DE DRIE MUSKETIERS
Gevechtsactie verplaatst
naar llragon
Drie gouden sleutels
SPANJE
Radioprogramma
Bejaarde dame oa aan
rijding door tram overleden
De ronselarij in de
Betuwe
Duitsch schip schendt
Amerikaansche
Quarantaine bepaling
REGEERINGSTROEPEN BEHALEN
SUCCESSEN.
Na den val van Santander heeft
het middelpunt van den strijd zich
verplaatst naar het Aragoneesche
front.
Uit Saragossa wordt gemeld:
Het offensief der regeeringstroepen aan
het Aragoneesche front is hevig hervat. De
rcchtschen gingen tot tegenaanvallen over.
De loyale troepen hebben hun front uitge
rekt naar het Noorden en vallen aan in den
sector van Huesca bij Caracal en Esqueda.
Vooral ten Zuiden en Zuidoosten van Sa
ragossa is bloedig gestreden.
Tijdens een luchtgevecht in Aragon
hebben de regceringsvliegtuigen vijf
toestellen van de rcchtschen omlaag
geschoten. Twee Italiaansche officie
ren werden ernstig gewond en ge
vangen genomen. Zij deelden mede
deel uit te maken van een divisie
van dertig jachtvliegtuigen, allen
door Italianen bestuurd.
De minister van landsverdediging te Va-
lencia heeft medegedeeld, dat de regeerings
troepen aan het Oostelijk front belangrijke
stellingen bij Casa Romanicoscn Novia del
Hiento hebben bezet. Bij Zuera wordt de
opmarsch naar het Zuiden voortgezet. Bij
Tcruel moesten de regeeringstroepen even
wel voor het lievig vuur van de rechtschen
terugtrekken. Bij Santander rukt de vijand
verder naar het Westen op.
De grotten van Altamira, die hekend zijn
om hun voorhistorische teekeningen en
schilderingen, hebben niets geleden. De re
geeringstroepen hadden deze tot een berg
plaats van wapenen en fourage gemaakt en
niet den tijd gevonden de voorraden weg te
halen.
Het dringendste vraagstuk met welks op
lossing de troepen van Franco zich thans
bezig houden moeten is dat der voedselvoor
ziening van de pas bezette dorpen, waarvan
sommige den hongersnood nabij waren. Uit
Valladolid en Burgos zijn honderden vracht
auto's met levensmiddelen onderweg.
Loos gerucht over één der ge-
ronselden.
Met grooto hardnekkigheid loopt van
Zaterdagmorgen af het gerucht door de Be
tuwe. dat de voor Spanje geronselde Lock
Kalden in Antwerpen aangehouden zou
zijn. De meest gangbare lezing is, dat een
telegram ingekomen zou zijn, waarin deze
aanhouding gemeld werd.
Dit bericht heeft zelfs de ouders van het
slachtoffer bereikt en is in staat geweest
de groote verslagenheid eenigszins te ver
drijven. al bestaat nog een onbestemde
angst omdat nog steeds geen rechtstreeksch
bericht van de politie ontvangen is,
Ten einde aan alle onzekerheid een einde
te maken, hebben wij ons gewend tot den
burgemeester van Buurmalscn, den heer
F. W. baron van der Borch tot Verwolde
Deze moest ons echter tot zijn spijt mede-
deelen. dat hem officieel van een dergelijk
telegram niets bekend was. De burgemees
ter had het gerucht ook wel gehoord, doch
helaas dient het als voorbarig te worden
beschouwd.
Helsche machine in
Versailles
Veroorzaakte brand in vliegtuig-
loods.
Gisternacht is brand ontstaan in een
vliegtuigloods van het particuliere vliegveld
van Toussus Paris te Versailles, waar ver
scheidene maanden een zeker aantal vlieg
tuigen van buitenlandsoh merk, die in Le
Havre ontscheept waren en toebehoorden
aan een Fransche maatschappij, stond op
gesteld. De brand is ontstaan in een der
twee hangars, die geen dak hebben en
waar zich twee eendekkers bevonden. Het
eene toestel is volkomen vernield. In het
tweede vond men een soort helsche machi
ne, bestaande uit een thermosflesch, gevuld
met een groene stof en voorzien van een
drooge batterij.
Priesters getuigen voor
den vrede
Het congres te Weenen.
Op den laatsten dag van het congres der
priesters en oudstrijders te Weenen is een
plechtige mis opgedragen in de kathedraal
van St. Stefan. Na de godsdienstige plech
tigheid hield de directeur generaal van het
congres, de Abbe Bergev een toespraak,
waarin hij o.m. verklaarde: „Onze geloofs
belijdenis luidt: wij gelooven niet, dat het
geweld de eenige overhcerscher is op deze
aarde. Wij gelooven in de woorden van het
Evangelie: Ik breng u den vrede."
Intrekking der uitzonderingsbe
palingen?
Deze overtreding kan. naar men zegt, er
toe leiden, dat de uitzonderingsbepalingen
voor schepen van alle naties zullen worden
ingetrokkün.,.De lculp£ van liet quarantaine-
station van den gezondheidsdienst noemde
het rapport van dén scheepsarts van de
„Ilansa" de eerste ernstige schending van
dezen aard door eenigen scheepsdokter van
welke nationaliteit ook begaan en wij zijn
vast voornemens, aldus voegde hij hier aan
toe, een voorbeeld te stellen. Van nu af aan
is hij ongewenseht als dokter op cenig
schip, dat draadloos mededeelingen over
den gezondheidstoestand aan boord mag ge
ven, terwijl de „Hansa" voor onbepaalden
tijd geschrapt zal worden van de lijst.
De bewering Van den arts, dat. hij dacht,
dat de ziekte veroorzaakt was door vergif
tiging met ontsmeltingsgas wordt absurd
genoemd.
DINSDAG 31 AUGUSTUS 1937.
Hilversum I.
AVRO-uitzending.
8.00 Gelukwensch, Wilhelmus orgelspel.
8.15 Carillonconcert.
8.30 Zanghulde te Rotterdam.
9.15 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Jetty Cantoris ensemble. In de pauze
Gramofoonmuziek.
12.00 Kovacs Lajos' orkest en soliste.
12.40 Wij wenschen U...
12.45 Omroeporkest en draaiorgelmuziek. (In
de pauze Relais Nirom: Openbaar Gehoor).
2.30 Reportage.
3.00 Orgelconcert en zang.
3.45 Lyra-Trio.
4.30 Kinderkoorzang.
5.00 Kinderhalfuur.
5.30 Kovacs Lajos' orkest en soliste.
6.15 Orgelspel.
6.30 AVRO-Dansorkest.
7.00 Uitzending voor a.s. studenten.
7.10 Pianovoordracht.
7.40 Causerie „Een gelukkige verjaardag".
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Amsteramsche Postharmonie.
8.40 AVRO-Kinderkoor en Harmonie-orkest.
9.15 Carillonconcert.
9.35 Gramofoonplaten.
10.15 Reportage.
11.00 Berichten ANP. Hierna AVRO-DanS'
orkest.
11.4912.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum H.
KRO-uitzendlng.
8.009.15 en 10.00 Gramofoonmuziek.
11.30 Godsdienstig halfuur.
12.00 Berichten.
12.15 KRO-Orkest (Om 1.00 Relais Nirom:
Openbaar Gehoor).
2.00 Vrouwenuur.
3 9 Gramofoor.platen.
4.00 De KRO-Melodisten, en solist (Om 4.45
Gramofoonmuziek)
5.45 Felicitatiebezoek.
6.00 Orgelspel en gramofoonmuziek.
7.00 Berichten.
7.15 Causerie „Op H.M.'s Verjaardag".
7.35 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Carillonconcert.
8.30 Harmoniummuziek (Gr.pl.).
9.15 De KRO-Boys, m.m.v. solisten.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Berichten ANP.
10.40 KRO-Orkest.
11.1512.00 Gramofoonmuziek.
Gisteravond omstr. 10 uur is op de Leidsche
Vaart b. d. Schouwtjesbrug te Haarlem een
ernstig ongeluk gebeurd, dat aan de zeven
tigjarige mevr. F. D. uit Amsterdam het le
ven heeft gekost.
De dame stond met een vriendin bij de
tramhalte aldaar van de tram Zandvoort-
Amsterdapi te wachten om naar baar woon
plaats terug te kceren. In verband met.as-
phaltcerwerkzaamheden rijden de trams
ter plaatse over een spoor.
Mevr. D. beeft daar echter geen erg in ge
had, met het gevolg, dat zij door een uit de
richting Haarlem komende tram werd aan
gereden. Zij viel en kwam onder den motor
wagen terecht. Hoewel de wagen voerder door
krachtig remmen de tram vrijwel onmiddel
lijk tot stilstand bracht, werd het rechterbeen
van de dame verbrijzeld, terwijl zij ook in
wendige kneuzingen opliep. In zorgwekken-
den toestand is zij naar 't Diaconessen Zie
kenhuis vervoerd, waar zij ruim een uur na
het ongeluk is overleden.
Met typhuspatiënten aan boord,
de haven van New-York binnen
gevaren.
Aan boord van het Duitschc
stoomschip „Hansa", dat de haven
van New York is binnengeloopen,
werd een geval van typhus ontdekt.
Reeds te voren had men ontdekt,
dat 28 personen aan boord met lie
vige koortsen te bed lagen.
De Hansa zou hedennacht den te
rugreis aanvaarden.
Er wordt beweerd, dat de Hansa de voor
de haven van New Vork geldende quaran
tainebepalingen heeft geschonden.
Men verklaart, dat de Hansa voordeel
heeft getrokken van de regeling, waarbij 84
buitenlandsche schepen het voorrecht hebben
de quarantaine te mogen passeeren zonder
voorafgaand ondersoek, mits de scheepsdok
ter er voor in staat, dat zich aan boord geen
lijders van besmettelijke ziekten bevinden.
334. DE BESCHULDIGING.
Richelieu stond tegen den schoorsteen ge
leund toen Rochcfort d'Artagnan na een
oogenhlik binnen riep.
„Ik heb U gevangen laten nemen," begon
de kardinaal, „weet U waarom?"
„Neen, Uwe Eminentie, want de eenige
zaak waarvoor ik misschien- gevangen ge
nomen zou kunnen worden, is Uwe Emi
nentie nog niet bekend."
Richelieu keek den jongeman doordrin
gend aan.
„Wat wilt U daar mee zeggen?" vroeg
hij.
„Allereerst zou ik graag weten, waarvan
Uwe Eminentie mij beschuldigt."
„U wordt er van beschuldigd met de
vijanden van ons rijk brieven te hebben
gewisseld, staatsgeheimen te hebben ver
raden cn te hebben getracht de plannen
van Uwen generaal te doen mislukken."
„En wie beschuldigt me hier van? Een
gebrandmerkte vrouw, een vrouw, die
tegelijkertijd een man in Frankrijk en En
geland bad. een vrouw, die haar man
vergiftigde cn getracht .heeft ook mij een
•dergelijk lot te bereiden."
„Wat zegt U daar?" vroeg de kardinaal
verbaasd.. „Waarover spreekt U?"
„Over Lady. Winter," antwoordde d'Ar
tagnan rustig', „wier vele misdaden Uwen
kardinaal misschien niet bekend waren,
toen U hagr Uw vertrouwen schonk."
333. GEVANGENE VAN DEN KARDINAAL-
„Dat is dus in orde!" antwoordde Roche-
fort, „dan kan ik meteen mijn reis ver
volgen."
„Wanneer U misschien Mylady wilt ont
moeten, kunt U zich de moeite besparen,"
zei Athos op ijs'koudcn toon. „U zult haar
niet meer ontmoeten."
„Zoo, waar is ze dan gebleven?"
„Ga met ons mee naar La Rochelle en
U zult het. hooren."
De kardinaal was den koning een eind-
weegs tegemoet gereisd en ontmoette hem
den volgenden dag in Surgeres. Het weer-
zi was zeer hartelijk en men wenschte el
kaar geluk met de gebeurtenissen in Ports-
mouth.
Toen de kardinaal des avonds zijn kwar
tier aan de „Port de Pierre" binnenreed,
stond d'Artagnan voor de deur. Zelf was
hij zonder degen, zijn drie vrienden waren
echter van top tot teen gewapend.
Dit keer liep de kardinaal hen met een
strengen blijk voorbij, daar hij er immers
zeker van was, dat hij de overhand had en
wenkte d'Artagnan om hem te volgen.
„We zullen zoo lang op je wachten," zei
Athos zoo luid, dat de kardinaal het wel
hooren moest.
Zijne Eminentie fronste het voorhoofd,
bleef een oogenblik staan, zei echter niets
cn liep weer door.
FEUILLETON.
DOORi
36 PETIAN
„Het zou haast onridderlijk zijn", dacht hij, „haar vóór te zijn bij
de verovering van de sleutels. Veel mooier zou het zijn geweest,
samen te trekken naar de oerwouden van de Amazone en als eerlijke
kameraden met den buit terug te komen". Maar zij had hem
nauwelijks aangekeken. Luchtigjes had zij besloten, het avontuur te
wagen. Welnu, hij ging het ook nog wagen. De kansen stonden één
tegen tien .rnaar zij waren er. Dus vooruit! De auto van zijn gastheer
wachtte voor de deur. Zij raasden door de verlaten straten van Rio
de Janeiro, gierend op het asfalt in de korte bochten. Na een kwartier
lijden waren zij aan de haven. De chauffeur hield het portier open
en bracht de bagage naar een motorboot, die klaar lag. Pepi Exarva
inspecteerde nauwkeurig alles en stapte toen met Vincente aan
boord. De motor roffelde en de vlugge boot scheerde met- geheven
boeg over het water. Een kwartier varen bracht hen bij het vlieg
kamp, waar een ranke tweedekker wiegelde op de deining van de
baai van Botasogo. Een paar monteurs stonden op de drijvers en
de vleugels. Exarva bekeek met deskundige blik alles, stelde nog
eenige vragen aan de mechaniciens en heesch zich toen op zijn
zitplaats. Vincente, met de onhandige beweging van een, die nog
nooit in een open vliegtuig heeft gezeten, liet zich vallen op de
achterbank. De schroef draaide onwillig enkele malen rond, sprong
nog eens terug; ineens klonk een donderende roffel door de ochtend
lucht. Vijf minuten lang duurde dat, toen gaf de piloot een teeken,
het geknetter van den motor steeg tot een machtig geluid, een
orkaan blies het water achter het vliegtuig weg, de golven spatten tot
schuim uiteen voor de drijvers en plotseling zag Vincènte de aarde
onder 't vliegtuig wegvallen. Zij vlogen. Snel schroefde de macHne
zich in de hoogte, schuins links onder zich zag Vincente de baai van
Rio de Janeiro: de oude stad bijeengedrongen langs den waterkant,
toen, in den prillen ochtend de witte huizen van Comarido, Villa
Isabei en Pocho. Op duizend meter hoogte zweefde het vliegtuig
boven de Araucaria-bosschen van den staat Sao-Paulo. Met wel
behagen snoof Vincente de frissche lucht in die langs zijn gelaat
stormde. Dit was reizen! Ingepakt in leeren gewaden lag hij als een
echte millionnair achterover in zijn zitplaats, trotsch op dé idee, dat
de beste piloot van het westelijke halfrond, daar voor hem de zes
honderd paardekrachten leidde, die hen met een vaart van twee
honderd kilometer per uur voorttrokken naar het meer van San
Lorengo, dat daar moest wachten niet ver van de Boliviaansche
grens. Geen gevoel van onzekerheid of onveiligheid bekroop hem,
zóó effen en geleidelijk spoedde de machine zich voort over de ijle
luchtgolven, die toch zoo vast als een rots dit stalen gevaarte met de
twee mannen torsten. Rio Preto lag onder hen. Midden op den dag
zagen zij de breede vloeden van den Parana. Een plaatsje aan den
rechteroever dook op. waar zij laag overheen vlogen. Vincente keek
op zijn kaart: dit moet zeker Kapura zijn. Een meisje wuifde met een
rooden zakdoek; vroolijk wuifde hij terug. Alles was licht dien dag
en jong, en opgewekt en sterk. Dit was dus het avontuur! Welnu,
dan was het avontuur pas het ware leven! Zoo te vliegen over al de
stadjes verspreid over de rijke landen van Brazilië, te wuiven tegen
de fleurige meisjes daar benee, met de gedachte: later kom ik je wel
eens opzoeken, maar nu niet, nog niet! Eerst nog vooruit, andere
bosschen over, andere akkers, nieuwe stroomen, steden met andere
namen, andere wuivende meisjes tegemoet.
Om vier uur in den middag lag bij een effen vlak een meer als een
blauwe spiegel te blikkeren in het zonlicht!
„Het meer van San Lorengo". dacht Vincente, en de naam gaf
hem een schok. Een kwartier later stoof het water op voor de
drijvers en nog een kwartier later klauterden de mechaniciens, onder
toezicht van den onvermoeibaren Pepi over de vleugels. Om zes uur
zaten zij in het restaurant achter een hartig maal en een flesch wijn.
s Avonds vond Vincente gelegenheid zijn geheele geschiedenis te
vertellen aan Exarva, die er met aandacht naar luisterde.
..Wel", was zijn eenige commentaar, ..je moogt blij zijn, dat je
mijn vader tegen het lijf bent geloopen; hij is een van de braafste
mannen, die je in Brazilië of op den ganschen aardbol zoudt kunnen
vinden."
Vincente dacht bij zichzelf, dat vader en zoon niet voor elkaar
onderdeden.
Den volgenden ochtend vroeg. stegen zij weer op en weldra
volgden zij de Madeira, die in trage bochten dóór het eindelooze
oerwoud slingerde. Een smalle streep van het water was te zien,
maar de oevers waren geheel overgroeid met dicht geboomte. Na
tien uren vliegens kwamen zij op de plek, waar de Theodore samen
vloeit met de Madeira. Even te noorden hiervan moest de oude mijn
zijn. Onder hen. op de rivier zagen zij een passagiersschip drijven.
„Stel je voor", dacht Vincente, wiens spanning toenam, naarmate
hij het doel van de reis naderde, „stel je voor, dat Inez Coelho op dat
schip zit. Dan wordt het met recht een spannende wedstrijd."
Hij kon weinig vermoeden, dat inderdaad zijn mededingster met
dat schip naar de plaats van bestemming stevende.
Hij verwachtte, dat de machine nu zou dalen, maar tot zijn groote
ongerustheid bleef de piloot op dezelfde hoogte doorvliegen. Het
klamme zweet brak Vincente uit. Zou de man de goede plaats zijn
vergeten, of zouzou hij met zijn vader een afspraak hebben, om
hem op een of andere wijze te bedriegen? Hier ging zijn laatste kans;
zijn mededingster, hij wist het nu zeker ging rustig en zeker van
haar zaak per schip naar haar bestemming; hij werd met een snelheid
van tweehonderd kilometer per uur verder gesleurd naar het
noorden, machteloos om zich ertegen te verzetten. In zijn opwinding
boog hij zich voorover en tikte den piloot op den schouder. Die
schudde ongeduldig met het hoofd en wees met zijn hand eerst naar
voren, toen omlaag. Vincente begreep er niets van, moedeloos liet
hij zich neerzinken op zijn zetel. Het noodlot moet zijn loop hebben,
dacht hij. Maar plotseling voelde hij, dat het vliegtuig daalde. Hij
keek omlaag, en zag een plaatsje aan de rivier: Borba. Een oogen
blik later dreven zij op de Madeira.
„Ge dacht zeker, dat ik er met je vandoor wou? vroeg de piloot
lachend.
Vincente knikte beschaamd.
„Ik kon daar niet dalen man, tusschen al die boomen en modder-
banken. Ik voelde er niets voor, op het laatste moment mijn nek te
breken. Ik dacht wel, dat ik hier open water zou vinden, en besloot
daarom, nog even door te gaan. Als het niet was gelukt, zou ik zijn
teruggevlogen en het toch hebben geprobeerd. Waarschijnlijk zou
er dan nu een krokodillenmama zijn, die tegen haar kindertjes zei:
„Niet zoo schrokken jongens. Eerst je bordje behoorlijk leeg eten,
dan krijgen jullie den tweeden. Pietje, verslik je niet in die rib!"
(Wordt vervolqd.)
