et huis
De Brabantsche Brief
I»iji
van Dré.
Zaterdag 22 Augustus 1936.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 10046
Haar
trots
met de
Uitgelaten was ie!
Hij vergat heel z'n atakske en riep: „Keeee!"
Veur 't eerst kwam de „k" er goed uit!
Van plazier riep ie weer: „Keee, Kee, Kee, Kee!"
Verschrikt kwam z'n vrouw naar achteren gerend.
„Wadisser, wadisser, sjisses vamarante, wadis-
se?" riep ze.
Maar den Fielp zweeg even.
Gelukkig en 'n beetje dwaas keek ie rond.
Toen zee-t-ie: heel langzaam: „Kee, Keeke, ik kan
wveer braten."
Kee schoten de tranen in d'oogen! Ze vloog naar de
bedstee, lee de dekens 'n bietje recht, zette de kussens
goed en toen nam ze d'ren Fielp in d'armen als 'n
klein jong en zee: „ja, ja, Fielp! Ge praat veul be
ter! Toe, zeg nog 'ns iets! Toe!"
D'r oogen hingen aan den Fielp z'n tuitmondje en
hij zee: „keb w'nen p-p-p-puk piek wonnen!"
„Werendig', zee den Jaan: „hij zegt duidelijk
„piek", daarstraks was 't nog „iek".
„Kee, Keeke, kaweraads! Huvvlen-out wot heksjel-
sjor!"
Toen pakte-n-ie 'n kussen en smeet 't den Blaauwe
in z'n gezicht!
„Keeke, geew ddie eeez-zelsjtralen eh b-b-b-borw
bbowweltsje!"
„Da's goed", zee Kee: „maar gij krijgt niks, Fielp.
Ge weet wat den dokter zee...! In geen tijen 'nen
druppel!"
Mee 'n ongelukkig bedeleersgezicht keek den Fielp
ons allemaal en toen onze glaaskens stuk veur stuk
aan.
,,'t Is..., 't is triestig", beweerde-n-ie.
„Perbeert 'ns 'n sigaarke", raaide-n-ik aan.
„Stikt ie heel 't bed in brand", zee Kee: „want die
valt nog uit z'nen mond."
„Sjigaar, sjigaar", dwong ie: ,,'k wot 's berpeeren."
Amico, 't ging! Hij had weer wat meer macht in
z'n lippen.
„Nou oewen erm", zee den Blaauwe.
Den Fielp probeerde, probeerde, de zweetdruppels
stonden op z'nen kop en werendig, zijnen arm ging
tien centimeters omhoog.
„Vowwende week bectjer" stelde den Fielp vast!
„Heelegaar bectjer."
„Fielp", zee ik toen: „als ge nou mijnen zin dee,
dan jaagde gij ons weg en ge gin slapen! Ge mot
nou eerste deuze beterschap efkens vastleggen, zou
ik zeggen!"
Kee keek me dankbaar aan.
„Wedommik" riep ie.
„Zeg dat nog 's" vroeg ik.
„Wedommikke
„Ge spreekt de „m" nou ook goed", zee ik blij;
„zeg 'ns: „muggebeet."
Snel riep ie: „wuggesjeet".
„Langzaam; nog 's".
„M-m-mug. Gemug. Gemuggereet. M-m-muggebeet!"
Hij was er!
Amico, daar was 'n. wonderke gebeurd!
Temidden van z'n kameraads, die alles probeerden
om den Fielp weer „overènd" te krijgen, kwam den
ommekeer in z'n ziekte.
Wij dronken ons borreltje leeg en gingen.
Doodmoei lag ie achterover. En schold: „nouw ze
'n bowwcltsje gad ewwen looben ze weg, d-d-die eez-
eezelstralen!"
Maar van den morgen vroeg, als ik gaauw efkens
op de fiets ging kijken, amico, dan zee-t-ie, sjuust
zoo goed als gij en ik zouwen zeggen. „Da was 'nen
schoonen piek gisteren, Dré"
Vernolle, wij hebben onzen Fielp er bovenop, hor-
re!
Ja, ge doet mee één lachend gezicht méér veur
'nen mensch, dan mee duuzend uitgestreken tronies!
't Zit 'm nie in schoone, in geleerde, in preekerige
en zalvende woorden!
't Zit 'm nie in echte en aanstellerige geleerdheid!
't Zit 'm* evenmin in leslezerij, in gefemel en onge
meende mooipraterij!
't Zit 'm in den goeien wil! In 'n warmkloppend
hart, in gouwen kameraadschap! In 'n plazierig ge
zicht!
Al 't andere: 't is „bijgeloof", zou 'nen goeien vrind
van me zeggen! En gelijk heeft ie. Dikkels is 't ook,
meestal zelfs: zichzelve zoeken!
En drankskes aan den zieken evenmensch geven
die ge zelf... lekker vindt, allez, da's middelcijn
van niks!
Da's middelcijn mee 'n eetiketje op de flesch waar
'nen... judaskop op past!
Den Fielp wierd beter, omdat ie eigens wilde (al
licht! Daar begint 't) en vanweuge de lieve zurgen
van z'n Kee en... ik durf t' te zeggen: deur de „Gou
wen Koei"-Kameraadschap!
'n Lachend, eerlijk, plazierig gezicht doet deugd
zame wonders.
Daar wordt teugenwoordig te veul zuurgekeken!
En..., afijn, ziet de weareld maar aan! Ge weet 't
sjuust zoo goed als ik.
Maar den Fielp krijgen we weer terug en dat wou
ik eigenlijk van de week verteld hebben g'ad!
Veul groeten van Trui en als altijd geen haarke
minder van oewen t.a.v.
DRé.
brocht, dat den Jaan moest bijschuiven, dat ie aan
den kant van de bedstee moest gaan zitten, de kaar
ten vasthouwen en den Fielp... dan zou aanwijzen
welke kaart den Jaan telkens veur den bakker
gooien moest!
Den Fielp ging dus meespeulen.
En 't ging alles zoo rap in z'n werk, 't idee was
zoo rap opgekomen, da'k wel zeker wist, dat den
Fielp op dit buitenkansje gerekend, al dagen gere
kend en geloerd had!
„Is 't wel goed", vroeg ik 'm: „dat g'oew eigen
zoo inspant?"
„Gegeletsj nie", zee-t-ie: „gee-en, gee-en!"
Nou, den Joep gaf. Ondertusschen schoof den bak
ker nog wat dichter naar ons toe, schupte 'n deken
weg, hij kreeg 't werm, en ten leste hing ie
mee z'n zware lichaam tennaastebije over zijnen
„vasthouwer", over den Jaan henen!
't Spul begon.
„Pas", zee den Joep.
„Prop", riep den Blaauwe.
„Mee" knikte-n-ik.
„lek" zee den Fielp.
Alle vier schoten we in den lach...! Piek! Z'n
eerste pullcke en 't was alweer zoo!
„Ge zij belaaitafeld", zee den Jaan: „Ge kunt..."
Maar verder kwam ie nie. Mee 'n prachtige „bewe
ging", van z'n goeie linkerhand gaf ie den Jaan te
kennen, dat ie zwijgen moest. En Janus zweeg,
op den vloer. Want achter de „beweging" van den
Fielp z'nen blooten arm, zat ongeveer de volle drie
honderd pond van z'n lichaam, dat over den Jaan
gehangen had.
Ge verstaat
Janus schelden, daar onder tusschen de pooten
van de stoelen en de tafel. Schelden en foeteren en
de kaarten bij malkaar grabbelen.
„Vrekten olifant! Blomzak! Die is ziek! Ochèrme,
zo'nen stakker! Ziek? 'n Lui verken is 't! Kekt 'm
daar leggen lachen! Kekt 'm, kekt 'm, da nijlpèèrd!"
't „Nijlpeerd" lag te schudden tusschen z'n dekens,
dat alles golfde! Z'nen buik, z'n dekens, de heele
bedstee deinde en golfde van den lach.
Kee stond verschrikt om 't hoekske van de deur
te kijken. En mee d'r hoofd te schudden. „Fielp, Fielp
dalijk loopt 't verkeerd!"
Maar den Fielp wuifde mee z'nen linkerarm, 't Be-
teekende: „ga weg, ga weg, la me lachen!"
,Hij er iets van krijgen?" vroeg den Jaan
woeiend, die nou op z'n gewitwel op den vloer zat.
„Hij...?? 'n Ander krijgt er wat van! 'Nen mooien
zieken bloei. Hij slaat 'nen mensch, die zoo goed is
om z'n kaarten vast te houwen, gewoonweg knok-
kout! En waarveur? Veur 'n klapsch Afijn.
„Allez, jongens", zee den Blauwe: „overgeven!"
En boven op de dekens, langsuit liggend, wees den
Fielp naar den Blaauwe en lachte: „hö-hö-ho oower
hó-hö-ho oower ecwen! Hij ot oowereewen!
Hö-hö-ho! Dé, ddc bot! Eef de bbot aan! Oowereewen!
Hö-hö-ho!
Wat 't percies beteekende, weet ik nie, maar den
Fielp had zó'n plazier, dat 't allegaar wel 'n bietje
aan den onfatsoenlijken kant bedoeld zal zijn, wat
ie daar allemaal brabbelde.
Maar allez, den bakker had plazier en we kosten
'm van harte gunnen!
Zoo lollig had ie 't de leste weken nie g'ad en
lachen is gezond! Van lachen gaat de mensch nie
zoo gaauw dood.
Hoewel'k lieb 't eens in m'n leven meegemaakt,
dat 'n dik vrouwmensch, 't was op 'nen voor
drachtsavond die 'k had in 't Zuien, maar neeë,
nie verder op deurgaan!
Maar daarom wéét ik, 'nen mensch kan z'n eigen
doodlachen, maar ook weet ik, daar gaan er millioe-
nen dood van chagrijn teugen één van plazier!
De kaarten wierden weer gedeeld, Janus zat weer
teugen de bedstee aan, den Joep zee nou: „prop", den
Blaauwe riep: „troela, jongens", ik zee „dat ben ik",
en den Fielp gooide roet in den pap, want hij booi
weer „iek". Maar meteen lag ie z'n hand op den
Jaan zijnen mond, zóó, dat Janus bijna stikte in
z'nen snor!
't Was dus wéér 'nen zwakken piek! Wij op ons
kievief, dat snapte gij! Niks plazieriger, dan dat
er eencn pico gaat mee zwakke kaarten! Dat geeft
spanning.
Den Blaauwe kwam uit, Laag! Ik moest 'm ne
men, den slag, mee m'nen ennigsten aas, dus daar
was veur den Fielp geen vuiltje aan de locht!
Ik kwam weer veur, maar 'k zag al lang aan den
Jaan en aan den Fielp (aan den „proptandem" vol
gens den Blaauwe) dat er weinig meer aan te doen
was.
Den Blaauwe was verkeerd uitgekomen!
En den Fielp won z'nen „piek"!
Ulvenhout, 17 Augustus
Meneer,
Zooals ik dan verlejen
week op 't end van m'n
brief al zee: de propclub
moest gisteren, mee den
Zondag, present zijn aan
den Fielp z'n bedstee.
't Was schoon zomer
weer, te schoon om bin
nen te zijn, maar den
Fielp had z'n „horders" ge
geven, op 't leike, en nie
mand die er over docht,
deuz' order nie prompt na
te komen, want 'nen zie
ken mensch heeft nou
eenmaal veul streepkes
veur.
Zeker, als 't nog 'nen 'goeien kameraad betreft! En
niemand is daar steuviger van overtuigd dan den
Fielp zeivers, die dan ook ijskoud op 't leike zet:
„waar blijft den Joep toch, die snotneus???"
Wij zaten al 'n kwartierke bij den bakker, thuis,
als den Joep, den jongste van de club, nog nie pre
sent was.
Den Fielp, twintig jaren ouwer dan den Joep,
heeft in de mobilisatie, lijk ge nog herinneren zult,
als soldaat-bakker gediend onder sergeant Joep! En
eerlijk gezeed Fielp heeft 't den Joep nooit ver
geven, dat ie de „macht" had, den bakker in de hou
ding te laten springen.
Hij heeft 't dan ook maar ééns geprobeerd, den
Joep! Op den namiddag van dieën zelfden dag viel
sergeant Joep „per ongeluk" in de kuip water, waar
aan „toevallig" den Fielp de piepers zat te jassen...!
De militaire autoriteiten zijn nooit haarfijn achter
de waarheid van dat „toevallig ongeluk" kunnen ge
raken.
Maar sinds dieën dag heeft den Fielp altij iets
teugen de jeugd van den Joep (hij is nou vijfen
veertig) gehad!
Als den Joep dan bezweet en hijgend binnenkwam,
schreef d'n Fielp dus op 't leike: „gij laat de groote
menschen maar op jou wachten, hoor, snotpickü"
Waarop den Joep, 't zweet afdrogende, opmerkte:
„gij schijnt alweer heelemaal d'n ouwe te worden,
bakker!"
Den Fielp keek 'm toen eerst 'ns 'n bietje wan
trouwend aan, naar gewoonte wilde-n-ie, toen z'n on
derlip veuruit steken, maar toen glee heel z'nen
mond zoo uit, dat 't was, of ie z'n tong teugen den
Joep uitstak. Den snotpielc liet dat nie onder 'm en
ook stak z'n tong toen uit. Waarop den Fielp
zee: „eh eh orsjt!"...
„Wablief?" vroeg den Joep.
En d'n Fielp schreef op 't leike: „borst!"
Den Joeg ging zitten, toen zeggende: „hij is behou
wen, jongens. Onzenlieveneer spaarde 'm veur ons."
„Onkruid vergaat nie", verzekerde den Blaauwe.
„Sjit", spoegde den Fielp.
Den Blaauwe veegde z'n gezicht af en begost de
kaarten te deelen.
Kee had 'n rond tafeltje veur ons neergezet, teugen
de beddeplank aan, zoodat wij goed zitten kosten en
den Fielp alles kost volgen. Zij kwam nog 's efkens,
bezorgd over heuren mensch, om 'n hoekske kijken.
Maar den Fielp zee: oe gin sur-rgen ee; norde,
norde!"
„Ja, ik maak me wel zurgen", zee Kee: „als ge
nou maar rustig blijft...! Ge weet, 't mag eigenlijk
nie van den dokter!"
„Norde, norde", wuifde den Fielp mee z'n goeie
hand: „kou we wel rutzig."
„Doe da", zee Kee weer, die d'ren Fielp al net zoo
prompt verstaat als 'n moeder heur kindeke, dat pas
praten en bidden gaat en deur niemand begrepen
wordt, dan deur z'n moeder en Onzenlievenheer...!
Kee ging weer naar veuren; ze zat d'r Zondagsmid-
dagske te verdroomen in den winkel, die openstond,
zoodat ze de passage langs den weg kost volgen en
als 't. zoo voorkwam, stiekum nog 'n klantje ge
rieven, in strijd mee duuzend wetten.
We hadden 'n paar potjes gedaan, den Fielp
hield z'n eigen rustig, hij genóót na al die veertien
dagen bedstee-arrest, als we Janus z'n hoorden. Hij
stond in den winkel mee Kee te praten.
Dalijk kreeg den tFielp 'n idee.
„Dé, De", hij trok aan m'nen schouwer: „daas
dj aan, ddde Jaan!"
Ik knikte, spuide deur. „Ier goo-en, innen goo-en!"
Maar daar was Janus al.
En al rap had den Fielp ons aan 't verstand ge-
H FEUILLETON
Naar het Engelsch
door
A. E. W. Mason
67.
Met een lachje wilde zij haar woorden goed
maken, doch beide mannen begrepen haar. Jim
Frobisher had haar voor schuldig gehouden
schuldig aan diefstal en moord. Zij deinsde
voor hem terug, en zocht haar toevlucht bij den
man, die aan haar onschuld niet had getwijfeld
En zelfs dat was nog niet alles. Het wantrou
wen van Jim had haar dieper gewond, dan
iets anders, wat ook, haar had kunnen wonden
Frobisher boog het hoofd ten teeken van berus
ting en op de knop van de fakkel drukkende,
daalde hij vijf of zes van de smalle treden af.
Moreau ging achter hem aan.
„Is u gereed mademoiselle?" vroeg Hanaud
Komaan dan."
Hij sloeg een arm om haar middel om haar
te steunen, en drukte op een knop vlak bij de
kast. De kamer werd eensklaps in duisternis
gehuld. Door de lichtstraal geleid, volgden zij
Frobisher langs de treden. Hanaud sloot de deu
ren van de kast en grendelde deze van binnen.
„Voorwaarts, mademoiselle", riep hij. „Maar
wees op die tr.eden voorzichtig met uw hooge
hakken".
Toen zijn hoofd ter hoogte van de bovenste
treden was gekomen, verzocht Hanaud Frobis
her even te wachten, en de fakkel omhoog te
houden. Daarop liet hij den vloer van de kast
op zijn plaats zakken. Onder deze hing een
luik naar beneden. Hanaud lichtte het op en
schoof er een grendel voor.
„Nu kunnen wij doorloopen."
Tien verdere treden brachten hen in een laag
gewelf. Vandaar voerde een met steenen gepla
veide gang verder de duisternis in. Frobisher
ging met het licht voor, tot zij aan een andere
trap kwamen, die naar boven leidde.
„Waar komen deze trappen uit. mijn waarde?
vroeg Hanaud aan Frobisher, terwijl zijn stem
een vreemden klank had in dezen tunnel. „Ver
tel mij dat eens. zoo gij kunt".
Met de herinneringen, die Jim voor zich had
van dien avond, waarin hij met Ann en Betty
in het donker van den welriekenden tuin ge
zeten had, waarbij de oogen van Ann telkens
naar dat bosje donkere sycamoren gedwaald
waren, gaf hij zonder aarzelen ten antwoord.
„In de tuin van Maison Grenelle".
Hanaud had de grootste pret.
„En u, mademoiselle, raad u eens".
Het gelaat van Ann betrok.
„Thans weet ik het", sprak zij ernstig. Daarop
rilde zij en trok haar mantel dichter om de
schouders. „Laat ons verder gaan en zien!"
Hanaud nam de leiding. Hij liet een luik aan
het boveneinde van de trap zakken, drukte op
een veer, en een paneel gleed terug.
„Wacht even", zei de hii. sprong uit de ope
ning en draaide het licht op.
En Ann Upcott. Jim Frobisher en Moreau
stegen van uit den draagstoel van Simon Har-
lowe in de schatkamer af
HOOFDSTUK XXIII.
Be waarheid omtrent de vendide op het
inaelead kabinet.
Tot groote verbazing van de andere, begon
Moreau te lachen.
Tot dusverre was hij bij zijn zaken bedaard
en onverschillig geweest. Zakelijkheid had haar
stempel op hem gedrukt. En nu stond hij te
lachen tot hij schudde, zijn handen in de zij
den slaande en ze daarna wrijvende, als had
zich een hoogst vermakelijk feit voorgedaan.
Eén of tweemalen trachtte hij te spreken, doch
zijn lachlust was oorzaak, dat de woorden hem
in de keel bleven steken.
„Wat voor den drommel mankeer jij, Nico-
las?" vroeg Hanaud.
„Ach, neem mij niet kwalijk mijnheer,"
bracht hij eindelijk uit, en zijn lachbui kreeg
weer de overhand op hem. Eindelijk werden
twee woorden verstaanbaar. „Wij. Girardot",
riep hij en met zijn handen een denkbeeldigen
bril op de brug van zijn neus plaatsende, werd
hij door een nieuwe lachbui overvallen. Langza
merhand kwam de reden van zijn vroolijkheid
in brokstukken tot uiting.
„Wij. Girardot! Wij hechten aan deze
deuren ons zegel En al dien tijd bestaat er
een uitgang, vlak voor zijn neus! In deze ver
trekken mag volstrekt niets worden aangeraakt
Neen! De groote mijnheer Hanaud komt uit
Parijs om hier alles na te zien. Dus wij, Girar
dot, leggen van onder tot boven onze zegels.
Mijn God! Wat slaan wij, Girardot, daarbij een
figuur! Zoo plechtstatig en secuur, met onze
linnen strooken! Wij, Girardot, zullen door de
rechtbank hartelijk worden uitgelachen. Ja, ja,
j».Tk geloof, dat wij. Giradot, het verstandigst
doen, ons ontslag te vragen, vóór deze zaak in
het openbaar wordt behandeld!"
Misschien was de verklaring voor de vroolijk
heid van Moreau een weinig te professioneel
voor zijn toehoorders. Misschien ook, waren de
ze door den loop der gebeurtenissen van dezen
nacht een weinig suf geworden, in ieder geval,
zooveel was zeker, de eenige die lachte, was
Moreau, Jim Frobisher voelde zich aangetrok
ken door de kleine Louis XV pendule op het
ingelegd kabinet. Hij kon deze geen oogenblik
uit zijn gedachten zetten. Van deze pendule hing
voor Betty Harlowe te veel af. Welke woorden
van zelfbeschuldiging dezen nacht ook door
haar waren geuit, nog bleef de onweerlegbare
getuigenis van deze pendule over om te bewij
zen, dat zij onmogelijk de hand in het vermoor
den van mevrouw Harlowe kon hebben gehad
Hij trok zijn eigen horloge uit zijn vestzak en
vergeleek het uur met dat van de pendule.
„Zij loopt precies gelijk", verklaarde hij niet
zonder eenigen triomf. „Het is thans drie en
twintig minuten over éénen eensklaps
begaf Hanaud zich met vluggen tred aan zijn
zijde.
„Is dat zoo?" vroeg hij, en ook hii vergewiste
zich. door zijn horloge met dat van Frobisher
en de pendule te vergelijken. „Ja. Drie en twin
tig minuten over eenen. Dat komt zeer geluk
kig uit".
Hij riep Ann Upcott en Moreau tot zich
en allen stonden nu in één groepje bij elkan
der. rond het kabinet.
„De sleutel tot het geheim van dit kabinet^
merkte Hanaud op. „is te vinden in de woorden
die door mademoiselle Ann werden gebezigd,
toen de zegels van de deuren waren verwijderd
en zij opnieuw deze pendule zag. in het volle
licht van den. dag. Zij stond versteld. Is dat zoo,
mademoiselle?"
