De Brabantsche Briet RADIO van Het verboden grondgebied PROGRAMMA Daar zijn soldaten, die niks dan strepen zien. Daar zijn officieren, die niks dan blikken IDYLLE AAN DE MOLENBEEK. Ulvenhout, 30 September 1937. Amico. 'Nen barnsteenen gloei tintelt deur de ritselende Herfstbosschen. Als deur gebrand glas bloeit de Oc- toberzon deur 'nen hemel van dunnen peerlmoer. Deur- ambert ze de Wijnmaand lijk 'nen rijken trossel groene druiven. En ge mot wei n hart hebben ge lijk aan 'nen mis bakken plavuis, als 't geluk om deuze Schep- pingspracht nie deur oew zielement slurpt als water deur 'n spons. Ge mot wel 'nen pessimist zijn, zoo erg als den apostel Thomas, als gedeuzen nabloei van matten brons tot geslagen goud nie den schoonslen vindt van 't heele jaar! Maar allee! Laat ik 't daar nie over hebben. Ik schrijf deuze brieven nie veur tiepen, die te stom ofte geleerd zijn, om gelukkig te worden bij 'nen karmozijnen wingerd, die in den Herfstigen kleurenbloei te fonkelen staat als énen boekee! Ik schrijf deus brieven nie veur trotserikkën, die d'r eigen „nie afgeven" kunnen mee 'nen boer, die zoo geren deur den buiten kuiert, dikkels zonder te letten op waar ie in trapt! Ik schrijf ze, omda 'k er nie buiten kan te praten over gelukkige, over plezierige en over schoone belevenissen. Over dingen die 't zielement beruuren als 't zonnewindeke den bronzen kastanje, den vurigen eik, den gouwen plataan. Zekers ook den sturm mot 'r 'ns deur- rauschen! 'Nen keer mot 't bloeiend geblaart rijp wegvallen in t' Niks, om weer plek te maken veur den jongen bottel; zekers is dat zoo in de wisselingen veur 't gewas en mensch, maar daarmee valt oewen voorkeur nie weg! En ik heb dieën voorkeur nou eenmaal veur 't schoonste tij van 't jaar! Dat is: elke maand van 't jaar Want hij is zoo schoon, dieën bussel maan den, als 'nen bussel blommen. De leste is altij weer de alderschoonste, omdater niks dan schoone blommen zijn! Ik kan er niks aan doen, da'k nooit uit gekeken kom op die Ulvenhoutsche zonne velden, waardeur de spiegelende Mark kron kelt, waarin des zomers de runders tot den buik in 't water staan. I kan er niks aan doen, da'k nooit uit gekeken kom op die Ulvenhoutsche sneeuw velden, mee niks er in dan 'n bonte kraai, die daar eenzaam wegwiekt onder de dikke, lage winterlocht mee 'n streep rood aan 't Westen. Ik kan er niks aan doen, da'k nooit uit gekeken kom op die Ulvenhoutsche voor jaarsvelden, die blank den hoogen hemel weerspiegelen mee de witte wolkenklodders, die als melk op de natte velden drijven. Of waaruit ,op 't nuchter windeke, millioenen zonnesterren spatten, recht oew oogen in! Ik kan er niks aan doen, da'k nooit uit gekeken kom op die wge Najaarsvelden, waarover de hemelen spoeien in jagend ge weld, in duuzenderlei kleur- en schaduwen- spel. Kan ik 't helpen, da'k den Allerzielenrouw op den buiten evenmin zou willen missen, als den bloeienden pruimenboogerd omtrent Paschen 't Is alles misschien 'n bietje gek veur den stadsmensch, maar ik heb éénen houvast: al dat schoons komt van den zelfsten Schepper en dien heb 'k nog nooit op knoeiwerk ge- trapeerd En 't is in Augustus da'k 't Najaar al ruuk en geren komen zie! En 't is in Januari, da'k naar 't eerste nuuwe spierke speur en da'k zoo geren komen zie! En 't isen 't Is alttf zoo, want wie van den buiten houdt, die wordt gulzig naar 't volgende schoons. En wie dat nie verstaat, die raad ik aan z'n zielement 'ns rap naar d'uitstoomery te laten brengen, misschien komt er dan weer 'n bietje kleur en fleur op. Ja, 'k weet 't, al ben 'k dan maar 'nen boer: Feuilleton door Dennis Wheatley Vertaling Eva Raedt de Canter 25. De Reichleau gaf de vermoeide paarden een tikje met de zweep en zoo reden z{j nog onge veer een kwart mjjl verder. Simon klopte den hertog op den rug. „Wat zou dat z(jn?" vroeg hij, in de richting van een laag huisje wijzend dat rechts van den weg lag en waaromheen verschillende schuren stonden. „Ah," riep de hertog eensklaps klaar wakker uit, want hij was met de teugels in de hand in slaap gevallen, „ja, waarom niet?" H(j stuurde de paarden in een zjjweg die naar de hoeve leidde. „Beste vriend Simon," zei htf ver moeid weer van den bok klimmend, „waarom heb je nooit geleerd een paar paarden te men nen of Russisch te spreken?" „Och, dat doet er niet toe, wtf z(jn er bijna doorheen," zei Simon hoopvol. Simon had niet alleen van een uur 's nachts tot den volgen den morgen zes uur in het huis van den veer man geslapen, maar ook gedurende den rit, toen de hertog de paarden mende, twaalf uur achter elkaar nadat zjj de Tavda-rivier waren overgestoken, had hij een groot gedeelte van den tijd slapend doorgebracht. Hij was daarom sterren zien. Daar zijn schoolmeesters, die niks dar 't volgend examen zien. Daar zgn kantoormenschen, die niks dar d'oogen van den baas zien. Daar zgn ryken, die niks dan effecten- mantels zien. Daar zijn boeren, die niks dan uiers zien. Geleerden, die niks dan bedrukt pampiei zien. Eerzuchtigen, die niks dan roem zien. Heerzuchtigen, die niks dan slaven zien. Maar daar zijn dan toch ook nog men- schen; nog veul zelfs, die aan strepen en sterren, examens en bazenoogen .effecten en melkemmers, geleerdheid, eer en macht sjuust genogt 't gewitwel hebben, om in den buiten gelukkig te zijn, dat is: Onzen lievenheer te zien en 't is veur zulken, da'k ook geren m'n brieven potlooi! Amico, ik werk geren. Greet pak ik 's mergens m'n gereedschap op! Maar greter nog zet 'k ten avond in den hoek. En ik geloof, dat 'nen mensch sjuust zoo'n klein bietje den hekel aan z'n bestaansarbeid hebben mot, om wezenlijk gelukkig te kunnen zijn. Om plek veur 'n ideaaltje open te kunnen houwen. Menschen, die zoo heelegaar in den arbeid opgaan, die b.v. tot in den nacht op hooge studeerkamers zitten en nie meer weten dat daar benejen vrouw en kinders zijn, menschen, die werken en zurgen en kop- breken tot ze in bed vallen en nie weten dat er aan den overkant 'n gezellig pinteke te drinken is, of 'n paar straten verder 'n theater openstaat, menschen, die ploeteren en sappelen en slaaf-van-den-arbeid zijn en nie weten dat er 'n schoon boek, 'nen plazierigen gezinsavond of 'n lollige vergadering bestaat, menschen, die uit egoisme, eer- of heb zucht, of andere ondeugd den arbeid boven élles stellen, 't zijn ongelukkige idioten, waarmee ik, gij en ginnen weidenkenden mensch, praten kan. En veur zulken schrijf ik m'n brieven nie. Want dan kunt ge evengoed praten en schrijven veur keisteenen, stofzuigers en tafel- pooten en zoo, want diehebben ook gin ziel, ginnen geest, gin kloppend hart. En 't is dus heelegaar nie gek, maar veul natuurlijk, dat ge meestal veul meer leut kunt hebben om de geestigheid van 'nen gezonden, deurgewinterden landlooper, dan van den een of anderen excellenten meneer, die van veuren nie weet, dat ie van achteren leeft. En als ge 'ns leutig en gezellig reizen wil, origineelen spot hooren over de gewichtige politiek, over de slechte tijen en 't nuuws van den dag, reis dan derde en gin eerste klas, waar 'nen schijnmillionnair of 'n kamerlid oe zoo geesteloos meugelijk verveelt mee 'nen tandenstoker; noch tweede klas, waar de knechten van die tandenstokers 't zelfde werk zitten te doen mee 'n „muzikale" tong! Geest, echten gezonden geest, die is veul democratisch, want ge kunt 'm vinden bij den baron en bij den landlooper. Maar ge vindt 'm nooit bij den democraat, die democraat is mee de heimelijke bedoeling, ooit gelijk te komen mee den baron! 't Eenige geestige aan zo'nen tlep is, dat ie dan rap z'nen democratischen rok omkeert. Daar kunt ge dan veul leut om hebben, maar...... da's zijn schuld nie! Da's heelegaar per ongeluk. Amico, ge zult oew eigen afvragen: waar wil den Dré naar toe? Man. ik weet 't eiges nie. 'k Wou eerst over de gouwen Najaars- bosschen geschreven hebben, maar ongemerkt kwam ik van de boomen onder de menschen terecht. En dan is 't zóó gesteld, mee 'nen durpeling, dan geraakt ie nogal grif van koers. Of 't alleen mee den durpeling zoo gesteld is, betwijfel ik toch nog! Want daar zijn ook wel stedelingen, die geregeld uit den koers zijn en nie zoo weinig Maar om dan onder de menschen te blijven, nog efkens 'n veurbeeldeke om iets van daar- sjuust te klèèren. Ik zee zoo: „den mensch mot aan zijnen bestaansarbeid sjuust zoo'n bietje den hekel hebben, dat ie gelukkig leven kan. Da's mis schien 'n tikske vrimde waarheid op 't eerste gezicht (veural veur baozen, die veul knechts in 't werk hebben!), maar toen ik dat zoo zee, toen docht ik onwillekeurig aan den Fielp. Zonder dat ie 't me ooit gezeed hee, of laten merken: ik weet zekers dat den bakker z'n bakkerij 'n waschechte pinnetentie vindt. Niettemin, amico, hij staat er eiken dag, veur nu frisch en vol enthousiasme nu zij het eind van hun reis naderden. „Bijna erdoor," antwoordde de hertog. „Je bent niet goed bij je hoofd, mijn zoon, wij zijn nog maar pas aan deze afschuwelijke reis be gonnen." De deur van de boerderij werd geopend en een vrouw met een donkere huidskleur, ge kleed in zulke dikke kleeren dat alle lichaams vormen verdwenen waren, verscheen op den drempel en staarde hen met groote, donkere oogen aan. Onmiddellijk verdwenen de Reich- leau's slechte humeur en vermoeidheid. Hij ging naar haar toe en sprak haar in het Rus sisch aan. Het was duidelijk, dat zij eenige moeite had hem goed te begrijpen en ook hij verstond haar maar nauwelijks. Simon kon zelfs merken, dat haar scherpe uitspraak eenige overeenkomst vertoonde met Valeria Petrovna's sissende tongval. Een jongen van ongeveer zeventien jaar kwam te voorschijn en later nog een meisje en een oude vrouw. Deze laatste bekeek de beide reizigers met wan trouwende blikken en, om de een of andere ge heimzinnige reden, zwaaide zij dreigend met haar stok naar Simon. De Reichleau haalde zijn goedgevulde beurs nogmaals te voorschijn en het was opmerkelijk, wat ook de ideeën en de wenschen van den volkscommissaris mochten zijn, klinkende munt had nog altijd een zekere waarde in de oogen van deze eenvoudige, Russische boeren. De jon gen spande de paarden uit en leidde ze weg. De hertog betaalde royaal vooruit voor de stalling en spoedig liepen de belde vrienden in de rich ting van den hoofdweg. „Heb je er al over gedacht wat wij nu doen zullen?." Het was dezen keer de vermoeide her dag en daauw, als de sterren nog amper ver bleekt zijn, al in te ploeteren! Maar ik wil maar zeggen: den Fielp bezit 'n ideaal, 'n gróót ideaal: „Hulvenout mot hexselsior!" Daarana werkt ie dus in z'nen vrijen tijd. En wat ie al klaargemaakt hee(Ik kom er nie van af. Mot 't woord weer noemen!) Zie maar 'ns naar onze leste feesten Hij vergadert er veur, confereert, corres pondeert (op 't schrijfmachien!) hectografeert (dat den inkt in z'nen nek zit) redeneert en hee t' altijd mee al de wijven aan den stok, dat ge nie snapt waar den kearel den energie vandaan sleurt. Hij is er zelfs, al ruim dertig jaren gelejen, veur in de politiek gegaan. In den Raad. En al is ie dan al 'n bietje ijdel daarvan geworden misschien, z'n bedoelingen zijn zuiver als kristal en mee tanden stokers „werkt" ie nog nie! Nou zou dat lastig gaan, want hij bezit ginnen eenen tand meer. De leste „stronken" die nog in z'nen mond stonden 't leek veul op 'n afgebrand bosch daarbinnen hee-t-ie er uit laten slèèpen enhee toen 'n valsch gebit laten aanmeten. Ge mot 'm dat verhaal hooren doen, amico. Ge lacht oew eigen 'n kriek. „Heerst most ik appen," zee-t-ie. „Happen? Waarin?" „Hin den was zee dieën witkiel, maar 't leek wel s(censuur. Dré). Bah, wa'nen smerigen smaak." „Moesten er -dan eerst oew ouwe tanden nie uit, Fielp?" „Vaneigens. Maar dat beteekende nog minder has niks. Na twee dagen apte-n-ik-al. Bah!" Hg spoegde-n-op den grond, ,,'t Wierd ook tijd, Dré, want ik stond op 't lest bij al m'n redevoerings veur schandaal." „Ge dee 't dus veur de mooite?" „Waar dan veur?" „Om te eten!" r....j -.....? s....-» rr.v.. „Heten Mee die dingen beten Man, da's net zoo honmeugelijk has mee twee outen pooten de onderd meters te loopen in tien seconden! Neeë, has ik gaai heten, dan steek 'k veuraf m'n tanden in m'nen zak. We worren houd Dré, veul houd!" „Oud? D'n duuvel z'n malle „Jawel. Z'n malle moesie, maar has ik m'n heigen 's mergens gewasschen en haange- kleed eb, dan ben 'k nog nie klaar man!" „Neeë?" „Zekers, neeë! Dan mot ik heerst nog m'nen bril veur m'n hoogen, dan m'n hondergebit op z'n plots zetten en dan m'n boventanden. Man, has ik millioennair was, dan moest ik ginnen kamenier ebben, maar 'n constructeur veur m'n twalet! Dieën kop van mjjn is nou sjuust 'n mecanodoos, Dré, maar ge kunt er maar héén figuurke mee maken: Fielp Beeckers!" „En zit 't makkelijk?" „Rot! 'k Heb net 'n gevoel hover me, hof 'r haltg 'nen eelen bos peeën huit m'nen kop angt!" tog die deze vraag stelde. „Hoe ver is het nog naar de stad?" „Drie mijlen," antwoordde de hertog bitter. „Kom, oude jongen," Simon stak zijn arm door dien van den ouderen man, „het komt best in orde. Geloof je ook niet?" Zij vervolgden hun weg door den donkeren avond. Sinds zg Moskou verlaten hadden scheen het altijd donker te zgn. De korte, zonnige dagen van deze hooge streken gingen zo snel voorbij. De hertog liep met vermoeiden tred verder. Simon dacht ernstig na om op een of ander idéé te komen hoe zjj den nacht zouden kun nen doorbrengen. Eenig onderdak moest ge vonden worden, dat was zeker. Zij konden niet in de sneeuw slapen. De hotels in Tobolsk waren niet voor hen toegankelijk in dit ver boden gebied. Het speet Simon dat zij niet ge vraagd hadden in de boerderij te kunnen over nachten, niettegenstaande het dreigende uiter lijk van de oude vrouw. Toen zij verder liepen werden de huizen talrijker en eindelijk ging de weg over in een breede, kronkelende straat. Het scheen een eindeloos lange straat, doch langzamerhand werd zij nauwer en de gebou wen werden grootcr. Eindelijk kwamen zg op een groot plein. Op den hoek bleven zij staan. Hoe graag had Simon gewild dat deze stad een provinciestad in Engeland was. Hij keek verlangend om zich heen. Er gingen slechts weinig menschen voor bij en deze weinigen schenen zich van de eene gloeiende kachel naar de andere te spoeden. Eensklaps stapte Simon naar voren, terwijl hg de Reichleau achter zich duwde. Hg had een magere, schamel gekleede figuur in het oog geKregen, een mans wiens donkere „Ga dan 'ns terug naar dieën wit jas, Fielp." „Ek gedaan. Maar d'n dieën zee, dat 't goed zit. Nou, ik mot zeggen: dieën witte is per slot den man van t' vak. Die zal 't dus wel weten endie voelt 'r trouwens niks van'ok!" „Ze bevallen oe dus slecht." „Ze bevallen me 't beste hin m'nen broek zak, Dré!" Ge ziet, amico, wat ie veur z'n ideaal over hee! Maar bakkenallee dat beschouwt ie als, nouja, als den „Maandag" van z'n bestaan. Maar niemand zal den durf in z'n lgf hebben, om te beweren, dat sjuust den Fielp nie veul bereikt! Niemand, dan.- den een of anderen geesteloozen erwtenteller, die gin procent geluk bezit van den Fielp z'n portie! En nou schei 'k eraf. Veul groeten van Trui, Dré III en als al tij gin horke minder van oewen t.a.v. DRé. ZONDAG 3 OCTOBER 1987. Hilversum I. 8.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—11.30 KRO. 8.30 Morgenwijding. 9.30 Gramofoonmuziek. 10.15 Hoogmis. 12.00 Gramofoonmuziek. 12.15 KRO-orkest (Om 1.00 Boekbespreking) 2.00 Vragenbeantwoording. 2.45 Gramofoonmuziek. 3.00 Russisch koor „Choeur Ukrainien" (Om 3.20 Gramofoonmuziek). 4.00 Ziekenlof. 4,55 Sportnieuws. 5.00 Gewijde muziek (Gr.pl.)'. 5.50 Nederl. Hervormde Kerkdienst. Hierna: Gewijde muziek (Gr.pl.), 7,45 Sportnieuws. 7.50 Missiepraatje. 8.10 Berichten ANP. Mededeelingen. 10.40 Epiloog. 11.0011.30 Esperantolezing, krullen glansden in het spaarzame licht De man droeg een vreemd uitziende, hooge glim mende hoed, die breeder werd aan den top. De hoed was gemaakt van zwart fluweel. Simon lachte achter zijn vrjje hand. „Wel," zei hij, „ik hoop niet dat ik al mijn Joodsch verleerd ben." Hij wendde zich in een vreemde taal tot de zonderlinge figuur. De man bleef staan en keek hem achterdochtig aan, maar Simon liet zich niet uit het veld slaan. Woorden en zin nen die hij in zijn kinderjaren geleerd had, maar die hij dacht reeds lang vergeten te zijn, schoten hem weer te binnen. Dat de man hem begreep, was werkelijk een wonder. Hij antwoordde in dezelfde taal en vroeg eenige dingen, terwijl hij daarbij op den hertog wees. „Hij is een goy," zei Simon ver duidelijkend, „doch niettegenstaande dat, is hg als mijn eigen vader." „Het is in orde ga met mij mee," ant woordde de vreemdeling, die een rabbi van de Joodsche gemeente was. Zij volgden hem door de vele nauwe straten totdat zij eindelijk stil houden voor een groot ouderwetsch huis. De rabbi duwde tegen een groote, met ijzeren nagels beslagen deur, en deze draaide open op leeren scharnieren. Simon hield zijn bonte muts op, want, door het David- schild op de ruiten en door het eeuwig bran dende licht voor de ark wist hg, dat het een synagoge was, ofschoon het geheele gebouw een anderen indruk maakte dan de liberale synagoge in Londen waarvan hij in naam lid was. De synagoge in Tobolsk was niet bestemd voor gebruikelijke plechtigheden doch als een verzamelplaats, men zou kunnen zeggen een club, die dagelijks bezocht werd door de meer Hilversum H. 8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VPRO. 5.30 VARA. 6.30 VPRO. 8.00—12.00 AVRO. 8.55 Gramofoonmuziek. 9,00 Voetbalnieuws. Postduivenberichten. 9.05 Tuinbouwpraatje. 9.30 Gramofoonmuziek. 9.45 Lezing „Van Staat en Maatschappij". 10.00 VARA-orkest en solist. 10.40 Declamatie. 11?00 „Fantasia" en „De Krekeltjes", 12.00 Orgelconcert. 12.10 Kovacs Lajos' orkest en solisten. 1.15 Gramofoonmuziek. 1.30 Causerie „Wat in Indië verandert", I.50 Gramofoonmuziek. 2.00 Boekenhalfuur. 2.30 Pianovoordracht. 3.00 Concert m.m.v. solisten, luistervinken* koor „Amsterdam" en het Omroeporkest, 4.30 AVRO-Dansorkest. 4.55 Sportnieuws ANP. 5.00 Gesprekken met luisteraars. 5.30 Kinderuur. 6.00 Voetbalpraatje. 6.15 Sportnieuws ANP, Gramofoonmuziek. 6.30 Reportage. 6.45 Doopsgezinde Kerkdienst. 8.00 Berichten ANP. Mededeelingen. 8.15 Radiotooneel met muziek. 9.20 Frans Musette-programma. 9.50 Radiojournaal. 10.05 Omroeporkest m.m.v. solist. II.00 Berichten ANP. Hierna: AVRO-Dans orkest. 11.4012.00 Orgelspel. MAANDAG 4 OCTOBER 1987. Hilversum I. NCRV-uitzending. 8.00 Schriftlezing, meditatie, gewijde muziels (gr.pl.). 8.30 Gramofoonmuziek. 9.30 Geluk wenschen. 9.45 Gramofoonmuziek. 10.30 Morgendienst. 11.00 Christ. lectuur. 11.30 Gramofoonmuziek. 12.00 Berichten. 12.15 Gramofoonmuziek. 12.30 Amsterdams Salonorkest. 2.00 Voor de scholen. 2.35 Gramofoonmuziek. 3.00 „Wat de pot schaft", causerie, 3.30 Gramofoonmuziek. 4,00 Berichten. Hierna: Bijbellezing. 5.00 Voor de kinderen. 5.45 Christ. Muziekvereeniging „Harmonie". 6.30 Vragenuur. 7.00 Berichten. 7.15 Vervolg vragenuur. 7.45 Reportage. 8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Ber. 8.15 Amsterdamsch A Capella Koor „Bel Canto", hobo en orgel, 9.30 Gramofoonmuziek. - 10.00 Berichten ANP. 10.05 „Dierenbescherming", causerie. 10.20 Gramofoonmuziek, 10.45 Gymnastiekles. 11.0012.00 Gramofoonmuz. Hierna: Schrift* lezing. Hilversum H. Algemeen Programma, verzorgd door d« AVRO. 8.00 Gramofoonmuziek. 10.00 Morgenwijding. 10.15 Gewijde muziek, (gr.pl.) 10.30 Gramofoonmuziek. 11.00 Declamatie. 11.30 Gramofoonmuziek. 12.30 Kovacs Lajos' orkest, soliste en gramo* foonmuziek. 2.00 Gramofoonmuziek. 2.15 Het Omroeporkest. In de pauze: Decla matie met pianobegeleiding. 3.45 Gramofoonmuziek. 4.30 Causerie: „Meesterwerken der Franschq toonkunst". 5.30 AVRO-Dansorkest, 6.15 Solistenconcert. 7.00 Causerie „Luchtbeschermingsdienst in Nederland". 7.20 Gramofoonmuziek. 7.40 Een plantersvrouw vertelt van haaf Britsch-Indische ervaringen. 8.00 Berichten ANP. Mededeelingen. 8.10 De Twilight Serenaders. 8.50 Radiotooneel. 9.05 Het Omroeporkest, solist en de Haar* lemsche Motet- en Madrigaalvereeniging. 10.30 Gramofoonmuziek. 11.00 Berichten ANP. Hierna: AVRO-Dans orkest. 11.3012.00 Het Volodarsky-orkest. ontwikkelde joden. Zoóals in het eeuwenoude Oosten de synagoge het centrum van alle leven en denken der Joodsche bevolking is, zoo was het ook hier, want Rusland lijkt veel op het Oosten. Het verschil ligt alleen in het klimaat. De rabbi leidde hen door de synagpge, er waren eenige personen aanwezig, geen vrou wen, ongeveer twintig of dertig in getal in ver schillende kleederdrachten. Zij zaten om een lange tafel terwijl zij de Torah bespraken met zijn eindelooze commentaren, evenals hun voor ouders dit in deze of gene synagoge reeds meer. dan drieduizend jaar gedaan hadden. Hun gids bracht hen naar een ouderen man, blijkbaar de opperrabijn, wiens witte krullen uit zijn hooge fluweelen hoed tot op zgn schou ders afhingen. Zg wisselden eenige WQorden in de zware, Jiddische tongval. „Dit is het Godshuis", zei de oude rabbi, „Vrede zg met U!" De hertog en Simon vonden een warm hoekje bij de kachel en een jonge man bracht hen ieder een groote schotel met gerookte zalm, het oude Joodsche maal. Zij waren het er over eens dat, wanneer dit eten in Claridge of in Ritz opgediend ware, het niet beter gesmaakt zou hebben. Bg den zalm werden gerstekoeken en thee gebracht. Daarna spraken ztf eenlgen tijd op gedemp- ten toon met elkaar, doch langzamerhand wer den de antwoorden van de Reichleau korter en met langere tusschenpoozen gegeven, totdat Simon zag dat hg in slaap gevallen was. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1937 | | pagina 16