Hollywood Droomfabriek
„Zonen van de Zuidzee
Hoe een film
wordt
opgenomen
Tahiti en de film
Wij kijken, genoeglijk ïn een fau
teuil gezeten, anderhalf uur naar
een film en vergeten haar maar
al te vaak heel spoedig! Maar
aan de vervaardiging van een
film zijn ontzaggelijk veel moeite
en geld ten koste gelegd.
Hieronder volgen enkele bijzon
derheden over het tot stand ko
men van de moderne rolprent.
„Attentie! Opname!" Wanneer deze electri-
seerende woorden den eersten keer door het
filmatelier weerklinken, is het groote oogen
blik aangebroken. De stars, die we uit de
bioscoop dikwijls kennen als toonbeelden
van menschelijke zelfbeheersching, hebben
eensklaps plankenkoorts, als acteurs bij een
première, en ze vragen zich met een be
klemd hart af hoe het nieuwe avontuur, dat
zich nu eenige weken lang tusschen hen en
het filmapparaat gaat afspelen, zal afloo-
pen. Voor zoover ze bijgeloovig zijn en
dat zijn ze haast allemaal hebben ze van
tevoren een mascotte aangeraakt of de een
of andere lijfspreuk opgezegd, die hun ab
soluut geluk moet aanbrengen, totdat een
maal de dag komt, waarop ook dit niet
meer helpt Ook de regisseur heeft zijn
amulet betast of zich 's morgens vroeg door
zijn privé-waarzegster voorspellingen laten
doen. Dit moge in West-Europeesche ooren
nogal ongelooflijk klinken, het is toch heusch
zoo. Talrijke vooraanstaande Amerikaansche
filmregisseurs, die zich overigens boven oc
culte dingen hoog verheven achten, gelooven
aan de voorspellende kracht van deze my
sterieuze dames. 7
Vóór den producer ls het moment, waarop
voor het eerst wordt gedraaid, huiveringwek
kend. Want het grootste gedeelte van het
voor de vervaardiging der film uitgetrok
ken geld, is den allereersten dag reeds uit
gegeven. De man, die den tekst heeft ge
maakt, de componist, de stars, allen zijn be
taald, de costuums zijn gereed en de tooneel-
schikking is reeds wekenlang beproefd. Nu
is er egen terug meer. Bij 'n film bestaan
slechts twee mogelijkheden: ze wordt óf een
reuzensucces of een mislukking. Zooiets kan
geen sterveling van tevoren met zekerheid
zeggen. Filmproductie is nu eenmaal een ge-
luksspel, waarbij alles op één kaart wordt
gezet, en tegen toevalligen tegenspoed mag
ook de beste methodische voorbereiding niet
baten.
De wieg van de film staat feitelijk in de
scenario-afdeeling, en vandaar doorloopt de
rolprent tallooze stadia. De scenarie-afdee-
ling van de Metro Goldwyn May er is in
Hollywood de belangrijkste. Ze heefttwaalf
officieele „lezers" in dienst, die alle ingeko
men manuscripten en nieuw verschenen boe
ken moeten doorworstelen, en voorts zijn er
niet minder dan 75 schrijvers in geregeld
dienstverband. De leider dier afdeeling Sa-
muel Marx ontvangt jaarlijks niet minder
dan 12.000 filmmanuscripten, en de „lezers"
zijn er in gespecialiseerd het kaf van het
koren te scheiden. De beste, die overblijven,
worden door Marx en zijn assistente Kate
Corberley onder de loupe genomen, en daar
van wordt dan een korte samenvatting ge
maakt, waarvan aan de productieleiders een
exemplaar ter inzage wordt verstrekt
Thans is het woord aan den producer, die
een bepaald crediet -heeft toegewezen gekre
gen, waarmede hij moet probeeren toe te ko
men. Binnen zekere grenzen is hij zelfstan
dig ondernemer. Hij betaalt o.a. de hono
raria van de stars en ook de atelierhuur.
Zijn assistent is de „supervisor", die de
verbindingsman is tusschen den opname-
Staf en de directie. Feitelijk is hij de cri
ticus in algemeenen dienst.
Als de producer met een manuscript in
zee gaat, houdt hij een lange reeks confe
renties, die gewijd zijn aan de bezeetting der
hoofdrollen en de toewijzing van de acteurs
aan de diverse operateurs. Voorts worden af
schriften van het scenario verdeeld onder de
costuum-, muziek-, decoratie-, belichtings-,
transport- en andere afdeelingen. De produc-
tie-afdeeling heeft intusschen een budget op
gesteld, en eerst als dit is goedgekeurd, is
de vervaardiging der film verzekerd. Dan
beginnen de spelers, girls, musici en tailleurs
te experimenteeren. Men houdt soms weken
lang proeven met massa-scènes, en eerst
wanneer alles tot in détails klopt, tijdroosters
zijn opgesteld en de spelingen van het nood
lot naar beste weten zijn uitgeschakeld, kan
met het werk begonnen worden.
In Hollywood wordt de kus-scène als het
hoogtepunt van de film beschouwd. De leek
kan moeilijk begrijpen welke moeite besteed
wordt aan zulk een schijnbaar eenvoudige,
Slechts enkele seconden durende scène. Er
bestaat bovendien in Hollywood een cen
sor, momenteel de Anglicaansche geestelijke
ÏVilliam Havs, die precies uitmaakt hoeveel
filmmeter zulk een scène mag duren, wie,
wanneer en waar gekust mag worden en
zoo voorts! In den regel geeft de filmcen
suur een manuscript slechts vrij, indien de
kusscène op het stadhuis haar besluit vindt.
Als het eindelijk zoover.is, dat de kus
scène gefilmd wordt, komt er heel wat kij
ken. De film-idée is 48 verschillende afdee
lingen gepasseerd, de stars staan voor de
camera, de technische specialistenstaf staat
gereed. Bij een doodgewone alledaagsche op
name zijn altijd wel minstens 50 man per
soneel noodig, inclusief de regisseur, zijn
(beide assistenten, twee scrip-girls (secreta
ressen), twee operateui-s, met twee assisten
ten, fotografen, electriciens, geluidspersoneel,
om van de overige mindere goden nog niet
eens te spreken. En daarbij komt dan nog de
allervoornaamste man, de producer, die ner
veus aan zijn cigaret trekt, elk oogenblik
aan zijn budget denkt, en geregeld tot door
werken aanspoort.
En dan klinkt het: „Attentie! Opname!" bij
iedere korte scène, die in vele gevallen over
succes of mislukking der film kan beslis-
HET is niet de eerste exotische film,
waarin de Metro-Goldwyn-Mayer
ons meevoert naar onbekende we-
relddeelen. Na in de laatste jaren
eerst haar staf van regisseurs en spelers
te hebben gebracht van Afrika's binnenlan
den (Trader H orn) over de Noordpool
(Eskimo) naar het hooge Noorden van
Amerika (Sequoia), brengt zij ons thans
weer naar de ruischende palmen van de
Stille Zuidzee met haar laatste filmwerk:
„Zonen van de Zuidzee", het laatste
paradijs op aarde.
Telkens en telkens weer, en in dezen tijd
wellicht sterker dan ooit, komt in de men-
schen dat verlangen naar de verre, onge
repte eilanden van het Paradijs naar bo
ven, die „vlucht uit alle cultuur", die uit
de behoefte aan romantiek alleen niet te
verklaren is. Cultuur is slechts een vernis:
diep-in zijn alle menschen verwant met den
primitiefsten mensch ter wereld, in goeden
en in kwaden zin.
In goeden zin, zonder goedkoop idealisee-
ren, wordt in deze film de primitieve staat
der Zuidzeebewoners, hun dracht, hun lie
deren, hun bloemen geschilderd. Niet lan
ger zijn zij „aanleiding" voor een roman
tisch verhaaltje met „blanke menschen" als
de eigenlijke hoofdrolspelers. Neen, de film
kunst is voortgeschreden: de Polynesiërs
zijn ongerept gelaten, de blanken spelen
slechts op den achtergrond mede: noch goed
noch slecht, alleen een gevaarlijke dreiging
en realiteit.
Er zijn wel eens Zuidzee-films geheel in
de studio's van Hollywood gemaakt. Men
mag de voordeelen daarvan niet te spoedig
verwerpen. Aan een werkelijke expeditie
naar Tahiti en vooral de omliggende eilan
den, zijn nog andere bezwaren verbonden
dan alleen financieele: men hangt af van de
voor fraaie fotografie uitei'st moeilijke at
mosferische omstandigheden, men hangt af
van de menschen, die in hun natuurstaat
vaak uiterst bezwaarlijk zuiver voor de lens
blijven acteeren. Een dergelijke expeditie
vraagt voor alles een ervaren regisseur (in
dit geval Richard Thorpe) en een staf van
eveneens ter zake kundige leiders.
Men heeft het in dit geval met een
authentieke expeditie, die vijf maanden op
de afgelegenste eilanden verbleef, gewaagd.
Het resultaat was, na zeer zorgvuldige, tien
voudige selectie, een film met een onover
trefbare „couleur locale", met waarachtige
menigten, met origineele dansen en feesten,
met gansche dorpen zooals zij daar op
het laatste der Paradijs-eilanden nog be
staan. Menschen, die hun eigen taal spre
ken, óók op de film, waardoor de eigenlijke
„dialoog" slechts op eenige honderden
woorden gecontreerd is, die de aldaar ver
blijvende Engelsche zeelieden en mijn-in
genieurs te spreken krijgen. Menschen, laat-
sten der onbezorgd levende heidenen, wier
goden Liefde, Ladh en Geluk genoemd mo
gen worden.
In de hoofdrollen plaatste men wonder
lijke, maar zeldzaam geslaagde metamor-
phose de beide... Eskimo's Mala en Lo
tus, beroemd geworden door hun natuurlijk
en aangrijpend spel in de gelijknamige
M.G.M.-film. Juist door hen bij de Polyne
siërs te voegen, kon men de duizenden on
bekende figuranten in toom houden en hen
laten zijn, wat zij ook in werkelijkheid zijn:
argelooze, speelsche kinderen onder de over
dadige zon van den Kreeftkeerkring.
MALA EN LOTOS
Argelooze, speelsche kinderen onder de
overdadige zon van den
Kreeftkeerkring
Gefotografeerd is deze film in haar eigen
sfeer en ten koste van tientallen „retakes"
ten einde er die wazige, zon-doorvoede tint
in te houden, die in zijn mengeling van
zacht-contrasteerende grijzen effectiever is
dan welke kleurenfilm ook.
MALA, DE HELD UIT
„ZONEN VAN DE ZUIDZEE".
De filmcarrière, die de held uit „Eskimo",
Mala, in betrekkelijk korten tijd heeft ge
maakt, is wel de meest avontuurlijke en on
waarschijnlijke die men kan denken!
Mala, die geboren werd in Candle, Alaska,
was voorbestemd om visscher en jager te
worden, zooals zoovelen uit die streek deze
beroepen uitoefenden. Van zijn prille jeugd
af gaf hij blijk ervan, een bijzondere intel
ligentie te bezitten, en toen de gx'oote Noor-
sche ontdekker Rasmussen een aantal in
boorlingen wilde recruteeren voor zijn expe
ditie naar de Poolstreken, koos hij o.a. ook
Mala om hem te vergezellen. Hij leerde hem
Engelsch en zelfs ook hoe hij met een camera
moest omgaan. Door aangeboren handigheid
slaagde Mala er in, in korten tijd zeer goed
te fotografeeren. Tijdens deze expeditie ont
moette Rasmussen den regisseur W. S. van
Dyke, die juist in de Poolstreken was aan
gekomen om voor Metro-Goldwyn-Mayer
„Eskimo" te gaan draaien. Van Dyke zocht
juist naar een Eskimo-type, dat photoge-
nisch en qua intelligentie geschikt was om
in zijn film de hoofdrol te spelen, maar hij
was niet geslaagd. De proeven met eenige
Eskimo's waren slecht uitgevallen, en hoe
wel van Dyke zich door middel van een
tolk verstaanbaar wist te maken, was het
spel der gegadigden te slecht om verfilmd
te worden. Mala sloeg met groote belangstel
ling het werk der Amerikaansche expeditie
gade, en altijd verlangend om détails aan
de weet te komen, liet hij zich door de tal
rijke camera-assistenten allerlei bijzonderho-'
den over de toestellen, geluidsapparaten enz.
vertellen, en toonde zich altijd tot weder
dienst bereid. Zoo iets kon niet ontsnappen
aan de aandacht van Van Dyke, die hem
onmiddellijk engageerde voor de hoofdrol in
„Eskimo", en het is bekend, hoe Mala zich in
deze film van zijn taak kwijtte!
Thans heeft Mala een nieuwe film voor
Metro-Goldwyn-Mayer gedraaid: „Zonen van
de Zuidzee" (Last of the Pagans), waarin hij
de rol speelt van een inboorling der Poly
nesische eilanden met zijn zeer persoonlijk
natuurelement, zijn spontaan en genuanceerd
spel, en hij maakte van den jongen Taro,
een figuur vol physieke kracht, een levende
en sympathieke persoonlijkheid.
LOTUS, EEN ONGEWONE STER
AAN HOLLYWOOD'S FIRMANENT.
Haar naam is Lotus Long; weinig veel
zeggend Noem echter „Aba", de heldin
uit „Eskimo" en men kent haar onmiddellijk.
O, die natuurlijk!
Met Mala samen kan men haar weer zien
in: „Zonen van de Zuidzee", een film opge
nomen op een eenzaam koraaleiland in de
Zuidzee. Lotus heeft nooit in een filmstudio
gewerkt, nooit een creatie van Adrian gedra
gen, kende nimmer het fascineerende van
een studio „make-up". Kortom, zij is een
absoluut contrast met- de bekende filmsters.
Eerst woonde zij met twee Eskimo-vrouwen
in een igloo in de Noordpoolstreek, een heel
eenzaam en lang jaar achtereen. Toen zij
van die expeditie eenmaal in Hollywood
was teruggekeerd, was zij een beroemdheid
zonder naam. In de film was zij slechts aan
gekondigd als Aba.
GEVAREN BIJ DE VERFILMING
VAN „ZONEN DER ZUIDZEE".
Onder de vele complicaties, die zich voor
deden zij de verfilming van: „Zonen der
Zuidzee", een idyllischen roman van de
Zuidzee-eilanden, ontmoette men onder meer
typhonen, het temperament der bevolking en
gevaarlijke diepzeegedierten.
Typhonen vernietigden heele bouwwerken
op koraalrotsen. Een ervan werd in werke
lijkheid verfilmd, terwijl deze zijn ver
woestend werk verrichtte, waardoor een van
de spannendste momenten in de film werd
bereikt. Palmboomen werden door de kracht
van den wind neergesmakt tegen de muren
van de gebouwen.
„Er zijn moeilijkheden bij de verfilming",
vertelt Richard Torpe verder, „die het pu
bliek eigenlijk nooit te weten komt.
De menschen denken altijd, dat haaien het
grootste gevaar zijn. Die zijn er óók en de
inboorlingen zijn er niet minder bevreesd
voor dan wij, maar nog gevaarlijker dan
deze dieren zijn groote zwarte diepzeevis-
schen, wier beet vergiftig is. We hebben
den naam ervan nooit leeren uitspreken. Zoo
bestaat, er ook een vuurroode visch, wier beet
even doodelijk is als die van een cobra,
maar die menschelijke wezens nagenoeg
nooit aanvalt. Deze gevaren waren oorzaak,
dat de inboorlingen de open zee meden, zelfs
de monden der rivieren, in de lagunen voel
den ze zich echter geheel en al veilig".
Een van de spannend
ste momenten in de film
is een gevecht tusschen
een haai en Mala. Dit
werd gefilmd bij den
mond van een rivier,
terwijl inboorlingen op
wacht stonden, met spe
ren gewapend, orn te
hulp te schieten; als er
soms meer haaien zou
den toeschieten.
Behalve dit maakt
Mala nog enkele ge
vaarlijke momenten me
de, zooals de scène,
waarin hij een gevecht
levert met een wild
zwijn van de eilanden.
Dit zijn de nakomelin
gen van de gewone
zwijnen, die vroeger
door de blanken 'naar
de eilanden zijn ge
bracht. Ze verspreidden
zich op allerlei plaat
sen, verwilderden en
zijn nu ontzaglijk ge
vaarlijk als men ze ont
moet.
Thorpe doet ons een
interessant verhaal om
trent deze everzwijnen.
,Heel vroeger", zegt hij,
„heerschte het kaniba-
lisme op de eilanden.
Daar het behoorde tot
de ritus van de inboor
lingen, konden de mis
sionarissen, die er wel
in slaagden enkele groepen der bevolking
te bekeeren, er toch niet tegen op. De blan
ken wisten een oplossing voor dit probleem
Er was geen consumptievleesch op de eilan
den, alleen vruchten en visch. Het gebrek
aan proteïne deed bij de inboorlingen een
hunkering ontstaan naar vleesch. Dus werd,
toen meri zag, dat zwijnen daar best gedij
den, een hoeveelheid naar de eilanden ge
bracht. Het kannibalisme verdween spoedig,
maar ook de zwijnen behalve degenen,
die naar de heuvels vertrokken waren, zich
daar vermenigvuldigd hadden en al gauw
tot den wilden staat overgingen
De polynesiërs zijn een bekoorlijk, kinder
lijk en gastvrij volk. Ze zouden eiken bezoe
ker alles willen geven wat ze hebben. Een
vrouw, die in de film medewerkte, had een
baby en wilde deze cadeau doen aan de film
maatschappij om mee naar huis te nemen.
Ze bracht het kind inderdaad naar 't schip
toen we vertrokken, voor het geval wij van
gedachten mochten veranderen en het op het
laatste oogenblik achter zouden laten."
Deze MGM-Super werd gemaakt op een
koraaleiland, op eenigen afstand van Tahti,
de plaatselijke inboorlingen werden gerecru-
teerd als spelers en ook om het technisch
personeel bij te staan. Alles werd georgani
seerd door het opperhoofd, die door middel
van een tolk alles regelde en de loonen on
der zijn beheer hield.
Als men inboorlingen geld geeft, wordt het
dadelijk opgemaakt, dus neemt het opper
hoofd het onder zijn hoede en stopt den men
schen af en toe eens wat toe, zooveel als ze
noodig hebben. Het opperhoofd is bankier en
waker over heel zijn volk, dat aldus één is
geworden.
De plotseling felle
middagzon maakte het
werk dikwijls heel moei
lijk en is dan ook voor
een groot deel verant
woordelijk voor de leng
te van tijd, die de film
in beslag heeft geno
men. Een ander pro
bleem was om de men
schen op de juiste ma
nier te leiden, want ze
wilden een zelfde scène
nooit twee keer, doen.
De oorzaak hiervan lag
natuurlijk in het feit,
dat ze dan ook niet in
het minst iets begrepen
van de détails van de
camera en haar techni
sche moeilijkheden.
MALA OP. JACHT
Ontdekking ©ener MGM-expeditiel
Ditmaal niet Tahiti op de filmf Sinds
dit wondereiland door den tragischen schil
der Paul Gauguin ontdekt werd, is het een
internationale artistenkolonie geworden, te
vens bezocht door duizenden toeristen van
Australië en Amerika uit. Ook de Nederland-
sche schilder Herman Gouwe houdt er o.m<
verblijf.
Toen de Metro Goldwyn Mayer expeditie
er kwam om er de opnamen van de filmi
„Zonen der Zuidzee" te maken, vond zij er
een unicum: een bioscoop met vier verschil
lende „doeken", waarbij het publiek in het
midden van de zaal zat en dezelfde film al
naar gelang van hun eigen nationaliteit in
vier verschillende versies kreeg te zien, n.1.
in het Engelsch, het Fransch, het SpaanscK
en het ItaliaanschT
Het spreekt vanzelf, dat de expeditie op de
doorreis naar de onbekende Paradijs-eilan
den in de buurt, waar de film der natuur
volken die daar nog leven werd opgenomen,
verschillende malen deze wonderlijk aan de
Wes'tersche beschaving herinnerende bios
coop bezocht.
Rechts:
Mala en Lotos in een
der vele andere scenes
