medelijdend de schouders ophalen. De jonge man, de eenige zoon van een New Yorksche werkster, reisde in 1923 naar Arizona, waar hij op een farm wilde gaan werken. Hij heeft de plaats van bestemming nooit bereikt. Men kan er zeker van zijn, dat hij zijn moeder nooit zonder bericht gelaten zou hebben, wanneer hij niet op de reis door den dood zou zijn achterhaald. Ongetwijfeld behoort hij tot de tallooze dooden, die men niet kon identifi- ceeren. Iedereen is er van overtuigd, alleen de oude moeder niet. Iedere week komt zij weer informeeren en wanneer men haar antwoordt, dat men nog niets weet, dan viaagt zij schuchter: „mag ik dan de volgende week nog eens terugkomen?" (V. D.) OLYMPISCHE SPELEN MEVR. BRAÜN MET RIE MASTEN BROEK. STAM EN HAASMAN GE ARRIVEERD. MEVR. BRAUN OVER DE LOTING Station Friedrichstrassewederom af zetting van perrons werdeom muziek corpsen en verscheidene prominente personen Iereren middag tegen half 3 komt de trein uit het Westen zooals zij dit hier noemen, uit Ne derland. Toen, een geruimen tijd te laat, de trein het station binnenstoomde, zagen wij uit een der raampjes 't hoofd van mevr. Braun steken metde handen wuivend en zwaaiend naar de weinige Hollanders, die ter verwelkoming waren. Met mevr. Braun waren meegekomen Rie Masten broek en de beide Indische zwemmers Stam en Haasman. In de morgenuren was dit kleine groepje te Rotterdam door een aantal leden van de O. D. Z. uitgeleide gedaan, rustig en kalm, terwijl ook de ontvangst een dergelijk karakter droeg. Naar men weet komt de Nederlandsche zwem ploeg eerst Dinsdag 4 Augustus naar Berlijn. Dat mevr. Braun reeds enkele dagen eerder komt, vindt zijn oorzaak in het feit, dat men het beter vond iets meer tijd te besteden aan de voorbereiding. En wat was er dan logischer dat haar pupil Rie Mastenbroek meeging? Voorts waren Haasman en Stam meegekomen om voor al hen, die nog zoo kortgeleden uit Indië naar Nederland kwamen, in de gelegenheid te stellen te Berliin aan de totaal vreewde omgeving te kunnen wennen, en teyens konden zij dan nog eens extra hun licht opsteken bij de japanners. Amerikanen en andere buitenlanders, die reeds geruimen tijd in het zwemstadion dagelijks trai nen. Be serie van Rie Mastenbroek Met de speciale autobus ging het direct de stad in. Wij hadden in de bus nog even gelegenheid mevr. Braun over de loting te spreken. .Ja, ik heb in de krant gelezen, dat een Hollandsche jongedame de loting voor de zwemwedstrijden heeft verricht. Nu, zij heeft het niet slecht gedaan. Men zegt nu Be Zwitsersche Olympische ploeg werd bij aankomst te Berlijn begroet door een landge noot, den bekenden vlaggenzwaaier Franz Hug die bij de opening der spelen zal optreden. Wij zien hem hierboven staan aan den arm van zijn moeder. wel, dat Rie Mastenbroek zoo'n zware se rie heeft getroffen met Gisela Arendnt en Catherine Rawls, maar het voordeel is, dat zij tusschen de beide zwemsters start zoo dat zij altijd een goed overzicht kan hebben Rie moet natuurlijk reeds in de serie alles geven. Veel zal er trouwens van afhangen of er twee dan wel drie zwemsters tiaar de volgende ronde overgaan. AUe andere zwem sters van ons land zijn er goed afgekomen En nu valt het maar te hopen, dat zij zich allen voor de volgende ronde weten te klas- Inmiddels was de bus in de nabijheid van het Olympisch stadion gekomen en vol belangstel ling werden in het voorbijrijden de verscheidene gebouwen bekeken. „Kijk Rie" zeiden wij, „daar ligt nu het groo te zwemstadion". „He, het ziet er wel mooi van buiten uit, maar het lijkt niet zoo groot, Is het wel een heusche vijftig-meter-haan'? Wij hebben onze wereldrecordhoudster gerust gesteld. Misschien zou zij vanavond nog even een kijkje gaan nemen, maar zij was wat moe van de reis en mevrouw en haar pupil zouden, on middellijk een verfrisschend bad nemen en dan morgen onmiddellijk het water in. „En eens kijken, wat de buitenlanders pres toeren" voegde mevr. Braun er aan toe. Aan het Frauenheim werden de beide dames hartelijk ontvangen. Verrukt was men er over de omgeving, ver steld stond men van de inrichting van het huis. „In een woord prachtig", was de meening van mevrouw Braun. En toen moesten zij afscheid nemen, immers het Frauenheim is voor ons verboden terrein. De bus keerde om, om Haasman en Stam naar het Olympische Dorp te brengen, dat nog enkele kilometers verder is gelegen. Zij werden door den attaché van Randag weggebracht en natuurlijk onmiddellijk in de vriendenkring, die er reeds lang in de Hollandsche huisjes bestaat, opgenomen. Met de Nederlandsche hockeyers is het aantal landgenooten vandaag dus weer aanzienlijk vergroot. Morgen zal de geheele Nederlandsche zwem ploeg arri voeren.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1936 | | pagina 5