Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
Brief
RADIO
De
van Dré
Xo-h naait!
a
PROGRAMMA
Amico,
Ulvenhout, 4 Juli 1940.
Dat was plazierig bezoek! Verlejen week
ontvingen wij 'nen langen brief, vier volge
schreven vellekes, mee weinig woorden. Want
den brief was van Mevrouwke van Dalen en
die schrijft nog even royaal en kloek als
Wel, sodemearel! amico, ge kent Hanneke
Zonneveld toch nog wel...? Den Vic „z'n
ineiske"
Nou Hanneke-n-is hier gewist! Dat was
iets.
„Lieve vrienden, Beste Dré en Trui, Dré III
en Eeker", schreef ze, en daarmee waren al
twee regels vol, „ik word naar Ulvenhout
getrokken
Dat kadeeke schrijft nou sjuust eender als
den Vic spreekt. Uitroepteekens, vette onder-
streepings, hoofdletters. Daarmee prot den
Vic, daarmee, schrijft zijn Hanneke. Eénen
bonk van levensdrift, éénen klomp hart! Zoo
zijn die twee.
„Lieve menschen, ik heb van de week de hon
derdduizend getrokken! Niet echt, nog echter!
'n Brief van Vader!! Den eersten! Hoe de brief
is overgekomen? Ik weet 't niet!
Hij staat vol stempels.
Over Japan? Langs Genève?? De „Witte
Toovenaar", Dré, zoals jij „den Vic" vaak
noemde, heeft zijn tooverstaf weer gezwaaid,
- daar in 't verre Amerika, wat ligt dat nu
ver weg! hij heeft zijn tooverstaf weer ge
zwaaid om 'n brief te doen overwaaien, over
alle werelddeelen, naar zijn meiske! En nu
moet ik naar Ulvenhout! Ik moét dezen brief
jullie laten lezen! Maar 'k stuur 'm niet over!!
Hij moest eens verloren gaanZondag kom
ik. Als Truike uit de Hoogmis thuis is! Op de
„Zondagsehe koffie-met-koek", Vaders uur-
ke! We zullen samen den brief lezen, ik zal
naar Vader terugschrijven, aan die blanke Zon
dagsehe tafel de koffiegeur van dat uur zal aan
den brief kleven, als Vader 'm ontvangen
magOch, Truike, doe daarvoor 'n schietge
bedje, ja? onder de hoogmis! 'k Weet
zeker, dat Vader den brief dan krijgt...!!
Ik kom alleen. Henk zit in de examencom
missie. Heeft 't razend druk! Is nu veel weg.
God wat mis ik Vader. Waarom is hij zoo ver
en zoo plotseling weggegaan Weet jij dat.
„Gchérm", zee Trui: „wit Hanneke niet, dat
den Vic moéstDat ie alles wat nog over
was, na dat dure jaar mee 't Ouwe Mevrouwke
aan Hannekes' uitzet gaf
„Dré, als ik kan, en als het nog niet ver
huurd is, dan ga 'k Zondag ook even naar
ons oude Boschhuis! Misschien... dom...?
Maar Vader heeft me geleerd nou en dan dom
me dingen te .durven! Dré, Trui, jullie weet
wel, maar toch moet ik het nog even' opschrij
ven: er bestaat geen prachtiger, geen nobeler
mensch, danden Vic", mijn Vader! Nou
hij zoo ver, zoo onbereikbaar ver weg is, weet
ik dat nog beter dan vroeger! Wanneer zal de
oorlog eindigen Ik snak naar de vrede.
Hoe zal Vader het maken'Hij schrijft daar
niet over! Hij vraagt, vraagt acht kantjes vol.
Hoe het ons gaat, Henk en mij? Of Henk in
den oorlog is geweest. En... hoe 't afliep?
Hoe is 't in Ulvenhout? Met den Dré! Met
Truike! Met Dré III! Met den Sproetenkoning!
Met Moeders graf. Met het Boschhuis! Hij
vraagt, vraagt naar ons allemaal, naar alle
dingen. Ik vrees dat hij niet werken kan...!
Je weet, da's erg voor Vader!
Daarom kom ik Zondag zijn brief bij jullie
beantwoorden! Daarom moet Trui...! Kon ik
den brief maar vleugels geven!"
En zoo, amico, gong den brief maar deur,
vier vellekes vort.
Als we mee z'n allen den brief hadden uitge
speld, besproken, dan kwamen Trui's orders
los.
Teugen mg: „zegges, hoe is 't daarEn
mee heur seerjeuzen kop „wees ze in de rich
ting „Bieberg".
„Pronties, Toeteloeris! De treurroos is éénen
witten boekee, den zerk nuuw, de kettings
weer gelakt. Maar 'k zal nog veur verse blom
men zurgen veur Zondag".
„Kek-t-op gin kwartje!" commandeerde Trui:
„en neem 'nen doek mee om 't knielbankske
proper te boenen".
Teugen Dré Hl: „gij komt mergen mee
oewen groentenwagel in d'omgeving va* de
statie, ee? Informeer daar hoe laat precies
Hannekes trein van omtrent half elf elf
uren aankomt". Teugen den Eeker: „gij poetst
de sjees op lijk 'n zonneke, ge boent 't gareel
en ge zurgt dat den baas Zondagmergen kan
wegrijen in éénen glans! Zet den donkeren
pluim op 't kopste!".
Teugen mij: „en zurgt dat ge op tijd zijt, lie
ver 'n uur te vroeg aan de statie, dan 'n se
conde te laat!"
Dan weer teugen den Eeker: „en helpte gij
mij mergen nog 'ns ferm aan den huis. We
zullen alles nog 'ns uithalen".
Heur oogen gongen onderwijt langs d§ vi-
traasgordijntjes
Dré III kwam stil in Opstand. Hij zee, mee
'n strak gezicht: „Zal 'k effes 'nen emmer dik
ken kalk halen?"
Trui keek 'm 'ns aan, kneep heur lippen dun,
kiepte bedenkelijk mee de oogen. Maar Dré III
liet 't zoo niet zitten Dee 'nen nuuwen aanval.
„Eh als den Eeker dan tóch niet leeren
magdan kan ie net zo goed mij helpen,
mee dan wagel".
„Hij is geleerd genogt. Dat examennou
ja'k Heb er den meester gesproken, 'k heb
Guust Verhagen er over gehoord, zijn kinders
hebben ook geleerd! Gij helpt mij mergen mee!
Ee? Sjaak?"
Als ze gaat „sjaken", amico, dan is den
Eeker verkocht en verrajen! „Sjaak", da's
zijnen Zondagschen naam bij Trui! En al dee
Trui 't manneke langs 'nen korten on®weg
weten, dat zij van zijn examen gin spetterke
meer verwacht, 'n gepoetste plattebuis, waarin
Hanneke heur eigen spiegelen kost van heel
wat meer gewicht was, dan 'n twijfelachtig
schoolmeestersexamen, waaraan veur Trui nog
weinig twijfel bestond, den Eeker was al ver
kocht en geleverd, als Trui had gefleemd:
„eee?? Sjaak!!"
„Ge mot 'm nou nie allen moed afnemen"
zee ik norsch. Maar den Eeker kwam tusschen-
beie deur te beweren: „gifnie, gif nie, 'k zal 'm
katoen geven vrouw". Toen liep ie verlegen
weg. Wij keken malkaar 'ns aan, zwegen. Dat
manneke mokt 'n ander gatsamme ook ver
legen
Zondagmorgen, als Trui naar de late mis
gong, stond de sjees al gereed. Bles, mee z'n
gelakte „schoenen" stond fier te trappelen,
trotsch mee den gepluimden kop te snokken, in
't blinkende tuig. Binnenin, in de sjees, plotste
den Eeker nog 'n boske blommen en tevrejen
knikte Trui 't gespan toe.
Ja, da's heuren trots, de goeie spullen van
stad!
- „Gade gij nou gaauw weg", zee ze teugen
mij: „en jullie", dat was teugen de kleine man
nen: „haalt nou niks meer overhoop!" Toen
gong ze, heur hart bij den Zondags-blinkenden
huis latend, naar de kerk; 't kwartier luidde!
'k Wreef m'nen meerschuimert op, ge wit Han
nekes cadeau, klom op den bok en efkes later
ratelde de sjees kitsig over den zonnigen steen
weg, langs de welige zomerakkers.
Los lagen de teugels in m'n handen, 't Minste
snokske wijst Bles den weg. In stad nam ik
de asphaltsingèls, waar 't gerij, onder den
dichten lommer vaneigens gong.
HannekeDen Vic z'n meiskeGod,
als den goeien kerel dit nou wist. 't Was me
veul wèèrd gewist. Hij zou, daar gunderwijd,
in z'n wreede onzekerheid, in z'n barre een
zaamheid, gelukkig zijn. Acht kantjes mee
vragen, had ie dus geschreven......! Ja, veul
begrijpelijk! Hij moest gehóórd hebben en ge
lezen van onze wederwèèrdighedens! Van Rot
terdam, Breda, Den Helder, wéér van Rottter-
dam, weer van Den Helder! Van de Brabant
sche durpkes, van den korten, maar feilen
oorlog. Van bruggen, van Grebbeberg, van al
zulke dingen, die op grooten afstand veul groo-
ter lijken!
Als ie leest en hoort van oorlog over .Neder
land, van bombardementen over Nederland,
van distributie in Nederland, allee, ik ken
'm zoo goed, wat mot den kaerel dan in 'n
hel van onzekerheid en in pijnen van angst
leven, daar in dat luidruchtige Amerika, waar
allen rijkdom aan goud wordt omgezet in ver
woestend staal, omdater in Europa oor
log is. Machteloos zal ie daar gaan deur de
straten, staan veur de bulletins, luisteren naar
radiopolitiekers, die onzen oorlog, die haast
veurbij is, gebruiken veur groote verkiezings
woorden, veur dramatische, heldhaftige en be
zwerende redevoerings. Veur politieke bom
bardementen, wier treffers altij en telkens
weer zullen inslaan in de onbeschermde velden
van den Vic z'n open, z'n groote zielement.
Neeë, sjuist als Hanneke schreef: werken kost
ie nou nie. En ik weet, wat dat beteekent veur
deuzen kunstenèèr. Dat had ik wel gezien in
't Boschhuis, als dan 's mergens de lampen
nog brandden; den kearel nie wist of 't dag of
nacht was. Als ie daar zat in zijnen atelier, in
nachtgewaad soms en mee den grooten flam
bard achterover op zijnen witten kop te staren
zat in 't niks. Uren, uren lang. Zonder eten,
zonder drinken, zonder tijdsbesef, zgnen geest
in 'n gevangenis, in 'n cel van muren, die gin
geluid, gin dag, gin adem deurlieten.
God, wat was 't me veul wèèrd geweest, als
dieën veul gemartelden kaerel kost weten nou,
hoe ik hier naar z'n Hanneke ree, over de
vredige, zonnige wegels, deur deuzen schoonen
Zondag!
'k Was vroeg bij de Statie, onder al m'n
gepieker. Bles had rapgelopen. Afijn. Ik kost
nou 'n goei plekske uitzoeken, zóó, dat Han
neke „Ulvenhout" dalijk zien zou, als ze 't
statiegebouw uitkwam, 'k Informeerde nog 'ns
bij den chef, kocht 'n pintje in de wachtkamer,
las alle veurkanten van de tijdschriften, die
daar lagen, luisterde 'ns aan m'nen horloge,
'k docht dat ie stilstond, maar eindelijk kwam
de trein binnen, 'n goei stuk over den tijd. Rap
't plein op, dicht bij m'n gerij.
Hah! Daar was Hanneke! Wat zou 'k zeg
gen„Mevrouw van Daallee neeë,
„Hanneke", lijk vroeger! Zou ze 't liefste heb
ben. Allee wat zag ze 'r bestig uit. Wat 'n
knap kadeeke toch! Als ze dichterbije was, zag
ik de witte vlok verom in 't zwarte haar, daar
gekommen in dieën Allerziélennacht, als 't
ouwe Mevrouwke boven eerde stond.
„Dag, Dré!" Wat kwam er dat royaal uit.
Net den Vic, schoot deur m'nen kop. Allebei
heur handen stak ze veuruit. „Dag Hanneke!
Wat ziede 'r patent uit! Welkom in 't ouwe
land!" Toen pakte ze me bij den nek, kuste me
werendig, twee kanten van m'n kop. Twee
tranen puilden uit heur schoone oogen. „Dré,
ikmoest naar Ulvenhout, omVaders'
brief te beantwoorden!"
„Bestig, meid, den inktpot staat klaar".
Toen lachte ze. „Vind je het niet gek, Dré?"
„Allee, zal 'k oe helpen? 't Is 'nen hoogen
stap".
Maar Hanneke de ouwe tuinierster is van
'nen klim nie bang. Flink stapte zij op, viel in
de kussels en zee toen wa'k al 'n uur gedocht
had: „dit moest Vader kunnen zien!"
„Kek 'n wat 'n schoone blommekes, Han
neke! Van den Eeker!"
„Nou nog violenMoeder's bloem,
Dré!"
En m'n hart gong open naer dat gouwen
lceareltje, dat gore Eekerske, die daaraan'ge
docht had
We spraken nie, efkes. Ik klakte mee m'n
tong en vort gong 't, de reizigers veurbij!
Dan kwamen heur vragen los. Duuzend in
'nen tel.. Allee, er was zooveul gebeurd in wei
nig maanden
Trui en Hanneke, ze waren zoo big, mal
kaar verom te zien als moeder en dochter.
Ook den Eeker kreeg 'nen pakkert, Snapte
nie, waaraan ie dat te wijten had en verlegen
drentelde-n-ie weg, om Bles uit te spannen.
En als we daar weer zatén, om de Zon
dagsehe koffietafel, zee Haneke: „nou ben 'k
weer echt thuis, 't is net of er niks gebeurd
-is," maar dan kwam de bui los, amico.
Ochèrm wat snikte d'n Vic z'n meiske. Dan:
„Waarom moest het toch zoo kort duren, Trui?
Dré? We waren zoo gelukkig, daar in 't
bosch....v.!
„We gaan er straks samen 'ns kijken, Han
neke!" riep ik mee veul gemokten geest
drift. En heesch vroeg ze: „wonen er nog geen
andere menschen, Dré?"
„Neeë".
„Gelukkig! Ik heb al 'ns gedacht, zou 't
huis te duur zijn? Aaalsals ik 't
koopen konmisschien:misschien dat
Vader nog 'ns terug kwam!"
„Ehhm!" Ik keek eerst Trui 'ns aan.
Dré knikte.
„Hanneke, ikwe zullen 't oe maar zeg
gen't huis is gekocht. Ehwewij.
Deur ons, ziede. Enneen hier zijn de sleu
tels, astemblief". Ik nam ze uit de tafellaai.
Hanneke zat sprakeloos. Streelde de sleu
tels. Zachtekes drupten tranen daarop. Toen
gong ik 'ns in den stal kijken. Liet de vrouwen
maar alleen.
„Zóó! Eéker! Zeg, vertel me 'ns jonk: waar
om hebt ge nou sjuust viooltjes in de sjees
gezet? Daar staan in den hof toch veul schoon-
dere blommen?"
„Ehwas 'tniegoedbaas?"
,,'t Was héél goed. Maar waaróm?"
GEHECHTHEID.
„Ze zijn aan elkaar gehecht", zegt men van
menschen die langen tijd lief en leed met
elkander gedeeld hebben.
Wat is „gehechtheid"? Vermoedelijk een
woord ontleend aan het plantenrijk.
De wingerd hecht zich aan de eik met tal-
looze fijne, gecompliceerde vertakkingen. Het
is een onweerlegbaar, voor ieder zichtbaar feit
geworden, dat de wingerd aan den eik ge
hecht is.
Hoe precies? En sinds hoe lang?
Dat zijn vragen waarop het antwoord moei
lijk valt.
De „gehechtheid" tusschen menschen is
zelfs nog meer gecompliceerd.
Ook bij menschen weet niemand, vermoe
delijk zijzelf ook niet, hoe ze aan elkander ge
hecht zijn, noch sinds hoe lang.
Bij menschen komt er nog een derde, niet te
beantwoorden vraag in het spel, n.1. „waar
om?"
Ondanks het raadselachtige van het ant
woord op de vragen: „Hoe? Sinds hoe lang?
Waarom?" is er één ding duidelijk: dat ge
hechtheid tusschen menschen beteekent, dat
zij elkander moeilijk kunnen missen. En dit
bemerken zij soms pas wanneer ze, door een
of andere oorzaak, elkander voor langeren
tijd moeten missen.
En juist wanneer ze elkaar missen komt
gewoonlijk bij elk afzonderlijk het besef boven,
dat hij of zij aan de(n) ander gehecht is.
En met dit besef komt bijna altijd zelfver
ven", of: „Ik heb een kleine dienst geweigerd",
wijt. „Ik heb een snauwerig antwoord gege-
of: „Ik heb mij onverschillig betoond op een
oogenblik dat de ander duidelijk behoefte had
aan hartelijkheid en belangstelling".
Het zelfverwijt spreekt des te sterker, om
dat men door afwezigheid van de ander de
gelegenheid mist om onmiddellijk het verzuim
te herstellen. Wij hebben oprecht zelfverwijt,
maar wanneer de ander weer een poosje
geregeld in ons bereik leeft, vervallen wij in
onze oude fout.
De meesten van ons leven te onbewust,
we zijn aan iemand gehecht, maar wij besef
fen dit zonder speciale aanleiding niet vol
doende om duidelijk van onze gehechtheid blijk
te geven.
Wij laten ons humeur te-veel de vrge teu
gel, wij zeggen dingen die Wij in een periode
van zelfinkeer van ganscher harte ongezegd
wenschen.
Wij verzuimen kleine diensten, kleine atten
ties, kortom de kleine levensvonkjes die de
.groote levenswarmte geven.
Voorkomt U dit verzuim. Een mensch waar
aan U gehecht bent is een kostbaar bezit.
Geeft dan volop van Uw levenswarmte.
Doet wat U kunt, beheerscht de neiging
tot het uitspreken van een hard woord, zoo
gauw gesproken en dikwijls zoo lang betreurd.
Bewijst de kleine dienst, waartegen Uw ge
makzucht opkomt, ongevraagd.
Gelukkig zijn is geluk geven. Weest gul met
wat levenswarmte, en laat het vuur van Uw
toewijding niet dooven.
Beseft en bewijst Uw gehechtheid, dan
zult U in de toekomst gespaard blijven voor
bittere tranen over wat U zeide en had moeten
zwijgen en over hetgeen U ongedaan liet maar
had moeten doen.
De levenswarmte die wij geven is de
warmtebron, die onze innerlijke temperatuur
op peil houdt.
Dr. JOS. DE COCK.
„Hihiho, kweetnie".
„Ge wit wèl!"
„Hi! De juffrouw, ee?" Knipoog.
„Ja?"
„Die brocht altij..." knipoogske: „viooltjes
naar 't kerkhof". Knipoog.
„Hier!" ('k Gaf 'm 'nen reksdaalder).
„Gossie, baas!"
„Ge zegt niks aan de vrouw, horre".
„Veul bedankt, baas".
Toen pakte-n-ik 'm bij z'n rosse stekels,
keek 'ns diep in 't manneke z'n schichtige
oogen en weer zee-t-ie, fel blozend: „veul be
dankt, baas".
„Gij ook, eh... Sjaak!"
En peinzend gong 'k weer naar binnen;
wat 'n wonderlijk keareltje toch, dat Dré III
destijds van de straat had opgepakt, Waar
om kleedt O.L.H. z'n veurnaamste schepsels
meestal zoo simpel? Is 't leven van zoo'nen
Vic éénen zwaren last En zingt zoo'nen on-
oógelijken nachtegaal 't schoonst? En ver
borgen in den nacht
Waarom? Waarom? Geren piekert den
mensch over die waaroms, ook al krijgt is
er nooit antwoord op.
's Middags zijn we gegaan naar 't boschhuis.
Naar den Bieberg ook...!
'k Zou oe daarvan veul kunnen vertellen,
maar ge wit: er z ij n dingen, die 'k gierig
bewaar veur m'n eigen.
Maar Hanneke-heeft gezeed, dat ze 't huis
weer aan gong kleejen mee de spullen en de
schilderijen, die zij van den Vic bezit. En
van heur Moeder. En den tuin zou ze weer
aanleggen. Als 'k er dan 'ps naar omkijken
wou, nou en dan.
„Geren, Hanneke! Hang weer wat gor
dijnen, maak den tuin als ie is gewist. Ik
zal hier dan geren, op den opstap veur de
deur, nou en dan 'n pijp komen rooken!"
Ochèrm, wat was den Vic-z'n-meiske con
tent, dat 't huis gebleven was. Moeilijk gong
ze van Ulvenhout weg. Maar over 'n paar
weken al, dan komt ze verom, vacantie
houden in 't Boschhuis, mée den Henk, ge
wit, die blonde „zeewindkuif".
Ze heeft haren brief geschreven. Aan onze
tafel. Als den Vic 'm nou maar ontvangt. Hij
is toch ook zoo wijd weg. Hoeveel oorlogs
zeeën liggen er toch tusschen den Witten
Toovenèèr en z'n meiske...? Waarom motten
die twee...
Ochneeë, gin waaroms meer.
Bijna al m'n haren wierden grijs onder al
de waaroms van 't leven. Toch kwam alles
altij goed. Als den kop wit is, dan nie meer
vragen. Da's de les van God, geleerd na veul
jaren
't Leven aanvèèrden lijk 't is, da's diepste
wijsheid. Den Eeker wist dat altij. „Kweet-ni"
is z'n stopwoordeke. Maar 't heeft dieperen
zin, dan ge eerst denken zou!
Kom, ik schei er af. Veul groeten van
Trui, Dré III en den Eeker en als al tg gin
horke minder van oewen t.&.v.
Dré.
ZONDAG 7 JULI 1940.
Jaarsveld 414.4 m.
8.00 NCRV. 12.00VARA. 6.00 NCRV. 7.00
VPRO. 8.00—10.30 VARA.
8.00 Berichten ANP.
8.10 Schriftlezing, meditatie.
8.25 Gewijde muziek (gr.pl.).
9.30 NCRV-kleinkoor en -orkest en orgel
(opn.).
9.50 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: ge
wijde muziek (gr.pl.).
12.00 Esmeralda en solisten.
12.45 Berichten ANP.
I.00 VARA-orkest en soliste.
2.00 Causerie over Nederlandsche beeldhouw
kunst.
2.20 Gramofoonmuziek.
3.00 Tuinbouwhalfuurtje.
3.30 Orgelspel.
4.00 Voor de kinderen.
4.15 Pianovoordacht.
4.30 Gramofoonmuziek.
4.45 De Ramblers.
5.15 Reportage.
5.30 De Krekels.
6.0"» Wijdingswoord met zang en orgelspel.
7.00 Studiodieust.
8.00 Berichten ANP.
8.15 Esmeralda en solist.
9.10 Radiotooneel.
9.25 Bravour en Charme.
10.00 Orgelspel en zang (gr.pl.)
10.15—1030 Berichten ANP.
Kootwyk 1875 m.
AVRO-uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.15 Berichten (Engelsch).
7.30 Gramofoonmuziek.
9.00 Altviool en orgel.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
II.15 Berichten (Engelsch).
11.30 Berichten (Vlaamsch).
11.45 Gramofoonmuziek.
12.30 Berichten (Duitsch).
12.45 Berichten ANP.
ï.00 AVRO-amusementsorkest.
I.45 Gramofoonmuziek.
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 Omroeporkest, koor van de vereeniging
„De Vrge Gemeente en solisten (met toel.).
3.00 Gramofoonmuziek.
3.15 Berichten (Engelsch).
3.30 Renova-septet.
4.1" Schilderij-besnreking/
4.30 AVRO-dansorkest,
5.00 Berichten (Duitsch).
5.15 AVRO-Aeolian-orkest en solist.
6.15 Berichten (Engelsch).
6.3'./ AVRO-Amusementsorkest en de Melody-
Sisters.
7.15 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten (Duitsch).
8,15 Berichten ANP, eventueel gramofoonm.
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 Berichten (Vlaamsch).
9.00 Gramofoonmuziek.
9.15 Berichten (Engelsch).
9.30 Gramofoonmuziek.
9.45 Berichten (Vlaamsch).
10.00 Berichten (Duitsch).
10.15 Berichten ANP, sluiting.
II.1511.30 Berichten (Engelsch).
MAANDAG 8 JULI 1940.
Jaarsveld 414.4 m.
KRO-uitzending.
8,00 Berichten ANP.
8.05 Wij beginnen den dag.
8.15 Gramofoonmuziek.
10.00 VPRO: Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
12.15 KRO-orkest.
12.45 Berichten ANP, "-'amofoonmuzV
1.15 KRO-orkest.
2,00 Vrouwenuurtje.
3.00 Rococo-octet.
3.30 Gramofoonmuziel:
5.15 KRO-melodisten.
6.00 Gramofoonmuziek
6.15 KRO-melodisten.
7.00 Voor de jeugd.
7.15 Gramofoonmuziek.
7.30 „De Stadsschouwschouwburg te A'dam
en het Stedelijk orkest van Maastricht",
vraaggesprekken.
7.50 „Het hotelbedrijf wacht u", vraaggespr.
8.00 Berichten ANP.
8.15 Musiquette en solisten.
9.15 Gramofoonmuziek.
9.25 Radiotooneel.
9.55 Gramofoonmuziek.
10.10 Wij sluitenlO.10 Wij sluiten den dag.
10.1510.25 Berichten ANP.
Kootwgk 1875 m.
NCRV-uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch),
7.15 Berichten (Engelsch J
7.30 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP.
8.10 Schriftlezing, meditatie.
8.25 Gewijde muziek (gr.pl.).
8.35 Gramofoonmuziek.
9.30 Berichten (Vlaamsch).
9.45 Orgelconcert.
10.30 Gramofoonmuziek.
10.45 Pro Arte-trio.
11.15 Berichten (Engelsch)
11.30 Berichten (Vlaamsch)
13 45 Pro Arte-trio.
12.10 Gramofoonmuziek.
12.30 Berichten (Duitsch.
12.45 Berichten ANP.
1.00 De Consonanten.
I.45 Gramofoonmuziek.
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 De Consonanten.
3.00 Gramofoonmuziek.
3.15 Berichten (Engelsch).
3.30 Zang, fluit, orgel en gramofoonmuziek
5.00 Berichten (Duitsch).
5.15 Arnhemsche orRestvereeniging.
5.45 Gramofoonmuziek.
6.15 Berichten (Engelsch).
6.30 Arnhemsche orkestvereeniging. (Om 7.00
berichten)
7.15 Gramofoonmuziek.
7.30 Reportage of muziek.
8.00 Berichten (Duitsch).
8.15 Berichten ANP.
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 Berichten (Vlaamsch).
9.00 Gemengde Zangvereeniging „Spangens
koor" (opn.).
9.15 Berichten (Engelsch).
9,30 Gramofoonmuziek.
9,45 Berichten (Vlaamsch).
10.00 Berichten (Duitsch).
10.15—10.25 Berichten ANP.
II.1511.30 Berichten (Engelsch).
DE OORZAAK VAN EÉN BRAND
Onlangs ontstond er in een groot waren
huis in Chicago een brand, waarvan men de
ooi-zaak aanvankelijk niet kon opsporen. Na
veel moeite kan het ongeval tenslotte worden
gereconstrueerd; men stelde vast, dat de
brand veroorzaakt was door 'n brandblus-
sdher! Door den storm was er n.1. een deur
open gewaaid, waarbij een brandblusscher
hing. Deze was loodrecht naar beneden ge
vallen, waardoor het contact ontspannen
was en het apparaat in werking gesteld. De
straal was gericht geweest op een schakel-
boord, waardoor kortsluiting ontstond, die
ind en korstt mogelijken tijd 'n brand had
veroorzaakt. De brand nam spoedig zulk
een grooten omvang aan, dat hierdoor het ge
heele warenhuis in de asch werd gelegd.
DOOR ZIGEUNERS GEROOFD.
Twee kinderen, die dertien jaar geleden
in Polen door zigeuners gestolen werden, kon
den onlangs aan hun ouders terug gegeven
worden. Het waren de thans 17 en 15 jaar
oude Arthur en Gisela Novak, die in 1927
spoorloos verdwenen waren.
Jarenlang hadden zij tezamen besproken
hoe zij op een goeden dag samen zouden
ontvluchten en dan net zoo !ang zoeken, tot
dat zij hun ouders weer gevonden hadden.
Het duurde lang, voor zij een goede kans
hiervoor kregen. Doch eindelijk konden zij
ontvluchten, toen zij zich dicht, bij Warschau
in een zigeunerkamp bevonden. Zij ontmoet
ten een vrouw, aan wie zij hun geschiedenis
vertelden en deze bracht hen bij de politie,
waar men al spoedig uitvond, dat de ouders
van de kinderen in Pioterkof leefden.
De ouders hadden al lang de hoop opge
geven hun twee kindeben ooit weer te zien,
en waren natuurlijk zeer verheugd, evenals
de andere kinderen, met de herceniging. Vier
broertjes en zusjes ontmoetten Arthur en Gi
sela thuis.
WAT MENIGEEN NIET WEET.
Miss Ruf'h Litzig uit Washington behaalde 't
duur-zwemrecord, door 78 uur en 4-6 minuten
in het water te blijven; zij moest dezen ti
tel echter met den dood betalen, want zij
stierf enkele uren, nadat zij het water verla
ten had.
De oudste ontdekkingsreizigers van Euro
pa zijn de Phoeniciërs, die reeds vóór het
jaar 1000 v. Chr. tot de tegenwoordige Straat
van Gibraltar zijn doorgedrongen.
Het grootste woonhuis staat, in de stad
Weenen. Het bevat circa 15.000 kamers
Isaac Wells, Bridgcport, III, heeft een kip,
die halve eieren legt.
De hoogste bergpoonveg bevindt zich in de
Zuidamerikaansche republiek Bolivia. Hij
bereikt een hoogte van 48S0 meter.
