Twee
voor den
Het fatale getal 34
De Sprekende Schaduw
Zeeziekte en Meeuwen
Hollywood is goed, maar
Parijs is beter
Hoe de Niagara
overwonnen werd
Zeemanstaal
Mickey krijgt
eereplaats
temidden
der goden
Opwinding in Monte-Carlo
Hathaway:
We begonnen met een staking
Bij het maken van een zee-film
komt méér kijken dan een landrot
regisseur misschien denkt. Ik, die
nog nooit de regie over een derge
lijke film had gevoerd, ontdekte dat
al heel gauw, nadat Paramount mij
de leiding bij de vervaardiging van
Souls at Sea" gegeven had. Ik had
tot dat oogenblik het idee, dat het
maken van „De Bengaalsche Lan-
ciers" een stevig karwei was ge
weest; maar vergeleken bij mijn
nieuwe film was het een peuleschil.
We begonnen met een staking. Dat wil
zeggen: omstreeks het oogenblik, dat onze
camera's zouden gaan draaien, brak de
zeelieden-staking aan de Amerikaansche
Westkust uit. We moesten twee groote zeil
schepen naar buiten brengen yoor de op
namen in volle zee en voordat we zoover
waren, verliepen er twee weken.
Eindelijk kregen we twee volledige be
manningen bij elkaar en terwijl alle booten
van de handelsvloot werkloos voor anker
lagen, heschen wij de zeilen en voeren uit..
En toen begonnen de moeilijkheden pas
goed.
De taal van de fluit.
De eerste ontdekking, die we deden, was,
dat Hollywood en de zee niet dezelfde taal
spreken. Zelfs het geluid van een fluit ver
oorzaakte verwarringen. Toen de bootsman
de zijne voor het eerst blies, werd het heele
filmgezelschap
doodstil. Men
dacht, dat de as
sistent-regisseur
om stilte floot...
En toen hij dat
bij de eerste op
name inderdaad
dééd, dachten twee matrozen, dat het de
fluit van den bootsman was, kwamen de.
trap naar dé kampagne op en begonnen
vlak voor de neuzen van Gary Cooper,
George Raft, Frances Dee en Henry Wil-
coxon de zeilen te hijschen, waardoor de
opname onbruikbaar Gferd.
Dan was er een ander geval, waardoor
De regisseur
over
„Souls at Sea"
de regisseur en de
kapitein bijna ruzie
kregen.
Ik had op het tus-
schendek een beetje
zonlicht noodig en
vroeg daarom den
kapitein, het groot
zeil, dat het dek net
in de schaduw zette,
te „reven."
Een kwartier la
ter ging ik weer kij
ken het zeil zat
nog net zoo en m'n
tusschcndek was nog
even donker.
„Komt d'r eigen
lijk nog wat van dat
reven?" vroeg ik
lichtelijk ongeduldig.
„Het is gereefd",
antwoordde kapitein
Adolph Schulz.
„Wat daas je, ge
reefd?!" foeterde ik
terug. „Kij daar dan
het hangt d'r nog
net zoo zoo 'groot
als een circustent!"
„Bedoelde je mis
schien, dat het ge
borgen moest wor
den?"
„Natuurlijk bedoel
ik dat!"
De kapitein grijns
de. „Tja waarom
zég je dat dan ook
niet?" vroeg hij la
coniek. „Een zeil re
ven is het tot een bepaalde hoogte oprollen
van den onderkant. Is er eigenlijk iets, dat
jullie van de zee weten?"
Ik kwam er achter, dat liét een goed
■idee zou zijn, zoowel land- als zeelui maar
„landtaal" te laten spreken teneinde ver
dere vergissingen te voorkomen. Ik vroeg
den kapitein, dit systeem bij het manoeu
vreeren met het schip te willen volgen. Hij
vond het niet zoèrg prettig. I-Iij moest nu
zijn mannen order geven, de boot „naar
rechts te laten gaan" inpiaats van haar
„over stuurboord te leggen" of wat-het-ook-
is. De matrpzen meesmuilden om de gekke
orders en dé schipper maakte zich kwaad...
Later heb ik het met hem af-gedronken.
Andere factoren, die ons kwaad gezind
zijn'geweest, waren het weer, zeeziekte en
meeuwen.
Twee dagen lang hadden we kalm weer
gehad en wachtten we op een stevige wind
en een woelige zee; toen we tenslotte kre
gen wat we wilden, had het halve gezel
schap opeens tijd noodig voor privé-zaken
aan den anderen kant van de railing.
Frances Dee, Cooper, Raft en Wilcoxon
moet ik nageven, dat ze zeer bruikbare
zeelieden waren. Maar de technische staf en
regisseur waren niet zoo fortuinlijk.
IJdele meeuwen.
En ja, die meeuwen! We maakten op
namen aan boord van de „Star of Finland"
en volgens het scenario waren we ergens
midden.op den Oceaan, waar geen verstan
dige meeuw ooit is.
In werkelijkheid waren we maar vijftig
mijl uit de kust en het leek, of alle meeu
wen ter wereld zich daar verzameld had
den. En ze wilden allemaal gefilmd wor
den...
Mijn assistent moest tenslotte met een
FILMEN OP ZEE BIJ EEN STEVIGE
BRIES.
paar manden brood fn een motorboot krui
pen en de dieren met het voedsel weglok
ken. Onderdehand maakten wij onze opna
men. Om ons geduld nog een beetje op de
proef te stellen raakte de benzine van de
boot, die ons naar Santa Monica terug
bracht, halverwege op, zoodat, we twee uur
lang hulpeloos ronddobberden voor er een
andere boot langs kwam, die ons wat
brandstof leende. We waren zeer verheugd
weer in de studio's te kunnen werken. De
regisseur het meest van allen.
Hathaway is geen zeeman.
In een interview heeft de bekende Warner Bros-
ster Fernand Gravef, een Fransch acteur, die in de
film „De Koning en het Revuemeisje" speelt, zijn
indrukken gegeven over Hollywood:
„Ik zal er nooit voor goed blijven", zegt de popu
laire film-ster, „ik heb mijn „home" in Parijs, mijn
bezittingen nabij Tours1. Trouwens, ik beni en blijf
Europeaan. Hollywood engageerde mij, omdat ik als
Europeaan een persoonlijkheid ben, die van het
Amerikaansche acteur-type verschilt. Uit de Euro-
peesche studio's zendt men managers naar Holly
wood voor Amerikaansche acteurs, omdat ook zij hun
eigen karakter hebben. Ik heb veel respect voor de
Amerikaansche efficiency en het volmaakte gevoel
van samenwerking in de studio's; ik wensch ech
ter niet te wedijveren met Amerikaansche acteurs
als pseudo-Amcrikaan. Ik kan dit niet en wil dit
ook niet."
„Ik ben Europeaan en noch mijn spel, noch mijn
mentaliteit leent er zich toe mij te vergelijken met
Amerikaansche acteurs", zegt Mr. Gravet. Na elke
film zal ik naar Europa terugkeeren, teneinde te
voorkomen, dat ik èn in mijn spreken èn in mijn
manieren niet al te sterk veramerikaansch. Ik wil
mezelf blijven Ik houd van Hollywood, van zijn
idealisme, maar nooit zal ik een blijvende residentie
in Hollywood hebben."
Na eerst de rol van den onttroonden koning te
hebben gespeeld, die verliefd wordt op een Ameri-
kaansch revue-meisje in de film „De Koning en het
Rnvuc-Meisje", vertolkt Fernand Gravet de rol van
een beroemd Europeesch zanger in „Food For Scan
dal", een Warner Bros-film, waarin Carole Lombard
zijn tegenspeelster is. FERNAND GRAVET.
Mickey Mouse heeft een eereplaats
gekregen in een Hindoetempel op
een rubberplantage in Negri Sem-
bilan (Schiereiland Malakka.)
Om hem heen staan Hindoe-go-
den, Sïibramania en Vishnoe en de
duivelskoningNarakasara, aldus
Br. Un. Press. Lange rijen van ge-
loovigen defileeren voorbij Mickey
op elke heilige dag.
Volgens een ter plaatse deskun
dige plaatsen de Hindoes dikwijls
beelden van figuren uit dezen tijd
in hun tempels zonder hen nu di
rect als goden te beschouwen. Zoo
hadden zij ook nu Mickey in de bi
oscoop van een dorpje in de nabij
heid gezien en de intelligente muis
heeft blijkbaar een grooten indruk
op hen gemaakt.
Monsieur Lorran wint i3b mïl-
lioen francs en sterft.
Sinds Carcia, de beroemde speler van
Monte-Carlo om zoo te zeggen in het niets
verdwenen is, leeft hij in duizenden boe
ken en tijdschriften tot op den huidigen dag
voort. Niet slechts over zijn spel systeem,
dat hem binnen den tijd van eenige uren
7 millioen goudfrancs opbracht en dat ge-
hcele legioenen spelers sindsdien getracht
hebben na te volgen, werd veel geschreven,
maar ook over zijn merkwaardig leven, dat
uit vele phantastische episoden samenge
steld schijnt te zijn.
Wat nu echter op het oogenblik
de Europeesche spelerswereld bezig
houdt, is de geschiedenis van een ze
keren monsieur Lorran wiens dra
matische loopbaan dezer dagegn een
zeer opvallend einde vond. Lorran
ging niet naar Monte-Carlo om te
spelen, te verliezen en daarna van
een hoogen rots in de blauwe zee
te springen. Een dergelijke gebeurte
nis ware te banaal, om genoemd te
worden. De geschiedenis van Lorran
is zoo uniek, dat zij zelfs de niet
gemakkelijk te verbluffen stamgas
ten van Monte Carlo nog steeds
sprakeloos doet staan.
briek tegen een fantastischen prijs aan den
staat zou hebben verkocht. Anderen, die het
„uit den besten bron" gehoord hadden, ver
telden, dat Lorran de verloofde van de Prin
ses van Boerbon, de erfgename van sir
Basil Zaharoff, zou zijn. Lorran zou niets
anders wenschen, dat de milliarden van de
kanonnien'koning zoo snel mogelijk onder
de menschen te brengen. Maar om deze ge
ruchten zullen wij ons niet verder bekomime
ren, zij zijn van bijkomstigen aard.
De jacht begint.
Het viel onmiddellijk op, dat Monsieur
Lorran niet aan sport deed. In het centrum
van de Rivièra niet aan sport te doen, is
zeer verdacht. Men noodigde hem uit tot
golf, tennis, bridgé, zonder eenig antwoord
van hem te ontvangen, 's Morgens verliet
hij nimmer het hotel en slechts 's middags
tusschen 3 en 4 uur ging hij op de groote
promenade wandelen... precies 34 minuten
lang. Toen dit bekend werd, ging de belang
stelling voor Lorran er eigenlijk cenigszins
af. Want in Monte Carlo wordt veel met
getallen gebluft en ieder „verstandig" speler
waant zich in 't bezit van een „onfeilbaar"
systeem, waarmede hij „binnenkort" de
bank zal laten springen.
Op den 34sten dag van zijn verblijf
in Monte-Carlo echter week Lorran
van zijn tot dusver gevolgde ge
woonte af en begaf zich naar het
Casino. En van dien dag af. begon
de opwinding zich van Monte-Carlo
meester te maken. Het is precies 3
uur. Lorran betreedt de speelzaal, be
geeft zich naar tafel 3 en neemt
plaats op de vierden stoel. Achter
hem staat een secretaris, die hem
een aantal biljetten van 1000 frs.
overhandigd. Een bundel daarvan
het waren er 34 zet hij op 34
en...... verliest.
Slechts de croupiers lachen elkaar vroolijk
toe. Het eerste millioen is verloren.
Dit spel herhaalt zich iederen namiddag.
Een maand lang. Lorran komt, zet en ver
liest binnen drie a vier minuten een mil
lioen francs.
Milioenendans.
Na 34 dagen heeft Lorran 34 millioen ver
loren en de aandeelen van de „Société des
Bains de Mer et du Cercle des Etrangers de
Monaco", de eigenaresse van de speelbank
beginnen op de beurs te Parijs aanzienlijk
te stijgen. -
Maar de aandeelhouders lachen
niet lang, want plotseling begint
Lorran te winnen. En nu verdubbelt
hij zijn inzetten. Eenige spellen
gaan nog verloren, maar dan komt
er een serie uit. Met een winst van
4millioen verlaat hij de zaal. En
zoo gaat het eiken volgenden mid*
Een interessant technisch probleem:
Een kindervlieger brengt uitkomst
Hoewel van de Canadeesche vijf-
ling beweerd wordt, dat zij hel
vreemdelingenverkeer van Noord-
Amerika bevordert, vormt tqjfi het
r bied der reusachtige Niagara-water-
vatlen, tenminste v. Amerikaansche
paartjes op de huwelijksreis, nog
als voorheen dê groote attractie.
Slechts enkelen zullen echter we
ten dal de „A'iagara Palis" aan een
jongen hun beroemdheid le danken
hebben.
Als men thans de Niagara-watervallen in
Noord-Amerika gaat zien, teneinde dit na
tuurwonder te loeren kennen, dan wordt al
les voor ons heel gemakkelijk gemaakt. De
interessantste plekjes kan men bereiken
over bruggen en langs smalle voetpaden.
Overal zijn ook leuningen aangebracht,, die
verhinderen, dat. diegene, die
nooit genoeg kunnen zien, in gevaar zullen
komen. Kleine treinen brengen de duizen
den kijklustigcn door de dikke wolken van
waterdruppeltjes, die de watervallen bij
hun val in de diepte producecren.
dag De bank van Frankrijk en het
Crédit Lyonnais moeten voortdurend
nieuwe vlottende middelen leveren.
Overal heerscht de grootste opwin
ding en in Parijs dalen de aandee
len sterk. Slechts een blijft rustig;
monsieur Lorran.
En wederom na 34 dagen, met 134 milli
oen winst in de zak, verlaat: Lorrain Monte
Carlo. Hij zet zich in den Noord-Zuidexpres
VentimigliaParijs. En terwijl de trein
door de heerlijke Riviéra rijdt, slaapt hij in.
Hij lacht, de man, die binnen 34 dagen een
beroemde persoonlijkheid is geworden.
Als echter in Nizaa de secretaris cle coupé
betreedt, om naar de wenschen van zijn
meester te vragen is monsieur Lorran, de
man voor wien geheel Monte Carlo sidder
de, zacht en zonder opzien te baren, gestor
ven.
Hij was niet sterk genoeg, om het getal 34
te overwinnen......
Toen de Niagara-watervallen
nog onbekend waren.
Negentig jaar geleden was dit alles an-,
ders. Toen waren de Niagara-watervallen
nog zoo goed als onbekend. Hoewel aan bei
de kanton van de watervallen toen reeds
dorpjes lagen, die zich intusschen tot ste
den ontwikkeld hebben, zou geen vreem
deling liet. in zijn hoofd gehaald hebben,
deze streek met een bezoek te vereeren.
Geen postkoets vond het de moeite waard
zijn route tot daar te verlengen. Gidsen en
houten balustrades waren ook onbekende
dingen tot op een dag een door onderne
mingsgeest bezielde ingenieur de waterval
len toch een bezoek kwam brengen.
Deze man begreep dadelijk, dat de
waterval tezamen met het omrin
gende natuurschoon en met de licht
brekingen, die alle kleuren van de
regenboog in de waterwolken weer
spiegelen, tot een wereldsensatie
zouden kunnen worden.
Maar dan zou er tusschen de beide
oevers een verbinding tot stand gebracht
moeten worden, een hangbrug, om het ge
brekkige en dikwijls ook zeer gevaarlijke
verkeer tusschen de oevers, dat er toen nog
bestond, overbodig te maken. Bovendien
stond dit verkeer minstens zes maanden
in het jaar stil, wegens ijsgang.
De onoverbrugbare kloof.
liet geld was bij dit project niet het be
langrijkste. Hieraan was geen gebrek, want
toen reeds stonden Amerika en Canada er
economisch goed voor. Toen echter de eer
ste arbeiders bij de Niagara-watervallen
kwamen, schudden zij het hoofd. Zij zagen
geen kans een verbinding tusschen de bei
de oevers tot stand te brengen, op de plaats
waar later een hangbrug zou zijn. Het wa
ter was onstuimig. Nergens werd het een
halt toegeroepen. En zoo kwam het,, dat de
eerste groep arbeiders heel eenvoudig weer
vertrok.
Dooden vielen bij de hardnek
kige pogingen van den onderne-
menden ingenieur.
Maar de ingenieur geloofde in zijn werk
en liet zich niet ontmoedigen. Negen keer
probeerde hij met de beste schippers van
de Niagara een stuk touw van den eenen
oever naar den anderen te brengen. Vier
menschen vonden bij deze pogingen den
dood. Vervolgens liet de ingenieur een groot
vlot bouwen, dat men eerst heel ver stroom
opwaarts liet gaan, en dat dan met een stuk
touw er aan gebonden stroomafwaarts moest
drijven, om ergens naar de tegenoverliggen
de oever gestuurd te worden. Het touw bleef
echter haken aan een stuk rots onde'r de op
pervlakte van het water en het vlot werd
losgetrokken. Het sprong in duizend stuk
ken uiteen en zonk in de diepte.
Nu probeerde men het met een klein ka
non, dat moest dienen voor het afschieten
van vuurpijlen. Deze vuurpijlen moesten
volgens de berekeningen het touw precies op
den tegcnovergestelden oever schieten, 't Ex
periment mislukte echter wederom. Midden
boven den stroom ontwikkelden zich wind-
strooniingen, die de vuurpijlen remden.
Vuurpijlen en touw verdwenen sissend in het
water.
Een dankbaar object voor wed
denschappen.
Ook toen werd in Canada en in de Ver-
eenigde Staten graag gewend. Zoo ging men
overal weddenschappen aan, wanneer een
verbinding tusschen de Amerikaansche en
de Canadeesche oever tot stand gebracht
kon zijn.
Ondanks alle tegenslag werkte de inge
nieur aan zijn plannen verder. Op een wan
deling zag hij eens boven de Niagara-water
vallen een kindervlieger, die ver boven den
Amerikaanschen kant stond. Hij loofde een
belooning uit van vijf dollar voor diegene,
die hem de jongen bracht, aan wien de vlie
ger behoorde. Twee dagen later werd hem
een kleine jongen, Homan Walsh genaamd,
gebracht. Door dezen jongen, die inderdaad
de eigenaar was van den vlieger, liet de in
genieur zich de windslroomingen boven de
Niagara verklaren. Nu was het probleem op
gelost. Een kleinen jongen had den inge
nieur met zijn vlieger den juisten weg ge
wezen.
In het leven van Lorran schijnt het getal
34 een bijzondere beteekenis te hebben ge
had. Bijgeloovigcn kunnen misschien het
eigenaardige geval Lorran" beter begrijpen,
dan nuchtere waarnemers van de gebeurte
nissen, welke wij hier zullen schilderen.
Eenige weken geloden kreeg het Hotel de
Paris te Monte C.arlo een nieuwen gast, Lor
ran genaamd. Zijn houding bewees, dat hij
veel in de wereld moest hebben rondgeke
ken. Zijn taal was kort. weinig vriendelijk
en bijna lakoniek. De roode Rolls-Royce,
welke hem naar hier gebracht had. had het
opvallend lage nummer... 34 en de kamer,
welke hij betrok, had op de deur eveneens
het getal 34 staan.
In de cafc's ivordt gefluisterd.
Na slechts eenige dagen deden reeds de
meest wilde geruchten de ronde. In de vele
kleine café's en bars vertelde men. dat mon
sieur Lorran een Fransch industrieel zou
zijn, die kortgeleden zijn groote wapenfa
Met* een beweging stuur hij den secretaris
naar de kassa, om voor 1 millioen francs
in te wisselen. De kassier schrikt, want
sinds jaren heeft niemand meer een milli
oen bij hem gewisseld. Hij geeft hot alarm
hignaal aan het bureau van het Casino:
edel wild is aangekomen: En nu lost aan ta
fel drie elke vier minuten de eene croupier
den ander af.
Monsieur Lorran verliest eiken zet. Nie
mand waagt het, verder te spelen. Allen
kijken gespannen naar den strijd tusschen
het ivoren balletje en monsieur Lorran.