Vredeswet van 1939'
De Amerikaansche
Postbesteller van
diefstal verdacht
Radioprogramma
vaart uit
DOOR
EDGAR RICE
BURROUGHS
28.
De schim van Troll kwam al dichter en
dichter naar het meisje toe. „Wees stil!"
fluisterde hij, „ik wil tegen je praten. Je
wilt toch zeker de rest van je leven niet
doorbrengen met Spike en een bende zwarte
wilden, in die vallei, waarheen hij ons wil
brengen, is het wel?" Gonfala antwoordde
niet en Troll ging voort: „Als hij hierheen
komt vermoort hij me! Dan heeft hij je in
zijn macht. Ik ken hem hij is een echte
boef. Ga dus met me mee. We zullen de grote
diamant meenemen en deze in Europa, in
Parijs verkoopen." Het meisje wist, dat tot
nu toe haar veiligheid verzekerd was door
de rivaliteit der schurken. Met een van bei
den zou ze in gevaar zijn. „De ga nergens
met je heen. Ga weg ik zal Spike roepen."
„Als je een kik durft te geven, krijp ik je
keel dicht," gromde Troll. Op hetzelfde
oogenblik strekte hij zijn handen uit en om
knelde haar hals uit angst, dat ze toch mocht
roepen. Het ongelukkige meisje had alleen
tijd om een zachte kreet te slaken. Daarna
sloten de ruwe vingers zich moordend om
haar keel.
ft
ALLEEN NEUTRAAL IN VREDESTIJD?
(Van onzen Neiu-Yorlcschen correspondent.)
In het middelpunt van de nieuwste
pogingen tot herziening van de Ame
rikaansche neutraliteitswetgeving
staat een voorstel van senator Pitt-
mann, den voorzitter van de Se
naatscommissie voor de buitenland-
sche politiek. Dit voorstel is, naar
velen meenen, geheel in overeen
stemming met den wensch der re
geering. In ieder geval is het een
proefballon, bij de opstijging waar
van de regeering geïnteresseerd is.
Neemt het Congres het voorstel aan,
dan zal dit de derde, grondige veran
dering van de wet van 31 Augustus
1935 zijn.
Zooveel verandering binnen den tijd van
vier jaren is voor een gedeelte voortgevloeid
uit de behoefte, zich aan te passen aan si
tuaties, waarin de wet van 1935 niet had
voorzien; deze „act" is getroffen door het
noodlot, dat zij bij geen der situaties paste,
waarop zij toch gemunt was. Amerika moest
ademloos achter de verschillende volken
rechtelijke en politieke verrassingen in al
lerlei deelen van de wereld aanloopen.
Hoe de wet tot stand kwam.
De besluiten van 1935 ontstonden uit de
bezorgdheid voor een spoedigen Europee-
schen ooi-log van de ouderwetsche soort, die
Amerika passief en actief tusschen 1914 en
1918 medebeleefd heeft. Zij werden verder be-
invloed door het onderzoek van de senaats
commissie onder leiding van Nye naar den
wapenhandel van Amerika gedurende den
oorlog. Op grond van dit resultaat meenen
velen, dat Amerika in den oorlog ging om het
betalingsvermögen zijner geallieerde schul
denaren te redden. Het Congres wenschte
nu, met uitschakeling van dezen factor, de
deelname van Amerika aan den „volgenden
oorlog" te bestrijden. Het besloot dus in het
jaar 1935, dat de president, nadat hij een
oorlogstoestand zou hebben vastgesteld, een
embargo op wapens, munitie en ander oor
logsmateriaal voor het gebied der oorlogvoe
rende naties zou moeten afkondigen. Ver
der kon hij het reizen van Amerikaansche
burgers op schepen der oorlogvoerende lan
den verbieden. Er werd een uitvoerbureau
voor wapens geschapen, dat ook in vredes
tijd een controle uitoefent. Dit alles in de
herinnering aan gebeurtenissen, waarvan
Amerika dacht, dat zij de aanleiding tot de
deelname aan den grooten oorlog waren
geweest en waartoe b.v. ook de torpedeering
van de Lusitania behoort. Terwijl president
Roosevelt de wet onderteekende, gaf hij te
kennen, dat zijn „starre bepalingen ons in
den oorlog kunnen brengen, in plaats van
ons er buiten te houden". Geen twee maan
den later brak de ItaliaanschAbessijnsche
oorlog uit. Op 29 Februari 1936 reeds onder
teekende de president aanvullingen op de
neutraliteitswet. De belangrijkste was een
absoluut politieke bepaling: alle Amerikaan
sche republieken (dus niet Canada) werden
van de geheele wetgeving uitgesloten voor
het geval van den oorlog met een niet-Ame-
rikaansche mogendheid.
Nieuwe aanvullingen.
Weer een paar maanden later brak de vol
kenrechtelijk zich snel compliceerende bur
geroorlog in Spanje uit. Op 1 Mei 1937 wer
den nieuwe aanvullingen wet Nu kreeg de
president meer vrijheid bij de bepaling, of'
er al dan geen oorlogstoestand zou heerschen.
Vooral echter werd de wet ook uitgebreid tot
landen, die zich in een burgeroorlog zouden
bevinden. Maar, de wet van de traagheid en
de groeiende 'angst voor oorlog volgend, leid
de deze actie van het Congres tot nog an
dere maatregelen. De wet werd ook van toe
passing verklaard op andere waren dan oor
logsmateriaal en wel door de „cash and car-
ry"-clausule. Volgens deze clausule kon de
president bepalen, dat iedere Amerikaan
sche rechtstitel vervallen zou zijn, wanneer
goederen uit de Vereenigde Staten met een
oorlogvoerend lands als doel vervracht wer
den en verder zou geen Amerikaansch schip
de lading mogen transporteeren. Dus con
tante betaling en eigen vervoer! Met recht
is voorgesteld, deze „cash and carry"-clau-
sule de clausule van het „risico transfer" te
noemen.
„Vredeswet van 1939".
De bedoeling van den Pittmann-
bill is intusschen de neutraliteits
wet van 1935 op een beslissend punt
in haar tegendeel te verkeeren. Het
ontwerp maakt wel is waar de cash
and carry-clausule verplichtend,
maar het breidt deze tot den nog toe
uitdrukkelijk verboden wapenexport
aan oorlogvoerenden uit. Volgens
het nieuwe ontwerp kan nu con
tant betaald en door den kooper
zelf getransporteerd wapenmateriaal
uit de Vereenigde Staten aan oor
logvoerende landen geleverd wor
den. Dat deze bepaling in geval
van oorlog uitsluitend aan Engeland
en Frankrijk tegenover Duitschland
en Italië ten goede zal komen, is
duidelijk.
Senator Pittmann heeft zijn werk niet een
nieuwe „neutraliteitswet" genoemd, maar
daar een schooneren naam voor gevonden:
„Vredeswet van 1939.' Intusschen kan men
ook van deze nieuwe wet niet aannemen,
dat zij den vrede verzekeren kan en en al
evenmin verhindert zij ten slotte, dat Ame
rika zich in een nieuwen internationalen
oorlog piengt.
Twijfel aan de doelmatigheid
der wet.
Hoewel er op het oogenblik in Amerika
nog vele zijn, die het land het liefst volle
dig zouden willen isoleeren, twijfelen toch
ook vele ijverigen, die nog slechts enkele
jaren geleden actieve propaganda voor de
Neutraliteitswet maakten, er op het oogen
blik aan, of deze wetgeving zich inder
daad geheel laat verwerkelijken. Want het
spel der historie is in zijn verschillende
vormen onuitputtelijk. Het'is opmerkelijk
dat senator Pittmann in zijn ontwerp thans
weer afziet van den burgeroorlog. De erva
ringen in Spanje waren onprettig. Daaren
tegen is er door hem thans rekening gehou
den met „onverklaarde" oorlogen. Maar
wanneer deze vaststelling op den „onver-
klaarden-" Japansch-Chineeschejj oorlog toe
gepast zou worden, dan zou dat tot ge
volg hebben, dat Japan, welk land men
hier geenszins goed gezind is, uit de cash
and carry-clausule alle voordeelen zou kun
nen trekken, die eigenlijk voor de Europee-
sche democratie bedoeld zijn, terwijl
China, dat hier hoog in aanzien staat, groote
schade zou lijden! Dit is slechts 'n voor
beeld. Men zou er gemakkelijk meer kun
nen noemen. De vrienden van den vrede
in dit land zijn zeer actief en beschikken
over een voortreffelijke propagandamachine,
maar desondanks waagt niemand het, de
richting en den druk der openbare meening
van Amerika met zekerheid te voorspellen,
wanneer er ooit in de wereld een groote
strijd om de macht of een Engelsch-Ja-
pansch conflict zou ontstaan. Niemand in
Amerika twijfelt er aan,, dat in een derge
lijk geval iedere neutraliteitswetgeving weg
gevaagd zou worden, tenzij deze in overeen
stemming zou zijn met de in het land heer-
schende sympathieën. De Amerikaansche
neutraliteitsverzekeringen hebben dus hoofd
zakelijk een zin in vredestijd, veel minder
echter in den oorlog en onder deze omstan
digheden is het twijfelachtig, of zij über-
haupt een zin hebben.
Bcvcsligina van het vonnis ge-
eisclit.
Aan den 41-jarigen P.T.T. besteller G. C.
A. W. was ten laste gelegd, dat hij in de
jaren 1936 en 1938, toen hij belast was met
sorteering, van postpakketten in het P.T.T.-
kantoor aan de Zaanstraat te 's-Gravenha-
ge, uit die pakketten eenige waardevoor-
werpen zou hebben ontvreemd.
Ondanks zijn pertinente ontkentenis is hij
door de Haagsche rechtbank veroordeeld
tot een gevangenisstraf van twee jaar met
aftrek van de preventieve hechtenis.
Gisteren stond hij in hooger beroep voor
het Haagsche gerechtshof terecht.
Het bleek, dat een paar lepeltjes, welke
uit een pakket gestolen zijn, bij verdachte
zijn teruggevonden. Deze verklaarde ze van
iemand te hebben gekocht. Deze persoon
kan evenwel niet gehoord worden, daar hij
inmiddels overleden is.
Voorts ging het om een» aantal gouden
colliers, zilveren horloges en zilveren insig
nes, welke eveneens uit postpakketten zijn
gestolen. De koopman, van S. die indertijd
voor heling is veroordeeld, verklaarde deze
voorwerpen van verdachte te hebben ge
kocht. Deze verklaring werd door verdachte
geheel tegengesproken. Bezwarend was ver
der, dat uit de werkstaten van de P.T.T. is
gebleken, dat de postpakketten zijn be
handeld, toen verdachte dienst had. Hij
heeft deze diensten speciaal nog geruild
met een collega.
Postdirecteuren getuigen.
De post-directeuren, gisteren als getuige
gehoord, deelden op een desbetreffende
vraag van den verdediger mede, dat ver
dachte bekend stond als een plichtsgetrouw
ambtenaar, dien zij geenszins van de dief
stallen zouden hebben beticht. Een collega
van verdachte, die toezicht op de betref
fende afdeeling hield, deelde als getuige
a décharge mede, dat het praktisch vrijwel
onmogelijk is geweest voor verdachte om
of de postpakketten te ontvreemden of deze
te openen en er voorwerpen uit te- halen.
Voorts werd op verzoek van den verdedi
ger een horloge-maker gehoord, die van
den koopman van S. op .zijn beurt weer ket
tinkjes had gekocht. De verklaringen van
den koopman en van den horloge-maker
stemden niet geheel overeen.
Requisitoir.
De advocaat-generaal achtte het bewijs
van verdachtes schuld ten volle bewezen
en vorderde bevestiging van het door de
rechtbank gewezen vonnis.
De verdediger, zeide, dat hij voor dezen
verdachte geen clementie, doch vrijspraak
moest vragen. Als verdachte het gedaan
heeft ,is hij de meest geraffineerde misda
diger, dien pleiter ooit gezien heeft. PI.
vroeg onmiddellijke invrijheidstelling van
verdachte.
Het Hof weigerde dit verzoek en bepaal
de de uitspraak op 24 Mei.
VRIJDAG 12 MEI 1939.
Hilversum I, 1875 en 415.5 m.
Algemeen programma, verzorgd door den
KRO.
8.009.15 Gramofoonmuziek (Om ca. 8.11
Berichten).
11.30 Religieuze causerie.
12.00 Berichten.
12.15 Het KRO-orkest.
I.20 Vervolg concert.
2.00 Orgelconcert en gramcfoonmuziek.
3.00 Gramofoonmuziek.
3.15 Het KRO-orkeat.
4.00 Gramofoonmuziek.
5.15 De KRO-Melodisten en solist?.
6.00 Land- en tuinbouw-causerie.
6.20 Vervolg de KRO-Melodiaten. (Ca. 6.30
Berichten).
7.00 Berichten.
7.15 Luchtvaart-causerie.
7.35 Musica Catholica.
8.00 Berichten ANP.
8.30 Het Aachener Domkoor en orgel..
9.15 Toespraken en gramofoonmuziek.
10.15 Reportage.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Het Yvonne Georgi-balet en het Con»
certgebouworkest.
Hilversum n. 301,5 m.
8.00 VARA. 10.00 VPRO. 10.20 VARA.
12.00 AVRO. 4.00 VARA. 7.30 VPRO. 9.00
VARA. 10.40 VPRO. 11.00—12.00 VARA.
8.00 Gramofoonmuziek. (Ca. 8.16 Ber.).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Viool en piano.
10.50 Declamatie.
II.20 Orgelspel.
12.00 AVRO-Amusementsorkest.
12.40 Ensemble Jetty Cantor. In de pauze:
Gramofoonmuziek.
2.00 Causerie: „Lafcadia Hearn".
2.30 Disco-variété.
3.15 De Palladians.
4.30 Zang, piano en gramofoonmuziek.
5.00 Voor de kinderen.
5.30 Orgel en zang.
6.28 Berichten.
6.30 Letterkundig overzicht.
6.506.55 Gramofoonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Cyclus: „Reizen en trekken".
7.23 Berichten ANP.
7.30 Berichten.
7.35 Cursus: „Beginselverklaring van de Cen
trale Commissie voor het Vrijzinnig Prote-
tantisme".
8.00 Cembalovoordracht.
8.50 Causerie: „Vrijzinnige Protestanten in
Amerika".
9.00 Fragmenten uit de operette „Die Fledér-
maus".
10.10 Nederlandsch-Amerikaansche uitzending.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Avondwijding,
11.00 Klarinet en piano.
11.30 Jazzmuziek (g.pl.).
11.5512.00 Gramofoonmuziek.
FEUILLETON.
Ethel M Dell
12.
Pierce keek even op van de manicuredoos.
Ik noem het zonde en schande, miss Sybil,
zei ze. Denk eens aan al het goed, dat
u zou kunnen doen met het geld, dat u nu
voor die cigaretten uitgeeft.
Denk eens aan al het goed, dat ik dóe,
Pierce! antwoordde Sybil. Ze stak eventjes
haar tong uit in de richting van de zwarte
figuur. In ieder geval heb ik derde klas
gereisd gisteren. Dat is toch zeker een punt
in mijn voordeel.
Pierce boog zich over haar werk zonder te
antwoorden. Sybil en zy zaten elkaar altijd in
het haar, wat in het geheel niet beteekende
dat ze elkaar niet lijden mochten.
Wat zijn de tijden toch veranderd!
merkte Lady Tredville op. Dat is nou iets,
dat ik op jou leeftijd nooit gedaan zou hebben.
Sybil. Je weet nooit, wie je mede-reizigers
zijn. Er zyn tegenwoordig zulke eigenaardige
menschen.
Lieve schat, alles wat eigenaardig is,
reist eerste klas, verzekerde haar dochter.
Alle juweelendieven en zakkenrollers en
dergelijke. Wie maar een beetje op zyn
fatsoen gesteld is, gaat derde reizen. Daarom
dacht ik, dat Pierce er meer ingenomen zou
zijn.
Pierce keek niet op. Ik zie u graag in
goed gezelschap, miss Sybil, zei ze, en ik
hoop dat u dat gehad hebt.
Ik heb met de dochter van Reuben Stark
gereisd, zei Sybil, Ken je Stark, moeder
Kapitein Stark van Honeyballfarm
O, die afschuwelijke oude man, zei
Lady Tredvile. Maar ik wist niet, dat hy
een dochter had.
Ze ia nooit thuis geweest. Dat vertelde
ze me. Maar ze was niet erg spraakzaam. Een.
beetje verlegen. Ze ziet er geweldig knap uit.
Vader was gewoon weg van haar, toen we
aankwamen.
Net iets voor hem, mompelde Lady
Tredville.
Pierce merkte onverwachts op: Ik zou
zeggen, dat het meisje een ongelukkigen tijd
tegemoet gaat. Als het waar is, wat ik ge
hoord heb. pet moet een dronkenmanstroep
zjjn, daar aan den overkant van de rivier.
Sybil keek haar glimlachend aan. Dus
dat is het gezelschap, waarin jij verkeert!
Pierce, ik schaam me over je!
Ik niet! zei Pierce waardig. Die
Jetje beneden in de keuken. Zij ia vriendin met
Belinda Quale. Ze vertelt soms de verschrikke
lijkste dingen. Ik zou daar bij helder daglicht
nog niet naar toe willen gaan.
In ieder geval ga ik er een dezer dagen
naar toe, zei Sybil. Verwonder je niet,
Mamaatje, als ik op een goeden dag een ka
menier voor mezelf wil hebben.
O, werkelijk, Sybil? protesteerde
Lady Tredville. Ga toch niet zulke idiote
dingen doen! Ik kan er nie* tegen. Ik wil het
huis niet vol met ongemanierde visschers-
meisjes hebben, hoor.
Maar dit is geen ongemanierd visschers-
meisje, glimlachte Sybil. Ik zal haar
eens meebrengen om je haar te laten zien.
O, als ik haar eerst zien mag! zei
Lady Tredville verteederd.
Mag ik intusschen een cigaret rooken?
vroeg vroeg Sybil. Als ik beloof geen asch
te morsen?
Ze haade een gouden cigarettenétui uit
haar jaszak en nam er een cigaret uit Lady
Tredville keek naar haar met een licht fron
sen van haar wenkbrauwen.
Een vreeseljjk slecht voorbeeld, merkte
ze op, maar meisjes z(jn nu eenmaal
meisjes.
Pierce, engel, is er zooiets als een luci
fersdoos in deze overigens perfecte wereld?
vroeg Sybil.
Achter u, mias Sybil, op het schrijf
bureau van mylady, zei Pierce, zonder
van haar werk op te zien. Zal ik nu de
andere hand doen mylady, voor het geval de
dokter vroeg komt? We kunnen het dan
later altijd nog iets bijwerken.
Sybil keek het raam uit, terwijl ze haar
cigaret opstak. Als ik me niet vergis, is
hy daar al. Je zult de andere hand voor hem
moeten verstoppen, dear. Misschien ziet hij
het wel niet. Mannen zijn vaak zoo onoplet
tend.
O hemel! zuchtte lady Tredville wan
hopig.
Stil schat! Niet zoo vloeken. Het is
zoo'n slecht voorbeeld.
Juist, Miss Sybil, zei Pierce. Het
is meer dan schande.
Dank u, mejuffrouw Pierce, zei Sybil.
De dokter kwam binnen. Hij was een
jonge man, nauwelijks dertig, gezond, donker
van uiterlijk, tenger, maar athletisch. Hy
had het uiterlijk van iemand uit het volk. Hy
was als vervanger van Dr. Warren naar
Beam gekomen en als gevolg van diens hoo-
gen leeftijd en toenemende zwakte was hij
zijn assistent geworden. Op het oogenblik had
hij eigenlijk de heele praktijk in handen.
In tegenstelling met haar moeder probeer
de Sybil nooit er op haar voordeeligst uit te
zien, als de dokter kwam. Zijn binnenkomst
was voor haar een reden nog wat nonchalan
ter in haar stoel te gaan hangen, terwijl ze
haar oogen nauwelijks opsloeg.
De man wierp een snellen blik op haar,
maar groette haar verder niet en begaf zich
rechtstreeks naar het bed.
Ik voel me heelemaal niet beteg,
klaagde lady Tredville. Ik denk dat u mijn
medicijnen zult moeten veranderen. Die ta
bletten helpen me niet in het minst.
Oliver Keston lachte kort. De tablet
ten, lay Tredville? Maar natuurlijk. Ik heb
zooiets als een ingeving gehad. Ik denk,
dat het nieuwe goedje, dat ik u geven zal,
wonderen zal doen.
Een spottend lachje klonk op achter de
cigarettenrook. De jonge dokter schokte even
met zy'n schouders, maar hield zyn oogen op
zijn patiënte gericht.
Het was lady Tredville, die haar beant
woordde.
Ik wou, dat je daar niet op den achter
grond zat te lachen, Sybil, Het is al te kin
derachtig. Kom Dr. Keston toch goedendag
zeggen. Je kent elkaar immers?
Sybil stond langzaam op. Dat zou ik niet
graag willen beweren. Maar we hebben elkaar
ontmoet. Hoe maakt u het, Dr. Keston?
Ze wuifde met haar hand in zyn richting
en Oliver Keston boog stijfjes voor haar.
Ik geloof, dat we elkaar inderdaad ont
moet hebben, zei hy droog. We hebben
elkaar gisteravond bijna overreden.
Sybil lachte. U deed me zelfs de eer aan
de wet noemt „noodeloos lawaai" te maken.
Gelukkig is dat op het oogenblik nog geen
strafbaar feit.
Het gezicht van Oliver Keston was ondoor
grondelijk. Wat een rustige wereld zou het
zyn als iedereen wist hoe met een auto om te
gaan. Wij dokters zouden bijna niets te doen
hebben.
Een stand van zaken, die zeke reden tot
ontevredenheid zou geven, gaf Sybil ten
antwoord. U kent uw eigen geluk niet. Of
eeuwigdurende oorlog, óf ongeordend motor-
verkeer is noodig voor uw bestaan Chroni
sche invaliden ze wierp een ironischen
blik op haar moeder zouden het gemis
daarvan nooit kunnen aanvullen, al deden ze
nog zoo hün best.
Werkelijk Sybil, protesteerde lady
Tredville, je bent tegen iedereen ontzet
tend grof vanmorgen. Ga liever naar buiten
om te wandelen.
Sybil stond gehoorzaam op.
Gedwee als een lam, zei ze tegen Keston.
Zieken moeten nu eenmaal hun zin hebben,
Au revoir. Als ik mag terugkomen hoop ik de
vooruitgang te zien.
Ze ging naar de deur, haar cigaret nog in
den mond en wuifde een luchtig vaarwel.
Ga zitten, Dr. Keston, zei lady Tred
ville, en laten we eens rustig wat praten.
Jonge menschen kunnen zoo moeilijk zyn.
Maar Keston liet zich dien dag niet ophou
den. Hy keek op zijn horloge en zei dat hij
een afspraak had. Toen hy op het portaal
kwam deed een spottend gelach hem stil staan.
Het huis was oud en de bovengang vormde een
eoort gaiery. Het was Sybil, die van daar af
op hem neerkeek.
Doet u al uw patiënten zoo haastig af?
Hy keek omhoog. Dat hangt er van af.
Waarvan?
Hoe ernstig ze er aan toe zijn.
Of hoezeer ze u interesseeren merkte
ze op.
Met een plotselinge lage stem antwoordde
hy: Ik wou dat jy er een was.
Misschien als u me mee wou laten
rijden in uw auto zou ik er een kunnen
worden!
Kom mee dan! zei hij met een abrupt
gebaar.
Ze leunde voorover. Onstuimige jonge
man! Ben je den hoenderhof van Beam ver
geten
Wat heb ik daarmee te maken? Ga je
mee? Ik moet naar het visschersdorp De
oude veerman ligt met lumbago.
Oude Columbus zei Sybil. Je zult
ontdekken dat hyj een taai gestel heeft. Wacht
even! Dan ga ik mijn mantel halen.
Hy wachtte en ze gingen naast elkaar de
trap af. Beneden stond hij plotseling stil en
keek haar aan.
Dus je denkt dat ik een onstuimge jon
geman ben?
Als ik überhaupt over je denk! Ze
zocht naar haar sigarettenétui.
Hij wachtte enkele seconden en dan zonder
overhaasting, maar zeer gedecideerd, sloeg
hy' zyn armen om haar heen. Je zult over
me gaan denken, zei hy, en niet zoo
weinig, —en hij kuste haar op den mond.
Ze deed niet de geringste poging om hem
af te weren. Ze lachte slechts, zonder de ooaen
af te wenden.
Ik dacht wel dat je zooiets zou doen.
Je bent er net het type voor. Het zal je niet
veel helpen. Ik ben volkomen ongenaakbaar.
Kan me niet schelen wat je bent
zei hy roekeloos. Je hebt nooit je meester
gevonden. Dat is de "kwestie. Maar dezen keer
bij alle goden... zul je hem vinden.
Ze bleef passiefonverschillig je
hebt een erg publieke plaats gekozen voor
deze handeling zei ze sleepend. Anders
zou ik zeggen, dat je nogal ouderwetach was.
(Wordt vervolgd)
