inj
>g
De Brabantsche Briet
RADIO
van Dré
Sch Mcie^iifüe
yelijketiti
Kiespijn
Nee'nAKKERTJE
aterdag 9 December 1939
Vierde blad
geval
g, waa
en de $.mico,
ZWJ
te Sch
ze zaak
ïrgemeej
den op
Ulvenhout, 7 Dec. 1939.
Fluitend trok ik Za-
erdag nadenmiddag
nasleep Jaar huis. 'Nen dro-
de haren, feilen Noordoos-
B. te S<Fr st°nd hoog aan de
É^cht; 'n beweeglijk
olkenspul, gesierd
mee gouwen ran-
lltie"teSlen van de av°ndzon.
Zaterdagsche
reef gestaag achter
kaal geboomt De
regels, proper gere-
IIISOOB- e,K' Cn bla"k
P n roogd onder den
.aa^lhnd. zagen er uit of
00K eurt hadden g'ad.
op* En als ik kwam onder Ulvenhout, dan lag
g genra|e ruat Van den komenden Zondag zacht te
hceds hanzen onder de vroege avondzon, die nou
cjan wegschool achter de donkere wolken-
verklarhodders wegdrijvend naar 't Belze.
te C stil lag de rust van den Zaterdagschen na-
piddag te gloren over de ondergeloopen vel-
alles reien bezijen den steenweg; 't hooge water fijn
le er niferimpeld onder den zonnebries.
•en. Zachtekes fluitend, sissend over den kou-
n het wen punt van m'n tong, trok ik plazierig deur
Zaterdieën rossen Adventmiddag, waarover ge-
oog te lloeid lag 't goud uit de wegzinkende zon,
ed dirlaar in 't lage hout tusschen de boomen.
ich ben Uonker spiegelde den boschkant in 't glan-
k te brfende meer, eindeloos en verlaten onder 'n
deeld, (jtilte, die kil opsteeg uit 't hooge water,
is niet ..Vort, Blek!" En mijnen goeien beest daar
kletspnder den wa&el Saf n°g 'nen lesten snuk
in 't tuig en den leegen groentenwagel z'n
ikkerend lawijt roffelde hard op de stille
tlmte rondom.
Als we den erf opreeën, dan was den les-
:n klont zonnevuur deur den einder gesmol-
:n. D'n hemel was nou éénen donker-peerl-
oeren glorie, die zacht over de waereld
ilonk.
De raamkes van 't stalleke en 't wagel-
vjciioep blonken fel als blik, zoo stond 't leste
den da^ zilverig te schampen over den
buiten. Maar den doom van den avond
inmbegost te wemelen van den donkerenden
•architehemel, waarin 't matte licht verschoot ach-
artij aafcer jagend wolkenzwart, dat hier of daar
Wijdweg, opstoof uit den komenden nacht.
>se vo< De kiepen waren op stok. In 't stalleke,
van rtvaar ik m'n leege manden en bennen tastte,
en velaar liep ik teugen den duister aan. 't Rook
fen zoeèr naar de eerde van 'nen stapel leege eer-
De stilte kost ge hier kneeën in
niet oew vuisten.
„Opa!"
og o\i „Ha! Dré!"
anstaaa „'Nen goeien Zaterdag gemokt?"
heeft g „Oem. Jawel, jawel, jonk."
„Oemjawel, zee-t-ie," grinnikte Dré m:
in zj,.ge brengt niks anders mee verom dan 'n
is oëhalve mand winterpeeën en 'n paar koppel
van fciers!"
de o ..De prijzen, Dréke! De prijzen
ïltelijk< Dan ree den Dré den wagel in 't schoep,
ider zi. Dichter was onderwijle den duister geval
len. Den gelen rechthoek van ons raam lichtte
op den donkeren erf. „Ziezoo," zee mijn
baaske plazierig: „die" (dat sloeg op den
1 wagel) „hebben we mergen nie noodig, opa!"
Hy rook naar den zeep. Z'nen frisschen toet
blonk van 't scheermes. Z'n zwarte haar glom
'eedt licht van de raam- Recht als 'n kèèrs,
^vierkant in de schouwers, frisch en fors
armonistond ie daar, donker teugen 't lampelicht dat
leer Jden erf op scheen.
ring gt „Al Zaterdag gehouwen?" lichtte-n-ik.
,,'k Heb de gansche week van m'n vel ge-
gaf ie ten antwoord en efkes be-
dezewoog z'n lenige lichaam in 'n rilling van
Jarjgenot. Toen pak-n-ie me bij mijnen schouwer,
mg eejdron£ me over den durpel van den huis en
huis pjfluisterde komiek: „we krijgen vandaag van
heetiTrul boerenkool mee 'nen meter worst en
ij zonde
er, de
avon
erd h(
ital ui
e wij 2
i zekf
laatst
wer
en; d
wordt,
»r ee
d h(
ïn va
etitelc
wij
opvoi
ui
FEUILLETON
door
MONICA
HART
oewen Zaterdagschen borrel staat al vol,
Dré I!"
Ik voelde den steuvigen greep van z'nen
harden, gespierden klavier in m'nen schou
wer en 't dee me deugd van m'nen fermen
compagnon
„Waar is den Eeker?"
„In de kuip," zee Dré III: „maar hij zal
onderhand wel gereed zijn." Dan, luid roe
pend naar 't achterhuis: „Allee, Eeker, op
schieten! Die roestplekken (de sproeten)
gaan er toch niet af!"
„Ja, ik ben gereed," riep den Eeker verom
en we hoorden, hoe ie z'n vuilgoed in de kuip
stampte mee de waschplank.
,,'t Hee mee 's Zaterdags a'maal wa-d-in",
foeterde Trui, die daar mee 'nen rooien kop
in den wasem stond die opkrulde uit de pan
mee boerenkool dien z'aan 't stampen was.
i „Goeien ontvangst, Dré?"
„Nie te klagen. Trui, santé!" Ik dronk 'ns
j van den bon-el, die al naast m'n bord stond
en efkes brandde den honger in m'nen maag
kuil. Vooral, als m'n oog getrokken wierd
naar 't midden van de witgeschuurde tafel,
waar den worst, 'nen pols dik, berstens deur
't hobbelige vel, te glanzen lag in z'n peer-
lend vet, daar in de emaille holte van den
potdeksel, die omgekeerd op tafel lag.
„Goei maal, Trui," pruimde-n-ik.„nou mee
dieën kou!"
„Doch ik ook zoo, ja! schuif maar rap aan.
Eékerrü!"
Daar kwam ie. Gespoord en gelèèrsd. Z'n
rosse pinhaar nat geplakt over zijnen muize-
kop. Hij liep stijf van de kou. Z'n rappe
eeker-oogskes schichtten van de plattebuis
naar de tafel, van den boerenkool naar den
worst en handenwrijvend zee-t-ie: „navond
Baas."
„Hah! Den Eeker! Trek, jonk?"
„Ikke wel." gichelde-n-ie en mee z'n vrinde-
lijkste gezicht bekeek ie den bruinglanzenden
worst en ik zag hoe z'n oogen 'm in vieren
deelden.
Dan keken de kleine mannen malkaar 'ns
aan; me dunkt ik zag 'n knipoogske van den
een naar den ander schieten. Die twee voer
den iets in 't schild!
Eindelijk kwam de groote pan smorend,
dampend op tafel en ook Trui kost gaan
zitten.
„Nuuws in stad, Dré?" vroeg Trui en
onderwijl sloeg ze 'r kruiske.
„Ge mot de complimenten hebben van
Nuuwsgierig keek ze me aan. Ze vindt 't
altijd plazierig als er in de „groote" stad 'ns
iemand is, die om heur denkt!
„Nou? Van? Van wie?"
„Vanalle, hoe hiet diën mensch nou
toch? Anders kan 'k 'm honderd keeren noe
men?"
„Sinterklaas!" riep Dré III, ondertus-
schen 'nen brok worst van z'n vurk bijtend.
Mee m'nen vurk wijzende naar den Dré, zee
ik, net of me 'n licht was opgegaan: „Sjuust!
Dré!"
„Leuk," zee Trui, 'n woord dat ze nooit
gebruikt.
„Hoe was 't mee 'm?" vroeg den Dré toen.
„Matig," zee ik seerjeus: „matigskes! In
z'nen rooien pelerien stond nen ruiten lap, de
toppen van z'n handschoenen waren deur en
zijnen mijter was 'm te groot geworden, zakte
over z'n ooren. Neeë, hij zag er nie veurdee-
lig uit!"
„En assiepan?" vroeg den Dré.
„Z'nen knecht hee-t-ie gedaan gegeven,"
zee ik: „die stempelt nou."
Den Eeker lee haastig zijnen vurk neer en
hield zijnen buik vast. Dat wil zeggen: hij
hield z'n handen op de plek, waar omtrent
zijnen buik moest zitten.
Dré III beet van 't lachen wat onhandig
in den worst en 't vet druppelde over z'n
gladde kin.
Trui lachte zuurzoet en zee: „gij hebt wel
'n aardig smoesje aan oew gewitwel hangen,
om deus jaar van den Sinterklaas af te
komen; vinde 't eigens ook nie
Zoo, amico, verliep ons Zaterdagsche maal,
dat we altijd wat meer op ons gemak ge
bruiken. Op 't end kwam den Fielp nog even
binnen. Mee den Zondagschen krentenmik.
Die krggen z'n klanten altij uit 't tweede bak
sel, dan is den mik lekker versch op Zondag,
Kraakhelder, in 'n hard gesteven en ge
streken wit bakkersjaske, den kop strak en
glimmend geschoren, 'nen bolhoed op, zoo
komt den bakker op Zaterdagavond bij z'n
klanten.
Mee hum komt overal den Zondag binnen!
Daarveur alleen zou-d-oew eigen op zijnen
wekelijkschen krentenmik vast abonneeren!
Z'n Zondagsche sigaar rook goed. „Boeren-
kookda's kostje vandaag!" zee-t-ie en
onderwijl lag ie 't brood in den trommel in
de kost. „wy gaan mergen haan den herten
soep," klasjeneerde-nie wijer: „eel onzen uis
ma
lettê Sroc'
it alschil
ff een 1
En. voor
Het heple huis was met klimop begroeid;
het had een schuin dak en een paar hooge
schoorsteenen, en lag in een hoekje van een
reusachtigen moestuin. Een bloementuin was
Alleei er nlet' maar wel waren hier en daar een
paar rozenstruiken, als roode plekken in het
groen, terwijl op ongeregelde afstanden ver
schillende andere sierplanten stonden. Op
heeten zomermiddag was het een lust
voor de oogen. - Op enkele kilometers afstand
verhief zich de torenspits van het Gatemin-
ster klooster.
Ze gingen een vriendelijke, koele, ouder-
wetsche kamer binnen. De zoldering was zoo
ot he laag, dat iemand van meer dan middel-
in ihe matige lengte kans liep zijn hoofd te stoo-
ten, en aan het andere eind van de kamer
was een antieke schouw. Aan de wanden
hingen goede prenten en boven de schoor-
Glab steen hing een groote jachthoorn.
in.
r le;
rd of
phas
G. X
A. i
il. G
15 tt
da*
Ik vind dit toch zoo'n aardige kamer,
zei de tijdelijke bewoonster, terwijl ze haar
hoed afzette. Halfont merkte het ongedwon-
gene van deze beweging en het deed hem
goed en stelde hem op zijn gemak.
Ja, zei hij, en het is een goede omge
ving voor zijn bewoonster. U moest uzelf
eigenlijk eens in deze omlijsting schilderen.
Ze keek hem verbaasd aan en glimlachte.
Halfont's gezegden hadden een ietwat
ruige oprechtheid, waardoor ze nooit ba
naal klonken.
Dat is een groote opdracht, lachte ze.
Waar zou mijn broer wel zitten? Als hg
thuis was zouden we hem wel boven hooren.
Op dit oogenblik ging de deur open
kwam de boerin met een blad binnen. Ze
scheen een beetje verbaasd Halfont hier te
zien.
Hoe gaat het er mee, vroeg hij, toen
zij elkaar een hand gaven. U behoeft ook
niet bang te zijn, dat het bij u 's zomers
ruukt naar den snert, 'k Ben er den gos-
ganschen dag ongerig van!"
,Pik 'n bordeke boerenkool mee, Fielp,"
noodigde ik 'm uit.
„Kost ik wel hevekes doen," vond ie: ,,'k
heb vandaag gin tijd g'ad om te heten!"
Meteen vrong ie z'n driehonderd pond gewicht
tusschen ons in en gaf 'm katoen.
„Ja," zee-t-ie toen, na drie, vier happen:
„da's zo'n houwe gewoonte bij hons thuis,"
hap „hop Sinterklaaszondag" hap
„snert!" Hap.
Ge wit, amico, den Fielp, is altij Sinterklaas
op Ulvenhout. 'Nen anderen kijken wij nie
aan. Ook aan 'nen Sinterklaas gerokt ge ge
wendVan 't jaar sloeg ie zijnen troon
op in de school. En 't schijnt, dat onzen Sint
speciaal na 'n bord of drie, vier snert, *t best
in conditie is, om 't kleine grut onder druk
te krijgen!
„Waar mokt Kee 'm van?" vroeg Trui:
„van runds of van verkens?"
„Wa mgn betreft. Trui" hap „hik eb
'm liever van de koei, Kee lopt meer"
hap „mee 'n paar verkenspooten weg"
hap „maar heerlijk his heerlgk: van 't
verken" hap „his ie toch hok" hap
„sojemekajer, da's 'nen goeien stamppot"
hap „maar 'k zeg, van 't verken his
den snert toch hok best." Hap.
„Dus," lachte-n-ik: „gij krijgt alleen op
tafel, Fielp, wat Kee geren lust?"
Hap. „Gij nie soms?" hap ant-
woordde-n-ie brutaal.
Toen begost Trui zóó te lachen, da'k docht:
„ik gaai er 'ns opletten. Maar 'k zal 't moei
lijk gewaar worden, amico, want lk hou van
alles!
Als den Fielp vertrokken was, hij pikte
eerst nog 'nen goudrenet met ons mee, 'n
ding als twee vuisten zoo groot, dan gongen
de twee kleine mannen ook op klavetter.
Naar stad! Ja. dat knipoogskeZe
gongen natuurlijk Sinterklaas spreken. Maar
tóch, ik vond, daar stak iets meer ach
ter
Nou, da's Dinsdagavond ook uitgekomen!
Wat laat, wij hadden allemaal onzen
Sinterklaas te pakken, wierd er zenuw
achtig gegicheld op den erf. Den Dré en den
Eeker keken malkaar mee groote oogen aan.
En in die oogen stond iets meer dan dood
gewone nuuwsgierigheid. Maar watte per-
ciesik wist 't nie.
Dan gebons op de deur. Daarna wierd er
hard weggeloopen. Me docht ik hoorde ge
rinkel van twee fietsen!
Ennedie daar wegliepen, nou, dat
waren gin manskearels! De stappen waren
daarveur te locht en te kort.
Den Dré vloag op, gooide de deur los en
veur ie omkeek naar 't pakske, dat daar veur
den drempel lag, spiedde-n-ie scherp den erf
af. Dan 'nen sprong, n'en ren deur den inrjj...
„Eeker, pak dat pakske 'ns op," zee Trui:
„dan kan die deur dicht, ik voel 't langs m'n
beenen."
Maar daar kwam den Dré al verom. 'n
Bietje bleek, vond ik.
,,'t Is veur jou," zee den Eeker en hg gaf
't pakske aan den Dré. Toen kreeg ie 'n
kleur. Karjuu, docht ik, is den bliksem nog
steeds stillekes aan 't vrijen mee dat blonde
Fientje uit de stadZenuwachtig plukte-
n-ie 't paketje open en daar kwom uit: 'nen
pracht van 'nen leeren sigarenkoker en 'nen
peerlmoeren aansteker, ge wit wel, zoo'n
„onthouwerke" dat oe er altij aan herinnert
om oew lucifers bfl oe te. steken!
Maar in ieder geval: twee manjefieke
cadeaux! Dieën koker...! Sodepin, 'n pracht
stuk. 'n Bietje stil, 'n bietje gespannen zaten
we daar rond de tafel. En midden in die
stilte zee Trui toen ineens: „da was ook mijn
eerste cadeauke aan jou, Dré, zo'nen sigaren
koker!"
Dré n kreeg weer 'n kleur. Want die ouwe
Trui lag daar zoo echt op héér „onschuldige"
manier, den toestand open en bloot!
Den Eeker zat maar mee den aansteker te
te knippen. Open, dicht. Open. dicht. „Ge
moert 'm nie horre," zei Dré III. „Kan ie
wel teugen," zee den sproetenkoning, die van
alles op de hoogte moest zijn. 'n Versje was
er ook bg. Geschreven mee 'n fijn meiskes-
pootje, op 'n peers veileke luxueus pampier,
waarin gestempeld, zonder inkt, 'n weelderig
gekrulde F. 'n Paar regeltjes heb ik ont
houwen:
„...En Sint die dacht, zoo'n lieve vent,
Zoo'n smakelgke rooker,
Die krijgt, omdat ik van hem hou,
Een knappen, leeren koker!
Zoo'n leeren koker, beste Dré,
Is makkelijk, die dient je.
En dat je 'm lang gebruiken moog',
Wenscht hartelijkje
Sinterklaas!
„Dat rg'mt nie," zee Trui.
„En of!" zee ik! „Of 't rijmt!"
Toen hebben we allemaal maar 'n hartelijk
gelachen. Vooral diën Eeker, dieën stillen
smellap, die veur zijnen patroon deur 't vuur
gaat, die had 'n plazier, 'n leut dat z'n ratte-
PROGRAMMA
ZONDAG 10 DKCEIMBER 1939.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.15 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.15 Gramofoonmuziek.
12.15 Causerie: „Boerinnenbonden en haar
taak".
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Boekbepreking.
I.20 KRO-orkest.
2.00 Vragenbeantwoording.
2.45 Gramofoonmuziek.
3.00 Het Pozniak-trio. (3.203.30 Gramo
foonmuziek).
4.00 Gramofoonmuziek.
4.15 Ziekenlof.
4.55 Gramofoonmuziek.
5.00 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna:
Christ. Zangvereeniging „De lofstem" en
gramofoonmuziek.
7.05 Gewijde muziek, (gr.pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Vroolijk programma.
9.00 Gramofoonmuziek.
9.45 Radiotooneel.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.15 Esperantonieuws.
Hilversum H. 301.5 m.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VPRO. 5.30
VARA. 6.30 VPRO. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.35 Gramofoonmuziek.
9.45 Causerie „Van Staat en Maatschappij".
10.00 Berichten.
10.01 Residentie-orkest en soilst.
10.40 Declamatie en gramofoonmuziek.
11.00 VARA-Meisjeskoor „De Krekels".
11.30 Het Rosian-orkest.
12.00 Cyclus: „Onze Weermacht".
12.25 Mannenkoor van de Gemeente-Telefoon
Amsterdam.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 AVRO-Amusementsorkest.
1.25 Declamatie.
1.34 Causerie: „Een gesproken mailbrief".
1.50 Reportage voetbalwedstrijd.
3.45 Gramofoonmuziek.
4.00 Boekbespreking.
4.30 AVRO-Dansorkest.
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Sportpraatje.
6.25 Sportnieuws ANP.
6.30 Boekbespreking.
kopke rood wierd deur de „roestplekken"
heenen!
Maar genogt!
Als de kleine mannen op stap waren, dan
was 't mijn Zaterdagsche beurt en daarné. ben
'k, half op z'n Zondagsch, gestapt naar den
Guust om er mijnen baard af te laten doen.
Da's altij 'n gezellig uurke, dat Zaterdag-
avonduurke in den Guust zijnen „selon". We
weten van malkaar zoo omtrent wel, wan
neer we daar zijn en dan mee 'n mopke op
den Guust zijnen radio gaan er de baarden
onder veul plazier en mee muziek ten gronde.
En als ik dan verom thuiskom en ook Trui
in de kuip is gewist, dan staat den huis in
den blinkenden Zondag ènin de smeuïge
geuren van den soeppot, die al te trekken
staat. Zo'nen Zaterdag, amico, da's, da's allee,
ik moest 'm 'ns beschrijven. Ge wit er nou
'n heel klein bietje van.
Veul groeten van Trui, Dré m, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
leeg staat. De menschen weten wel, dat ze
het hier goed hebben!
U is wel vriendelgk, antwoordde zij.
En hoe gaat het met uw vader? Ik heb hem
een heelen tijd niet gezien.
O, hem gaat het heel goed, zooals trou
wens met ons allemaal. Net als met uw hooi
oogst, voorzoover ik oordeelen kan naar wat
ik er in het voorbijgaan van gezien heb.
Ja, we hebben dit jaar niet te klagen.
Maar we moeten dan ook de oogst van ver
leden jaar maar heelemaal vergeten. Tus
schen twee haakjes, juffrouw, ik moest u
zeggen, dat meneer Ingatrew wel niet voor
het avondeten naar huis zou komen; hij is
op de fiets uitgegaan.
Paul en ik storen ons niet veel aan
regels, meneer Halfont, zei het meisje, nadat
de hospita de kamer verlaten had. We
gaan allebei onzen eigen weg en zien elkaar
vaak niet anders dan aan tafel. Maar het
gaat heel goed.
Dat is dan maar gelukkig, was het
antwoord.
Gewoonlgk willen andere menschen je
altijd laten doen wat zij willen.
Het gesprek ging als het ware vanzelf en
ongedwongen verder en onbewust vormde
hg zich langzamerhand een oordeel over
haar.
Neemt u mij niet kwalijk, juffrouw In
gatrew, maar ik heb heelemaal vergeten
op den tijd te letten en ik had gehoopt dat
uw broer nog thuis zou komen, zoodat lk
ook met hem nog kennis zou kunnen maken.
Maar dat zult u toch nog wel eens
doen? kwam het antwoord. Als u hier
in de buurt komt, zullen -we u met genoegen
ontvangenals we thuis zijn. En bij zulk
weer gebeurt dat niet vaker dan noodzake
lijk is. Tot ziens! En wat ernstiger voegde
ze er aan toe: En nog hartelijk bedankt 1
Halfont mompelde iets, waarvan hij wel
wist dat het absoluut niets met de zaak te
maken had en dat waarschijnlijk een idiotig-
heid was. Toen zei hij:
Als u het goed vindt, zal ik mijn zusters
vragen u eens op te zoeken.
Natuurlijk vind ik dat goed, ik zou het
zelfs heel aardig en vriendelijk van hen vin
den.
Op weg naar huis vroeg Halfont zich af,
of hg niet meer belooft had dan hij kon be
werken. De verhouding met zijn familie was
niet zoo bijster vriendschappelijk en het viel
dan ook zeer te betwijfelen of de vrouwelijke
leden bereid zouden zijn kennis te maken
met een vreemd meisje zonder dat iemand
anders dan hij voor haar instond. En als zij
er niet toe te bewegen waren, zou dat zijn
eigen verhouding zeer bemoeilijken; hij
dacht er namelijk niet over deze nieuwe ken
nis uit het oog te verliezen. Ja, hg wilde wel
dat hij die belofte niet gedaan had!
HOOFDSTUK HL
De bewoners van Halfont.
Het was een vroolijke kamer zonder iets
van het sombere, dat onmiddellijk bg den
bezoeker de gedachte aan boekenwormen
doet opkomen. De kamer was in licht noten
hout uitgevoerd en alles wees erop, dat de
eigenaar van Halfont van lichte kleuren en
vroolijkheid hield, want zelfs de oude boeken
waren op planken achteraf geplaatst en op
het eerste gezicht zag men niets anders
dan kleurige banden. De kamer werd nog
vroolijker gemaakt door het groote venster,
dat openstond, en dat uitzicht gaf op een
schitterend panorama van golvende velden,
terwijl de horizon door enkele hooge duinen
afgesloten werd. In deze kamer bracht de
eigenaar van Halfont het grootste gei ?lte
van den 'tijd door, dien hij binnenshuis sleet.
Op de tafel voor hem lagen papieren, die
er allemaal erg zakelijk uitgaven. Doch hier
naar keek de landheer niet. Hij zat in zijn
stoel achterover-geleund en keek droomerig
naar het schoone panorama. Tusschen zijn
tanden had hg een zwartgerookt pijpje en op
tafel lagen binnen het bereik van zijn han
den een groot aantal andere pgpen.
Hij dacht aan zijn zoon de papieren, die
voor hem lagen hadden grootendeels betrek
king op zijn zoon en zjjn gedachten wa
ren niet zeer opgewekt. Halfont zou hem
opvolgen, zgn plaats innemen en dat zou
niet zoo lang meer duren; dit was geen
erg geruststellende gedachte voor hem. En
als hij aan zgn beide dochters dacht, had
hij al niet veel meer reden om opgewekt te
zijn. En zooals zoo vaak, als hij alleen was,
dacht hij aan zichzelf en hiermede was hij
misschien nog het allerminst tevreden, want
zijn leven was bedorven.
Hg was niet in zgn tegenwoordige positie
geboren ofschoon men moeilijk iemand
zou kunnen vinden, die er beter geschikt
voor was maar hij had deze positie te
laat verworven.
Hjj voelde dat zijn leven een mislukking
was en dat heelemaal buiten zijn schuld.
Door de een of andere onnaspeurlijke oor
zaak was hij er niet in geslaagd „er te ko
men", terwijl anderen, die niet een tiende
van zgn verstand hadden, daar wel in ge
slaagd waren. Hij was met hooggespannen
verwachtingen en idealen begonnen en had
ze de een na de ander als een kaars in den
wind zien uitgaan.
En toen hij den middelbaren leeftgd be
reikt had, had hij geen enkel ideaal meer en
vertrouwen in niemand. Zoo kwam het, dat,
7.00 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.20 AVRO-Amusementsorkest, solisten en
gemengd koor.
8.50 Toespraak „Nul drie!"
8.55 Gramofoonmuziek.
10 Radiotooneel met muziek.
9.40 Omroeporkest en solist.
10.30 Gramofoonmuziek met toelichting.
11.00 Berichten ANP, hierna: Orgelspel.
11.3012.00 Gramofoonmuziek.
MAANDAG 11 DECEMBER 1939.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
NCRV-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
8,05 Schriftlezing, meditatie.
8.20 Gramofoonmuziek (9.309.45 Gelukwen-
schen).
10.30 Morgendienst
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek. (12.0012.15 Ber.),.
12.30 Berichten ANP.
12.40 Quintolia en gramofboonmuziek.
2.00 Voor scholen.
2.352.55 Gramofoonmuziek.
3.00 Causerie: „Wat de pot schaft".
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Kinderuur.
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Vragenuur. (7.007.15 Berichten).
7.45 Gramofoonmuizek.
7.55 „Jeugd en Christ. Omroep", toespraak.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-ber.
8.15 Utrechts Stedelijk orkest en soliste.
9.05 Causerie: „Het Kerstfeest nadert".
9.35 Bel Canto.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Bel Canto.
11.15 Gramofooqnmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
Hilversum n. 301.5 m.
Algemeen programma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
9.00 AVRO-Amusementsorkest (opn.).
9.45 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewgde muziek (gr.pl.).
10.30 Voor de vrouw.
10.35 Ensemble Jetty Cantor.
11.00 Causerie: „Wat heben de menschen van
de inundatie in 1672 gezegd?"
11.10 Ensemble Jetty Cantor en gramofoon
muziek.
12.15 Orgelspel.
12.35 Gramofoonmuziek. (Om 12.45 Berichten
A.N.P.).
1.00 AVRO-Aeolianorkest.
I.45 Lyra-trio.
2.30 Omroeporkest en soliste. (Ca. 3.25 Cau
serie „De Perskroniek").
4.30 Disco-causerie.
5.30 AVRO-Amusementsorkest. In de pauze:
Mandolineclub „Ons Genoegen" (opn.).
6.40 Reportage.
7.00 Pianovoordracht.
7.35 Lezing over Max Planck.
8.00 Berichten ANP. mededeelingen.
8.15 Concertgebouworkest en solisten.
9.20 Radio-tooneel.
9.45 Cabaretprogramma.
10.30 AVRO-Dansorkest.
II.00 Berichten ANP, hierna tot 12.00 Ensem
ble Charles Hoeck.
....zoodat
and eren
hun bocht ver
keerd moeten
nemen en het uit
zicht belemmerd
wordt?... NOOITI
toen een aantal wonderbaarlijke omstandig
heden hem in zijn tegenwoordige positie ge
plaatst hadden, het eerste wat hij deed, was,
een specialist te gaan consulteeren; uitgaan
de van het principe, dat iemand, die het
grootste deel van zijn leven in den harden
strijd om het bestaan had doorgebracht,
moest oppassen als hij opeens temidden van
weelderige levensomstandigheden geplaatst
werd. Maar de dokter stelde hem volkomen
gerust; er scheelde hem niets en er was geen
reden waarom hij niet ééns zoo oud zou wor
den. Hoewel hij op dit punt nu gerust
gesteld was, had hg geglimlacht, want hy
wist, dat het lot iemand, die zoolang een
van zijn slachoffers was geweest, niet zoo
vlug loslaat.
Zijn huiselijke leven scheen wel het punt
waarop het lot hem ook nu nog, achter
volgde. Reeds jaren lang was het één voort
durende twist geweest. En toen de voor
naamste reden van al dat getwist weggeno
men was, stond hem een groote teleurstel
ling te wachten, want zijn kinderen, die vol
wassen waren geworden, wendden zich hoe
langer hoe meer van hem af en met geen
van hen kon hij het eigenlijk goed vinden.
Ze waren allemaal erg egoistisch; zoolang
ze hun zin maar kregen ging het wel, maar
zoodra dit niet het geval was, had Richard
Halfont reden, zich bitter gestemd te voelen.
Alles bij elkaar genomen was Squire Hal
font's geluk te laat gekomen om ervan te
genieten. Hij had geen idealen meer; en het
verleden had niets aangenaams om op te
rug te zien. Als hij aan de toekomst dacht,
zag hg één zwarte massa.
Halfont's zoon, was naar de koloniën ge
gaan en was daar verder gekomen dan tal
van anderen: hij was er in geslaagd zich zelf
te bedruipen. Maar tot groote teleurstelling
van zijn vader was hij onverwacht terug
gekomen zonder eenig plan voor de toe
komst. Van zgn beide dochters was de eene
vol van de rechten van de vrouw en de ge
lijkheid van de beide seksen en de ander
vol medeiyden met arme menschen. Geen
van deze dingen trok den Squire erg aan.
Het laatste misschien, nog het minst, want
het had een inmenging in de regels van
het huishouden tengevolge gehad, die hem
erg lastig was.
Wordt vervolgd.
