De laatste dagen der gangsters DE DRIE MUSKETIERS DEIJ J Romantische bankbiljetten Geen oorlogsgevaar, zegt Zuid-Afrika's premier EIMELIJKE STRIJD lil de gevangenis in zee bestaat geen hoop op redding! Het Amerikaansche Duivelseiland. „Hij, die hier binnen treedt, laat alle hope varen". Dit zijn de woor den, waaraan men onmiddellijk denkt, wanneer men iets bijzonders leest over het Amerikaansche „In ferno", het „Amerikaansche Dui velseiland", voor de gouden kust van San Francisco, waar de gevaarlijk ste gangsters van Amciïka hun laatste levensdagen doorbrengen, en waar Al Capone per telefoon zaken- gesprekken met zijn vrouw voert. Reeds zeer veel heeft men gehoord en ge lezen over de geheimen, kwellingen en vei'- schrikkingen van het eiland Alcatraz, waar de grootste misdadigei-s van Amerika hun laatste dagen slijten. De berichten hierom trent zijn slechts voor de heltt waar. In den gewonen zin des woords komen er geen pij nigingen voor. Alcatraz is nog veel vree- selijker. Het is een „Inferno" van Dante, waarvan men kan zeggen: „hij, die -hier binnentreedt, laat alle hope vai-en". Het is er geregeld en gecompliceei'd als een uur werk. De wet van Alcatraz is „zwijgen". Ontvluchten is onmogelijk. Er bestaat hier niet de minste hoop. Het leven is mecha nisch. Door hun venster kunnen de gevan genen het werkelijke leven aanschouwen: vlak bij, op een afstand van P/2 kilometer, de pi'achtige kust van San Francisco, witte zeilbooten, palmenBinnen de muren van deze vesting gaat alles technisch en mechanisch....^ Een onneembare veste. Het eenige fantastische aan Alcatraz zijn de voorzorgsmaatregelen tegen overvallen van buiten en tegen de ontvluchtingspogin gen van gevangenen. Het eiland Alcatraz is een vierkante rots in zee. Geen boom, geen struik groeit er. Een middeleeuwsche roof ridder zou er graag zijn tenten opgeslagen hebben. Men beboett ook geen poging te doen, het eiland te benadei'en. In de eerste plaats gaan er sterke stroomingen langs hef. eiland, waardoor iedere boot bijna omslaat en waarin zelfs de beste zwemmers ver drinken. En wanneer men er toch in slagen mocht, het eiland tot op 300 meter te bena deren, dan zouden onmiddellijk de waar schuwende sirenes weerklinken. Maakt het schip niet, onmiddellijk rechtsomkeert, dan beginnen de kanonnen te werken. Tegen vliegmachines heeft, men afweergeschut. Het vliegen boven Alcatraz is onder alle om standigheden verboden, 's Nachts zoeken schijnwerpers voortdurend den hemel af. Het bestuur van de gevangenis wil nu een-keer geen risico op zich nemen De gevangenen zijn gevreesde gang sters. zooals Al Capone, Kelly, Al- vin Karpis, Collier, Henry Larry. Hun benden zouden het op een dag toch wel eens in het hoofd kunnen halen, de poorten van Alcatraz te openen. De overvallen op groote banken en het openen van safé's bieden veel grootere moeilijkheden, dan het, veroveren van een gevan genis. Uitgaande van deze meening, heeft het Amerikaansche departe ment van Justitie liet technische en mechanische wereldwonder Alca traz geschapen, IJzeren tucht. Voor de gevangenen bestaat niet de min ste kans om te ontvluchten. Gecompliceerde, elcctrische signalen melden de geringste storing. Ieder punt van het gevangenister rein is met machinegeweren bereikbaar. De discipline is buitengewoon streng. Be halve tijdens de enkele vrije uren, mogen de gevangenen niet; met elkaar spreken. Er zijn. uitsluitend cellen voor één persoon. En toch gelukte hot eens een gevangene, een poging tot ontvluchten te ondernemen. Zijn avontuur was echter van korten duur. Bij zijn eerste schrede in de vrijheid werd hij door tientallen kogels uit de machine geweren ter aarde geworpen. Bezoeken geschieden onder de zorgvuldigste controle. Feitelijk mogen de gevangenen ook geen bezoek ontvangen. Dit is wel een van de grootste kwellingen. Maar in de practijk is men iets toeschietelijker. Bij goed gedrag mag eens per maand de vrouw of moeder van den gevangene deze een bezoek bren gen. Evenals de gevangenen staan ook <lc bezoekers onder voortdurend toezicht van de bewakers. Eer zij den ontvangkamer be treden, moeten zij door een kamer gaan, waar een elcctrische ..metaal-detector" op gesteld staat. Het geringste stukje metaal, dat men in zijn zak heeft, een mes en na- gelvijl incluis, wordt door het gehuil der si renes aan het licht gebracht. De ontvang kamer is door een metalen wand weer in twee declcn verdeeld. Aan den oenen kant zit de gevangene, aan den anderen kant de bezoeker. Zij zien elkaar slechts door een klein rond venster, dat uit glas gemaakt is, tegen kogels bestand. Het gesprek gaat per telefoon! De vrouw van Al Capone. Tot de regelmatige bezoekers behoort de vrouw van Al Capone. Onder verschillende schuilnamen, meestal als Marie Duval leidt zij een uiterlijk rustig leven tusschen New York, Chicago en San Francisco. In werkelijkheid heeft zij het ech ter buitengewoon druk. Het is na melijk haar taak, het kapitaal van haar man te behceren en te vermeer deren. Geheimzinnige beschermers van Al Capone hebben er voor ge zorgd, dat zijn millioenen vermogen niet geconfiskeerd werd. Gedurende de paar minuten, dat hij met zijn vrouw mag spreken, worden haastig de beurdszaken behandeld Nooit een persoonlijk woord. Daarvoor is geen tijd De koning der onderwereld door zijn medegevangenen aangeval len. Al Capone wordt door dc andere gevan genen gehaat. Er zijn daar geen berouwvol le zondaars. Zij benijden den voormaligen koning van de Onderwereld om zijn vroe gere macht, en zij verwijten hem, dat zij eens bang voor hem waion. Een jaar gele den werd hij in de gevangenis door de an deren overvallen. Met een schaar brachten zij hem een wonde iri zijn rug toe. Het ergste voor de gevangenen in Alcatraz is. dat zij vergeten worden. Toen zij nog heerschten en bestuurden, bewonderde men hen als helden, maakte men films van hen. De kranten maakten op de voorpagina's melding van hun daden; zij woonden in paleizen aan de palmenkust van Florida en de voorname clubs wilden hen graag tot lid hebben. Thans zijn zij vergeten. Zij hebben geen naam meer. Al Capone is nu bijvoor beeld nummer 18. Evenals tooneclspelers, wier carrière mislukt is lijden zij onder het feit, dat zij vergelen zijn. Een dag en nacht verlichte cel. Er bestaan drie graden van straf. Dc minst zware straf is afzondering in de cel. Deze straf kan verzwaard worden door het verbod van lezen en brieven ontvangen. De derde straf bestaat in een dag cn nacht verlichte cel. Dc zwaarste straf kan alleen met het woord „kelder" aangeduid worden. Hij lijkt het meest op een middeleeuwsche kwelling, met de meest geraffineerde tech nische hulpmiddelen Hiervoor hebben dc gevangenen een geweldige angst. De kelder is een onderaardsch vertrek en stamt'uit BELOON'ING EN STRAF. „Athos heeft gelijk," zei d'Artagnan, „We moeten den brief verbranden. Maar de kardinaal kan misschien ook nog uit deze asch lezen wat hij wil." „Zeker," antwoordde Athos. „Maar wat zullen we dan doen?" riep Porthos. „Kom eens hier Grimaud", riep Athos, De geroepene kwam direct. Als straf voor je geschreeuw, eet je dit stuk papier op; als loon voor dezelfde over treding drink je tevens dit glas wijn op. Maar pas op, behoorlijk kauwen." Grimaud glimlachte, zag het glas wijn cn kauwde geducht, „Zoo, riep Athos, „cn nu dit glas wijn. Je hoeft ons niet te bedanken. De kardinaal zal wel niet op het lumineuze idee komen, om jou den buik te laten open snijden." De kardinaal bromde bijna op hetzelfde oogenblik: „Die vier kei-els moet ik voor me zien te winnen." MYLADY EN DE SPIEGEL. Mylady was in droeve gedachten verzon ken. Met brandende oogen dacht ze er over na hoe ze zich het beste op mevr. Bonacieux Buckingham en d' Artagnan zou kunnen wreken. D' Artagnan kende haar geheim cn zo had zich vast voorgenomen, dat niemand haar geheim zou kennen zonder daarvoor te sterven. Hij hield haar gevangen, hij was het die haar in dc verbanning hield. Hij kende haar zwager cn hij moest hem hebben geschreven. Waren rle eerste dagen der gevangenschap ook moeilijk geweest, toch gelukte het haar zich zelf meester te worden. „Het is dom van mij, me zoo aan te stel len," zei ze en wierp een blik in den spie gel. „Niet kwaad worden. Kwaad worden is een teckcn van zwakte. Daarmede bereikt men niets." den tijd, toen Alcatraz nog een militaire post \wis. De wanden van de cel bestaan uit beton, cn zij be\at geen een meubel stuk. Een hoek van het vertrek ligt wat hoogcr, dan de drie andere boeken. Naar gelang van dc straf, kan de cel tot een bepaalde boogie onder water gezet worden. Na een verblijf van eenige dagen in dit vertrek, is de zondaar wel gekalmeerd Men noemt het eiland Alcatraz wel het „Amerikaansche Duivelseiland". Maar deze vergelijking is niet goed. Op Cayeune be staat nog hoop. De Fransche misdadigers weten, dat zij van Cayenne kunnen ont vluchten, wanneer zij er maar den moed toe bezitten. Daar sterft de hoop nooit, zooals op het, klcino eiland in de prachtige bocht van San Francisco Wie meenen mocht, dat dc Bank van Engeland, het wereldberoemde financieele instituut te Londen, een nuchtere onderneming is, vergist zich. In het archief van deze bank bevindt zich eenromantischeaf- deeling, een kleine, doch zeer be langwekkende tentoonstelling, die zoowel avonturen van bankbiljet ten bevat, als eenige series raritei ten op het gebied van financiën. Joo heeft m'en hier liet merkwaardigste bankbiljet ter wereld bewaard, dat eenige tientallen jaren geleden een beslissende rol heeft gespeeld bij het lot van een mcnsch. Op een biljet van vijf pond zijn de volgende woorden geschreven: „Wanneer dit biljet in handen komt van John Dcar te Lenghill bij Carlisle, dan moge hij weten, dat zijn broer in de gevangenis van Algiers opgesloten zit." Dit bankbiljet heeft werkelijk den weg gevonden naar den man, voor wien de boodschap bestemd was. John Dear stelde onmiddellijk alle pogingen in 't werk om zijn broer in vrij heid te krijgen, hetgeen clan ook na eenige maanden inderdaad gelukte. Een aanklacht. Een ander bankbiljet, dat in het archief van dc bank van Engeland bewaard wordt, vertelt een eigenaardige geschiedenis. In liet jaar 1813 werd Lord Cochrane onschul dig veroordeeld wegens financieel bedrog. Hem werd evenwel dc gelegenheid gebo den zich legen een borgstelling van 1000 pond de vrijheid te verschaffen. De Lord, wiens onschuld later bewezen werd, schreef in zijn cel op een dor bank biljetten, waarmede hij zijn straf betaalde, „Daar mijn gezondheid door de lange hech tenis veel geleden heeft, en daar mijn on derdrukkers besloten mij of van mijn ver mogen of van mijn gezondheid te berooven, leg ik mij bij deze afpersing neer, in de hoop, dat ik nog lang genoeg zal leven om den workelijken schuldige aan het gerecht over te leveren. Cochrane, 3 Juli 1815." Een ander curiosum van deze verzameling is het oudste bankbiljet ter wereld, ter waarde van 555 pond en dat gedagteekend is 19 Octobcr 1099. Doodstraf op bankbiljetvervalsching. Ook bevat het archief tal van valsche en vervalschle bankbiljetten. Het spreekt van zelf, dat hier het eerste valsche bankbiljet bewaard wordt, waarvan dc bank het slacht offer geworden was. Vroeger stond op het namaken van bankbiljetten de doodstraf De eerste terechtstelling wegens een derge lijk misdrijf vond in 1780 plaats. Ontstemd over Engeland's wei- dering de protectoraten over te dragen. In het interview, dat de Zuid-Afrikaan- sche president Hertzog, den correspondent van Reuter hij zijn terugkeer uit Engeland heeft toegestaan, verklaarde de premier omtrent den internationalen toestand: twee dingen zijn mij duidelijk gebleken, 1, Er hcerscht geen oorlogsstemming onder de Europecsche volken. Elk wensclit den vrede te handhaven. 2. Geen enkele der regeeringen van de groote mogendheden in Europa is tot her bewapening overgegaan voor een andere reden dan zelfverdediging. Wanneer men den toestand van deze twee gezichtspunten beziet, is er, aldus Hertzog, geen enkele reden om te gelooven, dat de herbewapening van Europa tot een oorlog zal leiden. Voorts gaf hij uiting aan zijn teleurstel ling over de houding der Britsche regee ring, die niet bereid is de protectoraten aan dc Unie van Zuid-Afrika over te dragen. I-Iij voegde hieraan toe, dat. het verzet hier tegen blijkbaar zijn ooi-zaak vindt in een verkeerde opvatting die bestaat ten aanzien, van de ware toestanden, welke in de protec toraten hecrschen en welke onder het be stuur van dc Unie anzienlijk zouden kun nen worden verbeterd. Het betreft hier het. vroegere Duitsche ZuidWestAfrika, dat namens den Vol kenbond onder Engelsch protcctoraaat staat en onmiddellijk grenst aan de Unie van Zuid-Afrika. door Michae! Corvin 51. Zij nam haar hoofdredacteur een oogenblik op voor zy opgewekt en onbevangen haar Londensche ervaringen' begon te vertellen. Zij dankte Mersheim voor de toestemming, die hij haar gegeven had om ook voor de United Service, deze groote organisatie voor pers berichten, te mogen wei-ken en nam toen glimlachend de witte blaadjes en het foto- grafiealbumpje uit haar kleine koffer. Op Mersheim's niet begrijpenden blik vex-klaarde zjj hoe men den inhoud van deze onschuldige papiertjes zichtbaar kon maken en beleefde zij de vreugde te zien, hoe haar overbuurman schrok en de handen van het gevaarlijke materiaal terugtrok. Hij hoestte en begon te spreken, maar bleef nog eens steken, voor hij haar vroeg, of zij niet met hem mee wilde gaan naar het Ministerie van Buitenlandsche Zaken, waar hij haar met den referendaris, Dr. Dongen, bekend kon maken, die stellig in deze dingen, hij wees op de uitgestalde blaadjes, groot belang zou stellen. Hij zou niet gaarne alleen... Esther verklaarde zich glimlachend bereid om mee te gaan. Zij pakte de documenten weder in en verliet met Dr. Mersheim het gebouw om zich naar de Wilhelmstrasse te begeven. Het onderhoud met Dr. Dongen duurde slechts kort en had met zulk een eenvoudig heid plaats, dat het Esther verheugde. Deze referendaris was wel heel anders dan het type, dat zy tot nu toe van zulk een ambte naar had voorgesteld, maar bij haar vroegere jacht naar nieuwtjes had zij ook nog nooit ambtenaren als Dr. Dongen ontmoet. Hij was hoffelijk, stil en bedaard en in zijn stem klonk een toon van niet hinderlijke meerder heid. Op onbevooroordeelde menschen werkte zijn gedrag kalmeerend en Esther begreep on middellijk, dat men geen geschikter man had kunnen uitzoeken om zich tegen gevaarlijke nieuwsgiei'igheid te verweren. Reeds na enkele weinige woorden schakel de hij Mersheim volkomen uit, hoewel de hoofdredacteur dit zelf niet eens bemerkte. Dongen bespaarde zich lange inleidingen. Hy nam het nieuwe materiaal in ontvangst, zon der te verhelen voor hoe belangrijk hij het hield en zond het dadelijk door naar het ont- cijferingsbureau, zoodra Esther hem de nood zakelijke chemische behandeling der blaadjes had uitgelegd. Toen deelde hij haar mede, dat de familie Patterson bewaakt werd en dat Ray Jeffers den laatsten tijd belangstelling voor Japan aan den dag legde. Zij was met een zekeren Tsun in aanraking gekomen en was nu vaak in diens gezelschap. Esther luisterde oplettend en onaangedaan toe. Zoo, zoo. Japanpees dus. De naam was haar niet bekend, maar zij dacht aan George's brief en aan alles, wat hij haar over zijn Azia- tischen vriend geschreven had. Intusschen keuvelde Dongen op zijn luchtige en opper vlakkige manier voort. „Ik denk, dat u nu hier wel een paar we ken zult willen uitrusten, juffrouw Raleigh. Dr. Mersheim geeft u stellig graag een maand vacantie om weer op krachten te komen. U hebt in Londen dan ook duchtig gewerkt) Mocht u soms bepaalde wenschen hebben wenschen van een bijzonderen aard dan sta ik natuurlyk altijd tot uw dienst. Het zal het beste zijn, dat u mij echter niet hier op het departement opbelt. Men is niet altijd in zijn kamer en ook is het hier meestal niet zoo erg rustig. U begrijpt mij wel? Mijn particu liere nummer is West end 11386. Daar ben ik op den laten namiddag steeds te bereiken. Mocht u overigens toevallig mevrouw Jeffers of dien Japannees zien, of iets van hen hoo- ren, wees dan zoo goed eraan te denken, hoe my dit interesseert." Esther lachte. Zoo begon dus haar „vacan tie". Een verlof van den dienst aan het front moest met excercities in het achterland aan gevuld worden! Zij bedankte Dongen en vertrok met Dr. Mersheim, die niet recht wist, of hij trotsch op zijn medewerkster moest zijn, dan wel of hij zich maar liever langzaam aan op een af stand van haar moest gaan houden. Hij vroeg haar, of zij voorloopig in Berlijn dacht te blij ven, wat Esther bevestigde, voor eenige da gen althans. Daarbij schoot haar Selfride's opdracht om naar Kranzlcr te gaan, weder te binnen. Zij nam afscheid van haar chef en reed naar haar hotel. Even aarzelde zij nog. of zij toch maar nient liever haar intrek bij haar moeder zou nemen, maar toen besloot zij, dat dit voorbij was. Zij verzocht den portier de eerste groote kamer, die vrij zou komen, voor haar te re serveeren. daar de ligging van dit hotel haar wel aanstond en het bovendien ook niet zoo opvallend was, dat men haar verblijf hier verkeerd zou kunnen uitleggen, ook niet. wat haar achtenswaardigheid als particulier per soon betrof. De rest van den dag besteedde zij aan het rangschikken van haar bezittin gen en het nog eens kalm overlezen der brie ven, die zij te Londen slechts vluchtig door gevlogen was. Reeds vrjj laat op den avond ging zij uit om weer eens in Berlijn, haar Berlijn, rond te kijken. Er was niets veran derd, niets behalve zijzelf. Zij wandelde langs de winkels in de Tauent- zienstrasse, welker etalages zij vroeger met een vage wangunst voorbijplacht te loopen. Nu kon zij eiken winkel, dien zij maar ver koos, binnentreden en koopen, wat haar be viel maar nu beviel alles haar veel minder dan vroeger. Een paar maal werd zij lastig gevallen en aangesproken, wat eens een heel avontuur voor haar geweest was, hoewel eenigszins pynlijk, maar thans was het iets zoo onbeduidends, dat zij er geen woord en nauwelijks een gebaar aan verspilde. Nu zat zy in het café naast de Gedacht- niskirche en om haar heen hoorde zij het gon zen van vele stemmen, dat klonk als het op- boi-relen van luchtbellen van den bodem van een meer, die rhythmisch aan de oppervlakte barstten. Belangrijker was het ook wel niet, maar toch voelde zij zich hier thuis en be haaglijk. De rookerige zaal was haar ver trouwd. Dc bekringde marmeren tafeltjes hadden hier zoo'n bijzondere manier om zich voor de gasten te plaatsen en op hun ijzeren voeten te wankelen, dat de koffiekoppen voet baden moesten nemen. Zij bleef zitten en staarde voor zich heen. Zij werd weer vroolyk en knipoogde opge wekt door den rook, dien zij zelf met behulp van veel sigaretten hielp verergeren en be merkte toen plotseling verbaasd hoe laat het reeds geworden was. Zij stond op en liep de weinige schreden naar den overkant naar haar haar hotel, waar zij spoedig na meer dere dagen in den eersten, rustigen slaap ver zonken lag. Voor het inslapen had zij nog vluchtig aan haar moeder gedacht en aan George Herdemerten morgen zou zij be paald en reeds ging haar adem rustig en gelijkmatig, terwijl de jacht der auto's om de kerk nog urenlang voortduurde. George was binnen een zeer korten tjjd reeds goed ingewerkt en het was inderdaad een zeer interessant veld, aan welks ontgin ning hij moest medehclpen. Professor Berger had de eerste schreden naar zijn arbeid reeds achter den rug. De uitwerking der eenvoudige ..beroepsgassen", zooals hy de gassen noemde, die in bepaalde takken van het fabriekswezen, in dé elcctrotechniek, in de werkplaatsen, waar spiegels vervaardigd worden en in de verschillende mijnen kunnen ontstaan, was zoo goed als geheel en al onderzocht cn nu werd er gewerkt aan de beveiligingsstoffen, meestal eveneens gassen of dampen, die in staat waren de giftige gassen te binden en hun uitwerking op te heffen. Maar de nieuwste proefnemnigen gingen in een andere richting. Dit was gekomen, doordat de professor aan sommige in den laatsten oorlog gebruikte gassen, als mosterd gas en andere, bepaalde tegengiften demon streerde. Toen kwamen er proeven met gas sen, die ongedierte dooden, en er moesten culturen worden aangelegd, die dan aan de nieuwe gassen werden blootgesteld. Kleine gewervelde dieren en zoogdieren werden bij deze experimenten in groote hoeveelheden verbruikt. Men vond nieuwe samenstellingen, over welke in het laboratorium heftig werd gediscusieerd. In al deze proeven stelde de heer Tsun Kayi een buitengewoon groot belang, en spoe dig was George er tot zijn vèrbazing van overtuigd, dat de kleine Japannees, hoewel hij toch eerst slechts de helft van zijn studiën voltooid had. in vele opzichten veel beter op de hoogte was. dan hijzelf. Tsun Kayi, o, die had een fijnen neus voor zulke dingen. Hij kon meer dan alleen luisteren en voorzichtig uitvragen, waarbij hij overigens nooit naliet er zich b^j George van te overtuigen, of hij hem dit of dat wel mocht toevertrouwen, zon der nu, hij wist wel. Na zulk een trouwhartige herinnering kon George nooit anders doen, dan zyn vriend ver zekeren, hoe gerust hij over Tsun's discretie was. En de Japannees gaf revanche. Hij wist werkelijk zeer veel en professor Berger zou de handen ineen geslagen hebben, als hij eens met Tsun had kunnen praten en kennis ne men van alles, wat deze over de moeilijkste gasproblemen wist. Zooals het nu ging, steeg George Herdemerten, de jonge student, snel in zijn achting, want dank zij de aanwijzin gen cn korte opmerkingen van Tsun. kon hy herhaaldelijk en in meer dan één opzicht het werk in het laboratorium aanmerkelijk voor uit brengen. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1937 | | pagina 7