De laatste dagen
der gangsters
DE DRIE MUSKETIERS
DEIJ
J
Romantische bankbiljetten
Geen oorlogsgevaar, zegt
Zuid-Afrika's premier
EIMELIJKE
STRIJD
lil de gevangenis in zee bestaat
geen hoop op redding!
Het Amerikaansche Duivelseiland.
„Hij, die hier binnen treedt, laat
alle hope varen". Dit zijn de woor
den, waaraan men onmiddellijk
denkt, wanneer men iets bijzonders
leest over het Amerikaansche „In
ferno", het „Amerikaansche Dui
velseiland", voor de gouden kust van
San Francisco, waar de gevaarlijk
ste gangsters van Amciïka hun
laatste levensdagen doorbrengen, en
waar Al Capone per telefoon zaken-
gesprekken met zijn vrouw voert.
Reeds zeer veel heeft men gehoord en ge
lezen over de geheimen, kwellingen en vei'-
schrikkingen van het eiland Alcatraz, waar
de grootste misdadigei-s van Amerika hun
laatste dagen slijten. De berichten hierom
trent zijn slechts voor de heltt waar. In den
gewonen zin des woords komen er geen pij
nigingen voor. Alcatraz is nog veel vree-
selijker. Het is een „Inferno" van Dante,
waarvan men kan zeggen: „hij, die -hier
binnentreedt, laat alle hope vai-en". Het is
er geregeld en gecompliceei'd als een uur
werk. De wet van Alcatraz is „zwijgen".
Ontvluchten is onmogelijk. Er bestaat hier
niet de minste hoop. Het leven is mecha
nisch. Door hun venster kunnen de gevan
genen het werkelijke leven aanschouwen:
vlak bij, op een afstand van P/2 kilometer,
de pi'achtige kust van San Francisco, witte
zeilbooten, palmenBinnen de muren
van deze vesting gaat alles technisch en
mechanisch....^
Een onneembare veste.
Het eenige fantastische aan Alcatraz zijn
de voorzorgsmaatregelen tegen overvallen
van buiten en tegen de ontvluchtingspogin
gen van gevangenen. Het eiland Alcatraz is
een vierkante rots in zee. Geen boom, geen
struik groeit er. Een middeleeuwsche roof
ridder zou er graag zijn tenten opgeslagen
hebben. Men beboett ook geen poging te
doen, het eiland te benadei'en. In de eerste
plaats gaan er sterke stroomingen langs hef.
eiland, waardoor iedere boot bijna omslaat
en waarin zelfs de beste zwemmers ver
drinken. En wanneer men er toch in slagen
mocht, het eiland tot op 300 meter te bena
deren, dan zouden onmiddellijk de waar
schuwende sirenes weerklinken. Maakt het
schip niet, onmiddellijk rechtsomkeert, dan
beginnen de kanonnen te werken. Tegen
vliegmachines heeft, men afweergeschut. Het
vliegen boven Alcatraz is onder alle om
standigheden verboden, 's Nachts zoeken
schijnwerpers voortdurend den hemel af.
Het bestuur van de gevangenis wil
nu een-keer geen risico op zich nemen
De gevangenen zijn gevreesde gang
sters. zooals Al Capone, Kelly, Al-
vin Karpis, Collier, Henry Larry.
Hun benden zouden het op een dag
toch wel eens in het hoofd kunnen
halen, de poorten van Alcatraz te
openen. De overvallen op groote
banken en het openen van safé's
bieden veel grootere moeilijkheden,
dan het, veroveren van een gevan
genis. Uitgaande van deze meening,
heeft het Amerikaansche departe
ment van Justitie liet technische en
mechanische wereldwonder Alca
traz geschapen,
IJzeren tucht.
Voor de gevangenen bestaat niet de min
ste kans om te ontvluchten. Gecompliceerde,
elcctrische signalen melden de geringste
storing. Ieder punt van het gevangenister
rein is met machinegeweren bereikbaar. De
discipline is buitengewoon streng. Be
halve tijdens de enkele vrije uren, mogen
de gevangenen niet; met elkaar spreken. Er
zijn. uitsluitend cellen voor één persoon.
En toch gelukte hot eens een gevangene,
een poging tot ontvluchten te ondernemen.
Zijn avontuur was echter van korten duur.
Bij zijn eerste schrede in de vrijheid werd
hij door tientallen kogels uit de machine
geweren ter aarde geworpen.
Bezoeken geschieden onder de
zorgvuldigste controle.
Feitelijk mogen de gevangenen ook geen
bezoek ontvangen. Dit is wel een van de
grootste kwellingen. Maar in de practijk is
men iets toeschietelijker. Bij goed gedrag
mag eens per maand de vrouw of moeder
van den gevangene deze een bezoek bren
gen. Evenals de gevangenen staan ook <lc
bezoekers onder voortdurend toezicht van
de bewakers. Eer zij den ontvangkamer be
treden, moeten zij door een kamer gaan,
waar een elcctrische ..metaal-detector" op
gesteld staat. Het geringste stukje metaal,
dat men in zijn zak heeft, een mes en na-
gelvijl incluis, wordt door het gehuil der si
renes aan het licht gebracht. De ontvang
kamer is door een metalen wand weer in
twee declcn verdeeld. Aan den oenen kant
zit de gevangene, aan den anderen kant de
bezoeker. Zij zien elkaar slechts door een
klein rond venster, dat uit glas gemaakt is,
tegen kogels bestand. Het gesprek gaat per
telefoon!
De vrouw van Al Capone.
Tot de regelmatige bezoekers behoort de
vrouw van Al Capone. Onder verschillende
schuilnamen, meestal als Marie Duval leidt
zij een uiterlijk rustig leven tusschen New
York, Chicago en San Francisco.
In werkelijkheid heeft zij het ech
ter buitengewoon druk. Het is na
melijk haar taak, het kapitaal van
haar man te behceren en te vermeer
deren. Geheimzinnige beschermers
van Al Capone hebben er voor ge
zorgd, dat zijn millioenen vermogen
niet geconfiskeerd werd. Gedurende
de paar minuten, dat hij met zijn
vrouw mag spreken, worden haastig
de beurdszaken behandeld Nooit een
persoonlijk woord. Daarvoor is geen
tijd
De koning der onderwereld door
zijn medegevangenen aangeval
len.
Al Capone wordt door dc andere gevan
genen gehaat. Er zijn daar geen berouwvol
le zondaars. Zij benijden den voormaligen
koning van de Onderwereld om zijn vroe
gere macht, en zij verwijten hem, dat zij
eens bang voor hem waion. Een jaar gele
den werd hij in de gevangenis door de an
deren overvallen. Met een schaar brachten
zij hem een wonde iri zijn rug toe.
Het ergste voor de gevangenen in Alcatraz
is. dat zij vergeten worden. Toen zij nog
heerschten en bestuurden, bewonderde men
hen als helden, maakte men films van hen.
De kranten maakten op de voorpagina's
melding van hun daden; zij woonden in
paleizen aan de palmenkust van Florida en
de voorname clubs wilden hen graag tot lid
hebben. Thans zijn zij vergeten. Zij hebben
geen naam meer. Al Capone is nu bijvoor
beeld nummer 18. Evenals tooneclspelers,
wier carrière mislukt is lijden zij onder het
feit, dat zij vergelen zijn.
Een dag en nacht verlichte cel.
Er bestaan drie graden van straf. Dc
minst zware straf is afzondering in de cel.
Deze straf kan verzwaard worden door het
verbod van lezen en brieven ontvangen.
De derde straf bestaat in een dag cn nacht
verlichte cel. Dc zwaarste straf kan alleen
met het woord „kelder" aangeduid worden.
Hij lijkt het meest op een middeleeuwsche
kwelling, met de meest geraffineerde tech
nische hulpmiddelen Hiervoor hebben dc
gevangenen een geweldige angst. De kelder
is een onderaardsch vertrek en stamt'uit
BELOON'ING EN STRAF.
„Athos heeft gelijk," zei d'Artagnan,
„We moeten den brief verbranden. Maar de
kardinaal kan misschien ook nog uit deze
asch lezen wat hij wil."
„Zeker," antwoordde Athos.
„Maar wat zullen we dan doen?" riep
Porthos.
„Kom eens hier Grimaud", riep Athos,
De geroepene kwam direct.
Als straf voor je geschreeuw, eet je dit
stuk papier op; als loon voor dezelfde over
treding drink je tevens dit glas wijn op.
Maar pas op, behoorlijk kauwen."
Grimaud glimlachte, zag het glas wijn
cn kauwde geducht,
„Zoo, riep Athos, „cn nu dit glas wijn.
Je hoeft ons niet te bedanken. De kardinaal
zal wel niet op het lumineuze idee komen,
om jou den buik te laten open snijden."
De kardinaal bromde bijna op hetzelfde
oogenblik: „Die vier kei-els moet ik voor
me zien te winnen."
MYLADY EN DE SPIEGEL.
Mylady was in droeve gedachten verzon
ken. Met brandende oogen dacht ze er over
na hoe ze zich het beste op mevr. Bonacieux
Buckingham en d' Artagnan zou kunnen
wreken.
D' Artagnan kende haar geheim cn zo
had zich vast voorgenomen, dat niemand
haar geheim zou kennen zonder daarvoor
te sterven. Hij hield haar gevangen, hij was
het die haar in dc verbanning hield. Hij
kende haar zwager cn hij moest hem hebben
geschreven.
Waren rle eerste dagen der gevangenschap
ook moeilijk geweest, toch gelukte het haar
zich zelf meester te worden.
„Het is dom van mij, me zoo aan te stel
len," zei ze en wierp een blik in den spie
gel. „Niet kwaad worden. Kwaad worden
is een teckcn van zwakte. Daarmede bereikt
men niets."
den tijd, toen Alcatraz nog een militaire
post \wis. De wanden van de cel bestaan
uit beton, cn zij be\at geen een meubel
stuk. Een hoek van het vertrek ligt wat
hoogcr, dan de drie andere boeken. Naar
gelang van dc straf, kan de cel tot een
bepaalde boogie onder water gezet worden.
Na een verblijf van eenige dagen in dit
vertrek, is de zondaar wel gekalmeerd
Men noemt het eiland Alcatraz wel het
„Amerikaansche Duivelseiland". Maar deze
vergelijking is niet goed. Op Cayeune be
staat nog hoop. De Fransche misdadigers
weten, dat zij van Cayenne kunnen ont
vluchten, wanneer zij er maar den moed toe
bezitten. Daar sterft de hoop nooit, zooals
op het, klcino eiland in de prachtige bocht
van San Francisco
Wie meenen mocht, dat dc Bank
van Engeland, het wereldberoemde
financieele instituut te Londen, een
nuchtere onderneming is, vergist
zich. In het archief van deze bank
bevindt zich eenromantischeaf-
deeling, een kleine, doch zeer be
langwekkende tentoonstelling, die
zoowel avonturen van bankbiljet
ten bevat, als eenige series raritei
ten op het gebied van financiën.
Joo heeft m'en hier liet merkwaardigste
bankbiljet ter wereld bewaard, dat eenige
tientallen jaren geleden een beslissende rol
heeft gespeeld bij het lot van een mcnsch.
Op een biljet van vijf pond zijn de volgende
woorden geschreven:
„Wanneer dit biljet in handen komt van
John Dcar te Lenghill bij Carlisle, dan moge
hij weten, dat zijn broer in de gevangenis
van Algiers opgesloten zit." Dit bankbiljet
heeft werkelijk den weg gevonden naar
den man, voor wien de boodschap bestemd
was. John Dear stelde onmiddellijk alle
pogingen in 't werk om zijn broer in vrij
heid te krijgen, hetgeen clan ook na eenige
maanden inderdaad gelukte.
Een aanklacht.
Een ander bankbiljet, dat in het archief
van dc bank van Engeland bewaard wordt,
vertelt een eigenaardige geschiedenis. In
liet jaar 1813 werd Lord Cochrane onschul
dig veroordeeld wegens financieel bedrog.
Hem werd evenwel dc gelegenheid gebo
den zich legen een borgstelling van 1000
pond de vrijheid te verschaffen.
De Lord, wiens onschuld later bewezen
werd, schreef in zijn cel op een dor bank
biljetten, waarmede hij zijn straf betaalde,
„Daar mijn gezondheid door de lange hech
tenis veel geleden heeft, en daar mijn on
derdrukkers besloten mij of van mijn ver
mogen of van mijn gezondheid te berooven,
leg ik mij bij deze afpersing neer, in de
hoop, dat ik nog lang genoeg zal leven om
den workelijken schuldige aan het gerecht
over te leveren. Cochrane, 3 Juli 1815."
Een ander curiosum van deze verzameling
is het oudste bankbiljet ter wereld, ter
waarde van 555 pond en dat gedagteekend
is 19 Octobcr 1099.
Doodstraf op bankbiljetvervalsching.
Ook bevat het archief tal van valsche en
vervalschle bankbiljetten. Het spreekt van
zelf, dat hier het eerste valsche bankbiljet
bewaard wordt, waarvan dc bank het slacht
offer geworden was. Vroeger stond op het
namaken van bankbiljetten de doodstraf
De eerste terechtstelling wegens een derge
lijk misdrijf vond in 1780 plaats.
Ontstemd over Engeland's wei-
dering de protectoraten over te
dragen.
In het interview, dat de Zuid-Afrikaan-
sche president Hertzog, den correspondent
van Reuter hij zijn terugkeer uit Engeland
heeft toegestaan, verklaarde de premier
omtrent den internationalen toestand: twee
dingen zijn mij duidelijk gebleken, 1, Er
hcerscht geen oorlogsstemming onder de
Europecsche volken. Elk wensclit den vrede
te handhaven.
2. Geen enkele der regeeringen van de
groote mogendheden in Europa is tot her
bewapening overgegaan voor een andere
reden dan zelfverdediging.
Wanneer men den toestand van deze twee
gezichtspunten beziet, is er, aldus Hertzog,
geen enkele reden om te gelooven, dat de
herbewapening van Europa tot een oorlog
zal leiden.
Voorts gaf hij uiting aan zijn teleurstel
ling over de houding der Britsche regee
ring, die niet bereid is de protectoraten aan
dc Unie van Zuid-Afrika over te dragen.
I-Iij voegde hieraan toe, dat. het verzet hier
tegen blijkbaar zijn ooi-zaak vindt in een
verkeerde opvatting die bestaat ten aanzien,
van de ware toestanden, welke in de protec
toraten hecrschen en welke onder het be
stuur van dc Unie anzienlijk zouden kun
nen worden verbeterd.
Het betreft hier het. vroegere Duitsche
ZuidWestAfrika, dat namens den Vol
kenbond onder Engelsch protcctoraaat staat
en onmiddellijk grenst aan de Unie van
Zuid-Afrika.
door Michae! Corvin
51.
Zij nam haar hoofdredacteur een oogenblik
op voor zy opgewekt en onbevangen haar
Londensche ervaringen' begon te vertellen. Zij
dankte Mersheim voor de toestemming, die hij
haar gegeven had om ook voor de United
Service, deze groote organisatie voor pers
berichten, te mogen wei-ken en nam toen
glimlachend de witte blaadjes en het foto-
grafiealbumpje uit haar kleine koffer. Op
Mersheim's niet begrijpenden blik vex-klaarde
zjj hoe men den inhoud van deze onschuldige
papiertjes zichtbaar kon maken en beleefde
zij de vreugde te zien, hoe haar overbuurman
schrok en de handen van het gevaarlijke
materiaal terugtrok. Hij hoestte en begon te
spreken, maar bleef nog eens steken, voor
hij haar vroeg, of zij niet met hem mee wilde
gaan naar het Ministerie van Buitenlandsche
Zaken, waar hij haar met den referendaris,
Dr. Dongen, bekend kon maken, die stellig in
deze dingen, hij wees op de uitgestalde
blaadjes, groot belang zou stellen. Hij zou
niet gaarne alleen...
Esther verklaarde zich glimlachend bereid
om mee te gaan. Zij pakte de documenten
weder in en verliet met Dr. Mersheim het
gebouw om zich naar de Wilhelmstrasse te
begeven.
Het onderhoud met Dr. Dongen duurde
slechts kort en had met zulk een eenvoudig
heid plaats, dat het Esther verheugde. Deze
referendaris was wel heel anders dan het
type, dat zy tot nu toe van zulk een ambte
naar had voorgesteld, maar bij haar vroegere
jacht naar nieuwtjes had zij ook nog nooit
ambtenaren als Dr. Dongen ontmoet. Hij
was hoffelijk, stil en bedaard en in zijn stem
klonk een toon van niet hinderlijke meerder
heid. Op onbevooroordeelde menschen werkte
zijn gedrag kalmeerend en Esther begreep on
middellijk, dat men geen geschikter man had
kunnen uitzoeken om zich tegen gevaarlijke
nieuwsgiei'igheid te verweren.
Reeds na enkele weinige woorden schakel
de hij Mersheim volkomen uit, hoewel de
hoofdredacteur dit zelf niet eens bemerkte.
Dongen bespaarde zich lange inleidingen. Hy
nam het nieuwe materiaal in ontvangst, zon
der te verhelen voor hoe belangrijk hij het
hield en zond het dadelijk door naar het ont-
cijferingsbureau, zoodra Esther hem de nood
zakelijke chemische behandeling der blaadjes
had uitgelegd. Toen deelde hij haar mede, dat
de familie Patterson bewaakt werd en dat
Ray Jeffers den laatsten tijd belangstelling
voor Japan aan den dag legde. Zij was met
een zekeren Tsun in aanraking gekomen en
was nu vaak in diens gezelschap.
Esther luisterde oplettend en onaangedaan
toe. Zoo, zoo. Japanpees dus. De naam was
haar niet bekend, maar zij dacht aan George's
brief en aan alles, wat hij haar over zijn Azia-
tischen vriend geschreven had. Intusschen
keuvelde Dongen op zijn luchtige en opper
vlakkige manier voort.
„Ik denk, dat u nu hier wel een paar we
ken zult willen uitrusten, juffrouw Raleigh.
Dr. Mersheim geeft u stellig graag een maand
vacantie om weer op krachten te komen. U
hebt in Londen dan ook duchtig gewerkt)
Mocht u soms bepaalde wenschen hebben
wenschen van een bijzonderen aard dan
sta ik natuurlyk altijd tot uw dienst. Het zal
het beste zijn, dat u mij echter niet hier op
het departement opbelt. Men is niet altijd in
zijn kamer en ook is het hier meestal niet zoo
erg rustig. U begrijpt mij wel? Mijn particu
liere nummer is West end 11386. Daar ben ik
op den laten namiddag steeds te bereiken.
Mocht u overigens toevallig mevrouw Jeffers
of dien Japannees zien, of iets van hen hoo-
ren, wees dan zoo goed eraan te denken, hoe
my dit interesseert."
Esther lachte. Zoo begon dus haar „vacan
tie". Een verlof van den dienst aan het front
moest met excercities in het achterland aan
gevuld worden!
Zij bedankte Dongen en vertrok met Dr.
Mersheim, die niet recht wist, of hij trotsch
op zijn medewerkster moest zijn, dan wel of
hij zich maar liever langzaam aan op een af
stand van haar moest gaan houden. Hij vroeg
haar, of zij voorloopig in Berlijn dacht te blij
ven, wat Esther bevestigde, voor eenige da
gen althans.
Daarbij schoot haar Selfride's opdracht om
naar Kranzlcr te gaan, weder te binnen. Zij
nam afscheid van haar chef en reed naar haar
hotel. Even aarzelde zij nog. of zij toch maar
nient liever haar intrek bij haar moeder zou
nemen, maar toen besloot zij, dat dit voorbij
was. Zij verzocht den portier de eerste groote
kamer, die vrij zou komen, voor haar te re
serveeren. daar de ligging van dit hotel haar
wel aanstond en het bovendien ook niet zoo
opvallend was, dat men haar verblijf hier
verkeerd zou kunnen uitleggen, ook niet. wat
haar achtenswaardigheid als particulier per
soon betrof. De rest van den dag besteedde
zij aan het rangschikken van haar bezittin
gen en het nog eens kalm overlezen der brie
ven, die zij te Londen slechts vluchtig door
gevlogen was. Reeds vrjj laat op den avond
ging zij uit om weer eens in Berlijn, haar
Berlijn, rond te kijken. Er was niets veran
derd, niets behalve zijzelf.
Zij wandelde langs de winkels in de Tauent-
zienstrasse, welker etalages zij vroeger met
een vage wangunst voorbijplacht te loopen.
Nu kon zij eiken winkel, dien zij maar ver
koos, binnentreden en koopen, wat haar be
viel maar nu beviel alles haar veel minder
dan vroeger. Een paar maal werd zij lastig
gevallen en aangesproken, wat eens een heel
avontuur voor haar geweest was, hoewel
eenigszins pynlijk, maar thans was het iets
zoo onbeduidends, dat zij er geen woord en
nauwelijks een gebaar aan verspilde.
Nu zat zy in het café naast de Gedacht-
niskirche en om haar heen hoorde zij het gon
zen van vele stemmen, dat klonk als het op-
boi-relen van luchtbellen van den bodem van
een meer, die rhythmisch aan de oppervlakte
barstten. Belangrijker was het ook wel niet,
maar toch voelde zij zich hier thuis en be
haaglijk. De rookerige zaal was haar ver
trouwd. Dc bekringde marmeren tafeltjes
hadden hier zoo'n bijzondere manier om zich
voor de gasten te plaatsen en op hun ijzeren
voeten te wankelen, dat de koffiekoppen voet
baden moesten nemen.
Zij bleef zitten en staarde voor zich heen.
Zij werd weer vroolyk en knipoogde opge
wekt door den rook, dien zij zelf met behulp
van veel sigaretten hielp verergeren en be
merkte toen plotseling verbaasd hoe laat het
reeds geworden was. Zij stond op en liep de
weinige schreden naar den overkant naar
haar haar hotel, waar zij spoedig na meer
dere dagen in den eersten, rustigen slaap ver
zonken lag. Voor het inslapen had zij nog
vluchtig aan haar moeder gedacht en aan
George Herdemerten morgen zou zij be
paald en reeds ging haar adem rustig en
gelijkmatig, terwijl de jacht der auto's om de
kerk nog urenlang voortduurde.
George was binnen een zeer korten tjjd
reeds goed ingewerkt en het was inderdaad
een zeer interessant veld, aan welks ontgin
ning hij moest medehclpen. Professor Berger
had de eerste schreden naar zijn arbeid reeds
achter den rug. De uitwerking der eenvoudige
..beroepsgassen", zooals hy de gassen noemde,
die in bepaalde takken van het fabriekswezen,
in dé elcctrotechniek, in de werkplaatsen,
waar spiegels vervaardigd worden en in de
verschillende mijnen kunnen ontstaan, was
zoo goed als geheel en al onderzocht cn nu
werd er gewerkt aan de beveiligingsstoffen,
meestal eveneens gassen of dampen, die in
staat waren de giftige gassen te binden en
hun uitwerking op te heffen.
Maar de nieuwste proefnemnigen gingen
in een andere richting. Dit was gekomen,
doordat de professor aan sommige in den
laatsten oorlog gebruikte gassen, als mosterd
gas en andere, bepaalde tegengiften demon
streerde. Toen kwamen er proeven met gas
sen, die ongedierte dooden, en er moesten
culturen worden aangelegd, die dan aan de
nieuwe gassen werden blootgesteld. Kleine
gewervelde dieren en zoogdieren werden bij
deze experimenten in groote hoeveelheden
verbruikt. Men vond nieuwe samenstellingen,
over welke in het laboratorium heftig werd
gediscusieerd.
In al deze proeven stelde de heer Tsun
Kayi een buitengewoon groot belang, en spoe
dig was George er tot zijn vèrbazing van
overtuigd, dat de kleine Japannees, hoewel hij
toch eerst slechts de helft van zijn studiën
voltooid had. in vele opzichten veel beter op
de hoogte was. dan hijzelf. Tsun Kayi, o, die
had een fijnen neus voor zulke dingen. Hij
kon meer dan alleen luisteren en voorzichtig
uitvragen, waarbij hij overigens nooit naliet
er zich b^j George van te overtuigen, of hij
hem dit of dat wel mocht toevertrouwen, zon
der nu, hij wist wel.
Na zulk een trouwhartige herinnering kon
George nooit anders doen, dan zyn vriend ver
zekeren, hoe gerust hij over Tsun's discretie
was. En de Japannees gaf revanche. Hij wist
werkelijk zeer veel en professor Berger zou
de handen ineen geslagen hebben, als hij eens
met Tsun had kunnen praten en kennis ne
men van alles, wat deze over de moeilijkste
gasproblemen wist. Zooals het nu ging, steeg
George Herdemerten, de jonge student, snel
in zijn achting, want dank zij de aanwijzin
gen cn korte opmerkingen van Tsun. kon hy
herhaaldelijk en in meer dan één opzicht het
werk in het laboratorium aanmerkelijk voor
uit brengen.
(Wordt vervolgd.)