DE' IN DE PIJP.
DE LAMP
De Brabantsche Brief
RADIO
van
VOORBIf...
BEN NIEUW JAAR. TEGEMOET
DOUWE EG B ERTS
BPROGRAMMA
in de Woestijn
Ulvenhout, 29 Dec. 1938.
Amico,
Den rauwen Noord
ooster, die zo fel deur
't jaar-ende snee,
brocht 'n steuvig
Kersttg over de wea-
reld.
Lijk gespoten sui
ker, zoo wit lagen de
ysblommen en ijsvee-
ren iederen mergen
'nen vinger dik teu
gen de ramen gevro-
zen. En als 'n ros
winterzonneke over de
donkere naaldenbosschen klom, dan wier den
tjs-ornament volgezet mee duuzenden diaman
ten .Dan begost den sierlijk gegraveerden
blommenpracht te fonkelen in rozetten van
kostelijksten edelsteen!
Curieus! zoals alles in Gods schepping
altij van volmaakste makelij is. Tot 'n be-
vrozen ruit toe.
't Was 'n steuvig Kersttij, ja. De witte vel
den lagen marmer-hard,, onder 'nen fijnen
strooistel van poeiersneeuw, verlaten in de
eindelooze eenzaamheid van bar wintertij.
Glashard stond den bevrozen kool in den ge-
scheurden grond, waarop dof oew stappen
botsten. En teugen vieren als 't Kerkeklokske
nuchter klepelde deur de kouwe stilte, die
over 't Zondagsche durpke hong, dan vloeide-
n-over den bloedrooien westerkim 'nen rossen
gloei in de wije eenzaamheid van de roerlooze
velden, waarover 'nen peersen wemel van den
langen winternacht al te vallen begost. Dan
gongen de deuren van de mijmerende huize-
kes los en kwam, veur 't eerst in den grijzen
middag, wat passage langs den duisteren
steenweg. 'Nen passage, die in eenen donke
ren sliert 't kerkplein opdraaide; veur 't
kerstlof.
Bekans zoude gedocht hebben, als ge nie
beter wist, dat de Ulvenhouters erg-onvrinde-
Igke kwibussen waren. Maar elkeen kwam
van achter z'n warme plattebuis vandaan en
probeerde de'warmte zorgvuldig te bewaren
onder den duffel, onder den mantel mee de
hoog-opgezette kragen, waarbinnen de oogen
traanden van de kou. Maar eenmaal binnen
't veilige kerkske, waar 'nen gloei van wijlicht
al van 's nachts te gloriën stond om 't Stal-
leke van Bethlehem, dan gongen de kragen
rap neer, dan „ontdooiden" de stramkouwe
koppen en men keek malkaar 'ns vriendelijk
aan, met oogen die zeeën: „ik heb oe daar-
sjuust wel bespeurd, maar 't was te koud,
man".
Ja 't was ouwerwetsch, 'n steuvig
Kersttij! Stil van kou.
Als de kerk gedaan was, d'oogen vol za
ten van de glanzings van den versierden al
taar, waar 'nen overdaad van fonkelenden
keersengloel vloeide langs den gouwen taber
nakel, sprankelde over de sneeuwwitte be-
kleesels en in de hooge sierpalmen, in den
midden den bloeienden karbonkel van de gou
wen Godslamp, -dan spoeiden -ds-duFpers zich
weer over de weggeduisterde wegels naar d'r
eigen Stalleke daar in 't hoékske van de wo
ning,ros verlicht van 't vuur der plattebuis.
Weer lag den durpsweg binnen weinig
minuten verlaten. 'Nen zeldzamen lanteern
piekte z'n bleeke schijnsels in den stillen
vriesavond en 't was of elk licht in 'nen krans
stond, zoo nat waren d'oogen van den kou.
Hoog blonk den manecirkel boven de donkere
leegte van de velden. Sterren prikten hier en
daar al in den nachtblaauwen hemel.
't Geboomt blonk als kristal, zoo zat elk
takske besloten in deurschijnend ijs; zoo
tooverde de maan heuren midwinterglans in
't glazige geboomt.
En als wij thuiskwamen, er was onder-
weugen nie veul gesproken, dan was 't efkes
'n zenuwdruk gedoe van de kleintjes, die ver
langden naar de lichtjes. Die lichtjes bij Opa
en Opoe, waar al weken over gepraat was,
thuis.
Den Eeker zou ze aansteken. Eigens had ie
alles geknutseld, dus En stillekes, mee
verlegen trots, zette-n-ie den heelen huis in
eenen wondéren glorie van rossen lichtwemel.
't Boomke mee den blinkenden ster stond te
stralen lijk 'n zon.
Duuzendvoudig weerketsten en piekten de
lichtekes van de blinkende bollen; schichtten
ze van de zuiveren slingers; glansden ze van
't engelenhaar, dat lijk gesponnen goud den
sierboom overhuifde. Kostelgken achtergrond
van levenden lichtwerl, waarteugen 't heilig
Stalleke, in den warmen schaduw lijk gouwen
donker van 'n ouwe schilderij, zoo'n manje-
fieke teugenstelling was!
En als eindelijk alle keerskes brandden,
deur den heelen huis de gouwen lichtpieken
vonkten en lichtten lijk zonbeschenen herfst
draad, de kleine kinderstemmekes huilie
Kerstliedekes klonken lijk zuiveren klokskes,
dan kwam 'n auto den erf opgerejen. Den Vic
mee z'n volk!
Den huis was vol nou! 'k Zette 't ouwe
Mevrouwke bij Trui, Willem naast Dré II,
Hanneke kwam bij mij zitten en den Vic
die heeft nooit en nieverans 'n vaste plek!
Die zit 't liefste op de tafel, op 'n stoof! op
den rand van de bedstee of als 't nie
anders kan zoomaar op den vloer.
Hannekes oogen blonken vochtig als ze
naar mg keek. En ik wist wel wat er in heur
omgingdaar was mee verlejen jaar, als
zij bij ons kribbeke was mee den Vic, veul
veranderd.
't Ouwe Mevrouwke zee alleen: „net 'n
sprookje. Maar ik heb 't al meer gehoord
vanHanneke, in
Efkens trilde heur stem. „In... Amerika....
toén!"
„Verduveld gezellig", zee Willem uit den
West: om te schilderen Dré!"
Daar is 'nen Rembrandt veur noodig, lachte
onzen Dré.
„En tóchtóch zzall ikk 't 'n keer pro-
beeren! kwekte den Vic, van den grond
af, waar ie z'n viool zat te stemmen.
„Wat ze kost, kost ze, Vic, maar die Schilderij
mot ik hebben!" riep ik,
Maar den Vic gaf gin asem meer. Stemde
sjecuur z'n viool, sprong op en begost te vede
len.
Zachtjes, gesourdineerd, zoekend nog kwa
men de toontjes uit 't Niks. (Ge wit, hg fanta
seert altij!) Sterker wierden de slepende melo
dieën, vaster begosten de toonen uit malkaar te
vloeien lijk 't licht uit 'n opkomende zon.
Dan wierd de muziek volmaakt van har
monie en begost de viool te bidden. „Heilige
Nacht", „Ave Maria", „Bethlehem", telkens
geurden andere blommen uit den teeren
boeket, die den witten toovenèèr daar te ver
zamelen stond uit de eeuwig bloeiende velden
van z'n wondere zielement. Dan deed ie, al
vedelend, 'n paar passen naar voren. Stond mid
den veur 't Stalleke nou, als 'n donker silhouët.
Z'n witte krullen lichtten lijk' 'nen stralen
krans om den edelen kop, die wat schuin op de
viool lag. En toen
Als 't kost, wierd 't nog stiller in m'n huize-
ke, dat vol van gouwen schemer stond mee
schichten „herfstdraden". Zachter, als verren
echo over stilhelderen hei-plas zong de viool,
béd de viool den Vic zijnen diepsten dank tot
't Goddelijke Kindeke, daar in den Eeker z'jn
Stalleke. Koud wierd 't over m'nen rug. En
ineens zag ik veul meer gouwen draden spin
nen deur de wemelingen van al 't Kerstlicht.
Nóg 'n paske dichter gong ie tot 't Stalleke. De
muziek zwol in kracht en kleur, wierd nog ster
ker enjubelde, jubelde dank, dank, dank!
Gloriede boven 't keersenlicht uit. Dank! Dank
Kindeke!" Dan weer viel den vedelzang tril
lend, snikkend haast, op lage, dubbele snaren
tot deemoed en gebed en Hanneke, die al tien
minuten met wijd open, tranend' oogen als be-
toovcrd naar heuren Vader zat te kijken, lee-
heur hand op mijnen arm, keek me 'ns aan en
twee tranen als knikkers glipten over 't zenuw
trekkend smoeltje.
Dan begost de muziek te eindigen. Nog
efkens flakkerde de melodie op, verstierf toen
en vibreerde uit als 'nen kerkorgel, die ge nog
uit de verte .heurt als ge al op *t kerkplein
zgt
Stil bleef 't efkens. Niemand verroerde z'n
eigen nog. Ook den Vic bleef nog even daar.
Nam zijnen zakdoek, wreef zoogezeed „zweet"
jawel! van z'n gezicht, snoot mee veul
lawgt in de gouwen stilte en dandan
stond ineens den Eeker naast den Vic.
„Wel bedankt, meneer Zonneveld, dat ge 't
Stalleke nóg schoonder hebt gemaakt!"
En toen liep ie weg, verlegen, de zoldertrap
op, naar z'n kamerke, waar ik 'm 'n half uui
later moest gaan halen.
Daar zat ie op den grond naar de glazen
dakpannen, omhoog te staren, naar den ster-
ren-kersthemel, zóó in. gedachte, dat ie me
nie hoorde.
„Eeker?"
„Eékerü"
„Ja, baas", schrok ie.
„Kom toch naar benejen, jong, ge zit hier
ziek te worren van de kou!"
„Ja baas."
„Waarom zgde weggeloopen?"
„Ik weetnie."
„Dat witte wel, jonk!"
„Dieën muziek was zoo schoon, baas. En...
en zoo... vrimd."
„Vrimd?"
,,'k Weetnie
„Jawel, ge weet 't wèl, Eeker!"
„Ik heb hier, in den donker, 't Stalleke
wèèr gezien, méé den muziek! En toen... toen
zat Moeder er óók by, baas. 't Was schoon!"
„Volgend jaar, manneke! Al wat ge geren
wenscht op deuzen stond, gebeurt! Vraag dat
maar 'ns aan meneer Zonneveld."
„Durf ik nie, maar ik gelóóf oe, baas."
Amico, ik heb 't meer gezeed g'ad en 'k zal
't blijven zeggen: wat is 't 'n gave-van-O. L.
H., dat we den Kerst meugen vieren op 't end
van 't jaar. Als we 't heele jaar hebben deur-
geploeterd, mee veul moeilijkhedens, mee veul
onrechtvèèrdigheid, mee veul leed en strijd.
En als we moei en leeg van ziel 't nuuwe jaar
zien naderen mee wéér de wederweerdighe-
dens van allen dag. Dan is daar 't hoogfeest
van Kerstmis om tot besef te komen van
oewen rijkdom, dien ge haast vergeten waart.
En die 't Nuuwjaar en die 't heele leven weer
de moeite wèèrd maakt.
Want als ik, na 'n jaar van veul zwaren
arbeid, moeilijkhedens en aangedaan leed
deur m'n „evennaasten", daar by 't Stalleke
zat, temidden van Vrouw en Kinders, klein-
kinders, vrienden en né-staande magen, dan
heb ik toch, gelijk mee den Vic zijn gevedeld
gebed, óók stillekes gedankt veur alles wat
ik bezitten mag!
M'n goeie wijf, die daar als 'n Koningin
troonde over deuzen huis vol eigen, gelukkig
Volk! Over m'n Kinders, m'nen Compagnon!
m'n kleinkinders, m'n goeie, trouwe vrien
den! M'n kameraads, die paar brave, goeie
kearels, waarmee ik zooveul piazier al hebben
mocht.
Veur m'n vrgen grond, veur m'n bedrijf, ^at
ten leste toch nog zoo'nen fermen opvolger te
wachten staat!
En m'n surgskes en 't bie'je leed en som
mige kruiskesze schrompelden weg tot
'n handsvolleke asch en 'k heb 't laten weg
stuiven op den feilen Noordooster, die 't mee
droeg naar de zee.
En als 'nen millioennair, amico, vier ik over
ennigste dagen 't ouwejaar!
't Arme, stréétarme Koningske maakte me
weer... schatrijk...!
Als 'nen millioennair zit ik Zaterdagavond
te wachten op den twaalfden klokkeslag en...
'k zal handen tekort komen om al m'nen Rijk
dom vast te pakken! M'n wijf. m'n kinder3,
m'nen Compagnon, de kleintjes, maar ook...
m'nen Eeker!
En ik zal, als 'nen Vorst m'n glas hefien
onder den schoonsten lichtkroon van de eerde
m'n eigen huiskamerlamp en ik zal. mee
'nen blik naar 't Stalleke, daar wat op den
achtergrond nou, klinken op 't Nuuwejaar
1939, da 'k vol van goeien moed en Godsver
trouwen teugemoet gaai!
Zóóveul handen van Menschen-van-goeien-
wille zijn deuze dagen nog biddend cmhoog
geheven in 't keersenlicht bij 't kleine Jesuke,
da 'k tóch op VREDE blijf durven hopen...!
Amico, zóó onder de lamp, bij den lesten
slag van onzen Ulvenhoutschen kerketoren in
den lesten nacht van deus Jaar, temidden van
heel mijnen Eezit wensch ik jou en al oew
lezers en lezereskes 'n
ZALIG NUUWJAAR!
Veul groeten van Trui, Dré III en den
Eeker, gin horke minder van oewen
t. a. v.
Een jaar voorbij met al zijn lief en leed,
Met al zijn kansen, die soms winsten waren,
Maar ook verliezen, die men niet vergeet,
Ze kwamen door' elks leven heengevaren.
Daar .was. weer vreugde of een stil verdriet,
Zooveel geluk maar ook zooveel te dragen,
Nu gaan de laatste klanken van dit lied.
Straks klinken weer de laatste twaalf
slagen!
En even trekt het jaar aan ons voorbij.
Als in een flits in weinige seconden.
Maar -toch met beelden in een bonte rij,
Waarin zooveel opnieuw wordt weer
gevonden.
Wat in ons hart voor innmier blijft
bewaard:
Een afscheidsgroet, een weerzien of
wat bloemen,
Een donk're dag, waarvoor we zijn gespaard
En o zooveel, wat we niet kunnen noemen!
Nu gaat een jaarkring, die beroering bracht
Tn het bestaan van duizenden gezinnen.
Waarin een stem zoo moed'loos in den
nacht,
Ons voorbereidde op wat kon beginnen!
Wat sprak die stem toen hopeloos alleen.
Maar ook hoe wist ze ons weer zon te
schenken.
Het is Uw daad, o kloeke Chamberlain,
Die duizenden vanavond stil gedenken!
En thans, oudjaar, Uw dagen zijn ten end.
Uw tijd is om, Uw uren 'zijn verstreken.
Het is nog even. dat g'U ommewend't.
Straks geeft de klok het welbekende
teeken!
Uw lied is uit en langzaam sterft het weg
Naar verre verten van de and're jaren,
O, mogen wij met zorg en overleg.
Uw goede dagen in ons hart bewaren!!
KROES
December 1938. (Nadruk verboden.)
MET
ECHTE FRIESCHE HEEREN-BAAI EN OUD-HOLL PIJPTABAK
ZONDAG 1 JANUARI 1939.
Hilversum I, 1875 en 301,5 m,
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VPRO. 5.30 VARA. d.0012.00 AVRO.
8.55 Orgelspel.
9.00 Sportnieuws.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Vervolg orgelspel.
9.40 Causerie „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Sportnieuws.
10.00 Carillonspel.
10.30 Vrijzinnig-Protestchtsche Kerkdienst.
12.00 Causerie: „Levenswaarden, die terzake
doen".
12.20 Berichten. Nieuwjaarsgroeten uit ver
schillende landen.
12.35 AVRO-Amusementsorkest en solisten.
1.30 Causerie: „Wat er in Indië gebeurt".
I.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Omroeporkest, soilst en gramofoonmuz.
3.15 Filmrubriek.
4.15 AVRO-Dansorkest (opn.).
4.40 Negentalige Nieuwjaarswensch.
4.55 Sportnieuws.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Radiotooneel met muziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.03 Interview.
7.30 Noviteiten-orkest, solisten en de VARA-
Mount-Eoys.
8.00 Berichten ANP, Radiojournaal, mede-
deelihgen.
8.20 Omroeporkest, solisten en gemengd koor
„Polyhymnia".
9.00 Radiotooneel.
9.15 Radiotooneel met muziek.
9.55 Vervolg van 9.00.
10.00 Nieuwjaarsparade.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 Orgel
spel.
Hilversum H, 4.15,5 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.30 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.30 Hoogmis.
12.00 Nieuwjaarsklokken.
12.15 KRO-Melodisten en solist 1.001.20
Middenstandsuitzending)
2.00 Gramofoonmuziek.
2.30 Zang en piano (2.402.50 Gramofoon
muziek). -
3.00 Gramofoonmuziek.
3.05 KRO-Kamerorkest en soliste.
4.00 Ziekenlof.
4 55 Sportnieuws.
5.00 Orgelconcert.
5.40 Gewijde muziek (gr.pl.).
5.50 Nederduitsch Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Gewijde muziek (gr.pl.).
7.45 Sportnieuws.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, KRO-Mededeelingen.
8.15 Gramofoonmuziek.
8.30 Radiotooneel met muziek.
9.15 Gramofoonmuziek.
9.45 KRO-orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
11.0011.30 Esperantolezing.
MAANDAG 2 JANUARI 1939.
Hilversum I, 1875 en 301,5 mu
Algemeen programma, verzorgd door d®
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek (Om 8.16 Berichten)*
10.00 Morgenwijding.
10.20 Gramofoonmuziek.
11.00 Declamatie.
11.20 Orgelspel.
12.00 Gramofoonmuziek. (Om 12.15 Ber.)
1.00 Het VARA-Orkest.
I.301.45 Gramofoonmuziek.
2.00 „Fantasia".
2.453.15 Declamatie.
3.20 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
6.00 Viool en orgel.
6.28 Berichten.
6.30 Muzikale causerie.
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Causerie: „De rassen der menschheid",
7.30 Septetconcert.
8.00 Herhaling SOS-Berichten.
8.03 Berichten ANP.
8.10 „Esmeralda".
8.40 Revue.
9.00 Gramofoonmuziek,
9.30 De Ramblers.
10.00 Berichten ANP.
10.05 VARA-Orkest, met toelichting.
10.35 Declamatie.
II.00 Harpvoordracht.
11.15 Populair concert.
11.3012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum H, 4.15,5 m.
NCR V-ui tzendi n g.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek. (9.30—
9.45 Gelukwenschen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelgke lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek. (12.0012.15 Ber.L
12.30 Orgelspel.
I.30 Gramofoonmuziek.
2.15 Zan?, piano en gramofoonmuziek.
3.00 Causerie over kamerplanten.
3.40 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Kinderuur.
6.15 Gramofoonmuziek.
ca. 6.30 Berichten, vragenuurtje. 7.007.15
Berichten).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-Ber.
8.15 Christelijk Muziekgezelschap „De Ba-!
zuin" en gramofoonmuziek,
9.00 Causerie „Het moderne imperialisme".
9.30 Het Hollandsche Kamermuziekensemble.
10.00 Berichten ANP, actueele halfuur.
10.°0 Gramofoonmuziek.
iu 45 Gymnastiekles.
II.00 Vervolg concert.
11.30 Gramofoonmuziek.
11.5012.00 Schriftlezing.
Uoti&aZ
AMSTERDAMSCH ELFTALZWALUWEN
Het Amsterdamsch elftal, dat morgen irï
het Ajaxstadion tegen de Zwaluwen speelt,
is als volgt samengesteld:
Doel: Ferwerda (Blauw Wit)
Achter: Caldenhove (D. W. S.) en Been
(Ajax).
Midden: Loois (Ajax), Anderiesen (Ajax)]
en Bergen (D. W. V.)
Voor: Draeger (D. W. S.)
Hazeweyer (A. F. C.), Bijl (Ajax), Sluytf
(Blauw Wit) en Ooms (D. W. V.)
Feuilleton
door Ethcl M. DeH
15.
Plotseling drong het tot haar door, dat het
haar onmogelijk was langer werkloos te
blijven. Ze moest zichzelf overtuigen en de
geheele vreeseiyke waarheid weten. Bevende
van het hoofd tot de voeten, zei ze echter op
vasten toon:
„Ga naar buiten, Peter, en wacht op my
en houd dien bedelaar hier. Laat hem niet
heengaan. Zoodra ik gekleed ben zullen we...
na*,r die plek gaan... en naar hem zoeken."
De laatste woorden wilden haar bgna niet
over de lippen, maar ze sprak ze dapper uit.
Peter richtte zich op, hy herkende nu weer
de stem der meesteres die beval.
Met een diepen salaam keerde hij zich om
en ging de tent uit, die hy zorgvuldig achter
zich sloot.
^Toen begon Stella zich te kleeden. Haar
handen repten zich, haar lichaam scheen
zwaar en onnatuuriyk. Een wonderlijke ge
dachte schoot haar door het hoofd: „dat zy
bezig was zich te kleeden voor haar eigen
begrafenis."
Geen geluid van buitenaf bereikte haar oor
dan alleen het bruisen der rivier waar die
zich een weg baande door de rotsen, zy voelde
het nu alsof dat geluid een vervloeking inhield.
Toen ze eindeiyk gereed was, stond ze een
oogenblik stil om haar krachten te verzame
len. Ze voelde ach ziek en duizelig, aiscf de
haar bekende wereld plotseling was wegge
vallen en zij nu in de onmetelijke ruimte haar
weg moest vinden, als een zwemmer in on
bekend, diep water. Maar ze overwon haar
zwakheid, schoof het tentlinnen opzij en trad
naar buiten.
De morgenzon scheen haar tegemoet, 't Was
of de heele natuur haar met een opwekkenden
groet wilde verwelkomen, maar ze was onge
voelig voor alles. Ze stond er buiten. De
zonnegloed verkwikte haar niet.
Een sterk gevoel van weerzin vervulde haar
toen ze den haveloozen bedelaar gewaar
werd, die in haar onmiddellijke nabijheid ge
hurkt zat ,met zijn hoofd, dat met een
chuddah was bedekt, diep voorovergebogen.
Hij stond bij haar komst niet op, ofschoon zij
overtuigd was, dat hg haar had hooren
naderen en zich eveneens bewust was van
alles, wat zelfs op tamelgk verren afstand
van hem gebeurde.
Zyn donker gelaat met diepe rimpels, vuil
en half bedekt door een verwarden, zwarten
baard, die als een geschenk op zijn ingevallen
borst neerhing, was nog steeds naar het Oos
ten gekeerd alsof hy de zon tartte, wier stra
len den hemel als met zoovele ylammende
zwaarden doorkliefde?
Plotseling vroeg ze zich af..., waar zou zy
zijn... wat zou er met haar gebeuren... wan
neer die zwaarden in de scheeden werden ge
stoken?
Ze overwon haar afkeer en ging naar den
man. Peter volgde haar als een trouwe waak
hond en bleef aan haar rechterzijde. Dat was
kenschetsend voor de plaats, die hg in den tijd
die komen ging, zou innemen.
Op ongeveer twee pas afstand van de gebo
gen gestalte bleven ze staan. De man had zich
met bewogen. Hy was blgkbaar zoo in gepeins
verzonken, dat haar tegenwoordigheid voor
hem evenveel beteekende als die van een in
sect, dat over bet pad kroop. Zijn starende
roodgerande oogen begroetten nog steeds den
dagenden morgen. De uitdrukking van zijn ge
laat was zoo intens afwezig en bovendien zoo
ontzettend onsympathiek,, dat zg aarzelde hem
te storen.
Onderdanig kwam Peter haar te hulp: „Zal
ik hem aanspreken, Mem-Sahib?" vroeg hg.
„Ja, zeg hem wat ik wensch."
Peter ging voor den vreemdeling staan.
Deze dame verlangt een dienst van u," zeide
ig. „Haar genade wacht!"
Een huivering voer door de gebogen gestalte.
Hij scheen te ontwaken en 't was alsof hg in
gedachten ver, ver weg was geweest. Hij keer
de zich om en Stella zag dat hij niet blind
was, want met zijn oogen nam hij haar op en
't was of hg haar taxeerde. Toen stond hg met
linksche draaiende bewegingen op.
„Ik ben uw dienaar", zei hij met holle, beven
de stem. „Ik leef en sterf op uw hoog bevel!"
Dat klonk al heel nederig en onderdanig,
maar ze rilde bij het hooren van zgn stem.
Haar geheele wezen kwam ertegen in opstand
om met dien man te spreken. Maar ze dwong
zichzelf tot doorzetten. Alleen dat afschuwe-
ïyke, half beestachtige schepsel kon haar
eenige nadere inlichtingen geven, omtrent het
vreeseiyke, wat in den afgeloopen nacht was
gebeurd.
Met groote wilskracht overwon zij haar
weerzin en sprak hem aan: „Ik wensch", zei
ze, „gebracht te worden naar de plaats van
waar ge zegt dat hij is neergestort. Ik wensch
die zelf te zien."
Hij boog zich bgna tot de aarde. „Indien
uwe genade haar aller onderdanigsten dienaar
volgen wil," zeide hg en hij richtte zich weer op
en strompelde weg.
Zij volgde hem stilzwijgend, terwgl Peter
aan haar rechterzgde liep. De sombere stoet
ging langzaam hetzelfde geitenpad op, dat
Dacre zoo overmoedig was opgeklommen. Het
was Stella, alsof ze droomde, weer voelde zij
zich dof en gedrukt als onder een ban en nu
wist zij dat dit gevoel onheil beduidde. Eens
of tweemaal kwam ze tot bezinning toen Peter
haar zwijgend zijn hulp aanbood, die ze aan
nam en waarvoor ze hem dankte, doch zich
nauwelijks bewust was dat ze het deed. Maar
meestentgds verkeerde zij in dien staat van
gevoelloosheid als iemand, die door het harde
lot wordt getroffen. Ze kon er niet aan ont
komen, dat wist ze. Ze was binnengedrongen
ln een verboden paradijs en werd er nu nïee-
doogenloos uit verdreven.
Boven op den top van de kale rots bleef haar
gids stilstaan en wachtte, een havelooze ge
daante, die weinig paste bij den helderen,
nieuwen dag. De zon, di~ pas was opgekomen,
had nog nauwelijks de toppen der hoogste ber
gen bereikt, maar men kon haar zien door de
kloof tusschen twee steile rotsen. Toen Stella
verder naar voren kwam, werd zy plotseling
getroffen door de schoonheid van den stralen
den morgen.
Het deed haar zonderling aan Ze voelde zich
zooals Mozes ich moet hebben gevoeld toen
de heerlijkheid Gods hem .werd geopenbaard. De
schittering was oogverblindend. Ze kon er niet
naar kijken, maar 't scheen haar geheel te ver
vullen en te doordringen.
„Hier was het, uwe genade" zeide hg.
Ze deed een stap naar voren en stond naast
hem. Huiverend, en met een stem waarin zij
zelf de hare niet herkende, sprak ze:
„Gij waart bg hem en hebt hem hier ge*
bracht!"
Hg maakte een beweging, die alle verant-
woordelgkheid n.oest af-xeren.
„Ik, uwe genade," zeide hg, „ben in dienst
van „ehova. Ik had een boodschap voor hem.
Ik wist dat Jehovah vertoornd was. Het
stond geschreven dat de blanke Sahib den
gewijden grond niet zou betreden. Ik heb hem
gewaarschuwd, uwe genade, en toen heb ik
hem verlaten. En nu heeft Jehovah zelf hem
Zijn wil kenbaar gemaakt en hg is heenge
gaan."
Stella keek den man strak aan. Het kalme
vertrouwen waarmede hg sprak gedoogde
geen vragen meer.
„Hij is gek!" mompelde ze, half tot zichzelf,
half tot Peter, „natuurlijk is hg ek!"
En toen, alsof ook haar een hand had aan
geraakt, liep zij naar den rand van den af
grond en keek naar beneden, 't Was alsof uit
het gedruisch van den stroom stemmen op
stegen, die haar riepen. De diepte beneden
haar werd tot een afgrond, die dreigde haar
te verzwelgen.
Met een gevoel van afgrgzen stelde zg zich
voor, hoe dat wezen moest om zoo uit het
warme, lokkende leven, neer te storten in die
vreeselijke diepte en te pletter te slaan op
die, met glibberig gras oegroeide, rotsen,
waar 't water voortdurend met luid geraas
overheen spoelde.
(Wordt vervolgd.)
