Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
Brief
OUDERS
De
van Dré
't HOEKJE
Taê. naait!
EEN APEN EILAND
De kleine koetsier
Uw energie
Amico,
Ulvenhout, 1 Aug. 1940.
:s, Dré". zoo vroeg Trui kleintjes,
't gezicht zurgelijk betrokken, de oogen wat
wijd open: „Zegges, wie is hier de baas in
huis? Gij of...?"
„Gij. toeteloeris", was ik haar veur!
„Ikke...?" vroeg ze mee veul te veul ver
wondering en mee veul te weinig overtuiging:
„ikke:..
„Hoewie, zou den Fi lp zeggen. Gij!"
Toen kneep ze d'oogen 'n bietje toe, drukte
mee de lippen 'nen lach weg. „Nooit iets van
.gemorken", zee ze dan. „Maar alle gekkigheid
op 'n stokske, veur ge dat huurcontract
teekent: zoude gij daar nog wel aan beginnen
op oewen ouwen dag, aan 'nen winkel? Da's
toch niks veur ons, boerenmenschen!"
'k Bleef 'r zoo 'ns efkes aankijken, den
kende: ge verandert toch nooit. Als de zaak
in kannen en in kruiken is, komt me die, mee
'n „leuk" smoeske, wèèrgaren stichten. Om
dat ik dus zweeg zee ze toen nog: „ik ben toch
mee 'nen vranken boer getrouwd en nie mee
'n komenijsbaaskeDréé?"
Slangevel. docht ik, wat hebt ge nog 'n stre
ken onder den stèèrt. Trui docht toen, dat ze
't al gewonnen had, want ze had al rap ge
merkt, dat m'nen lever krulde.
„Hoor 's, Trui, ik werk ons baaskes nie
teugen. Onzen Dré wit wat ie wil en onzen
Eeker..., dat manneke zijnen schoonen droom
verjagen..., nóóit! En daarom zijde gij dan
nog nie de vrouw van 'n komenijsbaaske, glad
dekker!"
„Dus? Dus ge zet oewen naam op dat pam-
pier?"
„In de roos, Trui."
„Mag ik oe dan 's iets zeggen?"
„Dat mag!"
„Dan haalde 'nen hoop slameur op oewen
nek veur niks."
Toen teekende-n-ik 't huurcontract van m'n
baaske z'n eerste filiaal, hij is nog te jonk
veur de wet, d'n winkel was gehuurd-
Zoo is Trui nou! 't Winkelhuis was trou
wens al lénk gehuurd, er wierd al dagen in
getimmerd en gesjouwd, de handteeliening
was louter formule. Ge zult denken: wat heeft
ze daar dan mee veur, mee die bezwaren op
de valreep? Snapte dat nie, amico? Doodge
woon dit: éls d'n winkel nie-marcheert, om
dan te kunnen zeggen: „ziede neu wel? Héb
ik oe nie gewaarschouwd Maar naar m\j
wordt nooit geluisterd!" Zij is dus van alle
risico af. Zoo zijn die vrouwen. Lukken de
affaires, dan zijn ze fier op den baas; loopen
ze faliekant, dan zieboven!
Maar den dieperen zin is: als de vrouw veul
op heeft mee heuren kloris, dan kan zij nie
goed dulden, dat ie z'n eigen inspant veur
anderen. Als zooeen moeder is, dan heeft ze
alleen oog veur eigen bloeien; anderen...? Ze
wit amper dat 'r nog andere kinders bestaan.
Zoo zijn ze, die vrouwen. Ik bedoel: de goeie!
't Andere soort denkt alleen om 'r eigen.
Waarin ze 't zoowijd brochten, dat 'n weareld-
industrie floreerde van kunstzij, corsetten,
kousen, pelsen, poeiers, pruiken, ja, tot
middelcijnen toe. Tien advertenties in de
krant..., acht veur dat soort vrouwen!
Geef mij maar zoo'nen bemoeial, zoo'nen
lastpot als die Trui, die 's mergens in vijf
minuten tijds frisch en gekleed is, om veur
haar „bloeien" te gaan zurgen.
En die nie 'nen kustelijken halven dag zit
te verknoeien veur de toiletspiegels van 'n
soortement apotheekwinkeltje waar de „wor
dende Schoonheid" zit te razen, omdat b.v.
haren linker oogwimper zoek is, diena 'n
uur van angsten, zoeken en tieren, vastge
kleefd blijkt te zitten mee 'n veeg reukzalf
aan 'nen stoelpoot.
Sodepin, als ge zoo 'nen wimper of 'n
krulleke-langs-oew-oor of 'n wenkbrauw kwijt
zijt, dan kunde toch niet prakizeeren over
„iets" als man en kinders en zoo....! Of denkte
soms, dat 't zoo lollig is, als ge 'n half uur
hebt zitten zwoegen mee zoo'n stift, om dan
tot de ontdekking te komen, dat oewen mond
scheef staat
Maar genogt.
'k Wou eigenlijk gezeed hebben g'had, dat
Trui, na dagen gepieker, dan wel 'ns weten
wou of Dré III hier baas is. En da 'k haar
nog nie heb willen zeggen, dat ze aan 't ge
dacht mot gaan wennen, dat ons baaske lang
zamerhand 't roer van ons bedrijf steuviger
in z'n pootige knuisten gaat klemmen.
Och, ze voelt dat wel, m'n goeie wijf. Ze
is altij zoo geren baas gewist, al kost ze 't
nie worden. En al wil ik nou zekers nie be
weren, dat Trui ons baaske wil teugen-
houwen, toch zou ze geren de klok wat
lankzamer- laten loopen, nou aan onzen werk
dag de avondzon gaat smeulen.
Daar is nog iets. Dré III, modernen jong-
kearel, vat 't bedrijf anders vast, dan Trui
en ik altij dejen. Van den hondenwagel naar den
glanzenden auto, da's 'nen stap van genera
ties. Zijn zaken mee de fabrieken, zijnen
handel in bus- en weckgroenten, fruit en con
serven, 't is allemaal veul anders dan 't ver-
koopen van 'nen bos peeën en 'nen knolsel-
derie, dien ge eigens teelde, 't Winkelsysteem
dat in zijnen kop zit, is veur ons, menschen
van de boerderij, ook al weer iets, dat wijd
buiten onze doening ligt. Allee, Dré III
wordt 'nen boer mee 'n groot kantoor, zoo
zie ik 't worden, al geloof ik nie, dat ie de
blaren op z'n gewitwel zal krijgen van 't
zitten.
Och, als ik 't sjecuur beschouw, 't zat er
altij in, dat m'n baaske anders gong doen,
dan z'n grootvader, danz'n overgrootvader
boerden.
't Is alweer drie jaren gelejen omtrent, 't
was rond zijnen eersten Alderheiligen op den
hof. da 'k hum als volgt veur oe uitteekende:
„afijn, Zaterdagmiddag, goed drie uur, als ik
thuisgerejen kwam mee m'nen groen ten wagel,
stond ie gereed naar Amsterdam te gaan.
Blinkend geschoren en geknipt, blozend van
gezondheid, z'n beste spullen aan en.... veur
't eerst z'n groene gleufhoeike op, 'n bietje
schuin op den bruinen kop. Mee z'nen
nuuwen, langen demi aan, de kèèrsrechte
houding en 't valieske in de hand, zoudt ge
'm eerder achttien, dan veertien jaren ge
geven heben.
Daar stond 'nen jongkearel om fier op te
zijn! En dat was ik ook 'n bietje, 'k Had
werendig spijt, da 'k nie om 'n hoekske kost
kijken, als ie straks, over enkele uren, veur
onzen verrasten Dré en ons blije Wieske zou
staan.
'Nen boer?
Hah! Hij leek veul meer op 'nen jongen
grootgrondbezitter en ik zou den Amsterdam-
schen „meneer" beklagen, die perbeerde mee
hum de kachel aan te maken.
„Hebt ge onzen brief bij oe, Dré?"
Hy klopte op zijnen binnenzak. Ik heurde
't pampier kraken teugen z'n sterke borst. „In
orde, Opa!"
„Hebt ge nog 't een en ander ingepakt,
Trui?"
„Veur den bakker, Opa!" En hij tilde z'n
zware valieske op, gelajen mee 'nen ham van
den besten slacht.
„Lot me nou oew beurs 's zien, Dré?"
„Waarom?"
„Zoomaar".
'n Bietje onwillig eerst tastte-n-ie naar
zijnen bilzak, gaf me toen royaal z'n porte-
monnaie.
„Daar zit eigenlyk nie veul méér in, dan de
reis-op-en-neer, ee?"
„Mneu. Nogal onkosten géhad Opa. 'k Heb
veur allemaal iets gekocht, ziede. En... eh...
deuzen das en zoo."
Ik dee 'nen rijksdaalder in z'n klep. Z'n oogen
straalden lyk sterren onder 't groene randje
van z'n hoeike. „Só-de-petét...
„Zie Trui nou ook maar 's vrindelyk aan!"
Die goeie ouwe stond al lang mee 'nen war
men riks in d'r handen, gereed te géven.'
Toen smeet ie z'n kofferke op de tafel,
kuste Trui op allebei d'r wangen, gaf my 'nen
stomp en zee, 'n bietje heesch: ,,'k vind 't
eigenlijk smerig van m'n eigen, da 'k zoo graag
'ns naar huis ga, maar ik kom rap verom!
Alleheiligen 's avonds!"
Zoo gong ie van den hof. '11 Stuk van z'n
hartje op Ulvenhout latend. Blek kreeg nog
,,'n hand" en dan stapte Dré III den erf af:
fier, blij, jonk, krachtig, in één woord: zóó in
't volledig bezit van' 't geluk, da 'k... da 'k
m'n eigen efkes oud voelde, als ik m'n daar
zag gaan, dieën fermen veroverèèr!"
En als ik deus herinnering zoo neerschrijf,
dan ruuk ik nog den geur van den sierlijken,
blaauwen rooksliert van z'n cigaretje, die daar
spiraalde deur den donkeren dag om den kalen
notenlèèr, wiens leste gele blaren lagen neer-
gesmakt in den natten Allerzielenbojem rond
den stam.
Ja, als ik 't sjecuur beschouw...! Dan
wordt 't veul begrypelijk dat Trui vol zurgen
zit. 't Is allegaar zoo anders aan 't worden.
En 't gaat allemaal zoo rap. 't Stuurt zoo naar
'n weemoedig end van 'n levenlank zwaren,
maar vertrouwden arbeid, waaraan wij vast
groeiden. Gedachten, gevoelens, die ze na da
gen van gepieker vast wou leggen in de snib
bige vraag: „Zegges, wie is hier den baas
in huis? Gij ofdieën Snotpiek?"
Ze meent dat zoo kwaad nie. Elk veugeltje
zingt lykt 't gebekt is.
Vandaag, 1 Augustus, gaat de huur in. Ge
verstaat, hoe de baaskes zwoegen, om den
winkel zoo rap meugelijk feestelijk te openen:
den Dré, zakenman die ginnen dag huur ver
loren wil zien gaan; den Eeker, die zoo géren
de kroon op z'nen arbeid wil zien, dat is:
Moeder in 'n gerieflijk veilig huiske. En dieën
woonwagel aan den kant.
Plazierig, leutig, om twee zoo'n verschillen
de tiepekes aan den arbeid te zien. Aan éenen
arbeid, mee zoo'n verschillende gedachten,
zoo'n uiteenloopend droombeeld. In éenen ar
beid. In éenen zurg. 't Werkvolk, dat in 't
winkelhuis aan den gank is, is nie te goed af.
Want daar mot aangepakt worden! Van de
week nog, Zaterdagmergen, 3 Augustus 1940
is de opening! Dré III heeft veur de zaken 'n
sterk geloof in den Zaterdag! Z'nen handel
mee den auto moest ook op Zaterdag aan
vangen. „Da's altij 'nen dubbelen dag", rede
neert ie en geef 'm ongelijk? Bij elke leveran
tie bedingt ie 'nen boekee! De Hoppenbrou-
wersen komen dus in de blommen als hun
nog pooit overkomen is. Als den Eeker dat
hoorde, dan wierd ie stil. Dar^ gaf iè den Dré
'n schoongemokte hand. Plechtig!
„Waar is dat veur? vroeg Dré III.
„Veur... veur de... veur de blommen, hak
kelde den Eeker geroerd. „Moeder zal 't leri-
ken... da... da... dat 'r feest 1s. 'k Vind 't
schoon, Dré. 'k zal 't nooit vergeten."
Dat was de langste toespraak, die den
Eeker ooit gehouwen heeft. En nóg viel ze in
't water! Want ""en Dré schoot in den !ach.
Zee: „Vrek jonk, die olommen zijn veur de
reclame! Heel de buurt mot uitloopen en dan
begrijpen, dat 'n zaak mee zoo'n relaties, 'n
prima-puike zaak is!"
„Oow", zee den Eeker ontnuchterd. Tom:
„toch vind ik 't schoon."
„Ja", antwoordde den Dré: „maar da's mijn
schuld niet; gade gy nou maar 's rap die prijs-
kortjes maken. En veul! Want elk artikeltje
mot geprijsd worden, dan weten de klanten
dat ze nie genomen worden en jouw Vader en
Moeder kunnen gin vergissingen maken."
„Zeg, Dré", vroeg Trui: „hebt ge al gedocht
om water?"
„Ja, Opoe!"
„Gas?"
„Jaja!"
„Licht?"
„Vaneigens!"
,,En mooie lampen heb ik gekocht", zee den
Eeker: „in 't salonneke...
„Schrijven. Eeker!" commandeerde zijnen
patroon. „Zaterdagavond kan Trui alles mee
eigen oogen zien!"
Dan kreeg den Eeker 'n kleur, beet op z'n
tong en begost te calligrafeeren.
Trui's mooie kamer staat overènd. De
stoelen staan opgetast, de tafel in 'nen hoek,
de lijsten zyn van den éénen muur. Daar-
teugenaan," tot de zolderink toe, staan getast
de bussen, flesschen, nuuwe bennekes, hagel
wit. Duuzend keeren staat den naam „Bra
bantsche Groentencentrale" te prijk; op gou
wen etiketten, geplakt op de bussen; blaauw
geschilderd op de nuuwe manden; gestem
peld op gèève kistjes, blank van nuuwheid.
Alles gepoetst, blinkend, zoo gereed om
prontjès weggerejen te worden naar den
winkel.
„Wanneer zal toch in sjissesnaam dieën
romel van m'nen vloer gaan? zuchtte Trui.
Waarop Dré UI zee: rómm.... mei?!"
Hij was efkes tot in z'nen pit beleedigd.
Dagen, tot den nacht, had ie er aan ge
wreven, gepoetst, geplakt. En elk uur gaat ie
efkes kijken, z'n oogen goed doen aan deuzen
prachtig-verzurgden inventaris van zijnen eer
sten winkel.
Hij mot overal tegelijk zijn: bij z'n klanten.
Bij de leveranciers. Op de fabrieken. Bij den
drukker, den schilder, handelsregister, ge
meentekantoren, overal.
Ook den akker mot ie bijhouwen, den oogst
staat te*wachten zoetekesaan...!
Sodemearel, den Eeker heeft 'ns 'n week
geprakizeerd, hoe ie mee z'n spaarboekske
zou doen...! Maar 't gaat m'n baaske goed
af, al wordt ie mager van 't werken.
Eten doet ie staande en loopende. In veer
tien dagen tijds heb ik 'm gin vijf minuten
achter malkaar op 'nen stoel zien zitten. Wat
zit er „werken" in dat jonk! Drie volle taken
heeft ie op z'n nek: den winkel, zijnen handel,
hof. En hij torst ze, op z'n jonge, breeje schou
wers, of ie ze nie voelt wegen.
Trui ziet 'm nou en dan 'ns stillekes aan.
Ze is bezurgd over 'm. Maar allee, ze zag 'm
nog nooit, in den vroegen mergen, als 't regen
water van den hemel gutste, daar in de dras
sige wei, te pèèrd, in vollen draf, in stampen
den galop springen over meters-breeje sloojen,
te pèèrd deur de schuimende Mark trekken;
ze zag 'm nog nooit vijf meters hoog van de
leuning van de boogbrug duiken in 't kolkende
water, als 't gejaagd wierd deur den bollen
Wester, zoodat de rietpluimen in 't driftige
water spoelden. Ze heeft, kortom, nog nooit
'ns gezien, hoe den Dré '-s mergens den slaap
uit z'n oogen wascht...! Hoe ie daarveur noo-
dig heeft 'n wei zoo groot, dat ge 'm ver
dwijnen ziet in de waternevels, 'n Pèèrd, zóó
fier, dat 't „zwééft" ovèr den hoogsten heester,
over den breesten sloot, dét 't te water-gaat
als 'nen zeeleeuw.
Neeë, hij heeft „iets" meer noodig dan 'n
kommeke verschaald water op 'n Wankel
waschtafeltje mee 'n geborduurd handdoekske
„Goedenmorgen".
Trui heeft dat nooit gezien, anders kost ze
begrijpen, dat deuzen tiep. Koning van den
Mergenregen, pas voluit leeft, als ie 'nen
arbeid in z'n knuisten voelt, genogt veur vijf
kaerels!
Jaja, hij zat nie veur niks heele dagen
te pèèrd op z'n... derde jaar, bij mij in de wei.
VOOR DE
DE LICHAMELIJKE OEFENING.
De vraag, of opzettelijke lichamelijke
oefening noodig is. kan, dunkt mij wel ter
stond met „Ja!" bevestigd worden. In de
dichtbevolkte cultuurlanden en daar kun
nen we ons land zeer zeker by rekenen
brengt het maatschappelijk leven mede, dat
een groot gedeelte van den dag besteed
moet worden aan zittenden arbeid. Daaren
boven kan van veel arbeid gezegd worden,
dat hij voor de lichamelijke gesteldheidheid
even zoo slecht is als de zittende arbeid.
De behoefte aan lichamelijke oefening is
uit den aard der zaak voor het kind uit de
steden gi'ooter dan voor het plattelandskind,
al moet gewaarschuwd worden tegen de op
vatting, dat dit laatste voldoende lichaams
beweging krijgt. Het gaat tenslotte niet
alleen om de lichaamsbeweging bij de
lichamelijke oefening. Er komt meer by en
wel vnl. t.a.v. een weloverwogen oefening
van het lichaam.
De noodzaak van lichamelijke oefening
wordt duidelijk wanneer we ons bewust zyn,
dat:
le. Geen orgaan of vermogen gezond blijft
zonder regelmatige oefening.
2e. Het weerstandsvermogen tegen extra
vermoeienis en ziekte door lichaamsoefening
verhoogd wordt.
3e. Voor zelfbewuste, energieke en wils
krachtige menschen de beheersching van
het lichaam inclusief het zenuwstelsel
een vereischte is.
4e. dat lichamelijke oefening een buiten
gewonen invloed heeft op de ontwikkeling
van geest en karakter en dus mede daardoor
opvoedend kan werken.
Bovenstaande vier stellingen ontleende ik
aan een rede van Dr. H. G. Hamaker, gehou
den in de vergadering der Vereeniging van
Leeraren en Onderwijzers in de Lichamelyke
Opvoeding in Nederland. In verband met de
toenemende belangstelling voor de lichame
lijke oefening en opvoeding ljjkt het mij van
belang dit onderwerp hier aan de orde te
stellen.
402 Passagiers hebben onlangs een klein,
naamloos Anlillen-eilandje bereikt, dat tot
dusver onbewoond was. 400 apen en 2 men
schen dat zijn merkwaardige emigran
ten! Het gaat hier over het experiment
van den Amerikaanschcn zoöloog H. R.
Tomlin, die op een eilandje bij de kust van
Middel-Amerika niet ver van Puerto Rico.
een apenstant wil stichten en samen met
zijn vrouw de eigenaardigheden van deze
staat wil gadeslaan en in beeld brengen.
Deze 400 apen zijn z.g. simia's of rhesu-
apen, een apensoort met een stompe staart,
die men in Indië, Zuid-China en No"örd-
Afrika aantreft. De simia wordt hoogstcne
00 c.m. groot, heeft een gedrongen gestalte
en een groenachtige tot grijs-gele kleur. Hij
plant zich ook in gevangenschap gemakke
lijk voort en het is in dit verband wel aar
dig op te merken, dat eon dergelijk experi
men! ook al eens in Duitschland werd on
dernomen Graaf Schlieffen bracht in een
!>oseh bij Kassei een troep Simia's die hier
twintig jaar lang in volledige vrijheid leef
len. maar niet tegen hef klimaat konden
De simia onderscheidt zich door gezellig
beid en humor. In Indië wordt hii als oen
heilig dier beschouwd en mag noch gevan
gen noch op eon andere manier worden ge
hinderd.
Welk doel heeft de heer-Tomlin nu me'
zijn onderzoekingen? Hijzelf verklaart, dat
hij op zijn gemak de eigenaardigheden van
een anenstaat met al zijn inrichtingen wil
bestudeeren en dan van plan is een boek
•e schrijven dat tot titel zal hebben „Een
jaar in her Apennaradiis". Verder hoopt hii
een aponfilm te kunnen vervaardigen, zoo
als men nog nooit heeft gezien. Hij is er
zeker van. dat hij op een eiland temidden
van 400 apen do vreemdste avonturen za'
heieven en tevens gelegenheid zal hebben
do veelgeroemde intelligentie van de apen
in eon ongestoord natuurparadijs te kun
nen gadeslaan.
Ook op de vraag, of er werkelijk een
soort „apentaal" bestaat", hoont hij in
zijn apenstant een antwoord te kunnen vin
den. Het valt niet te ontkennen, dat de
aap een zeker uitdrukkingsvermogen heeft
voor geboedshoweeineon: maar of men dR
nu als „taal" kan beschouwen, is meer dan
twijfelachtig. Tn ieder geval hebben de po
gingen, die tot dusver zijn ondernomen een
'..Apengrnmmatica" samen te stelten, alle
maal schipbreuk geleden, en zijn waar
schijnlijk ook nooit ernstig gemeend.
Hot is wel aardig om op te merken, dal
de* simia een voortreffelijk zwemmer en
We weten uit ervaring, dat regelmatige
oefening van ons lichaam een weldadigen
invloed uitoefent op ons geheele gestel en
bovenal ook op ons zenuwstelsel. In dezen
tijd, nu veel van onze zenuwen gevraagd
wordt, kan het niet anders of lichamelijke
oefening moet ons over de gevaren van een
geschokt zenuwstelsel heen helpen. Be
oefening van sport, mits zoo beoefend, dat
overdreven dingen vermeden worden, zal
velen behoeden voor overspanning.
Ons weerstandsvermogen tegen ziekte en
extra vermoeienis wordt door regelmatige
lichaamsoefening verhoogd. Wat dit betee-
kent in dezen tijd behoeft wel geen nader
betoog. Niemand onzer weet, welke moei
lijkheden we nog zullen krijgen, zeker is, dat
by voortduren van den huidigen toestand
een verhoogd weerstandsvermogen van ons
lichaam een onschatbare waarde heeft.
Ten slotte nog dit: lichamelijke oefening
kan een buitengewoon goeden invloed heb
ben op de ontwikkeling van geest en karak
ter. Reeds de oude Romeinen wisten dat en
zij brachten het tot uitdrukking in hun
spreuk: „Mens sana in corpore sano". In
dezen tijd van opbouw van ons volksleven,
nu wij allen een nieuwen tijd tegemoet gaan
en het aan ons zal liggen, hoe deze nieuwe
tijd zijn zal, kan het niet anders of de licha
melijke oefening krijgt een zeer gfoote be-
teekenis a-s opvoedende kracht.
Alleen in gezonde lichamen huist een ge
zonde geest. Veel van het oude zal moeten
verdwijnen, voor goed verdwijnen. Over een
ding zijn we het thans ongeveer allen wel
eens: te lang neerschte in ons volk het ver
langen naar bevrediging van eigen lusten en
genietingen. Het gemeenschapsgevoel was
geen levende werkelijkheid meer. Een over
dreven egoïsme en streven naar schotjes en
groepjes verdeelde onze volksgemeenscnap.
In de nabye toekomst zal op dit terrein veel
veranderen. En ik besef dan ook volkomen
de beteekenis, welke de leiding van den Op-
bouwdienst schenkt aan de lichamelyke
oefening.
Ovéeka. (Wordt vervolgd.)
Z'n beentjes wier den er even krom van!
Ja, als ik 't sjecuur beschouw, dan be
grijp ik Trui's zuigen en weemoed.
Maar ik dank Onzenlievenheer veur zoo'nen
opvolger, wien ik eenmaal 't stuur van m'n
bedrijf vol vertrouwen in 'n paar ijzeren knuis
ten kan drukken!
Kustelyk bezit, die twee baaskes, zoo ver
schillend, zoo trouw in den arbeid en de kame
raadschap. Opbouwers! Van 't soort als de
weareld zoo hard noodig krygt. Ieder naar
z'nen aard.
Maar nou schei 'k er af.
Veul groeten van Trui, de baaskes en als
altij gin horke minder van oewen t.a.v.
DRÊ.
vooral duiker is en een zeebad niet ver
smaadt. Verder beweert men van hem, dat
hij heerschzuchtig en humeurig is.
Hoe een dergelijke apenstaat, zonder in
vloeden van buiten, leeft, hoe de onderlinge
verhoudingen zijn, hoe ze zich voortplanten,
dat alles is zeker interessant genoeg om
er een studie van te maken.
Hoe het apenleger zich zal gedragen te
genover de beide menschen, met wie zij het
eiland doelen, moet men nog afwachten.
Het is natuurlijk nog mogelijk, dat de die
ren het den beiden menschen nu juist niet
gemakkelijk zullen maken.
Ongeveer een halve eeuw geleden wer
den de postzakken en de reizigers van het
station Chateldun in Auvergne naar het
plaatsje zelf. dat twee kilometer van het
station af lag. vervoerd in een soort ouder-
wetsche diligence, waar een knol van een
paard voor sjokte, en waarvan de koetsier
een jochie van een jaar of dertien, veertien
was.
Altijd, wanneer hij bij het station was
gekomen, zijn paardje stilgehouden en dat
een zak haver voorgebonden had, klom de
kleine koetsier weer gauw op zijn bok en
haalde dan een hoekje uit zijn zak, waar
hij aandachtig in begon te lezen.
Op ecj) keer was hij zóó in zijn lectuur
verdiept, dat hij den trein heelemaal niet
had hooren aankomen.
Ineens voelde hij zich het boek uit de
handen gerukt, 't Was een reiziger, die het
station was uitgekomen en lachend tegen
hem zei:
„Zeg. in plaats van romannetjes te lezen,
zou je niet liever eens aanstalten maken
om te vertrekken daar is de postbode
al met zijn zakken.. Vah welke roovers-
historie zat je daar zoo te genieten?"
Hij keek het boek in en riep verwonderd:
„Een Latijnsche grammaireKijk, kijkt
Ben je van plan geleerde te worden?"
„Och neen. mijnheer, een geleerde, dat
nu niet bepaald. Maar ik zou het toch wel
graag wat verder willen brengen in de
wereld, en niet eeuwig koetsier van een
postwagen blijven. En nu heeft meneer pas
toor me aangeboden, om me latijnsche les
te geven En nu hen ik hard aan het werk.
want over een jaar of vijf, zes zou ik wel
staatsexamen willen doen!" antwoordde
Pierre La val
En Pierre Laval dééd zijn staatsexamen,
en bracht het inderdaad verder in de we-
reld dan koetsier van een postwagen.
Hoe gebruikt U Uw energie? Tot practisch
nut en genoegen van Uzelf en Uw omgeving?
Ook wel eens tot het stichten van een on
rustige of zelfs vijandige stemming?
Een ons bekende dame heeft. nonder we
tenschappelijke argumenten, noch vakkennis,
zoo'n aardige kijk op de psychologie van het
dagelijksch leven, dat haar kennissen haar
dikwijls „de leeken-psychologe" noemen. Deze
dame was onlangs bezig haar kamer grondig
schoon te maken, toen een vriendin van haar
binnenkwam.
De vriendin had 1 aar nog nauwelijks begroet
of deze begon te mopperen en te klagen. Zij
mopperde op alles en iedereen, op het weer,
op de belasting, op de werkvrouw die haar in
den steek had gelaten, op haar huisgenooten
en op haar huisdokter, die haar maar niets
kon geven om van haar „ellendige zenuwen"
af te komen.
Haar gastvrouw, genoeglijk op den zwabber
leunend, liet haar kalm uitrazen tot zij, na de
tirade over haar huisdokter, waarschijnlijk
uit gebrek aan adem, even zweeg.
Toen viel Loek, de leeken-psychologe in:
„ja, zenuwen kunnen lastig zyn. Als ik tijd
had zou ik je beklagen, maar zie je, ik wilde
vandaag deze kamer doen. En mij dunkt, je
hebt juist op het oogenblik last van een teveel
aan energie. Als je mij nu eens hielp met deze
kamer, zou d^t waarschijnlijk je overtollige
energie vergen en ik zou het prettig vinden.
Als jij nu b.v. aan deze kast begon
De bezoekster zweeg verbluft en keek even
wantrouwend.
„Ik méén het" zei Loek vriendelijk en dood
ernstig.
„Nu, geef dan maar hier dat schoone papier
en die punaises. Leeggeruimd en schoon is de
kast al, zie ik".
Nog ietwat gemelyk begon zij aan het
werkje, maar het vergde teveel van haar aan
dacht om nog energie voor mopperen over te
laten.
Toen de kast klaar was zei Loek: „Dank je
wel. Wat doe je nu liever, stofzuigen of schil
derijtjes zeemen?"
„Laat my maar stofzuigen, dan breek ik
tenminste niets".
Toen een paar uur later het tweetal in de,
nu keurige en gezellige, kamer bijeenzat bij
een kopje thee zei het slachtoffer van de
„ellendige zenuwen": „Wat ziet het er hier
nu leuk uit. Ik wist niet dat zooiets saais als
een kamer schoonmaken zoo gezellig kon zijn.
Ik ben er heelemaal van opgeknapt, ik merk
niets meer van mijn zenuwen".
Loek glimlachte fijntjes en antwoordde:
„Soms zijn zenuwen, een nare stemming,
een humeur of hoe je het noemen wilt, niets
anders dan overtollige energie, die er als het
ware om vrMgt om verbruikt te worden. En
dan is er geen betere medicijn dan bezigheid."
„Dat die dokter 'mij dat nu nooit gezegd
heeft! Die man heeft minder kijk op mijn
geval dan jij, notabene!"
„Neen Ella, dat moet je ni$t zeggen. Ik denk
dat jouw dokter verondersteld, dat je boos
zoudt worden als hij je de waarheid zei.
En toch is dat soms in het leven het belang
rijkste wat wij noodig hebben, dat iemand
ons de waarheid zegt op een wijze die wij aan
vaarden kunnen".
Probeert U de eerstvolgende maal da£ U een
sombere of prikkelbare stemming voelt drei
gen ook eens de remedie: Bezigheid? Tien
tegen een is de oorzaak van Uw stemming
overtollige energie. En dan helpt het!
Dr. JOS DE COCK
