GRATIS SCHAGER COURANT De techniek van het parachutespringen De strijd om de „Betty Bonn" 1 Xanloimeieclil ie Alkmaar. HOE HET WEL EN NIET Aan parachutespringen wordt tegen woordig bijzonder veel aandacht gewijd. Sovjet-Rusland heeft zooals bekend zelfs een speciale „luchtfan- terie" ingesteld en ook Frankrijk is bezig dit voorbeeld te volgen. De parachute intusschcn is en blijft een zeer bruikbaar hulpmiddel wan neer men zich tijdens het vliegen in veiligheid moet stellen. Van een aviatleken medewerker). Parachutesprongen, zooals men ze gere geld in de filmjournaals kan zien, doen de bioscoopbezoekers, dikwijls huiveren. In ademlooze spanning volgt men den sprong in de diepte en wacht op het oogenblik waarop zich tenslotte het valscherm opent en de in een razend tempo begonnen val in een luchtig zweven overgaat. Gezien van het standpunt van den parachutist staan de zaken echter eenigszins anders en het is leerzaam, ja zelfs verrassend te hooren, wat Randv Enslow, een Amerikaan, die talloozc keeren den sprong in de bodem- looze diepte gewaagd heeft, daarover te vertellen heeft. „Als ik ooit eens een zijrups ontmoet", schrijft hij in een Amerikaansch vaktijd schrift, „dan zal ik driemaal vol eerbied voor het diertje buigen. Want tot driemaal toe heeft de zijde van een valscherm mij het leven gered, den eersten keer boven de bergen van Pcnssylvanië, den tweeden keer boven de spoorlijn van Indiana, en de derde maal in een dichten mist in Georgië. In totaal ben ik vijftien keer naar beneden gesprongen, waarvan drie keer in levens gevaar, en men vraagt mij daarom dikwijls welke gewaarwordingen men de eerste paar honderd voet krijgt, voordat het val scherm zich opent, en of de geweldige luchtdruk niet bewusteloos maakt. In den beginne houdt men den adem in totdat de parachute opengaat. Heeft men echter een paar keer gesprongen, dan haalt men adem zooals men altijd doet. Ik heb nog nooit ge hoord dat iemand door den buitengewoon sterken luchtdruk bij het neerdalen ook maar het geringste letsel bekwam, alhoewel de snelheid zeer groot is: maximaal 2 mij len per minuut! Het is niet gemakkelijk de gewaarwordingen tijdens een parachute sprong te omschrijven. Terwijl men zich laat vallen schijnt de lucht den parachutist te dragen, en dit geeft het gevoel alsof men op een weeke matras terecht komt. Eens op een dag bestuurde ik een vlieg machine, waaruit een collega zijn eersten sprong zou wagen. Terwijl hij den sprong voorbereidde wij waren op 2000 voet hoogte trok hij een buitengewoon plech tig gezicht, maar hij had voldoende moed en sprong. Ik zelf steeg spiraalsgewijze om hoog om hem beter te kunnen gadeslaan. Hij viel en viel, en ik begon mij ernstig on gerust over hem te maken. Eindelijk toen hij nog slechts als een zeer kleine witte stip te zien was. ging het valscherm open en begon mijn vriend langzamer te vallen. Later verklaarde hij dat hij tot zijn groote verwondering niet de. geringste vrees ge voeld had en derhalve voor het openen van het scherm tamelijk veel tijd genomen had. De moderne parachutes zijn zorgvuldig samengesteld, ook aan het touwwerk is veel aandacht besteed en het scherm eelf is zorg vuldig gevouwen in een langwerpig of vier kant kast je verpakt, dat men of op den rug of op de borst bevestigt. Tijdens de vlucht dragen de vliegers het als een soort peluw met zich mede. Het valscherm van den piloot is bovendien van een soort spring veer voorzien, welke de parachute wanneer aan een lijn wordt getrokken snel opent, precies als het bekende duiveltje uit .de kinderkamer, dat eensklaps uit zijn doosje tevoorschijn springt. Hoe hooger het springpunt ligt, des te vei liger gaat alles in zijn werk. Dat is de al- gemecnc ervaring van alle parachutisten. Bij springdemonstratics vindep de sprongen dan F eullleton door Friedrich L i n d e m a n 21) Thompson maakte hem open en las: Nu, kijk eens aan. Hij wist al, dat wij komen zouden. Winch, ge kunt toch om 7 uur? Winch knorde alleen maar, zooals altyd. Het kon net zoo goed ja of neen beteekenen. Thompson nam het voor ja. Hij had trouwens ook niets anders verwacht, Hjj wendde zich tot mjj: Ga maar eens mee, jonge man, dan kuni ge misschien nog Iets leeren van den ouden Billy Thompson. Hoewel deze toon mQ ergerde, belootde ik het toch. Het was reeds donker, toen wy opweg gin gen. Internationaal Bar, Wall Ftoad, had Spur- ling als plaats van ontmoeting opgegeven. Zal wel zoo'n spelonk zijn, bromde Thomson. Het was echter een van deze kleine Spaan- sche gelegenheden, die er hopeloos burgerlijk en nuchter uitzien. Door een houtenkralengordyn, dat er echter zoo iets van een Oostersche sfeer met geishas en opiumkitten, doet vermoeden, betraden wy een koele ruimte: vier wanden, de onderste ook minstens van 600 M. hoogte plaats. De parachutist lieeft dan rijkelijk tijd om bij mo gelijke onvoorziene tegenvallers zijn maatre gelen te nemen. Een parachuteveteraan beeft mij meer dan eens gezegd: „Geeft Uw pogin gen om een scherm te openen niet op, ook wanneer het niet schijnt te functionneorcn!" En werkelijk, ik heb zelf eens een gelegen heid gehad dit te ondervinden. Het gebeurde bij demonstratiespringen boven New-York. Ik sprong van het zweefvlak van een vlieg machine en greep de lijn aan de linkerzijde van mijn gordel. Ik trok, maar het hielp niet. Viermaal moest ik met beide handen trekken alvorens het scherm zich opende. En intusschcn was ik .300 M. gevallen. Bij een grooten sprong moet men bij het starten borst en schouderspieren spannen om den eersten schok heter te kunnen opvangen. Ook moet men de tanden op elkaar houden om te voorkomen dat men zich de tong stuk bijt. Aangezien het geopende valscherm ruim 25 M. hoog is, moet de springer er op be dacht zijn dat hij zich op een behoorlijke afstand van het vliegtuig bevindt, alvorens hij aan de lijn trekt. Aan beginnelingen wordt de goede raad gegeven in gedachten tot drie te tellen, want als de parachute al te vroeg opengaat bestaat er kans dat ze aan het. zweefvlak van de vliegmachine blijft haken. De militaire aviateurs ontvangen aan het begin van hun loopbaan twee parachutes en een mes, dat zij in een specialen tasch aan hun gordel bewaren. Mocht het eerste scherm weigeren, dan snijden ze de touwen door en behelpen zich met de tweede. Bij de monstraties komt het voor, dat met. twee, drie, ja zelfs met vier schermen tegelijk naar beneden wordt gesprongen. Men moet er dan echter op bedacht zijn dat men de tou- helft bedekt met baksteenen en de bovenste helft met spiegels: de bodem bedekt met zwar te en witte rietmatten. Zooiets als een aquarium. Een paar bonte lampions die van de zoldering afhingen en afschuwelijke zoetige papieren bloemen boven de toonbank was het eenig opbeurende ln deze kroeg en moest wellicht er den internationalen toon aangeven. Achterin bij de toonbank zaten een paar halfdronken matrozen van een oor logsschip op hooge krukken. Maar zelfs die durfden eigenlijk niet luidruchtig zijn in deze koude ongemoedelyke ruimte. Ik keek juist naar mijn beeld, dat honderd voudig door de spiegels weerkaatst werd, toen ik Thompson met zijn geweldige stem al hoor de roepen: Hallo, Spurling, hoe gaat 't? Op hem afging en hem de hand schudde als een oude bekende. Waarachtig, daar zat hij aan een smerig tafeltje in een blauwe overjas, met zyn smoe zelig boord, met zyn verwarden baard, als een dagschuwe uil. Hier in deze omgeving had hy niets meer van het verbetene, wat hij bjj Trevor, of van het griezelige, wat hij aan boord gehaa had. Misschien was het ook de doordringende, alles opzij schuivende manier van Thomson, die dit onderdrukte. Zoo zaten we dan met z'n vieren om de witte steenen tafel, op harde ijzeren stoeien, die zoo wrak waren, dat men elk oogenblik dacht tegen den grond te zullen slaan, als men zich verroerde. Winchester had „Hallo, Spur ling!" geknord en zweeg. My had de Kapitein met een wantrouwen den blik begroet. Thompson sprrak. De vieze Spaansche waard, die van achter zijn toon bank gekropen kwam, hield ons op zyn bevel Ge zijt mijn gasten vier glazen Ver- mouth en een schaal met oljjven geb-acht. Thompson dronk eerst, at toen vier van de wen uit elkaar houdt. Ieder scherm afzon derlijk moet geopend worden, en men dient er aan te denken dat men niet aan twee tou wen tegelijk mag trekken. Ik heb minstens honderd maal een machine bestuurd, waar uit gesprongen werd. Dat waren altijd ge noegd ijke vluchten en wij haalden ook wel eens kattekwaad uit. F.cn keer verkleedde mijn vriend Buddy Bushmeijer, zich te Roosevelt Ficlds ais een witte Panschhaas met lange ooren. Wij berekenden nauwkeu rig dat hij dicht hij de tribune zou neerstrij ken. Zijn potsierlijk uiterlijk verwekte onder de kinderen niet weinig hilariteit De plaats van de landing kan men tamelijk nauwkeurig berekenen. Bij groote demonstra ties wordt gewoonlijk een cirkel aangebracht in welks midden de parachutist moet neer komen. Opdat de wind hem niet al te sterk afdrijft, laat hij zich dikwijls tot 300 M. hoogte met gesloten valscherm dalen en opent het eerst wanneer hij zich onmiddel lijk boven de cirkel bevindt. Anderen weer doen het anders, zij springen van de cirkel af, openen het. scherm onmiddellijk en ma noeuvreeren dan door aan de touwen te trekken. On iedere 33 M. hij het dalen kan men het scherm drie meter horizontaal in de gewenschte richting dirigeeren. Bij sterke wind in den rug kan men zich daartegen te weer stellen en aldus do snelheid vermin deren. Momenteel" aldus besluit F.nslow zijn artikel, „eischen slechts de luchtvaart- scholen van leger en vloot van hun leerlin.- gen, dat deze liet gebruik van een valscherm leeren. Spoedig echter zal men deze vaar digheid van allen verwachten die hun be stuurdersbrevet wcnschen te behalen. Dit is al even natuurlijk als dat men van een ma troos verwacht dat hij kan zwemmen." grijsgroene vruchten op een tandenstoker ge spietst. Daar kauwde hy op en redeneerde. Af en toe spuwde hij een pit uit. Ik wist niet goed, of hij de onsmakelijke manier van doen niet met opzet deed om het pijplijke van de geschiedenis, dat nu toch be slist* komen moest, de kracht een beetje te ontnemen. Of zou hij het hachelijke van de situatie niet eens begrijpen? Ik voelde het en ook Spurling scheen niet op zijn gemak. Een hand had hy in een zak van zijn overpjas. Met de andere hield hij krampachtig zijn pijp vast. Waarschijnlijk had deze hano nerveus heen en weer bewogen, als hij ze had laten gaan, hulpeloos en angstig was zijn blik. Ik kon mij zijn bedrukte stemming niet anders verklaren dan: een slecht geweten. Hij zei bijna geen woord. Zijn stem was heesch. Thompson had de laatste olijfpit uitge spuwd. Nu rukte hij energiek zijn stoel by de tafel, leunde met beide armen breeduit op het blad en ging direct op zijn doel af: Nu, Spurling, eindelijk eens geluk gehad, hé? Beroerde zaak, niet? Alle man van boord Spurling verroerde geen vin bij deze woor den. Hij zakte een beetje dieper in elkaar, alle spieren gespannen. Als men hem aange- stooten had, was hij beslist als een houten pop omgevallen. Zijn oogen hield hij strak op zijn glas gericht. Thompson was in zijn element. Maar daar niet van. Gij hebt de „Betty" binnengebracht. Ge eischt bergloon. Goed. Alles puik in orde. Maar nu bemoeit zich eensklaps die ellendige paragravenschender, die Trevor, zich er mee. Ge weet ook wel waarom. Beroerde geschiedenis voor u. Kan ik aanvoelen. Zou zelf niet weten, hoe ik eruit moest komen. Heb daar lang over I nagedacht, dat kan ik u wel vertellen. Moet Wie zich vanaf heden op de abonneert, ontvangt alle in de maand December verschijnende nummers Hoewel 't feit strafbaar is, kwam hij er zeer clement af, met de minimumboete van f0.50 of 1 dag. Alkmaar. EEN BLIJ GELUID IN DEZE SOMBERE TIJDEN. Door enorme drukte had de Alkmaarsche schoenenfabrikant Petrus F., 37 jaar oud zijnde, vergeten een arbeidslijst op te han gen van een der 20 aanwezige werkkrach ten, maar hoofdagent Roorda, die op der gelijke dingen en bijzonder goed getrainde neus heeft, nam hem door middel van een bon te grazen, Petrus beriep zich pp enorme drukte, wat de Kantonrechter deed uitroe pen: wat een gelukkige omstandigheid, m'n waarde, het is doorgaans hier 'n oord van zuchten en klagen, bij gebrek aan werk. Eisch f4 of 4 dagen. Uitspraak f2 of 1 dag Beemster. WAAR DE GEDEPUTEERDE STATEN AL NIET GOED VOOR ZIJN. Jan R., 44 jaar, 't eerzame beroep van winkelier uitoefende, te Beemster, had met de beroemde Persil-fabricken een cóntractje opgemaakt, om 'n reclamebord op zijn erf te plaatsen, zoodat de daar wonende huis vrouwen, iederen dag zouden worden her innerd. aan de goede waschhoedanigheden van Pcrsil. Maar aJnenman kon hiervan geen goedkeuring overleggen van Gedepu teerde Staten, die verholen over dit incor recte feit en van deze gezagsmiskenning, door een Rijksveldwachter 't voor den win kelier zoo verafschuwde proces-verbaal lie ten opmaken. Eisch f 6 of 6 dg. Uitspraak f4 of 2 dagen. De Persil-fabriek zal natuurlijk deze schade wel betalen, maar ziet zich toch ontnomen van deze kostbare reclame. Heerhugowaard. TWEE BLAUWE REIGERS, DIE WILDEN LOGEEREN. Twee dappere zonen uit de Blauwe Rei- gcrspolder, Willem Pr., landarbeider, 22 jaar en de 22-jarige Picter G., evenals zijn voorganger werkloos, waren op 29 Novem ber naar de stad getogen, doch liepen tegen de politionecle lamp, daar Willem z'n re flector afwezig was en Piet er geen licht voerde in de duisternis. De heeren hadden natuurlijk 't gebruikelijke smoesje gereed. De een was net z'n reflector kwijt en de ander zou net z'n lamp er aan maken. goed luisteren, hoe ik het me nu verder voor stel. Gij gaat gemoedelijk naar dezen... dezen Trevor, ge neemt uw hoed in uw hand en zegt: „Zeer geachte meneer, ik weet bliksems goed, wat gij van mij denkt, van de „Betty Bonn" en zoo. Zeker, dat zaakje is misschien ook niet heelemaal pluis, en ik kan me inden ken. hoe ge op dergelijke gedachten komt. Maar ik zal u bewijzen, dat ik niets, maar hoegenaamd dan ook niets, met die heele ge schiedenis te doen heb. Vergoed mij mijn kos ten, en ik, John Spurling, ziek volkomen af van de uitbetaling van het bergloon. Punt. Dan zal hij natuurlijk eerst een minuut of vijf geslagen zijn. dan zal het hem langzamer hand zoo'n beetje voor 't hoofd gaan scheme ren: hebt ge uw neus toch misschien niet er gens ingestoken, dat per slot van rekening een leelijk tintje voor u zal kunnen krygen? Dan zal hij zich wel bezinnen en antwoorden: Goed, beste Spurling, ik zie nu in, dat ik mij vergist heb. Gij zijt een man van eer. Het onderzoek wordt opgeheven. Dat zal hij zeggen. En als hij dat niet inziet, dan garan deer ik u, dat morgen alle anderen het inzien, dat heel Gibraltar het inziet, en dat ik toch het ergste voor hem. Ons zal het een zorg zijn. Wij hebben wat wij willen. Ik: myn schip. En gij: uw onschuld en het geld. Dan koopt gij u zoo'n klein gezellig huisje met een stukje land, verbouwt uw kool en laat de anderen zich doodwerken op zee. Wat het geld betreft, dat komt vanzelfsprekend in orde. Daar heb ben wij geen paragrafen- en wetten ver draaiers voor noodig. Dat gaat onder Ameri kanen op handslag en woord van eer. Nu, Spurling? Wat denkt ge ervan? De kapitein had zich niet verroerd. Hij zei maar één woord, scherp als de kreet van een vogel: Nee! Willem kreeg evenals Piet, f2 boete of 2 dagen en beiden vroegen meteen verlof, om te gaan zitten, doch dat ging niet. Bergen. DE ZEE WAS HEM TE MACHTIG. De November-stormcn, die ons nog verscKl in 't geheugen liggen, waren oorzaak, datl do fabrieksarbeider Albert SI. uit Egmond a. Zee heden terecht moest staan. Hij was aan 't strandjutten, doch werd op den terugweg I verrast door de hooge, woeste golven, die tot op de duinen stonden, waardoor hij z'n weg naar huis door de duinen moest ne-1 men en hier school 't addertje, daar hij wegens loopen op verboden grond werd bekeurd. Voortaan beter op de hooge zmö I letten en anders thuisblijven, vermaande de Kantonrechter, die hem tevens veroor-1 deelde tot f2 of 1 dag. Alkmaar. DIE NIEUWSGIERIGE AGENTEN TOCII.! Pieter Johan H., koopman van beroep enj reizende en trekkende in een woonwagen, stond op den 2en December met een dienst* meisje te praten; Mevrouw was niet thuis, toen er een agent kwam om te vragen naar z'n vergunning. H. die dit blijkbaar al to nieuwsgierig vond, zeide heelemaal niet te venten, maar kon niet helpen, dat dq nieuwsgierige agent ook nog in een zwaar*! beladen koffer met garen, veters, knoopen en band keek. De bon ontlokte heel wat woorden aan den voor 't kantongerecht niet onbekende koopman en hadden voorloopig zooveel succes, dat de volgende week tie verbalisant zal komen vertellen, of de koopman alleen maar met 't dienstmeisje piaatte of dat hij z'n koopwaren kwijt'I wilde, in welk geval de boete hooger zalf worden. Alkmaar. VAN DEZE ZAAK KRIJGEN WIJ DE VOLGENDE WEEK EEN DAVE RENDE REPRISE. De 39-jarige koopman Willem B., werd op Zaterdag 5 December bekeurd, daar bij op marktdag z'n eieren, wij bedoelen kip- pen- en eendeneieren, buiten de markt ora verkocht, vermoedelijk met de bedoeling 1 om de marktrechten te ontloopcn. Doch de i koopman zette 'n zoo geweldige, gewichtige boom op, dat wij vol interesse toeluisterden. L Hij verklaarde, dat deze zaak een financi- I eele en een principieele kwestie had en' speciaal 't laatste lag groot gewicljt in do j schaal, voor zijn verder zaken-doen in do kaas-city. Volgens zijn verklaringen han delt hij niet buiten de markt om, doch is 't voor hem ondoenlijk, zijn kostbare lading aan de eieren-markt af te laden, hiervoor heeft hij 'n mondelinge overeenkomst mft den directeur van Marktwezen, den heer Voorthuijzcn, welke he*:r hij gaarne de vol- gende week wilde laten getuigen. Na veel en langdurig debatleeren, werd hiertoe be- sloten, terwijl dan ook de verbalisant Heij-: dentrijk zal worden gehoord. Wij brandenI van nieuwsgierigheid hoe deze zeldzame'. principieele(?) zaak zal afloopen. Thompson begreep het niet goed. Hoe? Wat? Neen? Man, Spurling, watj beteekent dat? Deze bleef onbeweeglijk zitten, zijn hoofd! diep tusschen zijn schouders gedrukt. Weer: klonk zijn scherpe stem: Het gerecht zal oordeelen! Thompson geraakte tortaai overstuur. Dat was nu het allerlaatste, wat hij had ku.nnei verwachten: deze Spurling snakte naar he Gerecht. Of...? plotseling viel hem wat ir Listig lachend trok ihij aijn wenkbrauwen on? hoog. Oude schurk. Is het zoo bedoeld, maar mij vangt ge niet met zoo'n truc. En opnieuw begon hij haast broederlijk: Gerecht?, nu, nu Spürling, met het Ge recht wil niemand toch graag wat te doen hebben. Deze speurneuzen hebben zoo'n on- aaangename gewoonte..., ge zijt daar nooit zeker van uw zaak... Voor den eersten keeif kwam er eenige be-[ weging in den kapitein. Met een ruk hief hü zijn gezicht op: stekend waren zijn woorden: Ik behoef voor bet Gerecht niet bang te zijn. Dit antwoord bnacht TTiompson tot razernij:! Hij werd grof: Kletspraat! onzin/! wat beteekent dat? Wij weten allebei toch zieer goed wat er aan! de hand is. Opnieuw draaide de kapitein zyn vogelkop met een ruk om: Gij weet niets! .Thompson werd bloedirood van woede en schreeuwde: Een piraat zijt ge! Gij! Dat weet ik! een moordhaai, dat zeg ik u dan! Nu gebeurde iets, wat geen van ons ver wacht had, wat niemand van voor mogelijk gehouden had. Tusschen de smalle, bloede loze, eeuwig sa/mengeknepen lippen van Zitting van Vrijdag 11 December. Bergen Den Helder. EEN „SNERT"-CHAUFFEUR, MF,T GROOT TALEN EEN TEGENLIGGER IN DE SOEP GEREDEN. Het heeft er hijzonder veel van weg, dat de chauffeur F. H. uit Den Helder het met de „politesse de la route" niet al te nauw neemt, althans deed hij zich op 12 Octoher te Bergen kennen als een ware dajakker en nam hij bij het ontmoeten van een te genligger, bestuurd door den kweeker Piet v. Bodegraven uit Schoorl, welke ontmoe ting plaats had bij een nogal gevaarlijke bocht bij den ingang van het dorp in de dorpsstraat, zulk een geweldige schuiver, dat de auto van Piet een geduchte opstop pen en wel 48 pop schade bekwam. Volgens dagvaarding heden van Piet van Bodegra ven, die de belofte boven den eed appreci eerde, scheen mijnheer H. 'n tamelijk on gemanierde rijder van het ronde stuur te zijn, die er geen bezwaar tegen heeft om diggelen te maken, als hij haast heeft. De ambtenaar noemde het een ergerlijke rijderij en was zoo vrij er aan toe te voegen, dat hij f30 boete of 20 dagen, plus een 3- maandelijks verbod, om als chauffeur den rijweg onveilig te maken, benevens toewij zing van de civiele vordering aan Piot van Bodegraven, requireerdc. De kantonrechter reduceerde de straf tot f20 boete of 10 dagen en had al direct een visioen, dat de niet verschenen heer H. wel in verzet zal komen. Alkmaar. NIEUWE STRATEN, NIEUWE GEVAREN. Hoewel de voormalige Krebbesteeg te Alk maar meer een onwelriekend slob dan een behoorlijke stadscentrum-passage kon wor den genoemd, konden de verkeersongeluk ken, waartoe dit steegje aanleiding gaf, tot nihil worden teruggebracht. Thans is echter de stad begiftigd met de tamelijk behoorlijke v. d. Boschstraat ter plaatse, maar er hebben nu reeds talrijke verkeersongevallen op dit punt plaats gevon den. Thans was het weer 'n zekere Roelof W., die door zijn onaltente besturing oor zaak was van een botsing met een door den melkhandelaar v. d. Peet bestuurde 3- wielige motorbakfiets, welk ongeval plaats greep op de N. sloot, hoek genoemde v. d. Boschstraat. Het feit was niet van ingrij penden aard en werd W. veroordeeld tot f8 boete subs. 6 dagen, overeenkomstig de zwaarte der overtreding. Egmon d a. d. Hoef. ONREGELMATIGHEDEN IN DEN PAAR- DEN-BURG. STAND TE EGMOND-BINNEN Vermoedelijk zit er in de burgerlijke stand der paarden en ketten te Egmond- Binncn en Rinnegom 'n lek, althans onze wakkere tiiulair-brigadier der Rijksveldw., Gerrit Minné, die er in Nov. ter controle, gewapend met klewang, revolver, gummi worst, 'n dikke bloknote en 'n dito potlood op uittrok, constateerde diverse onregel matigheden ln de dekbewïjzen, die moesten zijn uitgereikt, aan de eigenaars van drach tige merries. Een drietal landbouwers, Jaap L., Gerrit W. en Piet H. waren nu de pisang en uitgenoodigd opheldering te geven. De~e voorlichting was niet voldoende om hen voor een boete te beveiligen en werden Jaap en Piet ieder veroordeeld tot f 6 boete of 4 dagen en tippelde Gerrit er onder protest in voor 10 pop of S dagen. Alkmaar. EEN GELDIG EXCUUS. H.H. rechters worden steeds met weinig steekhoudende smoesjes overladen cn 't was dan ook merkbaar, dat 't de heeren van de groene tafel goed deed nu eens een echt geldig excuus te aanhooren. Immers, Jan L., 25 jaar, timmerman van beroep, doch zonder werk, had op 'n Zon dag, door omstandigheden z'n fiets onbe heerd laten staan, hij was vlug naar den dokter geweest, daar zijn vrouw ernstig ziek was en zoo terneergeslagen, dat hij aan z'n fiets op de laatste plaats dacht.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1936 | | pagina 6