De bebouwing van de Wieringermeer
De Brabantsche Briet
van
CHINA
IN DE MODE
Een tapijt van
60 vierkante Meter
Alkmaarsche Kaasmarkt
van die Sinterklaasver-
Ulvenhout, 25 November 1937.
Amico,
„Tonia had 'r
flesch keersvet ge
broken, (zéé ze),
dus kost er in den
Zeuvenbergschen
Hoek nie meer ge
wreven worden.
Pats!.
Buitendien voelde
ze 'r eigen veul be
ter daar in Hoek en
de familie had óók
gezeed: „ge hóórt
bij oewen man"!
En 't was maar
goed dat ze naar
huis gekomen was,
tooning deur van den Heuvel kost „natuur
lijk" niks komen! Zij was indertijd nie ge
trouwd mee 'nen Sinterklaas, maar mee 'nen
maar mee 'nen fatsoenlijken, serieuzen ge
meente-ambtenaar en daar hiew ze 'r eigen
aan! En vertel me nou eerst maar 'ns hoe-
veul geld of ge inu die week uitgegeven hebt
en waar aan.
en daar hiew ze 'r eigen aan! En vertel me
nou eerst maar 'ns hoeveul geld of ge in die
week uitgegeven hebt en waar aan.
Toen was Janus spierwit geworden, 'n bietje
duizelig ook en hij was neergezegen op 'nen
stoel, z'n oogen vast aan de kachelpook, die
aan z'n plattebuis hing...!
Toen had ie 'n schietgebedeke gedaan:
„lievrouwkevanscherpenheuvel sta me bij" en
dan waren z'n moordplannen meteen in z'n
schoenen gezakt."
Mee deus verhaal kwam den Jaan me 's mid
dags tegemoet, als ik mee den groenenwagel
thuisree. Hij ging mee naar den hol, want hy
dorst nie naar huis te gaan vanweuge dat
pookvisioen, zee-t-ie (en vanweuge de afreke
ning, docht ik). En telkens, als ie mg dat ver
haal dee, pakte-n-ie bevend mis naar zynen
snor, die bij Cuust Verhag en in 't haar-op-
veegsel lag. „En Dré", zee-t-ie, mee 'n traan
in z'n oogen, 't was dan ook veul koud
„Dré, gij mót mee helpen! Dat doede toch, ee?
Niemand op 't durp wit er nog iets van af!
Doede 't?"
„Janus, ik ben akelig van den honger en
mee 'n leege maag kan 'k nie op goeie idees
komen, maar 't zal toch gek motten draaien
als Toontje 't deuze reis wint!"
Dat ze 'r jou onder hee, is daarentoe, docht
ik, maar dat ze 't heele Sinterklaascomité naar
heur pypen wil laten dansen..., dét zal d'n
duuvel doen!
Dré III, zoolang aangesteld als pikeur, om
den Jaan rijles te geven op onzen Bles, Dré III
mergen den sloot uit te diepen, Opa, aan den
dee me 't volgend vertelsel: „ik stond van den
noordkant van onze koeienwei, als daar op
't paaike, aan den overkant van den, sloot 'n
lang, dun, zwart vrouwmensch kwam aange
fladderd. Ik schrok efkens, want op 't eerste
gezicht was 't net Broeder-overste uit den
Ouwenbosch! Maar dan in 'n heel kwaaie bui,
Opa. „Zeg", kwekte ze mee 'n stem als 'n klap
ekster: „zeg, witte gij waar van den Heuvel
uithangt?"
Van den Heuvel, vroeg ik. „Ja, snotneus, van
den Heuvel, mijnen man?" Nou... Opa...? Oo
den Jaan, zee ik; toen snapte-n-ik 't pas,
want ik heb nog nooit geweten, dat den Jaan
ook nog van den Heuvel hiet! Déér, wees ik
toen mee m'n spaai naar Bles, daar rijdt-ie,
oneeë, daar leet-ie! Hij was sjuust van 'tpeerd
gevallen, zieje, Opa? Ik ging dus naar 'm toe,
maar voor ik bij 'm was, zat ie alweer te
pèèrd. Hij was er op geklauterd langs 'n om
gekeerde voeierkuip, waar Bleske in 'n spul-
sche bui sjuust overgesprongen was en zoo
doende den Jaan verloren had. ,,'t Gaat bestig,
Dré," riep Janus: „lot me maar betijen, jonk!"
En ineens, opa, vloog Tonia me voorbij ze
was de wei opgekomen en me nagerend
ging Bles aan den staart hangen en riep: „van
denheuvel, vandenheuvel, wat is dat veur gek
kigheid?" Nou, ge hoeft niks te vragen, opa!
Bles sloeg z'n achterbeenen gelyk omhoog,
Tonia liet gelukkig bijtijds los, maar den Jaan
schoot over Bles z'n ooren de wei in. Ik lachte
me krom, opa! En toen den Jaan daar zoo lag,
Bles was maar deurgesjouwd, keek Ja
nus verschrikt over zijnen schouwer, 'n stuk
koeienlcoek plekte op z'n veurhoofd, naar
Tonia. En toen bukte Tonia voorover, met 'r
hand aan den bril, om den Jaan 'ns scherp op
te nemen, Janus bleef liggen, van schrik
denk ik en Tonia bleef kijken...! „Bende
gij 't. van den Heuvel?" vroeg ze eindelijk.
„Ja, Toontje, wie anders", zee den Jaan: „en
hoe komde gij uit de locht gevallen? Wocht
ik zal 'ns opstaan, Toon". Maar Tonia zee
niks, opa. Zij keek alleen maar naar Janus z'n
bovenlip, die rood gesprongen was, van de kou.
Eindelijk kwekte Tonia: „wa... wa... waar is
oewen snor, van den Heuvel?"
„M'nen... zee Janus en hij pakte naar z'n
leege lip. „Oja... hihihi... die...!"
Die is ie verloren, deur dieën val van
peerd, riep ik! „Jou wordt niks gevraagd,
snottebel", siste Tonia. „En gg, idioot, naar
huisssü" r- commandeerde ze den Jaan."
„En Janus mee!" besloot ik Dré z'n ver
haal.
„Reken maar van jes," zee Dré III: „maar
ik heb ze de wei vcrbojen, Opa!"
„Hoezoo?"
„Ik heb ze gezeed: Tonia, als je maar weet,
deze wei is eigen grond! Daar komt niemand
ongevraagd op, die Opa en ik er niet willen
zien. En jou willen wij er niemeer zien, vogel
verschrikker! De beesten worden er bang voor
jou!"
„Hah! En toen
„Toen heeft ze gedreigd. Snotbengel, zee ze:
ik zal wel 'ns 'n boekje over jou open gaan
doen bij oew grotmoeder!"
„Ze mot 't hart 'ns hebben," zee Trui!
Als we gegeten hadden, Janus had 'n vurks-
ke meegepikt, want nou z'n levensgezellin
thuis was, was 't thuis zoo ongezellig. dan
zee-t-ie: „dus Dré, daar mot raad geschaft
worden, 't Sinterklaascostuum van den Fielp
is nou op mijn maat gemokt, ik begin al aardig
aan 't peerd te wennen, 't mot alleen nog 'n
bietje aan mij wennen, optimist blijft ie,
amico, „dus Dré, we motten iets praki-
zeeren."
Ik krabbelde 'ns over m'nen kop, stopte toen
m'n pijp, gaf Janus den tabaksbuil aan. Trui
ging de borden en pannen afwasschen. Dré III
ging veur mijnen wagel veur den anderen dag
de groentes «uitdoen.'We zaten dus alleen, in
den schemer van den mistigen Novembernamid-
dag en 't plattebuiske gloorde z'n rosse licht
uit 't pookgat over de plavuizen.
D'n Franschman zegtr „etende komt den
honger", ik doch: pratende komt 't gedacht.
Dus ik vroeg zoo: „hebt ge Tonia, naar aan
leiding van die briefkaart, toen al heur eigen
dommen opgestuurd, Jaan?"
„Alles," zee-t-ie: „heel de santekraam, tot
'ren bodschappenzak toe!"
„Ennehad ge 'r nog 'n woordeke bijge
schreven?"
„Gin letter!" zee-t-ie heldhaftig.
„Da's veul fout!"
„Fout?? Man, wat ha'k motten schreven?
Da'k zoo naar ze verlangde, soms??"
„In dieën geestj ja!"
Toen keek ie me aan, of ie water zag bran
den. Maar daar ging 'm toch 'n komplete zon
op. Hij plukte aan z'n kale lip, knikte en
bromde: „vrekja! Ik gelooff dat gij 't
aan 't goei end vasthebt!"
„Hoefde nie te gelóóven, Jaan. 'k Ben er wel
zeker van! En als ze ooit nóg 'ns mee ziekte
verlof gaat
„Ja?"
„Laat mij dan oew minnebrieven maar schrg-
ven".
Janus schoot in den hoest. Onder 't lachen
was den pgpesmoor in z'n verkeerde keelgat
terechtgekomen.
„Maar ik zeg daar zoo iets, Jaan?"
„Watte?"
„Als ze nog 'ns mee ziekteverlof gaat...!"
Janus kreeg 'n helder oogenblik. „Ziede gg
kans om ze weer op rapport te krijgen?"
„Misschien! Luister. Is ze veul bang voor
d'r hachje? Ja, zeker?"
„Bar", zee den Jaan: „Heuren grotsten zurg
is, dat ze ooit eerder dood zal gaan, dan ik".
„Da's afgunst," bromde-n-ik.
„Wablief
„Zet oew pet maar op."
„En dan?"
„We gaan samen naar den dokter. Onder-
weugen klasseneeren we wel wyer".
Als we op pad waren, dan kost ik op 'n
oogenblik roepen: „Klaar Jaan! 't Stuk zit in
malkaar!"
Vertel op, vertel op. Dré. Hij drong me be-
kans den sloot in.
Als we bij den dokter aankwamen, dan stond
z'n wageltje veur den huis. Dat was getroffen.
Tien teugen één, dat ie thuis was!
Jawel! Als we gebeld hadden, dan kwam z'n
vrouw eigens veur. 'n Aardig wefke, 'n goei
en trouw klantje van me, waar ik best mee op
kan schieten.
„Allee", zee ze: „gg Dré? En wie hebt ge
daar bij oe?"
„Den Jaan!"
„Oo nóu zie ik 't", lachte ze en lollig
kneep ze heur zwarte oogskes toe van pla-
zier.
„Tonia is ingestort," gooide-n ik eruit.
„Ingestort... inge-stort?? Maar zóó erg is
t toch nie?" vroeg ze 'n bietje angstig.
„Weet ik zoo net nie," zee ik. „Is oewen
man thuis?"
„Ja, kom binnen. Hij is sjuust bezig 'n
been te zetten. Mieke Martens is bij 't ramen
zeemen van den trap gevallen. Goed afge...
„Sodepin", schrok ik. „Mieke was toch.,.?"
„Ja," knikte 't doktervrouwke„maand of
vijf, daarom zeg ik al, 't is eigenlijk nog goed
afgeloopen. Gedank! Ee?"
Dat wefke kan zoo gezellig klasjeneeren,
amico. Ze kent 't heele durp, heel den dokter
z'n practyk, en als 'nen patiënt heur gezel-
lik kopke ziet, is ie al half beter, veur ie in
de dokterskamer komt. Ze is schrander, van
alles op d'hoogte, afijn: veur 'nen hardwer
kenden man 'nen prachtigen kameraad!
„Maarrzee ze ineens: „Tonia is toch
in den Zeuvenbergschen Hoek?"
„Ze is plotseling verom gekomen," zee Ja
nus mee 'n grafstem.
Ik, mee zo'n zelfde stem: „lijk 'n onweers
bui' uit helderen hemel".
„Dan heb ik ze tóch in de bus zien zitten,"
zee 't doktersvrouwke. „Dan is ze vanden-
mergen om 'n uur of half elf meegekomen?"
„Sjuust," zee den Jaan.
„Maar 't was 'n stérk halfelfke, veur hum,"
zee ik.
,,'k Gaai 'ns kijken, hoe 't mee dat been
staat, „zee ze. Na 'n minuutje kwam ze te
rug. „M'nen man komt zóó, horre! Den gips
mot effen hard worden, dus hg kan wel ef
kens weg en dan blijf ik zoolang bij Mieke.
Oudoe horre!"
Als den dokter in de wachtkamer kwam,
in z'nen witten jas en mee vochtige, uitge
beten handen, dan dee ik 't woord maar
veur den Jaan, want dat had ie me ge
vraagd.
Ik begon mee de „instorting", 'k Vond 't 'n
woord, dat 't goed -dee! Dan lee ik 't heele
ziektegeval haarfijn uit, tot en met Janus
zijnen weggesnejen snor toe.
Nou is onzen dokter 'nen bovenstebeste
braven mensch, die veul veur z'n zieken over
hee, maar mee één ding kunde 'm veul kwaad
maken. En dat is: mee nie precies zijnen
raad opvolgen!
Dat Tonia veuromgekomen was na één
week inplek van na twee maanden, daar was
ie al dalijk duvelsch over. Dat moest ik nou
net hebben! Ik dee er nog iets bij en eindig
de: „Dokter, breng heur dat maar 'ns goed
aan 't verstand. Ze is veul bang van dood
gaan en zoo, dus als ge daar rekening mee
houdt, dan krygde gij ze, veur heur eigen
bestwil, weer wel verom in den Hoek. Dan
gaai ik nou dalijk de boontjes veur oe in den
week zetten!"
„Jaja maar
„Niks! Ik zet ze alleen maar te weeken,
gg brengt ze wel aan den kook!"
„Afijn," zeet-ie: „over 'n uur ben 'k bg oe,
„Eén dingske nog, dokter, asteblief," vroeg
ik. „Kan den Jaan 'n nuuw fleschke smeersel
krijgen? Dat werkt kalmeerend, zeide!"
„Jawel, maar eh da's nie om in te
nemen!"
„Weet ik, dokter, 't Is alleen maar veur
't gezicht. Als Janus dat fleschke meebrengt,
hij is van heel den dag nog nie thuisge-
wiest,' dan... ee?"
Den dokter lachte 's fijntjes en ging 'n
nuuw fleschke vullen.
Sodemearel daar kwam zoo Iets kijken
om van 't jaar Sinterklaas te peerd te zetten,
amico!
Als we bij den Jaan thuiskwamen, dan
stond Tonia rechtop, midden in de kamer, on
der de lamp en 't licht schampte over heuren
briel, zoodat ze 'r uitzag als 'nen strengen
pastoor, die Den Lesten Dag des Oordeels tot
tekst gekozen had.
Veurziehtig, behoedzaam, net of er dyna
miet in 't fleschke zat, inplek van vloeibaar
kèèrsvet (ik had 't 'm goed veur gedaan, on
der weuge) haalde Janus 't fleschke veur den
dag en zee: „dat heb ik veur oe gehaald To
nia, bij onzen dokter. Maar hg komt eigens
toch ook nog efkes langs, vanavond."
Janus sprak zachtjes, zooals 't bij 'nen
zieke betaamt.
Janus zijnen entree was gemaakt. Nou ik!
„Die snotneus," begon Tonia teugen me:
„dieën kleinzeun van oe..."
„Tonia, meske," zee ik, mee 'n schrikkelijk
bezurgd gezicht: „ge bevalt me nog niks."
Ze schrok ervan. Ging zitten. „Ge ziet er
wel ietslce beter uit, dan ge gedaan hebt,
maar..."
„Wétte maar..." vroeg ze kleintjes.
„Maar 't is onverantwoordelijk, Tonia, om
teugen den dokter zgn veurschriften in te
gaan."
„Ja maar...!" zee ze schor.
„Ge mot 'n bietje om Janus ook denken.
Die hee 't al 'ns ééns bij d 'hand g'ad...!"
„Watte...??"
„Nouja..., dat ie... hm... dat ie zoo tries
tig... hm... alleen acherbleefee?"
Toen Stak ik m'n hand in den zak, dus den
Jaan snoot z'n neus. Had 'k zoo mee 'm ge
regeld buiten.
Nou, amico, veur den dokter was 't ver
der k... zonder douwen!
De boontjes stónden in de week. En nie
zoo prutserig.
Den anderen dag was Tonia, mee 'n nuuwe
flesch wrijfsel vertrokken.
Of ons dokterke ook had uitgepakt!
Ik heb nou al drie briefkes veur den Jaan
opgesteld. Daar kan ie veertien dagen mee
toe.
't Eerste heb 'k zóó geschreven:
„Mijn beste Toontje!!
Daar zit ik weer alleenig in ons gezellig
huiske te koekeloeren. Och, Toontje, wat val
len die dagen toch lang zoo heelemaal in m'n
eentje. Gelukkig dat ze noo kort zijn, ee, in
dezen tijd. Ik ga al om half acht naar bed.
Wakker liggen en als ik dan tegen den don
keren bedsteemuur kijk, dan zie ik duidelijk
jouw gezicht. Dan val ik in slaap en heb pas
drie keer de nachtmerrie gehad. Gaat wel
over. 't Is zenuws. Van 't alleen zijn. M'n
hart was goed om eens onverwachts over te
wippen, maar de reis is zoo duur, ee? 't Is
telkens 0.90. Goed laten wrijven, hoor. Dat
ge weer goed beter bent over twee maanden
Hoe kom ik den tijd door, Tonia
Afijn, 't Moet maar. Gij bent toch alles wat
ik op de wereld heb. En dus liever zonder jou
en gezond, dan met jou en ziek. Zondag trekt
St. Nic. door het dorp. Niks voor mij. Ik denk
dat ik Zondag die 0.90 er dus maar afknijp.
Misschien dus tot Zondag, vrouw! Als ge me
niet ziet, maak U dan toch vooral niet on
gerust. Denk dan maar Janus is aan 't spa
ren voor een Sint Nicolaaspakje voor zijn To
nia!!
Dag Toontje!!
Complimenten aan uw Familie hoor!
Uw eenzame
JANUS.
Nie slecht ee,
Ochja, ge mot malkaar zo'n bietje helpen,
niewaa'r
Maar hoe dan ook Zondag rijdt een
zamen Janus op den schimmel!
Ge hoort er nog wel van.
Veul groeten van Trui, Dré III, en als alty
gin horke minder van oewen. t.a.v.
Schepen met rijst te
Sjanghai
Hongersnood voorloopig buiten
de deur.
Voor het oogenblik is het gevaar voor
hongersnood te Sjanghai geweken door de
aankomst van scheepsladingen rijst uit Poe-
toeng. De Japansche autoriteiten staan de
Chincesche boeren thans toe hun voorraden
hier vandaan te halen. Toch is het voeden
van de duizenden Chineesche vluchtelingen
in de stad niet gemakkelijk, aangezien zij
allen afhankelijk zijn van de liefdadigheid.
Verder wordt vernomen, dat de Duitsche
leden van de internationale commissie welke
poogt een veiligheidszone in Nanking te
scheppen, aan Hitier telegrafisch hebben ver
zocht zijn invloed te willen aanwenden, ter
wijl de Japansche autoriteiten overwegen
om de prachtige merenstad Hangtsjau, be
roemd bij de toeristen, buiten het oorlogs-
terrein te houden. Het voorstel is den Japan-
schen autoriteiten gedaan door den Ameri-
kaanschen consul-generaal namens de bui-
tcnlandsche bewoners van Hangtsjau.
Het vermiste Poolsche
vliegtuig
lnzittei\den als verloren beschouwd.
Donderdag zijn zes Bulgaarsche en twee
Poolsche vliegtuigen naar Bulgaarsch-Mace-
donië gezonden om te zoeken naar het se
dert Dinsdagmiddag vennis te Poolsche ver
keersvliegtuig.
Zij moesten echter wegens den sneeuw
storm het zoeken staken. Meer dan zestig je-
gers, bergbeklimimers en houtvestersbeamb
ten, zoeken het moeilijk toegankelijke hoog
gebergte van de „Pirym" af. De inzittenden
van het vermiste vliegtuig beschouwt men
als verloren, daar de laatste dagen overal
in den Pirym zware sneeuwstormen hebben
gewoed.
Britsch schip bij Amerika
vergaan
Voor de kust van de Arrnerikaansche staat
Florida liep Woensdag de Britsche vracht
boot „Nollïngton Court" op een klip.
Men is ongerust over het lot van zeven
tien opvarenden.
Het Britsche schip „Chagres", dat zich
in de nabijheid ophield, heeft achttien op
varenden aan boord genomen. Tijdens een
storm heeft het de „Nollington Court" uit
het oog verloren, terwijl men poogde de
overige opvarenden te redden. De lading
hout van de „Nollington Court" welke over
boord is geslagen levert gevaar op voor dc
scheepvaart.
BRUG KON GEEN WIJN VERDRAGEN.
De bij Monmerle over de Saonc (Frankrijk)
loopende hangbrug is ingestort toen een wa
gen met 80 hectoliter wijn er over reed. De
voerman verdronk, daar te hulp snellende
personen een aan den oever liggende bcot
niet tijdig konden losmaken*
De oorlog in het Verre Oosten heeft
de volgende uitwerking in Holly
wood: Paramount brengt de Mar
iene Dietrichfilm „Shanghai Ex
press" opnieuw uit. Paramount
vervaardigt een film „East of
Shanghai", met Anna May Wong.
R.K.O. annonceert haar productie
„North of Shanghai". Warner's
beginnen aan een film, getiteld
„West of Shanghai". 20th-Century-
Fox maken „Shanghai Deadline".
Wild-Wcst
Twee als cowboys verkleede bandieten
hebben in Amerika een sneltrein van de
Southern Pacific spoorwegmaatschappij op
het traject tusschen El Paso en Douglas
(Arizona) overvallen. Zij doodden den trein
conducteur, maar werden tenslotte door de
passagiers, die uit hun bedden gesprongen
waren, overweldigd. In den trein bevonden
zich 150 reizigers.
Slechts stukken van priesfer-
kleeren bleven over
Onderzoek naar den moord op de
missionarissen in China.
Het onderzoek, dat de katholieke autori
teiten in Noord China te Tsjeng Tin Foe
hebben ingesteld in samenwerking met de
Japansche autoriteiten, heeft uitgewezen, dat
negen katholieke missionarissen te Tsjeng
Tin Foe, n.1. drie Nederlanders waaronder
mgr. Schravcn, drie Franschen, twee Tsje
chen en een Pool, op negen October werden
vermoord. Het stoffelijk overschot werd in
den nacht op een plein verbrand. Na de
verbranding zijn nog stukken van priester-
kloeren gevonden.
De identiteit van de moordenaars is nog
niet vastgesteld, het onderzoek wordt voort
gezet.
Aan een weefgetouw van buitengewone
afmetingen zijn op het oogenblik zes erva
ren Zweedsche meisjes werkzaam aan het
weven van een tapijt voor de concertzaal
te Gothenburg, dat een opprvlakte zal heb
ben van 60 vierkante meter. Met dit werk
is een begin gemaakt in Februari van ddt
jaar, maar het zal nog tot 1 November 1939
duren voor het in genoemde concertzaal
opgehangen kan worden. De kunstenaar
Sven Erixon heeft voor dit tapijt een kleur
rijk ontwerp gemaakt onder de titel „Markt
plaatsmelodieën." Met een Spaansohe schoo-
ne als centrale figuur worden op het tapijt
Oostersche typen, bedouinen, dorpsmuzikan
ten, dansers enz. van een zuidelijke markt
plaats afgebeeld.
Toen het ontwerp van dit tapijt bekend
Sint Nicolaas
Sint Nicolaas! Het feest van de gezinnen,
Bij lichte vreugd en warmen lampeschijn,
Dan komen weer de oude zangen binnen,
Die door de jaren niet vergeten zijn.
Dan zingen we ze weer eendrachtig samen,
De liedren van ouderdom en jeugd,
En allen kennen de vertrouwde namen,
Vol van de klanken der Sint Nicolaas-vreugdf
Sint Nicolaas! Het feest der goede gaven,
Van blokkendoozen, wonderlijk en schoon,
Van paarden, die voor echte wagens draven,
Van prentenboeken, grootsch en ongewoon!,
Dan straalt het uit zoovele kinderoogen,
Die rondzien in 't beloofde wonderland,
Dan klinken weer verrassende betoogen,
En rijk gevuld is meen'ge kinderhand!
Sint Nicolaas! Het feest van moeder,... vader,
Die toeven in een waarlijk blijden kring,
Daar komt voor hen iets uit 't verleden nadec
Dat thans weer leeft in de herinnering*
De avond thuis, in jaren lang geleden,
Toen ook voor hén nog 't wonderland be*
stond,
Dan komt zoo vaak 'n gedachte aangetreden,
Die in de liefde steeds haar oorsprong vond!
Simt Nicolaas! Het feest dr lage landen',
Dat ook den arme niet vergeten wil,
Bij 't warmen van vaak él te koude handen
In vele huizen, armelijk en stil.
Want, wat we ook elkander mogen schenken;
Vol blijden zin en opgeruimden geest,
Den armen broeder ruimschoots te bedenken,
Dét zij de kern va*h ons Sint'Nicolaasfeest l
KROES*
November 1937, '(Nadruk verboden)!
De hoogste markt was f23*—dat
is twee gulden lager dan de vorige
week. Het is eenigszins onduidelijk,
waaraan deze achteruitgang is toe te
schrijven. Vrijdag j.1. zag alles
er nog zeer opgewekt nit en thans
is er zonder twijfel sP?&ke van een
terugslag. De markt liep ook zelf
terug. In het begin werden velschil
lende stapels verkocht voor f22*
later was die prijs nauwelijks meer
te maken. De gang was aanvan
kelijk omstreeks f 22.—, tegen het
einde f 21.— f 21.50.
De aanvoer wordt steeds kleiner.
En men zou dus mogen verwachten,
dat dit de prijs ten goede komt. De
kwaliteit wordt in dezen tijd echter
minder en, hoewel een groot deel
van den aanvoer nog graskaas was,
is het toch de vraag oi het product
zich nog goed leent tot bewaren.
Daarbij komt, dat in deze periode
van het jaar het publiek meer geld
pleegt uit te geven voor andere ar
tikelen, in verband met het nade
rend St. Nioolaas. Dit gebeurt eer
der, naarmate de prijs van kaas be
trekkelijk hooger is en het is dus
mogelijk, dat hierdoor de vraag
eenigszins wordt benadeeld. Te meer
waar het uitermate moeilijk was
bepaalde redenen te hooren, die den
achteruitgang konden verklaren.
werd, was men algemeen van mieening, dat
Zweedsche wevers niet bij machte zouden
zijn een werk van dergelijke afmetingen
te vervaardigen. Onder de ervaren leiding
van een bekend deskundige op handweefge-
bied uit Stockholm vindt het werk echter
voortgang en zijn reeds meer dan zeventien!
vierkante meters gereed gekomen.
Verbinding Ruhrgebied
met Oostzee
Duitschland wil Engelsche kolen-
concurrent ie bestrijden.
Het volgend jaar zal begonnen worden met
den bouw van een groot kanaal, dat het in
dustriegebied van de Ruhr zal verbinden
met de Oostzee. Dit kanaal zal Hansakanaal
genoemd worden.
Het moet over zes jaar gereed zijn. Het zal
dan mogelijk zijn om snel de steenkool uit
het Ruhr-gebied naar de Oostzee te vervoe
gen. In Duitsche economische en industrieele
kringen hoopt men op deze wijze de concur
rentie van de Britsche steenkool te bestrij-
denj
Eenvormigheid zal langzamer
hand verdwijnen.
Onvoldoende gemeentelijk bouw
toezicht ten plattelands.
De Adviescommissie der Noordholland-
sche gemeenten voor bouwontwerpen en uit
breidingsplannen" publiceert een verslag
over haar werkzaamheden in de afgeloopen
zes jaren.
Bouwbedrijf ie Anna Paulowna.
Tengevolge van de economische crisis
nam het aantal door de oommissie behan
delde 'bouwplannen in 1931 en 1932 sterk af,
aldus het verslag. In sommige gemeenten
is daardoor het bouwbedrijf zeer on
gunstig beïnvloed, bijv. in Anna Paulowna.
Onverzwakt lijkt de trek naar de
du insteek om er te wonen en er
's zomers te verblijven in een eigen
optrekje.
Het is hier echter niet de plaats om de
bevolkingsbeweging en de gevolgen daar
van voor het bouwbedrijf te onderzoeken en
te verklaren.
De commissie kon met voldoening vast
stellen dat 1933 een groote stijging van het
aantal behandelde plannen bracht*
Wieringermeer.
De commissie acht de bebouwing in den
VV i e ri n ge rm eer polder, zoowel die van over
heidswege als die door particulieren, in
het algemeen gunstig.
Zonder volgroeide beplanting
doen de dorpen en de geheele polder
echter nog leeg aan. De Commissie
is er echter van overtuigd, dat na
verloop van jaren de in aanleg
aanwezig zijnde eigenschoonheid vol
ledig tot uitdrukking zal komen. De
brinken der dorpen zullen tot leven
komen en verdergaande afwisseling
zal de betrekkelijke eenvormigheid
der bebouwing opheffen.
Wieringen viel af.
Met het gemeentebestuur van Wieringen
werden besprekingen gehouden -naar aan
leiding van het feit, dat de adviezen weinig
gevolgd werden. Burgemeester en Wethou
ders bleken de adviezen zeer wel te waar-
deeren, maar meenden bouwaanvragerg
slechts te moeten overreden.
Wegens minder gunstigen finantieelen'
toestand viel Wieringen in 1935 af. De
commissie betreurt, dat zij er in een voor
Wielingen zeer belangrijke periode maar
weinig heeft weten te bereiken.
Do gemeente Zijpe trad in 1935 toe*
