De Brabantsche Briet
van
ar
Ulvenhout, 5 Mei 1938.
Amico,
In den winterjas,
mee den kraag op,
hebben we Zondag,
den eersten dag van
Mei, langs de lijnen
J gestaan bij ons Con-
cours-Hippique. Sode-
I petat, wa 'n zuur
I weer. Den Noordoos-
ter snéé deur oewen
dikken duffel! Den
Fielp, nogal vatbaar
1 80 graden is veur
i hum, in z'n bakkerij,
zoo de normale tem
peratuur! den Fielp had 'nen wollen das
om zijnen nek gedraaid tot boven z'n ooren.
I Déórover zijnen jaskraag hoog opgezet en daar
boven uit traanden twee rooie oogskes en 'n
drupneus.
„Fielp, als ik jou aankijk, krijg ik winter
teenen." zee ik.
„Kekt dan de haanderen kaant huit," raaide-
n-ie me aan: „dan krijgde misschient wel zo
mersproeten!"
„Ge zit er goed warm in."
„Wa g'aan hoew heigen doet, doede haan
ginnen rotten happel, Dré!" En toen trok ie
z'n schouwers nog wat hooger op en schurkte
z'n eigen 'ns lekker binnen z'nen jas. „Maar !t
zal toch blij zijn has da peerdenspul ier gedaan
is waant eh, we gaan toch z-z-z-zekers nog
p-p-p-pr-propke leggen," bibberde-n-ie: „a-ha-
has ik de prijzen eb huitgerekt."
„Zal nie gaan, Fielp! Tenminste wa mij-n-
aangaat. Onzen Dré en z'n Wieske zijn over,
zie, daar gunder staan ze, bij Trui en nou
wil 'k m'nen huis nie in den steek laten.
D'n Blaauwe was er natuurlijk ook bij. Da's
te zeggen: bij de kijkers! Nouja da's heele-
gaar gin schande: 99 van de Sport bestéét
nou eenmaal uit er-naar-kijken! Maar den
Tiest was op z'n zomersch. Ze motten 't Hier
boven trouwens toch nog al heet-aan-de-teenen
leggen, eer den Tiest 't gewaar wordt. Als 't
heel erg koud is trekt ie hoogstens z'n klak 'n
bietje dieper over den kop en als 't 90 graden
hoofd. Neeë, den Blaauwe maakt nie veul werk
in den schaduw is, hangt ie ze aan z'n achter
van z'n eigen en de jaargetijen loopen langs
z'n jaske effen af.
„Gade gij na hafloop nog 'n bietje proppen,
Tiest?" bedelde den bakker.
„Och, man," foeterde den Blaauwe: „ik snap
nie waar g'over saauwelt! Kek naar de peer
den!"
„Daar is 't veuls te koud veur!"
„Koud???" vroeg den Tiest. „Koud??
In Mei?" En hij beende weg in de richting van
den bouw waar de peerden zoolang stonden
gestald.
Den Jaan was er ook! Vaneigens! Die heeft
verstand van peerden, sinds... den lesten Sin
terklaas! Hij was natuurlijk „streng incog
nito', want thejretisch zat ie op wacht, in den
Vic z'n boschhui*, mee Herman en 'n leeg hand-
Vanon (waarvan ie nog uit weet!). Streng in
cognito, ik bedoel daarmee: hij bleef bij mq uit
de buurt!
Daar was nogal veul volk! Maar dat witte,
amico! Als er op Ulvenhout iets gaande is,
weet ge nie waar de menschen allemaal van
daan komen!
En toen ik zoo 'ns rond was geweest, ging
ik nog efkens naar de stalling.
Hah! Daar stond mijnen ruiter! Letterlijk
gespoord-en-gelèèrsd! Hij had z'n jockey-
costuumke al aan, stond parmantig' in de
leerzen, maar toch had ie zoolang z'nen jas
maar los over z'n schouwers gegooid.
„Ha opa!"" zee-t-ie heesch. Ochèrm,
wat was 't jonk zenuwachtig! Geren had ie
'ns efkens om m'nen nek gaan hangen, dét
zag ik wel, maare... wij waren hier nie alleen
't Was lekker werm in den stal. 't Rook er
straf naar de peerden, oie allemaal in
prima conditie, afgetraind tot den lesten spier
vezel, te stampen ^stonden van ongeduld. De
beesten schenen te voelen, dat 't 'nen bijzon
deren dag was.
Dré III stond teugen Bles aan. Klopte 'm
nou en dan 'ns op den neus, op den nek, ver
telde 'm iets...,!
„Wat denkt ge 'r van, Dréke?" fluisterde-
n-ik.
Hij gaf gin antwoord. Kneep alleen z'n oogen
'n bietje toe en z'n lippen wierden efkens dun
ner. Zóó keek ie me lang en straf aan.
Ik wist 't nou! Winnen!" zat in z'n ziele-
ment. dat éénen zenuwknoedel gelijk was!
„Hebt g'oew nommer al?"
Toen dee ie zijnen overjas open en op borst
en rug hing 'n kolossale...
13
„Opa?"
„Dréke?"
„Vermoeden ze al iets, vader en... Wieske?"
„Niks!"
Weer keken we malkaar 'ns aan en 'nen boek
vol woorden vlogen heen en weer, terwijl we...
zwegen. Dan nam ie Bles bij don kop, fluisterde
iets in d'ooren van den goeden beest en Dré
z'nen zenuwachtigen asem scheen erg heet te
zijn, want Bles z'n oor snukte op en neer. Dan
neeg Bles z'n groote hoofd opzij, naar m'n
baaske en de dikke spierenbussels in den peer-
bennek trilden, als Dré ze streelde.
Man en peerd waren één, nog veur Dré III
in 't zadel zat! Van de training was ik zeker,
dus efkens sloeg er 'nen golf van groot geluk
deur m'n bloed! Efkens maar! Want ochèrme,
ik kénde die rennen. Daar hoefde zoo weinig
te gebeuren, 'nen ongelukkigen start, 'nen
schrik van 't peerd, 'n kuiltje of boebeltje in
de baan, hinder van 'nen anderen ruiter en
't spel was verloren!
De muziek op 't veld klonk van verweg in
den stal. 't Geroezemoes van 't publiek, 'nen
roep, 'nen lach, waarachter allemaal 'n bietje
spanning, kost ge gewaar worden, hier in de
betrek'-elijke stilte van den stal, die 't razend-
kloppend hart was van de spanning, die over
t wije veld hong.
Toen kwam den Blaauwe binnen. Mee z'n
goeie raadgevings. „Dréke, denk er om," zee-t-
ie seerjeus: „ge pakt den kortsten weg, horre!"
„Komt 'm nou niet afleien, Tiest," zee ik.
„Als ie om zo'nen gekken zet van jou toevallig
denkt, midden in race. dan is 't verloren spul!"
„Maar da's de bedoeling nie," schrok den
braven Blaauwe! „Ik kom 'm alleen maar 'n
bietje op z'n gemak stellen! Want denk er om,
Dré in, ik ben eigens al jaren Keizer op den
boog, ik weet wa wedstrijden zijn: gin zenuwen
manneke!"
„Maar schieten is gin peerdrijen, Tiest,1
zee ik.
„Maar 'nen wedstrijd is 'nen wedstrijd," zee
«en Blaauwe: „of 't nou gaat om 't langste
over 'n sigaar te doen, dan wel om 't eerste
aan den anderen kant van de wereld te zijn
mee 'n vliegmachien 't is allemaal kwestie
van kalmte."
.„Veur jou, ja! Maar alle menschen zijn ver
schillend, Tiest. Hier, onzen Dré, mot rijen op
de zenuwen van 't peerd en van z'n eigen! Ik
ken dat kunstje."
Den Tiest prakizeerde efkens, keek Dré UI
'ns scherp aan, gaf 'm toen 'n hand en zee:
„geluk, Dré UI." Steuvig en lang kneep ie 'm
in den knuist en dan sprak ie: „kek 'ns, Dré,
als 't startschot gevallen is, dan dan bestaat
er veur jou niks anders meer dan de eind
streep! Da's den kortsten weg," dien 'k be
doelde. Ge spaart oew eigen nie, oew peerd nie,
oew concurrenten nie, ge bijt oew tanden in
oew lippen en ge hou-d-één dink in oewen kop!
Winnen! Winnen!! Dat motte onder den cours
'n paar keer hardop teugen oew eigen zeggen:
winnen! Dé's den kortsten weg, jonk! Win
nen!" En telkens als den Blaauwe zee: „win
nen", dan keek ie den Dré fel aan en kneep
nog 'ns in zijnen knuist. „Dus...?" vroeg ie.
„Winnen," zee den kleine verbeten!
„Zoo is 't goed, Dré!" Toen verdween ie,
dieën goeien kearel, dié 't hart altij op de goeie
plek heeft zitten.
„Dréke, ik ga nou naar de familie, zoo gaauw
als ge aan den start komt, dan zeg ik pas teu
gen oew Vader en Moeder: „let goed op nom
mer 13." Ge ziet dus nie onzen kant uit, ge
ziet alleen maar naar de eindstreep, ee! En
als ge nommer één aankomt..." toen pakte-
n-ik z'n kopke tusschen m'n handen: „dan...
dan is Bles jouw eigen peerd! Maar ge mot 'm
in 't bedrijf houwen tot we samen 'n goei werk-
beest gekocht hebben."
't Manneke stond stijf! Tranen sprongen in
z'n oogen. Toen toen vloog ie om m'nen nek,
net als vroeger als ik 'm onverwachts op kost
school bezocht, schroefde m'nen kop tusschen
z'n steuvige armen en heesch fluisterde-n-ie:
Opa, opa, goeien lieven opa van me!" Ik voel
de z'n leerzen in m'n middel knellen. En ik
docht: „nou, Bles zal dalijk weten, dat ie be-
rejen wordt!
,Nou mot ik gaan, Dré m, denk er om,
winnen! Sjuust zooals den Blaauwe zee! Win
nen! Den race en... 't peerd!"
Winnen," zee-t-ie terug: „winnen" en ik
zag 'm bleek worden.
Ziezoo, docht ik. Die boontjes staan in de
week. En nou naar Trui en de kinders.
„Zeg, Vader," zee Wieske zenuwachtig
't leek wel of vandaag alle menschen over d'r
zenuwen waren „weet u ook waar Dréke
is. Ik heb 'm van heel den middag nog nie
gezienEn heur blaauwe moederoogskes
verdoften, efkens van 'n bietje teleurstelling.
Sjuust heb ik 'm nog gesproken, Wieske,
in den stal. Ge zult 'm dadelijk wel zien ver
schijnen, horre!" Toen stootte Trui me 'ns
stiekum aan.
Sodemaerei, wat genoot, die ouwe-van-me
stillekens in 't vooruitzicht van de groote
dingen, die te gebeuren stonden!
Onderwijl liepen de andere nommers af. Den
spring- en racecours was 't leste geplaatst,
vanweuge dat dieën cours 't hoofdnommer op
't programma was!
Enidelijk was 't zoo wijd.
De muziek blaasde 'nen pittigen marsch:
„intocht der gladiatoren"!
En statig, langzaam, kwamen 20 renners te
peerd aan den start.
Den asem brokte in m'n keel.
M'n Truike pakte me onder den arm. En
ik voelde, hoe ze me knelde in den bocht van
heuren arm. „Welk nommer hee-t-ie?" fluis
terde ze heesch.
„Dertien."
„Ik zie 'm Ik zie 'm. God, Dré, wat zit ie
daar kranig en fier tusschen al da peerde-
volk."
„Waar hebben jullie 't toch zoo druk over?"
vroeg Wieske.
„Dré, Wies," zee ik, m'n stem was 'n bietfje
van streek, amico: „kinder, nou zal ik oe
zeggen, waarom ik jullie uitgenoodigd heb.
Let op nommer dertien van deuzen troep rui
tersToen gaf ik Wieske m'nen kijkert.
Of ze al iets begreep...? Ik weet 't nie. Ze
draaide, funnikte aan 't ding, stampvoette om
dat ze 't nie baas kon. Toen, ja! Ze tuurde
en dan riep mijnen zoon ineens: „Vader, da
'i da-d-isi-i-i- is onzen jongen!"
„Sjuust," zee ik!
Wit als 'nen doek wierd Wieske. Toen
nam ik ze tusschen Trui en mij in. Ze kost
niks zeggen. Eindelijk: „isdat... mijn...
jongsk... vader?"
De ruiters stonden op 'n rij. Dré zat in den
midden, gunstige plek! Wij zwegen. Alles
zweeg. Dit was 't hoofdnommer. Hiervoor was
bekans iedereen gekomen! De race mee hin
dernissen!
't Schot!
Twintig peerden sturmden vooruit! Pracht
start!
„Führer en Duce" staat op het speciale poststempel, waarvan alle Italiaansche
poststukken tijdens Hitler's bezoek aan t land van den Duce worden voorzien*
ijk 'nen aankomenden rukwind, zoo ruisch-
te 't lichte hoevengeweld over 't veld. Wieske
pakte m'nen arm. Drukte heur kopje teugen
m'nen jas. Ze dorst nie te kijken.
Maar zachtjes maakte ik m'n eigen van
heur los. Fluisterde: „kijken, kijken."
„Oow... 't zuchte ze: „als er toch maar
niks gebeurt." Ocherm, ze trilde als 'n jong
blaaike in den wind.
„Wies, let op!" zee ik onverwachts en
hard. Dat hielp. Ze begost den cours te volgen.
Dré lag in de tweede groep. Derdens. Hij
stond in de beugels. Lag mee z'n hoofd op Bles.
Ik begreep...! Hij sprék mee z'n peerd! En...
Bles verstond 'm. Eén, twee, drie... mee enkele
passen vloog ie uit die tweede groep. Dré lag
alleen tusschen hoofd- en tweede groep. Ik
barstte van de zenuwen. „Vooruit!!!" riep ik:
„Dréke! naar veuren!"
Trui begost mee te roepen. Toen kwamen
ze veur den eersten hindernis, 'n Hoog hek
werk. Dat kóst-ie! Dat eigenste hek hadden
wij in ons eigen wei ook staan en daar zwééfde-
h-ie altij overhenen! De eerste groep raakte
bij den hindernis uit malkaar. Nommer één
bleef efkens dralen. Nommer twee nam den
sprong direct. Sodemearel, dat wierd den Dré
z'nen zwaarsten concurrent, dét voelde-n-ik
op denzelfden oogenblik.
Hah! Dré nam den sprong. Wieske gilde
zachtjes. Ik klopte op d'ren schouwer. „Da's
koek-eten veur 'm, Wies," st^lde-n.ik haar ge
rust.
En ris dieën hindernis genomen was, dan
lag den troep verspreid, mee Dré III als nom
mer vier. Nou moesten ze over 'n muurke.
Wéér bleef een van de peerden staan. Bles
pikte 't namaakmuurke of 't lucht was. Den
Dré was nommer twee!
Zenuwachtiger wierd 't geschreeuw en ge
blèr. Veul hadden Dré in, wijd en jongsten
renner, in de gaten en over de wei deinde 't:
„Dré III, Dré III, Dré III," allegaar op de
maat van Bles en zijn draf.
„Heurt ge 't, Wieske?"
En trotsch keken heur blaauwe, ongeruste
oogskes omhoog, 'n zenuwtrekske spuide langs
haren mond onder 't blanke vel en 'k kost nie
nalaten deus blonde schopndochterke, .dat mij
m'nen Dré III gegeven heeft, 'ns efkens in de
kin te knijpen.
„Heurt ge 't? Da's veur jouwen jongen,
Wies!"
„Dré drie, Dré drié, Dré drie!" tot er weer
'n hindernis kwam. 'Nen breejen sloot. Alles
zweeg. In spaning. Nommer één zeilde er
over! Twee kwam nie goed op de beenen te
recht, verloor z'n tweede plaats. Aan... Dré IH.
Vijf waren al uit de cours. Gevallen, kansloos
of gestaakt. Aan den kop gingen Dré III mee
zijnen felsten concurrent, dan effen niks, dan
drie, die gelijk laggen, dan 'n stuk of vijf
schuins achter malkaar, die allemaal om de
derde plaats vochten.
't Was 'nen prachtrace!
Toen begost nommer één mee de rijzweep te
werken. Daar kwam 'n heel stuk zonder hin
dernissen. Dré III keek om! Sodepin, daar
schrok ik van...! Maar wat deed ie? Hij smeet
z'n zwipke weg, ging weer staan in de beugels
en lag z'nen kop tusschen Bles z'n ooren. Hij
was gatsammen weer aan 't prevelen mee
zijnen beest! Gin spoorke van zenuwen meer.
Ik wist wat ie teugen Bles zee... „Win
nen!" „Winnen, Bleske!" En ondertusschen
van die zachte klaskes mee z'n tong. „Win
nen'* „Winnen".
't Wierd 'nen nek-aan-nek race tusschen
hem en den felsten teugenstander, die bekans
van start af nommer éen aan kop lag.
„Ooooookreunde Wieske.
„Wat is er meid?"
„Dat ie toch dien een niet kan inhalen!"
kreet ze zachtjes, bijtende op heur kneu-
seke. Onzen Dré, m'nen zeun, had nog gin
woord gezeed. Alleen veegde-n-ie, hier in die
kou, 't zweet van z'n veurhoofd. En ik hoor.
de 'm mompelen: „God, wat 'n jongen!"
Trui bleerde, schreeuwde: „Dré UI, Dré
IU!" Zij maakte telkens 't roepspulleke aan
den gang, zonder dat ze 't wist.
Toen den lesten hindernis. Struikgewas
mee 'nen sloot erachter! Nommer éen vloog
er over. Dré vloog er over!
Nou den eindspurt.
Allemachtig, amico, hou begost mtj ook
't zweet uit te breken! Nog 'n telleke en 't
was beslecht. En nog hingen die twee aan
malkaar vast, mee den andere 'n neus vóór
Dré ni.
„Bles!" riep ik.'„Bleske, Bleske!"
Men nam den roep over. Bles moest het
hooren
Hoorde-n-ie 't?
Ik zag 'm d' ooren splitsen. Zég 'm luiste
ren. Maar... ocherme... dat kostte 'm tijd!
'n Duuzendste seconde, maar 't kóstte tijd.
Den tijd van 'n halve lengte! 'k Had de haren
wel uit m'nen kop kunnen trekken! Mijn
schuld
„Dré drie, Dré drie, Dré drie!" wierd er
weer gebruld. Hè Nóg won den Dré
op nommer een. Nóg. Nóg! Nóg!!
En toen... amico... toen zweepte den eer
ste z'n peerd in de flanken, spoorde 't en be
gost, op leven en dood aan de leste vijftig
meter!
Wat zou Dré nou doen? vrog ik m'n eigen
radeloos af. Vijftig meters. En oew peerd nie
sparen!
Maar toen schoten Dré de leste woorden
van den Blaauwe te binnen, vertelde-n-ie me
later!
„Winnen! Niks sparen! Eén ding! De eind
streep!"
En wat Bles nog nóóit gebeurd was, ge.
beurde 'm nou, hij wierd... fel gespoord! Dan
wipte Dré omhoog, gaf de teugels totaal
vrij, blies Bles woordekens in, won, won, won
op nommer éen mee centimeters, centime
ters.
Goeie genade, 't hart zat in m'n keel...,
de spanning was zóó groot, dat ge den wind
in 't jong geblaart kost hooren, nog enkele
enkele meters... Wét gebeurde er? Wat
voerde Dré daar uit 't Was of ie op gin
peerd meer zat, zoo loch gooide-n-ie z'n eigen
van 't zadel. Efkens, 'n tiende seconde was
Bles zonder ruiter.
En in dét oogenblik sprong Bles 'nen me
ter vóór den concurrent. Aan de eindstreep!
Amico, ik heb nog nooit zo'n spanning mee
gemaakt! 'n Uur later bonsde m'n hart nog!
Wat 'n ingeving, om bij de drie leste passen
zoo uit 't zaal te veeren, dat 't peerd efkens
zonder gewicht is en dus! dus altij 'n hon
derd vijftig pond vóór is, op den teugenstander!
Wat was 't goed gewist, dat den Blaauwe,
ouwen wedstrijd winner, den Dré efkens was
komen trainen in de allerleste minuut!
Ik ben m'n peerd kwijt!
Zekers!
Maar veur gin duuzend guldens had ik 't wil
len houwen!
Die twee, Dré en Bles, die hóóren bij mal
kaar!
Wieske heeft staan simmen van plazier!
M'nen zeun keek naar z'n jongske of ie 'm
nog nooit goed gezien had. En Ulvenhout?
Ulvenhout nam Dré III op de schouwers en
huldigde den besten ruiter, dien 't ooit bezeten
heeft!
Den spiets van den Fielp was er eenen mee
ermen-en-beenen. En gefuifd amico. plazier
g'adü Van den Fielp z'n propke is niks meer
gekomen, dat verstade!
Maar nou schei 'k er af.
Veul groeten van Trui, van m'nen piqueur en
als altij gin horke minder van oewen t.a.v.
DRfi.
VERSCH VAN DE KIP!
Een Engelsche kippenhouder braoht een
eierautomaat in zijn hoenderhof aan, welke
aan een zeer drukke verkeersweg ligt. Een
origineel idée.
Radiomuziek in cafe's
Er moeten auteursrechten be
taald worden.
De Hooge Raad heeft gisteren uit
spraak gedaan in de door Buma ge
voerde procedure tusschen den com
ponist Franz Léhar te Weenen en
een caféhouder te Rotterdam over de
vraag, of laatstgenoemde verplicht is
auteursrechten te betalen voor mu
ziek welke hij door middel van de
radio in zijn café laat hooren.
De kantonrechter te Rotterdam ontzeg
de bij vonnis van 14 Februari 1936 den com
ponist, die auteursrecht eischte voor het op
deze wijze reproduceeren van zijn muziek
werk „De Tsarewitsj" zijn vordering en in
hooger beroep heeft de Rotterdhmsche recht
bank op 14 April 1937 in gelijken zin be
slist.
De advocaat-generaal, mr. Wijnveldt heeft
3 Maart j.1. in zijn conclusie echter als zijn
meening te kennen gegeven, dat de caféhou
der wel degelijk de uitvoering van het werk
openbaar maakt en dus de daarvoor ver
schuldigde auteursrechten moet betalen.
De advocaat-generaal concludeerde dan
ook tot vernietiging van het bestreden von
nis en tot terugwijzing der zaak naar de
Rotterdamsche rechtbank.
Dienovereenkomstig heeft de Hooge Raad
gisteren arrest gewezen.
Een Fries zocht zijn geluk in
Amerika
Na 27 jaar in het vaderland terug,
Onder de zeer vele passagiers, die gisteren
met de uit New York komende Statendam te
Rotterdam arriveerden, bevond zich, aldus
de N.R.Ct, een goede veertiger, een Fries
van geboorte, die 27 jaar geleden als jonge
landarbeider, vrijwel zonder een cent op zak
den haringvijver is overgestoken, om zijn
geluk in de Nieuwe Wereld te zoeken. Hij
kwam kijken, hoe zijn vader en zijn broers
het hier wel maken.
Ik wilde wat meer van de wereld zien,
zoo vertelde de heer F. Hoekstra en al heeft
het eerst natuurlijk wel veel moeite gekost,
tenslotte heeft vader mij toch mijn zin gege
ven. Hij leende voor mij f200.en daarmee
kon ik de wereld in gaan. Voor dat geld heb
ik in de eerste plaats passage naar Canada
genomen en in 1911 kwam ik daar vrijwel
platzak aan. Het kostte me niet veel moeite
daar als landarbeider een plaatsje te krijgen,
maar dat was mijn bedoeling niet. Ik wilde
wat anders en zoodra ik de kans schoon zag,
ben ik naar Detroit verhuisd, waar ik leer
jongen werd in een garage.
Dit werk leek me beter en het schijnt, dat
ik er wel geschikt voor was, ik kwam ten
minste al spoedig vooruit.
Tenslotte werd ik bedrijfsleider hij
een groote garage-onderneming en in
1933 'werd ik benoemd tot directeur
van de gemeent. garage van Detroit.
Dat is de grootste gemeentelijke ga
rage van de Vereenigde Staten. Er is
plaats in voor 1555 automobielen;
er stallen o.a. de gemeentelijke
sproeiwagens, vuilnis-auto's, monta
ge-wagens, enz. Per jaar wordt onge
veer voor een millioen verloond. In
dien tusschen tijd ben ik met een
Amerikaansche getrouwd en mijn
vrouw beweegt zich druk op het ge
bied van sociaal werk.
Voor het eerst in al die jaren hebben wij
nu een wat langere vacantie genomen, want
ik wilde zoo graag mijn oude vaderland te
rugzien. Het eerst ga ik naar Amsterdam,
om mijn broer op te zoeken en dan naar
Stiens, waarheen in dien tusscheiitijd mijn
vader is verhuisd. Over een paar weken ga ik
weer naar Amerika terug.
Ongelukkige hnwelijksreis
Arbeider bedriegt zijn bruid en
een meubelfirma.
Gisterochtend heeft de rechtbank te Zut-
fen uitspraak gedaan in de zaak tegen H.
J. H., arbeider te Gorsel, die terecht had
gestaan wegens oplichting van de woonin
richting Vergeer te Zutfen, voor een bedrag
van 4300 gulden. De verdachte had met deze
goederen een huis te Warnsveld ingericht,
dat hij met zijn aanstaande vrouw zou gaan
bewonen. Op de huwelijksreis was hij er van
door gegaan, zijn bruid aan haar lot overla
tende.
De eisch was zes maanden gevangenis
straf, door te brengen in een bijzondere
strafgevangenis.
De rechtbank sprak den verdachte, die
zich uitgegeven had voor reclasseerings-
ambtenaar, vrij.
De „Statendam" stopt midden
op den Oceaan
De hofmeester moest geopereerd.
Naar wij vernemen, heeft het stoomschip
„Statendam" van de HollandAmerika-Lijn,
dat Donderdag in de Rotterdamsche haven
van de laatste reis naar New-York is te
ruggekeerd, dezer dagen ergens midden op
den Atlantischcn Oceaan gedurende onge
veer een uur stil gelegen, omdat bij één
der hofmeesters een acute blindedarm
ontsteking werd geconstateerd en onmid
dellijk operatief ingrijpen noodzakelijk
bleek.
Gedurende de operatie, welke werd ver
richt door den scheepsdokter, de heer T.
Cassidy, geassisteerd door twee passagiers,
n.1. de doktoren J. W Crawford uit San
Francisco en J. P. Greenhill uit Chicago,
werden de machines stopgezet.
Na aankomst van de „Statendam" in de
Rotterdamsche haven is de hofmeester over
gebracht naar een ziekenhuis. Zijn toe
stand is vooruitgaande.
