Voor den Zaterdagavond Brabantsche Brief OUDERS Tob nooit .van Dré 't HOEKJE De Tuinhoekje Ulvenhout, 15 Mei 1041. Amico, Vandaag ia 't feest in onzen huis. Mijn baaske, Dré III, wordt vandaag 18 jaar! Ja, mee jou, die 'm hebt zien liggen in z'n witte wiegske, gevoeid dat ie bulkte, gezond als 'n visehke, friseh als 'nen klaproosknop, daar op de, blankgelakte slaapkamer van 't eerste Amsterdamsche bovenhuiske van mij nen zeun den kunstschilder en zijn Wieske, ja, mee jou zeg ik vandaag: „waar zijn die jaren gebleven?!" Achttien jaren dat onzen eersten lileinzeun geboren wierd...! We worden oud, 't leven vliegt. S'impele waarheid, maar weinig be grepen. Want de menschen, ze- leven, ze haten, ze streven, zitten vast aan goud en goed of ze... of ze 'n eeuwigheid veur den boeg hebben...! Ochèrm, 't is mee zoo weinig tijds ge daan. Finaal gedaan. En alle bezit, tot 'n ko ninkrijk toe, waarveur bittersten haat misdre ven is, alle bezit meineedig, en misdadig ver worven, allen rijkdom, gekocht mee 't dure gelijk van menschenlevens, mee 't eigen geluk, mee alle zelfrespect, alle bezit valt tot assie, tot pulver in malkaar op den eigensten oogen- blik, dat den lesten druppel olie uit de levens lamp is opgbrand. Maar de menschen leven, haten, streven, zitten vast aan goud en goed of ze... of ze eeuwigheden veur den boeg hebben. Maar genogt daarover. Daar worden op den oogenblik weer dure lessen betaald, laten we hopen, dat ze ook geléérd worden...! Ge nogt! 't Is feest in onzen huis. Dré III wordt 18 jaar vandaag! 't Is feest! Achttien jaren..., 't is nog weinig, zegt ge. Jjah! Eh... jja! 't Is nog 'nen leeftijd als 'nen blossemknop. Ja! En tóch..., 't is al zooveul als den jongen gast er eigens van gemokt heeft. Onderlest was hier 'nen mensch, braaf, rechtschapen, kloek in zaken, al was ie wat zeurderig in zijnen praat, wat Trui noemde: ,,'nen zemel- knooper". Hij sprak ons mee zurg en liefde over z'n kind. 't At zoo slecht, 't Luste bekanst niks. „En als ge 'r dan maar één hebt...", zuchtte- n-ie bezurgd. Toen: „die kinders motten teu- geswoordïg ook zooveul leeren". „Is 't 'nen jongen of 'n meske?" vroeg Trui bedrukt. „Jongen", zee-t-ie toonloos. Dan zwegen we efkes; ge wierd zenuwach tig van deuzen bleeken, klammen tiep, die zoo somber aan z'n donker snorreke zat te pluk ken. Toen vroeg ik: „hoe oud is 't kindeke, me- nler van Teutum?" „Zeuventien jaren", zee-t-ie droefgeestig. Ik beloof oe, amico, da 'k even moeiet had mee m'n eigen, 'k Dorst den Teut nie lank aan te zien. Keek naar Dré III. Maar die kreeg 'n kleur. Stond op. Gong naar de deur. Maar veur ie de klink oplichtte, vroeg ie, mee 'n gezicht, dat seerjeus stond van ergernis: „eh... meneer van Teutum, is... eh... oew jongske al... bèdzindelijk?" Trui vloog naar 't achterhuis. Den Eeker kreeg 'n hoestbui. Ik verslikte me in den smoor van m'n pijp. Maar den Snorreplukker zee opgewekt: „jaja, al vijf jaren! Nooit meer zie-datte bespeurd in z'n beddeke". „Geef 'm dan kindermeelenpap", adviseerde Dré III en toen: „Opa, 'k gaai wa schieten, achter „de Koei". „Wat 'n boy", zee van Teutum, als den Dré weg was. „Hoe oud is die?" „Zeuventien jaar", zee ik droog: „en com pagnon in mijn bedrijf!" Toen begost van Teutum nog feller te pluk ken aan z'n snorreke. 't Wierd akelig, 'k Stond maar op, veur z'n bovenlip kaal was; 'k had goesting gekregen om mee Dré III in cours te gaan schieten, 'k Mot die sport bijhouwen, want anders wordt ie me daarin de baas! Hij heeft zijnen tweeden winkel geopend. In verband mee de tijdsomstandigheden kost ie deuzen winkel wel nie zoo overdadig uitdos sen bij de opening, als ie dat mee den eersten winkel had gedaan, maar nóg wist ie 't zoo aan te leggen, dat hij de opening ieder wel moest denken, dat de „Brabantsche Groenten- centrale" mee oorlog nie te schaften heeft! Nóg is 't 'nen rijkdom, wat ie uitstalde! En... de klanten komen nou op zoo 'nen overdaad af, lijk vliegen op den suikerpot. Op Zaterdagmergen wierd 't filiaal ge opend. Midden in de stad. En mee fiere letters prijkt daar op 't royale winkelraam: „Brabant sche Groentencentrale". Alles, duur en goeie- koop, prontjes geprijsd, 'n huisvrouw, die tiptop veur den dag komt, goed verzurgd in kleedij en uiterlijk, hoeft nie bang te zijn over vraagd te worden, 'n extra belasting hoeven te dragen boven de slons, die mee gin tang is aan te vatten. Dat was altrj 'n soortement van „Personeele Belasting", waarbij 't gezin, dat 'n net huiske zoo pront meugelijk be- woonde, 't huiske gemeubeld had mee spul- lekes waarop soms jaren geboend en gewre ven was, veul meer belasting betalen moest, dan 't gezin dat als verkens samenhokte in 'n smerig woningske, op vette kale vloeren, „ge meubeld" mee 'nen inventaris, waarop 'nen uitdrager 'ginnen rijksdaalder geven zou. Ter wijl beide die gezinnen, dikkels 'n zelfde in komen hadden! Neeë, mee 'n dergelijke onrechtveerdige prijs, veur ieder klantje, zonder te letten of ze belasting houdt Dré III z'n eigen nie po. Eénen 'r toetje 'n vleugske gepoeierd heeft, dan wel: of ze 't in gin virtien dagen heeft gewas- schen! Trui was, vaneigens, weer teugen den twee den winkel! En ze had gelijk, als altg! „Is me dit 'nen tijd", had ze gefoeterd. „Ge bent al content as g'oew ouwe klanten gerieven kunt! En al dieën nuuwen aanschaf...? Duur as peper! Wil ik 's iets zeggen?" „Ja, Opoeke?" antwoordde den Dré bar opgewekt als mee veul verwachting. „Apen, die hoog klimmen willen, vertoonen vaak d'r bloote billen!" Dré ni had óók gelijk! Die beweerde: „dat alles duurder is, wéét ik. Maar daar mot ik m'n prijzen naar zetten. Deuzen tijd is net zoo goed als eiken anderen "tijd, want we motten altg mee den tijd mee, of de wind véur of teugen is! En wat den veurraad betreft: ik ben goed afgesproken mee de fabrieken. En uit onz' akkers zullen we nog méér halen, dan we gewoon zijn. Mé,ér... zee-t-ie toen en dan keek ie mij dwars deur m'nen zielement: „móAr... veür ik den derden winkel open, zul len we eerst... grond koopen, Opa!" „Eh... grond... Dré?" vroeg ik onzeker. „Grónd, Dré I", zee-t-ie beslist. „Ik heb al 'n paar prachtbunderkes op 't oog, ginnen gekken prijs en..." Ik keek naar Trui. Maar zij. zette de handen in de zij en zee den Dré 'ns „de waarheid". Dat begon zoo: „zeg, snotneus,, wa denkte gij wel nie Hedde 't hier As hij 't oe nie zeet" (dat was ik) „dan zal ik oe 't 's vertellen! Ginnen meter grond wordt er .bijgekocht...! Wij zijn te oud om nog harder te gaan ploe teren! Wij..." toen begost Trui te simmen. „Wij némen nie meer zurgen op den nek", snotterde m'n goeie wijf. Toen druilde 't Eekerske weg. „Vijftig jaren hebben wij gewerkt. Vijftig jaren, jaren van zurg: van misoogst, dikels, van teugenslagen in den stal; vijftig jaren, mee dagen van soms achttien uren, dat de naaien krokten! In tij en ontij, in hitte en sturmweer! Maar nou is 't genogt gewist, snotaap. Daar wordt ginnen meter grond bijgekocht." Toen teugen mij: „toe, zegdegijdanookisiets! Gij bent toch d'n baas! Allee, doe-d-oewen kop open! Ik wenkte Dré III mee 'nen knik, om mee te gaan naar „de Gouwen Koei". Maar hij gong naar Trui. Droogde mee zijnen zakdoek. Trui's natte oogen af, klopte haar op den rug. „Truike, Truike". smoesde-n-ie: „waar omgade zoo tekeer? Hoe dikkels, mee nuuw- tïgar nog, heb ik Opa gevraagd had, om er af te scheien, mee 't werk!... Neeë, zwgg nou 's efkes, Opoeke! 't Zijn onzekere tijen. Geld... Wat is geld?... Neeë zwijg nou. Ge zegt eigens, alles wordt schreeuwend duur. Maar net zoo goed kunde zeggen: 't geld wordt steeds goeiekooper. Ons bezit, Opoe, da's onzen grond! Die levert altij op, zoo lank wij werken... Neeë, zwgg nog héél efkes! Zooiank as ik werk! Ik heb nog vijftig jaren veur den boeg. En 'k zie er naar uit, Truike, da 'k ze vol zal maken! Mee tien, twintig, mee veftig winkels! Mee veul akkergrond! Mee 'nen ontelbaren veestapel. M'n eigen botterfabriek! Ik heb oe beloofd: lot me van kostschool komen, hier in 't bedrijf èn... ik werk oe rijk! En nou gij, Opoe. Spreek!" Toen begost Trui te lachen! En te simmen tegelijk. Dan zee ze: „ga dan oewen gank, ik"... snufte ze: „wij..." Toen keek ze mij mee 'n rap, triestig oogske aan: „wij... wor- ren... te oud, geloof ik. Ga-d-oewen gank, maare... wacht nog eve- kes mee dieën grondaankoop, jongen." Toen knipte-n-ie 'n oogske naar me. D'n srhellap, den overèer had wéér gewonnen! En Zaterdagavond stonden wij mee z'n vie ren, Trui, ik, den Eeker en onzen Dré veur den nuuwen winkel, die leegverkocht was! Hah! Dieën braven Eeker, Wat was ie fier op den tweeden winkel, dien ie nog net mee had kunnen oprichten. „Kek's vrouw", zoo nam ie Trui mee: „wa zegde van die rekken? Gespoten mee la En die flesschen, mee ons gouwen etiketten? Neeë, groenten zitten er nie in. 't Is den limonade van den Blaauwe. Schoon leverantie heeft ie g'had! Maar 'n kwart is al verkocht. Kek, deus weégschaal is iets nuuws. Duur! Hebben ze nieverans, heb ik uit Duitsch- land laten komen! En zie, 'n kasregister! We hebben er twee gekocht, 'n handvol geld wel, maar 't is zoo sjecuür veur de boeken, ziede. Vader werkt er nou ook mee Dg ons thuis in den winkel". Trui had oogen tekort. En den Eeker ver telde maar. Trotsch of 't allegaar vau z'n eigen was! Ik gong nog 'ns buiten kijken. Inwendig content over deuzen tweeden pèerl aan den kroon van m'n ouwe bedrijf! En wie z'e 'k daar ineens...? Nolleke Gommers! „Gij zoo in stad, Nol?" „Ja, ik", zee-t-ie. Toen nam ie z'nen bol hoed af, veegde den zweetband mee zQnen zak doek droog. „Eh... gaan jullie daar mee deur, Dré, mee 't openen van die winkels?" „Mot g'aan Dré III vragen, Nolleke; ik bemoei me daar nie mee". „Zoo? Zoozoo? Ja, dat had ik al gehoord, maar..." Diepzinnig bekeek ie den frisschen pu.i Dan: „den winkel is zoo goed als leeg, ee?" „Uitverkocht, Nol. Van den mergen ge opend." „Ge liegt 't toch?" „Op m'n woord!" „Sigaar, Dré?" Lijk 'nen groote trok ie z'nen koker te veurschijn. Dan: „eh... wat heb ik heuren verluien, Dré... gade den grond van Van Riel er bij koopen?" „Da's te zeggen..., da's te zeggenIk vond dat Nolleke veul nuuwsgierig. Wat gong 't 'm allegaar aan? „Da's te zeggen, ja!" „Bestigen grond, Dré! Veul verstandig, man, oew centen in akkergrond te steken". Kek nou, docht ik, dieën ouwen beursgok- ker, die kan 't weten! En ik zee: „m'nen kleinzeun docht er ook zoo over, Nol". „Wakker boske", prees Nol. En hij figu reerde mee z'n sigaar, lijk 'nen perfester, die. 'n zwaar onderwerp besprikt. „Wakker keareltje. Ik begrijp 'm! Eigen winkels, de tijen zitten 'm teugen. Hoewell...! 't Spul verkoopt z'n eigen...!" Ik begost, amico, veur 't eerst wat dieper in dat rijke Nolleke te schouwen. En te be grijpen, hoe ie zijn geld altij zoo puik be heerd had...! Daar was Dré III. „En Opa? Sjiek winkeltje, ee? Hah, me neer Gommers! 'k Had oe zoo rap nog nie in de gaten", zee Dré IH, lachend naar be- nejen ziende. „Sigaar?" vroeg Nolleke. „Neeë, zee den Dré: „ge rookt van mij, ter eere van de nuuwe zaak. Astemblieft!" Nolleke keek omhoog. Vol leutigen "aandacht, deur. z'n ooghorkes. „Zeg, Dré, opende gij nog meer winkels? Ja, zeker?" „Jawel." „Hoeveul?" „Tien, twintig, veftig. Kwestie van auto's en genogtbenzine, ee!" Nol knikte. Dan: „deur heel de provincie, zekers?" „Oui!" „Daar is veul „lood" veur noodig, man neke!" Nolleke mokte 'n geldtellende bewe ging mee vinger en duim. „Och, ja", zee den Di"é: „geld...!" „Nie dan?" Dré III zweeg. Dan zeet-ie na 'nen oogen blik: „is de sigaar goed, meneer Gommers?" „Hoeveel hedde noodig, om dalgk tien veur mijn part twintig van die fieljalen te openen?" „Begin ik nie aan!" „Mok me deelgenoot veur 'n derde en ik open 'n blanco crediet veur oe, van 'n kwart ton." 's Schemerde veur m'n oogen. Gong dat zoo? Zoo maar op straat? Als ge malkaar toevallig teugenkwaamt 'k Vond 't van eenen kant veul jammer, dat Trui daar in dieën winkel bleef. Dit moest ze nou toch 'ns kunnen hooren! Wat 'n vertrouwen vrinden in m'n baaske hadden. Maar den Dré was weinig getroefd. Diep peinsde-n-ie. Tuurde over Nollekes bolhoed, de straatsteenen op. Dan begost ie lankzaam den kop te schudden. „Neeë", zee-t-ie dan. „Ik maak daar gin gebruik van." „Ik dubbel", zee Nolleke: „veftigduuzend! Aangenomen?" Hij stak z'n hand uit veur den handslag. „Neeë! zee den Dré koppig. „Die win- De sterkte van een zwakke Zg was een kleine, tengere vrouw met een zachte stem en onopvallende bewegingen. In gezels hap geraakte zij meestal wat op den achtergrond In de aanwezigheid van een for- sche, gezonde echtgenoot en drie forsche, ge zonde dochters. Zij was nooit sterk geweest, en de geboorte van de jongste had veel van haar krachten gevergd. De dokter had zwaar werk en alle bizon- dere vermoeienissen verboden, en de doch ters namen haar langzamerhand het huis houdelijk werk uit de handen. Toch was zij den heelen dag bezig; zg verzorgde de plan ten en vogels, prutste een fflii handwerkje, wandelde kleine eindjes met den ouden hond Tam. Zij zorgde voor een fijn kanten kleedje en wat bloemen op de gedekte tafel, maakte een fijn dessert gerecht klaar of schikte het fruit. Dikwgls lee.c het, of zij het kind was, dat bemoederd werd door haar man en door haar groote dochters. „Moeder kan niet veel en moeder moest ontzien .worden", daarover waren ze het alle vier eens. Toen zij eens, ondank3 protesten, doorzette om met een kamerdag te helpen en dit al spoedig, buiten adem en bflna flauwvallend moest opgeven, legde Meta, de oudste doch ter, haar als een -küiu op den divan, bette haar slapen met Eau-de-Cologne en beknorde hsar: „Wees nu toch verstandiger, Moedertje;, je weet nu eenmaal dat je niet veel kan". Dat gezegde deed haar pijn; zoo vriende lijk als het bedoeld was. „Waarom kan ik niet veel?" dacht ze bit ter. Er. koppig zette zg door, sjouwde met zware meubels; stond i op haar man en dochters te vergezellen op hun lange wande lingen in een te snel tempo voor haar zwakke hart. Het gevolg was een algeheele inzinking. Haar. man, dP9delijk ontsteld, haalde den dokter. Die schudde zijn hoofd, zag geen on middellijk gevaar, maar achtte toch een rust kuur in de denne'ucht dringend noodzakelijk. „En daarna niet meer van die krachtproeven, kels, Gommers, zal ik uit den grond werken! Dan weet ik, dat ze bestaan blgven." „Veftigduuzend", hield Nolleke vol. „Ge kunt er 'n week over denken. Oudoe!" Zoo gong ie weg. Verdween, mee z'n kort postuurke tusschen de Zaterdagavondwande- lèèrs. Als we 't Trui vertelden, wierd ze bleek. Tot heur lippen toe, ocherm. En dan bezwoer ze: „ge doe 't nie, Dré!" „Ik denk er nie aan, Opoeke," lachte-n-ie. „Kóóp dieën grond maar", zee Trui toen. „Dré I", neem de toom: „'k mot 'ns vrgen mee oew Trui", zee-t-ie onder 't rgen in de sjees!" Vandaag wordt ie achttien! Feest is 't in onzen huis! 't Is nog jonk, zegt ge. Jjah...! Eh... jah 't Is nog 'nen leeftijd als 'nen blossemknop. Ja! En toch... 't is al zoo veul als den jongen gast er eigens van ge mokt heeft! Ja, 't is feest vandaag, horre! En gróót feest. Wieske is ook gekomen. Misschien schrijf ik oe de volgende week daarover! Veul groeten van Trui, den Jubilaris, van den Eeker en als altij gin horke minder van oewen t.a.v. Dré. 3 VOOR DE Het jaloersche kind Wanneer ik thans iets ga vertellen over een oorzaak van jaloerschheid, dan weet ik mij overtuigd, dat verschillende lezers eenigs- zins verwonderd zullen zijn over het door mij beweerde. De zaak is nl. deze: er is een oorzaak van jaloerschheid, welke weldenken de ouders zich eenvoudig niet kunnen voor stellen. Ik bedoel het z.g. voortrekken van een der kinderen. Komt dit voor? Neen, zegt de een. En wie dit zegt, wijst op zijn eigen gezin en op zijn eigen levensop vatting. „Ik trek geen van mijn kinderen voor. Het zijn allen mijn kinderen, ik houd van allen en ik zou er niet graag een willen mis sen. Zeker, de een is wel eens ondeugender dan de andere, maar heeft anderzijds weer eigenschappen, waarom ik hem waardeer." Inderdaad. Zoo is het in de meeste gezin nen. Maar... er zijn ook andere gezinnen. Er is ook een naamziekte, als ik het zoo eens noemen mag. Ik ken wel gevallen uit eigen kring en omgeving, die onmiskenbaaraan- toonen, dat in sommige gezinnen de naamziekte voorkomt. Een kind heet naar de moeder van den vader en wordt door den vader steeds voorgetrokken. Ook van de zijde der grootouders van vaders kant geschiedt dit voortrekken. Elders is het weer omge keerd, daar staan de kinderen van moeders zijde goed in de pa& bij de familie van moe derskant en bij moeder. Een ellendig iets, dat voortrekken. Soms ontaardt het in een allerbedroevendst verschijnsel. Wanneer een opoe het kind, ,dat naarhaar genoemd werd, met geschenken overlaadt en de andere kinderen duidelijk laat merken niet zooveel met hen op te hebben, dan hebben we een voorbeeld van zoo'n allerbe droevendst verschijnsel. En een ieder make nu maar voor zichzelf uit, of dit in zijn ge zin en zijn nabije familie al dan niet voor komt. Vast staat, dat het, wanneer het voor komt, de jaloerschheid in de hand werkt. Men make toch nooit verschil om een naam. Ik weet het, in sommige gezinnen kiest men zelfs neutrale namen om dit ongewenschte verschijnsel te voorkomen! Een andere vorm van voortrekken is het volgende. Een kind, dat in vele opzichten tekort schiet, wordt achtergesteld om het tot grooter krachtsinspanning te dwingen. Men meent dan een paedagogisch middel ter hand genomen te hebben, doch vergeet, dat in dit geval het middel bijna zoo erg of mis schien erger dan de kwaal is. Het achterstellen wekt jaloerschheid en deze is, we zagen het reeds, voor de opvoe ding van het kind tot een goede en krachtige persoonlijkheid niet bevorderend. Er zijn wel andere en betere middelen om een traag kind tot vlugger-zijn aan te sporen en als men werkelijk paedagogisch te werk wil gaan, zou men in zulke gevallen het kind stap voor stap zijn traagheid moeten laten overwinnen door hem telkens weer aan te moedigen en te beloonen, wanneer hij op dezen weg een kleine voortgang maakte. Het is een ongelukkig iets, steeds maar weer voorgehouden te worden, dat „broertje" zoo flink en zoo handig is en dat „jij maar een luie en trage jongen bent". Op den duur raakt de luie en trage jongen aan deze ver wijten gewend en begint zijn „voorbeeld" al leen maar heel vervelend te vinden. Dan openbaart zich langzamerhand de jaloezie in het gezin met al de gevolgen. Men denke eens aan het verhaal van Jozef en zijn broeders! „Een schitterend begaafd kipd uit te spe len tegen een normaal makkertje van den zelfden leeftijd, of eén door de natuur be gunstigd jonker tegen een achterlijk ouder kind, dat is eigenlijk een verfijnde wreed heid." Ieder kind doet wel eens goede dingen, heeft eigenschappen, welke gewaardeerd kun nen worden en daarom kunnen we ook ieder kind bijwijlen prgzen en aanmoedigen. Dit zal hem verder brengen. Een kind, dat nooit eenige aanmoediging ontvangt, verhart en verbittert en wordt op den duur jaloersch of totaal onverschillig. Wij vergeten dit maar al te vaak. Gene zing van jaloerschheid is goed en ook wel mogelgk. maar voorkomen is nog altgd het allerbeste. OVEEKA. Mevrouwtje. U, die drie dochters heeft, die het U graag uit handen nemen." Ze glimlachte een beetje bitter, en dacht: „Ik zal er in moeten berusten dat ik niet veel kan. Se zullen i rij niet erg missen, mis schien voelen ze zich wel vrijer zonder iemand in hun midden die altijd ontzien moet worden." Meta wilde haar brengen, maar ze stond er op alleen te gaan naar het pension op de Veluwe. Alleen Tam nam ze mee; de oude hond kon met zijn rheumatiek niet sneller loopen dan aai haar veroorloofd was. Ze ging. En drie gezonde, nuchtere menschen. met luide stemmen vonden het vreemd stil in hius zonder haar zachte stem en haar lichten tred. Zg misten de' frêle gestalte in haar hoekj bij het raam, de smalle, teere vingers waartusschen haakpen of de naald bewogen werd. Ze misten de eenige in huis, die niet veel sprak, maar altijd bereid was en tijd had om te luisteren. Ze werden er zelf stiller van, keken elkaar aan en voelden alle vier het zelfde schrijnende gemis. Maar ze cpraken er niet o^er, want ze waren au fond gesloten menschen. Ze oezochten haar om beurten, en raadden haar In hun bezorgdheid aan, toch vooral de kuur vol te houden, tot ze heele- maal aangesterkt was, bezield door één angst: Moeder voorgoed te verliezen. De stille vrouw daarbuiten dacht, dat haar niet misten en daardoor deden de rust en de buitenlucht haar weinig goed. Tot ze op een avond een brief van Meta kreeg waar in stond: „Het zal heerlijk zijn als U sterk genoeg bent om terug te komen, want alles in huis mist U De planten kwij nen en de vogels zinge: niet meer. De, tafel ziet er anders uit dan als U haar dekte. Va der is stil en ziet er oud uit. Wij hebben in onze domheid wel eens gedacht, dat U niet veel kon,, maar U kunt blijkbaar meer dan wg allemaal samen, want de sfeer die U in huis bracht, kunnen wij niet bereiken." De zieke stak dien brief als een schat tusschen haar blouse. Toen nam zij Tam's kop tus schen haar handen, en zei: „Tam, we gaan naar huis." stond zijn voor hen, een blos op haar smal gezicht en heldere oogen. En voelde dat ze haar gemist hadden, in de klank van hun stem, in een nieuwe schuwe teeder- heid, die aandoenlijk aandeed bij hun wat grof type. De dokter kwam den volgenden dag, en toonde, zich tevreden over haar toestand. „Nu maar kalm aan, Mevrouwtje. We heb ben het een heel eind gewonnen. Ja, denne- lucht doet wonderen, hebt U dat gemerkt?" Er tintelde even ie's van humoi in haar zachte, grijze oogen, toen ze antwoordde: „Jazeker, dokter, ik heb het wonder zelf on dervonden." Dr. J.os.de Cock. DAHLIAKNOLLEN EN DAHLIA STEKKEN. Een van de meest algemeene planten in den siertuin is wel de dahlia. Jarenlang kan men van haar profiteeren.' Vooral bij de nieuwe soorten zijn ware juweeltjes. De knol plant men eind April of begin Mei, terwijl de stek een maand later wordt geplant. Men heeft dan geen nachtvorsten meer te vreezen. Daar zijn ze erg gevoelig voor. Een enkele nacht vorst zou de plantjes volkomen vernietigen. Dahlia's kunnen in de schaduw ook nog wel groeien. Daarom zoekt men voor deze planten vaak het schaduwplekje in den tuin op. Wiel echter veel bloemen wenscht, geve ze liever een zonnige standplaats. De dahlia vraagt een lossen en goed bemesten grond. Vooral de' soorten, die groote bloemen dragen, behooreni flink bemest te worden. Stekken geven meestal meer en mooier bloemen dan knollen. De kweeker, die speci-l aal voor snijbloemen kweekt, neemt dan ook] bij voorkeur stekplanten.'De bloem komt iets later dan bij knollen, maar dit is een voor deel. In den zomer zijn er immers bloemen genoeg, terwijl in het najaar de keuze niet; zoo groot is. Aan de stekken ontwikkelen zich! in den loop van den zomer weer knollen, die in den herfst opgenomen om in het volgende voorjaar weer geplant te worden. Het aan-' schaffen van stekplanten is goedkooper dan! van knollen. Hooggroeiende decoratieve dahlia's zet men! ■■op afstanden van 80 tot 100 cm. Ook tus-l schen jonge heestergroepen, die nog niet vol groeid zijn, staan ze goed.' Eveneens vullen ze den achterkant van den border mooi op. De middelhooge soorten zet men van 60 tot 80 cm uit elkaar. De lage soorten de Mignons die uitstekend voor perken ge schikt zijn, op afstanden van 30 tot 40 cm. Deze lage dahlia is wel een sieraad voor den tuin. Na het planten maken we om de stek een geultje, waar gier in gegoten .wordt. Ook zet men wel een bloempot naast uitgeplante stek. Mocht men nog eens voor een nacht vorst vreezen, dan kan de bloempot op de stek geplaatst worden. De stekken worden in potjes geleverd. Voor het planten slaat men de plantjes uit den pot. Dit doet men door de potjes omgekeerd te houden en dan tegen dén bodem te kloop-' pen. Gaat het moeilijk, dan wordt de aarde vochtig gemaakt. Is het plantje dan nog niet uit de pot te krijgen, zoo wordt deze stuk ge maakt. Volgen na het planten extra droge dagen, dan worden de plantjes des morgensj begoten. Voor liefhebbers, die nieuwe soorten willen' aanschaffen, volgen- hier enkele namen. Decoratieve dahlia's: Heracles, vermiljoen' rood met iets geel; Joan, donkerrose; Adlerj zuiver wit; Angelo Rossi, citroengeel met| abrikooskleur. Cactusdahlia's: Mascotte,, karmozrjnrose met iets geel; Richard Crooks, steenrood. Half Cactus: Andries Oranje, oranje metl geel; Ir. Dinger, boterbloem geel met oker; Little Pearl, violetrose met kreeftrood. Mignondahlia's: Avondrood, helder oranje; Betsy, donker scharlakenrood; The Light; zwartrood. A. v. d. LIJN.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1941 | | pagina 12