De Brabantsche Brief
van
sleutels
Drie gouden
PETIAN
Ulvenhout, 26 Aug.
1937.
Amico,
Wat er van deu
ren brief terechte
eal komen, mot den
uitval maar goed
maken, man!
Want veul tfld
Ueb ik vandaag nle,
t schip der fcest-
tveek ligt nog mee
één touw op de
helling vast. D'n
burgemeester staat, om zoo te zeggen, al
mee 'n zuiver hakbyltje gereed, om 't schip
,,De Zeuven Jubeldagen" los te kappen, om 't
de golven van den leut te laten kiezen.
Als deuze letters onder oew oogen komen,
dan zO'n de eerste fanfares al geblazen, dan is
den cerwijn al rondgewiest.
Ge verstaat dus, hoe we op den oogenblik ln
den trubbel zitten, want de versieringen veur
Feesten en Tentoonstellingen zijn alty pas
gereed op 't leste nipperke!
Zie maar naar de Parijsche weareld-tentoon-
•telling, waar ze bij de feestelijke Opening nog
pas midden in de vijfentwintigste staking zaten.
En waar mee man en macht gewerkt en
gestaakt wordt, om op den sluitingsdag
prontjes gereed te zyn.
Zóó grootstadsch doen wy nou wel nie en in
de 650 jaren van Ulvenhouts bestaan, mot er
de eerste staking nog uitbreken. En geef ik
gerne toe, dat wij in zulken aard van dingen
nog veul achteriyk zyn. ,t Hee ook wel z'n
veurdeelen! Onzen burgemeester b.v., staat
straks, by de Opening van 't Feest nie zoo veur
schandaal, als President Blom, toen die veur
zijnen gouwen Openingssleutel nieverans 'n
sleutelgat kost vinden.
Neeë, als Zaterdagmiddag om vier uur onze
feesten op 't plein veur onze St. Laurentiuskerk
geopend gaan worden, dan is alles kant en
klaar. Dan ontbreekt er ginnen gierlande,
ginnen knoop aan de zwarte trouwpakken, ja
ginnen kop, of hij is blinkend geschoren!
Den Fielp laat niemand mee rust.
Gisteravond, om 'ns 'n veurbeeldeke te
noemen, kwam ie bij me binnengestoven mee
'n' opgestoken zeiltje, sjuust als ik mee Trui
•n Dré III aan den avondpap zat.
„Ha den Fielp!"
„Navond samen!"
„Doede mee?" noodigde Trui uit, mee
d'ren lepel wijzende naar de pan.
„Gin ttjd, Trui! Zeg, Dré, hoe zit da?
Waarom versierde gij oewen gevel nie?"
„Wie zeet da?"
„Wie zeet da??" baauwde-n-ie me
na. ,,Da-d-oeven ze nie te zeggen!
Hiederen kan mee z'n heigen hoogen zien, da
gij gin and hof vinger naar verslering hult-
Btikt!"
- Ik zee maar niks; lepelde pap en draaide
zooveul mogelijk m'nen rug naar 'm toe.
Den kleinen Dré schepte nog 'n bordeke op
en Trui gaf 'm den stroop aan, mee de woor
den: „smaak 't. manneke?"
Er bestond alleen pap en ginnen Fielp.
Ik had nou ook m'n bord leeg en eigenlijk
gezeed ha 'k genogt!
„Alee, schep nog 'ns op", zee Trui,
„Nou 'n half bordeke dan, zee ik, en ik
schransde nog 'n bietje deur, om den Fielp te
treiteren.
,.'t Schijnt oe nogal te smaken?" vroeg
den bakker toen.
„Best!"
Ik lepelde, Trui lepelde, den kleinen Dré
lepelde.
„Ik hinder toch nle?" vroeg den Fielp
toen. om weer 'ns iets te zeggen.
..Niks, man! Mijnen eetlust ia zoo makkelijk
nle te bederven."
Maar één ding begreep ie, den Meelzak!
Da 'k éénen keer toch ophouwen moest mee
pap. En daar wachtte-n-ie verder geduldig op,
mee allen politieken routine waarmee hij, als
oudste Raadslid, behept is.
Den kleinen Dré lee z'ncn lepel neer, stak z'n
vuisten in de hoogte en rekte z'n eigen 'ns
lekker uit.
.Trui was ook klaar en ging, mee d'r ermen
over malkaar op tafel leunend, op me zitten
wachten.
Toen schee ik er ook af en stopte m'n pijp.
Waarop den Fielp weer vroeg. „Zeg, Dré,
nou zonder flaauwe kul, ge versi
Ik lee m'n gestopte pijp naast me, zee „bid
den", sloeg 'n kruiske en alle drie baden we
zachtjes, mee gesloten oogen, langzaam, lang
en mee diepen eerbied, om te danken veur 't
avondmaal en om den Fielp nog 'n bietje
geduld te leeren
Maar ook aan bidden komt 'n eind.
Toen stak ik m'n pijp aan.
„Nounou", zee den Fielp toen: ,,'n bordeke
avondpap is hier 'n heele plechtigheid."
„Opa. zal ik maar wat mast gaan vlechten?"
vroeg den kleinen Dré.
„Ja da's goed. De rommel ligt in den stal,
„Oow", zee den Fielp opgelucht: „ge zijt dus
al begonnen, Dré!"
„Tuurljjk."
„Dus ge kunt nou nie mee komen elpen
haan de heerepoort?"
„Dieen mast i s veur d'eerepoort."
„En hoew uis dan?"
„Wordt versierd mee den overschot."
„Angt ge vetpotjes of hilletriek daartus-
schen?"
„Lampionnen!"
„En vlaggen?"
„En vlaggen!"
„En ge wit ee den 31sten haugustus
valt er ok tusschen 'n bietje horanje-n-ok?"
„Veul oranje!"
„Dus ik kan op jou gerust zyn?"
„Ja, pa!"
„Dan mot 'k nou naar de heerepoortkijken
of die hezelstralen daar de lijn nie zitten te
trekken in „de Druif." Ze nemen veul meer
haan rondjes op, dan de eele heerepoort kost,
de vette sloebers!"
„Wie is den architect?"
„Den Blaauwe!"
Ik lachte 'ns. „Jaaehafyn.
Wacht, 'k gaai efkens met oe mee, Fielp."
'k Ging eerst 'ns in den stal kijken.
Den Dré stond te fluiten en slingers van
mast te vlechten, of ie 't heel z'n leven al
gedaan had.
„Ier", zee den Fielp en hy gaf den Dré 'n
sigaar, waarmee 't manneke heel de feestweek
kost uitrooken.
,Mot ik daarmee doen?" vroeg ie.
„Hoprooken, Snotneus", antwoordde den
Fielp: „wa-d-anders?"
,Kryg ik er nog een, Fielp?"
,Die dingen groeien nie aan m'nen rug!
Waarom?"
,Dan kan ik er Zaterdagmiddag den roffel
mee slaan, bij de fanfare!"
„Is ie al lid van d'ermonle, Dré?"
„Tuuriyk!"
„Welk hinsterment?"
„Tweede clarinet, maar Zaterdag trommelt
ie den feestmarsch, want hij is veurloopig beter
op de trom, dan op 't clarinet", zee den Thé.
Dalyk kreg Dré III de eerste lessen in trom
melen van den Fielp. „Dré, jast er hop, kearel-
tjc. Gift 'm van jetje! Denk er om: Hulvenout
mot hekselsior! Oe arder, oe mooier! 'k Zal op
oe letten!
Ier, nog 'n sjegaar, maar ge gift 'm Zaterdag
'n hopsodemekajer, dat ooren-en-zien vergaat,
ee? En has ik gespietst eb en 't Volk gaat
klappen, dan dondersteende gy daar 'nen roffel
tusschen deur, of er oew leven van haf angt!
Beloofde 't me heerlyk?"
„Heeriyk", zee Dré III.
„Ier, nog 'n sjegaar! Ehlust ge gerne
taart, Dréke?"
„Ik wel!"
„Nou, oor dan 's goed. Has gij Zaterdagmid
dag prontjes dieen happlausroffcl slaat, kunt
ge huit mijnen winkel de grotste feesttaart
komen alen, die er veur 't raam leet!"
„Beslist?"
„Hapseluut!"
„In 'n doos? Voor me moeder?"
„Ja!"
„Nou, pak 'm dan alvast maar in, Fielp. Ik
roffel ze 't kippevel op 'r beenen!"
„Da's mannentaal! zee den Fielp: „Ier,
nog 'n sjegaar."
Toen had den kleinen Dré sjuust n'en meter
sigaar. Ik vond 't wellekes en stapte dus maar
op. Naar „de hezelstralen", onder 't cbmmando
van den Blaauwe. Den Fielp in z'n witte bak-
kersjaske, blaauw-katoenen broek, bloote
voeten in de muilen ende pereplui óp.
Want 't regende, lyk 't al veertien dagen doet,
zoolang we aan de versieringen doende zijn.
„Gif niks. Lot maar regenen", beweert den
Fielp: „halles wat er nou huitsalamandert, zyn
we mee de feesten kwyt."
Bij de eerepoort gekomen was er gin man
t'ontdekken. „Ziede nou, Dré, da 'k da tuig
den eelen dag achter z'n vodden mot rijen",
viel den Fielp uit. „Wedden da ze staan te bil
jarten. Ik ik ikik ik slaai ze mee de
perepluie den weg over. Ze zuipen eel m'n kas
hop en 't werk blijft leggen, 't Is nog sjuust
zoo wijd as 'n paar uur gelejen! So de
juu!" En in 'n drafke vloog ie „de Druif" bin
nen. Buiten hoorde-n-ik al, dat ie mee gejuich
ontvangen wierd. Maar efkens later kwam
Nolleke Gommers naar buiten gerend, mee z'n
handen op z'n hoofd en den Fielp er achter,
rauschende mee z'n natte perepluie. Noleke
schoof den ladder op en zat in 'n ommezientje
boven in de eerepoort, lijk 'nen aap zoo rap.
Ik nam den ladder weg, Nolleke schold als
'nen grooten vent en den Fielp riep: „Hali-
kriek, daar bleft ge vannacht zitten, be
grepen!"
Ik vroeg: „wat hee-t-ie gedaan, Fielp?"
't Kreng stond boven op 'n tafel voor te
dragen", siste den bakker: „zoo oudt ie de
broerlingen van 't werk haf!"
Wy naar binnen, want 't góót!
„Ik geef nog héén rondje", zee den bakker:
,da drinken we mee zy'n hallen gezellig uit,
veur 't raam: ier ebben guilie hallemaal 'n
feestsigaar, maar 'k wil nie ebben, dat er
hiemand naar boven kekt, naar Nollekes!"
't Blééf gieten. We zaten wezenlijk heel ge
zellig achter 't raam, den bakker, scholdt de
eerepoort-compie kalm, maar gedegen uit veur
luie sloebers, hezelstralen, en alle andere meu-
gelyke „stralen", kortom hy hield 'n „stralend"
betoog! Gezellig, onderhoudend; smeuiig en
opvoedend!
Onderwyi blééf 't gieten. Zelfs de kinders
waren weggeregend. En moederziel alleen, in
stroomende regen, zat Nolleke Gommers, lijk
n'en vergeten kermisaap daarboven te ver
regenen en ons te verwenschen. Waarop den
Blaauwe de rolgordynen liet zakken.
Ik zou plek en tyd tekortkomen, als ik heel
't verhaal van „Nolleke in den Regen" ging
uitvertellen.
„Oe zit 't nou mee de praalwagens,
Blaauwe?" zoo snee den Fielp 'n nuuw
onderwerp aan, als ie uitgestraald was.
Den Blaauwe gaf rapport. 't Was gin
indrukwekkend rapport, want 't kwam veur-
namelijk neer op de waarheid, dat ie nie alles
tegelijk kost doen!
Op dezelfde manier wierd den optocht, de
straat- en gevelversiering besproken, zoodat
den bakker op 't end in stille radeloosheid in
z'n citroentje zat te ruuren.
Toen kwam den „nuuwen" veldwachter
binnen. Hij is nou bijna twee jaren hier, maar
hy blyft „nuuw". Dat zit 'm dé&r in, dit ie
z'n Hollandsch nie verleeren kan
„Meneer Beeckers, weet u dat daarboven
in de eerepoort een persoon zit?"
Verwonderd keken we malkaar en den
champetter aan.
„Eeenpersoon??" -vroeg den
Blaauwe.
„Een maniyk persoon, ja," bevestigde den
nuuwe.
„Da's toch ok iets!" zee den Joep ver
bouwereerd.
„Das 'n gek ding!" vond den Fielp, na rijp
overleg.
„Hoe komt er zooiets In, zoude zeggen, zoo
verwonderde den Blaauwe z'n eigen: ,,'t is
toch allemaal nuuw hout......?"
Mee groote pogen, stom van verbazing, za
ten wy malkaar aan te kyken. Wat „den nuu
we" toch vervelen ging op 't lest.
„Ja, wat moet daarmeé?" vroeg le 'n
bietje ongeduldig.
„Jjaawa mot daarmeevroeg
ook den Fielp z'n eigen en ons af.
Den Blaauwe kreeg toen 'n idee. Z'n ge
zicht klèèrde er heelegaar van op!
„Zeg. ehhoe hiete gij ok alweer?"
„Janssens," zee den champetter.
„Zeg, Jasses, ge wit zékers, dat 't in per
soon is, wat daar in d'eerepoort zit?"
„Jewel."
„Nou, haal dan de brandspuit en spuit 'm
d'ruit!"
„Da's nog zo'n gek gedacht nie," vond den
Fielp.
Janssens lachte zuurzoet teugen den E.A.
Heer Fielp Beeckers.
„En dan...?" vroeg Janssens.
„Dan meugde gij 'm houwen," zee den
Blaauwe royaal: „want gij had 'm 't aerst ge
zien."
Amico, 't góót! Nolleke zat te verfom
faaien, te verkreukelen, te vergaan in 't
stroomende water, daar boven op de eere
poort.
Op 't lest hee Janssens den ladder teugen
ZONDAG 29 AUGUSTUS 1987.
Hilversum I.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Postduivennieuws.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Kinderuur.
10.30 Nederd. Hervormde Kerkdienst.
11.50 Causerie „Raaak de roos".
12.00 Orgelconcert.
12.10 Filmpraatje.
12.35 Het Omroeporkest en solist. Li de
pauze: Reportage.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Kovacs Lajos' orkest en soliste.
3.00 Residentie-orkest en solist. In de pauze:
Gramofoonmuziek.
4.30 AVRO-Dansorkest.
5.00 „De Stem des Volks" en gramofoonmu
ziek.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 Sportuitzending en -nieuws A.N.P.
6 20 „Fantasia".
7.00 „Tusschen 7 en 8", gevarieerd concert.
.00 Berichten A.N.P. Mededeelingen.
8.15 Residentie-orkest en soliste.
.15 Radiojournaal.
.30 Radio-hoorkrant.
10.15 Kovacs i^ajos' orkest en soliste
11.00 Berichten A.N.P. Hierna: AVRO-Dans
orkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II.
8.80 KRO. 9.80 NCRV. 12.15 KRO. 5.05
NCRV. 7.4511.00 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gewijde muziek (gr.pl.).
10.20 Hersteld Evangelisch Luthersche Kerk
dienst. Hierna: Gewyde muziek (gr.pl.),
12.15 Gramofoonmuziek.
12.35 Uit Weenen: Het Weensch Philharmo-
nis::h orkest.
1.40 Dialoog.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.30 R.K. Harmonie „Phileutonia", (Om 3.15
„De Band tusschen Koloniën en Moeder
land").
4.00 Gramofoonmuziek.
4,30 Ziekenhalfuur.
5.05 Ger-formeerde Kerkdienst. Hierna: Ge
wijde muziek (Gr.pl.).
7.45 Gramofoonmuziek.
7.50 Sociaal-Economische causerie.
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 De KRO-Melodisten en solist.
9.15 Gramofoonmuziek.
10.00 Het KRO-orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.40—11.00 Epiloog.
MAANDAG 80 AUGUSTUS 1987.
Algemeen programma, verzorgd door de
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwyding.
10.20 Declamatie.
10.40 Gramofoonmuziek.
11.00 Vervolg declamatie.
11.20 „Melody Circle".
12.00 Gramofoonmuziek.
12.30 Orgelspel.
I.0O—1.45 „Fantasia".
2.00 Gramofoonmuziek.
3.00 Declamatie.
3.20 Viool en piano.
4.00 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
5.45 „De Flierefluiters" en solist.
6.30 Muzikale causerie,
7.05 Cello en piano.
7.30 „Fantasia" en soliste.
8.00 Herhaling SOS-Berichten.
8.03 Berichten ANP.
8.10 VARA-Orkest.
9.00 Radiotooneel.
9.15 Vervolg concert.
10.00 Berichten ANP.
10.05 Solistenconcert. Om 10.30 Berichte®
ANP.
II.1512.00 Dansmuziek (gr.pl.)
Hilversum H.
NCR V-uitzendin g.
8.00 Schriftlezing, meditatie, gewyde muziek
(gr.pl.).
8.30 Gramofoonmuziek.
9.30 Gelukwenschen.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Amsterdams Kamcrmuziekkwartet.
2.00 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.45 Orgelspel.
7.00 Berichten.
7.15 Gramofoonmuziek.
7.15 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Ber.
8.15 Gemengd Koor, NCRV-orkest en soliste.
9.00 „Geloof en historie", causerie.
9.25 Vervolg concert. (Om 10.00 Berichten
ANP).
10.30 Gramofoonmuziek.
10.45 Gymnastiekles.
11.0012.00 Gramofoonmuz. Hierna: Schrift
lezing.
de eerepoort opgeloopen en 't verzopen Nol
leke is er afgekomen als 'nen versleten dweil.
De knoopen sprongen van z'n broek, zoo
zwaar hing ze aan z'n galgen.
Hy had „dus" gin tijd om breedvoerig en
helder z'n opinie over ons uit malkaar te
zetten. Hij dee 't dus zoo beknopt meugelijk;
mee z'n handen aan z'n broek riep ie:
„stinktuig?"
Janssens zee ons: „dat 's beleediging! Maar
wij hebben 'm duidelijk gemaakt, dat wy daar
wijd boven stonden! (Nolleke mocht wel iets
heb ben om te spuien! Waar of nie?).
Amico, 'k ga de slingers en de lampions op
hangen; tot de volgende week, man!
Of liever gezeed: tot overmergen! Ge hebt
toch ook de officieele invitatie ontvangen „tot
bywoning van de opening der feesteiykhedcn
door den EdelAchtbaren heer Jhr. Mr. Th. E.
Serrarls, burgemeester van Ginneken en Ba-
vel, op Zaterdag 28 Augustus a.s., des mid
dags te 4 uur, op het plein voor de St. Lau
rentiuskerk te Ulvenhout"?
Zoo nie...? Ge vraagt maar naar den Dré
en alles is kits, man! D'n eerewijn staat op
oe te wachten!
Veul groeten van Trui, Dré m en als alty,
gin horke minder van oewen t.a.v.
FEUILLETON.
DOORi
„Ja. ja", zei de jonge man rustig, „dat heb ik meer gehoord.
Millionnairs zijn altijd uitgehongerd en zij dragen de kleeren af
van hun bedienden."
„Hij is geen millionnair Pepi", zei de oude heer streng.
„Nee, nee. de voorstelling gaat niet door", zei de zoon onver
stoorbaar, dus geen Madeira, Sherry, Vermouth en eten?"
„Madeira, Sherry, Vermouth en eten. Hij is bijna millionnair."
De jongeman ging naar een buffet, haalde glazen en karaften en
tooverde een schaal met sandwiches te voorschijn.
„Eet, mijnheer de millionnair en drink," zei hij onderdanig, „ik
geloof toch, dat de voorstelling zal beginnen."
Vincente begon te gelooven, dat hij te doen had met een paar
krankzinnigen. Zoolang hun waanzin zich echter bepaalde tot het
verstrekken van drank en voedsel, en tot het schenken van den
titel „millionair" aan een gederailleerden meester in de rechten, vond
hij, dat het geval rustig kon worden opgenomen.
„Deze heer", zei de inspecteur Exarva na een poosje tot zijn zoon,
„deze heer. die begeerig uitziet naar een tweede glas Madeira"
de jonge Exarva vulde ijverig weer het glas van Vincente „moet
in den kortst mogelijkcn tijd aan de rivier zijn. die gedoopt is naar
dit voortreffelijke vocht. Hij heeft daar een paar sleutels van zijn
brandkasten verloren."
„Natuurlijk", mompelde de zoon. „zoo zijn ze, slordig cn noncha
lant. Een gewoon mensch kan er met zijn hersens niet bij.
„Hpud je mond, Pepi. Meneer wil overmorgen aan de Madeira
zijn."
Dat zal een toer zijn." w
„Jij zult hem er brengen. Pepi". met een vliegtuig."
„Hoe kom ik aan een vliegtuig."
„Je huurt er een."
„Dat kost geld."
„Meneer is millionnair."
„Maar de millioenen?"
„Die liggen in de brandkast. Maar er is nog een schimmetje van
over. Dat heeft hij zoo lang aan mij gegeven. Hij was bang, dat hij
dat weer bij een of andere rivier zou verliezen. Geef me nog een
glas Madeira."
Gehoorzaam schonk zijn zoon een glas wijn in. Plotseling werd de
oude heer ernstig.
„Pepi, dit is een zaak van groot belang. Hier zijn tweeduizend
milreis. Zórg. dat je een vliegtuig krijgt en dat je morgenochtend
kunt vertrekken. Land op de plek, die meneer Ribeiro je op zijn
kaart zal aanwijzen. Neem wapens mee, een paar electrische lampen,
voor een paar dagen voedsel en een touwladder. Vergeet meneer
Ribeiro niet. Denk erom, dat hij een millionnair is, of bijna."
„Hoe moet ik landen in die rimboe?" vroeg de jonge Exarva.
„De Madeira is een breede rivier", zei de oude heer peinzend.
„Een watervliegtuig? Dw^rs over het vaste land van Zuid-
Amerika?"
„Balbo vloog over de Alpen."
„Maar ik zal toch zeker een tusschenlanding moeten maken!"
„Het meer van San Lorengo ligt halfweg."
„Zijn millionnairs niet bang om te pletter te vallen op de pampa?"
„Millionnairs zijn niet bang. Evenmin als het doorluchte geslacht
Exarva."
De jonge man stond op en boog spottend voor Vincente.
„Mijnheer de millioennair, ik moet mijn toebereidselen maken.
Beschouw deze kamer als de uwe. Morgen om vijf uur vertrekken
wij naar het meer van Sari Lorengo. Waarschijnlijk zullen wij daar
niet aankomen. Papa, ik verzoek u den millionnair zoo lang bezig
te houden. Geef mij die tweeduizend milreis."
En met een sprong van zijn lange beenen had hij het vertrek
verlaten. De oude heer keek Vincente aan met oogjes, die nog eens
zoo vroolijk glinsterden als te voren.
„Nu, Ribeiro, wat heb ik je gezegd? Is er nog een kans of niet?
Met zoo een piloot vlieg je in de lengte richting over de Andes."
En hij vertelde van zijn zoon Pepi, die in dienst was bij de
Braziliaansche transcontinentale lijnen, die diensten onderhouden op
Beunos Ayres, Montevideo, Asumion, Valparaiso en Lima.
„Hij had juist verlof en ik dacht, dat het wel leuk zou zijn. als hij
een verzetje had. Een sprookje komt niet eiken dag voor. Maar nu
moeten we eerst eens behoorlijk gaan eten."
Maar Vincente, wien de koppige wijn zwaar op de lecge maag
lag. barstte uit in tranen.
„Hoe zal ik u ooit kunnen bedanken voor alles, wat u voor
mij doet!" riep hij uit, „uw eigen zoon brengt u ervoor in gevaar."
„Tut, tut", suste Exarva, „met dat gevaar zal het wel los loopen.
Als Balbo met zijn eskader van watervliegtuigen over de Alpen
vliegt, kan mijn zoon met een watervliegtuig naar de Madeira
komen. En, Ribeiro, wat ik je nog niet heb gezegd; we hebben nog
een reserve-potje. Die brave bankdirecteur heeft in de schrik drie-
duizend milreis gestuurd. Ik heb er nog duizend in mijn vestzak. Als
je die sleutels niet vindt, wat niet onmogelijk is, hoewel ik een
voorgevoel hebt, dat je ze zult achterhalen, kunnen we je nog altijd
expedieeren naar je moeder in Almodorrer. Kom, waarde heer, laten
we gaan eten. Ik weet een goed en goedkoop restaurant, beter dan
dat, waar jij de laatste dagen hebt gelogeerd."
En hij stak zijn arm door dien van Vincente en troonde hem mee
naar een knus hotelletje in de buurt, waar de oude heer tracteerde
op het lekkerste dat hij na lang zoeken door zijn lorgnet op de
spijskaart kon vinden.
„En nu ga je slapen", commandeerde hij na afloop, het is morgen
vroeg dag, en je zult den eersten tijd je krachten wel kunnen
gebruiken. Pepi heeft nog een divanbed, waar je heerlijk zult
uitrusten en ik denk dat een bad je ook wel zal bevallen. Ik zal
ondertusschen kijken of ik een pyama voor je kan vinden."
En Vincente slaperig van den wijn, het bad en het goede eten,
viel neer op het divanbed en sliep. Op den laten avond hoorde hij
nog vaag het geroezemoes van stemmen in de aangrenzende kamer;
toen sliep hij weer in. Om vier 's ochtends werd hij op den schouder
getikt door Pepi, die gekleed en wel voor hem stond.
„Het is tijd. waarde heer, we moeten vertrekken."
Slaapdronken kleedde Vincente zich, maar naarmate hij klaarder
wakker werd voelde hij in zijn zenuwen die tinteling, die het
avontuur meebrengt.
„Nog één kans", dacht hij, „nog één greep naar de fantastische
millioenen van Gonqalo Coelho." En onder het eten van zijn broodje
met koffie, wikte hij de mogelijkheden. Hoe ver zou Inez Coelho zijn
gevorderd? Zou zij al op de terugreis zijn, met de gezochte sleutels,
of zou hij juist voor haar handen de begeerde buit weghappen? Voor
het eerst sinds hij haar had ontmoet, stond zij hem klaarder voor den
geest. Hij zag haar eerlijke, resolute profiel en de slanke gratie
van haar gebarende handen.
(Wordt vervolgd.)
