100 maal door do lucht
naar Zuid-Amerika.
Het tweede gezicht in de bioscoop
Als vrouw op jacht
naar berichten.
„Ik wil slapen, een
week lang slapen".
PASSEN-MISèRE.
(Van onze United Press-V.P.B.-correspondente))
HENDAYE, 10 Aug. '36.
WIE in den Spaanschen burgeroorlog
de overwinning zal behalen, laat
mij op het oogenblik onverschillig.
Ik wil slapen, een week lang slapen. Deze
behoefte aan slaap is overheerschend, en de
reactie van mijn zenuwgestel en mijn li
chaam op een berichtenjacht van elf dagen
in een Franschen taxi door het centrum van
het gebied van den burgeroorlog. In dezen tijd
dat ik als correspondente ik was de eelti
ge vrouw onder zoo vele mannelijke collega's
onderweg was om het bloedigste hoofdstuk
in de geschiedenis van Spanje te schilderen,
heb ik heel wat keeren voor mijn leven moe
ten loopen, in kelders moeten vluchten, om
dat vliegtuigbommen links en rechts uit den
hemel neervielen, in mijn auto moeten neer
hurken, terwijl verdwaalde kogels van com
munisten om mijn ooren floten.
Journalist zijn is geen makkelijk baantje.
Waf ik mij echter het langst herinneren zal, is de
ontzettende afmatting, die mij overviel, nadat ik
eindelijk dien heksenketel verlaten had. Ik herinner
mij oogenblikkcn, waarop het mij volkomen koud
liet of ik door een kogel getroffen zou worden of
niet. Ik was te zeer vermoeid om vrees te ondervin
den. Het was zwaar werk voor ons journalisten. Wij
moesten ver rijden, voor we onze berichten telegra
fisch of telefonisch aan onze kranten konden door
geven. En over wat voor wegen! Op iederen rechten,
•vlakken weg volgt in dit land, onverschillig in wel
ke richting men zich wendt, een bergachtig deel, vol
steile hellingen en gevaarlijke bochten. Het zal lang
'duren, voor ik deze wegen vergeten ben.
F Geen communicatiemiddelen.
Teruggekeerd voelden we ons in het Fransche
grensstadje Hendaye altijd als herboren, aan het le
ven teruggegeven. In de vroege ochtenduren echter
heette het zich opnieuw klaar maken voor het ver
zamelen van berichten over bloedige gevechten of
interviews met militaire en burgerlijke autoriteiten.
In onze vage schattingen van den tijd, die onze
zwerftochten door het Noordelijk strijdgebied zouden
duren, moesten wij ook den terugkeer naar het Fran
sche gebied in rekening brengen; wij konden er
nauwelijks op rekenen, een koerier te vinden, die be
reid was, onze berichten naar het dichtst bijzijnde
Fransche grensstation te brengen. In deze gevallen
deze kwamen het meeste voor bleef ons niets
anders over dan ieder nieuwtje zelf over de grens te
brengen.
Journaliste en vrouwelijke koerier.
Behalve mijn auto heb ik nooit een andere verbin
dingsmogelijkheid met de buitenwereld gehad. Ik
ben niet slechts correspondente, maar ook koerier
geweest. Ik en mijn collega's brachten herhaaldelijk
brieven en boodschappen van buitenlandsche vluch
telingen over, die wegens de onderbreking van het
spoorwegverkeer in het een of andere hotel in een
Spaansche stad gestrand waren. Door buitenlanders
en Spanjaarden werden ons steeds de Fransche
kranten, die wij mee over de grens brachten, uit de
handen gerukt. De menschen, die honderden of dui
zenden kilometers aan den anderen kant van de
Spaansche grens leven, zijn beter over de Spaansche
gebeurtenissen geïnformeerd dan de Spanjaarden,
die dikwijls slechts enkele kilometers van het gebied
van den strijd verwijderd wonen.
-„Het is nog: green 11 uur. Dus bevindt zij zich
daar nog".
Frobisher schrikte ïn zijn stoel op. De woor
den van Hanaud waren als een straal zilver
wit licht, dat door de duisternis van de bioscoop
sneed en het doek schel verlichtte. De beteekenis
van het roode diagram op de kaart van Ha
naud, de niet vermoede beweegreden van Bet-
ty's toertje van dien morgen wraren hem ge
openbaard.
„Het w-as een repetitie!" riep hij uit.
Hanaud knikte toestemmend.
-„Een proef-op-de-som-neming van den tijd".
-„Ja, het soort van repetitie, dat in de schouw
burgen plaats vindt zonder dat de hoofdrollen
er bij zijn" dacht Frobisher. Doch een oogen
blik later wees hij deze verkaring van de hand.
„Wacht eens even", zeide hij. „Die verklaring
gaat toch niet op, dunkt mij."
De motorrijder met het zijspan had hem in
twijfel gebracht. Diens tijden waren op de kaart
aangeteekendderhalve waren deze mede van
belang. Wat had hij te maken met de ontsnap
ping van Anti Upcott? Doch toen hij den mo
torrijder en diens zijspan nader met de zaak in
verband bracht, ging hem een nieuw licht op.
Het groote valies had het gedaan bij Frobisher
Ann Upcott zou het huis van mevrouw Le Vay
verlaten in baltoilet, juist alsof zij naar Mai-
son Grenelle terugkeerde, en zonder enige baga
ge. Indien zij misschien de verdenking, en zeker
de opmerkzaamheid niet tot zich wilde trek
ken, kon zij zich zoo niet te Parijs vertoonen.
Dus zou de motorrijder haar in de Val Terzon
ontmoetten de bagage vlug in haar auto
schuiven*, en vervolgens naar Dijon terugkee-
ren langs den korten rechten weg. terwijl Ann
P assen-misère.
Tot de verschrikkingen van het reizen behoorden
ook de onophoudelijke onderhandelingen over een
vrijgeleide en een pas, zonder welke men in het
Spanje van den burgeroorlog geen stap kan doen,
zonder zijn leven te wagen. Op de kruispunten dei-
rijkswegen, voor de stations, aan het begin van ieder
dorp, staan wachtposten, groepen van 5 tot 10 man.
Enkele dragen de grijsgroene uniform van de Guar-
dia Civil, anderen weer de uniform van het staande
leger maar verreweg de meesten zijn vrijwilligers,
die de geweren aan riemen over de schouders dra
gen. Ik heb op mijn tochten enkele communistische
vrijwilligersposten ontmoet, die mij met de revolver
in de vuist den weg versperden, dreigend en zenuw
achtig mijn papieren opeischend, ieder oogenblik ge
reed, om bij de minste verdachte of verkeerde uit
gelegde beweging van mijn kant van het wapen ge
bruik te maken. Aan ieder kwam volgens zijn mee
ning de machtsbevoegdheid van een generaal toe,
en ieder was ook inderdaad heer over mijn lot en
mijn plannen. Groette ik in Noord-Spanje een post
met fascistischen groet, dan zei ik in stilte een
schietgebedje op, dat ik mij toch niet in het gebied
van de „gebalde vuist" bevinden mocht..
Auteursrecht V.P.B.) (Nadruk verboden).
Een meisje valt flauw bij de terechtstel
ling van Lady Jane Grey en zegt: „Het
is allemaal fout. Ik was bij de terecht
stelling."
In de Sunday Express vinden we het volgende
verhaal:
De toeschouwers in een bioscoop te Liverpool
schrokken op, toen een meisje in het midden van de
zaal het bij de vertooning van de film Tudor Rose
uitschreeuwde. Het tooneel was dat van de terecht
stelling van Lady Jane Grey. „Het is allemaal fout.
Ik was bij de terechtstelling", riep het meisje en
viel flauw.
Het meisje was Dorothy Jordan, een typiste uit
Belfast, achttien jaar, die met vacantie bij familie
te Liverpool was.
Mej. Jordan vertelde de Sunday Express, dat de
film haar overtuigd had, dat zij in de dagen van de
Tudors geleefd had. „Een onweerstaanbare aandrang
leidde me naar de bioscoop", zeide ze.
„Toen ik zag, hoe Jane Grey uit een raam keek
en naar Dudley wuifde, die op weg was naar zijn
terechtstelling, werd het mij duidelijk, dat de scène
verkeerd was. Ik kende de kamer goed en het was
onmogelijk om uit het raam te kijken omdat het te
hoog was. Ik had het gevoel, dat ik honderden ma
len in de kamer geweest was.
„Later, bij de terechtstelling van Dudley, laat de
film Lady Grey volkomen kalm zien. Ik weet, dat
dat niet goed is. Zij was hysterisch.
„Naarmate de film vorderde, werd het mij duidelijk
hoe dicht ik voortdurend bij Lady Jane Grey was.
Ik weet nu, dat ik haar kamerjuffer geweest moet
zijn.
„Toen ik haar naar het schavot volgde, was het of
haar japon de mijne raakte. De ongelijke, hooge
keien in de straat deden mijn voeten pijn door de
zachte schoenen, die ik droeg. Ik was moe.
„Het was bij de terechtstellingsscène, dat ik" mij
voor het eerst bewust werd, dat ik de kamerjuffer
was. Sommige scènes waren anders dan ik ze gekend
had. Op weg naar het schavot waren de menschen
niet stil, zooals de film laat zien. Zij duwden elkan
der en sommigen werden vertrapt. Toen Lady Jane
Grey de treden naar het blok opging, was er een
kleine jongen, die haar naam_ riep. Zij draaide haar
hoofd óm en keek hem treurig aan.
„Ik heb een levendigen indruk van den beul en
herinner me duidelijk breede zwarte banden om zijn
polsen, die de film niet laat zien. Toen Lady Jane
Grey hem voor het eerst zag, huiverde ze en greep
zich aan me vast. Ik kon haar armen haast om me
heen voelen. Ze huilde een beetje, richtte zich toen
weer op en keek recht voor zich uit.
Bij het blok zeide de beul: „Wilt u mij vergeven?"
en Lady Jane Grey antwoordde: „certainly" en niet
„most willingly". Zij lachte haar krullen op, wat de
film niet laat zien en meer heb ik niet gezien. Ik
herinner me, dat ik de handen voor mijn gezicht
sloeg. Ik deilk dat ik flauw viel.
„Toen ik bijkwam, was ik in den foyer van de
bioscoop. De omgeving en de menschen leken mij
vreemd. Ik dacht, dat. ik droomde en dat ik in wer
kelijkheid inde periode van de Tudors leefde en
droomde van de twintigste eeuw."
aan het eincle van het dal, den weg naar Parijs
zon inslaan. Thans herinnerde hii zich eveneens
dat er tusschen de ontmoeting van den motor
fiets met den auto en de scheiding, zeven mi
nuten waren verloopen. Voor het versjouwen
van de bagage was dus gerekend op zeven mi-
nuten.Ook kwam hem nog iets anders in ge
dachten Van dit voornemen had Betty hem niet
medegedeeld. Het was hem voorgesteld als een
gewoon rijtoert.ie op een schoenen voorjaars
dag; als een natuurlijk gebruik, dat zij van de
eerste uren van haar herkregen vrijheid wenscli-
te te maken. Haar stilzwijgen was alleen een
bewijs van de hardnekkigheid, waarmede Betty
en Ann Upcott het ontvluchtingsplan voor hem
verborgen wilden houden. Ja, alle bizonderlie-
den pasten in elkander als de stukjes van een
legkaart. Ja, het was niets anders geweest dan
een oontroleering van den tijd. En Hanaud was
haarfijn van alles op de hoogte!
Dit was de ontstellende zekerheid, waarvan
Frobisher zich het eerst verschrikt rekenschap
gaf, toen hij over zijn verbazing over liet plan
zelf. heen was gekomen. Hanaud wist ales! en
Betty had nog wel zoo sterk haar hart op de
ontvluchting van Ann gezet".
„Laat haar gaan!" pleitte hij met ernst voor
haar. „Laat Ann Upcot naar Parijs vertrek
ken en naar Engeland!" en nu leunde Hanaud
in de grootste verrassing in zijn stoel achter
over.
„Ha ik begrijp het!" zeide hij.
„Ja, dat is mij duidelijk", ging Jim met nog
sterker aandrang voort. „Gij zijt van de Sureté,
ik hen advocaat, bij den Hoogen Raad van mijn
land ingeschreven, en ik weet, dat ik zulk een
verzoek niet mag doen. Maar toch doe ik het
EENMAAL EEN JULES VERNE
IDEE THANS EEN NORMAAL
FEITI
Een dezer dagen kan het wereldluóhtverkeer
een merkwaardig en trotsch jubileum vieren:
menherdenktdan de honderdste succesvolle over
krunsiuta> ti'o ui-u?
Vóór tien jaar neg een hersenschim waarover
zelfs de luchtexperts lachten, vóór zes jaar een
dolzinnige daad, vóór drie jaar een gewaagde
onderneming en thans een normale verkeers
dienst, waaraan geen mensch iets bijzonders
meer vindt!
De geschiedenis van het transatlantisch-lucht
verkeer is rijk aan avontuur enaan moei
lijkheden, welke eerst na langen tijd konden
worden overwonnen. De eerste overkruizing van
den Zuid-Atlantischen Oceaan tusschen Afrika
en Zuid-Amerika werd onderhouden door den
vlieger Hermoz op 12 Mea 1930, nadat hij reeds
enkele pogingen had gedaan, welke evenwel mis
lukten. Hermoz vloog van Dakar in Fransch-
Senegal en landde in de Brazdliaansche haven
stad Natal. Der route tusschen deze bedde steden
was inderdaad de kortste, omdat de Atlantische
Oceaan hier op zijn 9malst is. Alzoo dacht men
een toekomstig luchtpostverkeer tusschen Euro
pa en Zuid-Amerika via Dakar. Overigens was
Hermoz op den terugweg van uit Brazili nauwe
lijks aan den dood ontsnapt. Toen hij zich mid
den boven den Oceaan bevond, werd een der olie
reservoirs onklaar. Het gelukte den vlieger tij
dens de vlucht de reservoir te repareeren.
Dit onaangenaam incident was evenwél oor
zaak, dat een Amerikaansche vlieger, die Her
moz wilde nadoen, van zijn plan afzag. De oor
zaak van het ongeval was, dat de lichte ma
chine van Hermoz niet bestand bleek tegen de
lange en zware route over den Oceaan. Men
bad een bijzonder vliegtuigtype met bijzondere
motoren noodig, welke laatste weer en wind
zouden kunnen weerstaan.
Zooals begrijpelijk hebben Oceaanvliegers met
de meest ruwe weersgesteldheden te kampen,
terwijl de temperatuur boven den Oceaan zeer
verschillend kan zijn en daardoor grooten in
vloed heeft op de machines. De route Europa
Zuid-Amerika bedraagt in totaal ongeveer 3600
km. Men dient alzoo veilige motoren te hebben,
welker gemiddelde snelheidscapaciteiten 200
km. per uur moet bedragen, wkaardoor de ge-
heele route in ongeveer achttien uren kan wor
den afgelegd. Langer mag de route niet duren
daar de geheele. luchtreis anders te veel van de
der piloten vergt.
In Mei 1933 was men dan toch zoo ver. dat
men te Dakar en Natal een vlieghaven kon bou
wen, welke noodig zou ziin voor de inrichting
van een geregeld postverkeer tusschen de bedde
werelddeelen. Opnieuw was het Hermoz, die, in
gezelschap van enkele collega's, een nieuwe
proefvlucht ondernam en wel met machines,
welke ieder van vier motoren waren voorzien.
En inderdaad bleek dit type de meest geschikte
voor de overkruising van den Atlantischen
Oceaan.
Enkele maanden later opende men den Licht
dienst EuropaZuid-Amerika!
Wel heeft deze toch altijd nog gevaarvolle
luchtlijn slachtoffers geëisoht; men denke aan
de noodlanding van den vlieger Bedrignan, die
met stormen had te kampen en rond 300 km.
ten Zuiden van Natal een noodlanding moest
maken op een klein eiland, bewoond door lepra
lijders, die hem bedreigden met den dood en
den vlieger ernstige verwondingen toebrachten.
De piloot Gollenot vloog in dichte,n mist bo
ven Natal en landde in het hartje van Brazilië
waar hij het bij 10 graden koude vier dagen
moest uithouden, totdat men den vlieger ten
slotte half verhongerd en verkleumd terugvond.
zonder schromen. Gij kunt geen bewijzen tegen
Ann Upcott aanvoeren. Daartoe bestaat voor
u niet de minste kans. Doch gij kunt zulk een
net van verdachtmakingen rond haar opstapelen
dat zij er nooit zal kunnen uitkomen. Gij kunt
haar toekomst vernietigen dat is waar
doch het is ook het eenige wat gij doen kunt".
i,Je spreekt met kolossaal veel vuur, amice",
bracht Hanaud hiertegen in.
Jim kon onmogelijk de verklaring afleggen,
dat de angst van Betty, haar vriendin te red
den, hem deze woorden had ingegevenHij
liet het neerkomen op het schandaal, dat door
een dergelijke rechtszaak zou ontstaan.
ï.Dank zij Waberski, is er reeds genoeg rucht
baarheid aan deze zaak gegeven", ging hij voort
„Stellig heeft Miss Harlowe verdriet genoeg
gehad. Waarom moet zij in de getuigenbank
plaats nemen en getuigenis afleggen tegen haar
vriendin, in een zaak, aan welke verder geen
gevolg kan worden gegeven? Dat wilde ik u la
ten inzien mijnheer Hanaud. Ik heb eenige
ondervinding van crimineele zaken" o, schim
van Mr. Haslitt! Waarom was die overdreven
nauwgezette man niet in den vleeze hier aan
wezig om met verontwaardiging de blaam af te
wijizen, die door deze woorden op de firma Mrs.
Frobisher Haslitt geworpen werd? „en ik
verzeker u op mijn woord, dat geen jury zulk
een vonnis zon uitspreken. Zie eens, men heeft
niet eens het parelsnoer kunnen vinden en
zal dat ook noodt. U kunt het gerust van mij
aannemen, mijnheer Hanaud! Vinden zal men
het nooit!"
Hanaud opende een lade van de tafel en nam
er een van die kleine cederhouten doosjes uit,
besteand voor het bevatten van honderd siga-
De geschiedenis omtrent liet Zuid-Atlantisch
luchtverkeer wijst een reeks van niet minder
dan 68 verdwenen piloten aan! Acht vliegtui
gen stortten in de zee. Doch de Oceaan werd
toch bedwongen. Steeds weer opnieuw onder
gingen de vliegtuigen verbeteringen, werden de
meteorologische diensten nauwkeuriger, enz.
enz. met het gevolg, dat sedert den zomer van
1935 geen enkel ernstig ongeval op den dienst
isvoorgekomen
Gezien het succes, dat men op deze luchtlijn
gedurende de laatste anderhalf jaar heeft mo
gen heieven, wil men dezen dienst, den post
dienst tusschen Afrika en Zuid-Amerika thans
uitbrieden, thans vliegt men iedere week een
maal in heide richtingen, de route wordt on
derhouden door een tweetal vliegtuigen. En
reeds thans ziin alle voorbereidingen getroffen
om binnenkort ook een geregeld passagiersver-
keer te openen!
Een dergelijke personen-luchtdienst naar
Zuid-Amerika zou, ingeval de plannen door
gaan, voor de scheepvaart-maatschappij een
veel gevaarlijker concurrent ziin als b.v. het
luchtverkeer over den Noord-Atlantischen Oce
aan. De zeereizen vanuit Engeland, Frankrijk
of Spanje naar Brazilië duren thans nog ge
middeld twintig dagen. Het passagiers-Üucht-
verkeer over Dakar Dakar bezit een directe
luohtverbinding met Toulouse, Marseille, Bar-
celona, en Madrid zou nauwelijks langer dan
drie dagen duren, alle tusschenlandingen en
oponthouden meegerekend!
Men zou dus een dergeliiken luchtverkeers-
daenst, waarmee men reeds in het volgend jaar
een aanvang wil nemen, gerust een soort van
revolutie in de moderne luchtvaart mogen noe
men!
DONDERDAG 13 AUGUSTUS.
HILVERSUM (1875 M.)
AVRO-uitzending. 8.008.45 Olympisch Nieuws;!
9.00 Ensemble Jonny Kroon; 10.00 Morgenwijding;
Grampl; 10.30 Vervolg ensemble-concert; 11.00 Gram.,
pl. en voordracht; 12.30 Kovacs Lajos' orkest en gr*
pl.; 2.00 Orgel en zang; 3.00 Grampl; 3,15 Reportage
AVRO-Kinderfeest; 4.Ö0 Voor zieken; 4.30 GramplJ
4.50 Voor groote kinderen; 5.30 Kovacs Lajos' orkest
AVRO-Girls en solisten; 4.30 Orgelconcert 7.00 Olym
pisch nieuws; 8.00 Berichten A.N.P.; Mededeelingen?
8.10 Grampl; 8.40 De Mills Brothers; 9.00 Dansmu
ziek; 9.55 Vervolg de Mills Brothers; 10.15 Kovacs.
Lajos'orkest; 11.00 Berichten A.N.P.; 11.10—12.00
Dansmuziek (Gr.pl.).
HILVERSUM (301 M.)
8.00—9.15 KRO, 10.00 NCRV, 11.00 KRO. 2.00—11.30
NCRV. 8.00—9.15 en 10.00 Grampl; 10.15 Morgen
dienst; 10.15 Grampl; 11.30 Godsd. halfuurtje; 12.15
Grampl; 12.30 KRO-Orkest en Grampl; 2.00 Orgel
spel; 3.00 Grampl; 4.00 Bijbellezing; 5.00 Cursus han
denarbeid voor de jeugd; 5.30 Grampl; 6.00 Zang
voordracht; 7.15 Journ. weekoverzicht; 7.45 Repor
tage; 8.00 Berichten A.N.P.; 8.15 Haarl. Orkest-
vereeniging,mmv. solisten; 9.00 „Onwrikbaar vast",
causerie; 9.30 Vervolg concert; 10.10 Nieuwsberich
ten A.N.P.; 10.15-r-ll.30 Grampl.; hierna Schrift
lezing.
DROITWICH (1500 M.)'
11.05 Orgelspel; 11.35 Grampl; 12.20 Het Trocadero
Cinema Orkest; 1.05 Grampl; 1.35 Het Oxford New
Theater Orkest; 2.35 Het Wynford Reynolds Octet;
3.20 Het Carlton Hotel Orkest; 4.10 Voordracht 4.30
Grampl; 5.05 Het Cellini-Trio; 5.35 Dansmuziek; 6.20
Berichten; 6.50 Dansmuziek; 7.50 Het Bernar.d Crook!
kwintet; 8.20 Uit Weenen: Het Omroeporkest en so
listen; 9.10 BBC-Symphonie-orkest; 10.00 Berichten;
10.20 BBC-Orkest mmv. solist; 11.3512.20 Dansmuz.
RADIO-PARIS (1648 M.)
7.20 en 8;20 Grampl; 9.50 Orgelconcert; 11.20 Om
roeporkest; 2.50 Grampl; 5.20 Radiotooneel; 7.20 Gr.
pl; 8.20 Zang; 9.05 Nat. orkest; 11.05—12.35 Dans
muziek en populair concert.
KEULEN (456 M.)
6.20 Populair concert; 8.2() Waldemar Hass' kwin
tet; 9.20 Populair concert en Olympisch nieuws; 12.20
Kortcgolf-zender-orkest; 2.20 Populair concert en
Olympisch nieuws; 6.20 Omroepkleinorkest; 8.30 Zia
Deutschlandsender; 11.05 Kwartet en solisten; 12.05
Dansmuziek; 1.10—1.15 's nachts; Sluiting.
BRUSSEL (322 en 484 VL.V
322 M.r 12.20 Grampl; 1.30—2.20 J. Schnyder's orkest;
5.20 Grampl; 7.20 Pianorecital; 8.20 Grampl; 9.20 J.
Schnyder's orkest; 10.30 Olympisch nieuws; 11.09—
11.20 Grampl; 484 M.: 12.20 J. Schnyder's orkest; 1.30i
—2.20 Grampl; 5.20 Grampl; 6.35 J. Schnyder's orkest
7.35 Grampl; 8.20 J. Schnyder's orkest; 9.20 Opera-
concert; Hierna tot 11.20 Grampl.
retten, waarin de EngéLsche sigaretten fabri
kanten hun betere soorten verpakken. Over de
tafel heen. schoof hij dit naar Jim toe. Iets
dat zwaarder was dan honderd sigaretten, ram
melde van binnen. Jim werd door een paniek
gegrepen. Hij had er nooit aan getwijfeld, dat
Betty liever haar parelsnoer zou willen opof
feren, dan haar vriendin Ann Upcott er door
in het verderf te storten. Hij maakte het deksel
van het doosje open. Het was gevuld met watten.
En van die watten, nam hij een snoer parelen
op,, allen volmaakt van dezelfde grootte, en zacht
glinsterend van een bleek rose, dat zelfs „voor zijn
ongeoefende oogen, een onbeschrijfelijk fraaieü
aanblik bood.
„Het zou meer in den vorm geweest zijn,-
indien ik het snoer in een lucifersdoosje had!
gevonden", merkte Hanaud op. „Doch ik zal
monsieur Bex beduiden, dat een sigarettendoosje
of een lucifersdoosje op hetzelfde neerkomt.
Jim staarde met de diepste teleurstelling op'
het halssnoeT, toen door Moreau op de buiten
zijde van de deur werd geklopt. Hanaud keek'
wederom op zijn horloge.
„Ja, het is elf uur. Wij moeten gaan. De auto
is thans van het huis van mevrouw vertrokken
Hij stond van zijn stoel op, schikte het hals
snoer weer tusschen de lagen watten en schoof
het doosje in de lade weg. De kamer was uit
de oogen van Jim Frobisher verdwenen. Hij had
een visioen van een schitterend verlicht huis.-
en zag een meisje, dat uit een venster klom, en
een donkeren mantel om haar glinsterend toilet
wikkelde, liep zij op haar dansschoentjes de
donkere laan af, waar een tusschen de hoornen
verborgen auto haar wachtte.
.(Wordt vervolgd).
Al
