Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
RADIO
OUDERS
De
-van DU Brief
5LoS aaaii!
't HOEKJE
PROGRAMMA
Ulvenhout, 23 Jariuari 1941.
.Amico,
Daar is, ik mot dat toch 'ns laten weten,
veul compassie mee ons Eekerske!
Vooral den Kerst en Nuuwjaar kwamen hier
stapeltjes brieven tegelijk, waaruit ons den
goeien zurg en bezurgdheid bleek over ons
fraterke.
Sommigen rajen me aan, hum op den hof
te houwen. Ze zijn er over bezurgd, dat 't
kloosterleven veur deus keareltje te zwaar is.
Eerlijk gezeed: eigens heb ik deus gedacht ook
wel 'ns g'had. Enne'k ben.nóg nie zeker.
Maarwat heb ik daar in te zeggen? Ik
kan en mag toch O.^L. H. nie weerstreven, als
Die mijn knechtje nou eenmaal hebben wil!"
Anderen vroegen: ,,Dré, oewen Eeker gaat
toch nie dood? Zurg toch Dré, dat ie beter
'wordt en hou 'm bij oe! Hij is bij jullie op den
hof zoo goed besteed!"
Weer anderen: „Wezenlijk, Dré, 't Eekerske
mot bij zijnen Dré III blijven! En onder den
goeien oppas van oew Trui. Toe, hou 'm op de
boerderij!" V
'n Braaf Moederke stuurt veur den Eeker
zijnen missaal 'n prachtig geschilderd en gecal-
ligrafeerd prenteke van 't H. Hart, kunstig ver
vaardigd deur haar zuster-nonneke, sinds kort
overleden. Deus Moederke bidt eiken dag veur
't herstel van ons keareltje.
Maar ook 'nen hooggeleerden Pater doet bij
zijnen hartelijken Nuuwjaarswensch de beste
wenschen veur 't herstel van d'n Eeker. Ter
wijl. 't zinneke „Dré, den Eeker gaat toch nie
dood?" als 'n klok in m'n kop gonst, zoodik-
kels is me dat gevraagd.
Vaneigens, zulke belangstelling in ons broze.
Sproetenkoningske doet ons veul deugd
Maarik ben O. L. H. nie! 'k Heb eigens af
te wachten hoe 't gaan zal. Ge wit: den mensch
wikt, God beschikt.
Ditte kan 'k alleen wel beloven: 't zal aan
ons nie liggen! Aan Trui niet. Aan Dré III nie.
Aan mij nie. En wil 't manneke, als ie herstel
len moog' op den hof blijven...... verduveld
gèren! Maar nogééns: ik schrijf oe deus brie
ven nie „zoomaar". Sommigen zullen dit ver
staan. De meesten pie. Maar laten we veur deus
Ulvenhöuterke, den Eeker, er t' beste, 't aller
beste van hopen, 't Teere gewaske zit in goeien
grond, onder de werme kas van Trui's goede
zurgen; de rest wil ik, da's dén boer eigen,
mee 'n/gerust hart overlaten kan den Hemel.
Maar: allemaal veul, veul bedankt wëur de
lieve belangstelling ons Eekerske bewezen!
Veul bedankt! Ook namens Trui en Dré III.
Ik geloof, 't gaat nie slecht. Ons dokterke lot
z'n eigen er nog wel weinig over uit, maar da's
van zijnen kant te verstaan. Ge hebt eigens wel
'ns 'n gewaske in den pot g'had, dat nie groeien
of bloeien wou, maar toch ook niedood
gaan. Ge gaf 't veul dag, achter 't vitraasgor-
dijntje, op tijd water dat op temperatuur was
gebrocht, 'nen keer 'n kluiterke lochten mest
en toch't Dingske kwijnde. Maar gong
nie dood. Zoo wierd ge vertrouwd mee den toe
stand. van 't broos gewaske, waaraan ge de
blommekes wel had willen k ij k e n Dan, op
'nen mergen, stond ge betutterd bij den pot.
't Gewas lag slap neer, op den eerde, 't Dingske
was weg. D'n boer en dén dokter kennen dat
onbegrijpelijk proces van gebrek aan'genogt
levenskracht. Of kénnenZe kennen 't
evenmin als ieder ander, maar ze ervaren 't
vaker. Kenneny
Wie ken 't groote mystèrie van 't leven......?
Dokter en leek, ze staan ommers altjj op
z'n onverwacht bij 't end!
Neeë, dat ons dokterke nog weinig zegt,
is me duidelijk en klèèr. 't Is 'nen verstandigen
mensch," mee ervaring; 'nen mensch die dieper
schouwt dan alleen 't geleerde van bedrukt
pampier. 't Levens-ABC gaat altij sjuust één
stapke wïjer, dan de drukletter Z. Sommigten
weten dat. 't Zyn de ti'epen, die na lezing van
den boek, brief of krant 'n pijp aansteken, de
oogen 'n bietje dichtknijpen en 't-gelezene nog
'ns overdenken. En dan sjuust iets meer te
weten komen, dan den kwiebus die 't boek
dichtslaat en zegt: „zullen we nóg 'n partijke
pandoeren
Maar ik geloof, 't gaat mee ons Eekerske
nie slecht. Want als den dokter 'm 'ns bekeken
heeft, pols, temperatuur enduuzend dings-
kès die 'k van den dokter z'n gezicht aflees,
dan bijt ie nie meer op den rechterkant van z'n
onderlip en dan weet ik genogt. Kek, ziede:
ons dokterke kekt den Eeker na, maar ik kek
den dokter na, al wit ie dat nie: Ik zie aan
z'nen rug al, als ie over 'den Eeker gebogen
staat, hoe 't mee den Eeker én den dokter is
'gesteld. En nogééns: da's nie slecht!
Trui doet 't anders. Den rug 'n bietje ge
bogen, de handen veur den buik, zoo drentelt
ze mee den dokter mee, den erf op. Bij den
auto probeert ze den mensch dan 't hemd van
z'n lijf te vragen, waarop ze ten antwoord
krijgt: ga zoo nou maar deur mee 't middelcijn,
Trui en blijf nie te lang hier in den honden
weer staan, anders mot ik mergen ook veur
jou fleschkes gaan veurschrijven, ee?" En
veur ze 't wit rij 't wageltje al weer achter-
steveuren den erf af.
„Gin woord lot ie los", pruilt ze dan. Toen
heb ik 'r dat kunstje geleerd, om te letten op
den dokter z'n lip. Maar dat dee ze toen zóó
sjecuur, datnouja, ons dokterke is ook
nie gek! Belange nie. En veur Trui motten
zulke dingen er altij zoo dik opliggen eer ze
'r eigen gelooft, dat die goeie ouwe op den
oogenblik meer ongerust is, dan noodzakelijk!
Want...... eh.mij gelooft ze nie! Welke
vrouw gelooft heuren eigen rhanZeg nou
eigens
Dré TTT doet 't weer op zijn manier. Die
vraagt den dokter niks, die vraagt den Eeker
niks. ja hij vraagt mij niks, den zelfstandigen
tiep! En Trui? Zeuventien jaren is ie! Leeftijd,
waarop ge dikkels zóóveul „man" zijt, dat ge
't andere geslacht, jonk of oud, nie serieus
telt! Maar hij doet 't zóó: hij lot den Eeker
eiken dag den grootboek van de boekhouding
omhoogsteken, „drukken", 't Gong eerst, maar
half, later heelemaal, nou vijf, zes keeren mee
den rechterarm en dan nog drie keeren mee
den linkerarm. Zooiank dat vooruit blijft gaan,
is m'n baaske gerust. Zeker van den Eeker z'n
beterschap. En 'k mot zeggen: 'k ben eigens
deus „krachtprestaties" ook mee stiekumen
aandacht gaan volgen.
Zoon' baaske toch, ee!
Zondag heb ik gelachen, amico!
Ge mot weten: Zondagssmergens wordt den
Eeker verschoond. Dat doet m'n baaske terwyl
Trui naar de hoogmis is. Ze hangt de ver
schooning dan 'n uur tevoren over 'nen stoel,
bij de plattebuis en om tien uren gaat den Dré
z'n Eekerske helpen. Nou is er veur Trui één
moeilijkheid mee deus Wintertij; den wasch
droogt lankzaam én..den Eeker zijnen uit
zet is in den Ouwenbosch. 't Is dus „tooveren"
veur m'n zurgzame wijf mee 't bietje onder
goed, dat ze veur den Eeker beschikbaar
heeft.' Zondag moest ie noodig 'nen properen
hansjop aandoen. Trui speurt naauw, ziede.
Rap is heuren „goeien naam" in gevaar vindt
ze. B.v. als er 'n mïddelcijnvlek op den Eeker
z'n borst zit. En den dokter datzou zien!
Maar Trui had ginnen hansjop droog, ik
draag zulken gestreepten en getresten onzin
nie en den D£ége wit: net als opa! Toen
zijn pakken, nog van kostschool,versleten
waren, toen paste-n-ie veur die kaart.
Goeien raad was duur, vond Trui enze
lee veur den Eeker 'nen nachtpon gereed. Nou!
Den Eeker /nen zurg! En wat Trui doet, is
welgedaan. Maar op 'nen oogenblik stond den
Sproetenkoning bij de 'plattebuis in Trui's
nachtpon. 'n Dihk, waar gemakkelijk tien
Eekers in kunnen huizen. „Hoe zit ie?"
vroeg den Dré. „Ik loop er in kwijt," gaf den
Eeker 0roog *en antwoord. „Altij recht uit
gaan/, raaide den Dré 'm aan: „en den sleep
achter oe houwen, dan komde vaneigens waar-
ge wezen mot." „Maar ik breek er de beenen
over, zee den Eeker. „Leg nou nie te kale-
gezichten", zee den Dré: „in deuzen tijd van
textielpunten zijde gij 'nen millionnair, man!"
„En m'n handen?" vroeg den Eeker toen:
„die zitten pas halverwéuge de mouwen".
Maar den Dré gaf gin antwoord meer; hy
kwam op 't geval nie uitgekeken. Eindelijk
vroeg ie: „Witte nou waar ge op trekt,
Eeker?"
„Nou, Dré?"
-„OP kien .§neeuwman-in-de-zon!",
Lachende „zweefde" den Eeker naar z'nen
stoel mee kussels.
En als Trui verom uit de kerk kwam, dan
zat den Eeker recht op in zijnen stoel, mee
Trui's huismutske op, de linten gestrikt onder
z'n kin en mijnen bril op z'n neus.
Trui lacht nie gauw, mee zoo'nen aard van
dingen. Maar toen ze Zondag teugen deus
„stilleven" aanliep, toen -had ze toch veel
moeite om zuur te kijken naar „Opoe Hoppen
brouwers".
Maar toen ons dokterke, uit de kerk ook,
nog efkes binnenwipte, hij was te voet nou,
dus we hadden 'm nie hooren komen, toen...
sloegen Trui van schande van woed, van,
ja waar nie van, de vlammen uit.
Maar ons dokterke schaterde. Vroeg dalijk
hoe 't mee de juffrouw was en mee heur kin-
deke! „Da's prachtig", zee-t-ie daarna: „mokt
guilie malkaar (hij bedoelde den Eeker) maar
'ns aan 't lachen, da's goei middelcijn!" Ja, 'k
heb 'n goei dokterke, 'nen verstandigen mensch,
in één woord!
Natuurlijk bleef ie koffiedrinken en toen, toen
nam den Dré 'm in vertrouwen. Vertelde 'm
van den Eeker z'n krachttoeren mee den groot
boek. Liet den Eeker, mee de muts op, den
zwaren boek nog 'ns „drukken" en werendig,
ons dokterke, dat voelde-n-ik, was verrast.
Over den Efeker ènover mijn baaske! Ge
wit, den Dré heeft al 'ns'meer „gedokterd" mee
onzen doktor; in de dagen dat den Eeker van
den Dré z'n peerd gegooid was! Dus ze kennen
malkaar. En goed! „Deürgaan ermee?"
vroeg m'nen compagnon zakelijk.
„Als ge 't nie overdrijft en gij ook niet
Eeker! gaat dan oewen gank, guilie! En ver
tel me over veertien dagen nog 'ns de resul
taten, Dréke!"
„Komt veur malkaar, dokterke!"
Den dokter knipte 'n oogske naar me en 'k
mot oe zeggen: m'nen lever krulde!
Die twee baaskes, 't is 'n kustelijk bezit en
God wit, hoe gèren 'k ze bij malkaar hield
Maar ieder kan zien nou: 't gaat mee den
Eeker nie slecht. Vooral sinds ie den nachtpon
aan heeft, sinds we zoo'n leut hebben g'had om
'm, gaat ie goed vooruit!
Zelfs mokt ie z'n eigen al nuttig. Veur Trui
schilt ie de èèrpels eiken mergen en veur Dré
III schrijft ie 's avonds 'n uurke de boekhou
ding bij.
Dat leste is iets veur den Dré. Den Eeker
weer zoo'n bietje in de zake, die ze samen heb--
ben opgezet!
Den Eeker komt in die boeken weer de be
kende namen teugen, de cijfers van den omzet
in den winkel van „ons thuis" en ge verstaat,
hoe die mannekes dan den avond volpraten over
de „Brabantsche Groentencentrale" van den
Dré. Nuuwe dingen worden den Eeker van A
tot Z bijgebrocht. Den een vertelt mee 'n ambi
tie den geboren zakenman eigen; den ander
luistert, tot ie 'n tikske te veul kleur krijgt. En
Trui den Eeker gaat onderstoppen!
En gisterenavondOp 't end, als den Dré
al z'n wedervaren van den afgeloopen dag weer
sjecuur had overgebrocht, op 'n plazierige ma
nier verteld van klantjes en pliesieagenten, van
zakenconferenties mee fabrieksleiders en le
veranciers, dan riep ie op 't end: „en... Eeker
den eersten dag dat gij weer naast me op den
wagel zit, dan maken we 'r een advocaatfuif
van, net als mee jouw examen toen! Wittewel
Advocaat is zonder bonnen!!"
Verlegen zat den Eeker te lachen.
In spanning zat Trui toe te kijken.
Dan stapte Dré III op den Eeker af. Sloeg
z'nen arm om den Eeker z'nen smallen rug.
Klopte 'm veurzichtig op den schouwer. En
en smeekte bijkans: „toe...... Sjaakallee,
zeg „ja". We zullen zoo plazierig zaken doen.
En gijGe gaat iederen mergen 'n ker-
tierke naar oew thuis, 'nen bak koffie halen!
Alleeoew Móeder zou 't toch ook zoo
gèren hebben".
Maar den Eeker zweeg. 'Nnen zweetpèèrl
kraalde op z'n neus. Verlegen keek ie omlaag,
op den grootboek daar op z'n knieën.
„Toé! Zeg 'ns iets! Ja ofja!"
Toen fluisterde-n-ie iets, den Eeker. Hij zee:
„kweetnie".
Kom, ik schei er af. Tot de noste week.
Als ik iets meer weet dan, ge kunt er van
op aan, da 'k oe uitvoerig op d' hoogte stel!
't Gewaske in den pot daar veur de raam,
ge zóu zeggen
Neeë, laat ik nou net zoo verstandig zijn als
ons dokterke. Die zwijgt nog, al bijt ie niemeer
op z'n lip.
Veul groeten van Trui, Dré in, Kweetnie en
als altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
TELEURSTELLING.
Niemand blijft gespaard voor teleurstelling.
En dan Wij kunnen bitter en sarcastisch wor
den en van iedereen verwachten, dat hij ons
beklagen zal omdat het ons zoo slecht is ge
gaan. Wij kunnen onze dagen doorbrengen in
zelfbeklag en weemoed. Niemand zal het ons
beletten, maar iedereen zal ons langzamer
hand vèrmijden, omdat wij zulk vervelend ge
zelschap zijn met onze eeuwige klaagliederen.
En wij zullen bijzonder weinig opschieten met
onze verongelijkte houding. En op de vraag:
„waaraan heb ik dat verdiend?" geeft ook al
niemand antwoord. Het gaat niet aan om te
zeggen: „als ik naar beste weten handel, dan
behoort het mij ook goed te gaan," want het
leven is anders.
Niet wat hem overkomt bepaalt de waarde
van een mensch, maar wel de wijze waarop
hij datgene wat hem overkomt, draagt. Wij
moeten trachten om, wanneer de eerste schok
voorbij is," te leeren van onze teleurstellin
gen. Vergeet niet, dat wij ook fouten kunnen
maken als wij naar beste weten handelen.
Wanneer een mensch een teleurstelling on
dervindt, dan zijn de dingen anders geloopen
dan hij gedacht en gehoopt had. Nu, dan
heeft hij ergens een fout gemaakt, dat kan
niet anders. Hij heeft teveel verwacht of te
lichtvaardig vertrouwd of' onvoldoende voor
bereid.
Begin eens met Uw eigen fout op te zoeken
inplaats van alles te willen toeschrijven aan
poch of tegenspoed.
Wees zoo verstandig te willen inzien, dat
U fouten kunt maken en er nu klaarblijkelijk
een gemaakt heeft. Fouten kunnen verbeterd
worden, pech en tegenspoed niet. Er is iets
verheugends in om te ontdekken: „Het heeft
aan mijzelf gelegen," want dit sluit de moge
lijkheid in om het een volgend maal anders
te doen en dan wèl te slagen.
Veel wordt bedorven omdat wij onzen tijd
niet kunnen afwachten en te snel het zoozeer
gewenschte resultaat willen zien. Het leven
laat zich niet forceeren.
Wie aan de knoppen van een plant raakt
omdat hij zoo verlangend is om de plant in
bloei te zien, die zal alleen bereiken, dat de
bloemen al gekneusd en beschadigd zijn voor
ze opengaan. En zoo gaat het met eiken vorm
van forceeren, het doet slechts schade.
Wie met inzet van al zijn energie en met
alle eerlijke middelen een doel nastreeft, die
zal eindigen met het te bereiken, maar niet
op staanden voet.
Hij zal het oogenblik moeten afwachten
waarop zijn persoonlijke levensomstandig
heden rijp rijn om hem dat doel te laten be
reiken. Bouwt daarom een zorgvuldig voor
bereid plan op om Uw doel te bereiken, tracht
rekening te houder met alle mogelijkheden die
U zich maar voor kunt stellen.
Een haastig ingrijpen, een onbezonnen be
sluit kunnén soms iets, dat heel mooi had
kunnen zijn, in den knop vernielen. Werkt aan
Uw doel onafgebroken maar zonder haast.
Vertrouwt en hoopt. Hebt den moed Uw te
leurstellingen te ontleden en uit het resultaat
van dit ontleden leering te trekken.
Dan zult U er komen, is het niet de eer
ste keer dan de derde of vierde keer en wel
licht langs éen geheel anderen weg dan U
eerst gedacht had.
Dr. JOS. DE COCK.
Nadruk verboden.
ZONDAG 26 JANUARI 1941.
Hilversum I. 415 m.
Nederlandsch Programma. 800 VARA.
10.00 VPRO. 12.00 VARA. 2.00-10.15 KRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
8.30 Nieuwsberichten en praatjes voor den
boer (ANP). Hierna: Gramofoonmuziek.
9.30 Orgelspel.
10.00 Voor de kinderen.
10.30 Doopsgezinde Kerkdienst.
12.00 VAR A-Kinderkoor „De Merels".
12.30 VARA-Almanak.
12.32 Gramofoonmuziek.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP
1.00 De Ramblers.
1.30 Gramofoonmuziek.
1.45 Nederlandsch Verbond voor Sibbekunde:
„Wie en wat waren onze voorouders?"
2.00 „Eischen van den nieuwen tijd!" toe
spraak.
2.15 Gramofoonmuziek.
2.30 Collegium „Musica Divina".
3.00 Ziekenpraatje.
3.15 Gramofoonmuziek.
3.30 Uit Berlijn: 58e Verzoekconcert voor de
Duitsche Weermacht.
6.00 Orgelconcert.
6.30 Cyclus „Land en volk van West-Afrika".
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek.
7.00 Voordracht t.b.v. de W.H.N.
7.10 Gramofoonmuziek.
7.15 Eugen Wolf en zijn solisten (7.307.45
Éerichten, Engelsch).
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Vex-volg van 7.15.
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 „Rozza Sóndor", operette.
9.45 Engelsche berichten ANP.
10.00 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
Hilversum II. 301.5 m.
8.00 AVRO. 8.45 KRO. 9.45 AVRO. 2.00
VARA. 4.00 NCRV. 5.15—7.15 VARA.
8.00 Gramofoonmuziek.
8.30 Nieuwsberichten en praatjes voor den
boer (ANP).
8.45 Morgenwijding.
10.00 Gramofoonmuziek.
10.20 Koor van de Nederlandsche Bachver-
eeniging.
eeniging. Omroeporkest en solisten (opn.).
10.45 Omroeporkest en solisten.
-12.00 Verdi-herdenking.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP
1.00 Cyclus „Onze volksdichters".
I.20 AVRO-Amusementsorke8t, solist en de
AVRO-Girls.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.30 Fragmenten uit de operette „Die Fle-
dermaus".
4.00 Zang- met orgelbegeleiding.
4.30 Wijdingswoord.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling ANP.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bravour en Charme.
6.30 Voordracht t.b.v. de W.H.N.
6.42 VARA-Almanak.
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek
7.007.15 Gramofoonmuziek en sluiting.
MAANDAG 27 JANUARI 1941.
Hilversum I. 415 m.
Nederlandsch programma. NCRV.
8.00 Schriftlezing en Meditatie.
8.15 Gewijde muziek (opn.).
8.30 Nieuwsberichten ANP.
8.45 Gramofoonmuziek.
9.35 Cello, piano en gramofoonmuziek.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
II.00 Christ. lectuur..
11.30 Zang met pianobegeleiding en gramo
foonmuziek.
12.15 Reportage of muziek?
12.45 Nieuws- erf economische berichten ANP
1.00 Canzonetta-sextet en gramofoonmuziek.
2.00 Voor de scholexx.
2.35 Canzonetta-sextet.
3.00 Gramofoonmuziek.
3.30 „Hoe kweek ik een Hippeastium
(Amaryllis) in de huiskamer?" causerie.
4.00 Voor de kinderen.
4.30 Kamermuziek,
5.15 Nieuws-, economische- en beursberichten
ANP.
5.30 Berichten.
5.35 Vervolg van 4.30.
6.00 Orgelspel.
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek
7.00 Economische vragen van den dag ANP
7.15 Gramofoonmuziek (7.307.45 berichten
Engelsch).
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Gramofoonmuziek.
8,30 Berichten (Engelsch).
8.45 Nedex-landsch Harmonie-orkest
,,'s-Gravenhage" (opn.).
9.15 „De invloed der Zuiderzeewerken opdi
oude randgebieden", lezing..
9.35 Gramofoonmuziek en Schriftlezing.. j
9.45 Engelsche berichten ANP.
10.00 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
Hilversum II. 301.5 m.
8.00 Gramofoonmuziek (Om 8.30 Nieuws.
berichten ANPW).
10.00 VPRO: Morgenwijding.
10.20 Viool en piano.
10.50 Gramofooxxmuziek.
11.10 Orgelspel.
11.40 Declamatie.
12.00 Berichten.
12.15 Esmaralda en solisten 12.30 VARA- i
Almanak)..
12.45 Nieuws- en economische berichten ANPj
1.00 VARA-orkest.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.15 Keukenpraatje.
2.45 Gramofoonmuziek.
3.00 Gooische kamermuziekgezelschap.
3.40 Cyclus „De vrouw in haar beroep". j
4.00 Gramofoonmuziek met toelichting.
4,30 Voor de kindeken.
5.00 VPRO: Cyclus „Het gezin in onzen tijd".
5.15 Nieuws- economische- en beursberichten
ANP.
5.30 Orgelspel en zang. v
6.00 „Ons volksleven: De beteekenis van da
stad", lezing.
6.15 De Ramblers.
6.42 VARA-Almanak.
6.45 Actueele i-eportage of gramofoonmuziek,
7.007.15 Friesch praatje ANP en sluiting.
VOOR DE
Een belangstellend moeder schrijft me naar
aanleiding van mijn artikeltjes over dagboe
ken van kinderen, dat de opmerking: „Geluk
kig de ouders, die inzage kunnen krijgen van
het dagboek hunner kinderen", haar uit het
hart gegrepen zijn. Maar, zoo vervolgt zij dan,
mag ik ongevraagd en zonder dat mijn kinde
ren het weten, zelf hun dagboeken inzien? Ja,
dat is* waarlijk geen gemakkelijke vraag. Ik
begr.jp zeer wel, dat de ouders meenen recht
te hebben te weten, hoe hun kinderen zich ge
dragen en dat de onderstelling, dat deze, wan
neer ze een dagboek bijhouden, daarover wel
zullen schrijven. Maar als een kind het dag
boek angstvallig weg houdt? Wat dan? Naar
mijn overtuiging moet een ouder er niet op
aandringen, dat zijn kind het dagboek aan
vader of moeder laat lezen. Men wachtte liever
tot het kind zelf met zijn dagboek komt. De
ervaring leert, dat de kinderen dit op een
goeden dag ook doen. Er zijn kinderen, die geen
bezwaar hebben tegen het lezen door moeder
of vader van het dagboek. Anderen daaren
tegen houden het angstvallig weg, niet omdat
rij zich bewust rijn van verkeerde dingen in
hun dagboek te schrijven, neen, een zekere
vrees kinderachtig, gevonden te worden weer
houdt hen. Trouwens: in een dagboek schrijft
men dikwijls rijn diepste gedachten neer en
valt er een ontwikkeling van het zieleleven in
het dagboek op te merken. Volwassenen en
jongeren evenzeer, hebben altijd vrees hun
diepste gedachten aan de openbaarheid pxijs
te geven en stellig, als ze bemerken, dat na
een of twee jaren hun gedachten zich gaan
wijzigen. Ik hoop daar nog wel nader op terug
te komen bij de behandeling van enkele aan
halingen uit dagboeken van kinderen. De me
vrouw, die mij schreef, stelle zich gerust. Ik
ben overtuigd, dat haar kinderen eenmaal met
het dagboek naar haar zullen komen! Ik zou
het beslist verkeerd vinden wel (en dan on
gevraagd in dit geval) de dagboeken in te
zien. Mochten de kinderen dit eens bemerken,
daji zou het vertrouwen, dat n u tusschen deze
moeder en haar kinderen bestaat (uit het
schrijven der moeder concludeer ik, dat haar
kinderen haar zeer vertrouwen) een knak
krijgen en dat zou ernstige gevolgen kunnen
hebben. Daarom, geachte moeder: wees gedul
dig. Aan alles kan ik bemerken, dat u uw kin
deren zeer zeker vertrouwen kunt. (Ik kan
daar hier niet nader over spreken, want mo
gelijk lezen uw kinderen ook deze artikeltjes
en zou ik de zaak al bedex*ven).
Een in ander over de negatieve
phase.
De t'en-jarige kinderen vertoonen een zeer
sterke vitaliteit. Zij zjjn levenslustig en sterk
en in deze levensperiode komen, blykens de
statistieken de minste "stex-fgevallen voor. Bij
-de meisjes duurt deze periode ongeveer tot 13
jaar, bij de jongens tot 15 jaar. Dan. komt de
terugslag, welke prof. Ch. B u h 1 e r toeschrijft
aan lichamelijke oorzaken. „Het schijnt, dat de
sterke groei eerst krachten verbruikt en eerst
later zich-als winst aan krach en doet gelden.
Want wij constateeren de grootste slapheid
en neerslachigheid juist op het moment van de
sterkste toename in lengte en gewicht! In deze
periode begint de afscheiding der kiemklieren
en dit Vnaakt de kinderen onrustig en neer
slachtig. Het prestatie-vermogen neemt af en
onaangename secundaire gevolgen treden op,
zooals achteruitgang op school en bij de sport."
Verstandige ouders weten,'dat dit alles een
gevolg is van het doorbreken van het „leven"
in het leven. Zij zullen .juist in die periode hun
kinderen niet verwijten, dat ze zoo slap en
onrustig, zoo koppig en wispelturig zijn. On
derwijzers en leeraren dienen zich bewust te
zijn van de beteekenis van deze verschijnselen.
Eerst dan zullen zij het vertrouwen hunner
leerlingen blijven houden. De kinderen doen in
die levensperiode wel hun best, maar zij kun
nen er n: ts aan doen, dat ze neerslachtig en
onrustig zijn. Een weinig-verstandige moeder
vroeg me onlangs haar kind, een meisje van
tegen de 13 jaar eens flink onder handen te
nemen. Zij kon, zoo vervolgde deze moeder,
met het kind niets aanvangen. Ik ben verstan
diger geweest en heb het meisje in het geheel
niet onderhanden genomen, maar gevraagd,
of vader eens bij me wilde komen. Met hem
kon ik beter praten en ik vertelde hem, dat
m.i. het kind tegen het „vrouw-worden" was.
Ik gaf den rfian den raad den huisdokter eens
aan te houden. Inderdaad bleek mijn vermoe
den juist en langzamerhand verdween de
wispelturigheid en werd het weer het oude,
lieve meisje van eenige jaren terug. Trouwens:
ik had met het kind nimmer last, terwijl de
onderwijzeres al even onverstandig als de
moeder, voortdurend met het kind ovéttioop
ls Dit laatste feit bewees me nog weer eens
duidelijk de groote waarde der p r a c t i s c h e
psychologie en de geringe waarde der paeda-
gpgische vorming van vele leerkxachten... Hier
stond een onderwijzeres, In het bezit van de
hoofdakte liefst, nog geheel onbekend tegen
over een zoo belangrijk verschijnsel in het
leven der kinderen. Had -dit meisje slechts
alleen practische kinderpsychologie geleerd ze
zou ongetwijfeld den weg gevonden hebben 'om
met dit kind op goeden voet te blijven. Ik heb
vroeger al eens geschreven over de geleerde
en de eenvoudige opvoedkunde. Welnu: hier
vindt men weer een voorbeeld van hetgeen ik
toen al bedoelde.
OVEEKA.
