Voorjlen Zaterdagavond
Brabantsche
*^.=®sif=S
OUDERS
't HOEKJE
De
van Dré Brief
J
Jx)S ncw-it!
i
Tuinhoekje
Amico ulvenhout? 8 Augustus 1940.
geopend gong
uv-l' murmereerde Trui: „en tóch
dugt om de 'tSen M 0°£er,b"k
den Paaach 200 J0" te drijven! Mee
feJ°ennte.Tt0' da'S
mee zóö'nluen11 winkel er b«-
besuied. Nou witte" 't"g rap' te on"
TO "m„ ",n'e den eerste" "oot gele
de,™ wc?,!? d»
gen ¥ru.Dze™r' X??*"1' opglwas3ea teu-
tó»cL3TStig
..Daar zal 'k nika van zeggen zee Tn.i
mee -n hanglip: „maar.. Tnu'
dan !SLWaar°m is 'nen ehderen tijd beter
dan^enzen, opoe, om oew zaken voort te Tet-
filét?", had Tru' 'm vast' Dócht zei En 'n
bietje teemend zee ze: ik weet nie nt
ontgaan is, Dréke maar 1 k h»a a! jou
ianndedahand ^oiets„.als '-en weaSorlog
u als kan. van te verkoopen! En daarvpnr
is lederen tijd den besten daarveur
aan'of efkM' Keek ha™ kleinzeun
Ik vw Z°B nooit goed had gezien,
om deus 5iltek;.M°kte-"-er wel van
eemak 7inl En hü kwam meer op z'n
we^^vef redderenf rnnmers;0" 1011 d' aaak
beïzaiY '°en: "aan ocw» 3"3»-
'ir "7rii liggen, ge zij goed eebekt
nrï,d,rn,pap 'na opzcheppen." g ekt'
f eker
Maar den anderen dag'
ba^tL^eeUnfna,,deen.aVOnd °"S
Ik bad al gegeten, was al onder de 7,
latrengSenP°bTdef Sst.
feest van den kustebjken Zondag al begon-
klIrUiZndrUk- °Ch3a' de vr°u» nóóit
m ooi" f weer doende veur 't Zondae-s-
aal van den anderen dag, waar Trui aftïi
geren iets bijzonder van mokt. Da's plazierio-
das gezellig! Da s goed. Na 'n week van bon'
ouwen wierook, die in de jaren vist gong zit-
rubt" bkarr?n ras
Al?'? Han 2 gewaad der beiligen beelden
die fe ke? al?? °P oew va3te Plots-
V T 3 ddwen Zit thuis, dan streelt
den Zondag oew handen mee 't pèèrse licht
brknde h "aar blnn<!n wemc|t deur de ge
brande boogramen. En doede dan eindelik
oewen boek open, die vaneigens Ópelvalt
ij? tyaar ke mjn mot, waar 't bidprenteke
van oeuwen dierbaarsten doode welk
sen duta^ vaatklemt me. oeuwen péér-
sen duim, dan zijn oew gedachten deuzen
J™ 6 bij Mken- bij oorlog, bij zur-
dan hcht TeiI,jkheden' van allen dag, maar
aan licht den kerkramenkemel deur oew
ZonriTvv dverglanst wordt mee den
der iTa6,ede™ werker 't steunpunt on-
uur' mee 'cod'^ taM' 'a
En Zaterdagsavonds brengt m'n goeie wtif
den'sme?>Ja"'ZOndag aI d«n hST mee
soêppS geUr Va" baren Zondagzohen
Op dieé'n moment kwam Dré III Zaterdag-
l«n #nVT?m ui.' atad' van z'n klanten. Al
leen. En Trui en ik, we vroegen gelijk: waar
moeste? toch e'ten^1^ Be'fot
trits" s:nrs::it str?
nuuwe dink tot lets-van-'t-bedrij™ mee die
luur "pordeke?; 200 vast, zoo fier, zoo reso
luut uitgesproken. In „den" winkel. Hij zee
dat als ie duuzend keeren ooit gezeed had
„in den^ stal of „op den akker", of bij de
Trmï".P alS "en weerlicht knuisten uit
Truis en inijn oogen 'nen trotschen lach: we
voelden allebei, mee de klèère snelheid van
den weerlicht, déus gebeurtenis: „daar gun-
bed'|ifV?anS. de verr^ stad, daar draait ons
den irn? °P den 3JuUSt
verkochti au van m binnen, leeg-
uren gestald?.?" Wage' St°nd pas "kala
'k Sprong op! Liep naar m'n baaske.
Pakte 'm vast btf de ballen van z'n schou
wers. Straf keek ik 'm aan, lijk we dat wel
'smeer dejen samen, en 'k vroeg: „hoe gong
't vandaag. Dré III, in den winkel?"
„Goed, Dré I. We motten vanavond nog 'n
mand eiers meenemen, 'n honderd bussen
conserven en den Blaauwe kan nog tien do
zijn gazeuse leveren!" Nou ik 'm zoo dicht
bij me had, m'n baaske, nou viel me op, zij
nen eersten rimpel, 'n dubbele kras in
gladde veurhoofd, daar gekerfd de leste we
ken. Z'n oogen stonden wat dof. Ik kneep
nog 'n bietje steuviger in z'n schouwers:
„eh... moei, baaske?"
Even zuchtte-n-ie. En mee 'nen matten lach
om den mond, gaf ie toe: „jah..., opa." Dat
had ie nog nooit willen weten.
De horkes in m'nen nek piekten overènd.
Toen zee-t-ie: „maar mergen
„Dan is 't Zondag, m'nen jongen!" En op
den eigensten oogenblik blonken z'n donkere
oogen goudbruin in de mijne.
„Kearel!"
„Over 'n uur span ik de sjees in, ons goeie
spullen! En..." Toen bewogen z'n neusvleu
gels.
„En
En we rijen ons Trui naar den winkel.
Lachend bleef ik 'm aankijken. Dan zee-t-
ie: „Ze mot vertrouwen hebben zie-de!"
„Dat hee z'allank jonk, al zee ze dat nie!
„Ze zél 't zeggen," antwoordde den harden
deurzetter. En ik voelde onder m'n handpal
men z'n schouwerspieren spannen. „Dóet ze
nog nie!"
Daar kwam ze aan de deur. .-Zeg Dreke,
den Eeker mot toch nog eten
„Hij staat achter de toonbank, opoe. Zn
vader had gin beenen meer."
„Wordt er verkocht?"
„Ik zeg niks, ge mot eiges maar zien; we
gaan dalijk mee de sjees er naar toe. Oja,
hebt genog 'n honderd-of-wat-eiers te mis
sen?"
„Eh... we... hum... eh". Ze knipperde mee
d'óógen. Dan: 'n vijfenzeuvigtig koppel, meer
toch nie." 4
„Doe ze maar in den eierkurf, asteblief. Als
ik dan Maandag maar den heelen leg kryg
van mergen!"
Trui keek mjj 'ns aan. Oogen, die bol ston
den van vragen.
„Vraag den Blaauwe straks, als ge m ene
tien dozijnen limonade bijbestelt," raaide-n-ik
mee nadruk mijnen compagnon.
„Da's 'n gedacht," vond Dré III.
„Honderd... en... twintig... flè...?? Toen
slefte Trui naar binnen.
,Ze zél!" zee m'n baaske. Meteen begost ie
den auto te lossen. „Nee, jonk, dat doel ik."
Half acht omtrent stond de sjees, één glim-
ming van 'davondzon, tot wegrjjen gereed.
Fier, lustig snokte Bles z'n knieën los. 't Blin
kende tuigleer krokte om z'n sterke spieren-
lyf. De hooge, ranke wielen, mee de geele
spaken, solied in den rijtuigvernis, blonken
als zonnen in den gloriënden Zaterdagavond.
Vol goeie, pronte zurgen had Trui d'eiers
getast in den blanken boterkurf, die locht als
'n veer deur Dré III wier geheschen op den
bok. Ook hum mocht ge zien! Versch uit de
kuip, glad geschoren, volmokt uitgerust, stond
ie daar fier in z'n blinkende beenkappen, 't
groene jagershoeike mee 't paauwenvirke
efkes schuins op den bruinen, jongen kop,
waarover den trotsch-lachenden trek van den
sterke. Waarin den peizenden blik al van den
rusteloozen werker, die altij wijer ziet.
Trui had den blommenkroon op heuren bes
ten poffer gezet. En ik voelde: m'n baaske
gong gelijk krijgen! „Ze zél!" Hij had t ge
zeed, dus!
Plazierigen rit deur dieèn zomerschen Za
terdagavond. 'n Vlies van zonnegoud rimpel
de over den stadschen singel, waarlangs m n
baaske ons gerij toomde onder den schaduw
van kolossale olmen, die geel te bloeien sche
nen onder den sier van d'avondzon.
Daar wierd weinig gesproken. Want Trui
was stil. Ze peinsde, mee 'nen vagen glim
lach naar den rug van onzen koetsier. Dan
keek' ze mij aan. Kneep d'oogen wat toe. Ik
zie m'n wijf geren zoo. Merkte zij dat. Ze
begost te lachen. d'Avondzon kroezelde in
heuren kroon. Ik nam heur hand: „ge kunt
gerust zijn, Trui." Ze knikte, d'oogen wat
vochtig. „Alleen, 't is a'maal zoozoo an
ders, Dré, dan wij 't, 'n halve eeuw bekanst,
def,Wij dejen 't goed, Truike." Ze knikte. Heur
lippen beefden efkes. „En hg, hij gaat t oók
goed doen, geloof me!
Dré, ik heb m'n jouw altij overgelaten,
over mótten laten en... en ge hebt goed
gedaan. Toen rolde twee dikke tranen over
d'r zenuwachtig-rooie wangen.
„Wat vezelen jullie toch?" vroeg Dré III,
zonder om te kijken.
En Trui, ineens de ouwe, de ferme, „aat
gaat snotapen nie aan!"
Dré III zweeg. Maar... maar we zagen ztf-
nen rug schudden van plazier. Toen zee Trui
bedrukt: „en da's onzen... kleinzeun....
Welke, we worren oud. Sjuust als deuzen
dag! Maar zie 's, wat 'nen avond! Van
puur goud is ie!"
„Geef mij den zuiveren mergen maar,
spotte ze seerjeus. nwi»»
Zoude gij opnuuw willen beginnen, Trui
"ikke wel," zee ze volmondig. Nonde, k
had geren m'n wijf opgefreten op deuzen
oogenblik. Maar in deus opeti sjiske...
't Stopte. „We zijn 'r!" riep den Dré en
lachend keek ie om nou.
Trui's hoofd draaide nuuwsgierig rond.
Hah! Daar wés den winkel! „Brabantsche
Groentencentrale" 't stond er, mee steuvige
letters! Manden blommen overal. Tot buiten
toe. De lampenballonnen brandden al, over
daad! Maar alles was overdaad. De blommen,
waarmee den helderen winkel volstond. Dn
glans die blonk van gevulde rekken mee de
keurige flesschen! De manden fruit, die drie
kwart leeg, toch den overdaad van veule
soorten bewezen.
Overdaad! Overdaad! Wéér ge zag. 'Nen
winkel, die sieraad was veur de straat.
Stil zat Trui te kijken, naar deus pronk
juweel aan ons bedrijf. Klanten gongen bin
nen, kwamen uit. Kijkers bewonderden de
blommenmanden, die stille sieraden in den
schoonen avond.
Toen zee Trui iets. „Ik wist nie
Ze keek, ze keek gulzig, overbluft en zee
weer: „ik wist nie
Dré III liet ons efkes alleen. Nam den eier
kurf van den bok. Zette 'm, nonchalant,
maar uitgerekend buiten aan de deur. Gooi
de er 'n prijskaart in: 'n halfke onder de
markt! „Verscn, van eigen kippen", stond er
op de kaart. Ge zou d'eiers zóó genomen heb
ben uit dieën roomblanken kurf!
Daar was den Eeker! Bénen zenuw. „Kom
binnen, kom binnen, vrouw, baas! We hebben
'n laai mee geld gebeurd. Kom toch binnen!"
,,'k Wist nie...," zee Trui weer.
„Wat wiste gij nie, Toeteloeris?"
„Da... da; dat 't zóó'nen schoonen winkel
was!"
Hoppenbrouwers stond achter de toonbank.
Blinkend van de wermte. Z'nen zwarten krul-
lenkop glom. En in den linnen winkeljas leek
't, of ie al z'nleven nie anders dan gewinkeld
had. 't Leek me zoo'nen pronten, knappen
kearel, waardoor 't vrouwvolk geren geholpen
zou worden. Jaja, 'k ben eigens toch ook
nog koopman! Al heb ik 't dan nog nie zoo
wijd kunnen brengen als den Hop, naar wien
de klanten toekomen...!
Trui was den winkel nie uit te slaan.
,,'k Zou hier haast willen koopen," zee ze
teugen Dré III. „Och, hoe schoon: die oranje
peerkes achter dat glas in die flesschen. En
dieën sperge! Zjjn die nou gaar-en-al?"
„Pik 'n flesch mee, opoe, zee den Dré rojaal.
,,'k Zou er wel zonde maken," zei Trui weer:
„we zullen toch wel lekker eten, mergen. Is
't goed gegaan, Hoppenbrouwers?"
„Puik! Maar 'k had goeie hulp aan onzen
Sjaak, ee! Die kent 't heele bedrgf!"
Den Eeker kreeg 'n kleur. Veegde mee den
zakdoek achter z'n boordje. Z'n rosse, natte
stekels stakken ljjk 'n zonneke in de rondte.
Daar was moeder Hoppenbrouwers. Ziels
gelukkig. Ze kost nie praten eerst.
„Allee, Marie, schenk 's iets in veur ons
patrones," riep den Hop lijk 'nen vorst. Wij
moesten naar achter. Klanten kwamen weer
binnen. „Tien eiérs, asteblief!" Mijn 'nen blom
kool en 'n flesch citroenlimonade. En doe er
maar twaalf eiers bij, ook. Ze zijn toch
versch?"
peekes achter dat glas in die flesschen. En
„Versch, juffrouw?" lachte den Hop:
gisteren waren ze nog in den maak!"
Den Dré zee niks. Straf zag ie toe. Op den
Hop. Op de klanten. Op de centen. Op de prgs-
kaarten, die hjj hier en daar recht zette. Ook
keek ie 's in de laai! Dan, mee één oog naai
de klanten: „Hoppenbrouwers, geef 't pèèrd
dalijk 's 'nen bos peeën!"
Overdaad! Van alles is er in de weareld ge-
nogt. En hier kunde 't krijgen. Dat is zijn
overdonder-systecm. Ik wist 't, na vijf minu
ten. Gaf 'm 'nen stomp. Wat zee-t-ie? „Gjj
snapt 't al, opa!"
Dat baaske...! Dat vraagt gin vertrouwen;
dat èischt 't vertrouwen .op als 'n goei recht!
Had ie altij gedaan, als ik er nou goed over
nadochf. Op kostschool al, als klein manneke.
„Gij kunt gin gouwen kaart halen. Maar als
ge 't lapt, krijgt ge 'nen gulden!"
„Geef op dieën gulden, opa, die zijde kwyt."
„Op oew oogen, jonk, eerst verdienen!" De
maand uit kwam de prachtig gouwen kaart op
Ulvenhout. Verknoeid. Dwars had ie er deur
henen gekalkt; „stuur de gulden, maar op."
Ge weet 't nog, amico! Hij was toen zeuven
jaar omtrent.
Maar achter den winkel.
Da^r 't werk van onzen Eeker!
Kleine levenswijsheden
Het dagelijksch leven bestaat uit honderd
kleinigheden. En juist in kleinigheden kun
nen wy anderen en onszelf zooveel genoe
gen doen of zooveel verzuimen. Nemen
wij als voorbeeld de alleenstaande werken
de vrouw met een klein salaris.
Als zg de „kleinigheden" die het dagelgk-
sche leven zoozeer kunnen veraangenamen,
niet telt, zal zij bij thuiskomst aan haar
uiterlijk niets doen. Zij zal haar avond
maaltijd haastig bereiden en niet de moeite
nemen om even al is het eenvoudig te dek
ken. Gemakshalve eet zij in de keuken,
misschien zelfs uit de pan. Zjj vindt het
„niet de moeite waard" om voor haar alleen
omslag te maken. Na een onverzorgd en
onverschillig-bereid en genuttigd maal gaat
zy lusteloos in een stoel zitten, sterk
geneigd tot zelfbeklag. Iemand die zoo
leeft, zal weinig aantrekken, zijzelve is
onverzorgd en haar omgeving is het ook.
Alles draagt het stempel „Wat komt het
er opaan?"
Het komt er a 11 y d op aan voor iemand
die prgs stelt op een beetje levensvreugde
en wie doet dat tenslotte niet?
En het k&n zoo anders, en honderden
werkende vrouwen hebben dit ontdekt en
handelen ernaar, wat haar alleen maar
ten goede kan komen. Een goede leiddraad
vormt de indeeling van een ons bekende
jonge vrouw, die vroeger zeer welgesteld
was en nu, als tallooze lotgenooten, ver
plicht om voor haar onderhoud te werken.
Zij is opgewekt, aantrekkelijk en zeer be
mind, dus het is wel de moeite waard om
eens na te gaan hoe zy haar leven inkleedt.
Wij laten haar zelf aan het woord:
„Ik ben tot 5 uur op kantoor. Om half
zes ben ik in mgn pension en ga dan aller
eerst een kwartier rustig zitten met een
cigaret. Daarna besteed ik een kwartier om
mijn (door de hospita schoongehouden)
kamer gezellig te maken.
Van zes tot half zeven besteed ik een
half uur aan mijn persoonlijke verzorging,
gezicht en handen wasschen, een ander
japonnetje aantrekken en mijn kapsel ver
zorgen. Daarvan ben ik zoo opgefrischt
dat ik zin heb om in vijf minuten eenvoudig
de tafel te dekken en zeer benieuwd ben,
wat de kok dien dag geeft (goed, eenvoudig
eten wordt in alle groote steden door
diverse firma's voor een kleine prijs thuis
bezorgd).
Als ik op mijn gemak gegeten en even
afgeruimd heb, is het meestal ongeveer
kwart voor 8. Dan ligt de avond voor mg.
Ik heb goed en op mgn gemak gegeten.
Komt er iemand, dan weet ik dat ikzelf
zoowel als mijn omgeving er verzorgd uit
zien. Komt er niemand en ga ik rustig zitten
lezen of handwerken dan is het voor mg-
zelf prettig, dat ik mij opgefrischt heb en
de kamer er gezellig uitziet. En een enkele
keer ga ik naar een concert of een goede
film. Heusch het leven van een vrouw alleen
behoeft niet beklagenswaardig te zijn, mits
zy zichzelf en haar omgeving eenvoudig en
practisch verzorgt.
Maar iemand die alles laat gaan en niets
„de moeite waard" vindt, die schijnt wel
beklagenswaardig te willen zijn".
Naar ons inzien heeft dit type het ver
gebracht in de „kleine levenswgsheden" die
tenslotte het leven uitmaken. Onverschillig
heid is zoo dikwgls grootendecls luiheid.
Bijna niemand is graag eenzaam.
Maakt er eens een sport van om met de
middelen waarover U beschikt Uzelf en Uw
omgeving zoo aantrekkelgk mogelgk te ma
ken.
Wanneer Uzelf en Uw „thuis" (al is het
een éénvoudige kamer) naar Uw zin zgn, dan
zullen vele anderen daardoor worden aange
trokken.
Dr. JOS DE COCK.
„Ik mot nog even wennen aanal dieën rgk-
dom, dien 'k van onzen Sjaak gekregen heb,"
zee Moeder Hoppenbrouwers teugen ons. En
toen: „ik weet nie, waar 'k 't aan verdiend
heb, zoo'n groot geluk!"
„Hee-t-ie 't allegaar eigens uitgezocht?"
vroeg Trui.
„Alles! Moeder, zee-t-ie, ik weet peroies wa
gg mooi vindt, wa gé geren hebt, laat 't mij
over, ge zult content zijn!"
„Enne... is 't naar oewen goesting?"
Toen vouwde ze heur handen en zee: ,,'t is
nei 'nen droom. Ik... ik ben telkens nog bang
dat 't nie echt is."
„Of 't echt is." lachte-n-ik; „zoo écht als...
als de schoolmeestersacte van oewen Sjaak!"
Ze keek me aan. Knikte, 't Menschke kost
't allegaar nog nie vatten, ,,'t Iss..." zee ze:
't isss...!"
„Ja, da-d-is 't!" zee Trui.
„Gisteren, Vrijdagmergen, kwam ie bij me,
in den wagel. Moeder, zee-t-ie, ga nou 's mee,
cm te zien of er niks mankeert. En als ik veur
dieën winkelpui stond, dan dorst ik nie binnen
te gaan! Dat kost ons huis nie zgn...! Maar
onzen naam stond mee kleine zwarte letter-
kes geschilderd op den deurstijl. „M". Dat was
toch de veurletter van m'nen Rinus. Als ik
dan binnen was en de huiskamer, de veur-
kamer, 't keukentje, de slopkamer, alles ge
zien had, dan zee Sjaak: en hier moeder, in
deus gezellige hoekske lanks de kachel, koom
ik nou en dan 'n kommeke leut bij oe drinken.
Kek zoo! Hg douwde me zachtjes in den leun
stoel, gong eigens dèar zitten, op dat voeten-
kussel en zee weer: kek, zoo! En toen deed
ie net, of ie in 'n heete kom blies. Ik zee, Sjaak
zee ik, 't is zóóveul, da'k oe nooit bedanken
kan. Dat krijgt nog gm Moeder die barones
VOOR DE
Tijdverdrijf in de vacantie
't Is weer vacantie.
'k Kan me indenken, dat dit woord voor
vele ouders thans een aantal problemen naar
voren roept. In verband met de omstandig
heden zullen velen mogelgk de vacantie meer
bij huis moeten doorbrengen, terwijl anderen
die voorheen buitenlands vertoefden in deze
maand, hun vacantie in het eigen land zullen
doorbrengen. Nu is de maand Augustus een
wisselvallige maand, het kan dagen mooi weer
zijn, maar er bestaat evenveel kans, dat men
dag aan dag binnenshuis zal moeten blgven.
Voor kinderen is dit allesbehalve prettig en
zij geven dan ook de meeste moeite. Hoe houd
ik mgn kinderen Dezig in de vacantie, vraagt
menige moeder zich af.
Ik wil probeeren op deze vraag een ant
woord te geven.
Veel hangt af van het kind. Houdt het van
knutselen? Ja? Dan is een gedeelte van het
vraagstuk opgelost, wanneer u er eenige cen
ten voor over hebt. Figuurzaagwerk, klei-
arbeid, karton-werkjes, handwerken, enz. zijn
dingen, waarmee onze kinderen prettig bezig
zijn en zeker, wanneer ze op school reeds wat
vaardigheid hierin verkregen. Ik zou zeggen,
laat uw zoontje in de vacantie eens een stoof,
een messenbakje, een lepelrekje of zoo maken
en vraag eens aan uw dochtertje of ze het
een en ander stukje handwerk voor u wil
haken, breien of wat dan ook. Weet u geen
motiefjes, welnu stap dan naar een boekhan
delaar en hij zal u voor weinig geld een aantal
modelletjes verstrekken. Ook zal hg u wel
enkele handleidinkjes kunnen verschaffen.
Een raad, welke niet overbodig is, moge ik
u nog wel geven: waardeer vooral het werk
van uw kind! Prgst het product, dat zyn han
den vervaardigden. Laat het desnoods niet
geheel en al af zijn, denk eerst en vooral, dat
uw kind zijn best deed!
Het pogen is al zoo veel waard en wat van
evenveel beteekenis is: uw waardeering moe
digt aan. Het kind ervaart, dat u prijs stelt
op zijn werk. Voor kinderen, die geen handen
arbeid ontvingen zgn nog talrijke andere din
gen te doen. Ik noem het aanleggen van een
herbarium, een boek met gedroogde planter-.
De kinderen doen dit gaarne en het is daaren
boven nog leerzaam ook. In den boekhandel
kunt u deze boeken tegen een kleine onkosten
verkrggen. Desnoods maakt u of het kind zei'
een boek. Dat gaat ook gemakkelijk. Een ander
leerzaam werkje is het vervaardigen van een
plakboek. Geeft uw kind een aantal vellen
kaftpapier en laat het voor u een plakboek
maken. In dezen tijd heeft zoo'n boek actueele
beteekenis. U kunt er allerlei recepten in laten
plakken, u kunt iedere week uit uw krant het
overzicht der geldige bonnen kfflppen en in
zoo'r plakboek verzamelen, enz. enz.
Voor de kinderen is een plakboek ook esn
prettig en leerzaam bezit.
De meeste kranten geven tegenwoordig
mooie foto's, kinderverhalen en plaatjes. Hc3i
wat kinderen knippen deze dingen uit. Wan-
m ei het in de vacantie eens een regendag is,
kunt u uw kinderen aan het inplakken zetten.
St'aks in de lange winteravonden wordt zoo'n
boeit opnieuw ter hand genomen en verschaft
l:ct nog eens leerzame en prettige oogenblik-
kn
Ten slotte is de vacantie een goede tijd om
winterspeelgoed op te knappen. Leer uw kin
deren hun speelgoed repareeren!
Een paardetoom kan gebreid worden, een
knikkerdoos vervaardigd, enz.
Mogelijk houdt uw kind van lezen? Welnu,
last het in de vacantie lezen. Geef het een
gemakkelijken stoel en een goed boek eh het
kind brengt zijn tgd op de meest goede manier
door.
Voor kleine kleuters is een hoop zand of
een zandbak een uitkomst in de vacantie. Voor
weinig geld kunt u in de speelgoedwinkels
een kaart met vormpjes koopen. Een weeg
schaaltje, wat kruidenierszakjes, kosten even
min geld en uw kinderen zijn 'uren gelukkig
met deze dingen!
OVEEKA.
is, van heuren zeun. Da's meugelijk, zee-t-ie,
maar gij zijt mijn Moeder en hier hebt ge m'n
leste vgf^en-twintig guldens, om 'de eerste
week mee te beginnen.
Toen kwam den Eeker binnen. En verlegen
vroeg ie: „vinden gullie 't nie netjes bij ons
thuis?"
„Eeker," zee ik: „ik weet, waar gij mer-
genochtehd oewen Zondagschen bak koffie
gaat drinken!"
„Ikke-n-ok," lachte-n-ie. En zn' rappe oogs-
kes dwaalden naar 't voetcnkussel.
Amico, ik mót endigen. M'n pampier is
meer dan vol. Maar ditte nog: als we
's avonds verom rejen naar Ulvenhout, Dré
III .(tejo, ontvangst meedeelde, Trui 't optel-
sommeke gauw gemokt had van de twéé wa-
gels en den winkel, dan zee ze: „Dréke, ik...
eh... ik heb ginnén twijfel meer."
En wat gaf den tiep ten antwoord...?
„Hoorde gij 't Dré I?!"
Nog hoor ik den zegevierenden roep, als ik
't opschrijf!
'k Heb al meer gezeed g'had: wat 'n pracht-
bezit, zoo'n twee verschillende baaskes, die
malkaar zóó verstaan in den arbeid en in de
kameraadschap!
Nog eens: opbouwers! Van 't zuiver ka-
raatsche soort.
Vol.
Veul groeten van Trui, de baaskes en als
altij gin horke minder van oewen. t.a.v.
Dré.
WAAR DE TLIXLIEFHEBBER IN
AUGUSTUS ZIJN AANDACHT AAN
MOET SCHENKEN.
In dezen tijd van het jaar beginnen ver
scheidene éénjarige zaadplanten reeds zaad
te vormen. Voor liefhebbers is het dan tijd
hiervan te oogsten. Enkele rijpe stengels
worden afgesneden en in een bundeltje samen
gebonden op den zolder of in de schuur ge
hangen om daar te drogen. Na eenige dagen
is het zaad droog en wordt het voorzichtig
op een vel papier uitgeschud. Daarna doet
men het in zakjes, waarop de naam is ge
schreven. Deze zakjes worden in een open
doos bewaard. Is het voorjaar in aantocht,
dan kunnen we dit zaad in bakjes of potten
zaaien, die dan in een onverwarmde maar
vorst vrije kamer geplaatst worden. De ont
kieming van het zaad en het verspenen der
kleine plantjes is voor den liefhebber een
bron van genot.
Met de snijbloemen wordt men reeds zui
niger. De eerste bloei der rozen is gedaan;
de knoppen voor den tweeden bloei beginnen
zich te openen, terwijl van allerlei planten,
die in den herfst volop bloeien, nu reeds de
eerste bloemen verschijnen. Men snijdt de
bloemen bij voorkeur 's morgens heel vroeg
of 's avonds na zonsondergang af. Doet men
het meer op den middag, dan is dit voor de
duurzaamheid der snijbloemen minder goed.
Na het afsnijden zet men ze op een koele
plaats in een emmer met water, zoodat de
stengels van water verzadigd worden. Eerst
dan worden ze in de vazen gezet. Eiken dag
wordt het water ververscht. Als dit gebeurt,
sngdt men tevens een klein stukje van den
stengel zoo schuin mogelgk onder water af.
Door het grootere snijvlak kan de stengel
beter water opnemen: het afsnijden onder
water belet, dat de lucht in de cellen dringt
Dit zou de wateropname belemmeren. De tuin
zelve eischt al meer zorg. Uitgebloeide rozen
worden weggenomen.
Ook in den border moet opruiming gehou
den worden, omdat sommige planten te wild
worden. Dahlia's en andere vaste planten bin
den wij aan een stok, als dit tenminste nog
niet gebeurd is. Wie bij de Dahlia de kleine
bloemknopjes wegneemt, die naast een
grootere zitten, bereikt daarmee, dat de
grootere knoppen meer tot hun recht komen.
Voor den bloei is dit wel van belang.
Op het grasveld of gazon heeft men tot nu
toe elke week met de grasmachine of schaar
het gras kort gehouden. Het heeft daardoor
een frisch en verzorgd voorkomen. Ook de
randen behoort men niet te vergeten. Door
zoo te handelen beleeft men steeds plezier
van zijn tuin. A. v. d. LIJN.
