RADIO
Wij lazen voor U
DOOR
EDGAR RICEj
burroughs
No. 83.
Als het op spoed aankwam, vertrouwde Ko-
rak op geen spieren, dan zijn eigene. Nadat
Tantor hem weer naar de overkant van de
rivier had gebracht, verliet de aapman zijn
grote vriend en slingerde zich door de bo
men in snelle vaart naar de plaats waar,
volgens de mening van de Zweed, het meisje
zou kunnen zijn. De duisternis viel toen hij
bij de oude, bekende palisade kwam. Hij
maakte het touw rond zijn middel los en
gooide een lus over een van de scherpe pun
ten. Even later keken zijn ogen over de af
schutting, die om het hele dorp heen liep.
Niemand was er te zien en Korak sprong
licht op de grond in de afgesloten ruimte.
Toen begon hij zacht zijn speurtocht door
het dorp. Zelfs de getrainde oren van de
Arabieren hoorden hem niet, zo geruisloos
ging hij te werk. Plotseling hield hij stil
en kon zijn oren nauwelijks geloven, want
zo helder als de nacht kwamen de regels
van een oud Engels liedje tot hem. Voor
dat Morison Baynes gebonden was en in een
smerige hut was neergeworpen, liet de voor
zichtige Sheik hem een brief schrijven aan
de Engelse consul in Algiers, waarin hij hem
een grote som vroeg voor zijn vrijheid. En nu
hij even een ogenblik alleen werd gelaten,
dacht hij aan al de ellende van zijn situatie,
en niet het minste aan de walgelijke, piepen
de ratten om hem heen. Op zekere dag hoor
de hij stemmen, die nijdig tegen elkaar
schreeuwden in de tent naast de zijne. Een
van de stemmen was die van een vrouw. Hij
luisterde en hoorde, dat deze van Meriem
was. Hij dacht er over na hoe hij haar aan
dacht zou kunnen vestigen op zijn nabijheid.
Toen kreeg hy een idee.- Met zijn mooie
tenor zong hij een gedeelte van een melodie,
die hij dikwijls had gehoord tijdens zijn ver
blijf in de gelukkige dagen in het huis van
Bwana. Een ogenblik zweeg hij, toen kwam
haar antwoord. Zij had hem erkend. Zij
sprak snel. „Goedendag, Morrison", riep ze.
„Ik ben het, Meriem. Als ik morgen nog leef,
zal ik er erger aan toe zijn, dan wanneer ik
dood ging, want Een vreselijk stilzwijgen
volgde.
AL IS DE LEUGEN NOG ZOO SNEL
De „Standaard" (anti-rev.) schrijft:
Eén roep slechts is er over de grootsche
«wijze, waarop Amsterdam het jubileum
feest heeft gevierd.
Slechts van één kant komt een wanklank:
in nationaal-socialistische kring wordt min
achtend over de Amsterdamsche feestvie
ring geoordeeld.
Als minderwaardig onoprecht gedoe
wordt door het Nat. Dagbl. het Amsterdam
sche huldebetoon van de niet-nationaal-
locialisten den volke voorgesteld.
Een voorstelling, wier leugenachtigheid
door het „Nationale Dagblad" zelf bewe
zen wordt.
Immers, in datzelfde nummer van .het
iialionaal-socialistisch orgaan komt een ver
slag voor van de feestviering op den Dam,
dat de volgende zinnetjes bevat:
„de. Nederlandsche jeugd staat ge
reed om haar geliefde Vorstin een wanne
hulde te brengen."
„Een hartelijk en spontaan gejuich, dat
enzwelt tot daverende ovatie."
„Het is een indrukwekkend oogen-
blik."
„het lied, dat van duizenden jonge
rienschen de gevoelens van liefde, eerbied
n verknochtheid aan ons Vorstenhuis ver-
;olkt."
Werd, zoo besluit De Standaard, op meer
Rikkende wijze bevestigd de juistheid van
let woord: „al is de leugen nog zoo snel,
le waarheid achterhaalt ze wel!!?
RECHT OP HET HUWELIJK.
P. H. Dongen O.C.R. wijst in de „Utr. Crt."
op de volgende ijzeren consequentie van het
De Duitsche bioloog E. Mann eischt n.1.
de terdood-brenging van alle onproductieve
Duttelooze menschen, van alle ongeneeslijke
icken en zwakken. Het vonnis over leven
en dood wil hij in handen lggen van een
x.g. Selektionsarzt.
Hij verheerlijkt den zelfmoord als
den heiligen nationalen plicht van
alle zwakkelingen, ziekelijkcn en
verminkten, de oorlogsinvaliden niet
uitgezonderd, en beweert, dat deze
zelfmoord de eenige dienst is, dien
zij aan hun volk en aan hun ras
kunnen bewijzen.
t Tegenover deze z.g. eugenetische rassen
politiek moeten wij, aldus de schrijver, de
eer der Kerk (katholieke) plaatsen.
Het recht, dat de mensch heeft op het
jhuwelijk, bezit hij van nature en heeft hij
in geen enkel opzicht van den Staat 'ont
vangen. Wanneer hij het niet van den Staat
bi
Uit de Pers van beden
ontvangen heeft, heeft deze ook niet het
recht hem dit te ontnemen. Derhalve
schendt de verplichte sterilisatie de rech
ten van gedoopten en niet-gedoopten, omdat
het rechten zijn, die de menschheid als zoo
danig van haar Schepper ontvangen heeft.
Dat de vrijwillige sterilisatie evenmin ge
oorloofd is, volgt uit de natuurwet, dat nie
mand zich zelf verminken noch zich zelf
zonder zwaarwegende redenen van een
voorname levensfunctie berooven mag.
IN DE LUCHTSCHOMMEL.
Eenige dagen geleden wezen wij in deze
rubriek op het optimistische artikel van
den heer Van Wijnbergen in de Maasbode
(r.k.) over het bijna verstreken parlemen
taire jaar.
De vroolijke ontboezeming van den heer
Van Wijnbergen inspecteert, het Volk (S.
D.A.P.) tot den volgenden „oproerigen krab
bel".
Wie zich verbeeldt, dat de balans, die tot
deze opgewekte slotsom leidt, uit zakelijke
posten is samengesteld, verkeert in een niet
ónverklaarbare, maar niettemin grondige
dwaling. Want de lofspreker haast zich,
voorop te stellen, dat hij daarbij niet zoo
zeer aan de tot standgekomen wetten en
genomen bestuursmaatregelen denkt. Voor
waar, een verstandig uitgangspunt- Maar
voor zakelijke doeleinden is zulk een balans,
dachten wij zoo, niet te gebruiken.
Vooral niet, als de schrijver in de tome-
looze vaart zijner goede bedoelingen na
drukkelijk verzokert, dat onder een Christe
lijk kabinet moet worden verstaan: een ka
binet, dat in wetgeving en bestuur Gods
wet tot opperste richtsnoer neemt. Laat hij
dan deze zelfde wetten en bestuursmaat
regelen buiten beschouwing bij de vast
stelling, dat alles goed is gegaan, dan be
gint het ons lichtelijk te duizelen.
En dit gevoel van in de lucht-
schommel te vertoeven wordt er
vooral niet minder op, als dan de
blij- en vrijmoedige impresario wijst
op de merkwaardigheid van 't feit,
dat deze overgang naar een princi-
pieel-Christelijk staatsbeleid zich zoo
rustig en kalm heeft voltrokken, dat
hij door niet weinigen tot heden
zelfs niet is opgemerkt.
Wie er dus een grief van maakte,
dat het Christelijke uit niets zake
lijks of feitelijks aan den dag trad,
blijkt zich volledig te hebben ver
gist. Dit moet als een deugd wor
den opgevat: het ongemerkte of on
opmerkelijke Christendom.
Velen zullen het zich anders hebben voor
gesteld. Maar als een zoo ijkkundige keur
meester als de heer Van Wijnbergen het
zegt, zullen wij hem op zijn woord moeten
gelooven.
Het is dus voor het ministerie, dat zich
een zoo gewijd stempel opdrukte, een goed
jaar geweest. Aan tot stand gekomen wet
ten en genomen bestuursmaatregelen moet
daarbij niet zoozeer worden gedacht
Als U het niet erg goed begrijpt, dan leert
U het maar van buiten, tot U het vlot kunt
opzeggen. U begrijpt dan meteen, waarom
„de politiek", vooral bij het jonger ge
slacht, zoo populair is, aldus het blad.
Dansleerares reed sport
redacteur aan
Zij reed kalm, hij ijlde voort.
Vrijspraak geëischt.
Op 5 Februari van dit jaar heeft te Voor
burg op het kruispunt tusschcn den Nieu
wen weg naar Gouda en den Vlietweg, waar
tegenwoordig het viaduct overheen loopt,
een botsing plaats gehad tusschcn 'n auto
en een motorrijwiel, waarbij de bestuurder
van het motorrijwiel, de 31-jarige K. A.
Hartman, .redacteur van „Motorsport", zoo
ernstig werd gewond, dat zijn been moest
worden geamputeerd, en hij hierdoor niet
meer in staat is deze functie te blijven uit
oefenen.
De strafrechterlijke kant. van deze
zaak werd gisteren voor de Haacr-
- sche rechtbank behandeld en de
bestuurster van de auto, een dans
leerares uit Utrecht, moest zich
verantwoorden wegens het toehren-
gen van zwaar lichamelijk letsel
door schuld.
Na een uitgebreid getuigenverhoor kwam
de officier van justitie tot de conclusie,
dat de automobiliste geen schuld trof en
hij vorderde daarom vrijspraak.
Blijkens het onderzoek ter terechtzitting,
kwam de automobiliste den grooten weg
van Gouda af en wilde links af slaan, den
Vlietweg op, in de richting Rijswijk.
Zij sneed den bocht iets af.
Op den Vlietweg reed in tegenovergestelde
richting de motorrijder en even nadat de
auto den bocht had gemaakt, volgde de
aanrijding. Volgens de meeste getuigen
verklaringen rede de automobiliste in den
bocht vrij kalm en hoewel zij den bocht
iets afsneed, bleef zij toch grootendeels op
het rechtergedeelte van den weg.
De motorrijder daarentegen scheen
met groote vaart midden op den
niet. al te brèeden Vlietweg te
hebben gereden en botste in volle
vaart met zijn voertuig in het
midden tegen den radiator van de
auto op.
De motorrijder zelf verklaarde evenwel,
dat hij niet hard had gereden -en dat juist
de automobiliste groote vaart had. Dit klonk
evenwel onwaarschijnlijk, omdat de auto
vlak na de aanrijding vrijwel onmiddel
lijk stil stond.
De verdedigster sloot zich bij den eisch
van den officier tot vrijspraak aan.
Uitspraak 29 September.
Protest tegen pensioenkorfing
Gepensionneercl spoor- en tram
wegpersoneel in een uitzonde
ringspositie.
Op de algemeene vergadering te Hilver
sum door den Bond van Gepensionneerden
bij de Nederlandsche Spoor- en Tramwe
gen, gehouden, werd een motie aangeno
men, waarin krachtig wordt geprotesteerd
tegen de afwijzende beschikking van de re
geering inzake het doen vervallen van de
10 procent korting op de pensioenen.
De Bond herinnert o.m. aan het feit, dat
aangekondigde korting op de pensioenen
van burgerlijk en militair personeel niet is
doorgegaan en de kortingen op de Indische
pensioenen zijn ingetrokken.
Deze uitzonderingstoestand voor het oud-
spoor- en tramwegcnpersoneel, aldus de mo
tie, dient beëindigd te worden.
K.N.I.L.M.-lijn op Hongkong?
Doortrekking van de Saigon-lijn
wordt bestudeerd.
Tijdens de besprekingen van de heeren
van Haeffen, Hillen en Harthoorn te Saigon,
zal, naar de N.R.Ct. meldt, ook de mogelijk
heid van het doortrekken der Batavia-Sai-
gonlijn van de K.N.I.L.M. naar Hongkong
-ter sprake worden gebracht. In dit geval
zouden zoowel Singapore als Australië over
versnelde verbindingen voor passagiers en
post onder Nederlandsche vlag beschikken.
Nieuwe kaarteeringsopdrachten.
De verdere activiteit van de K.N.I.L.M. is
ook gericht op de uitwerking van verschil
lende kaarteeringsopdrachten, welke, be
halve Pakan Baroe en Nederlandsch Nieuw-
Guinéa, ook Britsch-Nieuw Guinea betref
fen. In dit laatste gebiedsdeel zal een na
dere oricnteering plaats vinden.
Intusschen oefenen de nieuw-aangekomen
vliegers zich eiken dag. Nog altijd blijft
aanvulling van het vliegerscorps uit Neder
land noodzakelijk.
FEUILLETON
ETHEl M. DELL
z&g hem vast aan. „Ik vind het heel
dre flapper van U om weer van voren af aan te
■fi beginnen en dat met zooveel succes! Dat is
Geoffrey's werk dat hebt U zelf ge-
I flaan. Wilt U me toestaan U geluk te wen-
schen?"
„Dank U!" zei hij droog. „Maar vergeet U
vooral niet dat ik een soort van wandelende
reclame ben."
Ik geloof dat U een groot acteur bent,"
zei ze. „En talent kan een chirurg zijn pa-
tienten niet geven."
aclli' "?et heeft verschrikkelijk veel moeite ge
kost om den menschen de omstandigheden,
zuil i Waaronder ik herboren ben, te doen vergeten
en hen zooveer te krijgen, dat ze mij om mij-
daj zelf en mijn kunst apprecieeren. Ik hoop, dat
het in dit land gemakkelijker zal gaan, of
schoon de pers me daarbij niet era behulp
zaam is."
„Ja, couranten kunnen iemand soms leelijk
Denadeelen, maar ik ben er van overtuigd,
at u de persoonlijkheid hebt hierboven uit te
ryzen."
„Hoe weet U dat?" vroeg hij.
„Dat hebt U alreeds bewezen antwoordde
e. „Anders zou U het toch nooit zoover ge
bracht hebben als nu het geval is ten-
jg',? als' wa,t ik over U gelezen heb, waar
wfs W weer wat grond onder de
voeten te krijgen. „Waar ik bang voor ben,
is, dat het hem aan doorzettingsvermogen
ontbreekt. U zult beter weten dan iemand an
ders dat men er met talent alleen niet komt."
„Ja, dat weet ik," zei hij. Talent zonder
wil is als een vuur zonder voedsel het
bx-andt zichzelf op. Maar nu ben ik er juist
om te zorgen, dat de ondergrond soliede is.
Zoolang ik achter hem sta, zal hem niets ge
beuren."
Molly glimlachte dankbaar het was hem
gelukt haar gerust te stellen. „Wat begrijpt
U hem goed!" zei ze. „Hoe is die vriendschap
tusschen hem en U eigenlijk ontstaan? Rollo
heeft me daar slechts vluchtig iets over ver
teld."
„Er valt ook niet veel te vertellen," weerde
Craven Ferrars luchtig af. „De sergeant
majoor was bij onze eerste ontmoeting tegen
woordig. Dat is nu jaren geleden, op een dag,
dat de jongen van zijn paard werd geworpen."
_,Ja, ik herinner mij dien dag nog heel goed!
Hij was toen nog maar eer» kleine jongen.
Maar ik heb nooit geweten, dat U daarbij was
geweest."
„Ja, ik was er bij." Zijn blik gleed over
haar heen, alsof hij in de verte keek. „Ik
speelde zoo'n beetje den leeglooper in een
niet al te fleurigen gemoedstoestand. Later
op den dag hadden we een gesprek met elkaar
en het was op aandringen van Uw zoon. dat
ik terugging naar Amerika, waar ik mijn too-
neelloopbaan begon."
„Oh!" zei Molly. „Nu begin ik het te be
grijpen! Rollo is altijd dol geweest oo het too-
neel. Dat moet hem aangeboren zijn zjjn
vaderze brak plotseling af.
Ferrars had niet bewogen, maar toch had
ze een gevoel dat ze niet verder kon gaan. Of
dat aan haar lag of aan hem had ze onmoge
lijk kunnen zeggen. Op ereheel anderen toon
vroeg ze: „Dus het was Rollo die U op het
idee bracht acteur te worden?"
„Zoo ongeveer wel hii was het tenminste
die mij weer moed gaf. Ik voelde mij in die
dagen diep ellendig. Asterby was miin eenige
vriend: hij had mij lichamelijk genezen
maar geestelijk was ik nog steeds een wrak.
Toen ontmoette ik Rollo een eerlijke, ronde
jongen. Hjj zei mij, dat ik niet bij de pakken
neer mocht zitten dat gaf mij weer kracht.
U ziet, ik ben hem veel verschuldigd."
„Ik begrijp U," zei Molly. Ze was diep ge
troffen, maar toch durfde ze het hem niet te
toonen ze had het gevoel als men een
sluier half voor haar had opgelicht, maar ze
durfde niet te kijken ze durfde het geheim
niet nog dichter te naderen.
En, om de drukkende stilte, die na haar
laatste woorden was gevallen, te verbreken,
zei ze: „De oorlog is voor heel wat vreemde
toestanden verantwoordelijk. Mijn heele leven
werd er door veranderd. Zal ik U er over ver
tellen?"
„Ik weet er al het een en ander van
weerde hij af. „Geoff Asterby en de jon
genhij brak af. „Vertelt U het me in
ieder geval zelf," zei hij haastig. „Het zal U
pijn doen. Mag ik dien di-ank hebben, dien U
mij beloofde?"
Ze knikte toestemmend en hij ging naar het
blad toe, dat naast haar stond.
„Drinkt U een glas met mij mee?" vroeg
hij. „Het zal U goed doen U bent heel
moe".
De woorden bewogen haar vreemd ze
had een akelig brok in haar keel. Sprakeloos
keek ze toe hoe hij een glas wijn voor haar
inschonk en opnieuw mei'kte ze op hoe fijn en
prachtig gevormd zijn handen waren.
Na eenige moeite hervond ze haar stem. „U
noemt zichzelf een wrak," zei ze. Maar U
bent teruggekomen en Uw leven behoort
in ieder geval Uzelf toe zoo is het niet
met ons allen."
De woorden eindigden in een snik en met
een snelle beweging veegde te over haar
oogen. Waarom was ze zoo diep bewogen
wat was er aan dezen man, dat haar tot op
den bodem van haar ziel roerde?
Nu zwegen ze beiden een zwijgen vol ge
dachten.
Het was de man. die sprak „Hier is Uw
wijn. Drink met mii op de gelukkigen, die niet
i terug kwamen! Wjj, die achter gebleven zyn,
m PROGRAMMA
ZATERDAG 17 SEPTEMBER 1938.
Hilversum I, 1875 m.
VARA-Uitzending. 10.0010.20 v.m. en 7.30
8.00 VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek. (Om 8.16 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Programma voor Arbeiders in de Conti*
nubedrijven.
12.001.45 Gramofoonmuziek.
2.00 Uw toekomst ligt op de Avondschool"-
2.20 „Esmeralda".
3.00 Reportage.
3.30 Gramofoonmuziek.
4.00 Toespraak „De AJC demonstreert.**
4.10 Gramofoonmuziek.
4.30 Esperanto-uitzending.
4.505.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Viool en piano.
5.30 Filmland.
6 00 Orgelspel.
6.30 Gramofoonmuziek.
7.10 Politiek radiojournaal.
7.30 Bijbelvertellingen.
8.00 Herhaling SOS-Berichten,
8.03 Berichten ANP, VARA-Varia.
8.15 „Voor het Spaansche kind".
9.15 VARA-orkest, m.m.v. solist.
9.50 Toespraak.
10.00 Berichten ANP.
10.05 Vervolg concert.
10.30 „Fantasia" en „Esmeralda" en solisten.
11.3012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II, 301.5 en 415.5 m.
KRO-Uitzending.
8.009.15 Gramofoonmuziek. (Om ca. 8.15 Be
richten).
10.00 Gramofoonmuziek.
11.30 Godsdienstig halfuur.
12.00 Berichten.
12.15 KRO-Orkest. (1.00—1.20 Gramofoon
muziek. ca. 1.15 Berichten).
2.00 Voor de rijpere jeugd.
2.30 Gramofoonmuziek.
3.00 Kinderuur.
^.00 KRO-Melodisten m.m.v. solist. (4.455.00
Gramofoonmuziek).
5.30 Esperantonieuws.
5.45 De KRO-Nachtegaaltjes.
6.20 Journalistiek weekoverzicht.
6.45 Gramofoonmuziek.
7.00 Berichten.
7.15 Causerie „Gezellenwerk inderdaad van
onzen tijd".
7.35 Actueele aetherflitsen.
8.00 Berichten ANP.
8.15 Overpeinzing met muzikale ortilijsting.
8.35 KRO-orkest.
9.00 De KRO-Melodisten en solisten.
10.00 KRO-Boys, m.m.v. solist.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Sportrevue.
10.5512.00 Gramofoonmuziek.
mogen strijden voor vrede maar we zullen
hem nooit vinden."
Hij gaf haar het glas in de bevende hand
en zwijgend dronken ze samen. Het was alsof
zei beiden gevangen waren in een vreemde
betoovering. Het was doodstil alleen het
ruischen van de zee in de verte werd gehoord
het was als muziek uit de eeuwigheid
Later wist ze dat hij zijn glas had neerge
zet en was heengegaan. En ze begreep, dat
het zijn verlangen was haar zonder afscheid
te verlaten.
HOOFDSTUK XXXVH.
Ontdekking.
Dien nacht had Molly een vreemde droom.
Voortdurend werd ze achtervolgd door oogen
oogen, die haar schenen te smeeken en dan
weer bang schenen. Wat beteekende dat?
Waarom vervolgden die oogen haar zoo, waar
om smeekten ze zoo dringend en vluchtten ze
telkens weer bevreesd van haar weg?
Steeds weer zag ze die oogen ze trachtte
te vragen wat ze te beteekenen hadden, maar
telkens, wanneer dat bijna lukte, werd ze
wakker. Zoodra ze weer insliep echter waren
de oogen er weer
Eindeljjk werd haar slaap rustiger. Heel
vroeg in den mox-gen werd ze wakker. Half
verdoofd bleef ze heel stil liggen en opeens
kwam de herinnering aan die oogen weer te
rug. Half droomerig nog zag ze weer hoe ze
haar smeekten en nu hoorde ze plotseling een
stem oh, hoe goed kende ze de klank van
die stem! „Niet dood, Mollv alleen wegge
daan ik heb je nog altijd lief alleen
God weet hoeveel
Met een schok ontwaakte ze plotseling ge
heel... Het was haar niet mogelijk langer in
bed te blijven. De zon zond haar gouden stra
len over het land en de zee. Ze hoorde de
kreten van ontelbare meeuwen beneden bij de
kreek en uit den tuin vlak bij haar kwam het
fluiten van een ljjst.er. Maar geen mensche-
lijk wezen bewoog zich; iedereen sliep nog. De
morgennevels schenen haar uit te noodigen
en haastig keerde ze in de kamer terug en be
gon zich snel aan te kleeden. Ze wilde naar
buiten gaan in den jongen morgen daar,
waar de golven braken tegen de rotsen, zou ze
vrede vinden!
De verwarring van den droom begon al
reeds te vervagen. De gedachte alleen al aan
Je wijde zee bracht ru3t in haar ziel.
Toen ze eidelijk zacht naar beneden sloop
en weg uit het slapende huis, leek ze een
vluchteling. Ze wilde niet ciat Awkins haar
zou hooren want hij beschouwde zich als haar
beschermer, nu zijn meester er niet was, en
hij zou haar zeker niet alleen laten gaan. En
ze wilde juist alleen zijn och, hoe vaak
in haar leven had ze al niet verlangd naar
eenzaamheid gesnakt had ze er naar!
Tusschen de mét dauw bedekte bloemen
door ging ze naar het hek de zee riep haar
zij trok haar aan als een geheimzinnige
macht. Gemakkelijk vond zij den weg naar
de kreek, waar de golven zeewier aanspoel
den, dat allei-lei pasteltinten had in den vroe
gen zonneschijn. Nooit was ze in Tregant
geweest zonder niet tenminste eenmaal deze
stille plaats bezocht te hebben. Het werd
vloed en spoedig zouden de golven de rotsen
beuken, maar het zou nog wel een uur duren,
voor het water den toegang tot de kreek ver
sperde.
Ze begon over rotsen te klimmen, heel
voorzichtig, alsof ze de stille rust van de
natuur niet wilde verstoren. Ze was vervuld
van een gevoel van ontzag voor de grootsch-
heid van het prachtige landschap en ook was
ze wel een beetje bang, hoewel ze verwachtte
de eenzaamheid te zullen vinden, die ze zocht.
Niemand, behalve Rollo. kende deze plek en
ze was er van overtuigd hem niet zoo vroeg
al hier te zullen vinden.
Wordt vervolgd.)
