Brabantsche
Brief
RADIO
HeT GeHeim unn
De
van Dré
Torrance
Esdale
PROGRAMMA
Amlco,
Ulvenhout, 25 April 1940.
Ge hebt ln langen tfld niks van me ver
nomen over den Vic! En als ik nou over hum
schreven zal, dan dan is dat 't slotbedrijf.
Den Vic is vertrokken, 't Boschhuis staat
leeg. En ik kan oe zeggen, da'k er veul weet
van heb.. 'Nen goeien vrind, een van de
prachtigste kearels, die 'k ooit teugkwam in
m'n leven, verdween uit m'n gezicht, w\jdweg,
wüd van de ronding van de waereld, aan gin-
nen kant van den versten ender.
Den Vic zit in Amerika...
't Kost nie anders. Enneen dat maakt
eigenlijk z'n vertrek nog triestiger.
Ge wit, verlejen jaar, in de sombere dagen
van 't AllerzielentU, stierf z'n Lien, 't „ouwe
mevrouwke", lijk ik haar alttf noemde.
Slechts korten tijd na moeders thuiskomst
was 't klein gezin bij malkaar. In schoonen,
blanken vrede trokken de jaartijen over 't
boschhuls, waar den Vic schilderde en zong.
Waa Hanneke tuinierde en eigens bloeide lijk
'n welige theeroos, bedaauwd van peerlend
geluk. Waar de eekers over 't rieten dak van
den Vic z'n atelier hipten, waar de hout
duiven koerden in de hooge bronzen beuken,
die hulie machtige kroonen spreiden over den
huize Zonneveld. Waar de boachveugeltjes
paarden en stoeiden, floten en fleemden op de
raamdurpels.
Waar 't altij goed was om te zijn. Ook in
't Najaar, als de beuken huilie bruine blaren
over t' huis strooiden, dat ten leste tot de
knieën in den Herfst zonk. Waarnaar ik, op
den Vic z'nen atelier, als ie daar te toovcren
zat mee de lenige handen op papier of linnen,
uren kijken kost; peinzen naar den ruischen-
den blarenval om 't stille huis, onder dieën
gouwen regen van 't herfstbosch. Uren pein
zen, luisteren naar 't blarengeritsel, dat fluis
terde deur de houten wanden van den Vic
zijnen daglichten studio.
Of in den winter, als ik pijpsmorend met
'm aan de hooge kolomkachel zat, scheme
rend in 't ros gevlam, veilig in de donzen
stilte van 't witte sneeuwbosch, daar schim-
mend deur de beslagen ramen.
,Ja, ik heb veul weet van m'nen witten too-
venèèr, die wegtrok uit ons schoone boe-
schen naar 'n vrimde weareld, die 'k nie ken.
We hebben afscheid genomen, veur goed...!
Hanneke tobde veul, als 't ouwe mevrouw
ke de bosschen uitgedragen was, naar 't kek-
hovcke aan de Mark.
Den Vicge wete 't. 'k Heb oe daar
zoo nou en dan iets over geschreven g'had.
Maar 'nen keer, toen zee-t-ie me: „Dré, Han-
keen moet hier weg! M'n meiske ze
kwijnt dood...! Uren zit ze tegenover Lien 'r
stoel en... en 'k heb gemerkt, zwijgend zit zU
met haar doode moeder te praten...!'t Is
harrd, Dré. 't is verd... hard, maar m'n
meiske móett hier vandaan. Ze... gaat...
ka...pott!"
Hanneke gong. Den Vic zou den Vic nie
zijn, ais zijn besluit ten goeie nie uitgevoerd
wierd, al was veur hum deus afscheid nog 't
zwaarst.
Weer was hij eenzaam in 't boschuis. Mee
zjjnen hond, den Herman, met wien ie z'n
brood brak, met wien ie 'n paar keeren per
week, als 't mee alles goed uitkwam, 'n werm
maal gong gebruiken bij Kee, in de „Gouwen
Koei". En hij schilderde deuzen winter de
sneeuwbosschen bU ondergaande zon, zóó
schoon, dat deuze kouwe landschappen, waar
op den vorst te kraken stond, 'nen bloeid-
rooien zonnebol te zinken hong tusschen de
doóde boomen, den rossen avond leegbloedde
over den witten boschbojem, ik zeg, hU
FEUILLETON
door: Roy Vickers
„Net als op het tooneel," merkte Gerald
droog op, „weet je wat jij nu moet doen?"
HU gooide de courant op den grond en ging
zelf in den stoel zitten. ZUn toon veranderde.
„Jullie schijnt nogal goede vrienden te zUn,
Torrance. Geeft hU mU een kans op die baan,
omdat Je hem bepraat hebt? Want als hij..."
HU hield op en leunde voorover, met zUn
hoofd tusschen zijn handen. Het was een be
weging, die intense moeheid, verslagenheid
uitdrukte. Toen liet hU zUn handen vallen,
keek naar haar op en lang hielden zUn oogen
de hare vast.
ZU stond doodstil. ZU had het gevoel of zU
geen adem kon halen.
„Ja," zei hU, alsof hU een vraag beant
woordde, „ik heb een reuze stommiteit be
gaan. Ik heb jouw leven en het myne ver
knoeid. Ik weet nu, dat ik altUd van je heb
gehouden, Torrance, altUd. En ik ben met
Annabelle getrouwd."
„Ja, Je bent met Annabelle getrouwd." ZU
moest een oogenblik wachten, voordat zU de
vraag kon stellen: „Waarom ben je met haar
getrouwd?"
HU bromde boos, ongelukkig.
„Tja, daar ia nu geen precies en afgepast
antwoord op te geven. Omdat hU mU dwars
zat, dat ik ecu wig en in alles minder was
dan jU. omdat lk mU daar in Spanje ineens
onaf^ankclUk voelde en een heelen Piet en
zU daar zoo achtergelaten en klein en een
zaam was. Omdat ik een verschrikkelUke be
hoefte had om op haar te paasen. En dat wil
ik nog doen. Maar dat is geen liefde, wel?
Datis geen liefde", herhaalde hU. alsof hU het
feit voor het eerst onder de oogen zag. „Het
is niet hetzelfde, wat ik voor Jouw voelde.
Torrance. Dat weet ik nu. JU was de basis
en de grondslag van mUn leven. JU was mijn
lieveling en mjjn kameraad, of JU mU nu
voortsleepte of ik Jou..."
Hou op!" haar stem klonk scherp, ,,'t Is
schilderde de sneeuwbosschen bU onder
gaande zon zóó schoon, dat ge 'r 'nen brok
van in oew keel kreeg. Die schilderyen..., ik
kende-n-er lederen boom, iederen vlonder,
iederen avond, iederen deurkijk op, En toch...
zo'nen doek, dat was gin landschap! 't Was
veul eerder 'n muziekdrama, geschreven in
kleuren, die gepuurd waren uit den harts
tocht van noemloos verdriet.
Hij vroeg me nooit meer, lijk vroeger mee
blU'en, jongensachtigen trots, mijn oordeel.
En... hy stuurde de kunstwerken nie weg
naar Amerika.
Maar den atelier, ge wit, mee dieën levens-
grooten Christus aan 'n kruis van twee on
geschilde zulverberken daar teugen den ge-
beitsten wand, maar den atelier, waar 't ouwe
mevrouwke als levend geschilderd stond op
'nen gedrapeerden sierezel, maar dieën atelier
kwam vol te staan mee de schilderijen, waar
op de zon te zinken hong, achter 't winter-
sche hout van 't doode bosch, dat kraakte van
den vorst, waarin 'n eenzaamheid geschilderd
stond zoo strak, zoo star als den dood eigens.
Wij spraken samen nie meer over zijn
werk. Eenen keer kost ik 't nie bij me hou
wen en zee: „Vic, jonk, ik wist nie dat 't
meuglyk was, maar oew werk is nóg schoon-
der..., 't is... volmokt geworden!"
Toen keek ik eigens ook naar den doek,
dien 'k op 't oog had. Maar gin spierke ver
trok in den triesten kop. Lang peinsde-n-ie
naar de schildery zwUgend. Bekans onver
schillig. En dan zee-t-ie: „ja, 'k zie er gin
fout in." 'k Was efkes betutterd. Dan: „Zie-
de de 'r dan eigens de pracht nie van? Vic!"
Toen antwoordde-n-ie „en Hanneke Dré,
dat zal je plezier doen, Hanneke gaat trou
wen."
Da's 't ennigste, amico, deur ons gespro
ken over den heelen oogst van kunstarbeid,
deur hum in den langen, eenzamen winter
vergaard...! En als ik nou vertel, hoe we
vroeger, soms 'nen gosganschelijken avond
zaten te kawaauwelen over éen doekske, ja,
over éenen boom, waarop wat zonnevlekken
spulden, dan verstade wel hoeveul uren wU
samen hebben zitten zwUgen in den stillen
atelier. Soms wel, tot ie volstond mee de
zwarte schaduwstreepen van de boomen
rondom, als 'n witte wintermaan te glanzen
hong boven 't bosch.
Hanneke is getrouwd, ja.
Neeë, da's toch nie zoo onverwacht, als gU
nog efkes denken zou.
't Is sjuust twee jaren gelejcn nou, da'k
oe al schreef over dieën Dr. van Dalen, Lee-
raar in de Wiskunde, op dezelfde school, waar
Hanneke Zonneveld geplotst stond als Dra.
Engelsch.
Sjuust ja, dieën eigensten Van Dalen, die
vroeger zeeofficier was gewist. Van wien
Hanneke toen schreef: „Zeg, er is hier 'n
nieuwe leeraar wiskunde gekomen, vlot type,
gewezen zeeofficier. Als mUn lesuur- volgt
op 't zUne, kan ik met de klas niets beginnen.
Het jonge goedje dwéépt met dezen 27-jari-
gen schoolfrik, wien echter de zeewind nog
in de blonde kuif zit." En zoo wijer.
't Was teugen Paschen, toen ze dat schreef.
Op 'nen oogenblik ook, dat 't kadeeke ver
gong in heimwee. In verlangen naar heur
moeder, die al zooveul jaren weg was en nou
ziek lag in 'n hospitaal in Boston. In Amerika.
Ik wist dat beter, dan den Vic. Want Han
neke had mU voluit heur verdriet geschreven.
Heur Vader schreef ze enkel over, zooals den
Vic 't noemde, die „Zeewindindeblondekuif".
En hU was daar niet heelegaar content mee...!
Ik liet 'm den brief van Hanneke lezen... Over
...heur moeder. En raaide 'm: „haal 't spek bU
dieën kater zooiank weg dan. Jouw meiske
verzuipt in heimwee en ik hoop, dat dieën Van
Dalen nou nie mee heur spuit! Ga naar Han
neke toe, Vic, leg duuzend gulden op tafel en
lot heur mee den Paaschvacantle naar Amerika
gaan."
Ge wit, amico, het wUer verloop...! Dus
daar gin woorden meer over. Alleen dit: Han
neke is al sinds ennigte weken nou: „Mevrouw
Van Dalen". En diepin, begrijpelyk ook, waa
den Vic veul blU mee deuzen stap van „zy'n
meiske".
Den Vic en ik we zijn samen naar Zwolle
gegaan, op den trouwdag, allebei gewapend
mee onzen meerschuimen, die we van haar
gekregen hadden indertyd. Den mUnen brocht
ze mee heelegaar uit Amerika! En als we
samen verom reisden naar Ulvenhout, dan
zee den Vic: „Dré, dit was 'n goeie dag. 'k Zal
eiken avond bidden voor 't geluk van m'n
meiske, meer zorgen heb ik nou nie meer."
'Nen drogen snik snokte deur z'n keel, hy
zette den breedgeranden flambard diep in
d'oogen, zuchtte, gong mcc toeë oogen zitten
in den hoek van 't coupeeke, de beenen ge
strekt, de armen gevouwen veur de borst.
Eenen brok rust.
Als ik na 'n kwartier 'ns over m'n krant
naar 'm keek, dan zat ik nog sjuust zoo,
maar me dunkt ik zag 'n traan peerlen op
zUnen mouw.
Ik begreep: deuzen mensch was op den
oogenblik 'nen gelukkigen mensch, maar
toch...! Och, geluk...! 't Is 'n gek iets. 't Is
als 'nen edelsteen. Er zitten zooveul kantjes
en vlakskes aan. 't Eene lykt zwart, 'n ander
diepblauw, 't derde lijkt 'n zonneke wel! En
't geheel? Is 'nen gekristaliseerden kaleidos-
coop van donkere en lichte glanzings, die
pieken in oew oogen en soms in oew hart...!
In den Bosch stapten we over. Ijsbeerden
over de donkere, stille statie, waar 'nen en
kele reiziger, hoog in den kraag, geeuwend
stond te staren in den eindeloozen ^unnel van
den donkeren nacht, naar den trein die ko
men moest.
„Ja," zee toen den Vic ineens. „Ja,"
Toen bleef ie staan. Zag mU efkens aan
mee moeie oogen, troebeler nog dan anders.
Langs zUnen mond bewoog 'n zenuwtrekske.
„Eh... Dré...!"
„Is er iets, Vic?"
Toen trok ie aan den rever van m'nen bon-
kert, knikte: „Ja, Dré..., daar is iets...!" Hy
kneep z'n oogen wat spottend dicht, rekte
zUnen mond. „Je zult even raar opkijken,
Dré...!"
„Allee, Vic, ik... ik begryp oe nie!"
„Dré, ik ben op 'n leeftU'd, dat... wel dat
men z'n schaapjes op 't droge moet hebben...!
Ik knikte. Lachte 'n bietje. Daarover was
toch ginnen zurg! Veur den Vic niet, veur
mU nie.
Hij liet m'nen jas los, keek me vandaag
veur 't eerst lachend aan en zee, mee veul
plazier: „en ik ben nou zoo arm als de luizen
man!"
'k Stond even beteuterd. Sprakeloos. Dan:
„eh... Vic... kearel..., da's nie waar!"
Hy knikte leutig.
„Ge... gU--. ge hebt mee de duuzendjes ge-
góóid. Veur... veur Lien, veur Hanneke..., ge
gong naar Amerika als 'n ander op 'n flets-
toerke, ge...? Dat kan nie zUn, kearel!"
„Dré, Lien heeft me duuzenden gekost!
Goddankk! Ik had 't en ze is verpleegd, ge
holpen, verzorgd als... als 'n vorstinn!"
Hij bleirde dat woord over lt leege perron.
„Ik heb ons huis ingericht voor myn Lien en
mijn Hanneke zoo goed als mogelyk wass!
Goddankk!! Ik heb m'n zoon uit de West
laten komen voor 't geluk van Lleneke", (hier
wierd z'n stem heesch) „van Hanneke, m'n
jongen en mezelf. Die dagen, Dré, ze wa
ren..." twee tranen biggelden royaal over
z'nen fanatieken kop: „ze waren... on-be-
taall-baarrü Goddankk, ik kón betalen!
In bUna 'n jaar heb ik niets meer verkocht!"
„Waarom nie; Vic?"
„Denk je, dat ik... ('nen barren vloek) m'n
werk laat torrpedeeren doorr den eenn of
anderenn oorrlogsidioot! (Dit is ennigste
deur hum ooit over 't wearelddrama gespro
ken). „DaarbU ...ik weet niet... óf ik m'n
laatste werk verkoop...!"
Toen hield ie even op mee spreken. Be-
gost weer te ysbeeren deur den killen donker
van deuzen nacht-statie. Ik zag witte krullen
beven op den jaskraag.
Plotseling bleef ie weer staan. „Hannekes
trouwpartij, inrichting, uitzet, bruidschatt...,
dénk je, dat 'n dochter van Victorr Zonne
veld... zonder bruidsschatt trouwt?!" Han
nekes trouwpartU heeft mij de rest gekostt van
m'n bezitt...! Goddankk, nogeensü Ik ben...
alles... kwUt, Dré! Alles!!"... (Den statiechef
kwam 'ns kUken). „Nou wéét ik tenminste,
Alles te hebben gedaan, wat gedaan kón, wat
gedaan móest worden!" Dan zacht daarachter,
spottend mee z'n eigen: „maarik—benzoo
armalsdeluizen, nou." Dan: „als...
de... luizen...!!" Dit daverde-n-ie deur den
nacht en daarachter begost ie te lachen, te
ZONDAG 28 APRIL 1940.
Hilversum I. 1875 en 411.4 m.
8.30 KRO. 9.80 NCRV. 12.15 KRO. 5.00
NCRV. 7.45—11.15 KRO.
8.30 Morgen wy ding.
9.30 Gewyde muziek (gr.pl.).
9.50 Nederl. Herv. kerkdienst. Hierna orgel
concert.
12.15 Lezing „Wy bezoeken den geestelUken
Vader der herleving van het ambacht: Ar
chitect Valk".
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Boekbespreking.
I.20 KRO-melodisten.
2.00 Vraag en antwoord.
2.45 Zangkoor van het Sint-Ignatius-college
te Amsterdam en gramofoonmuziek.
3.40 KRO-kamerorkest en soliste.
4.30 Ziekenhalfuur.
4.555.00 en 5.05 Gramofoonmuziek.
5.20 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna ge
wijde muziek (gr.pl.)
7.45 Berichten
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Voor militairen.
8.45 Gramofoonmuziek.
9.30 Radio-Almanak 1940.
10.20 Gramofoonmuzeik.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.15 Esperantonleuws.
Hilversum II. 801.5 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.59 Berichten.
10.00 Zondagsschool.
10.30 Nederl. Herv. kerkdienst.
12.00 Cyclus „Onze Weermacht".
12.25 AVRO-amusementsorkest en soliste.
(12.451.00 Berichten ANP en gr.muz.).
1.30 Causerie „De gesproken mailbrief".
1.50 Gramofoonmuziek.
1.55 Declamatie.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Omroeporkest en solist.
3.30 Filmrubriek.
3.55 Gramofoonmuziek met verbindende tekst
4.25 AVRO-dansorkest.
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 Viool en piano.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bravour en charme.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportnieuws ANP, gramofoonmuziek.
7.00 VARA-kalender.
7.05 Schuldig of onschuldig?
7.30 Rosian-orkest en solist.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.20 Concertgebouw-orkest, solist en Toon
kunstkoor Amsterdam.
9.00 Radiotooneel met muziek.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.10 AVRO-radiomaandblad.
11.00 Berichten ANP.
11.10 Dansmuziek (gr.pl.).
11.30—12.00 AVRO-dansorkest.
MAANDAG 29 APRIL 1949
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
N CRV-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
8.05 Schriftlezing, meditatie.
8.20 Gramofoonmuziek (9.309.45 gelukw.).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.40 Gramofoonmuziek (12.00—12.15 ber.
Om 12.30 berichten ANP).
I.00 Amsterdamsch Salonorkest en gr.muz.
2.00 Voor scholen.
2.35 Amsterdamsch SalonorkeM,
3.00 Kookpraatje.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 BUbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.156.15 Voor de kinderen.
6.30 Vragenuurtje (7.007.15 Berichten).
7,45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, internationaal overzicht,
herhaling SOS-berichten.
8.25 KoninklUke Militaire kapel (opn.).
9.15 Lezing „Saevis tranquillus in undis".
9.35 Mannenkoor „Die Haghe Sanghers" en
solist, met orgelbegeleiding (opn.).
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Cello, pituio en gramofoonmuziek.
II.05 Gramofoonmuziek.
ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
Hilversum n. 801.5 m.
Algemeen Programma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Berirchten ANP.
8.10 Gramofoonmuziek.
10.00 MorgenwUding.
10.15 GrELmofoonmuziek.
10.30 Voor de Vrouw.
10.35 Ensemble Jetty Cantor (11.0011.10
Causerie „Zylichten").
11.55 Gevarieerd concert (opn.).
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 AVRO-amusementsorkest en solist.
I.45 Lyra-trio.
2.30 Omroeporkest en soliste (3.253.45 „Met
oog en oor", causerie).
4.20 Eventueel herdenking v. d. instelling der
Nederlandsche Willemsorde en rede door
H. M. de Koningin.
4.45 Discocauserie.
5.45 Twilight Serenaders.
6.35 AVRO-amusementsorkest, solisten en ge
mengd koor.
7.05 Hedendaagsche Nederlandsche muziek
(met toelichting).
7.40 Causerie over de Belgische Ardennen.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Concertgebouw-orkest.
9J.5 Eventueel herhaling van de rede door
H. M. de Koningin.
9.30 Declamatorium met muziek.
10.10 Viool, cello, klarinet, orgel en plano.
II.00 Berichten ANP.
11.10 AVRO-dansorkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
lachen... 'k wierd efkes bang veur 'm.
't Wierd weer stil. Nachtstil. Nou en dan
knerste valsch ennigt lawUt van verre raiv
geertreinen.
Wy liepen, liepen, liepen stadig deur den
donker, hier en daar onder 'n wiebelend licht
van de kap.
„En... eh... enn... nou, Vic?"
„En nou, Dré?" vroeg ie spottend. „Nou
ga 'k naar Amerika. Verzenden gaat niet
meer, je wéétt...! En ik moet... haha... ik
moet gaan werken voor 'n onderdak en 'n
korrstt brood voor mezelf en voor Herman!"
Den trein liep binnen. Gelukkig maar. Deus
bericht..., ik was er 'n bietje kapot van.
In den coupé kost ik niks meer vragen. We
waren nie alleen. Maar de gedachten tólden
deur m'nen kop.
Den Vic sliep!
Verlejen week is ie vertrokken. In den
laten namiddag gong ie bU ons weg.
Nóg zie 'k 'm gaan. Z'n korte, pittige sil-
houët teugen de rosse avondzon in, die in z'n
witte krullen 'n aureool spon om zUnen kop.
Nog zie 'k 'm gaan, Altij zal ik 'm in 't
vervolg zoo zien. Wegstappend van Ulven
hout, teugen d'avondzon, mee Herman, den
gebrilden boxer, naast 'm.
te laat om dat alles te bedenken. O, ik wil je
geen verwyt maken, maar als je een fout
gemaakt hebt, dan moeten we elkaar helpen
te doen vergeten, dat wU ooit iets anders
voor elkaar geweest zUn."
Gerald staarde naar den grond.
„Weet je, het klinkt gek, maar op de een
of andere manier ben jy veel jonger dan
Annabelle," zei hU, „lk ken niemand, die zoo
onschuldig is als zij, zoo ».eer en vol vertrou
wen en zoo toegeeflUk. ZU heeft bijvoorbeeld
geen idee over over ons. Maar toch weet
ik, dat zy in haar emoties anders is dan jU'.
Als zy wist, dat ik altyd van jou had gehou
den, zou zyn nooit gelooven, dat ik van nu
af aan alleen maar vriendschap voor je zou
kunnen voelen. ZU doet mU dikwUls verbaasd
staan, doordat zU menigmaal... zoo weinig
menschenkennis heeft."
Torrance was opnieuw voor het raam gaan
staan en staarde naar buiten, zonder iets te
tien.
„Wat zou er met haar gebeuren, als zij
alles van ons afwist?"
„ZU zou alle levenslust verliezen, meer
niet." Gerald zei het hard, „ik heb al genoeg
k-vaad gedaan, Torrance. En die bUzondere
wreedheid kan ik er niet aan toevoegen."
Zij zweeg. Wat kon zU nog meer zeggen?
Wanneer zU gelUk had. wat Annabelle betrof,
zou het zU'n alsof zy een bloem vermorzelde.
Wanneer zij geen gelUk had, indien Anna
belle gevaarlyk en vreemd was, iemand die
kon vermoorden, rooven en plannen uitbroe
den
Zy onderdrukte* een snik. Wat moest zij
hem zeggen wat mocht zU hem, of aan
wien ook, ooit vertellen dacht zy. Geluk
kig— daar ging de telefoon. ZU liep de kamer
door om te luisteren.
„Hallo? Wie?... O ja, meneer Masister! Ik
verwachte niet... ja zeker. Ik kan dadelyk
komen. U logeert in het Parnassus hotel? Ik
ben binnen een kwartier bU U... De courant
o ja, nu herinner ik het mU! Ja." Zij keek
vaag om zich heen. Ja, daar lag zU op den
grond, de courant die meneer Massiter op een
zoo welsprekende wUze had achtergelaten.
„Nee, nog niet. Op mUn weg naar u toe zal
ik hem doorkyken. Dag meneer Massiter."
„Is dat die millionair?" vroeg Gerald toen
zU de telefoon ophing. „Ik dacht, dat je niets
meer met hem te maken had?"
„Hy wil mU spreken. Misschien heeft hy
nog meer werk voor mU" Maar in haar hart
wist zU, dat dit niet zoo was.
„Is hU op je verliefd?" vroeg Gerald.
„Waarom zou hy dat zyn? Daar heb ik
nooit eerder aangedacht!" zei Torrance ver
wonderd, „wat vreeselUk als dat waar is
en hU is juist zoo aardig voor mU geweest!"
„Het spUt mU," zei Gerald, het gaat my' nu
niet meer aan. Ik vergat het."
ZU nam zoowel van zyn uitbarsting als van
zy'n verontschuldiging geen notitie. Een oogen
blik keken zy elkaar wanhopig aan. Gerald
deed een stap naar haar toe en bleef toen
staan. Met tranen in de oogen draaide zU zich
om, ging naar haar slaapkamer, zette een
hór en verliet haar flat.
HOOFDSTUK XII.
Torrance wordt geholpen.
Ofschoon het Parnassus hotel van Engelsch
taal en beton gebouwd was en het ongettvU-
feld midden in de hoofdstad van Engeland
stond, was het toch inhart en nieren Ameri
kaan sch.
Meneer Massiter had hier eenige kamers,
die, tijdens zyn ziekte en herstel, voor hem
gereserveerd waren. De groote zitkamer
vormde een passende omlysting voor zyn per
soon. Er waren zelfs zooveel verschillende
telefoontoestellen electrische waaiers en U*"
gekoelde dranken, dat Torrance het gevoel
kreeg, alsof zU zoo een Amerikaansche
film binnenstapte. ZU was heelemaal niet ver
baasd, toen haar gastheer haar hartelyk de
hand schudde en haar enthousiast begroette,
hoewel zU elkaar nog geen half uur geleden
gezien hadden.
„Ik verzocht u hier te komen, juffrouw
Esdale, omdat ik eens met u wilde praten,
zonder gestoord te worden. Heeft u die cou
rant gelezen wa&rop ik uwaandacht vestigde,
even voor dat ik uw flat verliet?"
„O!" Torrance keek beschaamd naar haar
leege handen, „het spUt mU verschrikkelUk,
meneer Massiter. Ik heb haar laten liggen,
ik vrees dat ik alles heb vergeten, zelfs myn
beurs. Daarom moest ik den portier vragen,
de taxi te betalen en zei hem, het op uiy reke
ning te zetten."
Meneer Massier keek haar bUna goedkeu
rend aan.
„Ik had niet gedacht, dat dat mogelU'k was.
Ik geloof niet, dat het twee dagen geleden
voorgekomen zou zUn."
„Het spyt mU ontzettend." stamelde Tor
rance, pakte toen op haar oude manier de tele
foon van den haak, „ik zal de courant laten
halen. MU'n dienstmeisje kan haar mU best
even brengen."
„Zoo ben je tenminste mijn volmaakte secre
taresse," zei meneer Massier. HU nam haar
'land van de telefoon. „Maar dat is absoluut
niet noodig. Ik neem aan, dat u het omlUnde
artikel hebt gelezen?"
Zoo kwam ie veur enkele jaren ook, in den
Nazomer, mee onderganade zon de „Gouwen"
ingestapt, waar ik zat mee den Fielp...!
Als ie den bocht van den weg om was, dan
dan wist ik mee m'n eigen gin raad.
Thuisbly'ven... Neeë, dat gong nie!
Ampart gaan zitten...? Dat gaat niet,
mee Trui ziede...!
Naar de „Gouwen"? Wa'n gedacht.
't Bosch maar in. En toen..., toen mokte-n-
ik 'n fout als ik groot ben.
'k Kwam uit, aan 't verlaten boschhuis.
Daar ga'k veurloopig nie meer naar toe. Als
den Vic me gezien had...!
Kom lk schei er af.
Als je me 'ns schrijft, hou 'k oe toch op
de hoogte van 'm. Me dunkt, ook oe kan
deuzen witten toovenéér nie koud gebleven
zyn.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altU gin horke minder van oewen t.a.v.
DRÉ.
„Zelfs dat niet. U zult wel vreeselUk boos
op mU zUn..."
„Integendeel, het is mU een pak van het
hart. Ik had vroeger het gevoel, dat u te vol
maakt was door uw „efficiency," waardoor u
nooit een fout maakte. Nu staan we meer op
gelUken voet... Ik wilde u een verhaaltje ver
tellen, juffrouw Esdale, een verhaaltje
waar romantiek in voorkomt."
Torrance zette haar hoed af, leunde haar
kloppend hoofd tegen den stoelrug en sloot
haar oogen. ZU nam als vanzelfsprekend aan,
dat het verhaal hemzelf betrof. Romantiek?
ZU trachtte zUn leeftijd te raden.
„Jaren geleden, juffrouw Esdale, gingen
twee jonge mannen met dezelfde boot naar
Amerika. Laten we den eenen Jan en den an
deren Herman noemen."
„Ja?" mompelde Torrance. Herman
Hartland? Zy onderdrukte een zucht.
„Jan was student in de geolorie. En Her
man had ook gestudeerd, maar was in de
eerste plaats zakenman. ZU waren nog geen
zes weken in New-York, of Herman had al
een betrekking als handelsreiziger. Hy nam
zich voor, Jan van zijn geld aan de Universi
teit te laten studeeren."
„Beiden waren ze normale jonge kerels. Jan
werd door een vrouw ingepalmd. Iemand van
uw standing, juffrouw Esdale, stelt hier waar-
schUnlUk geen belang in, dus laten we het
maar kort maken en zeggen dat hij hoe lan
ger hoe meer in de schuld raakte, totdat hU
op een kwaden dag wat geld meenam, dat men
in het kantoortje -van den pedel had laten slin
geren. HU werd vervolgd en het O.M. kwam
tot de conclusie, dat Jan, doordat hU de Uni
versiteit bestolen had, dit ook zUn vriend Her
man had aangedaan."
„Toen Jan uit de gevangenis kwam. stond
Herman op hem te wachten. Ik kan niet zeg
gen, dat hU zyn vriend dien diefstal geheel
kon vergeven, hU kon alleen niet begrUpen, hoe
zy aan het woord diefstal kwamen. HU nam
maar aan, dat Jan verstrooid was, en alleen
op geologie was ingesteld."
„HU gaf Jan dus een nieuwen naam en hielp
hem opnieuw. Na verloop van tUd werd Jan.
Professor. Toen hU zijn eerste salaris kreeg,
gaf Jan de helft van dit bedrag aan Herman.
Herman lachte hem uit, gaf het terug en zU
maakten er op vriendschappenke manier
ruzie om."
Wordt vervolgd.
