RADIO
TARZANl
VAN Pi
APIN
Hotelzorgen in Genève
Het verboden
grondgebied
Autodieven
ontmaskerd
PROGRAMMA
GEÏLLUSTREERD
VERVOLGVERHAAL
DOOR:
EDGAR R I C E
BURROUGHSj
No. 45.
De volgenden morgen bij het krie
ken van de dag ontwaakten de men
sen in de hut door het bulderen van
een kanon. Clayton vloog naar buiten
en zag twee schepen in de baai lig
gen. Het ene was de „Arrow"
het andere een kleine, Franse
kruiser. Vlug liep hij naar een stapel
hout, die hij in brand stak. Die stapel
had hij van te voren reeds gereed
gemaakt. Voordat de vlammen hoog
oplaaiden zag Clayton tot zijn schrik,
dat de kruiser wegstoomde. Vlug
trok hij zijn hemd uit en zwaaide
het boven zijn hoofd. Nu trok ook
een zwarte rookwolk van het ont
brande hout de aandacht van de
scheepswacht. De kruiser stoomde
langzaam naar het strand, waar een
boot werd uitgezet. Toen de kleine
boot het strand bereikt had, sprong
er een jong officier uit. Vlug ver
telde Clayton hem hun geschiedenis,
die eindigde met de verdwijning van
Jane. Luitenant d'Arnot vertelde
daarna van de verovering van de
Arrow; het schip had vele dagen op
zware zee rondgezwalkt, totdat de
bemanning, die geen water of voedsel
had. op twee leden na, was omge
komen. De aanblik van het dek was
dan ook vreselijk, toen de Franse
matrozen over de railing klommen.
Doden en stervenden lagen over het
dek verspreid. Een der levenden
stierf ook van uitputting en de enige
overlevende had de hele geschiedenis
aan de Franse commandant opge
biecht. Nadat de beide mannen el
kaar hun lotgevallen haddon verteld,
keerde de boot terug, om voedsel en
matrozen te halen. Twintig matrozen
werden aan land gezet, om een
onderzoek naar het lot van het ver
dwenen meisje m te stellen.
(Nieuwe spetting).
toch is steeds de verleiding bui
tengewoon groot. Zij verkoopen al
lerlei informaties en geheimen en
was gehuurd hij een anderen Ilaagschen ga
ragehouder. De huurder van dezen wagen
bleek dezelfde persoon te zijn als in het
eerste geval, want het valsche rijbewijs,
dat den eorsten garagehouder was getoond,
had de huurder ook aan den anderen auto
handelaar laten zien.
Dat deze beide diefstallen met elkaar ver
band hielden, stond voor do politie vast.
Herkend.
F.enige dagen later Zaterdag 16 October
liep de 16-jarige knecht van den eerstbe-
iloeldcn garagehouder in do stad. toen hij
een man zag loopon, dien hij herkende als
de metgezel van den „huurder", toen deze
de garage van zijn baas was binnengeko
men. De oplettende jongeman waarschuwde
^ogenblikkelijk zijn werkgever en tezamen
tn-et zijn baas volgde hij den man.
Toon deze ten slotte zijn woning had be
reikt, waarschuwde de garagehouder de
politie, die dpn man op het hoofdbureau
van politie een verhoor afnam. Hij bleek
te zijn de Si-jarige H. A. V., wonende te
Scheveningon. Hij ontkende echter hard
nekkig, iets met den diefstal van auto's te
maken te hebben en moest na korten tijd,
wegens gebrek aan bewijs, worden vrijge
laten. Dezen man waren eenige foto's ge
toond van personen die, volgens het oor
deel der politie, in aanmerking kwamen
voor den diefstal. Hierbij bevond zich ook
een foto van den 30-iarigcn L. J. W., wo
nende te 's-Gravenhage. De man hield even
halsstarrig vol. geen van de op de foto's af
gebeelde personen te kennen, ook niet ge
noemden W.
Het onderzoek scheen op een dood spoor
te zijn gekomen, doch aangezien de garage
knecht zijn getuigenis pertinent volhield,
werd het recherchewerk met kracht in de
zelfde richting voortgezet. En met succes.
Want korten tijd later kon worden vast
gesteld, dat deze L. J. W. 'een zeer goede
bekende was van H. A. V.
Nu was de politie op het goede spoor,
want zij kwam te weten, dat een eigenaar
van autoboxen eenigen tijd geleden twee
boxen in Scheveningen had verhuurd aan
een persoon, die hij alleen telefonisch had
gesproken.
De politie liet zich deze hoxen aanwijzen,
ging er heen en kwam tot de verrassende
ontdekking, dat de twee gestolen auto's
in deze boxen waren gestald.
Nog denzelfden dag werd H. A. V. gear
resteerd- en opnieuw in bewaring gesteld.
Hoewel hij ook nu bleef ontkennen, sta
pelden de bewijzen zich zoo tegen hem op.
dat hij ten slotte moest toegeven.
De „huurder" van de auto's bleef voort
vluchtig, doch werd Maandag door de
Haagsche recherche in een woning te Am
sterdam gearresteerd. Ook hii heeft bekend
en o.m. meegedeeld, dat het in de bedoeling
lag de wagens ongeveer een half jaar ver
stopt te houden en ze daarna te verkoopen.
DONDERDAG 4 NOVEMBER 1587.
Hilversum I.
8.00—9.15 KRO. 10.00 NCRV. 1100 KRO.
2.00—12.00 NCRV.
8.009.15 en 10.00 Gramofoonmuziek.
10.15 Morgendienst.
10.45 Gramofoonmuziek.
11.30 Godsdienstig halfuur.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 KRO-orkest en gramofoonplaten,
2.00 Handwerkuurtje.
3.00 Vrouwenhalfuur.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Berichten. Cursus handenarbeid voor de
jeugd.
5.15 Gramofoonmuziek.
6.00 Orgelconcert.
7.00 Berichten.
7.15 Journalistiek weekoverzicht.
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Berichten.
8.15 Dankstond voor het gewas.
9.45 NCRV-Orkest (Om 10.00 Berichten ANP.
Om 10.45 Gymnastiekles).
11.30—12.00 Gramofoonmuz. Hierna: Schrift
lezing.
Hilversum II.
A VRO-Ui tzending.
8.00 Gramofoortmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Het Omroeporkest en soliste In de
pauze: Declamatie,
12.30 Het AVRO-Dansorkest.
I.00 Kovacs Lajos' orkest en soliste.
2.00 Voor de vrouw.
2.30 Kovacs Lajos' Orkest en soliste.
2.50 Gramofoonmuziek.
3.00 Knipcursus.
3.45 Orgelspel.
4.00 Voor zieken en thuiszittenden.
4.30 Orgelspel.
4.50 Voor de kinderen.
5.30 Het Aeolian-orkest.
6.30 Sportpraatje.
7.00 Voor de kinderen.
7.05 Pianovoordracht.
7.30 Engelsche les.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen. Even
tueel gramofoonmuziek.
8.15 Concertgebouworkest en solist. In de
pauze: Interview.
10.30 Eventueele reportage schaakmatch.
10.35 Gramofoonmuziek.
II.00 Berichten ANP. Hierna: AVRO-Dans
orkest.
10.40—12.00 Orgelspel.
De heeren hotelhouders van Ge
nève hebben een vreeselijk lang ge
zicht getrokken, toen zij in de kran
ten lazen, dat de Middel'landscihe
Zee-conferentie niet in hun stad
maar in Nyon zou plaats vinden.
Hun vooruitzichten op groote voor-
deelen waren hiermee totaal verdwe
nen.
Want de groote acteurs en de primadon
na's van het Geneei'sche theater, dat al naar
gelang van de behoefte, een dramatische
of langdradige voorstelling geeft, wilden dit
maal de voorkeur aan het kleine, idyllische
dorpje Nyon geven. Maar niet alleen de ho
telhouders trokken lange gezichten. Ook
de kelners, de kamermeisjes, de porti eis van
de groote hotels waren het met deze beslis
sing niet erg eens, want hiermee zagen zij
hun fooien belangrijk verminderen. Toen
stelden zij zich als troost nog een druk ver
keer tusschen Nyon en Genève voor en hoop
ten, dat nog meer afgevaardigden, prima
donna's en zelfs admiraals, die ook niet
te versmaden zijn, hun stad zouden komen
opzoeken. Maar hoe hot intusschen ook zij,
de Middellandsche Zee-conferentie is te
Nyon gehouden en heeft tenslotte een goed
resultaat gehad, zoodat gebleken is, dat dit
kleine dorpje eveneens een goede plaats is
om te confcreeren.
De voorname heeren hebben zich van de
lange gezichten van de hotelhouders niets
aangetrokken. Ze komen heusch wel terug,
nu de herfst vergadering van den Volken
bond weer begint.
Leider Negrin duikt op.
Behalve deze vrecselijke zorgen beleven de
burgers van Genéve in deze herfst nog meer
sensaties, die hun misnoegch opwekken.
Nauwelijks zijn ze van Nicole, hun oproori-
gen staatschef afgekomen, of er staat al
weer een nieuwe ramp voor de deur. Ne
grin, de opperleidcr van de Valenoia-regecr-
dors, vereert niet alleen den Volkenbond
met een bezoek, maar hij zal zelfs ditmaal
den presidentszetel van liet Genoefsehe Vol
kenbon ds-tihea ter beklimmen.
Maar deze, kleine professor met de
groote bril op en de bolle dikke wan
gen, die er nu juist niet naai- uit
ziet of hij, evenals zijn broeders in
Valencia, honger lijdt, heeft nog
meer zorgen, namelijk woningzor-
gen. Goen hotel, geen pension wilde
tot op heden den eerwaardigen pre
sident binnen zijn muren onderdak
verschaffen.
Feuilleton
door Dennis Wheatley
Vertaling Eva Raedt de Canter
52.
„Neen," zei Marie Lou beslist, „hij zou
ons een nieuwe poets kunnen bakken. Doe
niet hem, zooaLs je met de anderen gedaan
hebt."
„Ik zal doen, wat u zegt," stemde Rex toe.
en hij glimlachte. „Hier, jij." Hij greep den
schreeuwenden Rakov bij den kraag en wierp
hem met het gezicht naar beneden op het
bed. Terwyl hij op den rug van den boer
knielde bond hij zijn handen stevig vast met
een sjaal en duwde hem een handdoek in den
mond. Zijn voeten bond hij met een riem van
den boer zelf. Daarna nam hij het lichaam
op en wierp het onder het bed.
„Hoe staat, het met de anderen?" vroeg
Marie Lou angstig.
„Dat ging heel eenvoudig. Toen zij jou hier
beneden onder handen namen, fabriceerden
wij zakken, met behulp van het materiaal dat
op den zolder lag en een doos spijkers. De
Reichlau greep hen vast en sloeg den zak om
hun hoofd en ik trok ze naar boven. Zij liggen
nu op zolder, samengebonden als een bos
sprot."
De brave Zwitsers hebben niet veel ver
trouwen in de „lijfwacht" van d>en presi
dent, wat men hen eigenlijk rj*t kwalijk
kan nemen. Wanneer de eerwaardige mijn-
lieer Negrin vertrokken is, ontbreekt er in
het hotel misschien het een of ander, of
misschien organiseeren zijn bewakers in de-
salon van hét hotel kleino schietoefeningen,
doordat zij Genéve met Valencia verwarreu.
Men kan immers nooit weten!-
Ook Litwiuow op zoek naar
kamers.
Maar Negrin kan zich troosten. Hij heeft
een lotgenoot in zijn leed, de leider van de
buitenlantlsche Russische politiek, Litwi-
now. Deze onverstoorbare is eveneens op
zoek naar een hotel. Hij voelt zijn kost
baar leven bedreigd en de hotelhouders zien
het niet graag, wanneer de geheime politie
agenten bij tientallen in de foyer van hun
hotel zitten.
Daarom behoeft het ons dan ook niet
te verwonderen, wanneer de Geleefde holel-
houders dén secretaris van den heer Lit-
winow meedeelcn, dat alles bezet is. Waar
hij dus deze koer zijn moede hoofd 's nachts
zal neervleien, dat weet zelfs Madame Ta-
bouis niet, die anders toch meestal wel
goed over alle bolsjewistische staatsacties
ingelicht is en die ook ditmaal Genève
weer met een bezoek vereert.
De verdrijving uit het Geneefsche
paradijs.
En dan beleeft Genève nog een derde
sensatie. Het nieuwe Volkenbondspaleis
is gereedgekomen en de laatste arbeiders,
de laatste metselaars, timmerlieden en elec-
triciens moeten thans het gebouw verlaten.
Alles moet nu gereed zijn: de 6GS toiletten,
de 9000 stopcontacten voor het licht, de 1700
deuren, de 1650 vensters, de 19 verwarmings
toestellen, enz. Wel is waar heeft de bouw
van dit paleis van den Volkenfiond in
plaats van 20 millioen 60 milliocn gekost
en wel heeft de bouw er van een jaar lan
ger geduurd, dan men aanvankelijk ge
dacht had, maar dat doet er tenslotte alle
maal niets toe. thans is het paleis gereed,
of beter gezegd, het móet gereed zijn.
En wat moet er van dit gebouw, dat veel
en veel te groot is, worden, wanneer het
met den Volkenbond eens mis gaat? Dat is
de angstige vraag, die alle duizend steno
typistes zich wel eens stellen.
Een heeleboel van deze flinke ty
pistes zijn bevreesd, dat zij eens uit
dit paradijs van' steno-typistes ver
dreven zullen worden. Deze moderne
Eva's hebben wel niet van den appel
van de „Kennis" gesnoept, maar
„Mjjn hartelijke gelukwenschen, mademoi
selle," zei de hertog, die zich bjj hen voegde.
„Daar ik Russisch spreek, verstond ik ieder
woord van het gesprek. Uw tegenwoordig
heid van geest is bewonderenswaardig."
Het kuiltje in Marie Lou's kleine kin werd
dieper, toen zij glimlacht. „Het was een
moeilgk oogenblik voor mij, monsieur, toen
de man van de Ogpu besloot om naar boven
te gaan. Ik dacht, dat u schieten zou. Hij is
een braaf man."
„Ik denk, dat hij eerst gedacht had dat
hij onze schuilplaats gevonden had, en toen
bemerkte dat de vogels gevlogen waren,''
lachte Rex.
„Ons gevaar is nog niet voorbij, monsieur,"
zei Marie Lou ernstig. .„Als Rakov over mij
op het politiebureau gesproken heeft, zuilen
er natuurlijk anderen op uitgesturd wor
den, als deze mannen niet terugkeeren."
De Reichleau knikte. „Mademoiselle heeft
gelijk, wij moeten onmiddellijk vertrekken."
„Maar wat doen wij dan met uw gewon
den vriend?" vroeg zijn.
„Wij moeten hem meenemen." antwoordde
de hertog. „Arme kerel, het zal hem veel pijn
veroorzaken, maar het is het eenige wat ons
overblijft. Ik vindt het jammer hem wakker
te maken. Hij heeft al dien tijd op een ge
zonde manier doorgeslapen."
Marie Lou huiverde. „Het is vreeselijk
Twee gewonde mannen en geen ander onder
dak dan het bosch."
„Laat ons een beetje over de zaak naden
ken," zei Rex. „De hertog en ik zouden kun
nen gaan. Wij zitten echter met Simon. Weet
je niet iemand éöe hem zou willen opnemen,
in een eenzame boerderij bijvoorbeeld? Wij
een mooi en
ventje. Zij wérken echter niet. En
toch gaan een heeleboel van hen
naar de heerlijke wintersport.
Godenschemering in Genève, dat is de
stemming, d,e melancholische hcrfststcm-
niing, die op liet oogenblik aan het Meer
van Genève heerscht. Elk schot', dat in
China of in Spanje valt, treft ook onzich-
baar den prachtigcn gevel van het Vol
kenbondspaleis. Maar met nieuwe moed
begint men de herfstbijeenkomst van den
Volkenbond en opnieuw zal men er naar
streven den vrede te handhaven..
De Haagsche politie is er na een
omvangrijk en zeer nauwgezet on
derzoek, waarbij een 16-jarige jon
geman haar goede diensten bewees,
in geslaagd, twee individuen ie ar
resteeren en achter slot en grendel
te zetten, die er in de laatste weken
in geslaagd waren twee nieuwe
auto's te stelen, de wagens op te ber
gen met de bedoeling, deze na een
half jaar te verkoopen, zoover zijn
ze echter niet gekomen.
Valsch rijbewijs.
Vrijdag 15 October vervoegde zich bij een
garagehouder in de residentie een ongeveer
:10-jarige man. Hij wilde een auto huren en
loonde zeer veel interesse voor een nieu
we „chevrolet" model 1937, welke wagen in
de garage stond en wleke hij wcnschte te
mi ren.
Zooals te doen gebruikelijk is, legiti-
moerde hij zich met een rijbewijs. Tegen
e kleine, niet noemenswaardige borgstel
ling gaf do garagehouder zijn nieuwen wa
gen aan zijn klant af.
Toen de auto den volgenden dag nog niet
terug was, kreeg de garagehouder argwaan.
Hij controleerde naam en adres van den
huurder, zooals deze voorkwamen op het
hem getoonde rijbewijs, waarna hij moest
vaststellen, dat het rijbewijs valsch was ge
weest.
De politie, van een en ander in kennis ge
steld, ontdekte bij haar ondei-zock, dat op
denzelfden dag, ongeveer een uur later,
eveneens een nieuwe „Chevrolet" type 1937
zouden er flink voor kunnen betalen, als zij
dat zouden willen. Dan zouden wjj later kun
nen terugkomen, wanneer hij weer in staat
zal zijn te loopen."
„Dat zou prachtig gaan, monsieur, als het
mogelijk was, maar dat is het niet. Niemand
zou die risico op zich willen nemen. Het is
te gevaarlijk. En wat mijzelf betreft ik zal
zeer spoedig door de politie gezocht worden.
„Het is juist wat ik gevreesd had, made
moiselle", zei de hertog meewarig. „Wij heb
ben een groot ongeluk op uw schouders ge
laden. Na wat er vannacht gebeurd is, blijft
u niets anders over dan uw woning te ver
laten en dit alles ter wille van ons."
Zij schudde haar hoofd. „Neen," zei zij, „u
treft geen blaam. Ik wist heel goed wat ik
risqueerde. Maar altijd, zoo lang ik mij kan
herinneren, heb ik een gevoel gehad te moe
ten wachten op iets dat zou gaan gebeuren.
Ik wist, dat ik geen oude vrouw zou worden
hier tusschen deze boomen. Het is mogelijk,
dat wy sterven zullen, maar het is ook mo
gelijk dat dit een begin is van een nieuw
leven voor niy. Wie kan dat weten? Maar Ik
ben niet bedorefd, ik ben blij. Ik denk.'
voede zij er met een glimlach aan toe, „dat
dit het tweede hoofdstuk is van de sprookjes
geschiedenis van prinses Marie Lou."
„Je bent buitengewoon in je soort," grin
nikte Rex. „De dingen zijn niet zoo mooi als
wij ze op het oogenblik voorstellen. Maar wij
moeten de toekomst niet te duister inzien.
Wy zullen er op de een of andere manier wel
uitkomen."
De Reichlau haalde onverschillig zyn schou
ders op. Een plotselinge pyn deed zijn gezicht
vertrekken. „Ik wilde wel dat ik ook zoo opti
mistisch kon zijn, myn vriend. Om in de bos-
schen te leven in het hartje van den winter,
dat zou zelfs den duivel niet uitstaan. Hoe wij
aan dien dood door de koude zullen ontkomen,
weet lk nog niet."
„Wy moeten beginnen met ieder onderdak,
dat wij kunnen vinden te gebruiken," zei Rex.
„Wy kunnen al blij zyn, als wij de sporen van
ons verblijf hier kunnen uitwisschen." Hg
geeuwde luid. .Groote Genade, ik wist niet, dat
ik zoo moe was."
„In welke richting wilde je gaan?" vroeg de
hertog.
„Naar het Noorden, zoover als het maar
eenigszins kan. Als wy daar eenmaal zyn, zul
len wy gemakkelijk met den trein terug kunnen
keeren. Maar eerst moeten wij in Tobolsk zgn.'
„Daar hebben wij al eerder over gesproken",
zeide Reichlau. „Wij zouden niet zooveel last
ondervonden hebben, als Leshkin niet geweten
had. dat jij op die juweelen uit was. Nu hebben
wg geen slee en Simon kan niet meer dan en
kele mijlen vervoerd worden per dag. Ik ben
ervoor om het meest onverwachte te doen.
Laten wij in het hartje van het gevaar blijven,
terwyl zij ongetwijfeld het land in iedere rich
ting doorzoeken. Mademoiselle, weet u hier
misschien een kelder of een andere plaats in
het bosch hier vlak bij, waar wij ons zouden
kunnen verbergen? Wij zouden voedsel voor
eenige dagen kunnen meenemen."
„Neen, monsieur, er zgn hier geen kelders.
En in het bosch zgn weinig plaatsen waar men
zich kan verbergen."
„Wacht eens," riep de hertog uit. „Ik heb
het gevonden! Het kasteel! Zy zullen nooit
kunen droomen, dat wij daar zullen terug
keeren. Waar wy zulk een groot gevaar door
gemaakt hebben. Er moeten daar honderden
plaatsen zijn, waar wg ons kunnen verber
gen."
„Dat is een pracht idéé", knikte Rex.
„Leshkin en zijn mannen zullen allang in de
stad of op het vliegveld teruggekeerd zgn.
Dat wil zeggen, diegene die overgebleven
zijn. Gaat u er mee accoord, mademoiselle?"
„Ik stel uw advies op hoogen prijs," voeg
de de hertog eraan toe.
„Monsieur le Duc heeft gelijk," glimlachte
Marie Lou. „Ik ken élk hoekje van de ruïne
en er zgn veel plaatsen, die gemakkelgk te
verdedigen zijn, bovendien is er ook een ge
schikt plaatsje voor onze kleine."
„Laat ons dan gaan." De hertog keek vlug
om zich heen. „Ieder hapje voedsel, dat u in
huis hebt, moeten wy meenemen, ook warme
kleeding, die wij zouden kunnen dragen.
Breng de ransels van boven naar hier, Rex.
Ook de wapens en alle ammunitie, die je kunt
vinden. Laat Simon rustig slapen, ik zal
mademoisele helpen."
Mademoisele begon dadelijk haar bed af
te halen en spreidde haar dekens en lakens
uit om er bundels van te kunnen maken. On-
gelukig genoeg had zij niet veel voedsel in
huis, mara de yzeren rantsoenen in de ransels
waren practisch nog niet aangeraakt. Zij
haalden een aantal reisdekens en pelsen voor
den dag. De Reichlauwees erop, dat zij nooit
te veel konden meenemen aan warme klee
ding, daar het zou blgken, dat de koude een
even gevaarlgke vgand was als de roode
soldaten.
(Wordt vervolgd.)
