De Brabantsche Briet
RADIO
van
PROGRAMMA
VERTELT:
DRIE MANNEN
tn hun noodlot
Ulvenhout, 10 Augustus 1939.
Amico,
Den anderen nier
gen. 't was du?
Zondag wierd ei
om half zeuven op
m'n deur geklopt.
Vader Flelp!
„Dré!!"
„Oewejaah!... zyde
gtj 't Fielp?"
„Goelenmergen!
Hopstaan, Dré. We
gaan hom alf hach
naar de kerk."
„Ia Nolleke al bo
ven water?"
„Weet 'k nie. 'k Staal heigens nog in
m'nen nachtpon. zyde 'r huit? Hover 'n half
uur hontbyt!"
'k Wou nog vragen hoe 't mee 't weer ge
steld was. als ik zyn bloote voeten al hoorde
wegkllpperen over 't zeil In den smallen loge
mentsgang.
Oem. halfzeuven. Trui lag nou ook wak
ker. Dré III en den Eeker waren al op. Dalyk
zou Stoffers luien veur d'eerste mis en ik
wist hoe die twee mannekes. mee luisterende
ooren, daar in den grijzen mergen zich zwij
gend stonden aan te kleejen veur den kerk
gang. Hoe Trui, mee 'n rooi slaapgezicht en
toegeknepen oogen daar in de bedstee te
oorenspitscn lag of de jongemannen wel ge-
nogt opschoten, om op tijd gereed te zijn. Ja.
Jk hóórde m'n steertklok op den wemelenden
mergen duister tikken, die daar schemerde
deur 't vlerkante bovenlicht van de buiten
deur naar den erf.
Toen gong den langzamen breejen pas
van den langbeenigen Blaauwc langs m'n
deur. Heel fijntjes rook ik den smoor van z'n
eerste pijp. En als ik 'n paar minuten later
m'n schoenen pakte veur m'n deur. kwam ie
sjuust verom. Lijk 'nen Bteert hingen z'n
broeksgalgen achter 'm aan te slierten,
'n Naauw, dun borstrokske sloot als 'n hand
schoen om z'n knoestigen ribbenkast. Gewas-
schen had ie al gedaan en dus piekten z'n
rosse stekels sjuust zoo fel uit z'nen kop als
de punten uit 'nen kastanjebast. Z'n steenen
mergenpepke stonk over den gang als 'nen
brandenden mesthoop over den akker! Rosse
borstharen krulden lijk 'n vrcugdevuurke bo
ven z'n lage borstrokske uit en hoe lang
ik 'm ook al ken als 'nen gouwen kearel
'k had toch efkea compassie mee z'n
Aantje...! Lieve Kripsaus, dacht ik, zóó om
trent mot er den God-van-'t-Onweer uitzien.
En ik zee: „ge zyt vroeg aan den kuier,
Blaauwe?" „Ja, Dré, we motten onzen tijd
nie verslapen: daar is vandaag nog wel iets
te beleven; witte dat g'oew flanel achterste
voren aan hebt, dat knoopkes zitten op oewen
rug."
„Vrek ja, ik doch al, wat trekt 't onder
de ermen."
„Oew schei zit netjes", zee-t-ie toen en hy
kletste op m'en kalen kop, terwijl ik me
bukte veur m'n schoenen.
Als ik 'n kwartierke later benejen kwam,
veur 't ontbyt, was ik den leste.
,,'k Staai er van complex zooveul tijd has
gij noodig ebt veur oew twelet," zee den
Flelp.
„Mergen, Jaan", antwoorddc-n-lk, want
hum had ik nog nie gezien vandaag: „goed
getukt?"
„As 'nen marmot, Dré! Gij ook?"
En toen, amico, toen klonk 'n bekende stem
daar by den ingank, achter 'n tochtschotje:
„Ahwel, gargon, vertel me 'nen keer, is dat
Ulvenhoutsche uitvaagsel al uit z'n nest?!"
Wij waren er efkes stil van. Ondanks den
„Vlaamschen tongval"..., dèt moest toch Nol
leke Gommers zijn!
„Aja, menier, de Ulvenhoitsche gasten
zaaln aan tafel, zulle!"
Wij mokten daiyk al. op ons nuchtere maag,
•n eigenaardige beurt bij de andere gasten in
de eetzaal.
Maar daar wfts Nolleke.
Allebei z'n knuistekes in de broekzakken,
den buik vooruit, den bolhoed op één oor,
'nen boekee viooltjes in z'n knoopsgat en in
'n wolk van parfum, zoo stond ie, mee 'n...
gekleurd sigaretje in z'nen kop, aan onze
tafel.
En 't eerste wat den Fielp, na 'n min min
achtend zwijgen, zeggen kost. was: „ik staai
complex...!" Vaderlijk bedroefd, hautain, zoo
zagen z'n oogen neer op dat boemel-Nolleke,
wiens schuine hoeike 'n handbridte boven de
tafel uit bolde.
Den Jaan, deur z'n Tonia (en vroeger deur
z'n Kee) 'n heel leven lang strak gehouwen
aan strengende kabeltouwen van fatsoen,
trok zenuwachtig z'n snorreborstëla omlaag,
zette ze dan in de hoogte en vroeg schor:
„hoe hiet ze, Nol?"
„Angeliek," zee Nolleke dapper. Dan gooi-
de-n-ie fier zijnen bolhoed naar z'n ander oor.
rook 'na aan den knoopsgatboekee en deelde
toen manhaftig mede: „ze is wel dertig jaar
jonger dan ik, maar ik denk er stevig over,
om te trouwen!" Roets, den hoed achterover.
„En as guilie véul praat mokt, dan gaai ik
al niemeer verom ook naar Ulvenhout! Gar-
gon! 'Nen dejeuner veur mij, vite! Ik val om
van den honger!"
„Hy begint hier al aardig wortel te schie
ten," zee den Blaauwe zoo langs z'n neus
weg: „maare... Nol, wjj komen op de brui
loft, horre!"
„Daar mot ik nog 'na over denken," peins
de Nolleke. hardop: „Angeliek is van goeie
familie; heur vader was kornèl, gevallen bij
Verdun, in veertifen!"
En hij rookte aan z'n gekleurd sigaretje
lijk 'nen kroonprins, zoo fier!
„Ebt ge hal kennis gemokt mee oew haan-
staande schoonmama, de kernèlsweduwe,
deuzen nacht?" vroeg den Fielp bedroefd.
„Toen den kornèl sneuvelde, was de we
duwe al dood," zee Nol ingewikkeld. „Ik ben
ook 'nen weesjongen, dus Angeliek en mij
staat niks in den weg."
„Wit ze, dat gij zestig zyt?" vroeg den
Jaan.
„Ze schat me negenenveertig," antwoordde
Nolleke droog.
„En gij hebt ze zoo wijs gelaten...?" vroeg
den Jaan.
„Allicht! 'Nen man is zoo jonk as ie z'n
eigen voelt."
Daar was den Lellner mee 't servies veur
den Nol.
„Zet daar maar neer", wees den Fielp op
't tafeltje achter ons...! Nou stond Nolleke...
„complex". Maar hij liet 't nie merken (docht
ie!) en gong breeduit zitten.
Toen zee den Fielp geringschattend en mee
„bedroefde" stem: „ik zou maar 'n slabbeke
veur doen, Nol, handers morst ge hop den
boekee."
„Morst maar." zee Nol.
„Hook smakelijk gebruik," wenschte den
Fielp.
't Wierd 'n leutig ontbijt, waarbij 't gesprek
tusschen Vader Fielp en 't Wonderkind Nol
leke, ruggelings wierd voortgezet.
„Nolleke?"
„Ja. pa?"
„Ebt g'oew tandjes gepoetst?"
„Die heeft ie by z'n Engeliekske laten lig
gen," ze den Blaauwe.
Maar Nolleke was nie kwaad te krijgen!
H(j trok 'n gezicht als 'nen veroverèèr, die
best teugen 'n douwke kon.' En die wel wist,
waar Abram den mosterd haalt!
Maar 's middags, om 'n uur of drie begost
Nol zenuwachtig te worden. Telkens keek ie
op zijnen horloge, veegde 't zweet uit den rand
van zijnen hoed en gong nie meer in op de
bakken van den Blaauwe. We zouden 'n
stukske gaan eten onder den toren, „In Den
Leeren Emmer", 'n vast adreske; maar den
Nol gaf daar gin asem op.
Eindelijk kwam 't hooge woord eruit: „man
nen," zee-t-ie: „kek 'ns! 't Is nie veur 't een
of 't ander, maar ik hem vanmiddag nog 'n
afsprokske mee... mee... eh... Angeliek. Guilie
z(jt eigens ook gterouwd... ge... gewittcr alles
vèn!"
En weer moest den Fielp verklaren, dat ie
„finaal complex" stond.
„Maar waarom!" vond den Blaauwe: „as
't nou toch meenens is, Fielp?!"
„Mee.,.nens...
„Waarom nie? Liefde op 't eerste gezicht,
is toch nie alleen uitgevonden veur Jou,
Fielp?"
„Veur mijn...? vroeg den bakker. „Wat
ebben hlkke en m'n Kee mee zoo'nen honzin
te schaften?"
„Nouja... dee den Blaauwe kleintjes: „ik
heb altjj hooren zeggen, dat gü en Kee verliefd
werden, op den eigensten oogenblik dat guilie
mekaar veur 't eerst zaagt, nou veertig Jaren
gelejen."
„Zóó lank kan 'k nie hontouwen," bromde
den Fielp.
„Das wat anders," treiterde den Blaauwe
deur: „maar daarmee stond toch wegr veur
den zooveulsten keer vast, dat de „wiefde
bwind is, Fiewp." Zoo sprak... den Onweers
god!
Maar w\jer kwam deus schoonheidsbeschou
wing nie, want ineens viel ons op, hoe den
Jaan, mee zijnen ouwe scherpe veldwachtenj-
bllk „iets" op heeterdaad zat te betrappen,
daar wijer den Boulevard op, tusschen de Zon-
dagsdrukte! Ook Nolleke, stil en bleek, zat te
turen, te turen mee 'n ongeloovig gezicht, den
mond open, de oogen groot en vol doffe ver
rassing.
Ik keek denzelfden kant 'ns op, en... allee
was dat...? Ja 't wils, want Nolleke...!
Ook den Fielp begost belang te stellen.
„Eh..., eh..., hik... hik..."
„Staai complex," vulde den Blaauwe aan,
die mee z'n scherpe zwemoogkes al rap de
zaak bekeken had en herkend.
Ik stootte gauw den Jaan aan, beduidde 'm
te zwijgen. Den Fielp knikte langzaam, mee
knipperende, goedkeurende oogen. We zouden
zwijgen, Allemaal.
En in 't stilte van vijf plechtige dramatische
minuten, achter vijf pinten bok wij, kwam daar
veurbij gekuierd: Angéline mee... 'nen soort
van Maurice Chevalier aan den erm. En dat
„Maurice" gin broer of neef was van den Nol
z'n „aanstaande", dat kost 'n kind wel zien!
Nolleke wou opstaan. Gong weer zitten.
Stond nog 'ns op. Zat weer. Waarop den bak
ker 'm vaderlijk-vriendelijk bij den erm pakte
ZONDAG 13 AUGUSTUS 1939.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.40 Causerie: „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Berichten.
10.00 Toespraak: „In de vreugde dezer dagen"
10.30 Nederlands Hervormde Kerkdienst.
11.45 Gramofoonmuziek.
12.00 Filmpraatje.
12.25 Berichten.
12.27 AVRO-Amusements-orkest en soliste.
1.15 Gramofoonmuziek.
1.30 Causerie: „Indische venduties".
1.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Viool en piano.
3.00 Residentie-orkest en solist (In de pauze:
Gramofoonmuziek).
4.35 Reportage.
5.00 Harmoniecorps „P. J. Troelstra" en
Gramofoonmuziek.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportnieuws ANP en tot 6.55 Gramo
foonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
en zee: „Nol, dèèr is „Heeren", in 't hoekske
naast den toog."
Eh... eh... oow...', zee-t-ie: „je... je...
Ja, dan gaai ik maar efkes."
Nol af, langs 'n zijdeur op den achtergrond.
„Da's de schoonste stuip, die 'k hin den Han-
vers mee 'nen Huivenhoutcr meemokte," brul
de den Fielp. „Maar héén dlnk, jongens: zwij
gen! Hij mot heerst hover z'nen strop eenen,
dèn zullen we 'm wel 'ns scheren.
Toen Nolleke verom kwam, zonder den
boekee! was 't 'n ander kaercltje. Rustiger.
Minder bazig. En hy begost mee zijnen koker
te trekken en ons allemaal 'n dure Holland-
sche sigaar te presenteeren.
Dan zee-t-ie „Fielp, dat was toch gin kwaai
gedacht van jou. We moesten dalyk maar 'ns
'n steuvig stukske gaan schransen. Ik geef
vijf flesschen weg om mee te beginnen!"
Na de soep en de tweede flesch stond Nol
leke in den „Lcern Emmer" al weer rap op
tafel en droeg veur :„De Bedroegen Prinses
of Het Kindeke onder De Bedstee."
Hy minde, wierd bemind, viel in zwijm,
duelleerde, zegevierde, wierd verslagen en
wiegde 't kindeke zoo zacht aan z'n trouwe
moederborst, da'k docht te bezwijken.
Den Blaauwe zee toen: „ik staat complex".
Den Fielp: „ge aalt me de woorden huit den
mond."
We misten de leste bus, want 't plazier
bloeide los als een veld vol klaprozen. Maar
van Ulvenhout naar den Luikschen Water
expositie is 'n heele reis op-en-neer, waar of
nie?
En Nolleke vertelt overal rond dat „ze 'm
wilden schaken daar in... eh... Luik. maar
aan humem gin sjans! Leve de vrijheid!"
Nou, dat bietje leut lèten wij 'm...!
Maar 'n bruiloft mot ie geven hebben we
besloten. Al is er dan gin bruid by, als we
maar leut hebben!
Als die bruiloft ooit gehouwen wordt, hoort
ge 'r wel over!
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker,
en als alty gin horke minder van oewen
t. a. v.
DRÊ
7.05 Schuldig of Onschuldig?
7.30 Sylvia en solist.
8.00 Berichten ANP, radiojournaal, mede-
deelingen.
8.20 Gramofoonmuziek.
9.05 Radiotooneel en het Renova-Septet.
11.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
11.30—12.00 AVRO-Dance Band.
Hilversum n. 301.5 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 12.15 KRO. 5.00
NCRV. 7.45—11.30 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gewijde muziek (gr.pl.).
9.50 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Christ. Gemengde Zangvereeni-
ging „Excelsior" en gramofoonmuziek.
12.15 Berichten, hierna causerie „Het moet
komen van binnenuit".
12.35 Gramofoonmuziek.
1.00 Boekbespreking.
I.20 John Kristel's Troubadours.
2.00 Gramofoonmuziek.
3.30 Haarlemsche Orkestvereeniging en so
liste.
4.30 Ziekenhalfuur.
4.555.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna Ge
wijde muziek (gr.pl.).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, medcdeelingen.
8.15 John Kristel's Troubadours.
8,45 Gramofoonmuziek.
9.05 Vervolg concert.
9.35 Inleiding volgende uitzending.
9.45 3de acte van de opera „Turandot"
(Gr.pl.).
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.30 Esperantolezing.
Mijn eigendom
terug!
De Fransche rugslagzwemster mad. Be
lioux, die den laatsten tijd veel van zid
doet spreken.
MAANDAG 14 AUGUSTUS 1939.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
Algemeen programma, verzorgd door
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek. (Om 8.16 Berichten)
10.00 Morgenwijding.
10.20 Zang en piano.
10.50 Declamatie.
11.10 Gramofoonmuziek.
11.30 Esmeralda (opn.).
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 Berichten.
12.17 VARA-orkest.
I.15—1.45 Gramofoonmuziek.
2.00 Cello en piano.
2.30 Declamatie.
3.00 Fanta. a (opn.).
3.30 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
6.00 Orgelspel.
6.306.55 Gramofoonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Gramofoonmuziek.
7.10 Causerie: „De wondere geheimen va»
onze torenklokken".
7.39 Viool en piano.
8.00 Herhaling SOS-berichten.
8.03 Berichten ANP.
8.15 VARA-orket,
8.45 Declamatie.
9.00 VARA-orkest.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten ANP.
10.10 Zang en orgel.
10.30 Pianovoordracht.
II.0012.00 Dansmuziek (gr.pl.)t
Hilversum II. 301.5 m.
NCRV-UltzeiwJlng.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek. (9.30 945
Gelukwenschcn).
10.30 Morgendien.it.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Amsterdamsch Salonorkest en gramo»
foonmuziek. 12.0012.15 Berichten).
I.30 Quatre mains en gramofoonmuziek.
2.20 Gramofoonmuziek.
3.00 Causerie over Kamerplanten.
3.40 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Voor de kinderen.
6.15 Het Haagsch trio. (Om 6.25 Beri.).
7.00 Berichten.
7.15 Gramofoonmuziek.
7.407.55 Causerie: „Wat wil de Calvinisjj
ache Studentenbeweging?"
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-ber.
8.15 NCRV-Harmonie-orkest en gramofoon
muziek (9.009.30 Causerie „Johannes er
Patnios").
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Zang met pianobegeleiding en gramo
foonmuziek.
II.15 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
FEUILLETON.
Naar het Amerikaanscb van
Morgan S. Roscue
31.
Zoo snel mogelijk en zonder eenig geluid te
maken aanvaardde hy den terugtocht naar
beneden. Toen hy by de trap was. hoorde hy
voetstappen in de kamer achter hem. Doode-
ïyk verschrikt tastte hy naar den deurknop
van de achterslaapkamer. De pensionhoud
ster had hem gezegd, dat die niet bewoond
was. Als ze die in vredesnaam maar niet op
het laatste nippertje had verhuurd en de deur
was n'.et afgesloten!
Zyn vingers probeerden den knop en voor
zichtig opende hy de deur. Met een zacht ge
piep lukte het. Onuitsprekeiyk dankbaar
gleed O'Mallcy de kamer binnen, juist toen
Mc Girk de deur van de zyne opende en de
gang inkwam.
O'Malley hield don auom in. Hy hoorde Mc
Girk zyn deur sluiten en de voetstappen van
zyn medebewoner in zyn richting komen.
Maar hy had geen sleutel in Mc Girks deur
hooren omdraaien.
Onbeweoglyk en op zyn hoede luisterde hy
toen Mc. Glrck de twee treppen naar beneden
afliep. Niet voordat het dichtslaan van de
voordeur naar boven klonk, sloop hy uit z(in
schuilplaats te voorschyn. Maar nu liep hij
minder voorzichtig de gang door. probeerde
Mc Girks deur cn slipte naar binnen. Mc
Girk had zyn licht niet uitgedaan. In een
oogwenk had O'Malley het vloeiblad opgeno
men en het papier, dat M' Girk met zooveel
aandacht bestudeerd had, er onderuit getrok
ken.
Het was een gewone getypte brief van een
regel of \ie.r en onderaan "de medeeeling be
vond zich weer. zooals O'Mallcy half ver
wacht had, een bekende groene inktvlek...
HOOFDSTUK XVI.
„Wat u vindt is best
De mededceling, die onderteekend was met
de merkwaardige groene inktvlek, was gelyk
gezegd, slechts kort. O'Malley las die en
nam het potlood op, dat Mc Girk zooeven
had neergelegd.
De laatste letter van het eerste woord, het
eerste van het tweede ,de tweede van het
derde, de eerste van het vierde enzoovoort.
was door Mc Girk reeds dun onderstreept
voor zijn eigen gemak.
O'Malley dook een oude enveloppe uit zijn
zak op cn schreef er snel de onderstreepte
letters op. Verbysterd staarde hy een oogen
blik naar het resultaat, controleerde ze daar
na nog eens zorgvuldig met de onderstreepte
letters in den ongineelen brief, maar de zin
van de mededceling werd er niet begrypciy-
kcr door.
Hy staarde nog van hot eenc papier naar
hot andere, toen een doffe slag van de voor
deur hem tot snel handelen noopte. Hij stopte
de enveloppe in zyn zak, schoof Mc Girks
brief weer onder het vloeiblad, deponeerde
het potlood waar Mc Girk het had neerge
legd en was met een paar stappen by de
deur. Het was van het grootste belang deze
onmtddeliyk te openen cn weer te sluiten,
want het lichtschijnsel dat door de opening
viel zou waarschynlyk tot beneden in de hall
doorschemeren.
Hy opende de deur net ver genoeg om er
door te kunnen en sloot haar direct weer.
Een fractie van een seconde hield h|j de hand
op den knop. luisterend naar de naderende
voetstappen en overleggend wat hem nu ver
der te doen stond. Aan het bonzen van Mc
GLks voetstappen hoorde hy dat de man de
eerste trap was opgegaan en nu de gang op
de eerste verdieping Inkwam.
O'Mallcy was volkomen kalm. Hy besefte
dat het te riskant was om zich in de slaap
kamer van daarstraks te verbergen. Hy kon
niet vlug en zacht genoeg wegkomen en als
hy op zyn teenen naar die deur liep. zou Mc
Girk al halverwege de tweede trap zijn. Wan
neer de ander zoo dichtby was, zou het min
ste gekraak van de slaapkamerdeur hem ver
raden. want Mc Girk wist natuurlyk even
goed als hijzelf, dat de kamer onbewoond
was. En als hy een schuldig geweten had,
waarop alles immers wees, zou hy zeker op
onderzoek uitgaan.
Naar Mc Girks kamer terugkeeren kwam
hcelemaal niet in aanmerking. En de slaap
kamer aan den voorkant was bewoond, daar
kon hy ook niet binnengaan. Er bleef maar
één mogeiykhcid en na een ondeelbaar mo
ment van aarzeling greep O'Malley die aan.
Op zyn teenen sloop hy de derde trap op.
één hand op de leuning, de andere tegen den
muur om hem te leiden. De tweede trede
kraakte een beetje, maar het geluid van Mc
Girks voetstappen overstemde dat.
Hy was tweederde van de trap op. toen
Mc Girk de gang bereikt had. Het drong tot
hem door, dat de man nu vlak by hem was.
O'Malley liet zich op zyn handen en knieën
neer en bleef doodstil op de trap liggen, zyn
Jas over zyn hoofd getrokken. Direct zou Mc
Girk zyn deur openen en dan zou een heldere
lichtstreep op de trap vallen. Als hy zich nu
in 's hemelsnaam maar niet omkeerde, wan
neer hy zyn deur weer dicht deed!
Nu viel het lichtschynsel over zyn hoofd.
Hy bleef onbcweegiyk liggen, hoofd ep han
den verborgen. En even plotseling als het
gekomen was. verdween het licht. Mc Girks
deur ging dicht en duisternis omhulde weer
de trap waar O'Malley lag.
Zich met de grootste voorzichtigheid bewe
gend draaide hy zich om en bleef op de trede
zitten wachten. Een moment was de ge
dacht hem door het hoofd geflitst om Mc
Girk te vertellen, wat hij wist en hem zoo
een bekentenis te ontlokken, wie de schrij
ver van de brieven was, maar by nadere over
denking leek hem dit toch ccn volmaakte
dwaasheid: het was oneindig veel beter, dat
Mc Girk hem mijlen ver veronderstelde.
O'Malley's positie op de trap was allesbe
halve veilig, want eer. van de huurders van
de bovenste verdieping kon best naar be
neden komen en dan over hem vallen. Aan
den anderen kant, al was Mc Girk nog in
z.ijn kamer bezig, hij maakte weinig geluid.
En als O'Malley die krakende trap afkwam
en Mc Girk hoorde hem, zou het heel ge
woon zyn als de man, die vermoedeiyk de
andere huurders kende, zyn hoofd om den
hoek van de deur stak om te zien wie het
was. zelfs als hy niet op zijn hoede was voor
menschen. die belang mochten stellen in zyn
doen en laten. Dus bleef O'Malley waar hy
was.
Na een minuut of tien verdween het licht
schynsel door het sleutelgat plotseling.
O'Malley hoorde het piepen van protestee-
rende bedvecren en. heel zwak. een tevreden
gegrom. En nu begon hg heel behoedzaam
zyn afdaling.
De tweede trede kraakte weer vervaariyk
cn hij versteende even tot roerloosheid. Maar
er kwam geen geluid uit Mc Girks kamer.
Na een oogenblik hervatte O'Malley zyn
tocht naar beneden. Als een schaduw gleed
hy langs de riskante deur en bereikte de
tweede trap. Langzaam zich bewegend en
iedere trede onderzoekend voor hy zyn ge
wicht er op zette, zette hy zijn reis naar zyn
eigen verdieping voort Hij had nog maar
net de deur bereikt, toen hy de voordeur
hoorde dichtslaan.
In plotselinge nieuwsgierigheid sloop O'Mal-
door zyn deur en bleef daar achter staan
luisteren. Voetstappen kwamen de eerste
trap op en passeerden zyn deur. Ze gingen
verder naar de twee étage en kwamen op
de gang boven. O'Malley opende zijn deur om
beter te kunnen hooren.
Verder gingen de voetstappen en daarna
hoorde de Ier ze op de derde trap. Daar w#
dus geen gevaar by! Met een voldaan gegri»
nik ddfcd hij zijn deur dicht, veegde het zwei
van zijn gezicht en stak het gas aan. Daan*
ging hij met een zucht van ontspanning er
zijn bed zitten.
Hy nam de enveloppe uit zyn zak, waan
hij de mededeeling in code overgeschrewÉ
had. Voor een oningewijde viel het niet p
makkeiyk een touw er aan vast te knoopM
De aaneengerijdc letters, door Mc Girk H
den oorspronkeiyken brief onderstreept, p
ven het volgende beeld:
Taxizevcnhuntaschhuis.
O'Malley probeerde ze in woorden te ve
deelen, maar het beste wat hy ervan wist
maken, muntte nog niet bepaald uit dol
duidelijkheid:
Taxi zeven hun tasch huls.
Na een poosje op dit resultaat gestaard üf
hebben, mompelde hy kwaadaardig: „Het K'
zoo helder als koffiedik!"
Hy bestudeerde de geheimzinnige bood
schap nog een tydlang opnieuw, trachtte nof
een andere mogelijkheid te vinden, maar ij
kwam niet veel verder. O'Malley meende brt
te moeten toeschryven aan het feit. dat M
moe waa en hoopte morgen meer succes
zullen hebben. Dus stopte hy de enveloppé
weer weg, pakte zijn koffer gcdcelteiyk uit a
ging naar bed.
Hy werd wakker doordat het negermeiijé
aan zyn deur klopte.
Hy stond op en opende de deur om has*
uit te hooren.
Neemt u mij niet kwaiyk, meneer, matf
wilt u geen ontbyt? begon ze.
Lieve deugd, mompelde O'Malley, zacht
sprekend. Hoe laat is het al?
Bijna half tien meneer.
Alle heeren zyn zeker al weg?
Ja, meneer, allemaal.
Die twee boven ook al?
Het meisje grijnslachte cn liet haar blin
kende witte tanden zien.
Wordt vervolgt
