Het leven aan een
I zijden draad
Mijn vrouw
mwint een koe
Luxe betaald met geld
der arbeiders
Uitbreidiaq van
Ouweband s Dierenpark
DE PARACHUTE VAN NADERBIJ
BESCHOUWD. EEN PILOOT
VERTELT.
Een valscherm. Veertig vierkante
meter kunstzijde, twee dozijn tou
wen, een zak en een paar breede
gordels dat is alles! Wat echter
hangt in den waren zin des
woords af van de juiste en vei
lige functionneering dezer weinige
on ongecompliceerde deelen? Een
inenschenleven, dat veilig door den
„reddingsgordel der lucht" naar
moeder aarde moet worden ge
bracht.
Wanneer het om leven en dood gaat, is
eenvoud alles! Zoo is ooit de parachute
een eenvoudige aangelegenheid. Maar
en slechts daarop komt het aan! wan
neer de parachute niet op pijnlijk nauw
keurige wijze is verpakt en niet regelmatig
wordt gecontroleerd, dan „zult U er nooit
meer een behoeven te gebruiken"!
Bij de parachute onderscheidt men twee
groep: de automatische en de niet-auto-
matische parachute. Bij de automatische
parachute is de verpakkingszak, waarin
't geheele valscherm ligt opgevouwen, door
een ongeveer 30 meter lange lijn aan het
vliegtuig bevestigd. De vlieger heeft, om
het scherm te openen, niet anders te doen,
dan te springen. De ankerlijn houdt dan
het valschermpak aan het vliegtuig vast, de
vallende springer trekt vanzelf het scherm
uit den zak en de parachute opent zich
door de luchtstroomingen.
Bij het niet-automatisch valscherm ook
wel manueele genoemd is de verpak
kingszak niet met de machine verbonden.
Na den sprong moet de springer onmid
dellijk handelend optreden. Door een ruk
aan een veer opent zich de zak, waardoor
het valscherm direct vrij komt en zich tij
dens het vallen ontplooit.
Het belangrijkste: de juiste
vouwing.
Ik klapte uit de school: dit alles heb ik
gedurende de enkele dagen, die ik in een
parachutefabriek mocht doorbrengen, ge-
- leerd. Ik zag, hoe uit de beste kunstzijde de
banen voor de parachutes diagonaal wer
den geknipt, hoe de vele, viervoudig ver-
Sterkte naden aan een speciaal onderzoek
moeten worden onderworpen, alvorens de
parachutes worden afgeleverd. Ik keek de
kunst van het opvouwen van de parachu
te, het meest belangrijke voor den sprin-
grr, af, totdat ik zelf in staat was een val-
scherm naar behooren op te vouwen.
Nu wilde ik" zelf een sprong wagen.
Ik wist, dat ik me volkomen kon
verlaten op de parachute, die ik
zelf zag ontstaan. Een telefoontje en
de tijd werd vastgesteld. Nu sta ik
naast het vliegtuig, waarvan ik
straks zal moeten afspringen...
Ik heb tenslotte toch het manueele val
scherm gekozen, ofschoon men mij een au
tomatische had aanbevolen. Ik weet niet
waarom, maar de greep, die de parachu
tist moet doen, om de parachute te openen,
leek mij plotseling veel veiliger dan zich
te moéten verlaten op de ankerlijn, die aan
de machine zit bevestigd eïi die er voor
heeft te zorgen, dat de parachute zich au
tomatisch opent.
Waarschijnlijk was deze gedachte slechts
onzin, want beide systemen hebben jaren
lang bewezen een even groote veiligheid te
bieden.
In de gordels van de parachute.
Een monteur helpt mij in de gordels van
de parachute. De riemen moeten vastzitten
rij geleken mij overdreven vast te zit
ten! Rond de dijen en de buik loopen de
breede riemen, waaraan het valscherm in
zijn verpakkingszak op den rug hangt.
Links op de borst bevindt zich de hand
greep, bestaande uit een in pantserkabel
verborgen veer, die bij de sprong moet wor
den gebruikt om den zak te openen, waar
in de geheele parachute opgevouwen ligt.
Het valscherm slaat bij iederen stap tegen
de knieholten, maar het is wonderlijk, welk
,n gevoel van onbezorgde veiligheid zulk
n parachute geeft; ik begrijp tenminste niet
de vliegers, die zonder valscherm durven
opstijgen!
Ik moet plaats nemen vóór den piloot,
^at niet gemakkelijk is, want mijn opge
vouwen parachute neemt veel plaats in. Dan
word ik vastgesnoerd door middel van een
geheimzinnige lijnenconstructie, welker uit
einden met een soort veiligheidsspeld bij
elkaar worden gehouden. De remblokken
worden van de machinewielen weggetrok
ken en wij hobbelen over het veld. Ik voel
ine akelig vastgesnoerd en probeer losser
te komen. Maar ik bemerk, dat het niet de
klemgordels, maar de valschermgordel is,
die zoo drukt. En deze gordel ongemerkt
iets te verwijden, lijkt me een poging tot
zelfmoord!
Het duizelt me...
De vlieghaven, de hallen, huizen en stra
ten verdwijnen beneden ons wij vliegen
en klimmen 600 meter hoog.
Ik ben zoozeer vervuld met de gedachte
aan den grooten sprong, dat ik me niet
eens meer de getallen herinner, die me zijn
ingeprent. Ik voel me als een schooljongen,
aie voor een examen staat en plotseling
alles vergeet, als hij den examinator ziet.
Hoe lang duurt het ook weer: de tijd van
Vallen, van opening van de parachute, van
landing? Ik weet niets meer. Ik verlaat me
PJP °P de parachute en daarop heb ik ge-
m 'iet grootste vertrouwen. O ja, met
snelheid van 5 meter per seconde moet ik
naar de aarde terugvallenHet duizelt
me even!
t.r.ck het apparaat, met de gordels,
'e, mij aan de machine vasthouden, naar
echts en hef de einden der beide schouder
vi
F'
om
\m
n
n op
ilevei
gordels omhoog; de achter mij zittende pi
loot weet nu, dat ik niet meer vastzit en
vermindert de vaart.
Plotseling vermindert het geruisch
van den motor, de propeller vóór
mij draait minder snel. Dat is voor
mij een toeken om me van mijn
zitplaats te verheffen. Ik steun met
de ellebogen op de dwarsbalken en
probeer te gaan staan. Lang niet
zoo gemakkelijk als men denkt: de
luchtstroomingen drukken mij weer
op den stoel terug!
Nu pak ik de leuningen van den stoel
flink beet en probeer nog eens op te staan.
Nu gelukt het. Ik dwing mijn linkerbeen
een slap te doen en zoek een steun op het
draagvlak. Dan zet ik ook mijn rechtervoet
op het draagvlak en pers mezelf tegen den
buitenwand der machine. Mijn das is door
den wind losgerukt en wordt door den
wind in flarden gescheurd. Ik klem mezelf
tegen den romp van de machine, Wanneer ik
vluchtig naar beneden zie600 Meter
boven de aarde en wat ziet de wereld er
van bovenaf beklemmend uit! Ik ben in
mijn leven nog niet zoo bang geweest dan
op het oogenblik, dae ik mijn eersten para
chutesprong moest, maken! Ik gluur naar
binnen; daar, in den cockpit, zit de piloot,
en schijnt te we\en, wat er in mij omgaat.
Zijn gezicht, half verborgen door don vlieg-
kap en den bril, lacht me toe en hij knikt
en als ik hem maar blijf aanstaren, omdat
ik plotseling allen moed verloren schijn te
hebben, maakt hij een beweging met de
hand alsof hij zeggen wil: „Laat je maar
vallen"Dat geeft den doorslag
Ik lóét me vallen
Ik" val! Gespannen zijn mijn zenuwen. Ik
durf nog niet naar omlaag te zien, kijk in
het ijle en voel me als ging ik zelfmoord
plegen. Ik hoor op dat groote moment niet
eens meer het geronk van de machinemoto
ren. Mijn beenen heb ik ingetrokken.
Vreemd dat ik op mijn rug val. Heb ik niet
ergens gelezen, dat zulk 'n val noodlottig
moet zijn? Ik weet 't niet meer. Ik schijn
geen gedachte meer te hebben. Ik weet
slechts, dat ik verkeerd op de harde terecht
moet komerl. Hemel! Ben ik er nog niet?
Ik wil grond voelen. Het komt me voor, dat
ik al zoo lang aan het vallen ben. Eindelijk,
ik zie de aarde, die vertrouwde aarde, voor
me. Ze komt dichter naar me toe en schijnt
toch nog zoo ver af te zijn. Zij breidt haar
moederlijke armen naar me uit en schijnt
me te willen opvangen
Onder het vallen zet ik mijn
bril ai.
Ik kijk naar boven. Als een1 lichtroode
koepel wordt de parachute door de zon be
schenen en dat doet heerlijk vertrouwd
aan, zoo'n machtig dak boven je hoofd!
Bijna loodrecht daal ik boven den rand
van het vliegveld. Mijn bril drukt mij op
het voorhoofd. Ik zweef nog altijd en heb
den tijd hem af te zetten en hem in den
zak te steken.
De machine, waarvan ik afsprong, is eer
der beneden dan ik, maar nee, de piloot
stijgt snel weer op en vliegt me rakelings
voorbij! Hij wenkt en lacht. Ik voel me
plotseling een vriend van den lachenden
man en ben hem dankbaar voor die klei
ne aanmoedigingen daar boven in de
lucht, toen ik als een klein kind zoo hang
tegen den buitenwand van den machine
romp stond aangedrukt en niet verder
durfde
Ik schat mijn hoogte nu op 60 meter. Heel
duidelijk zie ik de monteurs bij de loodsen
aan het werk. Zij zien naar omhoog en
wenken ook. En verderop start, na een
korten aanloop, een sportvliegtuig. "Wat
wonderlijk toch, dat alles vanaf zulk 'n
hoogte te zien en zich toch veilig te voe
len'
En dan merk ik duidelijk, dat ik nog
slechts langzaam zink; ik krijg 't warmer
dan het daarboven was. Ik trek mijn bee
nen in en moet probeeren op mijn knieën
te zakken wanneer ik den grond raak. Ik
grijp naar del ijnen boven me en poog me
een beetje op te heffen, om niet schokkend
op den grond neer te komen.
Heel zacht en pijnloos lig ik plotseling op
den grond! En heel vredelievend legt de
parachute zich een eindje verder naast me
neer. Ik ben blij, dat het laatste uurtje
achter den rug is en toch hen ik ook weer
blij, dat ik 't heb gewaagd... de groote
sprong aan bet zijden draadje!
Drukkerij-chef
knoeide ergerlijk
Een jaar en acht maanden tegen
hem geëischt.
Een groote drukkerij te Hilversum
is gedurende geruimen tijd ernstig
benadeeld door den bedrijfschcf van
de afd. drukkerij. In Maart van het
vorige jaar werd hij wegens knoeie
rijen gearresteerd: na drie maanden
voorloopige hechtenis is hij in vrij
heid gesteld en gisteren stond hij
terecht voor de vierde kamer der
Arr. Rechtbank te Amsterdam.
De officier van Justitie had veertien ge
tuigen gedagvaard. Hem waren
Vele gevallen van verduistering
ten laste gelegd. Zoo zou hij groote hoe
veelheden oud krantenpapier hebben ver
kocht voor de N.V., zonder het geld af te
dragen. Aan een slager had hij blanco cou
rantenpapier verkocht en ook dat geld had
hij in eigen zak gestoken. Aan de Hilver-
sumsche afdceling van de smalfilmliga had
de N.V. biljetten, briefpapier en enveloppen
geleverd.
Verd. had een quitantie van f 15.geïnd
en niet afgedragen.
Voorts was hem nog het ten eigen bate
verkoopen van drukkerszetsèl (lood) ten
iaste gelegd en het niet uitbetalen van
gelden voor verrichte werkzaamheden. Ook
zou hij geknoeid hebben met de uitbetaling
van loonen. Toegekende loonsverhoogingen
voor de zetters en het andere drukkerijper-
soneel stak de man in zijn eigen zak. De
arbeiders hoorden van door de directie vast
gestelde verhoogingen nooit iets.
Een rij getuigen
kwam voor het hekje, om te vertellen, dat
zij verdachte gelden hadden betaald, die la
ter bleken niet te zijn afgedragen. Anderen
verklaarden, loonsverhoogingen niet te heb
ben gekregen. een werkster had in opdracht
van de directie een-\4ag - gènaaid, de be-
drijfschef zou haar betalen. De vrouw had
echter nooit een cent gezien.
Verdachte had voor vrijwel iedere be
schuldiging een weerlegging, die echter in
de meeste gevallen weinig overtuigend
klonk.
Uit het reclasseeringsrapport bleek, dat
de man die in totaal f 5400 verdiende
zeer luxueus leefde. Hij bewoonde een
fraai gemeubileerde villa, had een auto en
reed paard.
„U betaalde Uw luxe met het geld
van de arbeiders", merkte de presi
dent op.
Verdachte is intusschen failliet verklaard.
Requisitoir.
De Officier van Justitie zeide in zijn re
quisitoir, dat er op dé drukkerij op een er
gerlijke manier door verdachte is ge
knoeid cn verduisterd. Verd. bestal niet
riechts zijn directie, doch ook de arbeiders.
Hij benadeelde hen regelmatig voor kleine
bedragen. Het verduisterde geld is er door
verdachte en zijn vrouw doorgejaagd en
verkwist.
Spr. vorderde wegens verduistering ïn
dienstbetrekking een gevangenisstraf van
één jaar en acht maanden.
De verdediger pleitte clementie.
Vonnis 3 Juni.
Door middel van dezen ballon, waarofi in reuzenletters hot woord „Souscrivex"
teeken In) vermeld staat, maakt Frankrijk propaganda voor toetreding tot de
weermacht.
Het nieuwe leeuwenterras uniek
in Europa!
Het bekende Dierenpark van Ouwe
hand op de Grebbeberg te Rhenen,
een geliefkoosd doel van vele zo-
meruitstapjes, heeft den gepasseer-
den winter zijn inrichting dermate
uitgebreid en gemoderniseerd, dat
het thans tot een der mooiste die
renparken van Europa gerekend mag
worden.
Het begrip dierenpark moet men niet
verwarren met dierentuin. Zeker, wij bezit
ten in onze groote steden dierencollecties
die grooter en beter gespecialiseerd zijn
dan die van den heer Ouwehand. Doch 't
zijn tuinen, waarin men de beesten in hok
ken achter tralies kan bewonderen. Welis
waar vindt men hier en daar reeds een
streven om de dieren te brengen in hun
passende omgeving, neemt b.v. het leeuwen
terras in „Artis" te Amsterdam, doch een
zoo natuurlijke entourage als een dieren
park ons kan bieden, neen, dat vindt men
in de steden niet.
En dit toch juist Is de grootste bekoring,
die er van Ouwehands Dierenpark uitgaat.
Waar maar eenigszins mogelijk heeft men
vermeden de dieren door traliewerk van de
bezoekers te scheiden. Een typecrend voor
beeld hiervan is het onlangs gereed geko
men leeuwen terras, dat een "'oppervlakte
heeft van 2000 M2. en een bevolking van
tien volwassen leeuwen herbergt. Dit ter
ras is van het voor de bezoekers toeganke
lijke park slechts door een sloot van enke
le meters breedte gescheiden, hetgeen uniek
is in Europa. Juist breed genoeg om de
leeuwen te verhinderen er over te springen
en weer niet zoo breed, dat men niet de
sensatie behoudt als bevindt men zich te
midden van een leeuwenkolonie! Doch er is
meer, wat de bijzondere aandacht vraagt.
Ook bij de olifanten heeft men gebroken
met de oude gewoonte om deze dieren op
te sluiten achter een ijzerconstructie van
decimeters dikke staven. Slechts een ce
menten greppel Scheidt deze kolossen van
het publiek. Een groote verbetering heeft
ook het Apen-paradijs ondergaan, dat ge
heel ecnig in Nederland is en voor de kin
deren wel een 'der grootste attracties
vormt. Wat de bekende krokodillen-show
betreft, juist dezer dagen heeft men een
aanvang gemaakt met het overbrengen van
deze dieren duizend in totaal van het
winter- naar het zomerverblijf.
Het ligt niet in onze bedoeling een op
somming te geven in soort en aantal van
de geheele dierencolleofie. Zeker twee en
half uur heeft men echter noodig om dit
prachtige park, dat een oppervlakte van 12
H.A. beslaat, geheel door te wandelen. Heeft
men deze moeite genomen, dan wacht een
uitstekend restaurant, waarvan juist deze
week een derde zaal gereed gekomen' is,
den hongerigen of dorstigen bezoeker en
biedt hem een rustige gelegenheid om tot
de conclusie te komen, dat hij van zijn
reis naar de Grebbeberg geen spijt zal ge
voelen. Er gaat rust en bezinnig uit van
het aanschouwen van dieren in hun na
tuurlijke omgeving. En zoo iets vindt men
in ons land alleen in Ouwehands Dieren
park.
UIT ONZE OOST
Advocaat gearresteerd
Tienduizend gulden verduisterd.
Een ie Bandoen# woonachtige advocaat,
mr. O. G., is, naar de N. R. Ct. meldt, te
Batavia gearresteerd, verdacht van fraude
ten bedrage van tienduizend gulden, welke
hij gepleegd zou hebben bij regeling van
een nalatenschap.
De gearresteerde heeft een volledige be
kentenis afgelegd.
Twintig aardschokken
Ongeveer 60 hulzen vernield.
Gisternacht zijn van 0.20 uur tot
7 unr te Dongala ongeveer 20 aard
schokken gevoeld. De eerste werd
geconstateerd om tien minuten voor
halfeen, was hevig, en duurde een
minuut.
De tweede was, aldus de N.R.Ct. nog He
viger dan de eerste en had een duur van
drie minuten. Kasten, enz. zijn omgevallen.
De menschen konden nauwelijks op de bee
nen blijven staan en vluchtten de straat
op. De nacht werd buitenshuis doorgebracht.
Tot dusverre is bericht ontvangen dat een
huis is ingestort, het was een geluk dat de
lampen zijn uitgegaan, zoodat brand werd
voorkomen.
In Paloe zijn ruim 50 huizen inge
stort, terwijl vele scheuren in den
grond voorkomen. Een goedang van
de K.P.M., waarin copra was opge
slagen, werd door zeewater bescha
digd. Persoonlijke ongelukken kwa
men niet voor.
Nader wordt vernomen, dat te Wan! acht
huizen vernield of beschadigd zijn. Te Mam-
baro zijn zeventien huizen door een vloed
golf meegesleurd. Een Chineesche vrouw is
verdronken.
Als het beest
nu eens wild werd
In de N.R.Crt. treffen wij de volgende
vermakelijke historie aan.
Wat een consternatie, de vorige week bij
ons!
M'n vrouw, al' is ze een echt zuinige
huisvrouw, altijd op de kleintjes passend
en niet verspillend aangelegd, heeft voor
liefdadige doeleinden altijd een open beurs
en, ofschoon wars van allo loterijen, als er
voor een liefdadigheidsloterij een colpor
teur bij haar aanklopt, dan kan hij zeker
een briefje aan haar kwijt raken.
„Je kunt toch nooit weten, het is voor een
goed doel en, als je eens een buitenhuis
of een auto wint, dat zou toch leuk zijn?"
zegt ze dan.
Dit zwak dan, als men het zoo noemen
wil, van mijn cga, was de oorzaak van
de consternatie.
Op een ochtend, ik was maar net weg
met den forensen-trein naar mijn kantoor
werd mijn vrouw opgebeld en ontwikkelde
zich het volgende gesprek:
„Met mevrouw B?"
„.Tawcl, met wien spreek ik?"
„TT spreekt met de administratie van de...
liefdadigheidsloterij (de naam was nogal
lang en onduidelijk). Wij hebben u al voor
een paar dagen bericht gezonden, dat u als
prijs in onze loterij een koe hebt gewonnen
en nu willen wij graag van u weten, waar
de koe bezorgd moet worden."
„Een koe, zegt u?"
„Ja een koe, een mooie, koe, maar u moet
het heest nu in ontvangst nemen, wij kun
nen het niet langer voor u stallen."
„Ja, maar daar weet ik zoo gauw geen
raad mee, ik zal even met mijn man tele-
foneeren en met hem overleg plegen."
„Goed mevrouw, dan bellen wij u
vanmiddag nog eens op. maar wij rekenen
er dan ook beslist op, dnt u dan zegt, waar
het beest bezorgd kan worden."
Zelfs de meest nuchtere mensch kan be
grijpen, dat een huisvrouw, wonende in een
flat op de eerste verdieping, nu niet maar
zoo dadelijk weet wat ze met een gewon
nen koebeest moet aanvangen. Het is na
tuurlijk een leuke verrassing en een aardige
prijs voor een lot van één gulden. Wat zou
zoo'n koe wel waard zijn? Het vee is duur
hé, maar om nu zoo maar ineens te be
slissen wat je ermee zult doen?
M'n vrouw belde me intercommunaal op,
legde mij het geval uit en vroeg wat ze
moest doen. Midden in mijn drukke bezig
heden zoo'n vraag te moeten beantwoorden
valt ook niet mee.
„Ja, wat moeten we nu zoo ineens met
een koe doen? Verkoopen of laten slachten?
Daar moet je toch even tijd voor hebben,
hier en daar eens kunnen informeeren en
zoo." overwoog ik.
„Vraag iij nu eens den boter- of melkboer
of die niet voor een paar dagen een koe
kunnen huisvesten; intusschen zal ik aan
vriend Piet vragen of het heest daar mis
schien een dag of twee kan blijven: hij
heeft toch zoo'n groot grasnerk voor zijn
huis. Ik bel je dan vanmiddag nog wel
even op."
M'n vrouw, door mijn betrekkelijke kalmte
opgelucht, zou dan hij den eieren-boer, die,
volgens haar, ook koeien hield, informee
ren of hij het beest kon stallen.
De portier van de flat, die het telefoon
gesprek gedeeltelijk had gehoord en wien zij
het adres van Janus den- eierenboer vroeg,
zei dat zijn zwager slager was en dus mis
schien ook wel raad wist.
M'n vrouw on weg naar Janus. Het was
een heel eind fietsen, maar na eenige infor
matie werd de boerenhoeve van Janus ge
vonden en ofschoon hijzelf niet thuis was.
de knecht zou den baas nog denzelfden
middag bij mevrouw aansturen.
Het was al ver over het middag-uur toen
zij weer thuis kwam en daar zat Ansje, de
vrouw van onzen vriend Piet, al te wach
ten. Piet had haar ongebeid over die koe,
maar ze kon „heusch onmogelijk" dat
beest in haar tuin hebben. Het gras zou
heelemaal bedorven worden en als zoo'n
heest nu eens wild werd? Nee heusch niet,
dat durfde ze niet aan.
Eenigszins verkoeld in de vriendschap,
namen de dames „hartelijk" afscheid.
Half vier werd er weer opgebeld. Dezelfde
mijnheer aan het toestel en of mevrouw
nu al zeggen kon waar de koe bezorgd kon
worden.
Kordaat antwoordde ze:
„Tk zal den slager opdragen het beest te
slachten."
„Nee mevrouw, dat mag zoo maar niet,
de koe heeft een stamboom en daar is dus
eerst vergunning voor noodig. die kunt U
vandaag niet meer krijgen. Maar wij kun
nen nu niet langer wachten en de koe
wordt dus om zes uur bij IJ afgeleverd."
„Maar wacht TJ nu toch eens even. ik zal
U straks nog even opbellen. Geeft U mij
even het nummer."
„Goed mevrouw, helt TT dan maar 10341,
maar als wij niet spoedig iets hooren, krijgt
U de koe gebracht."
Tegen vijf uur kwam Janus, de eieren-
hoer, in zn Zondagsche pak uitgedost. Hij
wilde voor mevrouw heel graag de koe een
paar dagen stallen en als het erop aan
kwam, wilde hij de koe ook wel koopen.
Nou, de hemel klaarde op! Wat zou mis
schien zoo'n koe wel opbrengen, met een
stamboom nog wel. Toch leuk zoo'n mee
valler.
Er werd geklopt. De portier vroeg of z'n
zwager, de slager, mevrouw even kon
spreken.
In de andere kamer werd de slager te
woord gestaan. Ook hij kon de koe bost
stallen en hij wilde een goeden prijs be
talen, als mevrouw het beest verkoopen
wilde.
Ziezoo, twee liefhebbers!
Toen belde ik op. Ik had met het abattoir
geregeld, dat om zes uur een veewagen
de koe zou komen afhalen.
Dat was natuurlijk heelemaal niet in
orde. De koe mocht niet zoo maar geslacht
worden en m'n vrouw had nu al twee lief
hebbers gevonden. Ze wist nog niet eens
wien ze de voorkeur zou geven.
„Goed. beslis dan maar zelf; den veewa
gen van het abattoir kan ik niet meer af
bestellen."
Om zes uur kwamen met den veewagen
twee knechts mee om de koe in te laden.
Janus liep nijdig voor de flat heen en
weer, vanwege de concurrentie. De slager
en de portier maakten samen ruzie, omdat
ze zich een zoet winst Ie zagen ontgaan nu
die wagen van het abattoir er stond."
NT aarde koe was nog niet. gebracht!
M'n vrouw belde het opgegeven nummer
op. De slem aan het toestel was een heel
andere dan die van de vorige keeren. Do
stem aan de telefoon wist van een -koe niets
af. Van liefdadigheid of loterij nog minder.
Wat mevrouw nu eigenlijk bedoelde?...
Het koebeest is n o o i t gebracht.
Het moet ccn „flauwe mop" geweest zijn<
