DE DRIE MUSKETIERS
Het oerwoud roept
Eert echtpaar verovert de jungle
Levensmogelijkheid in
de stratosfeer
J EIMELIJKE
STRIJD
Osa Johnson, de vrouw van den
zop' noodlottig om het leven geko
men ontdekkingsreizigers, Martin
Jonhson heeft aan de roepstem vant
oerwoud gehoor gegeven en is we
derom naar Afrika vertrokken, met
een staf van helpers, om het werk
van haar overleden echtgenoot
voort te zetten. Martin Johnson,
wiens leven in de jungle herhaalde
malen aan de grootste gevaren
bloot gestaan had, kwam door een
vliegtuigramp bij Los Angeles om
het leven.
Tientallen keeren aan den dood ontsnapt
227. DE KONING VERMAAKT ZICH.
Daarom wachtte de kardinaal ongedul
dig op dit bericht uit Engeland, dat Buc-
kingliaiu niet zou komen.
Af en loe nam men ordonnansen van de
Rochellers gevangen. Men las hun brieven
en maakte korte nietten niet hen. De kardi
naal zei nooit anders dan „ophangen!"
De koning werd bij deze wreedheden
steeds uitgenoodigd. Hij ontbrak nooit en
zocht zich een goed plaatsje uit om alles
goed te kunnen zien. Dat was een kleine
afwisseling voor hem en deed hem het lan
ge wachten weer een weinig korten. Maar
ondanks alles verveelde hij zich erg en zei
steeds maar weer, dat hij naar Parijs te
rug wilde.
De kardinaal wist veelal niet wat hij voor
het amusement van den koning moest ver
zinnen.
Honderden wilde buffels
228. EEN NIEUWE
BARTHOLOMEUSNACHT?
Het plan, de stad met een algemeenen
stormaanval in te nemen, werd steeds weer
door den koning verworpen, hoewel hij
eigenlijk niets tegen een stormaanval had.
Maar de ter zake kundigen beweerden strak
en stijf, dat de stad slechts door den hon
ger was te onderwerpen. Verder was de
kardinaal er van overtuigd, dat een strijd
tusschen Franschen onderling geen vooruit
gang bcteekende. In dit opzicht was hij zijn
tijd ver vooruit.
Daarbij zou een bestorming van de stad
en het vermoorden van eenige duizenden
Hugenoten in hel jaar 1028 al te veel aan de
beruchte Bartholomeusnacht van 1572 her
inneren.
Hij wachtte daarom met veel ongeduld
op bericht van zijn agente.
Had ze hem misschien verraden. Of was ze
dood? Hij wist, dat ze zich niet zonder
grond onbetuigd zou laten.
Toen echter ook Nagapate zag, dat de
Engelschen niet gekomen waren, om de
blanken te redden, gaf hij bevel, liet, echt
paar weer gevangen te nemen. Maar met
een paar meter voorsprong gelukte het hun,
met hun motorboot te ontkomen.
Terwijl 'n rhinoceros op hem af
stoof, hield Johnson kalm bij zijn
filmtoestel stand.
Bij een andere gelegenheid filmde John
son cciis een rhinoceros. Zooals bekend, is
dit een zeer prikkelbaar dier, dat, wanneer
het eenmaal op iemand toerent, hoogst ge
vaarlijk is. Ook deze keer rende de rhino
ceros wild snuivend op Johnson toe, die
rustig slond te filmen. Het was een onge
hoorde. schitterende opname. liet. was
echter verstandig om te schieten. Dan zou
de film echter niet zoo'n hoogtepunt bereikt
hebben. Osa schoot eerst, toen het dier tot
op vijf nieter genaderd was. Zijn vaart was
zoo groot, dat hij ondanks zijn doodclijke
wonde, tegen het toestel op vloog en alles
omverwierp.
De koning der dieren in zijn
middagslaap gestoord.
Ook maakten zij eens een zeer mooie foto
van een slapende leeuw. Osa gooide voort
durend tennisballen naar het dier toe, om
het uit zijn slaap Ie krijgen. Maar er gebeur
de niets, Want het diei sliep vast. Toevallig
draaide Osa zich om: achter hen stond een
andere leeuw, die zeer geïnteresseerd naar
het halspelletje keek! Natuurlijk hadden zij
weer geen wapens bij zich. Het geringste ge
luid zou de woede van het dier geprikkeld
hebben. Maar. de leeuw achter hen verroerde
zich niet; hij had zeker geen honger. -Osa
ging rustig door met ballen naar den sia-
penden leeuw te gooien. Het andere dier
kwam nu naderbij, zoodat ze hein hadden
kunnen grijpen. Hij bekommerde zich in liet
geheel niet om de menschcn, maar liep naar
dc slapende leeuw toe en wekte die. Het.
werd een \an de mooiste filmopnamen
Vijf en twintig jaar van zijn leven heeft
Johnson in de wildernis doorgebracht,
steeds trouw ter zijde gestaan door zijn moe
dige vrouw. Door een noodlottig ongeluk is
Johnson, die in do jungle aan honderden ge
varen bloot gestaan had, om het leven ge
komen. Ook zijn vrouw werd gewond, maar
zij* herstelde. Zij heeft, geen weerstand kun
nen bieden aan den roepstem van het oer
woud en zoo is zij eenige dagen geleden, met
eenige helpers, wederom naar Afrika ver
trokken, om het levenswerk van haar echt
genoot voort to zetten.
Russische geleerden nemen inte
ressante proeven.
Ónder leiding van prof. W. W. Streltsow,
werden kort geleden experimenten onderno
men in het centrale laboratorium voor me
dische vragen betreffende de luchtvaart,
waardoor de theorie weerlegd werd, dat ie
der leven in de stratosfeer onmogelijk is.
Proeven met dieren in een kleine ruimte on
der atmosferische druk, waarvan de sterkte
zeer snel werd verminderd, hebben interes
sante resultaten opgeleverd. Postduiven toon
den reeds bij een druk overeenkomstig een
hoogte van 5000 tot 7000 M., alle karakte
ristieke tcekenen van hoogteziekte: slaperig'
beid, bikken en braken. Honden, katten en
konijnen stierven onder hevige krampen bij
een druk, overeenkomstig een hoogte van
10 tot 12000 M. Schildpadden en Gnineesche
biggetjes verdroegen nog de druk van een
hoogte van 13000 M. Verdere experimenten
loonden aan, dat geen volwassen dier in nog
grootere hoogte kon leven.
Geheel onverwachte resultaten
werden echter bereikt met pasgebo
ren muizen en ratten. Zij bleven zelfs
nog leven bij een druk van minder
dan een millimeter, d.w.z. een hoog
te van meer dan 50.000 M. Deze proe
ven hadden ook in het geheel geen
invloed op jonge ratten, die zich
daarna volkomen normaal ontwik
kelden en verder groeiden.
Het bleek, dat lioe ouder een dier is, des
tc minder kon het den druk van groote hoog
te verdragen. Prof. Streltsow neemt aan, dat
jonge dieren op zulke hoogten levensvat
baar blijven, omdat hun lichaamstempera
tuur dan daalt.. Bij enkele experimenten
daalde de lichaamstemperatuur bij jonge
ratten tot 0 graden Celcius. Men bedenke,
dat de normale temperatuur van het men
schel ijk bloed .".7 gr. C. bedraagt. Op e/>ru
hoogte van 20.000 M. zal het bloed in de ade
ren van een mcnschelijk lichaam beslist het
kookpunt bereiken. Het dalen van de tem
peratuur in het geval van de jonge ratten,
is een bizondere speling van de natuur,
waardoor deze jonge dieren van den dood
gered zijn. Het zijn de eerste experimenten
van deze soort, maar de resultaten maken
bet onderzoek naar een geheele reeks fisika-
lisclic en biologische wetten noodzakelijk.
HET ECHTPAAR JOHNSON IN ACTIE.
Johnson was niet. zoo zeer een onderzoe
ker, dan wel een waarnemer van de wilder
nis. Zijn uitrusting bestond uit een filmap
paraat cu een goed jachtgeweer. Ook ge
bruikte hij een gewoon fototoestel. Zijn
vrouw daarentegen bediende het geweer.
Johnson stelde meer vertrouwen in zijn
vrouw, dan in de bedrevenheid van den
besten scherpschutter. Gewoonlijk was zij
zijn eenige gezelschap op zijn gevaarlijke
expeditie tochten. Ondanks hun buitenge
wone prestaties bleven de Johnsons hun le
ven lang zeer bcscheidpn menschen; steeds
waren zij er op uit, om de gevaren, waaraan
zij zich jaar in jaar uit blootstelden, zoo
klein mogelijk te doen voorkomen, zoodat
de toehoorders de gevaren van hun avon
turen absoluut vergaten.
Zij redde het leven van haar
man met een pak meell
Zoo waren de Johnsons eens op een twec-
jaarlijksche reis door Afrika met hun vlieg
tuig in de dichte jungle, (met bamboe en
gra'sbegroeide vlakte, afwisselend moeras
sig en boschachtig) gedaald. Johnson
zei Ie een tent op, om daarin de film-toe
stellen te bewaren; van uit het vliegtuig
keek zijn vrouw toe.
Plotseling kwam van onder de
vleugels*" van de vliegmachine een
leeuw te voorschijn, op wien blijk
baar de landing van de reuzenvogel
niet de minste indruk gemaakt
had. Hij scheen toch evenwel be
sloten te hebben, zijn gestoorde
middagdutje te wreken. Luid brul
lend maakte hij zich voor den
sprong gereed. Op hetzelfde oogen
blik deed Osa Johnson echter het
venster van het vliegtuig dicht,
zoodat het dier er tegen aan sprong
Nu richtte hij zijn woede op John
son, die ongewapend was.
ITct was al te laat, om nog snel in liet
vlicgluig te klimmen. En Osa had ook
geen tijd meer, om naar een geweer te
grijpen. Met groote tegenwoordigheid van
geest, zocht zij een of ander voorwerp,, dat
zij naar het dier kon gooien. Het was een
pak meelZij wierp het naar bet dier.
Het pak ging natuurlijk stuk en in een
groote meelwolk bleef de leeuw verbaasd
staan, hcelcmaal met het witte poeder be
dekt. Hij liet een onduidelijk gebrom hoo-
ren en verdween snel in de jungle.
Een andcneil keer stonden de Johnsons
plotseling tegenover een kudde van hon
derden wilde buffels, die de onderzoeker
Akeley de gevaarlijkste dieren der wilder
nis genoemd heeft. Maar dc buffels waren
bij het zien van de menschcn nog meer
verschrikt, dan deze zelf, zoodat zij zoo
spoedig mogelijk weer in liet woud ver
dwenen. Maar zij schenen zich tc bedenken,
keerdien nog eens om en wilden den aan
val beginnen. Johnson meende, dat hij ver
loren was. Maar om een of andere duistere
reden keerden de dieren weer om en ver
dwenen opnieuw.
Ook bij het filmen van dieren betoonde
Johnson een geweldige onverschrokkenheid
want, hij liet de dieren zoo dicht mogelijk
bij zich komen. Zoo filmde hij eens van heel
dichtbij een luipaard.
Het dier stond voor den sprong gereed
en Johnson weerde zijn vrouw, die schieten
wilde, af. Ook de sprong wilde hij op de
film krijgen. Osa mocht eerst schieten, toen
het dier sprong. Vanuit de hoogte viel hij
dood op liet toestel neer...
„Men moet ook wel eens geluk hebben",
meende Osa Johnson. „Eens kwam er ebn
wild geworden olifanten-kudde recht op mij
af. Door een toeval werd ik gered. Ik viel
in een kuil, die dc inboorlingen als pri
mitieve vallen voor dc dieren gegraven luid
den."
In handen van koppensnellers.
Het echtpaar Johnson heeft den dood
echter het meest van nabij gezien, toen zij
een bezoek aan het Zuid-Zee-eiland Male-
kula brachten, om dc ceremoniën van de
koppensnellers te verfilmen. Zij wisten liet
vertrouwen van het opperhoofd Nagapate
te verwerven. Het gelukte hén inderdaad
een buitengewoon merkwaardige film over
liet leven en de gewoonten van dc koppen
snellers in elkaar te zetten. Toen zij echter
het eiland wilden verlaten, protesteerde Na
gapate eerst vriendelijk, maar naderhand
op meer gevaarlijke wijze. Johnson bemerk
te ook spoedig, wat de reden daarvan was.
De koppensnellers hadden het ge
munt op dc prachtige zwarte haar
dos van zijn vrouw. Toen probeer
den zij 's nachts tc ontvluchten. Zij
werden echter gesnapt en aan een
boom gebonden. Daar vandaan kon
den zij den haven zien. En nu ge
beurde er iets wonderbaarlijks, net
als in een film. Een schip kwam na
derbij, ging op ecnigen afstand van
den haven voor anker liggen en liet
een boot in het water. Nagapate
haastte zich nu, de ten doode opge
schreven gevangenen, vrij tc laten.
Osa en Martin liepen nu, zoo hard
zij konden, naar den haven. Maar
de boot legde niet aan; de Engel
schen vermoedden hcclcniaal niet,
welke dramatische gebeurtenissen
zich op het eiland afspeelden.
door Michael Corvin
45.
Niemand wist beter dan Symes op welk een
zwakken grond de aanklacht onder de be
staande omstandigheden rustte en dat de
eenige kans op resultaat voor de politie be
stond in het verkrijgen van eenig uitstel. De
gevangene glimlachte inspecteur Symes bij het
verlaten van het kantoor opgewekt toe en
Symes wist niet beter te doen dan eveneens
te grijnzen.
Voor den rechter van instructie, die twee
uren later den gevangene het verhoor afnam,
kreeg nu de zaak het door Hardley gehoopte
en door Symes gevreesde verloop. De Ameri
kaan verzocht voor alles mededeeling van de
reden, die tot zijn gevangenneming aanleiding
gegeven had. Symes gaf een beknopt verslag,
waarbij hij zich inspande het bezwarende der
aanwijzingen en omstandigheden, onder welke
hg Hardley gearresteerd had. te doen uit
komen. De rechter vroeg naar Hardley's
bezigheden te Londen.
„Ik ben koopman uit Boston, zooals u ge
makkelijk kunt vaststellen. Bovendien heb ik
de opdracht van den Boston Examiner om een
serie artikelen te schrijven over het Londen-
sche openbare leven. Het verheugt mij, dat
inspecteur Symes mij geholpen heeft deze
serie zeer interessant te kunnen maken."
„Geeft u toe zich met geweld toegang tot
de vertrekken van miss Raleigh in het Savoy
Hotel verschaft te hebben?"
„Het spyt mij zeer dit niet te kunnen doen.
Ik wilde miss Raleigh, de mijbekende corre
spondente van de „Welt", in haar kamer be
zoeken, vond de deur ongesloten en trad
binnen. Tot mijn verwondering was miss
Raleigh niet in de kamer. Daarentegen trad,
toen ik het vertrek weder wilde verlaten, de
heer Symes mij met een pistool in de hand
tegemoet. Ik moet erkennen, dat ik eerst ten
uiterste verbaasd was. maar toen een weinig
boos werd en den heer Symes bewees, dat
ook een gespannen revolver geen absolute
zekerheid garandeert. Mijn wegloopen mag
mogelijk onverstandig zijn, maar is toch niet
geheel en al onbegrijpelijk."
„Wat heb u hieromtrent op te merken,
inspecteur Symes?"
„Zwendel van het begin tot het eind. Op
dienstorder was ik belast met het onderzoek
der kamers van miss Raleigh en bevond mij
in het weede vertrek, toen ik in de andere
kamer een geruisch hoorde. Ik keek door de
kier van de deur en zag dezen heer. die het
schrijfbureau van de dame nazocht. Er be
staat geen twijfel, of..."
„Een oogenblik, alstublieft! Was de deur
naar de gang op slot of niet?"
„Ik heb mogelijk vergeten haar na mijn
binnentreden weer af te suliten."
„En hoe wilt u uw doorzoeken van het
schrijfbureau verklaren?"
„Ook ik hoorde, toen ik een oogenblik ge
wacht had. een geruisch in de andere kamer.
Ik ging naar de schrijftafel, waar enkele
brochures en geïllustreerde bladen op lagen,
om daarin te bladeren, tot miss Raleigh. die
ik meende, dat in het ande-e vertrek was, zou
komen. In haar plaats kwam. toen ik mij
omkeerde, inspecteur Symes de deur door en
legde zijn dienstrevolver op mij aan."
„Lagen er brochures op die schrijftafel?"
„Jawel, edelachtbare."
Inspecteur Symes kon zijn woede niet ver
bergen, wat Hardley met innige vreugde ver
vulde. Hij had niet durven hopen zoo snel en
zeker den onmiskenbaar besta.anden twijfel
van den rechter van instructie te kunnen op
heffen. Dat de inspecteur nu een politiek
pleidooi tegen hem zou gaan houden, was
niet waarschijnlijk. De rechter dacht eenigen
tijd zwijgend na en liet daarbij zijn blikken
van Symes naar den beklaagde en terug
dwalen.
„Hebt u een vaste woonplaats in Londen?"
„Ik logeer in het Savoy Hotel. Hier is mijn
pas. Ik ben bij het Amerikaansche gezant
schap bekend en men zal u daar over mij
ongetwijfeld alle verlangde inlichtingen willen
verstrekken. Ik begrijp hij keerde zich
naar Symes. die hem aankeek, zooals een
postzegelverzamelaar zou kijken naar een
zeldzaam exemplaar, dat hij nog niet bezat
„dat mgnheer de inspecteur door mijn ver
schijning, die hem misschien verraste, moge
lijk even in de war raakte, maar lk sta er
verbaasd over, zoo vlug de Britsche politie
tot arrestaties overgaat, voor zij zich ze'fs
aangaande den persoon van den gearresteerde
georiënteerd heeft. Ik geloof, dat men in
Boston..."
„Ik geloof, dat het beter is. mijnheer
Hardley. niet teveel naar Boston te schrijven.
Ik moet u nu wegens gebrek aan bewijs laten
gaan. maar ik wil u niet verhelen, dat ik u
voor een man met buitengewoon veel geluk
houd en ik neem aan. dat dit ook de meening
zal zijn, die inspecteur Symes zich over u
heeft gevormd".
„Met uw welnemen zal ik mg dus kunnen
verwijderen
„Alstublieft. Als u uit deze kamer komt.
dc lanec gang rechts door en de middelste
trap af. Gelijkvloers doet u het beste nog
maar eens naar den uitgang te vragen."
Hardley verliet het kantoor met een be
leefde buiging voor den rechter en inspecteur
Symes. die dadelijk na zijn vertrek dicht voor
de tafel van den magistraat kwam staan.
„Hij is in dienst van de United Service en
hij is een van de gevaarlijkste knapen, die
ons en anderen in Londen bespionneeren.
Natuurlgk verlies ik hem niet uit het oog
en den volgenden keer hoop ik wat bezwaren-
der materiaal mee te brengen, dat zgn vrij
lating na zulk een korten tijd onmogelijk zal
maken."
Symes rende de kamer uit en langs een
kor teren weg naar den uitgang, waar hij.
verscholen in de portiersloge, den heer Hard
ley voorbij liet wandelen, die op straat een
taxi nam om zich naar zijn hotel terug te
laten brengen. Hardley twijfelde er geen
seconde aan. of van dit oogenblik af stond
hij onder bijzonder poltietoezicht, dat scherper
en onontkoombaarder was dan welke offici-
cele controle ook. Hij mocht er niet aan
denken zich op een der tot nu toe gebezigde
manieren met Selfride in verbinding te stellen.
Telefoneeren van het hotel uit was uitge
sloten. daar Symes zonder pardon zijn ge
sprekken zou laten afluisteren. Er bleef
slechts één manier over. Hij moest naar het
gezantschap gaan en zich daar met den atta
ché voor persaangelegenheden in verbinding
stellen, die voor het verdere kon zorgen.
Na een kort oponthoud in het hotel ging hij
weder uit en begaf hij zich naar het gezant
schap. Attaché Wilkins ontving den hem on
bekenden landgenoot hoffelijk. Hij was
eenigszins verbaasd, toen Hardley hem ver
zocht aansluiting tc laten vragen met de
West Indian Rubber Company, maar liet er
toch onmiddellijk voor zorgen. Hij overhan
digde zgn bezoeker den horen, die zich onder
zijn eigen naam aanmeldde en den chef
wensehte te spreken. Wilkins kon niet hoo-
ren, wat men Hardley antwoordde. Hij zag
slechts, dat deze heftig knikte en zeer snel
afbelde. Toen bedankte hij den attaché verliet'
eenigszins zenuwachtig het gezantschapsge
bouw.
Hij had Selfride niet te spreken gekregen,
maar men had hem gezegd, dat hij onder aan
wending van alle slechts denkbare voorzich
tigheidsmaatregelen en eventueele vervolgers
op dwaalwegen voerende middelen, naar een
klein Italiaansch café in Soho moest gaan,
waar Selfride hem zou verwachten.
Het was inmiddels avond geworden en deze
omstandigheid vergemakkelijkte Hardley's
plan aanmerke!gk. Hg wist, dat er voor den
ingang van het gebouw stellig een van Sy
mes' helpers naar hem stond uit te kijken,
waarom hij op de gelijkvloersche verdieping
een trap afdaalde, die in het sousterrain uit
kwam. dat voor allerlei huishoudelijke dienst
doeleinden gebruikt werd. Hoewei Hardley
officieel slechts eens of tweemaal in dit ge
bouw geweest was. kende hg den plattegrond
nauwkeurig en wilde hij nu probeeren door het
sousterrain een kleine deur te bereiken, die
op de binnenplaats van een belendend huis
uitkwam en slechts zelden gebruikt werd. De
officieele zij-uitgang werd, als Symes geen
ezel was. natuurlijk eveneens bewaakt. Het
gelukte Hardley zonder stoornissen de deur
te bereiken, die hij had voorgesteld en door
«lezen uitgang verliet hij haastig het ge
bouw. Onderweg had hij zich van een pet
meester gemaakt, die vermoedelijk aan
iemand van het keukenpersoneel behoorde en
die hg tegen zgn hoed verruild had.
Hg kwam, ongezien naar hg hoopte, op
straat, maar nam toch den voorzichtigheids
maatregel in acht om op verschillende auto
bussen over te stappen en de hem aange
duide ontmoetingsplaats langs een vrij groo-
ten omweg te naderen.
Gedurende dezen tocht kwamen er allerlei
gedachten bij hem op, die er niet op berekend
waren hem vroolgkei te stemmen. Hij kende
Selfride's niets onzienden aard en hij wist,
dat het in zijn beroep niet op de goede bedoe
ling. maar op den uitslag aankwam. Zijn
waarde voor de United Service lag daarin,
dat hij een onbesproken, onopvallend en on
schadelijk mensch was. Op het oogenblik. dat
hij dc aandacht van de politie zou trekken,
was hij geen medewerker meer. maar een
last. Zijn carrière in Londen en In geheel En
geland was met één slag vernietigd, dat was
zeker.
Wordt vervolgd.)