Raad Warmenhuizen.
g Ctrooper
De Brabantsche Brief
van
Zaterdag 26 September IS36.SCHAGER COURANT.Vijfde Blad. No. 1QOT1
diMjehjz stuiien
Spierpijnen?
met AKKERsKloost-erbalsem
H Feuilleton
Ulvenhout, 21 September 1936.
Amico,
Eenentwintig September
dateer ik daarboven deu-
zep brief.
D'n Herfst is gekomen.
Zachtekens is ie komen
ritselen mee de harde
blaaikes over de wegels;
zachtekens, mee 't ritse
lend geknaag van wel
duuzend muizensmoeltjes.
Zachtekens drong ie de
weareld deur, mee de
malsche geuren van 't ver
gaande blad. Lang al heb
ik 'm geroken. Geroken
in de wegels langs 't
bosch, waar den asem van 't Najaar krinkelde om de
hoornen, opsteeg uit d'eerde en flierde langs m'nen
kop.
En 'k heb den Herfst diep ingeasemd, tot in 't kuil
tje van mijnen buik. En toen heb ik den koelen geur
voelen plekken op m'n handen, voelen gaan langs m'n
slapen, voelen pikken op m'n wangen.
Ge meugt 't weten, 'k heb toen 'nen ouwen eik op
z'nen schoeft geslagen en 'k heb hardop gezeed: „ou
wen kameraad, ik mag oe zoo geren!"
En als ik dan omhoog zag, in zijnen kolossalen
kroon, waarin beefden de vurige trossels blad lijk lam
pionnen zoo schoon, waarover henen den zilveren
glans wemelde van de woelige Najaarslochten, dan
heb ik zijnen romp, zijnen stam mee m'n armen om
strengeld en geprobeerd naar diecn rossen kroon te
klimmen. Geren had ik die Herfstdreef gezien van
boven af, maar ge verstaat.
En toch, amico, toch heb ik ze gezien! Mee m'n
oogen dicht, zittende in 'nen bronzen greppel, mij
nen rug geleund teugen 'nen „teen" van diecn eiken
reus zijnen voet, zóó heb ik den Herfst gezien van
boven af, waar ik zat in den zilveren zwanendons
,van zoo'nen blanken wolk.
Ochja, als ge zoo alleen in den buiten zit en
oew ooren hooren 't Najaarstij uit de boomen en
over d'eerde fezelen, en ge vóelt den Herfst klam op
oew vel vegen, 'nen Herfstdraad aan oewen baard
haken, ge ruukt de zilte geuren uit den boschbojem,
ge wèèt 't zilveren licht deur de dreven vonken, ge
proeft den dennenhars in oew keel, allez! dan
ziet ge den buiten wel mee toeë oogen!
Want dan is 't mysterie van al die Scheppings-
pracht zintuigelijk in oew zielement gedrongen als
den zjeu in oewen aardappel. En lijk dieën patat
zacht en smeuïg wordt in den goudbruinen saus,
zoo ook wordt 't zielement deurdrenkt in den goud
bruinen Herfst. Dat ondergaat ge mee gesloten
oogen! Dat is 't wa'k er van zeggen wou, amico.
En zoo ben ik gevaren op zoo'nen zilveren wolk
dons over de bosschen ,over de dreven, over de we
gels, over ons dorpke, over den Herfst!
Ochirrekes, 't was schoon.
'k Vergat m'n pijp, die koud in m'nen mond hing,
zoo dompelde-n-ik m'nen blommigen zielepata in
den peerlend-bruinen Herfstsaus.
Daar dreef m'n dorpke weg, op 'nen groenen reu
ze-schottel in blanke glanzingen van zilveren licht.
Daar dreef mijn gedocike in den peersen slagscha
duw van den goudgespikkeldcn notenleer. En daar
draaiden de bossen, 'k zag ze tot den Bels toe, mee
de Herfstdreven, goud van zon.
En daar verre, aan den Noordender, daar nevelde
en schemerde de stad onder 'nen violetten tule. En
nog verder, daar cirkelde den kim, 'nen vurigen
ring om de schepping. En ieverans de jagende, de
kruiende, de stapelende wolken, waarin 'nen onzicht-
baren bessem veegde, uit malkaar en op malkaar
de rustelooze wolkpartijen, die joegen over d'enders.
Die vortjachtten onder den druk van den wind-
bessom; vort, vort, deur d'onendigheid van 't Heelal.
Vort, vort langs de zon, die nou en dan gulpen
kwam deur de wolkstapels en dan heur stralen-
bussels over m'n dorpke stak, dat 't blonk als
emaille.
Vort, vort joegen de wolken, die uit malkaar slier-
'den als dikke draden langs de zon.
En als ik m'n oogen weer opendoe, dan stond die
eikendreef in den bloeienden luister van louter zon
negoud. Dan blónk den bojem van 't safranen ge-
blaart. Dan blonken 'de barstige stammen of er ho
ning langs liep.
Dan. dan heb ik Onzenlievenheer weer bedankt
veur m'n schoone dorpke, veur 't schoone plekske
op de groote weareld, waar Hij me neerplantte.
Toen ben 'k opgestaan, in de richting van thuis
gekuierd, 'n Paar late citroenkapellekes flierden hoog
deur de zonnedreef.
Hooger nog daar waaide weg 'nen zwerm zwarte
veugefs, die teugen den wind nie opkost.
En altijd dwerlden de blaaikes deur de dreaf. Dwerl-
den als moeie veugeltjes naar den grond en sierden
'm in de gloeiende kleuren van goudbronzen pracht.
Uren aan uren, dagen aan nachten is den Herfst
bezig. Is ie doende den buiten te sieren in altij
guldender schoonheid. Druipen z'n honingkleuren
naar d'eerde, fliert z'n bladgoud deur de zon, dekt
ie de weareld onder 't filigrein van d'êelst metalen.
Zet ie 't geboomte in den bloei van vlammende
kleurenboekee's, waaruit altijd den gouwen regen
ritselt van 't uitbloeide blad.
En dunner worden de kroonen. Maar schooner de
teekening. De teekening van d'aderende takken teu
gen de transparante lochten.
Den Herfst...?
Hij is 'n harmonie van kleuren, waarin den gou
wen toon aanzwelt tot 'n jubel die 't hart gelukkig
maakt.
Maar 't kan ook anders zijn, lijk vandaag. Anders
en... weer, wéér schoonder!
Zooals vandaag. Herfstdag! Den eenentwintigsten
van Herfstmaand.
Ja, heel anders, amico!
Dan kan den gouwen jubeltoon overgaan in 't
bronzen lawijd van den kerkorgel! In de sonore klan
ken van duuzenden ponden beierend brons, daar
hoog in de torens.
Dan kan 't Herfstlied van dramatieken kracht oew
zielement befloersen!
Lijk vandaag, nou Najaarsstorm deur de bosschen
loeit. Nou d' eiken reuzen staan te schudden in den
zwarten bojem.
De lochten laag op eerde hangen, laag in de boom-
kroonen vasthaken, nou davert 't Najaarstij deur den
buiten lijk 'nen stalen trein over den ijzeren weg van
'n holle spoorbrug.
Nou zwelt *t lied aan, in de donkere tonen van den
kerkorgel, die zijnen muziek door de gewulften da
vert, dat ge 'm voelt knoersen in oew zielement. Dat
ge 'm voelt klemmen om oew borst, voelt dreunen
om oewen kop. Schoon, schoon maar te machtig
bijna!
Zwart varen de wolken deur den lagen hemel. Vet
patsen de regendruppen op oewen blinkenden kop.
Kledderen en spetteren ze op 't zwartglimmende
zeiltje van m'nen groentenwagel. Gieren ze van de
vegende boomkroonen, die zich te schudden staan
als natte honden.
Plenst 't water mee stralen, mee kuipen-vol uit de
slierende, de gezweepte loovertakken.
en Bon ixxyt
Fluit, gilt den storm deur den buiten, rukt en raast
ie aan ons huiske, tiert ie in de schouw, sist ie deur
den gang van den erf naar den weg.
Donker liggen d' akkers onder den bollen wester
te hijgen.
Spettert den vetten grond op, teugen den kool.
Bessemt den wind over de velden mee breeje vegen,
die den regen tot poeier slaan.
Als ik van den middag thuis kwam was den storm
vergaan.
Nog sliste den wester deur 't natte loof, nog lagen
er groezeliege schuimplekken op de bruine Mark,
stonden de slooten tot den rand vol mee bruin grond
sop, slobberde vetten slib tusschen de keien, maar
'nen troep wilde eenden kwekte weer op de Mark
huilie schrei lawijt over de tot rust gekomen velden.
'Nen zonnepiek tipte efkens over 't bruine sop van
sloot en Mark. Veegde efkens 'n streek van groen
vermiljoen over 't natte veld.
Efkens maar! Toen hing weer 'nen schimmelkleuri-
gen nevel over de verzopen schepping, die 't water
nog aan de „oogharen" had hangen. Want knippend
sprong 't gewas hier en daar en ieverans weer op, uit
den slobbernatten eerde waaraan 't zat vastgeplakt.
En als ik op den erf kwam, dan stond m'n goeie
wijf gereed, om den wagel van me over te nemen.
Droog goed hing te warmen om de plattebuis. En
als ik me verschoond had, 'n gevoel kreeg als 'nen
vorst zoo rijk, nou mee 't warme spul aan m'n lijf,
dan stond er al 'nen borrel bij m'n bord. „Hierzoo",
zee Trui: „maak 't van binnen ook 'ns werm Dré!
'k Zou nie geren willen, dat ge ziek wierd! Goed ver
kocht?"
Mnou, amico! Toen heb ik m'n ouwe Trui maar
'ns steuvig vastgepakt en
Afijn! Ook den Herfst is 'n schoon tij!
Maar dat had ik hierboven al gezeed!
Lekker wasemde den middagpot deur ons huiske.
Trui zou de plattebuis maar zachtjes aanhouwen,
zee ze.
En 'nen avond van gelukkige rust, 'nen avond als
zoeten olie lag al veur me uit te drijven.
De lamp wat vroeger op, de blinden veur de ra
men, 'nen steuvigen bak koffie en 'n zorgzaam wijf,
Sodepatat! den Herfst is 'n schoon tij.
En als ik dalijk, als deuzen brief vol is, in de bed
stee lig en ik hoor 't tij, naast m'nen toeteloeris, rau-
schen overd e pannen van m'n dak, 'm slissen deur
den notenleer, 'm trekken en rukken aan de stalle-
kes op den erf, dan dan kijk ik nog efkens naar
't bovenlicht van de deur, dan zie 'k daar 'nen groe
nen bussel manelicht end aarop dan zweefi k weg in
diepen slaap, naast m'n goeie wijf, allebei lekker in
onzen eigen warmen bcddckuil.
Ik krijg er trek in; den dag was zwaar. Dus:
Veul groeten van Trui en als altij gien haarke min
der van oewen
t. a. v.
DRÉ.
Een vergadering, waar weinig co-
pie in zat. - De verzekering zoekt
het er ook uit. - Benoeming van
een lid van de Gascommissie. - De
rekeningen over het dienstjaar
1935. - De volledige straatverlich
ting zal voortaan 1 September be
ginnen.
Vergadering van den Raad op Donderdag 24 Sep
tember 1936, 's middags om 5 uur.
Voorzitter de heer H. Nolet, burgemeester, secre
taris de heer H. G. Rijs.
Allen waren aanwezig.
Na opening werden aan de orde gesteld de
Ingekomen stukken en mededeelingen.
Hiervan vermelden we dat het quotiënt, bedoeld in
het 2e lid van art. 16 van het financiëel-verhoudings-
besluit voor het jaar 1934 voorloopig is vastgesteld op
f 15.7368.
Verificatie van kas en boeken van den gemeente
ontvanger.
Medegedeeld wordt, dat naar aanleiding van het
gedaan verzoek uit den Raad om op de reductie op
de belastbare huurwaarde van koffiehuizen, e.d. in-
Wrijven, maar'wrii ven 1
met Kloosterbalsem
zal U ervan genezen
want die spierpijnen
verdwijnen direct
omdat deze bijzondere balsem tot diep
in de spierweefsels zijn oplossende,
krachtig genezende werking voortzet..
richtingen nog verdere verlaging toe te passen, inge
volge een schrijven van den Minister van Binnen-
landsche Zaken, deze reductie slechts blijft beperkt
tot de gelijkstelling van perceelen, die voor twee
derde in de belastbare huurwaarde der personeele
belasting worden aangeslagen.
Aankoop van grond,
B. en W. stellen voor van D. Zutt, wonende in de
Fuik, tot verbreeding van den weg aldaar, een per
ceel grond aan te koopen ter groote van 33 M2., te
gen den prijs van f75.
De heer De Groot vroeg, of de eigenaar zelf de
kosten van het hek had te dragen.
De Voorzitter antwoordde bevestigend.
De heer De Groot vestigde de aandacht op het
hek aan den anderen kant. Bij den brand is het toen
vernield, nooit gerepareerd en zoo hangt het nu al
tijd nog.
De Voorzitter zeide, dat de schade voor rekening
van den eigenaar komt. De verzekering heeft uitge
maakt, dat wel het huis is verzekerd, maar niet het
hek.
De heer De Groot vroeg, of men toestemming had
het hek te vernielen.
De Voorzitter: Dat wachten we niet af.
De heer De Groot: Dus dan is de kous af?
De Voorzitter antwoordde in bevestigenden zin.
Conform het voorstel van B. en W. werd besloten.
Aan de orde is de benoeming van een lid van de
Gascommissie; in verband met de benoeming tot wet
houder van den heer P. J. Mink, stellen B. en W.
voor een nieuw lid uit den Raad aan te wijzen.
De heer Slot informeerde, wie nog meer zitting had
in de commissie.
De Voorzitter antwoordde van den heer Dekker.
Gekozen werd de heer C. Roozendaal, met 5 stem
men; hij liet zich de benoeming welgevallen.
De heeren Slot en Tesselaar verwierven ieder 1
stem.
B. en W. bieden de rekening van het gasbedrijf en
de gemeenterekening 1935 ter voorloopige vaststel
ling aan.
De rekeningen waren nagezien door een commissie
bestaande uit de raadsleden (niet-wethouders), waar
van de heer Tesselaar rapport uitbracht. Wat de
gemeenterekening betreft, hadden de ontvangsten
voor den gewonen dienst bedragen f 155.775.58, de
uitgaven f 198.470.09, nadeelig saldo derhalve
f 42.694.51. De steun aan werkloozen had bedragen
f 3432.30, het loon in de gemeentelijke werkverschaf
fing f 14.783.67 en in centrale werkverschaffing (in de
duinen) f 9.365.80. De bijdrage van het Rijk is ge
raamd op f 26.000; de subsidié aan het Armbestuur
stond vermeld met een bedrag van f 14.000.
De kapitaaldienst sloot met een nadeelig saldo
van f 23.525.65.
Wat het gasbedrijf aangaat, waren de ontvangsten
f 56.915,93, de uitgaven f 56.207.13, wat een voordee-
lig saldo oplevert van f 708.80; een en ander voor
den gewonen dienst. De kapitaaldienst sloot met een
voordeelig saldo van f 76.25.
Aldus voorloopig vastgesteld.
Bij de
rondvraag
zeide de heer De Groot niet voldaan te zijn, over de
straatverlichting. Bij hem in de buurt b.v. was de
verlichting niet voldoende. Telkenjare in September
doet zich dit euvel voor en daar wilde spr. verande
ring in brengen.
De Voorzitter kon den heer De Groot volledig be
vrediging schenken. Immers deze week is besloten
de straatverlichting voortaan te beginnen met 1
September, volledig in te voeren.
Hierna sluiting.
iHi jfBir
15.
En zoo kwam het, dat de schemering Keating
en Kaye op het marktplein vond staan voor de
deur van het hotel 'Het witte Hert' mijmerend
over den eul-dc-sac, waarin het nieuwe spoor
van den kolonel begonnen was.
Behalve het vinden van de vrachtauto hadden
ze geen succes gehad maar succes was vol
gens beider al lang gevestigde overtuiging een
betrekkelijk begrip.
Op Keating hadden hun hardnekkige tegen
spoeden een ongewone uitwerking. Zoo onge
woon, dat hij bepaald opgeruimd werd; dat hij
zelfs het verlangen voelde om te zingen. En hij
zong.
„Auf Flugeln des Gesanges" bulkte hij. En
meteen dTeef een fiksche slag zijn bolhoed over
zijn oogen.
„Je kunt misschien een tenor zijn" zei super
intendant Kaye vriendelijk, „een zoet-molodieu
se tenor, of anders een rijk-resonneerende bari
ton, maar in elk geval geen diepe bas.
Keating keek zijn meerdere zuur aan.
„Wou je dan, dat ik 'In a Persian Market'
zong?" En na zijn hoed recht gezet te hebben,
hervatte hij zijn solo. Als bewijs voor den om
vang van zijn stem zette hij een octaaf hooger
in, en overschreeuwde de weinige oppositie, die
op dezen tijd van den avond verwacht kon wor
den. Juist aan dat gedeelte van het lied geko
men, „waar de Ganges stroomt", hield hij plot
seling op en keerde zich met een onvrieudelijken
blik naar Kaye.
„Reigate" zei hij, „is een aardige plaats, een
gemoedelijke plaats, een vriendelijke plaats,
maar dat buiten beschouwing gelaten, zie ik er
niet veel in Denk jij nou eigenlijk, dat de kolonel
hier dadelijk zal komen aandazen om je te smee
ken, hem de armbandjes aan te doen?"
Kaye bekeek de forsche figuur van den ander
beminnelijk. Hij had de beste meening van Sa-
muei Keating, een meening die gegrond was
op een van de dingen waar Kaye eenige waar
de aan hechttes
„Je verstand is niet zoo omvangrijk als je
voeten en ook niet zoo doordringend als je stem,
maar als je zelf de vraag niet kunt beantwoor
den, zal ik het wel voor je doen. 'Het leven is de
kunst om voldoende resultaten te bereiken met
onvoldoende gegevens'. Dat zei een meer talent
volle naamgenoot van je. Je moet Butler lezen,
Sam.
Keating haalde zijn pijp uit den zak. „Als je
in een van je mijn-beste Watson-stemmingen
bent, ga je gang dan maar. Ik zie je graag ge
lukkig maar ik snap' nog niet, waarom we hier
eigenlijk dorst staan te lijden".
En hij'werd daarover ook niet ingelicht, voor
dat eindelijk een kleine man op hen afkwam.
„Juist een draadloos bericht gehad, mijnheer"
meldde hij. „Dennis Teyst is om zeven uur uit
Hotel Gorringe vertrokken in een blauwe Chrys
Jer. Onze lui verloren zijn spoor in Croydon.
Ralph Teyst verliet zijn flat om vijf over zeven
en was zeven vijftien op Victoria. Hij nam zijn
kaartje naar Reigate en we hebben een man
netje in den trein. Jan Teyst is om tien over
zeven van zijn flat weggegaan en komt met een
la teren trein hierheen. Een van onze lui komt
mee".
Kaye knikte en wendde zich tot Keating.
„Gaat je nu langzamerhand een licht op?"
vroeg hij beleefd.
Keating keek een beetje onnoozel.
„Ik schijn je er aan te moeten herinneren, dat
je me wel eens verteld hebt van het plan van
den kolonel om het groote water over te steken
met smaragden', vervolgde Kaye; en Keating
gaf zichzelf in overdraohtelijken zin een schop
„Mijn verstand begint in verval te gera
ken" merkte hij op.
„Dat proces is een-en-veertig jaren geleden
op den vijfden October al begonnen" grijnsde
Kaye. De vijfde October was Keatings geboor
tedag. „Ik hoop, dat onze lui tenminste één van
de Teyst's naar den kolonel zullen kunnen vol
gen, maar 't is een groote vraag. Zij weten,
vrees ik, dat ze op de hielen gezeten worden"
Hij keek op zijn horloge kwart over acht. En
toen drentelde hij over 't plein naar de dichtst
bijzijnde auto van de Squad en keek een poosje
naar den man, die op de achterbank zat met
een paar koptelefoons over zijn ooren. Ze wa
ren verbonden met een zwart kistje op den bo
dem van den wagen. Nu en dan hield de mar
conist waarschuwend de hand op. als hij luis
terde.
Kwart over negen ontving Kaye het bericht
dat hij verwacht had. De Squad had het spoor
van Ralph en Jan verloren, nadat zij het stati
on Reigate verlaten ha den.
„Eenig voorstel, Sam"? vroeg hij.
Keating krabde zich het hoofd.
„Huis voor huis doorzoeken" meende hij.
„Hoeveel van de Squad zijn er hier?"
„Tien mijnheer" antwoordde de marconist
en deed zijn koptelefoons af.
„Goed, dat is genoeg om dit nest uit te kam
men. Begin er maar mee, jong".
De man groette en haastte zich naar het
groepje jonge mannen, dat aan den ande
ren kant van het plein stond te redeneeren.
Zoodra de Squad weg was, ging Keating op
den trottoirband zitten.
„Je hebt het totaal verkeerd aangelegd, Kaye
zei hij doceerend. „George is niet gek. Hij draait
ons een rad voor de oogen, misschien om de een
of andere streek te bedekken. Ik verwed zooveel
als je wilt, dat hij in Piccadi'lly of Birmingham
is, overal, maar nietin Reigate".
Keating vergiste zich echter. Op het moment
dat hij deze bewering uitte, was de kolonel
minder dan een mijl van hem vandaan in een
villa en wachtte op zijn broers en op het
einde.
(Wordt vervolgd.)
