De Brabantsche Briet
RADIO
van Dré
Het verboden
grondgebied
PROGRAMMA
Ulvenhout, 9 December 1937.
Amlco,
Vic Zonneveld is
onderweg 'nen ka
meraad van me te
worden. Trui „mot
'm nie erg", lijk
zy 't uitdrukt,
maar ja zoo is
ze nou eenmaal.
Veul wantrouwig
teugenover ieder
een waarmee ik
goed over den weg
kan. Da's vrouwen
eigen. Van de 16
tot de 80 jaar zijn
ze zoo! Let maar op: zoogauw ge gaat
vrflen verspuit g'oew kameraads. Stuk
veur stuk! En daar zijn van die „uitvinders"
onder ons, die dat pas in de gaten krijgen
omtrent d'r koperen bruiloft...! En dat zijn
nog ineens de onnoozelsten! Want daar zijn
er meer dan zat, die in zo'n vreedzaamste
onnoozelheid op zeuventig-, tachtig jaren den
houten demi aankrijgen.
En als 't anders is, „de" vrouw 't weinig
boteren kan of ge kameraads hebt, dan is
't wéér nie goed! Ja dan is 't dikkels heele-
g&dr nie goed...! 'n Vrouw die géér nie be
hept is mee jaloezie, nou da's 'nen emmer
zonder bojem. Kunde niks mee aanvangen.
Zoda 'k maar zeggen wil, eerlijk is
eerlgk, 't is veur de wijven óók zoo mak
kelijk nie, om 't ons naar onzen goesting te
maken.
Trui mot 'm dan niet erg, den Vic. En da's
eigenlijk, in deus bijzonder geval, 'n bietje
eigengedraaid. Want Vic Zonneveld is 'nen
collega van onzen oudsten zeun, Dré II den
verver. En ge wit ook wel, amico, de schilder
kunst staat bij ons Trui, in den persoon van
heuren oudsten jongen, veul stripkes veur!
Nou zal ik nie zeggen: daar is veul ver
schil tusschen onzen Dré en den Vic, maar
sodemaereü den Vic kan toch niet ge
beteren, dat ie van 'n ander maaksel is. Aan
'nen beuk groeien gin eikenblaren en aan 'nen
spar gin peren. En dan mastappelen
motten er ook zijn. O. L. H. stelde dat zoo
in en 't is dik in orde.
Want stel oe voor, dat er gin andere
hoornen waren, dan sparren of perelèèrs
Afijn.
Trui is nie d'ennigste, die dat nie inziet.
Daar zfln méér kritiekers, die nie wyer kgken
dan d'r neus kort is. Die alleen maar ge
noegen nemen mee één soort boomen, omdat...
er in hun eigen tuintje één zo'n boomke te
„treurwilgen" staat.
Maar genogt, Vic Zonneveld.
Van 't veurjaar, 't zal tusschen Paasch en
Pinkster zijn gewist, zoo omtrent, dan zat ik
op 'n vroeg-zomerschen avond mee den Fielp
veur de „Gouwen Koei". 'n Bietje te bekomen
van den zwaren dag, aan 'n koel pinteke
bruin. 'Nen oranjen gloed van 't smeulend
zonnevuur stond schuins over den weg. Rossig
goud klodderde laag in de boomkruinen, 't Was
stillekes. Zelfs den Fielp zweeg. Alleen den
zang van 'nen mearel trok rimpels in den
avond, die was lijk 'nen stillen goud beschenen
plas. Zoo klèèr, zoo blinkend, zoo stil.
Mee groote passen, vief en frank, kwam
toen schuins overgestoken 'nen korten, breejen
kearel van 'n jaar of vijftig. Kost ook zestig
zgn. Vijftig was ie naar zijnen krachtigen
gang, zestig naar z'nen leutig mooien kop,
rosbruin en gerimpeld als van 'nen boer, be
kranst mee witte lokken als... van 'nen engel.
Den kop van 'nen heiligen durpspastoor, zoo
langals ge 'm nie in d'oogen zag. Die
stonden brutaal, veul-wetend en spottend als
van 'nen mensch, die veul op z'n donder hee
g'ad, eigens ook wel raak kost slaan dat
verraaiden z'n schouwers ook! en wien
niemand er onder had kunnen krijgen. 'Nen
schitterenden vrijbuiter, mee 'n zielement als
'nen opengeslagen boek, waarin 't plazierig,
vlot en somtijen spannend lezen was.
Achter 'm liep 'nen hond mee 'nen bril op.
Ik bedoel: 'nen witten boxer mee zwarte
cirkels om d'oogen.
Deus twee knapen kwamen recht op ons
afgestevend, dwars deur den schuinschen
gouwen gloei van den bloeienden veuravond.
In de verte stak den pastoorskop wuivend
z'n hand uit en toen keken den Fielp
en ik malkaar gelijk aan, mee dezelfde vraag
in d'oogen.
„Nooit gezien", zee ik.
„Van m'n leven nie", zee den Fielp.
Tien tellen later stonden ze veur ons.
„Trui zee, je zou weer wel in de kroeg
zitten," bulderde-n-ie teugen my. D'n kearel
had 'n stem als 'n klok.
„Da's gelogen," zee ik.
„Nouja," lachte-n-ie: „ze zei: kijk maar eens
in de „Gouden Koei" als ie niet mher in
d'akkers is."
Hy droeg 'n grysgeruit pak, zonder vest,
'n boezeroen van rooie-gele en blaauwe blok
ken, op z'n kruintje 'n alpinomutske. 't Was
ginnen boer, ginnen meneer, ginnen zwerver;
van alles zo'n bietje.
„Ik ben Victor Zonneveld," bulderde-n-ie:
„en dit is Herman," zoo stelde-n-ie zynen
hond veur.
Herman kwam 'n stapke dichterbij, bromde
achter in z'n keel en mee 'nen smerigen
grgnslach liet ie 'n paar slagtanden zien,
dingen om plaatijzer deur te byten als peper
koek.
„Af!" commandeerde Victor Zonneveld en
ik denk dat zelfs 'nen jongen tyger dat com
mando gehoorzaamd had!
't Was of 'n zware stalen veer in Herman
ontspannen wierd. Hg ging zitten, links naast
zijnen baasd en... „zette z'n bril recht", d.w.z.
hij trok de gemeenste plooien uit z'n moorde-
nèèrskop.
„Hoe maak je 't Dré?" vroeg Zonneveld
toen.
„Pak 'nen stoel," gaf ik ten antwoord, „en
laat 'ns voldoen. Hij is Fielp Beeckers,
maare
„Hah!" bulderde Zonneveld: „Edelacht
bare, aangenaam." En hy stak 'n fijne, mooi-
gevurmde hand uit, mee zwarte nagels.
Den Fielp meesmuilde zo'n bietje, wist nie
goed„haangenaam," zee den Fielp.
„Ge mot me nie kwalijk nemen", zee ik:
„maare... wel, den Fielp en ik, wfl meenen oe
nooit ontmoet te hebben. Offe... 't zou motten
zgn in... eh... in den Anvers of zoo... in 'n slor
dig uurke... ge verstaat?"
Waarop Victor Zonneveld zoo begost te
lachen, dat 't leek, of onzen kuster veur de
Hoogmis luidde.
„Proost!" bulderde-n-ie en hief zynen pint
omhoog mee de sierlijkheid van n'en vorsteiy-
ken zuiplap.
„Dré, ik ken j'al jdren!" baste'n-ie.
„Kemiek" twijfelde-n-ik.
,,'k Lees je brieven elke week en ik vond
altijd, dat ik je amico was!'
„Ah bedoelde 't zoo eh",
„Vic", zee-t-ie.
„Ah bedoelde gij 't zóó, Vic!"
Onwillekeurig begost ik ook zo'n bietje over
den wind te kwgken die er nie was!
„Ik ben kunstschilder zie je!"
En dat woord „kunstschilder", amico, daver-
de-n-ie m'n zielement in, da'k ineens veul meer
respect had veur de heele Kunst!
Victorieus keek ie me aan. En duuzend rim
peltjes lachten om z'n vergeetmeniet-oogen.
„En nou komde hier eh werken, Vic?"
„Begrrepen, Drré!"
„Wat maakte zoo al, Vic?"
„Llandschappe!" En meteen veegde-n-le mee
z'nen schildersduim heel Ulvenhout mee één
streek op 'n denkbeeldig doek.
„Kee!" riep ie naar binnen: „als de
verd... drie emmers schuimend pils". Toen,
mee 'n stem, die ze in de stad wel hooren kos
ten: ,,'t Volk dorst, jubelt naar bierrü!"
Ja, jonk, den Vic zee alles mee veul, heel
veul kracht en overdrg ving. En vloeken De
lochten trillen er van. Hij alleen gaat veur gin
compie dragonders opzg!
,,'t Kan best 'n stukske minder, vader", zee
Kee mee veul minachting in houding en stem.
„Zwijg! bulderde-n-ie: Zwgg, Eva's doch
ter! Hier, zit de man die zgn Adam overr
wónnen heeft! Afgedaan heb ik met het ssslan-
gengebroed, próóstü"
Toen kwam „den nuuwe", den Jaan z'nen
opvolger, zoo 'ns poolshoogte nemen. Statig
quierde-n-ie over den weg, salueerde veur den
Fielp, keek mee één oog naar den Vic.
Ochja den Vic is „iets", daar mot ieder
een eerst aan wennen, zelfs 't Gezag. Maar den
Vic had gin erg in den veldwachter.
„Se...langen...ge...broed??" vroeg Kee
langzaam en dreigend.
Maar toen al stond Herman weer op z'n vier
pooten, liet 'nen zachte donder deur z'n keel
rollen, trok z'nen onguursten smoel en Kee
stond stijf. Spierwit.
„Aff!" daverde den Vic.
En Kee èn Herman verdwenen.
Zoo was de kennismaking mee den kunst
schilder Victor Zonneveld, die teugenwoordig
bij ons in de bosschen woont.
Ulvenhout hee gin kind aan 'm.
Soms ziet ge 'm in gin twee, drie weken!
Dan weer zit ie drie dagen achtereen in de
„Gouwen Koei". Veural mee deus donkere,
korte dagen zit ie heele tijen in de Gouwen te
„machinisten", aan de groote kolomkachel. En
Herman is Vic z'nen witten schaduw.
Kee is no aan allebei gewend.
Den tweeden keer hee ze den Vic natuurlijk
den toegang tot de zaak verbojen. Maar den
Vic antwoordde: „jenever!!" ging zitten en
teekende Kee mee 'nen kriek op den witten
muur.
En toen Kee „die zwarte zwgnderg", lgk ze
't noemde, wilde wegborstelen, ging Herman
efkens recht staan, den Vic teekende deur en
sindsdien zijn er twee Keeën in de „Gouwen
Koei". Want iedereen vindt 't zo'n kustelijk
portret, dat Kee er gaandeweg trotsch op ge-
worren is.
Ge mot 'm kennen, den Vic! Daar zit in
dieën kearel gin horke kwaad. Die zware klok-
kestem en die groote woorden hee-t-ie noodig,
om z'n kinderlgk zielement nie te verraaien.
Hij scharrelt zoo z'n eigen kostje. „Doet"
z'n eigen ontbijt, in den loop van den dag
sngdt ie nou en dan, onder den arbeid deur,
'nen brok brood af veur z'n eigen en veur
Herman en 'n paar keer per week, als ie z'nen
arbeid kan loslaten, dan gaat ie werm eten bg
Keeë.
Onderlest, als ik weer 'ns bg 'm was in z'n
boschhuis, dan vroeg ik 'm, terwgl ie rusteloos
van en naar 't schilderg liep, den kop achter
over, de oogen toegeknepen om feller te zien,
„Zeg, Vic, zgde gij nooit getrou
„Jawel".
„En waar is...?"
„Opgedonderd!"
Toen spoot ie verf op, draaide z'n penseel
over 't palet, tipte hier en daar, lijk 'nen hon-
gerigen, rappen veugel z'n zaoikes pikt, mee
't penseel over de verfplank, mengde, spoot
wit bg, nam 'nen drup olie, draaide den kwast
weer rond iver 't palet, dee toen 'n paar for-
sche trekken aan z'n pgp en zee: „hou nou
even je smoel dicht, Dré".
Scherp keek ik toe en zag hoe ie mee enkele
vegen en tippen 'n zware boomenparty licht en
lucht gaf. 't Was... of den wind er deurhenen
woelde.
Gespannen stapte-n.ie achteruit, z'nen kop
glansde op, dan smeet ie 't verfgerei op 'nen
stoel en als ie zag hoe ik tevrejen naar die
boomgroep keek, dan vroeg ie: „èn? Naar ie
zin, Dré?"
M'n oogen vast aan 't groote schilderg,
knikte-n-ik.
„Getooverd", zee ik en 'k méénde 't.
Ineens was ie weer gespannen. Of ie ook zo'n
veer in z'nen rug had, sjuust als Herman.
„Ssst, smoell!" f luis ter de-n-ie.
Zonder z'n oogen van 't doek te draaien,
greep ie weer 't palet, verflap, kwasten en
weetikveul wat hij allemaal tegelijk vast kan
houwen in die lenige handen, spoot weer verf
op, tipte, mengde, draaide, steunde van inspan
ning, dwong z'n hand efkens tot vaste kalmte,
streepte" mee 'n fijn penseel langs de boom
stammen en ik zèg den dag deur 't bosch
dringen.
Hij dee twee stappen terug, den grgzen kop
achterover, toen toen smeet ie weer den
rommel neer, keek me 'n bietje krankzinnig
aan en brulde: „Hah?!"
„Ja", zee ik: „oew schilderg is in vyf minu
ten veranderd van 'n prent in 'n echt stuk
bosch. Ik ruuk den mast en 't natte mos, Vic!"
Hg stak z'n knusten omhoog, ging op z'n
teenen staan, rekte z'nen kop zoo hoog moge
lijk en daverde: „God! Dank voor dezen dag!"
Zoo „bidt" den Vic, amico.
Toen draaide-n-ie z'n eigen weer om, pakte
me bij m'n schouwers en blèèrde: „jah! Dré!
Vijftien jaar gele jen is ze opgedonderd! Met
'n gepolitoerd zwijn!
„Kinders? Vic?"
„Klaar! Jules, in-gee-njeur (wat was ie
trotsch op deuzen titel!) in-gee-njeur-Delft,
zit in de West; Hanneke, m'n dochter docto-
rranda, leerares gym-na-zjum!"
„Heldere kopkes dus, Vic!"
Toen wierden z'n oogen groot. Gooie-n-ie z'n
witte manen mee 'nen ruk achteruit en dreun
de: „ndtuurrluk!! Aan de vruchten kent gij
den boom!! Zie ik er zoo stom uit?!"
Parmantig drukte-n-ie z'n vuisten in de af
gescheurde zakken van z'nen verfkiel en liet
ie z'n eigen 'ns goed bekgken.
Ik lachte 'ns. „Ge zijt 'nen tiep, Vic!"
„N&tuurluk! Ik behoorr niet tot het vèrr-
vloekte, grrauwe, morsdooje confectiedom! Ik
ben geen recruut van Overste Politiek".
Toen zweeg ie efkens om z'n pgp aan te
steken. En vreemd viel de stilte in 't bosch
huis, na al den dreun van Vic's gepraat, 'n
Paar stevige halen smoor, die geïnhaleerd,
flierden in blaeuwe spiralen deur de rosse
zonnebussels, die schuin deur 't atelier stakken.
„Ik ben Vic Zonneveld! Van beroep kunst
schilder! Oud, 56 jaren, gescheiden, politieke-
overtuiging: anti-confectie van welke fabriek
ook!"
ZONDAG 12 DECEMBER.
Hilversum I.
8.30 NCRV. 9.80 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.30 KRO.
8.30 Morgenwgding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.15 KRO-orkest (Om 1.00 Literaire caus.).
2.00 Vragenbeantwoording.
2.45 Gramofoonmuziek.
3.10 KRO-orkest en soliste.
4.10 Gramofoonmuziek.
4.15 Ziekenlof.
4.55 Sportnieuws.
5.00 Gewijde muziek (gr.pl.).
5.50 Nederduits Hervormde Kerkdienst. Hier
na: Gewijde muziek (gr.pl.).
7.45 Sportnieuws.
7.50 „De Maori-Missie in Nieuw Zeeland",
causerie.
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 Hofstad's Koorknapen en de KRO-Melo-
disten.
9.45 Radiotooneel.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
11.0011.30 Esperantolezing.
Hilversum II.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VPRO. 5.30
VARA. 6.80 VPRO. 8.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Voetbalnieuws.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.45 „Van staat en maatschappy", causerie.
10.00 VARA-Strgkorkest.
10.40 Declamatie en Gramofoonmuziek.
11.00 „Fantasia" en solisten.
12.00 Orgelconcert.
12.10 Nabeschouwing schaakmatch.
12.30 Aeolian-Orkest.
1.10 Schilderijbespreking.
1.30 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Het Omroeporkest en soliste.
3.45 Gramofoonmuziek.
4.10 Bussums's Mannenkoor „Cecilia".
4.30 AVRO Dansorkest.
4.55 Sportnieuws ANP en eventueel Gramo-
foonplaten.
5.00 „Gesprekken met luisteraars", causerie.
5.30 Kinderuurtje.
6.00 Sportuitzending.
6.15 Sportnieuws ANP, Gramofoonmuziek.
6.30 Toespraak.
6.45 Nederduits Hervormde Kerkdienst.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Radiotooneel met muziek.
9.25 Causerie.
9.35 Omroeporkest en solist.
10.20 Het Salzburger Kamerkoor „Trapp*
10.40 Gramofoonmuziek.
11.00 Berichten ANP. Hierna: AVHO-Dana-
orkest.
11.40—12.00 Orgelspel.
MAANDAG 13 DECEMBER 1937.
Hilversum I.
NCRV-Uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie, gewyde muziek
(gr.pl.).
8.30 Gramofoonmuziek.
9.30 Gelukwenschen.
i.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelgke lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.30 Orgelconcert.
I.30 Gramofoonmuziek.
2.00 Voor de scholen.
2.35 Gramofoonmuziek.
3.00 Causerie „Wat de pot schaft".
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bgbellezing.
4.45 Voor de kinderen.
5.45 Viool en piano.
6.30 Vragenuur.
7.00 Berichten.
7.15 Vervolg vragenuur.
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herh. SOS-berichten.
8.15 Samenkomst van het Leger des Heils.
9.15 Christeiyke Gemengde Zangvereeniging
„Sursum Corda", Zutphens Vrouwenkoor,
en meisjeskoor Sursum Corda", en
solisten.
10.15 Berichten ANP.
10.20 Dampraatje.
10.35 Gramofoonmuziek.
10.45 Gymnastiekles.
II.0012.00 Gramofoonmuziek.
Hierna: Schriftlezing.
Hilversum H.
Algemeen programma, verzorgd door do
AVRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Kovacs Lajos' Orkest (Opn.).
11.00 Omroeporkest.
12.00 Ensemble Jetty Cantor.
12.45 Gramofoonmuziek.
I.15 Ensemble Jetty Cantor.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.45 Declamatie met pianobegeleidnig.
3.15 Het Sylvestre-Trio.
4.00 Zang en piano.
4.30 Causerie „De music-Hall". (Met gr.pl.)
5.30 Orgel-, viool- en zangvoordracht.
6.35 Gramofoonmuziek.
6.45 AVRO-Dansorkest en soliste.
7.20 Friesch programma.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.10 Gramofoonmuziek.
8.45 Radiotooneel.
9.00 Omroeporkest, koor van de Italiaansche
Opera en solisten.
10.15 Renova-kwintet,
II.00 Berichten ANP. Hierna Gerswin-her-
denking.
11.35—12.00 AVRO-Dansorkest.
„Geloof?" vroeg ik.
Ja!"
ÜWatte? Ja?"
„Ik geloof! Ik geloof in deh Schepper! Den
grootsten Künstenaarr! Dus het groote
Doelwit van het ongepolitoerde zwijnendom!
Lijk 'nen witten profeet, zwaaiend mee z'n
rookslierende pijp, hulderde-n-ie deuze ge
loofsbelijdenis hartstochtelijk deur 't zonbe
schenen atelier, deurkliefd van de schaduw-
balken van de boomen rond 't boschhhuis.
En weer viel de stilte nadrukkelijk na 't ge
dreun en gedaver van Vic's uitvallen.
't Geritsel van de boomen kroop deur d'open-
staande ramen. Schaduwkens streelden 't
schrikkeiyk gemartelde corpus van 'n machtig
kruisbeeld, dat daar hing teugen de gebeitste
planken van den wand. Vic stond er naar te
turen, mee 'nen moeien, verbeten kop.
„Haat ge de menschen, Vic?"
„Uit den grond van m'n hart!!"
„Voelt ge niks veur 'nen arme, veur 'nen
blinde, veur 'nen stumperd?"
„Alles! Als ik 'nen blinde één van m'n oogen
kon geven, 'nen arme m'n geld, 'nen kromme
m'n pooten, ze konden 't krggen, Dré
Ik mag doodvallen als ik lieg! Als ik
genoeg kan overhouwen om te schilderen,
al is 't met één oog, met één arm, in 'n
wagentje, als ik Gods lamp mee mag blijven
aansteken in m'n werkendan kan
't zwijnendom dlles van me krygen! Want
Dré," mee 'nen ruk keerde-n-ie z'n eigen
naar z'n schildereg „één zoo'n streek, op
'n dag als vandaag, dat alles lukt, dat is me
méér waard, dan alles. Dan alle wereldnieuws
ook van oorlogen, uitvindingen, aanslagen,
strgd om de macht in allerlei vormen! Wdt me
interesseertHe t wereldonrein verdelgt
zoo zichzelf! En nou naar Kee! Herman!! Dré,
ik se-né,k naar jenevèr!"
Hij smeet z'nen verfkiel over 'nen stoel,
veegde z'n handen af aan den verftod die aan
den ezel hing, klopte op z'n zakken naar z'nen
tabak en lucifers, vloekte weer 'ns daverend
en zee: „en tóch, Dré, ben 'k big dat ik leef!
Al is 't dan ook aan den rand van een
beerput!"
„Vic, wij motten veul praten! Maar den
volgenden keer motte mg ook 'ns iets laten
„Kan gebeuren, amico!" lachte-n-ie.
„Wie eh wie koopt die schilderijen
van oe, Vic?"
„Amerika!" Heb contract daar." Toen
zette-n-ie 'n lied in mee 'n stem, die 't bosch
vulde. Ineens brak ie af. „Ik vertel je nog wel
'ns van alles van me. Deze dag is te schoon
daarvoor!" Toen jubelde-n-ie 'n aria uit Wil
lem Teil.
't Bosch leek van hem te zijn! En van
Herman, die mee uitveerende sprongen de
slooten nam, onweg naar de Gouwen Koei!
Waar 'n schaal warm eten zou zijn.
Amico, ik ben mee den Vic nog nie klaar.
Ge hoort er meer van.
Veul groeten van Trui, Dré Hl en als altij
gin horke minder van oewen
t.&.v.
DRé.
Feuilleton
door Dennis Wheatley
Vertaling Eva Raedt de Cantet
85.
„Dank je!" zeio de hertog met een norsche
stem. „Als je niet zoo jong was, Richarch, en
als je niet zoo jong was, Richard, en als ik
niet zooveel van je hield, zou ik je dit aan
tasten van mgn eer niet vergeven. Zooals de
zaak nu staat, verzoek ik je geen dwaas
heden te doen."
„Het spijt my, ik heb het niet zoo bedoeld."
„Neen, daarvan ben ik overtuigd. Maar het
Is zeker, dat je, als je zou gaan, niet verder
zoudt komen dan Vinnitsa. De wagen zou
daar onmiddellijk herkend worden. Er zit een
kogelgat in het spatbord en de achterruit van
den wagen is vernield. Voor het vanmiddag
12 uur zou zijn, zouden zij je al achter slot
en grendel hebben."
„Ja, ik geloof, dat dat waar is," stemde
Richard met tegenzin toe. „Maar ik kan
Marie Lou toch niet in Kief achterlaten. God
weet, wat er daar met haar gebeuren zal. Ik
zal je de waarheid zeggen ik ben verliefd
op haar, en ik ben half waanzinnig van
angst."
De Reichleau klopte hem op den arm. „Ik
begrijp je, beste kerel. Ik weet zelf veel te
goed wat liefde is, maar in dit geval kun je
niets doen. Je moet nu een verstandige ke
rel zijn en met de anderen vanavond de grens
zien over te .komen."
„Neen, dat weiger ik."
„Ja, Richard, ik wel het. Ga zoo vlug
mogelgk naar Boekarest en stel je daar in
verbinding met den Britschen Consul in Kief,
zoodra je maar even kunt. Zij is nu Britsch
onderdaan en dat zal haar ten goede komen
als zij in moeilgkheden mocht geraken."
„Maar dat zal dagen in beslag nemen. In-
tusschen kan er God weet wat met haar ge
beuren. Zij moet zëlf ook gek van angst
zijn."
„Maak je niet bezorgd, myn zoon, ik zal
naar Kief gaan om haar te zoeken."
„jy
„Ja, en ik ben de eenige van jullie allen
die dit zonder gevaar kan doen. Ik ken de
taal, het volk en het land. Ik zal van dezen
boer hier kleeren koopen, met den wagen tot
by Vinnitsa rgden en haar dan hier of daar
laten staan ik zal de stad inloopen en,
evenals ieder andere Kulak een vierde klas
kaartje koopen naar Kief. Ik zal daar mor
genochtend kunnen zyn. Als Marie Lou nog
steeds in het hotel is, zal ik haar onder de
bescherming van het Britsche consulaat plaat
sen. Als zij niet meer in het hotel is, zal ik
haar voor je opzoeken."
Een oogenblik stond Richard sprakeloos.
Toen draaide hy zich plotseling om en keek
den hertog ernstig aan. „Het is een pracht-
idée," zei hij, „maar ik kan Rusland niet
zonder Marie Lou verlaten. Laat my met je
meegaan."
De Reichleau schudde zgn hoofd. Neen,
Richard, ik ga liever alleen!"
„Wat zeg je? Maar zeg, dat is dat?"
„Ik denk, dat de groote machine weer te
rug komt."
„Neen, dat is hem niet." Richard keek door
de boomen omhoog. „Het is een geheel andere
machine."
„Wat zou dat?"
„Iets buitengewoons. De machine maakte
hetzelfde geluid als mgn eigen vliegtuig.
Kgk, daar is zij." Richard keek opgewonden
omhoog. „Mgn hemel, het is myn machine."
zy snelden door den boomgaard naar de
welde waar de anderen stonden te wachten.
„Ben je daar zeker van?" vroeg de hertog.
„Absoluut, de machine heeft dezelfde merk-
teekens. Kgk, zg komt omlaag."
„Zeg, wie zouden daarin zgn?" vroeg Rex
angstig.
„Ik denk Marie Lou," zei de hertog.
„Neen", zei Simon hoofdschuddend, „zg kan
geen vliegtuig besturen."
„Het kan niet anders Richard lachte op
gewonden. „Niemand anders dan Marie Lou
wist waar mgn vliegtuig stond en waar wy
elkander zouden ontmoeten."
De machine was tot op vgfhonderd voet ge
daald. In een lange bocht kwam zy nu tegen
wind In naar beneden.
„Er zitten twee menschen in," mompelde
de hertog.
„Een verstandige meld", grinnikte Rex. „zy
heeft een piloot gehuurd om haar hierheen te
brengen."
Zg snelden over de weide naar de plaats
waar de vliegmachine zou landen. „Laten wy
voorzichtig zgn," zei Simon, „als zg het niet
is kan het er nog leelgk voor ons uitzien."
„Zg is het!" riep Richard uit. „Ik kan haar
achter in het vliegtuig zien zitten."
Enkele oogenblikken later verdrongen zg
zich om de machine en Marie Lou sprong er
uit. Haar wangen waren rood gekleurd en haar
oogen stonden helder. De vlucht in de frissche
morgenlucht had haar schgnbaar goed gedaan.
Oondanks de de kleur op haar wangen be
merkte Richard toch, dat haar gezichtje be
trokken was, en aan de kringen onder haar
oogen kon hg zien, dat zg gehuild had. zy
keek onderzoekend naar hem en zei toen vlug:
„Richard, wat is er gebeurd? Waarom heb je
mij daar achtergelaten?"
Hij greep haar handen, en een oogenblik
lang kon hy niet spreken. Hij was geheel op
gelucht haar gezond terug te zien. „Marie
Lou..." stamelde hg*. „Marie Lou,... Simon had
het idiote idéé dat je met den trein gegaan.
Ik heb een klap op mgn hoofd gekregen, zy
namen mg buiten kennis mee in den auto...
Ik heb doodelgke angsten uitgestaan nadat ik
ontwaakt was..."
„O, Richard," zei ze met een snik, „ik dacht
vannacht dat ik gek werd. Ik heb tot drie uur
in den morgen op het vliegveld op je gewacht.
Ik was mezelf niet meer. Ik dacht dat zy je
gedood of gevangen genomen hadden... En
toen, toen ik hoorde, dat zg je gezien hadden
in een auto op den grooten weg... toen dacht
ik... o, ik weet het niet... Maar het was ver-
schrikkeiyk."
„Heb je dat dan gehoord? Maar hoe en
door wie?"
„Toen het my duidelijk werd dat je naar het
hótel terug zou komen, ging ik daarheen. De
ontvangzaal was bgna niet verlicht. Ik snelde
erdoor, naar de kamer van Valeria Petrovna.
zy had den geheelen nacht op en neer geloo-
pen in haar kamer. Zg wachtte steeds op
nieuws."
„Groote God, het valt mij nog mee, dat zij
je niet aan de politie heeft overgeleverd." Ter-
wyi Richard sprak volgde hg Marie Lou's blik
en kwam toen pas tot de ontdekking, dat de
groote piloot in vliegeniers-costuum en veld-
laarzen, die naast Simon stond, niemand an
ders was dan Valeria Petrovna. Marie Lou
knikte. „Zg was bgna gek van verdriet, omdat
Simon haar verlaten had. Slechts een oogen
blik heeft zg gedreigd mg aan de politie over
te geven. Een moment later dwong hg* mg
haar te zeggen waar Simon was, of waar hg
de grens zou passeeren. Zg wilde hem nog een
maal ontmoeten. Tenslotte hebben wij een
overeenkomst gemaakt. Ik heb erin toege
stemd haar de plaats aan te wijzen, maar zg"
zou en moest my erheen brengen."
.,Jou verstandige meid."
„Neen, het was een vreeselgk risico omdat
zg my altgd nog zou kunnen bedriegen. Maar
ik heb steeds myn kleine revolver by mg ge
had, en ik heb haar gezegd, dat ik haar zou
dooden als zij zou trachten ook my ongelukkig
te maken."
„Wat een geluk dat zy een vliegtuig kon
besturen!"
„Ja, haar vriend heeft haar vlieglessen ge
geven. Je weet wel, die groote officier van het
vliegveld in Moskou. Maar vertel mij nu wat
over je verwondingen, mgn arme Richard. Je
ziet er nog zoo ziek en bleek uit."
(Wordt vervólgd).
