Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
ouders sa
~vanD,é Brief
t HOEKJE li
Xo& ruuyil!
Het nut van
borduren
I
De
J
Amico,
Ulvenhout, 12 Sept. 1940.
Als ik vóórlesten Zondag om goed elf uren
uit de pastorie verom kwam, mee ,,nog 'n
vorsche sjegaar veur onder wege", lijk ons
pastoorke me die aangeboien had, dan trof
ik, by m'n thuiskomst, alleen Dré Hl aan.
Den Eeker was op den Dré z'n fiets naar „ons
thuis", naar den winkel, waar ie, bij z'n Moe
der, z'n Zondagsch bakske leut gong gebrui
ken. Ge wit, hoe 't manneke, als ie 't nuuwe
huishouwen inrichtte daar, het 'r op had
staan, om deus uurke bij „ons thuis" te gaan
deurbrengen. Hij had er z'n spaarboekske van
jaren arbeidsloon veur leeggemokt, deuzen
simpelen opbouwer, die mee z'n hardver-
diende penningen 'n heel gezin uit 't woon-
wagelkamp in den burgerstand brocht.
Dré III had zijnen wekelijkschen brief naar
Amsterdam geschreven, was nog bezig mee
z'n boekhouding. Of... bezig...? De boeken en
pampieren lagen over de tafel gespreid, maar
't baaske zat mistroostig, diep in gedachten,
mee z'n pen in 't tafelblad te pieken; éénen
vuist onder 't hoofd.
Als ik binnenkwam smeet ie de pen neer
en vroeg me: „was 't zoo?"
Ik knikte. „Jja... jonk. Ge... ge mot er
maar rekening mee gaan houwen... datte...
dat ge oewen Eeker... verspult."
Den Dré wierd bleek. Keek me lang aan.
Knikte dan langzaam den kop en zee eindelijk
Ja
'k Dee m'n schoenen af, schoof in m'n huis
klompen, knoopte m'n vest los, mokte 't me
gemakkelijk. Trui kost elk oogenblik verom
zijn uit de hoogmis, en dan nemen we 'r 'n
goei uurke van!
„J...!" zee den Dré weer. ,,'k Had 't nie
anders meer gedocht, opa."
„Neeë, jonk."
„Maar 'nen strop is 't, veur me. Afijn!"
zuchtte-n-ie en hij gooide, onplazierig ge
stemd, de boeken dicht, mikte den pampier-
boel op éénen hoop, gong dan in 't deui-gat
staan, turend over den erf. Minuten lank
mokkend zwijgen.
„Hah," bromde-n-ie toen veur z'n eigen,
maar zoo, dat ik 't toch verstaan mocht:
„hah! 'k Zie dieën sproetenkoning straks, al in
'nen toog...!"
M'nen lever krulde, 'k Had daar ook al
aan gedocht. Dan kankerde-n-ie wijers: ,,'n
mooi gezicht zal 't wel zijn, zoo'n zwart ka
lotje op die rosse stekels. „Frater Kweetnie!"
Neeë, nog beter: „Frater Gossiemijne!"
(Den Eeker z'nen „vloek").
'k Liet 'm maar uit-woeien, m'n teleur
gestelde baaske. 't Is 'm allegaar nog zoo
meegeloopen! Enne..., ik wéét veul te goed,
hoe ie veur den Eeker gestrejen is. Ineens
draaide-n-le z'n eigen om. Z'nen strakken toet
was nou wat onspannen, al was dan zijnen
humor nog aan den bitteren kant. „Zeg, opa,
zou ie dat gehouwen hebben uit dieën val van
't pèèrd af, nou twee jaren gelejen?"
„Watte?"
„Die... eh... dieën goesting in t klooster...?
Hij is toen ommers zoo lillijk op z'n hoofd ge
vallen
„Wie?! Wie is op z'n hoofd gevallen?! zoo
kwam Trui binnen, verschrikt.
„Den Eeker!" antwoordde Dré III.
„Den... den...? Waar is ie? Hoe is 't ge
beurd? Waar? Wanneer??"
„Twee jaar gelejen," pestté Dré III.
„Lot 'nen mensch nie zoo schrikken, snot
neus!"
„Waarom nie? Ik ben er ook nou pas van
geschrokken! Witte wel, dat ie nouw Broe
der wil worden, opoe? Da's vast nog van
dieën val! Ik docht, dat ie 't heelegaar te bo
ven was. Frater Gossiemyne, maar...!" Be
denkelijk schudde den tiep z'nen kop.
Maar Trui kost er nie mee lachen! „As ik
merk, da gij 't manneke plaagt of sart
dan
„Dan, opoe?"
„Dan krygde mee mij te doen. horre? Zijn
alle geestelijken op d'r hoofd gevallen, soms?
Ofgeróepen?!"
„Nouwtwijfelde den plaaggeest:
„nouw..., den eenen mensch wordt idioot ge
boren en den anderen wordt mesjokken deur
'n malheurkè, ee
Toen... toen gong Trui op 'r teenen staan
en gaf den Dré 'n fleir om z'n ooren!
'k Heb me broerd gelachen, man! Vooral
toen dieën jongen reus „pruilde": „Kinderen
slaan is gin kunst, Trui!"
De rest bespaar ik oe. Want ge verstaat,
daarmee was de „ruzie" nog nie afgeloopen!
Trui lot nie los! Nooit! En den Dré...? Allee,
zeuventien jaren! Maar ik had m'nen slinger.
M'n baaske gerokte zoo speulenderwijs, zuur
zoet, over z'nen teugenvaller henen en dat dee
me plazier.
Maar als Trui haren kustelijken poffer in
de hoejendoos had geborgen, den Zondags-
gestreken en gesteven schort veurgedaan, den
koffie opgeschonken, dan kost ik 't heele ge
sprek mee ons pastoorke uitvoerig gaan ver
tellen. En als ik op 't end gekomen was aan
d' afspraak mee meneer pastoor, „dat den
Eeker zjjn roeping moest beproefd en ver
strekt worden mee gebed", dan riep Dré III:
„lot mij dan de beproeving maar over, opa!
Ik verassureer oe, dat ie dan mee gin vrij-
kortje ooit in den Hemel zal geraken!"
„En... wa... zulde gijdan... doen?"
vroeg Trui mee veul nadruk en waarschou
wing tusschen 'r woorden.
Maar den ander antwoordde, onvervèèrd:
„ik begin mee ons Truike uit Amsterdam te
laten komen, Broeder Gossiemijne had alty 'n
oogske op haar... dus!"
Amico, ik verslikte me in m'nen koffie!
„Zoo, duvel", zee Trui streng: „en dan is
't zekers oew plan, om die snotaap-van-'n-zus-
van-jou, 'ns lekker op te stoken, ee...?"
„In de roos, opoeke! 'k Zal 'm 't vuur aan
z'n eei*waarde schenen laten leggen, dat zijnen
kop mee stekels er van gaat wasemen!"
Sprakeloos, ontdaan zat Trui te zwijgen.
Dan zee ze, hartgrondig en verbouwereerd:
„schobbenjak, waar héélde 't vandaan...!"
Maar den smiecht knipte 'n oogske, waaruit
ge van alles kost opmaken, behalve veul goeds.
Afijn, ik begost m'n voelhoorns maar 'ns
uit te steken. Schreef 'nen uitvoerigen brief
naar den Ouwenbosch. De menschen daar ken
nen me goed, ge wit Dré III heeft op „St.
Louis" z'n kostschooljaren uitgediend, z'n
„strafexcercities" opgeknapt. En de E.W.
Broeders hebben genogt aan 'm te stellen
g'had, da'k er best op vertrouwen mocht, dat
ze me daar nog nie vergeten waren!
Dieën gcdachtengank klopte als 'n bus want
ik kreeg 't volgende briefke verom:
INSTITUUT ST. LOUIS
Telefoon 6 Giro 87599
OUDENBOSCH.
Oudenbosch, 5 Sept. 1940.
Waarde Dré,
Ik vind het schoort van U, dat ge den
Eeker dit aardige knechtje van Uwen Ulven-
houtschen hof, aan Onzenlievenheer wilt af
staan. Eu op uw vraag, of ons klooster van
St. Louis hem kan gebruiken, antwoord ik
subiet: „Ja, breng hem maar". Als gy zoo
veel goeds van dat manneke weet te ver
tellen, en als Trui met een traan in d'r oog
er nog aan toevoegt: „Den Dré heeft dezen
keer niks dan de volle waarheid verteld",
dan mógen wy hem niet weigeren. We zullen
hier wel 'n toogsken vinden, dat den Eeker
past. Laat hem maar komen, om alvast eens
een half jaar te probeeren, als Broederke
van St. Louis. En dan geloof ik met U, dat
Uw trouw baaske zielsgelukkig zal wezen
in den dienst van Onzenlievenheer.
Hij zal dus met open armen ontvangen
worden door
den Novicenmeester.
P.S. Wilde aan Trui zeggen, dat ze zes paar
kousen voor hem breit? De rest van den
uitzet is navenant.
Ge verstaat, amico, mee deuzen harte-
lijken brief in handen, kost ik m'n stekken
wijers gaan uitzetten. Want nog eens: hoe
nooi ik den Eeker ook zie weggaan, ik mot
't keareltje helpen daarin, zoo goed als kan.
Er moest nou veur de noodige pampieren ge-
zurgd worden, bewijzen van z'nen doop en
vormsel; 'n getuigschrift omtrent zijnen han
del en wandel, af te geven deur den Bisschop
van Breda. Allee, dat kost allegaar dik in orde
komen, daarover bestond ginnen twijfel.
Maar... den Eeker z'n textielpunten...? In
die zaak moest Trui toonen, uit welk hout of
ze gesnejen is! Nou, da's timmerhout! Dat
kunde al afleien uit zo'n briefke van zo'nen
Novicenmeester
den ons textielkaarten nog onverlet in Trui's
De Vrouw en ik, en de mannekes, wij had-
kast liggen. Daar is hier nog ginnen tijd ge
wist, om dingen te koopen, die ge d'eerste
jaren nie noodig hebt. Op de stée is 't deus
maanden veul te druk om oew eigen bezurgd
te maken over 'nen toekomstigen borstrok.
Wij hebben de handen vol aan den teugen-
woordigen overvloed van den oogst; aan den
ploeg van 't stoppelland, aan den nuuwen in
zaai weer! Aan den èèrpelrooi, dien we geren
achter den rug hebben véur de suikerpeeën-
campagne begint! En zoo wijer. Neeë, wij
hebben ginnen tijd om den „oorlog mee te
voeren" mee bakerpraat en gehamster, radio
overtreding, beursgeknoei, en al zulken am-
bras, die aan de blèren van oew zielgewas
maar dorre punten schroeit. Ik wil zeggen:
mee 'nen knip in ons vier kaarten, den wol
van 'n uitgetrokken mouwvest van mij, kost
Trui, na bekwaam overleg, beginnen aan de
taak, heur opgeleed deur den Novicenmeester,
in zijn P.S.-ke; aan den uitzet van „Frater
Gossiemijne", lijk Dré III den Eeker nou ge
regeld noemt. En als Trui 'm dan verwijtend
en woeiend aankekt.dan knipt den Dré 'n
oogske en zet: „de beproeving, Truike, de be
proeving!" Den Eeker lacht dan maar 'ns
witjes. Of zegt: „ik word toch nooit kwaad op
oe, Dré, gij zij'd-altij veul te goed veur me ge
wist."
„Daarom lotte mij nou in den steek, ee?
Broeder Kweetnie?"
Dan krygt d'n Eeker 'n kleur, dat gij z'n
sproeten bekanst nie meer ziet, als den
Eeker bloost wordt ie lijk mahoniehout, en
't manneke gaat wijers aan z'n arbeid, of hij
klimt naar z'n „woonwageltje", op den zolder,
waar ie soms uren stillekes zit...
'n Paar dagen gelejen, op 'nen avond, als
ie al uren daar was, ben 'k toch 'ns naar den
zolder gegaan. Hij zat daar, bij 't sputter-
lichtje van 'n vetpotje, dat ie altij brandt veur
'n heilig beeld, dat Trui 'ns afgedankt heeft
mee 'nen schoonmaak. Lange schaduws spook-
dansten deur 't propere woonwagelvertrekske.
„Allee, Eeker, kom toch 'ns benejen? Oewen
koffie staat 'r nog, jonk! Ene... den Dré zal
oe nie plagen, horre," zee ik lachend.
„Hij meent 't toch niet, baas," zee 't man
neke wijs.
„Blij, dat ge dat begrept, Eeker!"
„Hij hee me hier gebrocht, toen ik zwerfde.
En gin eten en gin dak had. Hij keerde zijnen
spaarpot om, toen 'k in 't ziekenhuis lag, na
da-d-ongeluk mee 't pèèrd. Hy hee me geleerd.
En op slot, baas," toen keek ie omhoog mee
'n paar betraande oogen: „op slot hee-t-ie
Vader en Moeder in 'nen mooien winkel gezet,
waar ze gelukkig zyn en 'n goeie broodwin
ning hebben, baas! Ik zal heel m'n leven veur
'm... veur 'm... bidden, baas."
„Eeker, ge mot dat allegaar zoo zwaar nie
tillen, jonk. Guilie waart vrienden! En gij hebt
gewerkt veur ons en veur oew ouwers, zooveul
als gekost!"
„Heb ik ook geleerd van den Dré. En ook
dat 't heelegaar nie gek is, baas. om veul van
oew Moeder te houwen. En zoo. Ik docht eerst,
ik meende, ik wist nie, ik, ikik, 'k was maar
'nen zwervenden hond, ziede. Ik..." dan schud-
de-n-ie den kop: „kweetnie."
'k Gong op den rand van z'n bed zitten; hij
zat, naar ouwe gewoonte, op den vloer.
„Wij zien oe nie geren weggaan, Eeker...!"
„Baas, ik ben 'nen ondankbaren beest, da
weet ik. Maar kek, nou ze thuis gesteld
zyn, me 'n knap huiske en 'n goeie zaak, nou...
ja..., eh..."
„Nou is jou taak volbrocht, wilde zeggen?"
Hij knikte. „Veur de weareld, jé, baas."
„Maar oew Moeder ziet oe ook nie geren
weggaan, Sjaak. Ie heb 'r gesproken... ze...
ze is er nog al... nogal bedroefd over."
(3
VOOR DE |j| Arffc
HUISWERK IV.
Van het hoogste belang is wel, dat het kind
regelmatig leert werken. Dit gaat niet zoo
gemakkelijk als menigeen wel denkt en het
kost in den beginne heel wat geduld om het
kind te wennen aan een regelmatige verdee
ling van den tijd. Dit geduld wordt evenwel
op den duur beloond met het succes dat met
regelmatigen arbeid geoogst wordt.
Ook het huiswerk moet volgens rooster ge
maakt worden. In overleg met het kind kun
nen de ouders zoo'n rooster van werkzaam
heden opstellen. Men beginne met allereerst
een speeltijd voor het 1 ind te reserveeren. In
den zomer kan deze langer zijn dan in den
winter en bij voorkeur zóu ik- den speeltijd niet
als beloonir van het werken willen geven,
maar lieVer vooraf. Er zijn ouders, die het kind
een poosje spelen in het vooruitzicht stellen,
onder voorwaarde, dat het kind eerst zijn
huiswerk afmaakt. Het gevolg is, dat het kind
dan in de meeste gevallen al heel spoedig klaar
is met zijn werk!
Beter lijkt mij en in de praktijk beviel het
me ook het best het kind, wanneer het van
school thuis komt, eerst een flinke poos te
laten genieten van zijn spel of van een wande
ling. Het kind heeft den geheelen dag op school
gezeten, heeft daa moeten leeren en luisteren
en meestal rustig in de bank moeten zitten.
Het heeft behoefte aan wat ontspanning, het
wil zijn spieren ook een beurt geven. Welnu,
laat het dan eerst een poos spelen en gewen
het er aan, dat het precies op Lijd weer binnen
is om te gaan werken aan zyn huiswerk. Nu
weet ik wel, dat sommige ouders dit alles niet
overtuigd in de ooren klinkt en zij me wel
willen toewerpen: „Ja, u hebt goed praten,
maar krijgt ze maar eens op tijd binnen, als
ze druk aan het spelen zijn. Dit nu klinkt mij
niet overtuigend in de ooren. Ik speelde vroe
ger zeer graag en myn ouders waren heel een
voudige boerenmenschen, met een gewone
volksschool-opleiding, maar dit kan ik wel
vertellen: ze hadden ons in de hand. Tijd was
tijd. Daar viel niets aan te veranderen. Op het
vastgestelde uur waren we binnen en gingen
we naar bed. Daar werd eenvoudig niet mee
geschipperd en gelukkig maar! Ik meen, dat
liet de taak der ouders is op dit terrein het
kind van jongsaf te wennen aan de regels van
het gezin.
Wanneer ik op dit terrein voorschriften zou
moeten geven, kon ik de moeite wel sparen.
Hier is uitsluitend de sterke wil van de ouders
de doorslaggevende factor. Wanneer deze wil
er niet is, komt hij er niet, al schreven de beste
paedagogen iederen dag een heele krant vol
over paedagogiek!
Wanneer het kind zijn speeltijd gehad heeft,
begint het aan zijn huiswerk. Dit moet nu zoo
ingedeeld worden, dat de vakken voor den
volgenden dag alleereerst gereed komen. Het
kind heeft van school zijn taak meegekregen
en begint nu te werkn. Achtereenvolgens krij
gen de betreffende vakken een beurt. Er wordt
aan geen ander vak begonnen, alvorens het
kind klaar, werkelijk klaar is met het onder
handen zijnde vak. Na korten tijd zal blijken,
dat by een dergelyke regelmatige verdeeling
het kind tijd uitwint. Nu kan de gewonnen tijd
besteed worden aan het afmaken van een taak
voor de volgende week of aan repetitie van
vorige lessen. Leert het kind gemakkelijk, dan
late men het den ingewonnen tijd aan zichzelf
houden. Het kan nog wat opblijven en lezen,
wat spelen of knutselen.
5. De school is verplicht zorg te dragen, dat
het kind geen te zware taak mee naar huis
krygt, In dit verband kunnen de ouders m.i.
gerust eens met het schoolhoofd of den direc
teur der onderwijsinrichting praten, wanneer
de taak overdreven zwaar 's. Uit eigen erva
ring weet ik, dat vooral op de Middelbare
school wel eens onoordeelkundig te werk ge
gaan wordt en de leeraren niet altijd voeling
met 'elkaar houden. Doorgaans moet het niet
kunnen plaats vinden, dat voor een avond het
kind twee groote repetities te verwerken krijgt
Wanneer dit wel het geval is, treft de school
schuld en hapert er iets op de betreffende
school. Het behoort tot de taak van de school
leiding te zorgen, dat de leeraren onderling
voeling met elkaar houden en de repetities
enz. volgens rooster verdeelen. Van belang is
ook, dat de school wat meer repetities geeft
en niet alles laat ophoopen. Een repetitie moet
niet over een geheel boek gaan! Men repeteere
voortdurend en dan telkens bij beetjes.
OVEEKA.
DE KERN.
Vele menschen ontdekken eerst laat in het
leven hun eigenlijke ik, hun ware persoonlijk
heid en sommige ontdekken deze nooit.
Een groot deel van wat wij denken, dat
ons wezen is, bestaat uit vooroordeel, traditie,
gewoonte, uit resultaten van onze opvoeding
ofwel van reactie op onze opvoeding.
Een mensch, die zeer streng wordt opge
voed en buitengewoon kort gehouden wordt,
kan een uiterst losbandige lichtmis worden.
Dit is dan een zeer hevige reactie op de al
te knellende banden die hem in zyn jeugd ge
hinderd hebben.
Het is voor ons van belang om na te gaan,
wie en wat wij eigenlyk zyn, omdat daarmee
het antwoord op de vraag waarvoor wy ge
schikt zijn, ten nauwste verband houdt.
Menig mensch is mislukt (in eigen oogen,
hetgeen veel erger is dan wat „men" mis
lukt noemt), doordat hy in zyn gebrek aan
zelfkennis alles probeerde, behalve juist het
ééne waarvoor hij geschikt was.
Zij zijn te vergelijken met iemand, die in
een donkere kamer tevergeefs naar de deur
zoekt. Vraagt Uzelf daarom af: „Wat wensch
ik van het leven? Hoe denk ik over verschil
lende kardinale punten die voor ieder mensch
van belang zijn?
Maar ook:
„Waarom denk ik er zoo over, omdat ik
het zelf zoo voel of omdat ik m(jn omgeving
altijd een soortgelijke meening gehoord hel)?"
Hierom gaat het juist: „Wét voelt u zélf?"
Wij allen laten ons in veel opzichten leiden
door gewoonte, omdat wy te onnadenkend of
te laksch zijn om een eigen meening te vor
men. Gaat U maar na: Wel tien maal op een
dag zou men U de vraag kunnen stellen:
„Waarom doe je dat?" of de vraag: „Waarom
doe je da.t juist op die wyze?" Waarop U
als U eerlijk bent, geen ander antwoord zoudt
kunnen geven dan: „er is geen andere reden
voor, dan dat ik het altijd zoo gedaan heb".
Dit is een geldige reden indien U erbij kunt
voegen: „en er mij goed bij bevonden heb".
Hij knikte weer. Staarde naar den vloer.
Z'nen mond beefde.
„Ze houdt van jou 't meeste, zee ze".
Toen lachtte-n-ie. Knikte feller t biye kopke.
„Ja, baas, ja. Ja, wij kosten 't alty goed vin
den, Moeder en ik." Dan keek ie langs me.
Groot en dof stonden nou z'n oogen. Dun z'nen
mond. Hij zuchtte.
„Kwaje jaren g'had," zee-t-ie dan, meer veur
z'n eigen, dan teugen mij. „Kwa...je...ja...ren;"
hij zag ze weer. Dof keek ie erin. D'n heelen
romp knikte met z'n nadenkende kopke mee
nou. „Kwa...je...jaren".
Dan weer teugen mij: „toen kwam dat ouwe
wefke, op dieën winteravond naar me toe. En
nam me mee, naar d'r werme huiske, ge wit,
dat zoo stonk, daar in die straatspleet, die 'k
oe gewezen heb, baas. En ze zee: Onzenlieven
heer, die eigens straaterm was, houdt toch van
ons, erme menschen, 't meest."
Weer peinsde-n-ie langs me. Hij wés nouw
weer op dat ermzalige kamerke waar 't toch
maar werm was; en waar ie botrammen had
gekregen. Dan: „ze gong, dien eigensten win
ter nog, dood. Ge wit, baas. 'k Heb ze mee be
graven, al mocht ik nie 't kerkhof op. Maar ik
heb veur haar gebid; deur de tralies van 't
hek. Ze had 't me geleerd."
Ik zweeg.
„Toen ontmoette-n-ik den Dré. En... en...
eh..." hij begost te hakkelen: „en... 't wés
waar, wat 't ouwe wefke me gezeed had! Van
Onzenlievenheer! 't Was; wéér..., baas." Twee
natte strepen blonken op z'n wangen.
„Ikke... 'k heb veul mee Hem gesproken, op
deus kamerke. Enne... baas, ik wil, ik mót,
zoo dicht meugelyk by Hem bly'ven. 't Kén nie
anders. Hij... hij... verstaat me zoo... zoo goed.
Beter... beter dan de menschen," 'n Bietje
dwaas zag ie me aan. „De menschen..., ze...
ze... ik verstaai ze nie. Ik kan er nie mee over
den weg, lijk den Dré bijvoorbild. Lijk gij, baas;
lijk de Vrouw. Ik... kweetnie."
Hy boog 't kopke weer peinzend naar den
vloer. Wat is ie „oud" soms!
Ik begreep, hoe 't jonk langs 'nen omweg
me duidelijk had willen maken, dat ie z'n eigen
ongeschikt achtte veur die moeilyke weareld,
waarin ie altij zou staan als 'n kat in 'n vrimd
pakhuis. Tusschen al die menschen, die zoo
veul énders waren, dan hy. Die 'm, in prilste
jaren zoo getrapt hadden, die nou zoo goed
veur 'm waren... hij begreep't nie, zóu 't nooit
meer verstaan. Want hij blijft bang veur die
menschen.
„Eeker, 'k zal geren m'n best doen, om oe
op oew bestemming te brengen, jonk. Maar ga
nou mee naar benejen."
Hij stond op. Heesch zee-t-ie: „baas, help
me astembllef."
Ik klopte 't manneke op zijnen smallen, bee-
nigen schoeft.
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré III, ons Fraterke
en als altij, gin horke minder van oewen t.a.v.
DRé.
EEN VERHAAL UIT SPAAN-
SCHE HOFKRINGEN.
„Om dat kind behoeven wij ons
niet te bekommeren", hadden de
Spaansche ministers tegen elkander
gezegd. „Dat kind" was Maria Loui-
se van Savoye, het veertienjarige
koninginnetje van Spanje, aan wie
het praesidium van den minister
raad was opgedragen tijdens de af
wezigheid van haar strijdlustiger)
Maar b(j vele gewoonten zou men eerlijk
heidshalve die toevoeging achterwege moetei
laten. Hoeveel menschen hebben b.v. de on-
practische gewoonte, om steeds iets te laat
van huis te gaan als ze zich naar hun dage
ljjksche bezigheden begeven. Het gevolg is,
dat elke dag begonnen wordt met hollên en
haasten, dat een gemiste tram onherroe
pelijk te laat komen beteekent en het risico
van een betrekking te vei'liezen. Tien minuten
eerder opstaan en dit alles plus een dosis
onbehaaglijkheid en ergernis kan voorkomen
worden. Wij halen opzettelijk een zeer alle-
daagsch voorbeeld aan om duidelijk te maken,
wat wy bedoelen.
Stelt Uzelf in een rustig halfuurtje van
alleen zyn eens de volgende vragen-:
„Wat doe ik en waarom doe ik dat?"
„Wat wensch ik en waarom wensch ik juist
dat?"
„Wat veroordeel ik en waarom veroordeel
ik het?"
Een duideiyk en volledig antwoord daarop
zal U er nader toe brengen om Uw eigenlijke'
wezen natuurlijk te ontplooien en daardoor
Uw kans op een inhoudsvol en bevredigend
leven aanmerkeiyk te verhoogen.
Over het algemeen zal men bemerken, dat
de menschen die vele aspecten van het leven
gezien hebben, die huiselyk uitgedrukt: „veel
meegemaakt" hebben, bizonder weinig
veroordeelen. Zy hebben ervaren dat het
kwaad zichzelf straft, dat geen schuldige ont
komt aan de onverbiddelyke wet van oorzaak
en gevolg, dit laatste hetzij in den vorm
van maatregelen van de maatschappij, hetzij
in anderen vorm. Verder weten zij, dat velen
schuldig schynen die het niet zyn,.en ze heb
ben leeren beseffen dat men niemand mag
veroordeelen voor men in zijn plaats is ge
weest.
Hoeveel van de dingen die U op Uw 'twin
tigste jaar veroordeelde met een verontwaar
digd: „Zooiets zou ik nooit doen!" heeft U
voor Uw dertigste jaar anders leeren bezien?
Laat Uw levensopvatting niet verstarren door
3leur of napraten, houdt haar soepel -
levend, zy zal er des te echter door zijn!
Dr. JOS DE COCK.
echtgenoot Philips V. Do hoeren
bebabbelden alle mogelijke zaken,
doch do staatsaangelegenheden,
waarvoor zij bijeengekomen waren,
bleven onbehandeld. Maria Louise
voelde zich gekrenkt, maar was veel
te verlegen om aan haar gevoelens
uiting te geven.
Toch vond zij er iets op. Toen de volgen
de maal het spel zich herhaalde, boog zi
zich over haar taschje, haaldo daaruit hor
duurwerk te voorschijn en ging handwerken
als een bezetene. De ministers vroegen ver
baasd waarom plotseling zoo'n werklust
over haar gekomen was. Met een fijn glim
lachje antwoordde zij: „Omdat ik geen be
hoefte heb om te luisteren naar dingen, die|
mij niet aangaan".
De wenk werd begrepen, uitweidingen ble
ven voorlaan achterwege en als men later
in dezelfde fout dreigde te vervallen, be
hoefde het schrandere vorstinnetie slechts
naar haar borduurwerk to grijpen om de
zondaars tot inkeer te brengen.
Uit den aalanten tijd.
Bovenstaande anocdote vindt men, aldus
de N.R.Crt.. in de gedenkschriften van den
maarschalk de Noailles. Maar hij vertelt er
bij, dat Maria Louise opgestookt was door
de gravin des Ursins (Orsini).
Geboren Franqaise, landgenoote dus van
den Spaanschen koning Philips V. die de
kleinzoon v. Lodewijk den Veertienden was,
speelde deze gravin aan het Spaansche hof
op onbeschrijfelijke wijze den baas. Toen
Maria Louise overleden was. dansten niet
slechts de koningskinderen, doch ook de ko
ning zelf naar haar pijpen. Dagelijks he
sprak zii de hinnenland'sche en buitonland-
sclie politiek met Philips V. Zóó dikwijls
kwamen zij samen, dat liet dwaze gerucht
de ronde deed van oen aanstaand buweliik
van den 32-jarigen weduwnaar met de 73-
iarige matrone, die zijn grootmoeder had
kunnen zijn. Om die malle prnaties uit de
wereld te helpen, droeg Philips V. onzelf
standig in alles, aan de gravin op, een twee
de vrouw voor hem tc zoeken.
Madame des Ursins wendde zich toen tot
den later zoo vermaarden Alberoni. Het
moest een zachtaardig prinsesje zijn. niet
eerzuchtig, niet bemoeiziek, zichzelf wegcij
ferend. Anders gezegd: een tweede werktuig
van. Madame des Ursins.
De ideale vrouw.
Alberoni verblijdde haar aldra met de
mededeeling, dat de ideale vrouw gevonden
was: een wonder van deemoed en beschei
denheid, een echte huismusch. dik. snoep-
ziek on gemakzuchtig. Haar naam was Eli-
sabeth van Parma.
Toen pas kwam aan den dag, hoezeer Albe
roni de heersehzuchtigo gravin erin had la
ten vliegen. Elisabcth Farnese was precies
het tegendeel van het portret, dat de listige
Alberoni met zoo levendige kleuren geschil
derd had. Reeds voordat Elisabcth madame
des Ursins (of haar gemaal den Koning) ont
moet had. schreef zij aan Philips V: „Ma
dame des Ursins moet verdwijnen: daarvan
hangt ons heele geluk af". „Best", antwoord
de de Koning, die aan een bekoorlijke jonge
boven een verlepte oude gouvernante de
voorkeur gaf. „maar geef haar dan maar zelf
den bons en doe dat voordat ie twee uren
met haar. samen geweest bent, want dan
zit ook jij eronder".
Nu, Elisabeth had na haar aankomst in
Spanje aan vijf minuten genoeg om tot dc
ontdekking te komen, dat madame des Ur
sins haar op veel te vertrouwelijke en fami
liare wijze was tegemoet getreden. Subiet
werd zij in het hartje van den winter over
de Fransche grens gezet. De jonge gouver
nante met den trouwring aan den vinger
nam de plaats van de oude in.
