Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
Brief
RADIO
OUDERS
De
van Dré ulu:i
't HOEKJE
Xah naait
PROGRAMMA
Ulvenhout, 17 Oct. 1940.
Amico,
Nooit, nóóit zal eenige pen hunnen beschre
ven 't leed, dat over deus menschdom gekomen
ls! Nooit! Want den menschelijken geest,
hoe geniaal soms, is toch rap begrensd. Want
't menschelijke hart, hoe „groot" soms, is toch
slechts 'nen vuist klein. Maar 't leed van deuze
tijden is grenzenloos! Net zoo grenzenloos als
den haat, die jaren en jaren lijk 'nen wind-
vleeschwortel groeide in de verkankerde ziele-
menten van heel de menschheid. Van al de
(on!) redelijke Schepsels-Gods, waarvan ieder,
stuk veur stuk, de schoone Schepping wenschte
te beschouwen als 'n eigen veurtuintje, waar
omheen n' ste\ivig hek, mee 'n bordje „Pas op
voor den Waakhond."
Wij, moderne menschheid, we waren zoo fier,
we waren zoo trotsch, we waren zoo verwaand,
we voelden ons eigen zoo machtig. We lapten
't 'm toch maar! We beheerschten de hemelen
lijk veugels. De zeeën lijk visschen. Daar was
aan onze krachten gin beperking meer. We
waren zoo machtig! We bouwden stejen veur
millioenen zielen. We trokken luchtlijnen van
wearelddeei tot dearelddeel. We verbonden de
weareldpolen mee onzichtbare draden.
We waren zoo machtig als Goden. En de
wetenschap was ons geloof. Techniek onzen
godsdienst en onze godsvrucht drukten we uit
in pk of zooveul honderd km per uur. We
waren zoo machtig. We namen alleen den hoed
af vvur ons eigen en ik heb 'n paar idioten
gekend, die ook „dopten" veur huilie' eigen wijf.
(Waarschijnlijk, omdat zij 't zoo wijd gebrocht
^ad, de gade van 'nen idioot te zijn)!
Onze zeuns wierden doctors van beroep en
onze dochters wierden schoonheden. Daar
waren in deus volmokte weareld perfesters en
barbiers genogt, om onze kinders te tooien
mee alle make up, die de Moderne Beschaving
eischte.
Heel de „samenleving" (deus woord zet ik al
jaren tusschen tikkeltjes), heel de samenleving
bestond uit heeren en dames; 'nen m e n s c h
kwaamt ge nog maar zeldzaam teugen.
E We waren zoo fier, we waren zoo trotsch,
we waren zoo verwaand, we voelden ons eigen
zoo machtig.
Toen, op 'nen prachtigen laatzomerschen
Zondagmiddag, fladderde daar 'n pampierke
langs de telegraafkabels. Van Londen naar
Berlijn! Nog één. Van Parijs naar Berlijn.
Oorlog!
't Is nog kort gejelen. 'n Jaar pas, dat deuze
pampierkes langs den waterblaauwen Septem-
berhemel flierden. Maar nooit, nóóit zal
eenige pen kunnen beschrijven 't leed, dat over
deus menschdom gekomen is. Dat nou
machteloos te beven staat bij puinhopen die
ooit millioenensteden waren.
Dat nou machteloos te sidderen staat in de
schrikkelijke nachten, nou de zwartglanzende
sterrenhemelen vol zijn van 't gezoem van
prooizoekehde doodsveugels.
Dat nou machteloos, in bleeke woede, bij den
radio staat en aanhoort de laffe moordaan
slagen in veürbgen nacht, deurgentlemen,
,'n soortement van opperheeren in onze
moderne „Samenleving".
Machteloos, mee 'nen Godverwijtenden blik
In de mooie oogen, staan we daar langs de
stille wegels en leeren er weer den hoed
lichten, telkens en telkens als daar passeeren
de zwarte lijkstoeten.
Machteloos, mee 'nen vloek tusschen de
tanden, scherlen we in den puinhoop, die gis
teren onze woning was, naar gedachtenissen
van onze vermoorde kinders, man of vrouw,
verscheurd door gloeiend staal.
Machteloos staan we in onzen rouw, want de
zoemende dooders laten ons ginnen tijd!
Machteloos, mee dikke keel en brandendè
oogèn staan we in ons leed, wij, die zoo fier op
onze uitvindings, trotsch op onze beschaving,
wg die zoomachtig waren. Want we be
heerschten de hemelen lijk veugels. Daar was
aan onze macht gin beperking meer. Tech
niek was onzen Godsdienst.
We waren zoo geleerd!
Ja,- dat waren we. Dat heb ik oe de leste
jaren wel honderd keer geschreven g'had: we
zijH zoo geleerd, maarwe hebben te weinig
aan gezond verstand!
Aan de poorten van de Hoogescholen wierd
gevochten, vergimd! Ik heb daarvan de
prentekes in de kranten gezien, wierd ge
vochten, om binnen te komen. En de letterkes
in de nuuwskolommen, die de namen van de
nuuwe geleerdhedens vermelden, wierden hoe
langer hoe kleiner, want er was gin plek meer
in de kranten, evenmin als in de motschappij
trouwens, om al die geleerdheid te bergen.
Karjum! 't Was heel wat eenvoudiger om
aan duuzend dokters te komen om oew 'n been
af te laten zetten, dan later aan éénen be
kwamen timmerman om oe 'nen houten poot
te leveren!
Schud nou nie oewen kop, amico! Om in oew
eigen gedoente te blijven: hebt ge wel 'ns ver
legen gezeten om 'nen geleerden journalist, die
soms zoo dikkels „dr." veur zgnen naam had
ren?
staan, dat z'n naafnkortje wel leek te stotte-
Maar zekers weet ik, dat ge dikkels water
en bloed gezweten hebt, om aan den bekwamen
ambachtsman te komen, die oew defecte pers
weer op gang kost brengen!
Man, hoe is 't in mijn bedrijf?! 'k Zat nooit
verlegen om geleerde tuinbouwspecialisten; die
waaiden hier, mee de landbouwblajen, zoo
maar op tafel, 'k Zat nooit verlegen om geslob-
kouste, gladde kwiebussen, die riekten als
stadsche joffers en die mg, mee veel
stijkages, 't geld uit den zak probeerden te
lullificeeren mee wéér nuuwe uitvindings.
Méérvraag 't mijnen Compagnon, Dré
III: daar was naar éénen Eeker! Ons Fraterke
„Kweetnie". Was missen we 't jonk!
.Geleerdheid
De Kunst wierd kapot gekletst door geleerd
hedens, wien eigen elk vleugske van schep
pend vermogen ontbrak; ze weten zoo veul en
te kunnen zoo weinig!
't Geloof wierd kapot gekletst deur geleerd
hedens, die den Bijbel uit d'r hoofd kennen; ze
weten zoo veul en ze bidden zoo weinig.
't Sociale leven wierd kapot gekletst deur
geleerdhedens, die tot den buik in de politiek
baggerden; ze weten zoo veul en ze doen zoo
weinig.
En 't slot
Nou wordt de heele weareld kapot geslagen!
En de gloeiende scherven- spatten om onzen
kop. Vernietigen onze huizen. Vernielen onze
stejen. Rinneweeren onzen oogst ten velde
en in de voorraadschuren. Verdelgen 'n deel
der menschheid.
Op den oogenblik dat den werkdag is ge
daan, 't leven in zijnen schoonsten glans mag*
komen, dan dooven we de lichten. Dan sluiten
de theaters, dan zet den winkelier, vroeger
zoo fier op zijn overdadige étalages, houten
luiken veur z'n ramen. Dan ligt 't leven dood.
En we sluipen deur 'onzen eigen huis als
dieven rond mee 'nen zaklanteern.
En we luisteren. Luisteren in de beklemmen
de stilte, die suist imden kop. Die dringt deur
de afgesloten deuren en ramen, uit „onze"
donkere, verlaten straat, waarover den drei
genden nacht wolkt, waarin rondspoken de
zoekende lichtbundels, geluidloos aftastend den
zwarten hemel vol gluipend gevaar.
Geleerdheid
Ik zag de weareld dikkels als 'n gedrochtelijk
intellectueeltje. 'n Ge-uilebrild waterhoofd,
gedragen op 'n kinderlijk rompke, waarin gin
plek was veur 'n groot, Kloppend hart. En
't intellectueel „wantoestandje" waggelde en
wankelde voort op twee kromme rachitis-
beentjes. Niks dan hersens, hersens, hersens.
steunend op twee spierlooze, kalkerme
beentjes, waar deus bloedermoeiig kwiebuske
eenen keer moést deurhenen zakken, zoo zag
ik al jaren m'ntrotsche weareld.
En „Koppes" is deur z'n kniekes gezakt,
't Spet me veul, 'k heb s j u u s t gezien.
Maar 'k heb één excuus: 'k ben nie geleerd.
Daar leven óp deus veulbewogen weareld
kunstenèèrs waarover na eeuwen nog gespro
ken zal wodren. Maar ginneu enkelen kunste-
nèèr kan 'n werkstuk schenken aan zijnen tijd,
ofMr. Dr. Ir. Zuurpruim-Vandecrant.
kritiseert 't werkstuk kapot.
Daar leven in deuze motschappij óók nog
ijverige menschen genogt, die al jaren n.iet
werken kosten, wantProf. Dr. Ir. Pieker-
mans vond steeds nuuwe na^b nes uit, die
deus menschen den arbeid, dus 't brood, dus
alle geluk afnamen. En altij vergat Pieker-
mans, dat er ook 'ns 'n plan moest uitge
vonden worden, tot geluk van alle menschen.
Zijn hersens werkten wel, net ais die van
Zuurpruim-Vandercrant, maar in huilie kind-
sche rompke was gin plek veur 'n kloek,
kloppend hart. Piekermans vond net zoo lank
uit, tot den arbeidersstand al net zoo kapot
was als de verintellectualiseerde Kunst.
Daar leven in deuze weareld ouwere men
schen, die huilie leven lank de steunpilèèren
waren van de motschappij. Ze betaalden hooge
belastingen, in veul diffrente soorten aan Staat
en Stad. Ze voeiden huilie kinders op tot ferme
menschen veur de samenleving. Ze betaalden
torenhoge bedragen aan wissels, wissels, altij
wissels. Ze.steunden-Kerk en Staat, in 'n leven
van noesten arbeid. En ze spaardei veur den
ouwen dag. Want d'n Staat geeft zulken .gin
pensioen. En dan?,Dan verloren zij alles.
i,Stonden ten leste mee 'n bevend, opengehouwen
handje bij de bedeeling. Want den middelstand
was. kapot gepolitiekt.
Mee den boer, die veur 'n groot deel oogste
veur den mestvaalt, gong 't nie anders.
Zoo zag ik, in deus fiere, trotsche zelf
genoegzame weareld, zoo geleerd, zoo mach
tig, alles, man veur man, wèèrde veur
wèèrde kapot gaan.
En altij kwam er meer „geleerdheid", die
alles zoo haarfijn verklaren kost, die er zoo
lekker over kletsen kost. En aan dat gepraat
nog dapper verdiende.
Maar alles wét zij, geleerden, aanraakten,
gong kapot. Verdorde.
En de jeugd leverde gevechten, om binnen
te komen in de colleges van Prof. Dr. Ir.
Piekermans.
Zoo wierd de weareld geleid naar den ramp.
Ze wisten zooveul en ze konden zoo weinig.
Ze Wisten zooveul en ze -baden zoo weinig.
Ze wisten zooveul en ze dejen zoo weinig.
't Was allegaar hersens zonder verstand.
't Was allegaar geleerdheid zonder hart.
't Was alleszoo gedrochtelijk.
Toen flierden, langs dieën waterblaauwen
Septemberhemel, van dieën eersten Zondag
van Herfstmaand 1939/ die twee pampierkes.
Eén jaar gelejen.
En nooit, nóóit zal eenige pen kunnen be
schrijven 't leed, dat over deus menschdom ge
komen is. Nooit! Want den menschelijken
geest, hoe geniaal soms, is toch rap begrensd.
Want 't menschelijke hart, hoe „groot" soms,
is tbch slechts 'nen vuist klein. Maar. 't leed
van deuze tijen is grenzenloos! Net zoo gren
zeloos als de haat, die jaren en jaren
groeide in de verkankerde zielementen, zwart
van wangunst, van jalouzie, ontstaan uit allen
ermoei, die de weareld dagelgks dieper ver
duisterde.
Tot deze nachten kwamen!
Ik weet wel: iedereen wit, kent de oorzaak
van 't wearelclleed. Iedereen! D'n een wgst
naar links, den ander wijst naar rechts, ten-
slot slaan ze malkaar op d'oogen om 't „ge
lijk".
Wij hepben éltij alles geweten! Wij waren zoo
geleerd, zoo machtig! Veur ons bestonden gin
wonders, gin „verhaaltjes" zeeën we, ginnen
boeman.
Maar ik zeg in m'n ongeleerdheid, die ge
jaren van me kent:
In de stilte van den suizelenden avond,
waarin 'k m'n hart hóór kloppen, in den don
ker van deze nachten, waarin gin enkel lich-
teke brand van den Noordpool af tot in den
Libysche Woestijn, in die zwarte stilte, die
lijk 'nen Vloek over 't Menschdom hangt, daar
hoor ik soms Hel en Hemel schaterlachen om
ons „machtige" menschenkes, die alle recht
op geluk schijnen verspuld, verknoeid te heb
ben.
Wij, die alles kapot maakten, alles rinne-
weerden, jaren en jaren lang, machteloos, mee
'nen vloek tusschen de tanden, scherlen we
nou in den puinhoop, die gisteren onze woning
was, naar gedachtenissen van onze vermoorde
kinders, man of vrouw, verscheurd deur gloei
end staal.
Over de weareld vaart 'n Godsgericht, on
afhankelijk van den wil van ons, machte-
loozen.
Vol. Veul groeten van Trui, Dré III en als
altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
ZONDAG 20 OCTOBER 1940.
JaarsveKl, 414,4 ni.
8.00 VARA. 8.30 VPRO. 10.00 VARA. 2.00
AVRO. 5.30 NCRV. 7.00—9.15 AVRO.
8.00 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmuziek
8.30 Studiodienst.
9.20 Gramofoonmuziek.
9.30 Voor de kinderen.
10.00 Orgelspel en zang.
10.40 Declamatie.
tLl.00 VARA-orkest en solist.
11.40 De Krekels.
12.00 VARA-orkest!
12.45 Nieuws- en economische berichten van
het ANP.
1.00 Esmeralda en solist.
1.45 Lezing „De arbeiders avondscholen van
het Instituut voor Arbeiders Ontwikkeling"
2.00 Concertgebouworkest.
3 00 Causerie „Middeleeuwse poëzie en priza'
3.20 Radiotoneel.
4.05 AVRO-Amusementsorkest en solisten.
4.50 Sportberichten ANP, gramofoonmuziek.
5.15 Wekelijkse gedachten wisseling (ANP).
5.30 Gereformeerde Kerkdienst.
6 +5 Actiiél» reportage of gramofoonmuziek.
7.00 Kroniek van de week,
7.15 Gramofoonmuziek (met toelichting).
7.45 Repc tage.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Omroeporkest en soliste.
9.009.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Kootwijk, 1875 m.
KRO-Uitzending.
7.00 Berichten (Duits).
7.15 Berichten (Engels).
7.30 Wij beginnen de dag.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten (Duits).
10.15 Gramofoonmuziek.
11.15 Berichten (Engels).
31.30 Gramofoonmuziek.
12.30 Berichten (Duits).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 KRO-Kamerorkest.
I.30 De Meesterzangers en solist.
2.00 Berichten (Duits).
2.15 Gramofoonmuziek.
2.30 Inleiding volgende uitzending.
2.45 „De Barbier van Sevilla", opera.
(3.30—3.45 Berichten Engels. 4.35—5.00
Causerie „Uit het leven van Rossini").
5.30 Wekelijkse gedachten wisseling (ANP).
5.45 KRO-Melodisten en solist.
6.15 Berichten (Engels).
6.30 Gramofoonmuziek.
7.00 Rococo-Octet (opn.).
7.30 Berichten (Engels).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten (Duits).
8.15 Nieuwsberichten ANP.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 Berichten (Engels).
8.45 Gramofoonmuziek.
8.55 Wij sluiten de dag.
9.009.15 Nieuwsberichten ANP.
MAANDAG 21 OCTOBER 1940.
Jasrsveld, 414,4 m.
VA RA-Uitzending.
8.00 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmuziek
10.00 VPRO: Morgenwijding.
10.20 Declamtie.
10.40 Viool en piano.
II.10 Declamatie.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 VARA-orkest.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP
1.00 Gramofoonmuziek.
1.15 V/RA-orkest.
2.00 Voor de vrouwen.
3.00 Esmeralda.
3.30 Causerie „Slot van het grondpatroon".
4.00 Gramofoonmuziek (met toelichting).
4.3Ó Zang met pianobegeleiding en gramofoon
muziek.
5.00 Gramofoonmuziek.
5.15 Nieuws- en economische berichten ANP.
3
VOOK DE
ZICH OVERBODIG MAKEN EN IMMER
NABIJ BLIJVEN.
Wanneer we, als ouders, ons gaan bezinnen
op onze oudertaak, komen we tot de slotsom,
dat we eigenlijk op dén duur overbodig zijn
voor de kinderen. Ik bedoel dit: wij streven
er naar onze kinderen zoo groot te bréngen,
dat zij later op eigen beenen kunnen staan,
Ons niet meer noodig hebben. Ons geheele
leven is er op gericht hoort er althans op
gericht te zijn om de kinderen tot zelfstan
dige wezens opr te voeden en hun zooveel mede
te geven in het leven, dat zij zich zelf kunnen
redden. Ik kan zoo heel goed de angst van den
stervenden vader of de stervende moeder be
grijpen, als zij, bij het naderen van haar
levenseinde denkt aan de nog jonge Kinderen,
die achter blijven. „Z* hebben me nog zoo
noodig", denkt de stervende en inderdaad: het
jonge kind heeft ons ouders zoo hard noodig.
En toch: er moet eeh Jijd komen, dat wij de
kinderen aan zichzelf overlaten. En zoo begrijp
ik anderzijds de gevoelen^ van een moeder,
die haai dochter ziet trouwen en zich maar
niet los kan maken van de idee, dat haaf
kind haar nog zoo noodig heeft. Ja, dikwijls is
dit gevoel de oorzaak van verdrietelijkheidjes
in den verlovingstijd der kinderen. Vele ouders
zijn maar. zoo bang, dat nun kinderen te vroeg
het ouderlijk huis verlaten. „Je bent nog zoo
jong je moet nog zoo veel van on» leeren,
kind." Herinnert u zich deze, woorden nog,
ouders van uw ouders, toen ge hen sprak over
uw voornemen te willen trouwen?
En nu, na jaren bent u misschien zelf weer
zoo ver, dat ge hetzelfde tegen uw kinderen
zegt!
Het is zoo moeilgk kinderen los te laten,
wanneer men dolveel van hen houdt. Waarlijk,
het zijn de slechtste ouders niet, die niet kun
nen scheiden van hun kinderen, al is ander
zijds, dit feit voor den levenspartner, met wien
uw dochtei het leven ingaat, minder prettig.
Ook tijdens oe schooljaren van uw kinderen,
hebt ge mogelijk gestreden met dat gevoel:
uw kind wilde dolgraag mee met de school
reis. maar gij durfdet het niet mede te laten
n. Ge waart bang, "voor vele ongelukken.
Uw kind begreep dat allemaal niet en meende,
dat ge het niets gunde. Maar ik weet wel
beter. Gij waart te bezorgd, gij hield te veel
a:i uw kind. Ge verkeerdet in de meening,
dat niemand zoo goed voor uw kind kon zor
gen en zou zorgen als gij. In mijn eigen prac-
tijk heb ik dergelijke dingen vaak medege
maakt en heb ik meermalen voor een kind een
heel goed woordje moeten doen om het maar
mee te krijgen op de schoolreis. En het waren
altijd ouders, die onzettend veel van hun kin
deren hielden en zich alles ontzegden om het
kind maar gelukkig te maken. Alleen het
afstaan van het kind: dat iel hun zoo zwaar.
Maar wij moeten daar als ouder over heen.
Het kind komt tot den tijd, dat Het alleen de
wereld in en door moet. Wij moeten streven
naar een zoodanige ontwikkeling van het kind,
dat we het met een geryst hart kunnen laten
gaan We moeten overbodig worden.
Eigenlijk is dit toch ook weer niet het ge
val. Want juist die ouders, die. zichzelf over
bodig maakten,waren het voor de k'nderen
nimmer. Zij waren en bleven immer nabij het
kind. Vader en moeder bleven de vraagbaak in
alle moeilijkheden en vaak heb ik gezien, dat
kinderen, die zich moesten losscheuren van
hun ouders, later den weg naar het ouderlijke
huis verloren waren. Er was een breuk geko
men. Een breuk, die eigenlgk ontstaan was
door een te veel aan liefde van de zgde der
ouders.
We moeten onze kinderen zelfstandig leeren
worden. Dit is evenwel makkelijker gezegd
dan gedaan. Ik denk thans aan een leerling
van mij, die nimmer iets voor zijn vader be
hoeft te doen. De vader heeft werk genoeg,
maar hg *is de meening toegedaan, dat zgn
zaon niets terecht brengt van het werk. Vader
doet het liever zelf, dan wordt het goed ge
daan. Inuerdaad. Als de man zelf de aardap
pelen rooit, weet hg, dat ze gerooid worden
en niet voor een deel in de aarde blijven zitten;
Maar de zoon leert het op die manier nooit
of misschien op veel te laten leeftijd. De jon
gen wordt nimmer zelfstandig.
Hij wordt echter iederen dag ouder. lederen
nieuwen dag brengt hem nader tot het tijdstip
waarop hij alleen de .vereld in en door zal
moeten. En hoe zal het dan zijn! Ongelukkig
de kinderen, die zoo hef leven in moeten.
Treurige voorbeelden rijn mg op dit terrein
bekend. Geheele levens worden misschien door
deze levenshouding van te goede ouders be
dorven.
Als Ik hier spreek over t e goede ouders,
dan begrijpt men wel, dat Ik daar mee bedoel
r' de betreffende ouders te veel voor de
kinderen doen.
Men moet niet alles zelf willen doen. Laat
geru"* het d -en verantwoordelijke taak
volbreneren. In het bovengenoemde geval moest
•Te -<""Tér xrjn zoon """«ar cel en laten rooien
en hem er op wijzen, dat hij ze goed rooien
moet. Desnoods kon de man het werk contro
leeren. En dan: al bleven er wat in den grond,
wat zou dat nog?
Laat nooit uw kind als onzelfstandig wezen
de-e wereld in gaan. Maak het zelfstandig
door het reeds jong verantwoordelijk werk
te laten verrichten. Natuurlijk bedoel ik met
verantwoordelijk werk alleen werk, dat tot op
zekere hoogte verantwoordelijk ls. Men behoeft
een kind niet op pad te sturen met duizend
gulden in den zak om een rekening te betalen.
Dat is onverantwoordelijk. Wie mijn gedach-
teneang heeft gevolgd, begrijpt wel, wat ik
bedoel.
OVEEKA.
INNERLIJK EN UITERLIJK.
Een niet meer-jonge en nog niet-oude vrouw
keek vorschend in haar spiegel, haalde toe*
mijmoedig de schouders op en zuchtte. Om
haar heen stond een waar arsenaal van potjes
en 'fleschjes met schoonheidmiddelen, en zjj
was net tot de teleurstellende ontdekking ge
komen dat de duur-betaalde middelen haar
niets hielpen.
„Ik zie er moe en verlept uit", dacht zg en
voegde er met bittere bravour aan toe: „en
oud".
Het was waar en het was geen wonder,
Want haar oogen speurden gespannen naar
de gelaatsuitdrukking van ieder die met haar
sprak, met de stomme, dringende vraag: „Kun
jij zien dat ik vier-en-veertig ben?"
Va - de neusvleugels naar de mondhoeken
liep bij haar een scherpe »g'Die lijn was daar,
zij het mineer scherp, óók al geweest toen zg'
vier-en-twintig -"as, want die was hoofdzake
lijk het gevolg van haar gewoonte in misprij
zende ontevredenheid de mondhoeken neer t«
trekken. Maar in het frischgekleurde gezichtje
met de heldere oogen Van twintig jaar geleden
was die lijn minder opgevallen.
Haar huid was nu slap. dor en geelachtig en
hiertegen zouden - de beste huid-preparaten
haar weinig helpen, zoolang zij haar zenuw-
ac. tigheid trachtte te bestrijden met het
drinken van tallooze koppen zwarte koffie en
het rooken van tientallen cigaretten. Zonder
afbreuk te doen aan de verdienste van werke
lijk goede preparaten ter vprzorging van de
hu;d moet ons toch "an het hart. dat de voor
naamste schoonheidsbevordering van binnen
naar buiten moet geschieden.
Een voldoende lange nachtrust in een goed-
geluchte kamer, eenige uren per dag lichaams
beweging in dé frissrhe lucht, een voeding die
veel rauwkost bevat, dat alles komt voor
iedereen in hooge mate ten goede aan de huid,
aan het figuur en aan de geheele verschijning.
En dan niet te vergeten de uitdrukking van
het gezicht. Hoe kan een gezicht aantrekke
lijk zijn zoolang het gedachten weerspiegelt,
die vervuld rijn van angst, ontevredenheid of
wrok?!
Wat is de hoofdzaak hij den indruk die een
gezicht op ons maakt? Dc oogen en de mond.
Welnu, dezelfde oogen kunnen onopvallend
of aantrekkelijk rijn al naar gelang van de
uitdrukking.
Een goed-belijnde mond kan zelfs bepaald
leeliik rijn door een uitdrukking van woede of
sarcasme.
Wie er graag zoo voordéelig mogelijk uit
ziet. moet in de eerste plaats waken over zijn
gedachten.
Of men van een zware makerup houdt of
niet, is een kwestie van persoonlijke smaalt,
maar een te- geprononceerde make-un zal een
wat oudere vrouw ouder doen schijnen, in-
nlaats van het gewenschte doel voor haar te
bereiker vs" ee!n schijn van jeugd.
En het zeer modieuze japonnetje dat het
me'sie van 25 goed staat, zal haar vijftien jaar
oudere zuster nie' flatteeren en zelfs wat
potsierlijk doen u'tzien. De vrouw, die met
smaak uitkiest uit de voo- haar leeftijd be
doelde iaoonnen, zal een veel charmanter ef
fect bereiken dan de veertigjarige, die met
alle geweld voor vijf-en-twintig wil worden
aangezien.
Te jeugdige kleeding maakt 5 jaar ouder,
en een smaakvol-gekleede goed-verzorgde
vrouw kan tien laar. jonger sch'inen dan zij
"^n wat een «mzicht het él Ier meest verjongt
dat is die zachte glimlach zonder bitterheid
over de „kleine ramoen" van het leven.
De glimlach komt voort uit een innerlijk
dat. «venwichtio- en rh'n reageert en daarom is
dit een privilege van de ouderen.
Een jong mensch reageert te heftig-om de
bezonkenheid te kunnen gevoelen, die die glim
lach te voorschijn toovert, en die een onop
vallende mond za«ht en aantrekkelijk maakt
zónder kunstmiddelen.
Dr. JOS DE COCK.
5.30 Orgelspel.
6.00 Lering „Werkloosheidsbestrijding".
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 VPRO: Cyclus Het gezin in onze tyd",
6.45 Actuele reportage of gramofoonmuziek.
7.00 Vragen van de dag (ANP).
7.15 VARA-orkest en solist.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 VARA-orkest.
8.30 Radiotoneel.
9.00—9.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Kootwijk, 1875 m.
KRO-uitzending.
7.00 Berichten (Duits).
7.15 Berichten (Engels).
7.30 Wij beginnen de dag.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Gramofoonmuziek. N
9.00 Berichten (Duits)'.
,9.15 Gramofoonmuziek.
11.15 Berichten (Engels).
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Berichten (Duits)*.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP
1.00 Gramofoonmuziek.
2.00 Berichten (Duits).
2.15 Gramofoonmuziek.
3.30 Berichten (Engels).
3.45 Gramofoonmuziek.
5.00 Berichten (Duits).
5.15 Nieuws- en economische berichten ANP.
5.30 Musiquette (opn.).
6.00 Gramofoonmuziek.
6.15 Berichten (Engels).
6.30 Gramofoonmuziek.
6.45 Berichten.
7.00 Vragen van de dag (ANP).
7.15 Gramofoonmuziek.
7.30 Berichten (Engels).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten (Duits).
8.15 Nieuwsberichten ANP
8.25 Gramofoonmuziek..
8.30 Berichten (Engels).
8.45 Gramofoonmuziek.
8.55 Wij sluiten de dag.
9.009.15 Nieuwsberichten ANP.
