Twee voor den Het fatale getal 34 De Sprekende Schaduw Zeeziekte en Meeuwen Hollywood is goed, maar Parijs is beter Hoe de Niagara overwonnen werd Zeemanstaal Mickey krijgt eereplaats temidden der goden Opwinding in Monte-Carlo Hathaway: We begonnen met een staking Bij het maken van een zee-film komt méér kijken dan een landrot regisseur misschien denkt. Ik, die nog nooit de regie over een derge lijke film had gevoerd, ontdekte dat al heel gauw, nadat Paramount mij de leiding bij de vervaardiging van Souls at Sea" gegeven had. Ik had tot dat oogenblik het idee, dat het maken van „De Bengaalsche Lan- ciers" een stevig karwei was ge weest; maar vergeleken bij mijn nieuwe film was het een peuleschil. We begonnen met een staking. Dat wil zeggen: omstreeks het oogenblik, dat onze camera's zouden gaan draaien, brak de zeelieden-staking aan de Amerikaansche Westkust uit. We moesten twee groote zeil schepen naar buiten brengen yoor de op namen in volle zee en voordat we zoover waren, verliepen er twee weken. Eindelijk kregen we twee volledige be manningen bij elkaar en terwijl alle booten van de handelsvloot werkloos voor anker lagen, heschen wij de zeilen en voeren uit.. En toen begonnen de moeilijkheden pas goed. De taal van de fluit. De eerste ontdekking, die we deden, was, dat Hollywood en de zee niet dezelfde taal spreken. Zelfs het geluid van een fluit ver oorzaakte verwarringen. Toen de bootsman de zijne voor het eerst blies, werd het heele filmgezelschap doodstil. Men dacht, dat de as sistent-regisseur om stilte floot... En toen hij dat bij de eerste op name inderdaad dééd, dachten twee matrozen, dat het de fluit van den bootsman was, kwamen de. trap naar dé kampagne op en begonnen vlak voor de neuzen van Gary Cooper, George Raft, Frances Dee en Henry Wil- coxon de zeilen te hijschen, waardoor de opname onbruikbaar Gferd. Dan was er een ander geval, waardoor De regisseur over „Souls at Sea" de regisseur en de kapitein bijna ruzie kregen. Ik had op het tus- schendek een beetje zonlicht noodig en vroeg daarom den kapitein, het groot zeil, dat het dek net in de schaduw zette, te „reven." Een kwartier la ter ging ik weer kij ken het zeil zat nog net zoo en m'n tusschcndek was nog even donker. „Komt d'r eigen lijk nog wat van dat reven?" vroeg ik lichtelijk ongeduldig. „Het is gereefd", antwoordde kapitein Adolph Schulz. „Wat daas je, ge reefd?!" foeterde ik terug. „Kij daar dan het hangt d'r nog net zoo zoo 'groot als een circustent!" „Bedoelde je mis schien, dat het ge borgen moest wor den?" „Natuurlijk bedoel ik dat!" De kapitein grijns de. „Tja waarom zég je dat dan ook niet?" vroeg hij la coniek. „Een zeil re ven is het tot een bepaalde hoogte oprollen van den onderkant. Is er eigenlijk iets, dat jullie van de zee weten?" Ik kwam er achter, dat liét een goed ■idee zou zijn, zoowel land- als zeelui maar „landtaal" te laten spreken teneinde ver dere vergissingen te voorkomen. Ik vroeg den kapitein, dit systeem bij het manoeu vreeren met het schip te willen volgen. Hij vond het niet zoèrg prettig. I-Iij moest nu zijn mannen order geven, de boot „naar rechts te laten gaan" inpiaats van haar „over stuurboord te leggen" of wat-het-ook- is. De matrpzen meesmuilden om de gekke orders en dé schipper maakte zich kwaad... Later heb ik het met hem af-gedronken. Andere factoren, die ons kwaad gezind zijn'geweest, waren het weer, zeeziekte en meeuwen. Twee dagen lang hadden we kalm weer gehad en wachtten we op een stevige wind en een woelige zee; toen we tenslotte kre gen wat we wilden, had het halve gezel schap opeens tijd noodig voor privé-zaken aan den anderen kant van de railing. Frances Dee, Cooper, Raft en Wilcoxon moet ik nageven, dat ze zeer bruikbare zeelieden waren. Maar de technische staf en regisseur waren niet zoo fortuinlijk. IJdele meeuwen. En ja, die meeuwen! We maakten op namen aan boord van de „Star of Finland" en volgens het scenario waren we ergens midden.op den Oceaan, waar geen verstan dige meeuw ooit is. In werkelijkheid waren we maar vijftig mijl uit de kust en het leek, of alle meeu wen ter wereld zich daar verzameld had den. En ze wilden allemaal gefilmd wor den... Mijn assistent moest tenslotte met een FILMEN OP ZEE BIJ EEN STEVIGE BRIES. paar manden brood fn een motorboot krui pen en de dieren met het voedsel weglok ken. Onderdehand maakten wij onze opna men. Om ons geduld nog een beetje op de proef te stellen raakte de benzine van de boot, die ons naar Santa Monica terug bracht, halverwege op, zoodat, we twee uur lang hulpeloos ronddobberden voor er een andere boot langs kwam, die ons wat brandstof leende. We waren zeer verheugd weer in de studio's te kunnen werken. De regisseur het meest van allen. Hathaway is geen zeeman. In een interview heeft de bekende Warner Bros- ster Fernand Gravef, een Fransch acteur, die in de film „De Koning en het Revuemeisje" speelt, zijn indrukken gegeven over Hollywood: „Ik zal er nooit voor goed blijven", zegt de popu laire film-ster, „ik heb mijn „home" in Parijs, mijn bezittingen nabij Tours1. Trouwens, ik beni en blijf Europeaan. Hollywood engageerde mij, omdat ik als Europeaan een persoonlijkheid ben, die van het Amerikaansche acteur-type verschilt. Uit de Euro- peesche studio's zendt men managers naar Holly wood voor Amerikaansche acteurs, omdat ook zij hun eigen karakter hebben. Ik heb veel respect voor de Amerikaansche efficiency en het volmaakte gevoel van samenwerking in de studio's; ik wensch ech ter niet te wedijveren met Amerikaansche acteurs als pseudo-Amcrikaan. Ik kan dit niet en wil dit ook niet." „Ik ben Europeaan en noch mijn spel, noch mijn mentaliteit leent er zich toe mij te vergelijken met Amerikaansche acteurs", zegt Mr. Gravet. Na elke film zal ik naar Europa terugkeeren, teneinde te voorkomen, dat ik èn in mijn spreken èn in mijn manieren niet al te sterk veramerikaansch. Ik wil mezelf blijven Ik houd van Hollywood, van zijn idealisme, maar nooit zal ik een blijvende residentie in Hollywood hebben." Na eerst de rol van den onttroonden koning te hebben gespeeld, die verliefd wordt op een Ameri- kaansch revue-meisje in de film „De Koning en het Rnvuc-Meisje", vertolkt Fernand Gravet de rol van een beroemd Europeesch zanger in „Food For Scan dal", een Warner Bros-film, waarin Carole Lombard zijn tegenspeelster is. FERNAND GRAVET. Mickey Mouse heeft een eereplaats gekregen in een Hindoetempel op een rubberplantage in Negri Sem- bilan (Schiereiland Malakka.) Om hem heen staan Hindoe-go- den, Sïibramania en Vishnoe en de duivelskoningNarakasara, aldus Br. Un. Press. Lange rijen van ge- loovigen defileeren voorbij Mickey op elke heilige dag. Volgens een ter plaatse deskun dige plaatsen de Hindoes dikwijls beelden van figuren uit dezen tijd in hun tempels zonder hen nu di rect als goden te beschouwen. Zoo hadden zij ook nu Mickey in de bi oscoop van een dorpje in de nabij heid gezien en de intelligente muis heeft blijkbaar een grooten indruk op hen gemaakt. Monsieur Lorran wint i3b mïl- lioen francs en sterft. Sinds Carcia, de beroemde speler van Monte-Carlo om zoo te zeggen in het niets verdwenen is, leeft hij in duizenden boe ken en tijdschriften tot op den huidigen dag voort. Niet slechts over zijn spel systeem, dat hem binnen den tijd van eenige uren 7 millioen goudfrancs opbracht en dat ge- hcele legioenen spelers sindsdien getracht hebben na te volgen, werd veel geschreven, maar ook over zijn merkwaardig leven, dat uit vele phantastische episoden samenge steld schijnt te zijn. Wat nu echter op het oogenblik de Europeesche spelerswereld bezig houdt, is de geschiedenis van een ze keren monsieur Lorran wiens dra matische loopbaan dezer dagegn een zeer opvallend einde vond. Lorran ging niet naar Monte-Carlo om te spelen, te verliezen en daarna van een hoogen rots in de blauwe zee te springen. Een dergelijke gebeurte nis ware te banaal, om genoemd te worden. De geschiedenis van Lorran is zoo uniek, dat zij zelfs de niet gemakkelijk te verbluffen stamgas ten van Monte Carlo nog steeds sprakeloos doet staan. briek tegen een fantastischen prijs aan den staat zou hebben verkocht. Anderen, die het „uit den besten bron" gehoord hadden, ver telden, dat Lorran de verloofde van de Prin ses van Boerbon, de erfgename van sir Basil Zaharoff, zou zijn. Lorran zou niets anders wenschen, dat de milliarden van de kanonnien'koning zoo snel mogelijk onder de menschen te brengen. Maar om deze ge ruchten zullen wij ons niet verder bekomime ren, zij zijn van bijkomstigen aard. De jacht begint. Het viel onmiddellijk op, dat Monsieur Lorran niet aan sport deed. In het centrum van de Rivièra niet aan sport te doen, is zeer verdacht. Men noodigde hem uit tot golf, tennis, bridgé, zonder eenig antwoord van hem te ontvangen, 's Morgens verliet hij nimmer het hotel en slechts 's middags tusschen 3 en 4 uur ging hij op de groote promenade wandelen... precies 34 minuten lang. Toen dit bekend werd, ging de belang stelling voor Lorran er eigenlijk cenigszins af. Want in Monte Carlo wordt veel met getallen gebluft en ieder „verstandig" speler waant zich in 't bezit van een „onfeilbaar" systeem, waarmede hij „binnenkort" de bank zal laten springen. Op den 34sten dag van zijn verblijf in Monte-Carlo echter week Lorran van zijn tot dusver gevolgde ge woonte af en begaf zich naar het Casino. En van dien dag af. begon de opwinding zich van Monte-Carlo meester te maken. Het is precies 3 uur. Lorran betreedt de speelzaal, be geeft zich naar tafel 3 en neemt plaats op de vierden stoel. Achter hem staat een secretaris, die hem een aantal biljetten van 1000 frs. overhandigd. Een bundel daarvan het waren er 34 zet hij op 34 en...... verliest. Slechts de croupiers lachen elkaar vroolijk toe. Het eerste millioen is verloren. Dit spel herhaalt zich iederen namiddag. Een maand lang. Lorran komt, zet en ver liest binnen drie a vier minuten een mil lioen francs. Milioenendans. Na 34 dagen heeft Lorran 34 millioen ver loren en de aandeelen van de „Société des Bains de Mer et du Cercle des Etrangers de Monaco", de eigenaresse van de speelbank beginnen op de beurs te Parijs aanzienlijk te stijgen. - Maar de aandeelhouders lachen niet lang, want plotseling begint Lorran te winnen. En nu verdubbelt hij zijn inzetten. Eenige spellen gaan nog verloren, maar dan komt er een serie uit. Met een winst van 4millioen verlaat hij de zaal. En zoo gaat het eiken volgenden mid* Een interessant technisch probleem: Een kindervlieger brengt uitkomst Hoewel van de Canadeesche vijf- ling beweerd wordt, dat zij hel vreemdelingenverkeer van Noord- Amerika bevordert, vormt tqjfi het r bied der reusachtige Niagara-water- vatlen, tenminste v. Amerikaansche paartjes op de huwelijksreis, nog als voorheen dê groote attractie. Slechts enkelen zullen echter we ten dal de „A'iagara Palis" aan een jongen hun beroemdheid le danken hebben. Als men thans de Niagara-watervallen in Noord-Amerika gaat zien, teneinde dit na tuurwonder te loeren kennen, dan wordt al les voor ons heel gemakkelijk gemaakt. De interessantste plekjes kan men bereiken over bruggen en langs smalle voetpaden. Overal zijn ook leuningen aangebracht,, die verhinderen, dat. diegene, die nooit genoeg kunnen zien, in gevaar zullen komen. Kleine treinen brengen de duizen den kijklustigcn door de dikke wolken van waterdruppeltjes, die de watervallen bij hun val in de diepte producecren. dag De bank van Frankrijk en het Crédit Lyonnais moeten voortdurend nieuwe vlottende middelen leveren. Overal heerscht de grootste opwin ding en in Parijs dalen de aandee len sterk. Slechts een blijft rustig; monsieur Lorran. En wederom na 34 dagen, met 134 milli oen winst in de zak, verlaat: Lorrain Monte Carlo. Hij zet zich in den Noord-Zuidexpres VentimigliaParijs. En terwijl de trein door de heerlijke Riviéra rijdt, slaapt hij in. Hij lacht, de man, die binnen 34 dagen een beroemde persoonlijkheid is geworden. Als echter in Nizaa de secretaris cle coupé betreedt, om naar de wenschen van zijn meester te vragen is monsieur Lorran, de man voor wien geheel Monte Carlo sidder de, zacht en zonder opzien te baren, gestor ven. Hij was niet sterk genoeg, om het getal 34 te overwinnen...... Toen de Niagara-watervallen nog onbekend waren. Negentig jaar geleden was dit alles an-, ders. Toen waren de Niagara-watervallen nog zoo goed als onbekend. Hoewel aan bei de kanton van de watervallen toen reeds dorpjes lagen, die zich intusschen tot ste den ontwikkeld hebben, zou geen vreem deling liet. in zijn hoofd gehaald hebben, deze streek met een bezoek te vereeren. Geen postkoets vond het de moeite waard zijn route tot daar te verlengen. Gidsen en houten balustrades waren ook onbekende dingen tot op een dag een door onderne mingsgeest bezielde ingenieur de waterval len toch een bezoek kwam brengen. Deze man begreep dadelijk, dat de waterval tezamen met het omrin gende natuurschoon en met de licht brekingen, die alle kleuren van de regenboog in de waterwolken weer spiegelen, tot een wereldsensatie zouden kunnen worden. Maar dan zou er tusschen de beide oevers een verbinding tot stand gebracht moeten worden, een hangbrug, om het ge brekkige en dikwijls ook zeer gevaarlijke verkeer tusschen de oevers, dat er toen nog bestond, overbodig te maken. Bovendien stond dit verkeer minstens zes maanden in het jaar stil, wegens ijsgang. De onoverbrugbare kloof. liet geld was bij dit project niet het be langrijkste. Hieraan was geen gebrek, want toen reeds stonden Amerika en Canada er economisch goed voor. Toen echter de eer ste arbeiders bij de Niagara-watervallen kwamen, schudden zij het hoofd. Zij zagen geen kans een verbinding tusschen de bei de oevers tot stand te brengen, op de plaats waar later een hangbrug zou zijn. Het wa ter was onstuimig. Nergens werd het een halt toegeroepen. En zoo kwam het,, dat de eerste groep arbeiders heel eenvoudig weer vertrok. Dooden vielen bij de hardnek kige pogingen van den onderne- menden ingenieur. Maar de ingenieur geloofde in zijn werk en liet zich niet ontmoedigen. Negen keer probeerde hij met de beste schippers van de Niagara een stuk touw van den eenen oever naar den anderen te brengen. Vier menschen vonden bij deze pogingen den dood. Vervolgens liet de ingenieur een groot vlot bouwen, dat men eerst heel ver stroom opwaarts liet gaan, en dat dan met een stuk touw er aan gebonden stroomafwaarts moest drijven, om ergens naar de tegenoverliggen de oever gestuurd te worden. Het touw bleef echter haken aan een stuk rots onde'r de op pervlakte van het water en het vlot werd losgetrokken. Het sprong in duizend stuk ken uiteen en zonk in de diepte. Nu probeerde men het met een klein ka non, dat moest dienen voor het afschieten van vuurpijlen. Deze vuurpijlen moesten volgens de berekeningen het touw precies op den tegcnovergestelden oever schieten, 't Ex periment mislukte echter wederom. Midden boven den stroom ontwikkelden zich wind- strooniingen, die de vuurpijlen remden. Vuurpijlen en touw verdwenen sissend in het water. Een dankbaar object voor wed denschappen. Ook toen werd in Canada en in de Ver- eenigde Staten graag gewend. Zoo ging men overal weddenschappen aan, wanneer een verbinding tusschen de Amerikaansche en de Canadeesche oever tot stand gebracht kon zijn. Ondanks alle tegenslag werkte de inge nieur aan zijn plannen verder. Op een wan deling zag hij eens boven de Niagara-water vallen een kindervlieger, die ver boven den Amerikaanschen kant stond. Hij loofde een belooning uit van vijf dollar voor diegene, die hem de jongen bracht, aan wien de vlie ger behoorde. Twee dagen later werd hem een kleine jongen, Homan Walsh genaamd, gebracht. Door dezen jongen, die inderdaad de eigenaar was van den vlieger, liet de in genieur zich de windslroomingen boven de Niagara verklaren. Nu was het probleem op gelost. Een kleinen jongen had den inge nieur met zijn vlieger den juisten weg ge wezen. In het leven van Lorran schijnt het getal 34 een bijzondere beteekenis te hebben ge had. Bijgeloovigcn kunnen misschien het eigenaardige geval Lorran" beter begrijpen, dan nuchtere waarnemers van de gebeurte nissen, welke wij hier zullen schilderen. Eenige weken geloden kreeg het Hotel de Paris te Monte C.arlo een nieuwen gast, Lor ran genaamd. Zijn houding bewees, dat hij veel in de wereld moest hebben rondgeke ken. Zijn taal was kort. weinig vriendelijk en bijna lakoniek. De roode Rolls-Royce, welke hem naar hier gebracht had. had het opvallend lage nummer... 34 en de kamer, welke hij betrok, had op de deur eveneens het getal 34 staan. In de cafc's ivordt gefluisterd. Na slechts eenige dagen deden reeds de meest wilde geruchten de ronde. In de vele kleine café's en bars vertelde men. dat mon sieur Lorran een Fransch industrieel zou zijn, die kortgeleden zijn groote wapenfa Met* een beweging stuur hij den secretaris naar de kassa, om voor 1 millioen francs in te wisselen. De kassier schrikt, want sinds jaren heeft niemand meer een milli oen bij hem gewisseld. Hij geeft hot alarm hignaal aan het bureau van het Casino: edel wild is aangekomen: En nu lost aan ta fel drie elke vier minuten de eene croupier den ander af. Monsieur Lorran verliest eiken zet. Nie mand waagt het, verder te spelen. Allen kijken gespannen naar den strijd tusschen het ivoren balletje en monsieur Lorran.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1937 | | pagina 9