DE DRIE MUSKETIERS Het oerwoud roept Eert echtpaar verovert de jungle Levensmogelijkheid in de stratosfeer J EIMELIJKE STRIJD Osa Johnson, de vrouw van den zop' noodlottig om het leven geko men ontdekkingsreizigers, Martin Jonhson heeft aan de roepstem vant oerwoud gehoor gegeven en is we derom naar Afrika vertrokken, met een staf van helpers, om het werk van haar overleden echtgenoot voort te zetten. Martin Johnson, wiens leven in de jungle herhaalde malen aan de grootste gevaren bloot gestaan had, kwam door een vliegtuigramp bij Los Angeles om het leven. Tientallen keeren aan den dood ontsnapt 227. DE KONING VERMAAKT ZICH. Daarom wachtte de kardinaal ongedul dig op dit bericht uit Engeland, dat Buc- kingliaiu niet zou komen. Af en loe nam men ordonnansen van de Rochellers gevangen. Men las hun brieven en maakte korte nietten niet hen. De kardi naal zei nooit anders dan „ophangen!" De koning werd bij deze wreedheden steeds uitgenoodigd. Hij ontbrak nooit en zocht zich een goed plaatsje uit om alles goed te kunnen zien. Dat was een kleine afwisseling voor hem en deed hem het lan ge wachten weer een weinig korten. Maar ondanks alles verveelde hij zich erg en zei steeds maar weer, dat hij naar Parijs te rug wilde. De kardinaal wist veelal niet wat hij voor het amusement van den koning moest ver zinnen. Honderden wilde buffels 228. EEN NIEUWE BARTHOLOMEUSNACHT? Het plan, de stad met een algemeenen stormaanval in te nemen, werd steeds weer door den koning verworpen, hoewel hij eigenlijk niets tegen een stormaanval had. Maar de ter zake kundigen beweerden strak en stijf, dat de stad slechts door den hon ger was te onderwerpen. Verder was de kardinaal er van overtuigd, dat een strijd tusschen Franschen onderling geen vooruit gang bcteekende. In dit opzicht was hij zijn tijd ver vooruit. Daarbij zou een bestorming van de stad en het vermoorden van eenige duizenden Hugenoten in hel jaar 1028 al te veel aan de beruchte Bartholomeusnacht van 1572 her inneren. Hij wachtte daarom met veel ongeduld op bericht van zijn agente. Had ze hem misschien verraden. Of was ze dood? Hij wist, dat ze zich niet zonder grond onbetuigd zou laten. Toen echter ook Nagapate zag, dat de Engelschen niet gekomen waren, om de blanken te redden, gaf hij bevel, liet, echt paar weer gevangen te nemen. Maar met een paar meter voorsprong gelukte het hun, met hun motorboot te ontkomen. Terwijl 'n rhinoceros op hem af stoof, hield Johnson kalm bij zijn filmtoestel stand. Bij een andere gelegenheid filmde John son cciis een rhinoceros. Zooals bekend, is dit een zeer prikkelbaar dier, dat, wanneer het eenmaal op iemand toerent, hoogst ge vaarlijk is. Ook deze keer rende de rhino ceros wild snuivend op Johnson toe, die rustig slond te filmen. Het was een onge hoorde. schitterende opname. liet. was echter verstandig om te schieten. Dan zou de film echter niet zoo'n hoogtepunt bereikt hebben. Osa schoot eerst, toen het dier tot op vijf nieter genaderd was. Zijn vaart was zoo groot, dat hij ondanks zijn doodclijke wonde, tegen het toestel op vloog en alles omverwierp. De koning der dieren in zijn middagslaap gestoord. Ook maakten zij eens een zeer mooie foto van een slapende leeuw. Osa gooide voort durend tennisballen naar het dier toe, om het uit zijn slaap Ie krijgen. Maar er gebeur de niets, Want het diei sliep vast. Toevallig draaide Osa zich om: achter hen stond een andere leeuw, die zeer geïnteresseerd naar het halspelletje keek! Natuurlijk hadden zij weer geen wapens bij zich. Het geringste ge luid zou de woede van het dier geprikkeld hebben. Maar. de leeuw achter hen verroerde zich niet; hij had zeker geen honger. -Osa ging rustig door met ballen naar den sia- penden leeuw te gooien. Het andere dier kwam nu naderbij, zoodat ze hein hadden kunnen grijpen. Hij bekommerde zich in liet geheel niet om de menschcn, maar liep naar dc slapende leeuw toe en wekte die. Het. werd een \an de mooiste filmopnamen Vijf en twintig jaar van zijn leven heeft Johnson in de wildernis doorgebracht, steeds trouw ter zijde gestaan door zijn moe dige vrouw. Door een noodlottig ongeluk is Johnson, die in do jungle aan honderden ge varen bloot gestaan had, om het leven ge komen. Ook zijn vrouw werd gewond, maar zij* herstelde. Zij heeft, geen weerstand kun nen bieden aan den roepstem van het oer woud en zoo is zij eenige dagen geleden, met eenige helpers, wederom naar Afrika ver trokken, om het levenswerk van haar echt genoot voort to zetten. Russische geleerden nemen inte ressante proeven. Ónder leiding van prof. W. W. Streltsow, werden kort geleden experimenten onderno men in het centrale laboratorium voor me dische vragen betreffende de luchtvaart, waardoor de theorie weerlegd werd, dat ie der leven in de stratosfeer onmogelijk is. Proeven met dieren in een kleine ruimte on der atmosferische druk, waarvan de sterkte zeer snel werd verminderd, hebben interes sante resultaten opgeleverd. Postduiven toon den reeds bij een druk overeenkomstig een hoogte van 5000 tot 7000 M., alle karakte ristieke tcekenen van hoogteziekte: slaperig' beid, bikken en braken. Honden, katten en konijnen stierven onder hevige krampen bij een druk, overeenkomstig een hoogte van 10 tot 12000 M. Schildpadden en Gnineesche biggetjes verdroegen nog de druk van een hoogte van 13000 M. Verdere experimenten loonden aan, dat geen volwassen dier in nog grootere hoogte kon leven. Geheel onverwachte resultaten werden echter bereikt met pasgebo ren muizen en ratten. Zij bleven zelfs nog leven bij een druk van minder dan een millimeter, d.w.z. een hoog te van meer dan 50.000 M. Deze proe ven hadden ook in het geheel geen invloed op jonge ratten, die zich daarna volkomen normaal ontwik kelden en verder groeiden. Het bleek, dat lioe ouder een dier is, des tc minder kon het den druk van groote hoog te verdragen. Prof. Streltsow neemt aan, dat jonge dieren op zulke hoogten levensvat baar blijven, omdat hun lichaamstempera tuur dan daalt.. Bij enkele experimenten daalde de lichaamstemperatuur bij jonge ratten tot 0 graden Celcius. Men bedenke, dat de normale temperatuur van het men schel ijk bloed .".7 gr. C. bedraagt. Op e/>ru hoogte van 20.000 M. zal het bloed in de ade ren van een mcnschelijk lichaam beslist het kookpunt bereiken. Het dalen van de tem peratuur in het geval van de jonge ratten, is een bizondere speling van de natuur, waardoor deze jonge dieren van den dood gered zijn. Het zijn de eerste experimenten van deze soort, maar de resultaten maken bet onderzoek naar een geheele reeks fisika- lisclic en biologische wetten noodzakelijk. HET ECHTPAAR JOHNSON IN ACTIE. Johnson was niet. zoo zeer een onderzoe ker, dan wel een waarnemer van de wilder nis. Zijn uitrusting bestond uit een filmap paraat cu een goed jachtgeweer. Ook ge bruikte hij een gewoon fototoestel. Zijn vrouw daarentegen bediende het geweer. Johnson stelde meer vertrouwen in zijn vrouw, dan in de bedrevenheid van den besten scherpschutter. Gewoonlijk was zij zijn eenige gezelschap op zijn gevaarlijke expeditie tochten. Ondanks hun buitenge wone prestaties bleven de Johnsons hun le ven lang zeer bcscheidpn menschen; steeds waren zij er op uit, om de gevaren, waaraan zij zich jaar in jaar uit blootstelden, zoo klein mogelijk te doen voorkomen, zoodat de toehoorders de gevaren van hun avon turen absoluut vergaten. Zij redde het leven van haar man met een pak meell Zoo waren de Johnsons eens op een twec- jaarlijksche reis door Afrika met hun vlieg tuig in de dichte jungle, (met bamboe en gra'sbegroeide vlakte, afwisselend moeras sig en boschachtig) gedaald. Johnson zei Ie een tent op, om daarin de film-toe stellen te bewaren; van uit het vliegtuig keek zijn vrouw toe. Plotseling kwam van onder de vleugels*" van de vliegmachine een leeuw te voorschijn, op wien blijk baar de landing van de reuzenvogel niet de minste indruk gemaakt had. Hij scheen toch evenwel be sloten te hebben, zijn gestoorde middagdutje te wreken. Luid brul lend maakte hij zich voor den sprong gereed. Op hetzelfde oogen blik deed Osa Johnson echter het venster van het vliegtuig dicht, zoodat het dier er tegen aan sprong Nu richtte hij zijn woede op John son, die ongewapend was. ITct was al te laat, om nog snel in liet vlicgluig te klimmen. En Osa had ook geen tijd meer, om naar een geweer te grijpen. Met groote tegenwoordigheid van geest, zocht zij een of ander voorwerp,, dat zij naar het dier kon gooien. Het was een pak meelZij wierp het naar bet dier. Het pak ging natuurlijk stuk en in een groote meelwolk bleef de leeuw verbaasd staan, hcelcmaal met het witte poeder be dekt. Hij liet een onduidelijk gebrom hoo- ren en verdween snel in de jungle. Een andcneil keer stonden de Johnsons plotseling tegenover een kudde van hon derden wilde buffels, die de onderzoeker Akeley de gevaarlijkste dieren der wilder nis genoemd heeft. Maar dc buffels waren bij het zien van de menschcn nog meer verschrikt, dan deze zelf, zoodat zij zoo spoedig mogelijk weer in liet woud ver dwenen. Maar zij schenen zich tc bedenken, keerdien nog eens om en wilden den aan val beginnen. Johnson meende, dat hij ver loren was. Maar om een of andere duistere reden keerden de dieren weer om en ver dwenen opnieuw. Ook bij het filmen van dieren betoonde Johnson een geweldige onverschrokkenheid want, hij liet de dieren zoo dicht mogelijk bij zich komen. Zoo filmde hij eens van heel dichtbij een luipaard. Het dier stond voor den sprong gereed en Johnson weerde zijn vrouw, die schieten wilde, af. Ook de sprong wilde hij op de film krijgen. Osa mocht eerst schieten, toen het dier sprong. Vanuit de hoogte viel hij dood op liet toestel neer... „Men moet ook wel eens geluk hebben", meende Osa Johnson. „Eens kwam er ebn wild geworden olifanten-kudde recht op mij af. Door een toeval werd ik gered. Ik viel in een kuil, die dc inboorlingen als pri mitieve vallen voor dc dieren gegraven luid den." In handen van koppensnellers. Het echtpaar Johnson heeft den dood echter het meest van nabij gezien, toen zij een bezoek aan het Zuid-Zee-eiland Male- kula brachten, om dc ceremoniën van de koppensnellers te verfilmen. Zij wisten liet vertrouwen van het opperhoofd Nagapate te verwerven. Het gelukte hén inderdaad een buitengewoon merkwaardige film over liet leven en de gewoonten van dc koppen snellers in elkaar te zetten. Toen zij echter het eiland wilden verlaten, protesteerde Na gapate eerst vriendelijk, maar naderhand op meer gevaarlijke wijze. Johnson bemerk te ook spoedig, wat de reden daarvan was. De koppensnellers hadden het ge munt op dc prachtige zwarte haar dos van zijn vrouw. Toen probeer den zij 's nachts tc ontvluchten. Zij werden echter gesnapt en aan een boom gebonden. Daar vandaan kon den zij den haven zien. En nu ge beurde er iets wonderbaarlijks, net als in een film. Een schip kwam na derbij, ging op ecnigen afstand van den haven voor anker liggen en liet een boot in het water. Nagapate haastte zich nu, de ten doode opge schreven gevangenen, vrij tc laten. Osa en Martin liepen nu, zoo hard zij konden, naar den haven. Maar de boot legde niet aan; de Engel schen vermoedden hcclcniaal niet, welke dramatische gebeurtenissen zich op het eiland afspeelden. door Michael Corvin 45. Niemand wist beter dan Symes op welk een zwakken grond de aanklacht onder de be staande omstandigheden rustte en dat de eenige kans op resultaat voor de politie be stond in het verkrijgen van eenig uitstel. De gevangene glimlachte inspecteur Symes bij het verlaten van het kantoor opgewekt toe en Symes wist niet beter te doen dan eveneens te grijnzen. Voor den rechter van instructie, die twee uren later den gevangene het verhoor afnam, kreeg nu de zaak het door Hardley gehoopte en door Symes gevreesde verloop. De Ameri kaan verzocht voor alles mededeeling van de reden, die tot zijn gevangenneming aanleiding gegeven had. Symes gaf een beknopt verslag, waarbij hij zich inspande het bezwarende der aanwijzingen en omstandigheden, onder welke hg Hardley gearresteerd had. te doen uit komen. De rechter vroeg naar Hardley's bezigheden te Londen. „Ik ben koopman uit Boston, zooals u ge makkelijk kunt vaststellen. Bovendien heb ik de opdracht van den Boston Examiner om een serie artikelen te schrijven over het Londen- sche openbare leven. Het verheugt mij, dat inspecteur Symes mij geholpen heeft deze serie zeer interessant te kunnen maken." „Geeft u toe zich met geweld toegang tot de vertrekken van miss Raleigh in het Savoy Hotel verschaft te hebben?" „Het spyt mij zeer dit niet te kunnen doen. Ik wilde miss Raleigh, de mijbekende corre spondente van de „Welt", in haar kamer be zoeken, vond de deur ongesloten en trad binnen. Tot mijn verwondering was miss Raleigh niet in de kamer. Daarentegen trad, toen ik het vertrek weder wilde verlaten, de heer Symes mij met een pistool in de hand tegemoet. Ik moet erkennen, dat ik eerst ten uiterste verbaasd was. maar toen een weinig boos werd en den heer Symes bewees, dat ook een gespannen revolver geen absolute zekerheid garandeert. Mijn wegloopen mag mogelijk onverstandig zijn, maar is toch niet geheel en al onbegrijpelijk." „Wat heb u hieromtrent op te merken, inspecteur Symes?" „Zwendel van het begin tot het eind. Op dienstorder was ik belast met het onderzoek der kamers van miss Raleigh en bevond mij in het weede vertrek, toen ik in de andere kamer een geruisch hoorde. Ik keek door de kier van de deur en zag dezen heer. die het schrijfbureau van de dame nazocht. Er be staat geen twijfel, of..." „Een oogenblik, alstublieft! Was de deur naar de gang op slot of niet?" „Ik heb mogelijk vergeten haar na mijn binnentreden weer af te suliten." „En hoe wilt u uw doorzoeken van het schrijfbureau verklaren?" „Ook ik hoorde, toen ik een oogenblik ge wacht had. een geruisch in de andere kamer. Ik ging naar de schrijftafel, waar enkele brochures en geïllustreerde bladen op lagen, om daarin te bladeren, tot miss Raleigh. die ik meende, dat in het ande-e vertrek was, zou komen. In haar plaats kwam. toen ik mij omkeerde, inspecteur Symes de deur door en legde zijn dienstrevolver op mij aan." „Lagen er brochures op die schrijftafel?" „Jawel, edelachtbare." Inspecteur Symes kon zijn woede niet ver bergen, wat Hardley met innige vreugde ver vulde. Hij had niet durven hopen zoo snel en zeker den onmiskenbaar besta.anden twijfel van den rechter van instructie te kunnen op heffen. Dat de inspecteur nu een politiek pleidooi tegen hem zou gaan houden, was niet waarschijnlijk. De rechter dacht eenigen tijd zwijgend na en liet daarbij zijn blikken van Symes naar den beklaagde en terug dwalen. „Hebt u een vaste woonplaats in Londen?" „Ik logeer in het Savoy Hotel. Hier is mijn pas. Ik ben bij het Amerikaansche gezant schap bekend en men zal u daar over mij ongetwijfeld alle verlangde inlichtingen willen verstrekken. Ik begrijp hij keerde zich naar Symes. die hem aankeek, zooals een postzegelverzamelaar zou kijken naar een zeldzaam exemplaar, dat hij nog niet bezat „dat mgnheer de inspecteur door mijn ver schijning, die hem misschien verraste, moge lijk even in de war raakte, maar lk sta er verbaasd over, zoo vlug de Britsche politie tot arrestaties overgaat, voor zij zich ze'fs aangaande den persoon van den gearresteerde georiënteerd heeft. Ik geloof, dat men in Boston..." „Ik geloof, dat het beter is. mijnheer Hardley. niet teveel naar Boston te schrijven. Ik moet u nu wegens gebrek aan bewijs laten gaan. maar ik wil u niet verhelen, dat ik u voor een man met buitengewoon veel geluk houd en ik neem aan. dat dit ook de meening zal zijn, die inspecteur Symes zich over u heeft gevormd". „Met uw welnemen zal ik mg dus kunnen verwijderen „Alstublieft. Als u uit deze kamer komt. dc lanec gang rechts door en de middelste trap af. Gelijkvloers doet u het beste nog maar eens naar den uitgang te vragen." Hardley verliet het kantoor met een be leefde buiging voor den rechter en inspecteur Symes. die dadelijk na zijn vertrek dicht voor de tafel van den magistraat kwam staan. „Hij is in dienst van de United Service en hij is een van de gevaarlijkste knapen, die ons en anderen in Londen bespionneeren. Natuurlgk verlies ik hem niet uit het oog en den volgenden keer hoop ik wat bezwaren- der materiaal mee te brengen, dat zgn vrij lating na zulk een korten tijd onmogelijk zal maken." Symes rende de kamer uit en langs een kor teren weg naar den uitgang, waar hij. verscholen in de portiersloge, den heer Hard ley voorbij liet wandelen, die op straat een taxi nam om zich naar zijn hotel terug te laten brengen. Hardley twijfelde er geen seconde aan. of van dit oogenblik af stond hij onder bijzonder poltietoezicht, dat scherper en onontkoombaarder was dan welke offici- cele controle ook. Hij mocht er niet aan denken zich op een der tot nu toe gebezigde manieren met Selfride in verbinding te stellen. Telefoneeren van het hotel uit was uitge sloten. daar Symes zonder pardon zijn ge sprekken zou laten afluisteren. Er bleef slechts één manier over. Hij moest naar het gezantschap gaan en zich daar met den atta ché voor persaangelegenheden in verbinding stellen, die voor het verdere kon zorgen. Na een kort oponthoud in het hotel ging hij weder uit en begaf hij zich naar het gezant schap. Attaché Wilkins ontving den hem on bekenden landgenoot hoffelijk. Hij was eenigszins verbaasd, toen Hardley hem ver zocht aansluiting tc laten vragen met de West Indian Rubber Company, maar liet er toch onmiddellijk voor zorgen. Hij overhan digde zgn bezoeker den horen, die zich onder zijn eigen naam aanmeldde en den chef wensehte te spreken. Wilkins kon niet hoo- ren, wat men Hardley antwoordde. Hij zag slechts, dat deze heftig knikte en zeer snel afbelde. Toen bedankte hij den attaché verliet' eenigszins zenuwachtig het gezantschapsge bouw. Hij had Selfride niet te spreken gekregen, maar men had hem gezegd, dat hij onder aan wending van alle slechts denkbare voorzich tigheidsmaatregelen en eventueele vervolgers op dwaalwegen voerende middelen, naar een klein Italiaansch café in Soho moest gaan, waar Selfride hem zou verwachten. Het was inmiddels avond geworden en deze omstandigheid vergemakkelijkte Hardley's plan aanmerke!gk. Hg wist, dat er voor den ingang van het gebouw stellig een van Sy mes' helpers naar hem stond uit te kijken, waarom hij op de gelijkvloersche verdieping een trap afdaalde, die in het sousterrain uit kwam. dat voor allerlei huishoudelijke dienst doeleinden gebruikt werd. Hoewei Hardley officieel slechts eens of tweemaal in dit ge bouw geweest was. kende hg den plattegrond nauwkeurig en wilde hij nu probeeren door het sousterrain een kleine deur te bereiken, die op de binnenplaats van een belendend huis uitkwam en slechts zelden gebruikt werd. De officieele zij-uitgang werd, als Symes geen ezel was. natuurlijk eveneens bewaakt. Het gelukte Hardley zonder stoornissen de deur te bereiken, die hij had voorgesteld en door «lezen uitgang verliet hij haastig het ge bouw. Onderweg had hij zich van een pet meester gemaakt, die vermoedelijk aan iemand van het keukenpersoneel behoorde en die hg tegen zgn hoed verruild had. Hg kwam, ongezien naar hg hoopte, op straat, maar nam toch den voorzichtigheids maatregel in acht om op verschillende auto bussen over te stappen en de hem aange duide ontmoetingsplaats langs een vrij groo- ten omweg te naderen. Gedurende dezen tocht kwamen er allerlei gedachten bij hem op, die er niet op berekend waren hem vroolgkei te stemmen. Hij kende Selfride's niets onzienden aard en hij wist, dat het in zijn beroep niet op de goede bedoe ling. maar op den uitslag aankwam. Zijn waarde voor de United Service lag daarin, dat hij een onbesproken, onopvallend en on schadelijk mensch was. Op het oogenblik. dat hij dc aandacht van de politie zou trekken, was hij geen medewerker meer. maar een last. Zijn carrière in Londen en In geheel En geland was met één slag vernietigd, dat was zeker. Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1937 | | pagina 7