IZaat <iu <ió
VEEL ifafiptti 4a VRIJE fêeuM!
Geen station ontgaat U!
Italiaansche munitie naar
Zuid-Amerika
Hertog /an Windsor redt
rebel van vuurpeleton
Inbreker krijgt
schadevergoeding
de don juan
.xe'ï
Donderdag 20 Januari 1938
Tweede blad
R 2^-0309
De volledige wereldomroep ligt voor U open,
wanneer U bij ons Uw Philips' toestel huurt
Tientallen stations wedijveren iederen avond
in het uitzenden van de prachtigste program
ma's, - kiest en keurt naar hartelust!
Vraagt ons inlichtingen over het zoo gemak
kelijke huursysteem! Volledige service. Zonder
verdere onderhoudskostenKortegolf, met Ra
dio Vaticana, Indië, Amerika, enz.alles is
onder Uw bereik! Met dit prachtige Philips'
toestel kunt U ook Uw eigen gramafoonplaten
electrisch weergeven!
Vraagt volledige inlichtingen bg de onder
staande handelaren!
SCHAGENI
Fa. ANNEVELDT DE HAAS - Laanplein, telef. 27
JAN GROOT Laan C 203, telef. 119
A. KEESMAN - Noord A 80
W. SCHAAFSMA Molenstraat C 19, telef. 35
N. SNAAS Molenstraat C 29, telef. 143
VI
St. MAARTENS. KONING
St. MAARTENSBRUG: W. den HARTOG
KOLHORNP. de GROOTE
SCHAGERBRUG: H. de GRAAF Hzn, telef. 26
J. W. MEIJER - E. 63
BARSINGERHORNG. ZWAAN
De nieuwe „overvette" Rinso is het enige wasmiddel, dat
speciaal voor de wasmachine wordt gefabriceerd. Duizenden
vrouwen hebben hel reeds kunnen constateren: met Rinso
komt de wasmachine het best tot zijn recht. In een oogwenk
een overvloedig sop, dat in anderhalf uur al het wasgoed van
5 personen prachtig wit maakt, voor slechts 121/2 cent.
Dat is het resultaat, dat U alleen maar met Rinso kan
bereiken in elke wasmachine en ook in elke tobbe!
„OVERVETTE" RINSO, SPECIAAL VOOR DE WASMACHINE
Washington ongerust
De Italiaansche niunitieverkoop
aan Zuid-Amerikaarfeche staten
wekt ongerustheid te Washington,
niet alleen wegens het gevaar, dat
deze ophooping v. munitie voor den
vrede in Amerika kan opleveren,
doch ook om don mogelij keil fascis-
tischen invloed in het werelddeel.
Het ministerie vaan buitenlandsche zaken
heeft, naar men verneemt, inlichtingen ont
vangen, volgens welke do Italiaansche regee
ring 500 ton munitie verkocht zou hebben
aan Nicaragua, waar de Vereonigde Stilten
f het recht van voorkeur voor het aanleggen
van 'n kanaal hebben. Nicaragua wordt in
de Vereenigde Staten als een der belang
rijkste Amerikaansche staten beschouwd.
Verder wordt gemeld, dat aanzienlijke hoe
veelheden munitie aan Ecuador, en gebruik
te vliegtuigen aan Paraguay zijn verkocht.
Al deze leveranties zouden togen zeer lagen
prijs geschied zijn, hetgeen het vermoeden
versterkt, dat. Italië naar politieleen invloed
Streeft. Hoe laag de prijs ook is, men vreest
dat de regeeringen haar verplichtingen niet
zullen nakomen en Italië derhalve conces
sies zal vragen. Er wordt een ernstig onder
zoek ingesteld naar den nationaal-socialis-
tïschen en fascistischen invloed in Zuid-
Amerika-, vooral met het oog op deze mu
nitieleveranties en, den steun aan radio en
pers.
SPAANSCH DIPLOMAAT OP ZIJN
VOORSPRAAK LOSGELATEN.
De „New York Herald Tribune" pu
bliceert een bericht uit Londen, vol
gens hetwelk de Hertog van Wind
sor waarschijnlijk een Spaansch
diplomaat van het vuurpeleton ge
red heeft door een persoonlijk
schrijven naar Madrid.
Don Xaverius van Barrijilo, een oud vriend
van den hertog, die werkzaam was geweest
op de Spaansche ambassade te Londen, was
te Madrid als opstandeling gevangen gen-o-
inen. In een brief aan den Britschen am
bassadeur, die te Hcndaye verblijf hield,
drong de hertog er toen op aan, dat men
'de invrijheidsstelling van Don Xaverius zou
trachten te bewerken.' De ambassadeur
bracht het verzoek over aan den consul te
Madrid, waarna de Spaansche autoriteiten
den gevangene loslieten, zoodra zij hoorden,
dat de hertog een persoonlijken stap ge
daan had. Don Xaverius is thans op weg
maar de grens. Deze gebeurtenis is, aldus
het blad, hekend geworden, doordat de
ambassadeur zijn portefeuille verloor.
Een niet alledaagsch "proces.
Het gebeurde in Weencn. Zeer officieel.
In den vorm van een rechterlijk vonnis. En
dat kwam zoo: In een voorstad van Weenen
„bezocht" een inbreker een villa en had
reeds de gestolen juweelcn en zilveren voor
werpen ingepakt, toen hij door den herders
hond Rolf' werd aangevallen. Toen de be
woners van de villa thuis kwamen, vonden
zij den inbreker onder de pooten van den
goeden hond en wel tamelijk ernstig toege
takeld. Hij werd aan de politie overgeleverd
en kreeg negen maanden gevangenisstraf.
Maar nauwelijks had deze inbreker de ge
vangenis verlaten, of hij trachtte langs juri-
dischen weg zijn schaapjes te scheren. Hij
stelde tegen den bewoner van de villa een
eisch tot schadevergoeding in. In het proces
wees hij erop, dat. er geen bord was aan
gebracht. met de waarschuwing: „Voorzich
tig. gevaarlijke hond!" Verder voerde de in
breker aan, dat de eigenaar zeer wel van
cle gevaarlijke eigenschappen van zijn hond
op de hoogte moest zijn geweest, dat hij nu
toevallig als inbreker het slachtoffer van
deze eigenschappen was geworden, maar dat
het wilde dier Rolf ook den melkboer, den
postbode of den schoenmaker had aan kun
nen vialden. En inderdaad, do Weensche
rechtbank legde zich bij zijn argumentatie
neer en veroordeelde den eigenaar van dein
hond tot betaling van schadevergoeding.
IIct. eerst e gevolg van dit. vonnis is, dat. de
Weoners, die er een waakhond op na hou
den, nu de waarschuwing aanbrengen:
„Voorzichtig Plichtsgetrouwe hond!" Want
volgens een Aan de overwegingen van het
vonnis moet een hond, die „gevaarlijk" is,
voortdurend onder controle worden gehou
den. Met een hond echter, die slechts zijn
plicht uitoefent, is het een ander geval.
Wij weten niet, hoe cle juristen over deze
zaak denken, maar bij den leek wil het
er niet goed in, dat een inbreker een mis
lukte inbraak en een veroordeeling door den
strafrechter weer goed maakt door een ci
viel proces, dat hem een flinke schadever
goeding oplevert.
Borms met de verfkwast
op het oorlogspad
Fransche straatnamen te Ant
werpen overgeschilderd.
Het Belgische blad „Hot Laatste Nieuws"
meldt, dat de heer Borms ter gelegenheid
van den negenden verjaardag van zijn vrij
lating uit de gevangenis er te Antwerpen op
klaarlichten dag op uit is getrokken om
den Franschen tekst van tweetalige straat
naamborden uit te schilderen.
De heer Borms liep niet den verfpot en
de heer Muylle, die hem vergezelde hanteer
de den verfkwast.
Nadat eenige opschriften, onder welke
„Avenue de Belgique" waren bestreken,
daagde een politieagent op, die de schilders
verzocht hem naar liet commissariaat te
vergezellen.
EEN ZONDERLINGE ECHTGENOOTE.
Een verslaggever van de Daily Express
meldt uit New-York, dat John McNab, de
advocaat van Miss Ann Hewif, die van
haar moeder en twee dokters een schade
vergoeding eischte van 100.000 pond, pleitte
voor zijn blonde cliënte tegen haar echt
genoot Ronald Gray, een meesterknecht in
een garage.
Zij waren selchts drie maanden getrouwd
geweest en volgens den advocaat waren er
gedurende dit korte huwelijk groote moei
lijkheden gerezen. De echtgenoot zeide: „Ik
houd nog steeds van haar, maar haar geld
kwam ons geluk verstoren. Zij wilde naar
bals en partijen en ik wilde werken."
Maar Miss Hewit weigerde haar echtge
noot terug te zien en riep uit: „Mijn hart
is gebroken; alles is uit tusschcn ons!"
En nu eischte zij schadevergoeding voor
het geluk, dat haar ontvloden was.
FEUILLETON.
T
roman door
e. philllps-
oppenhelm
22.
„Dan zou ik beginen met Wells, Carlyle,
Walter Pater en Conrad, in proza", luidde
haar advies, „en Swinburne, Matthew Arnold,
en Keats in poëzie. Lees nie.t plichtmatig; houd
die boeken bij de hand, en lees er in naar ge
lang van uw stemming. Koop geen enkel ma
gazine, en lees geen enkelen roman nu nog
niet."
Hij overhandigde haar papier en potlood.
„Schrijf die namen altublleft voor mij op,"
vroeg hij.
Zij schreef langzaam en met fraaie staande
letters.
„U zult ze waarschijnlijk alle hier aantref
fen. George was altijd zeer bezorgd om zijn
boeken, ik vermoed dus, dat het weken duren
•'zal, voordat hg ze van hier laat weghalen.
Ziezoo, daarmee zult u het tot aan den herfst
kunnen doen," ging zo voort. „Dan zal George
probeeren u voor zijn plezier mee te nemen
op de jacht hij is zoo'n lieve egoïst maar
u doet het niet. Deze plaats is 's winters voor
geen mensch geschikt. Tegen dien tijd zal uw
physiek volkomen gestaald en uw geest ont
gonnen zijn. Ga dan ergens naar het buiten
land. Ga naar Florence. Ik zal u een lijst geven
van schilderstukken, die u moet gaan bezich
tigen. Misschien ben ik daar dan zelve ook. In
Italië zijnde, brengt u natuurlijk een bezoek
aan Rome, maar maakt u daar geen te hooge
verwachtingen van. Het is daar niet zoo in
tiem als in Florence, en u is met de Italiaan
sche geschiedenis slecht op de hoogte. Wat u
ook doet, kom niet in de buurt van de Fran-
sche rivièra. U heeft de kiemen van een mooi,
degelijk karakter in u, Mr, Cradd, met een
overvloed van prijzenswaardige aandoeningen
en verstrooiingen. Ik geloof niet, dat u ooit
een goede losbol zoudt worden."
„Te oud in jaren," merkte hij op.
„Dat zal ik niet zeggen." antwoordde zij. „Ik
ben achtentwintig; een leeftijd voor een vrouw
dus, die ongeveer gelijk staat met den uwen
voor een man, en ik kan bij tijden zeer wuft
zijn. Doorgaans heb ik er later spijt van," liet
zij volgen. „Wanneer men er aanspraak op
maakt artiste te zijn, zit de moeilijkheid daar
in, dat men somtijds tusschen een raar troepje
verzeild raakt vrije liefde, vrijdenkers, boe
melaars. Zij zouden het liefst alle grenzen over
schrijden als zij konden. Wat zou ik George
niet graag meenemen naar een van hun feest
gelagen George in een van zijn razendste
buien.
„Waarom neemt u er dan aan deel als u
niet van hen houdt?" vroeg hij, met een
zweem van jaloezie.
„Waarom doet men ever het algemeen dit
of dat?" was haar lustelooze wedervraag. „Ik
doe het om de verveling te ontloopen en
slaag in den regel niet. Ik wou dat ik je kon
adopteeren, Peter Cradd. -De wetten van dit
land zijn niet geëigend voor menschen zooals
jg en ik. Ik zou je opvoeding met de nauw-
lettendste zorg ter hand nemen, wanneer ik
je geheel en al voor mezelve had."
„Welnu, dat heeft u veertien dagen lang,"
bracht hij haar in herinnering.
„Jawel," gaf zij toe, „maar ik zou vóór
dien tijd tot de ontdekking kunnen komen,
dat George's heldenaanbidding valsch is, en
dat er in het maagdelijk brein van zgn Man
Vrijdag sophistische denkbeelden huizen."
„U maakt zich vroolijk over mij," beklaag
de hg zich.
„Dat komt dan zeker omdat ik slaperig
word," merkte zij op. „Weet u wel, dat dit
de divan is, waarop ik iederen Zondagmiddag
ging liggen slapen, voordat wij naar den heu
vel verhuisden?"
„Als u zin heeft, kunt u er nu ook op gaan
liggen slapen," stelde hij voor.
Zij kronkelde zich in een gemakkelijker
houding ineen.
„Dat zal ik maar doen," mompelde zij:
„Geeft u er heusch niets om?"
„Natuurlijk niet."
„Wij zullen om vier uur thee drinken,"
schreef zij hem voor. ,,U mag buiten gaan
zitten, of, als u wilt, hier vlak naast mij, en
uit Swinburne lezen. U zult het boek op de
derde plank vinden. Wat een brave man ben
je toch, Peter Cradd!"
Hij haalde het boek van Swinburne van zijn
plaats, en slenterde na een kort oogenblik
van aarzelen naar binnen. Zij lag met wijd
uitgespreide armen, haar hoofd in de kussens
begraven, in een houding van verveling, van
totale lusteloosheid. Hij gaf het denkbeeld op
om op den stoel vlak bij de tuindeur te gaan
zitten, drukte zgn Swinburne onder den arm
en liep tot aan den tuinmuur.
HOOFDSTUK IX.
Peter Cradd voelde zich opnieuw in een
halven dx-oomtoestand leven, alsof het zijn
geest ontbrak aan de plooibaarheid om zich
aan deze nieuwe ervai'ing in zijn eenvoudig
leven aan te passen. En gedurende den gehee-
len zonnigen morgen, werd hij door een vaag
gevoel van ontrouw gekweld, onredelijk, maar
er niet te minder knagend om. In dit uit
stapje was weinig, dat hem aan dat andere
herinnerde. Dienstboden hadden kussens, schil
dersgereedschap, dekens, en een lunchmand
in de boot gebracht. Louise schikte met wel
lust alles om zich heen, strekte zich met een
uitroep van innig welbehagen uit, en wenkte
hem naast haar te komen liggen. Er stond
weinig wind. Zg gleden langzaam door het
zich steeds verbx-eedende kanaal, en zij scheen
volkomen tevreden niet de zeer weinig woor
den, die tusschen hen gewisseld werden. Zij
boog zich eens tot hem over, greep zijn arm,
en wees naar een plekje wilde lavendel, een
kleurrijke vlek tegen het donkerbruin van een
strook heide, die zich speervormig tot ver in
den glinsterenden inham uitstrekte,
„Zeg mg eens, Peter Cradd," vroeg zij, „in
welke kleur zou jij dat nu op het doek over
brengen?"
Hij dacht een oogenblik over de vraag na.
„Eenigszins mauve, zou ik zeggen, met zil
ver er achter, en bruin."
Zij glimlachte.
„Dat dacht ik al" was alles wat ze zei.
Nu richtte zij zich op om een sigaret aan
te steken.
„Geef je er niets om, als wg recht naar het
Zeemeeuwen Eiland doorvaren?" vroeg zfl*
„Ik voel zoo'n aandrang om te werken. Je
kunt een bad nemen, voordat wij gaan lun
chen."
„Dat was juist mijn voornemen ook," was
hij het met haar eens.
Zij kwamen aan het groote bassin, even
groot als een meer van middelmatige uitge
strektheid, en liepen met een flink briesje
den inham binnen.
„Ik weet niet hoe u aan land kunt komen
zonder natte voeten te krijgen," merkte hij
een weinig benepen op, „tenzij u zich door
Large laat dx-agen."
Zij lachte hem bedaard uit.
„Je vergeet, dat ik hier geboren en geto
gen ben," herinnerde ze hem.
Zij stak hem haar schoentjes toe om de
knoopjes los te maken. Volkomen ongege
neerd, trok zij ze uit, haar kousen volgden,
en haar rok dicht om haar beenen vei'zame-
lende, en door zijn hand gesteund, stapte zij
kalm het water in. Large volgde met den
schildersezel. Zij liep recht naar het punt, dat
zij zich uitgekozen had, bleef daar staan, en
keek verscheidene oogenblikken om ziel
heen.
,,'t Is bijna dezelfde kleurentint," merkte v
met voldoening op.
„Maar u heeft geen enkele richting uit ge
keken," zei hij, „noch naar de zee, noch nas
het land."
Zij glimlachte.
„Dat was schrander door u opgemerkt'
Wanneer ik mijn doek met éénigen naair
moest doopen wat ik niet doen zal zei
ik het noemen „Nergens". Waarschuw m:
nu met een schreeuw, als het één uur is. E:
zou het kunnen vergeten."
(Wordt vervolgd.)
