Geestelijk Leven
'n Uitkomst voor U
Wat ons
te wachten staat
Opticien Teriep
Verlost van hevig
SPIT IN DEN RUG
KL09STERBALSEM
geen twee Brillen
ttiiilitfö
Zaterdag 3 Juli 1937
Tweede blad
door ASTOR
Het is een droevige noodzakelijkheid dat
ik dit artikel ga schrijven. Hoe gaarne zou
ik willen dat het overbodig was. Maar, he
laas, dat wat op 't oogenblik in Spanje
gebeurt, dwingt mij er toe nog eens met
nadruk te wijzen op het ontstellende feit,
dat de zoogenaamde beschaafde maatschap
pij den oorlog nog altijd aanvaardt niet al
leen; maar dat zij dien oorlog op een steeds
gemeener manier voert.
Naar mijne mcening kan hierop niet te
yeel gewezen worden. De massa moet wor
den wakker geschud, gewaarschuwd. Zij
jnoèt weten wat haar te wachten staat.
De massa! Als ik aan haar denk, komen
mij telkens de woorden van den beroem
den latijnschen dichter Horatius in de ge
dachten: „Odi profanum volgus et timeo",
d.i. „Ik haat de massa (letterlijk vertaald:
de gemeene bende, het plebs) en vrees
haar". Want daar zijn oogcnblikken in mijn
leven, dat ik een afkeer heb van die talloos
ivelen, welke behooren tot die geweldig groo
te groep van menschen, die ruw en onbe
schaafd, grof en ongemanierd slechts een
bestiaal leven schijnt te leiden, die is als
een ijsschots, welke door wind en stroom
wordt gedreven en die daarom ten prooi is
aan bewegingen, die vat op haar krijgen en
daarom buitengewoon gevaarlijk kan wor
den.
Want zóó, als een ijsschots een geweldig
.vernietigende kracht kan ontwikkelen, zóó
kan ook de massa, opgezweept en tot een
onberedeneerde razernij opgevoerd, worden
tot een verwoestende lawine, tot een soort
van redelooze natuurkracht, welke, buiten
elke moraliteit staande, eenvoudig zich uit
leeft.
Dan komt de bruut, de instinctieve oer-
mensch los, dan doorbreken hax-tstochten
,.de belemmeringen van traditie, fatsoen, ze
delijkheid, religie en is er het genieten van
het. leed en den ondergang van anderen.
Het zou zelfmisleiding zijn om deze dingen
te ontkennen. Wie zin heeft voor de werke
lijkheid moet het aandurven de massa te
zien zóó als ze is. Dit moge niét altijd pret
tig zijn, nuttig is het ongetwijfeld, omdat
het ons voor teleurstellingen behoedt èn
omdat het ons een aanwijzing kan zijn voor
wat. ons ten opzichie van die massa te doen
gtaat.
Oók omdat wij daardoor veel leeren be
grijpen, wat ons anders volkomen raadsel
achtig zou blijven.
Maar ik weet tegelijkertijd dat diezelfde
massa ook tot een groot en zuiver elan kan
worden opgevoerd, wanneer een beroep
wordt gedaan niet op haar dierlijke drif
ten, maar op haar diepere menschelijke ver
langens.
In ieder geval hebben wij, hoe wij haar
mogen beoordeelen, te rekenen met het feit,
dat vooralsnog die massa er i s. En dat zij
nog lang niet toe is aan de overwinning
.van de kudde instincten. En nu kunnen wij
trachten zooveel mogelijk den kuddegeest
te bestrijden en het individualisme, den
drang naar bewuste persoonlijkheid, te be
vorderen, voorloopig mogen wij nooit uit
het oog verliezen, dat de massa, om een
woord van den Spaanschen filosoof Ortega
,te gebruiken, een horde is en dat deze horde
zoowel ten goede als ten kwade in beweging
kan worden gebracht.
Na deze kleine uitweiding over het be
grip massa en haar karakter kom ik tot de
.eigenlijke bedoeling van dit artikel.
Op alle mogelijke manieren wordt de
massa in onzen tijd vertrouwd gemaakt met
de gedachte, dat oorlog een onvermijdelijk
Verschijnsel is in de wereld en dat zij zich
dus op een oorlog in de toekomst heeft in
te stellen. Dit is niet alleen het geval in
de dictatuurlanden, maar evenzeer in de de
mocratische staten, waar het opkomend
fascisme nog geen volslagen succes heeft
weten te behalen.
Wanneer wij een vergelijking maken tus-
schen het heden en tusschen den tijd van,
laat ik zeggen 20 jaar geleden, dan treft het
ons in hooge mate, dat er een zeer groote
verandering heeft plaats gegrepen in de
mentaliteit der massa, welke stelselmatig
beinvloed wordt in één bepaalde richting,
n.1. die der geweldsverheerlijking. Het mi-
litairisine vóór 20 jaar scheen op verheugen
de wijze in discrediet te geraken. Men leefde
sterk onder den indruk van de gruwelen,
welke de oorlog van 19141918 had gebracht
Het scheen of een geest van verzet daartegen
algemeen opkwam in het hart der volken.
Daarmede gepaard ging het verschijnsel,
dat de nationale gedachte verdrongen werd
door de internationale cn een verlangen
naar verbroedering der volken zich sterk
deed gelden.
Met leede oogen werd dit aangezien door
allen, die, óf omdat zij zich nooit hadden
kunnen losmaken van de oude mentaliteit
(de beroepsmilitairen) óf omdat zij belang
hadden bij de oorlogsindustrie, het militai
risme wilden handhaven. Zij wisten drom
mels goed, dat hun positie zwakker werd,
dat hun winsten gevaar liepen. En zij in
de eerste plaats zijn het geweest, die alles
hebben getiaan wat in hun vermogen was
om de massa te bewerken in hun geest. Op
pijnlijk duidelijke wijze kunnen we dit con-
stateeren in de dictatuurstaten. Italië en
Duitschland worden bewust en stelselma
tig vermilitairiseerd. Daar wordt het kind
van de prilste jeugd af groot gebracht in
de idee, dat een volk sterk en weerbaar
moet zijn. Men behoeft er het bekende boek
van Adolf Hitier „Mein Kampf" slechts op
pervlakkig voor door te lezen om hiervan
overtuigd te worden. Een idiote verheerlij
king van het eigen volk leidt, zoowel in
Duitschland als in Italië, tot een waanzin
nig nationalisme. De uniform komt weer in
eere en wordt als een bijzondere onderschei
ding beschouwd. Het legerwordt met de
noodige fanfare en bombast, met praal en
pracht aan het volk vertoond. En daarbij
wordt gespeculeerd op allerlei onbewust le
vende neigingen in de massa.
Wat wij in Duitschland en Italië waarne
men, kunnen wij, hoewel in mindere mate,
overal elders waarnemen.
Daarmede gepaard gaat een tot in het
waanzinnige opgevoerde vermeerdering van
de uitgaven voor het militairisme. Milliar-
den worden weggeworpen voor de bewape
ning. En ook hier kunnen wij weer opmer
ken dat de dictator-landen als gangmakers
optreden. En het verzet tegen de lasten,
welke daardoor aan de volken worden op
gelegd, is nauwelijks merkbaar. De massa
wordt vertrouwd gemaakt met de gedachte,
dat dit alles noodig is, dat volkskracht be-
teekent. niet geestelijke, maar physieke weer
baarheid, dat volkseer niet bestaat in het
cultureel hóóg staan, maar in het heer-
schen over anderen, in macht en uiterlijke
grootheid. In verband daarmede doen de
oude symbolen weer opgeld: de vlag, de
wimpel, het hakenkruis, de wolfsangel, de
hameren—sikkel. Voor duizenden, tien
duizenden krijgen deze een religieuss en
magische bet eekenis. Zóó als de primitieve
mensch opzag naar zijn totem, zijn afgods
beeld, zoo ziet menig modem mensch op
tot de vlag of tot een ander nationaal sym
bool.
Het zal bij eenig nadenken voor ieder
duidelijk zijn dat, waar zulk een mentali
teit aanwezig is, het niet moeilijk is om
op een gewenscht oogenblik (dit oogenblik
wordt gekozen door hen, die belang hebben
bij den oorlog en er winst en voordeel mede
meenen te kunnen behalen) den oorlog te
doen uitbreken en dien oorlog zelfs popu
lair te doen zijn. Het recept voor dit laat
ste is uiterst eenvoudig: door middel van de
pers en de radio wordt de massa bewerkt en
daarbij zorgt men er voor altijd maar weer
een beroep te doen op de reeds lang van te
voren aangekweekte gevoelens. Angstvallig
wordt er voor gezorgd dat geen enkel gun
stige meening over „den vijand" kan ont
staan. Met ongelooflijke brutaliteit wordt
door hen die „het publiek moeten voor
lichten" gelogen. De gemeenste dingen van
den vijand worden verteld. Er wordt ge
vraagd of een volk (dat is dan het volk, dat
„bewerkt" wordt, dus het eigen volk) zich
mag laten vernederen, of het geen recht
heeft op zijn plaats onder de zon, of het
niet geroepen is een vooraanstaande rol te
spelen in de geschiedenis, of het niet een
groote cultureele roeping heeft te vervullen.
Wij kennen a.1 deze frasen. De groote dic-
tatorenmonden hebben ze luid genoeg uit
geschreeuwd en gaan daarmede nog dage
lijks voort.
Op deze manier is het mogelijk, dat in
strijd met alleredel ij k en zede
lijkheid binnen korten tijd-een herha
ling van 19141918 Europa en een groot
deel van de niet-Europeesche wereld weder
om zal maken tot een afgrijselijke hel van
vernietiging en moord, dat de verschillende
volksmassa's, door gewetenlooze bedriegers
opgezweept, elkaar op de laaghartigste wij
ze zullen trachten te verdelgen. Dan zal de
rede zwijgen, het geweten verstommen, de
zedelijkheid ontkend worden dan zal al
léén het geweld heerschen met als recht
vaardiging de leugen en het bedrog.
Dit vooruitzicht is verre van schitterend.
En menschelijke zwakheid komt er ligt toe
dit vooruitzicht te verdoezelen en het on
aangename en benauwende daarvan te ver
zachten door de troostvolle bewering dat
't nog heel vér weg is. Maar wie weet daar
van iets positiefs? Niemand. De internatio
nale verwikkelingen, de belangen der groo
te industrieën, der bankkapitalen, het drij
ven van machtbegeerige dictatoren kunnen
onverwacht tot een geweldig conflict voe
ren. Zóó als het schot van Serajewo in 1914
werd tot de lont, die de opgehoopte brand
stof in Europa deed ontvlammen zóó kan
een onverwacht voorval plotseling de span
ning, welke op 't oogenblik in de Europee-
sche wereld heerscht, tot uitbarsting bren
gen.
Een nieuwe wereldoorlog is in aantocht,
wordt stelselmatig voorbereid.
Ik schrijf dit waarachtig niet voor mijn
genoegen; ik doe 't met innerlijke droefheid
en weerzin. Maar ik moet het doen. Want
het kan niet nadrukkelijk genoeg gezegd
worden hoe dreigend het oorlogsgevaar in
de wereld is. En wat nog sterker is: hoe
ontzettend dit gevaar is.
Het is de vloek van dezen jachtenden
tijd, dat de meerderheid der menschen ge
weldig oppervlakkig wordt en maar zelden
er toe komt. zich lang cn ernstig met een be
paald verschijnsel bezig te houden. Even,
heel even kunnen zij er door geschokt en
DANKZIJ KLOOSTERBALSEM
„Ziezoo, dat Is achter den rug,
van mijn SPIT ben ik fijn afl
was de verzuchting, die ik slaakte,
toen ik na het gebuik van 2 potjes
Kloosterbalsem finaal van mijn spit
af was. Niet staan, niet zitten, niet
liggen te kunnen en toch vooruit te
moeten om de boterham te verdienen.
Door de vreeselijke spit, die in mijn
atuit begon en door mijn geheele rug
trok, was ik hulpeloos als een klein
kind. Vanaf het oogenblik, dat ik den
geneeskrachtigen Kloosterbalsem aan
wendde, begon mijn genezing. En nu
heb ik in geen 8 maanden meer een
aanval gehad." j Zw% u
AKKER'S ORIGINEEL TER INZAAI
„Geen goud zoo goed"
Onovertroffen bij brand- en snij wonden
Ook ongeëvenaard als wrijfmiddel bij
Rheumatiek, spit ta pijnlijke spieren
xchroefdoos 85 et Potten: 62J4 et en 1.01
Bergbeklimmer bewondert het fraaie uitzicht
aan heit denken gebrachit worden, maar
spoedig zijn ze weer met iets anders bezig,
om straks weer door een nieuwe gebeurte
nis geboeid te worden.
Deze oppervlakkigheid is noodlottig voor
de menschheid; voor de groote volksmassa's
in 't bijzonder, want zij worden in de eerste
plaats de slachtoffers daarvan.
Daarom is hot noodig die oppervlakkig
heid althans ten opzichte van den komen
den oorlog te overwinnen door cle menschen
te wijzen op wat hun te- wachten staat, als
die in voorbereiding zijnde oorlog inderdaad
werkelijkheid wordt.
Dat zal vreeselijk zijn!
Wij kunnen dit met absolute zekerheid
zeggen, omdat wij in den oorlog van Italië
tegen Abessiniö hebben gezien en nu in den
oorlog van de fascisten tegen Spanje nog
dagelijks kunnen zien hoe geen enkele men
schelijke overweging meer geldt. Dc moder
ne oorlog is volkomen genadeloos.
Kent li den naam Guernica?
Guemica is de oude hoofdstad van het
Baskenland. Deze stad is door de Franco-
troepen volkomen verwoest. Een regen van
zware vliegtuigbommen heeft, er een roo-
kende puinhoop van gemaakt. Op de vluch
tende bevolking niet-militairen oude
menschen, mannen, vrouwen, kinderen werd
een klopjacht gehouden met mitrailleurs.
Zelfs kudden schapen werden neergemaaiu.
Dit is barbarisme in opperste vorm. Dit
is een wreedheid zóó groot dat wij geen
woorden bezitten om haar te qualificoeren.
Maar een gevoel van weerzin, van walging
overmeestert ons als wij lezen, dat de bevel
voerende generaal Franco, na de inneming
van Bilbao, naar een kerk gaat om dank
baar neer te knielen voor een beeld van de
Heilige Maagd. Welk een verdoemelijke
huichelarij! Welk een geraffineerdgemccn
speculeeren op de kinderlijk bijgeloovige
gevoelens, die bij de onontwikkelde massa
nog voortleven.
Kent u den naam Navalperal?
Het ïs een stadje niet ver van Madrid,
dat reeds in 193G door Franco werd vero
verd. Een ooggetuige, de luitenant-kolonel
O Ito Zeltins schrijft daarover in dc II. P.
het volgende: „Den 25sten October 1936 zat
ik tusschen de rookende puinhoopen van
Navalperal, dat eens een stadje niet ver
van El Escorial, achter het front van Ma
drid, geweest was. Ik schreef toen in mijn
dagboek: Ik weet niet, wat de vieze, witte
hond van onbepaald ras in mij aantrok,
toen hij mij op den drempel van het stuk
geschoten huis op de buik tegemoet kroop
en klagend probeerde mij de handen te
likken. In de lange, eentonige rij van naar
rook, verkoold hout en lijken ruikende
ruïnes van Navalperal, was deze kleine
hond het cenige teeken van leven. Om mij
heen was alles verwoest leegte, volstrekt
zwijgen. Niet alleen menschen cn dieren
sterven, ook steden kunnen sterven, en dc
stad Navalperal aan het front van Madrid
was gestorven. Van de 3000 inwoners wa
ren slechts eenige honden cn katten over
gebleven, die in het verwoeste tehuis van
hun verdwenen meestei-s met roezende
trouw tevergeefs wachtten op den terug
keer van de bewoners. In alle nog overeind
staande huizen van de onheilspellend stille
straten hetzel-fde tafereel: allo nog aanwe
zige kasten geopend, de laden op den vloer,
tusschen een warboel van uitgehaald on
dergoed, klecdingstukken, boeken, papieren
en huishoudelijke voorwerpen. Vaak ging
ik tot aan mijn knieën in dezen chaos, als
ik rondliep tusschen hetgeen eens ordelijke
huisinrichtingen geweest waren. Door de
Marokkanen versmade zware bokalen en
eeuwenoude stukgesneden schilderijen in ge
broken lijsten lagen rond. Hier en daar aan
de muren hingen nog oude foto's cn fami
lieportretten en zagen als vragend op de
indringers neer. De kogels echter van de
moedwillige verwoesters en hun messte
ken hadden deze levenlooze gezichten in
blinde woede verminkt. Leeg waren de
stallen, waar eens het vee had gestaan, de
haat en vernielzucht van de plunderaars
had alles verwoest. In de reeks huizen wa
ren heel groote gapingen. Puinhoopen van
steen en zware, verkoolde balken lagen in
ondoordrengbare verwarring rond. De zwa
re vliegerbommen van de luchteskaders
van Franco en de zware granaten van de
nationalisten artillerie hadden niets heel
gelaten.
Op het met puinhoopen bezaaide marktplein
hief in het midden van de droge fonteinkom
de fontein figuur nog haar arm omhoog,
waaruit vroeger het levenschenkende water
met frisch geklater opgespoten was. Hier
stonden nog de buitenmuren van het hooge
stadhuis overeind. Door de leege gaten der
ramen zag men den blauwen hemel. De
steenen toren met de oude klok en haar
versierde wijzers was, vreemd genoeg, ge-
Voeten verstijfd door rheuma-
tische pijnen
Nu vrij van pijn Kan weer
g'ewoon loopen
„Mijn voeten en enkels waren verstijfd
door rhcumatische pijnen en ik moest 8
weken in bed blijven, niet in staat mijn
voeten op den grond te zetten. I'k dacht niet
ooit weer te kunnen loopen. Toen haalde
een kennis mij over een flacon Kruschen
Salts te koopen. Reeds na een weck voelde
ik mij beter en na 3 flacons kon ik weer
zonder moeite loopen. Dikwijls heb ik aan
beterschap gewanhoopt, maar ik voel me
nu gezonder en gelukkiger dan ooit te vo
ren". Mevr. F. A. II. te W.
De werking van Kruschen Salts berust
op het feit, dat de verschillende zouten,
waaruit dit is samengesteld, de afvocrorga-
nen aansporen tot een natuurlijke werking.
Alle schadelijke afvalstoffen, als urine
zuur, wat in de meeste gevallen de oorzaak
is van rhcumatische pijnen, worden regel
matig verwijderd. Kruschen Salts is ver
krijgbaar bij alle apothekers en erkende
drogisten a f 0.40, f0.75 en f 1.60 per flacon.
Let op, dat op het étiket op de flesch, zoo
wel als op de buitenverpakking de naam
Rowntrce Ilandcls Mij., Amsterdam, voor
komt.
spaard gebleven, maar dreigde ieder oogen
blik naar beneden te vallen. Hier en daar
staken in het midden der straat en op de
hoeken der huizen, merkwaardige onder-
aardsche bouwwerken uit den bodem: de
met balken cn een dikke aardlaag bescherm
de schuilplaatsen tegen vliegerbommen en
artillerie-projectielen. Uit deze donkere,
half begraven holen kwam een doordringen
de lijkenlucht: blijkbaar lagen nog doelen
van menschelijke lichamen hier onder het
puin."
Genoeg! Dit is de moderne oorlog. Dit is
wat ons te wachten staat.
Wat daartegen te doen? Moeten de vol
ken zich maar neerleggen bij het feit, dat
te eenigcr tijd als een onafwendbaar nood
lot uitbreekt en hen verdelgt? Moeten zij
blijven onder de suggestie van de nationa-
listisch-militairistische propaganda, opdat
zij toch maar oorlogsbereid zullen zijn en
eventueel voor het vaderland hun leven
zullen laten?
Het schijnt, dat velen zoo gaan denken.
Het is of bij tienduizenden de vredeswil
verslapt en het zedelijk bewustzijn ver
flauwt. Zelfs bij hen, die ééns vurige strij
ders tegen oorlog en militairisme waren,
kunnen wij dit opmerken.
Zij twijfelen aan de mogelijkheid, dat de
volken-zélf d.i. de breede massa's, die ^och
niets dan vrede verlangen, in" staat zullen
zijn den oorlog en het militairisme uit te
bannen.
En toch zal dit moeten gebeuren. Daartoe
is noodig dat tegenover de propaganda, wel
ke tot oorlogsbercidheid voert, een andere
wordt gesleld, n.1. de propaganda voor den
vrede, voor de internationale gedachte, voor
de sociale gerechtigheid.
Deze laatste propaganda kan alléén gevol
gen hebben, wanneer zij een beroep doet
niet op de dierlijke instincten van de
massa, m aar op de betere verlangens op
de sociale, op de zuiver-menschelijke gevoe
lens, die óók in die massa leven. Zoolang
de massa kudde blijft, zal zij geneigd zijn
zich te stellen onder de leiding van sterke
persoonlijkheden. Het hangt er maar van
af of deze persoonlijkheden haar willen ge
bruiken voor eigen materieele doeleinden
(winst- en machtshonger!) of voor de ves
tiging van een hoogerc cultuur.
En wanneer ik nu onzen verwarden tijd
IN ELK GEZIN EEN DOOSJE
WITTE KRUIS POEDERS
EN U HEBT DE
APOTHEEK.
/N HUIS I
Verltrljgboar ook
In cachet- en
tabletvornv
tracht te begrijpen, dan zie ik twee stxoo-
mingen, die onder allerlei vórmen zich af-
teekenen. De ééne wil de massa nationalis-
tisch-militairistisch beïnvloeden, de andere
wil haar universeel-menschelijk voeren tot
den strijd voor vrede en gerechtigheid.
De tweede strooming is tegenover de eer
ste ongetwijfeld zwak. Nóg zwak, maar zij
heeft dit belangrijke vóór dat zij op de be
tere gevoelens èn op de rede zich beroept
Daarom zijn haar kansen groot. Naar mijne
meening zelf zóó groot, dat zij de eindover
winning zal inoeteu behalen. Want on
danks alles wat de wereld van het heden mij
te zien geeft, ben ik er rotsvast van over
tuigd, dat de massa's ééns het waanzinnige
leven van thans moe zullen worden. Een
wereld die zóó innerlijk verscheurd is als
de onze, die zóó chronisch tot de gruwelijk
ste gemeenheden voert, kan niet blijven
voortbestaan.
Hiervan de massa's te doordringen ïs onze
eerste en voornaamste taak.
Wat daarvan de allereerste gevolgen zul
len zijn, kunnen wij nu reeds vaststellen.
Daar zullen in groeiend aantal uit de mas
sa opkomen de sterken, de durvenden, die
hun innerlijke gevoelens willen uitleven en
derhalve voor het oorlogswerk zich niet
meer wcnschen te leenen.
De Haagsche Post heeft kort geleden een
merkwaardig onderzoek ingesteld. Zij heeft
n.1. een antwoord verzocht op de vraag:
„Waarom zijn Moeders trotsch op haar
Zoons?" Meer dan honderd moeders hebben
dit antwoord gegeven. Verschillende ant
woorden zijn in het blad afgedrukt. Eén
daarvan heeft mij zeer getroffen en daarom
geef ik het hier weer. Het staat in onmid
dellijk verband met het onderwerp van dit
artikel.
„Daarom ben ik trotsch op mijn zoon:
Omdat hij zijn moeder bloemen geeft (bui
ten Moederdag). Omdat hij dienst weigerde
om nimmer moeders, zusters, broeders en
vaders te moeten vermoorden. En om deze
reden voor zeer vele betrekkingen niet in
aanmerking kwam. Daar hij niet kon lan
terfanten nam hij de petroïeumkar op om
daarmede zijn brood te verdienen, hoewel
hij zeker voor iots anders in de wieg was
gelegd. Ik hen trotsch op hem, omdat hij
de liefde jarenlang buitensloot, hoewel de
dokter hem aanried te trouwen. Maar hij
achtte zichzelf niet gezond genoeg om een
vrouw gelukkig te maken. Ik ben trotsch
op hem, omdat hij stilletjes, ten behoeve
van zijn eenige zuster, extra werk aannam,
om haar bij haar muziekstudie te helpen.
Deze zuster is gestorven juist toen zij op
punt was naar laatste examen te doen. Toen
heeft hij, hoewel hij zelf gebukt ging onder
hot vreeselijke leed van zijn zuster's heen
gaan, zijn moeder het diepe leed zóó weten
te verzachten, dat die moeder gerust durft
te zeggen, rijk en gelukkig te zijn met haar
zoon, die uiterlijk een gewone jongen is,
maar innerlijk door zoo'n fijnen geest geleid
wordt, dat ik, was hij niet zoo gewoon een
voudig, zijn ruwe werkhanden wel telkens
zou willen kussen. De directeur van de straf
gevangenis, waar mijn zoon zijn straf we
gens dienstweigering uitzat, heeft mij bij
een bezoek (hoewel ik hem heusch niet
vriendelijk tegemoet kwam) te kennen ge
geven, blij te zijn geweest kennis te maken
met de moeder en de zuster van dezen
dienstweigeraar.
EEN MOEDER.
Zulke moeders, zulke zonen zijn een be
lofte voor de toekomst.
ASTOR.
iraiiiiiraiiiCT p
meer noodig.
Eén paar glazen voor ver zien
en lezen, per paar f 4.bij
Oogonderzoek gratis.
te SCHAGEN.
Ziekenfondsleverancier.