Geestelijk Leven Kerstmis Onze poursuite-kampioen CZZGEMOBILISEERDZZ: TRIUMPH VOOR SLECHTS I CENT 100% GENOT EN 'n TRIUMPH VAN SMAAK DE BESTE lc SIGARET Een leuge n Zaterdag 23 December 1939 Tweede blad door ASTOR Q KERSTKLOKKEN Kerstklokken luiden de wereld rond, dat allen volkeren wordt verkond Op aarde vrede, Gij zult niet lanqer het hard metaal het brons en 't ijzer en 't blinkend staal tot waap'nen smeden. Kerstklokken luiden de morgen in, lentewind suizelt een nieuw begin door oude tijden; niet lanqer zult gij de roep weerstaan gij zult van wapp'rende oorlogsvaan d'aarde bevrijden. Kerstklokken luiden, de wereld wacht, 't goddelijk kind, geboren te nacht bij schamel teeken, eens qrocit zijn leven zoo schoon en groot eens zal 't den donkeren oorlogsnood machtig verbreken. Kerstklokken luiden: houd d' adem in, dat gij zult begrijpen den diepen zin en strijden weder, tn stralen weder van moed en kracht en rusten nimmer, éér t is volbracht: de wapens neder. D. Vorster, Met eenige aarzeling zet ik me neer om een kerstartikel te schrijven. Vele tegen strijdige gedachten woelen in mij dooreen. Ik heb moeite om ze te ordenen. Daar is in mij de lust of fel en scherp te zijn, om met woorden te geeselen; daarnaast echter komen zachte, teedere gevoelens op en is 't mij alsof een stem mij toefluistert dat ik de wijding van de heilige kerstdagen niet mag verstoren. In mij is de drang om het uit te schreeuwen, dat de wereld het recht mist om het heerlijke feest des vredes te Vieren! maar tegelijkertijd is ook in mij een stille hunkering om alles om mij heen te vergeten, om alleen te zijn en te luiste ren naar wat oude sproken mij vertellen van engelen, die zongen het „Vrede op aarde"; van herders, die uittogen naar Bethlehem, waar zij vonden een kindeke in een kribbe: van wijze, deftige mannen, die kwamen met gaven voor den jonggeborene. Ik geloof dat het niet al te gewaagd is, wanneer ik beweer dat de meeste men- schen in denzelfden zielstoestand verkee- ren als ik. Kan het wel anders in dezen bcnarden tijd, waarin dag in, dag uit de bladen ons gruweldaden berichten en van alles spreken behalve van vrede? En onweerstaanbaar dringt in ons naar boven dat verschrikkelijke woord: leugen. En wij zijn geneigd om heel die kerst viering te zien als een miserabele vertoo ning, welke spot met de wreede, gruwe lijke werkelijkheid. Vrede op aarde! Welk een bittere ironie. Staan niet de „christelijke", de „beschaaf de" volken tegenover elkaar tot de tanden toe gewapend? Millioenen jonge, gezonde, levenslustige mannen in de kracht van hun leven liggen in de loopgraven, de schuilplaatsen, de barakken, gereed om, zoodra liet bevel wordt gegeven, op elkan der los te stormen om te vernielen, te ver delgen, te dooden met de tot het uiterste gepcrfectionnoorde moordwerktuigen. Onder de oppervlakte van de zee drijven de mij nen en sluipen de onderzeeërs. Tientallen van schepen met kostbare lading zijn reeds neergezonken naar de diepte en menschen hebben een rampzalig levenseinde gevon den. Wat zal de naaste toekomst brengen? Wij huiveren, als we denken aan -het ©ogenblik, waarop de oorlog te land tus- schen Duitschland eenerzijds en Frankrijk- Engeland anderzijds in al zijn satanische verschrikkelijkheid zal losbarsten. Maar al te duidelijk staat ons nog de krijg in Polen voor den geest. Duizenden zijn daar op het slagveld gebleven; dorpen zijn weggevaagd; steden verwoest. Menschen zijn verjaagd van de plaats, waar zij gewerkt en ge zwoegd hebben, opeedreven als willoos vee. De aarde, de goede, vruchtbare aarde, die als een moeder haar kinderen alles wil ge ven wordt voor millioenen gemaakt tot een oord van verschrikking en ellende, tot een hel van onzegbaar lijden. En door de radio komen tot ons de weer zinwekkende redevoeringen van hen, die spelen met het lot der volken en zij spreken van den onverzettelijken wil om te overwin nen zoowel door het geweld der gemeenste wapenen als door het middel der uithonge ring. Hebben wij niet kort geleden in de Scha- ger Courant kunnen lezen, dat ruim een eeuw geleden door Fulton de zeemijn werd uitgevonden, maar men dit wapen als te onmenschelijk niet wilde aanvaarden. En nu? De zee ligt vol van deze monsters. Dat is de vooruitgang der beschaving in de twintigste eeuw!! Het lust mij niet nader in te gaan op de gruwelen van den oorlog. Ieder kan zich daarvan gemakkelijk een voorstelling vor- "!®n- Evenmin wil ik wijzen op de moge lijkheid, dat ook ons land in den strijd zal kunnen worden betrokken; immers de we gen der diplomatie zijn ondoorgrondelijk, tn leven niet de kleine staten in dezen tijd slechts bii de gratie der groote en machtig.'? Oostenrijk, Tsjecho-SIowakije zijn wegge vaagd van de kaart van Europa. Wat zal het lot van Finland zijn? Als dit artikel on der de oogen der lezers komt, is het mis schien reeds door het overmachtige Rusland opgeslorpt. En de bewapening gaat maar door. Heeft niet het voor kerk en christendom herwon nen Spanje pas onlangs besloten zijn weer macht te versterken en zijn vloot uit te breiden? En dit heet dan de herleving, de wederopstanding van een volk. En Franco staat in de gunst van den paus, van den plaatsvervanger van Christus op aarde; Franco, die Guernica liet uitmoorden, die 11a zijn overwinning hondorden menschen heeft doen fusilecren. En Spanje zal zijn kerstfeest vieren; de kerken floreeren daar weder. Vrede op aarde! Neen, neen, de harde werkelijkheid zegt ons iets anders. Oorlog op aarde! Oorlog op leven en dood! Oorlog met de meest 011- menschelijke middelen, zonder genade, zon der eergevoel, zonder heroïsme. Zouden w\j niet eerlijker zijn, als wij het Kerstfeest maar afschaften? Is het niet bespottelijk in de kerken bij een te komen en te luisteren naar het Kerstevangelie met zijn vredesprediking, terwijl wij maar door blijven gaan met oor logsvoorbereiding en oorlogsvoering? Deze vragen komen bij duizenden op. Bijna dage lijks ontmoet ik menschen, die blijken alle geloof en vertrouwen in de menschheid en haar toekomst te hebben verloren. Het is eenvoudig aan de orde van den dag uit drukkingen te hooren als: er is altijd oor log geweest en zoo zal het wel blijven. Begrijpen die menschen wel*wat zij zeg- gen? Indien zij gelijk hebben, dan beduidt dat een van de vreeselijksle toekomstvoor spellingen, die wij ons kunnen denken. Juist een paar uur geleden las ik een bericht uit Italië. Daarin werd vermeld dat Mussolini uitvinders had ontvangen en toegesproken en gezegd dat alle uitvindingen nuttig zijn, maar dat de uitvinders toch joooral hun aandacht moesten richten op het terrein der militaire voorbereiding. De oorlog blijven? Dat beteekent tegelij kertijd een steeds gruwelijker, een steeds moorddadiger worden van den oorlog! In derdaad geen vroolijk vooruitzicht voor de jongere generatie en de geslachten, die na ons komen, Zou dan een zondvloed zonder ark en ponder Noach geen uitkomst wezen? Is een menschheid, die haar intellect stelt in den dienst van de vernietiging, waard te blijven bestaan? Dit alles klinkt heel somber en pessimis tisch nietwaar? De wereld is tegenwoordig ook boordevol van "somber en pessimistisch gestemde men schen. En zij leven voort zonder hoop, zon der ideaal en hun geestelijke armoede ver bergen zij en trachten zij te vergeten bij spel en amusement. Laat ons eten en drin ken en vroolijk zijn want morgen sterven wij. Door een kogel, een granaatscherf, een land- of zeemijn? Door gifgas, door uithon gering? De moordkunst is zoo veelzijdig. De oorlogstechniek nadert de volmaking! En toch ben ik niet wanhoopig en toch kan ik nog iets anders zeggen in dit kerst artikel en het is mijn innigste wensch dat het weerklank moge vinden bij de lezers. Ik heb nog iets andere gelezen dan wat ik zooeven van Mussolini vertelde. Ik heb gele zen dat in Parijs de geleerde Vaillant is ge storven. Wie was hij? Een man die zichzelf heeft opgeofferd voor de menschheid, door steeds maar procYen te doen met radium. Achtereenvolgens heeft hem dat het verlies van vingers, van handen en ten laatste den dood bezorgd. Maar de hartstocht om den invloed van het radium op het menschelijk lichaam te bestudeeren dreef hem voort. Als een tweede Madame Curie heeft hij ge leefd om de menschheid te dienen, te hel pen- Zulke menschen zijn er toch óók nog. Want, gelukkig, Vaillant is geen eenling. Dit vergeten wij in deze tijden scans al te gemakkelijk. En zijn daar niet in alle lan den menschen, die hun stem verheffen gen den oorlog, tegen elk bruut geweld? Menschen, die opkomen voor internationale vrede en broederschap? Maar daar is méér. De nauwgezette opmerker moet, dunkt mij, wel getroffen worden door het veelzeggende feit, dat, al is heel Europa geworden tot één groot legerkamp, nergens eenig spoor van oorlogsgeestdrift is te bespeuren. Wij kunnen een diepgaand onderscheid consta- teeren in de mentaliteit der volken, als wij 1914 vergelijken met 1939. Zelfs in het mi- litairistische Duitschland is geen hoera-stem ming geweest bij 't uitbreken van. den oor log. Geen bloemen op de geweren, geen ge juich, geen jubelende meisjes, geen trotsche vaders, die hun zonen uitgeleide deden. Slechts een somber, dreigend zwijgen. Bewijst die niet dat er iets veranderd is in de ziel der volken? Trouwens dit is meer dan eens openlijk erkend door de leidende figuren in de in ternationale politiek: de volken willen geen oorlog, zij vragen vrede, vrede, omdat zij maar al te goed weten, dat oorlog voor hen nooit iets anders kan beteekenen dan stoffelijke en zedelijke ellende. Ik heb boven dit artikel onder het woord kerstmis dat lecüjke woord leugen ge plaatst. Maar ik heb er ook een vraagtee- ken achter gezet. Ik deed dit met een be paalde bedoeling. Het staat voor mij vast dat voor velen de 'kerstviering inderdaad leugen en niets dan leugen is. En hierbij Zal Klink's ster van den wielerhemel verdwijnen? DAT ER REDDING KOME, VOOR HET TE LAAT IS! (Van onzen Sportredacteur). De wielersport in ons werelddeel maakt tengevolge van den oorlog een wel heel moeilijken tijd door en degene, die er dieper over nadenkt vraagt zich wel eens af, hoe het de renners uit binnenland en van over de grenzen nu eigenlijk wel vergaat; hoe de professionals zich nog een bestaan weten te verschaf fen en hoe de amateurs zich zullen kunnen handhaven. We hebben hier dan op het oog degenen, die zich nog geheel of gedeeltelijk aan hun sport kunnen wijden. Want er zijn er ook, die den geur van de kajapoetolie reeds in geen maanden hebben opgesnoven, er zijn er bovendien en lang niet de eersten d$ besten uit wier sterke body het leven door moordend vuur is weggeknald Rampzalige wereld! Voor de Xcderlandsche renners en ons land telt tal van prominente krachten is de toestand vanzelfsprekend geen haar bë- ter dan voor de buitenlandsche. De vele Op de Vigorellibaan te Milaan zijn Klink's schoonste droomen in rook vervlogen. Hier boven een praohtlg kijkje op 's werelds snelste wielerpiste. contracten, die onze profs hadden afgeslo ten niet de buitenlandsche wielerbaandirec- ties zijn alle geannuleerd. Och ja, we v ten wel. dat een Wals, een Pellenaars en een v. d. Voort (Ben heeft zich tot een eer sterangs koppelcourser ontwikkeld) op de weinige banen, die nog draaien, nog cerc geld emplooi vinden al zijn de gages dan met 50 pet. teruggebracht, we weten eveneens, dat onze amateur-sprinters Jan Derksen en Piet Smits in de gelegenheid worden gesteld hun niet geringe capacitei ten in de Berlijnschc Dcutschlandhallc ten toon te spreiden. Maar wat heeft dit te be teekenen? Totaal niets. De wedstrijdsport is in gruzelementen geslagen Arie van Vliet, onze wereldkampioen prof-sprinter heeft de Vijfdaagschc van New York gere den en hiermede is de toestand geteekend. Zonder uitzondering zijn alle ren ners zwaar getroffen en ook voor oazen nationalen poursuite-kampi- oen Dethmer Klink, momenteel vertoevend ergens in Nederland, beteekent de thans ingetreden toe stand een slag, die» fataal kan wor den. TATELTJE-DEK-JE. denk ik aan allen, die den oorlog wenschen, mitsgaders de oorlogsvoorbereiding omdat zij er aan verdienen, denk ik aan de machtsbegeerige imperialisten, denk ik aan de verheerlijkers van geweld en ge weldmethoden met uitschakeling van alle recht en rede. Maar honderdduizenden hunkeren in derdaad naar vrede; de groote massa wil geen oorlog. Zij is daarvoor te traag, te passief. Welnu, die groote massa kan nog haar kerstfeest vieren. Zij kan want in haar wezen is ze zelfs nog vaak sentimenteel diep onder den indruk komen van de ge wijde verhalen, die stammen uit oude tij den en die ons spreken van de geboorte van dat kleine kind, dat geboren werd in cetL kribbe en dat, volwassen geworden., 'zou getuigen Mvan broederschap en liefde en vrede, welke eens zouden komen op de De teleurstelling van Milaan. De Wieringer is wel bijzonder onfortuin lijk. Het is geen chauvinisme van ons, als wij schrijven, dat hem te Milaan een zoo goed als zeker wereldkampioenschap is ont gaan. Klink ontwikkelde daar een snel heid, waaraan zijn tegenstanders niet kon den tippen. Spelenderwijs noteerde hij een tijd, die de anderen na de uiterste krachts inspanning slechts vermochten te benade ren. Nu dient erkend, dat de Vigorellibaan. welke als 's werelds snelste piste geldt, als het ware voor Dethmer schijnt te zijn ge bouwd. Het is dè baan voor den souplesse- r ij der, die Klink bij uitstek is. DAar moeten de capaciteiten van onzen kampioen wel het grootst mogelijke effect sorteeren. Daarenboven vertoonde hij een „forme" als nooit te voren. Dethmer had den titel reeds half in den zak. toen de wereldkampioenschappen als gevolg van den internationalen toestand werden afgelast. Wij weten, wat dit voor hem heeft bcteckend. Hij. die zoo lang mis kend is geworden, had zijn zinnen erop gezet als wereldkampioen bij zijn ouders terug te keeren. Nooit gaf hij uiting daaraan, maar steeds hebben wij het toch zóó gevoeld. En we zijn ervan overtuigd trouwens in dit opzicht bevinden wij ons in goed gezelschap dat hij zou zijn geslaagd ook. Helaas heeft het niet zoo mogen zijn. De wereld had andere dingen "aan het hoofd dan wielergezeur. Strijd zou er zijn, doch niet op dc wielerbanen Maar met dat al waren Klink's schoonste droomen in rook vervlogen Gemobiliseerd. Nog maar enkele dagen in het vaderland teruggekeerd, werd onze vertegenwoordi ger onder de wapenen geroepen en zoo loopt hij thans al vier maanden in het veld- grijs rond. Een hard gelag voor Klink. Op het moment, dat de kans er was om zijn kunde in klinkende munt om te zetten, stak de politieke toestand een spaak in het wiel. Nog voor dat zijn groote klasse tot volle ontwikkeling was gekomen, werd hem de gelegenheid ontnomen om in Parijs. Ko penhagen. Antwerpen. Brussel. Berlijn te starten Want daar zou hij ongetwijfeld geko men ziin in dit winterseizoen, een der meest formidabele achtervolgers, die het met succes zou hebben kunnen opnemen te gen de grootste keien uit andere landen. Een angstige vraag: Wat nu? Klink had in dit najaar een fabuleuze hoogte bereikt eri steeds nog ging hij he ter rijden. Zijn tijden gemaakt op de Veka- baan en te Milaan spraken een taal, die niet misverstaan kon worden. Met angst in ons hart vragen wij ons af; Zal Dethmer ooit weer die hoogte bereiken, zal hij ooit weer die glanzende ..forme" vertooncn als bij 't uitbreken van de mobilisatie? Zal hij nog weer een tijd van G min. 19 sec. over de 5 K.M. kunnen maken, als hij over wie aarde. Maar laat zij haar feest vieren met ernst, tenvolle de beteekenis daarvan be grijpend. Dan zal het gevolg zijn dat haar vredeswil wordt versterkt, dat zij dien vredeswil steeds krachtiger tot uiting brengt. Want eens moet toch de tijd komen, dat de volken begrijpen dat het niet zoo kan blijven doorgaan, dat aan dc bewapening en den oorlog een einde moet worden ge maakt. Ten slotte is het een vraag van leven of dood. Leven beduidt de aanvaar ding van de universeele eenheid aller vol ken in één broederlijke gemeenschap. Dood beduidt het voortgaan op den fatalen weg van steeds intenser bewapening, van steeds moorddadiger oorlog. Wat zal het kerstfeest voor ons zijn? Leugen of waarheid? Moge een ieder het aandurven deze vraag aan zijn geweten voor te leggen! 'ASTOR. weet hoe lang in het actieve wielerleven terugkeert? Het zal zijn supporters wreed in de ooren klinken, maar de waar heid gebiedt het ons neer te schrij ven: als deze oorlog evenals de voor gaande, vier jaren mocht' duren, dan is het zoo goed aLs zeker, dat Klink's ster van den internationalen wielerhemel zal vallen. Na vier jaren zullen zich nieuwe candi- daten aanmelden, die een achtervolger zul len verdringen, die reeds één der aller* grootsten was, vóórdat hij nog tot volledi ge ontwikkeling was gekomen. Vier jaren zonder eenige training, bij gevolg zonder deelname aan wedstrijden van beteekenis, zullen vrij zeker voor den Wieringer renner fataal zijn. Nationale figuur. Het ware danook te wenschen, dat een oplossing werd gevonden, zoodat Klink in de gelegenheid zou worden gesteld in trai ning te blijven. Hier moet tóch een mouw aan te passen zijn. Men ziet onzen streekgenoot nog te weinig als nationale figuur. Want wij durven te beweren, dat ons land als wielernatie nog zel den zoon waadig vertegenwoordi ger heeft gehad als juist hem. Klink was een coureur van wereldformaat, inderdaad; maar daarbij huldigde hij zulke sportieve opvattingen, dat wij het ten zeer ste zouden moeten betreuren, indien hij Nederland als wielernatie niet meer zou- ktinnen representeeren. Laten wij toch zui nig zijn op onze kampioenen en lenmiste op ware kampioenen als Dethmer Klink er één is. Wij weten, welk een vreeselijke slag het voor hem zou zijn om straks zijn plaats te moeten inruimen, na zóón bovcnmensche- lijken strijd om op het eerste plan te ko men. Intusschen is het nog zoo ver niet en wanneer de nood ten top is gestegen, is dc redding soms nabij. Moge hier zulks het geval zijn! Zijn laatste rit Onze poursuite-specialist reed zijn laatste race op 1 October j.1. op de Zaansche wie lerbaan. Hij kwam toen irit tegen zijn grootsten rivaal, tegen Gerrit Schutte. Klink was toen circa een maand in mili tairen dienst geweest en van trainen was al dien tijd niets gekomen. Desondanks le verde hij een verbluffend goede prestatie en drong den fietsenden gek een geweldige krachtsinspanning op. Hij verloor met lut tele meters verschil, maar zijn prestatie was iets grootsch. Een ongetraind renner legen een klasseman als Schultc! Evenwel, wat zal Klink prestoeren, zoo hij eens een Jaar niet in staat is geweest de pedaaltjes rond te malen? Zal hij dan nóg den ouden tred kunnen hervinden? En hoe zal het zijn na twee, drie of vier Jaar non-activiteit? Wij kunnen weinig anders doen dan af wachten. In angstige spanning!

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1939 | | pagina 5