Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
OUDERS
Tob nooit
van Dré Brief
De
t HOEKJE
Hooren zonder ooren
J
Amlco,
Ulvenhout, 17 Juli 1941.
Begin van verlejen week stapte-n-ik op 'nen
wermen avond, als de locht vol koperen kop
pen zat, naar Nollekes' kosthuis. In opdracht
vin de feestcommissie, 't Was bladstil, zelfs
de veugeltjes hadden gin praat, 'n Geel
blaaike kantelde neer uit 't geboomt. Toen
viel me op hoe over den steenweg 't dor ge-
blaart gespreid lag al, 't nuuwe tij zachtekes
over de èèrde gaat komen. Hoog stond den
geelen terw langszij den weg, achter den
drogen 3loot. 'Nen zwaluw flierde laag over
'n koren regen? Ik keek naar de lochten;
't avondrood smeulde langs den heelen he
mel... maar oe lochten zijn sterk" deus tij!
't Rook zuut op den buiten! 't Rook naar
de zon, 't rook naar de droogte, naar hooi
en rijpend koren. Den baksteenen zonnemuur
van de kerk stond ros te gloren in den wer
men avond, maar wqdweg, ten Oosten, ach
ter de bosschen, daar verschoot den hemel
tot gif-blauwen donker. 'Nen regenboog
spande over 't bosch. Dikker nog wierd de
locht daar gunderwijd, waarin 't wolkenspul
gevlekt stond als op 'n foto-negatief. Weren-
dig! daar aderde 'n bliksemberst deur den
zawrten boschkoepel. Wéér een! Donder
dreunde dreigend uit 't wijt Niks. Maar hier,
in den koperen gloei der avondzon, lag 't
durp te smoren in 'n onbewongen broeiing.
'n Blaaike kantelde neer, bleef liggen waar
't viel.
Dan was ik aan Nollekes kosthuis, btf de
Weduwvrouw Smeekens. Al jaren woont Nol
daar in, bij Sjoow Smeekens en heur dochters
Katrien en Drika. 'k Gong 't houten hekske
deur van 't veurhoveke, waar den appelèèr
dik van vrucht stond.
'k Was hier nog nooit gewist, wat mot
ik bij al dat vrouwvolk zoeken, ma^r 'k
zag wel, hoe hier alles pront en ordelijk was.
't Hoveke lag proper gereven, 't klinker
stoepke rood geschuurd. De bank veur den
huis zat glanzend in den verf, in dezelfde
groene kleur van de voordeur, waarop 'n ko
peren naambordeke, dat onleesbaar was ge
poetst .in den loop der jaren. Nolleke zit hier
nie kwaad, docht ik, als ik aanklopte, 't
zweet uit m'nen nek vegend. Katrien dee
open. „Hah, Trieneke, is... eh... mneer Gom-
mers thuis?"
„Kek nou, Dré, gq loopt hier uok den stijl
nie van de deur, kom binnen; 'k zal 'm roep-
pen, ja!"
Den tegeltjesgang was lekke* koel. En 't
zag er allegaar zóó helder en onderhouwen
uit, da 'k m'nen klompen op den mat liet
staan. „Hou toch aan, Dré", zee Katrien har
telijk, 'n ding van dertig omtrent, mee mooie
oogen maar 'n pukkeltjesvel, „hou toch aan
jonk, wij zijn hier mee genogten om den boel
proper te houwen, horre!"
„Dat kan 'k wel zien, Trieneke", pluim-
de-n-ik: „ge kunt hier van den vloer eten!"
Dat dee Trien deugd. Ze kreeg 'n kleur en
'k docht: tóch wel 'n knap dierke, jammer
van die pukkeltjes, Nol schqnt ze hier nie te
verwennen mee pluimkes.
Toen was ik „achter". Moeder en Drika
zaten daar, op de plots achter den huis, on
der 'nen pruimenboom, verstelwerk te doen.
Trien kwam achter me aan, mee m'n klom
pen in de hand. Zette die neer veur "nen mak
kelijken stoel, zee: „ga-d-hier zitten, Dré en
nou gin flaauwen kul", (dat sloeg op m'n
klompen).
Ouwe Sjoow zette heuren bril af, zee „wel
wel" en „wassaltsyn
„Nou, as ge 'n kruiltske bier in huls hebt,
Sjoowke?"
„Zet 't dan even onder de pomp, Trien",
commandeerde moeder. „Wat is 't toch
werm e!" teugen mij weer, ,,'k Hoop maar
dat dat onweer deuzen kant op komt. Den
hof is zoo droog as assie".
Toen klonk ineens 'n donderstem boven on
zen kop: „allee! Den Dré! Sodetjuu, gift 'm
toch rap 'n kruik bier! Lot zoo 'nen mensch
toch nie op 'n droogje zitten!
Als ik omhoog keek, Nolleke! D.w.z.
zijnen groote-menschenkop, nat, blozend uit
't dakraam, ,,'k Mot oe even spreken. Nol!"
,"k Ben subiet bij oe, broeder, 'k zit in de
kuip!" Nol verdween.
„Daar zit ie al heel den dag", fluisterde
Sjoow: ,,'t water drijft over den zolder; daar
straks lekte 't deur, in de bedstee
„Sjoow!!" wierd er op den zolder ge
bruld'.
„Jaa?!"
„Leg 'ns 'nen schoonen hansjop veur me
gereed En m'n leeren pantoffels!"
Even was 't stil. Ieder docht 't zijne. Dan:
„Huilaü"
„Jaa?!'
„Zet 'n half dozijn kruiken onder de pomp.
Ik verrek van den dorst en m'n kameraad
lust ook wel 'nen druppel!"
Ik kreeg zoetjes aan in de gaten, dat deur
drie vrouwspersonen haar handjes vol had
den aan heuren commensaal: Sjoow was op
'nen pyama uit, Drika zocht de pantoffels,
Trien zat in den kelder, om de kruiken op te
halen. En Drika zou dalijk den zolder gaan
„doen".
Daar kwam Nolleke van boven. Blinkend,
blozend, mollig als 'n serafijntje, gestoken in
'nen pyama vol bonte sterren en strepen, den
bolhoed op één oor en 'n kist sigaren onder
z'n ermke. Overdreven 'chtte-n-ie z'nen bol
hoed af en groette: „salum aleikum!" Dan:
„motte me alleen spreken, Dré?!" En dat
kwam er uit ox' zóó'n manier, dat 't vrouw
volk al gevlogen was, veur ik 'n beleefd ant
woord gereed had...! Onmiddellijk deponeer
de Nolleke z'n eigen In twee stoelen van
z'nen weggevluchten harem, hield me royaal
de sigarenkist veur, kwekte onderwijl:
„Sjoow! Vuur!!" en 'k hoorde uit de keu
ken drie vrouwen bezig mee de lucifers. Als
Drika ze brocht zee Nolleke: „neem oewen
verstelrommel maar mee, wij hebben veul te
bespreken waar bleft m'n bier!"
De rest kan 'k nie allemaal beschrijven, z'n
feest zou er op overschieten. Alleen dit nog:
Nol stond er op „om 'nen diner weg te ge
ven." Aan 't feestcomité. In de „Koei"!
Maar Nol, die bonnekes...!
„Bonnekes? Wat zijn dat?"
„Distributiedingen en zoo."
„Oow, datte! Komen die tijen, dan komen
die plagen, doe liever nog 'ns vol, broer!"
Toen brandde-n-ie 'n gat in z'nen hansjop.
We zouwen 'm Zondag laten verjaren. Ten
gerieve van heel de feestcommissie, die uit
gegroeid was tot zeuventig man! Veural na
den aangekondigden diner steeg de sympa
thieke deelname zienderoogen!
Den Fielp, onzen kerkmeester, had mee
meneer pastoor 'n miske aan den vurk ge
stoken, op "t end de zaak zóó gedraaid dat
't miske om tien uur mocht vallen, onder de
den „uit dankbare intentie", meer kóst er al
...hoogmis! Daar zou alleen afgeroepen wor-
nie van gemokt worden veur 'nen verjaardag,
maar als heel de „feestcommissie", den
Fielp sprak den lesten tijd van „freetcom-
missie", maar „hals eel de feestcommissie
taf komen zou honder 'nen oogen oed, dan
zou 't best 'n hindrukwekkende plechtigeid
zijn," vond onzen Veurzitter.
En zoo geschiedde!
Zeuven rijen dik, in 't middenschip, zat de
freetcommiteit, zooveul meugelijk in 't zwart,
den hoogen hoed «eur zich, op de bank. Nol
leke zat nommer één, naast den Fielp, want
den bakker had gezeed: „ik gaai naast 't
„wonderkind" zitten, dat ver-oogt de sttem-
ming." (Ochja, den Fielp is nou eenmaal
den erkenden promotor van alle festiviteiten
en de plots naast hum op zulke dagen 'n be-
zonderste eereplots!)
Nolleke, dat sjuust boven den bankrug uit
kwam, had veur deuzen hezonderen dag zijnen
kop heelemaal laten scheren. Hij wil nie
geren grijs zijn, ziede! Verven kunde zien,
beweert ie altij, dus als ie: deftig veur den
dag wil komen, gaat ie naar den Guust, lot
daar z'n test inzeepen- en gladscheren als 'n
flesch.
Den Fielp is van z'n eigen zoo kaal als
'nen geëmaijeerden pot, dus als meneer
pastoor op den prikstoel kwam en daar z'n
„dankbare intentie"gezelschap zag zitten, dan
knipperden z'n oogskes achter z'n lorgnet,
zoo blónk 't op de eerste bank in den hoek.
Nol was deftig in 't zwart, 'n Geschilderd
pietelèèrke zat strak om z'nen rug, 't wit-
zqen vest dee z'n renteniersbuikske op z'n
veurdeeligst bollen, de streepen broek was in
de vouw dat ge „meneer" teugen Nol zou
gaan zeggen en de witte blom in z'n knoops
gat dee óns treuren om 't gemis van één van
al z'n bruiden uit den Bels!
Jammer genogt had ie alles verpest mee z'n
rooie schoenen en zeemleeren handschoenen.
Veur de rest was ie 'n prachtig veurprenteke
veur 't omslag van 'n feestlied, driestemmig-
f orto-allegrissimo
Als we uit de kerk kwamen, stond heel de
hooggehoeide freetcommissie op 't plein, den
Jubilaris op te wachten. En Nolleke had
maar één woord: „naar de Koei!" Daar
stond z'n cadeau, op de biljart, onder 'n laken.
Nol wierd gefeliciteerd mee zijnen zestig
sten verjaardag, net zoolang tot ie vroeg, of
wij soms dochten dat hg nie wist, dat ie
zestig wiera. Off... wéten...? zee-t-ie. „Ik
heb 't ook maar van hooren zeggen. Ik voel
m'n eigen vandaag dertig. Daarop geef ik 'n
rondje, Keeü D'n eerewijn!"
Kee had veur deuzen dag ampart perso
neel aangenomen, in de keuken wierd gekookt
en gesmookt, gebakken en gebrajen of Ul
venhout deur de distributie vergeten was,
de „Gouwen Koei" stond, om in den stijl te
blijven, mee berstende uiers.
Toen stond den Fielp recht, veur zijnen
feestelijken aanspraak! „Stilte, sloebers!"
riep Nolleke: „Oorae Fielp spreekt!"
Sjuust zou den Fielp beginnen, als daar
twee mannen van de krant kwamen aange
fietst. Den Fielp kent die mannen, ziet ze ge
regeld in den Raad, dus den bakker gaf 'm
van Jetje.
Gehachten Tubilaris, Free-hum-Feest-com-
missie, eeren van de pers! Nimmeniekwa-
lijk!"
Toen draaid-en-ie z'n eigen om, frunnikte
iets uit zijnen zak in z'nen mond, begost op-
nuuw! Den Fielp had... tandjes gekregen
ondertusschen. Waarop den Nol riep: „ge
bent nóg nie compleet, Fielp!.Zal ik even veur
'n pruik zurgen? 'Nen rooien krullenbol?"
„Nog héén hinterupsie, Jubilaris en gij gaat
'r huit, begrepen?"
„Ja, paps!"
Afijn, den speech, 'n half- uur lank, be
spaar ik oe, wq hebben er al genogt onder
gelejen, bovendien, hij stond den anderen
dag in de krant. Verkort. Bar verkort, drie
regeltjes. Nol is daarop verhaal gaan halen
en heeft z'n abonnement opgeZèed! „Of ze
daar soms dochten dat ie veur Janklassen in
de houding was gaan staan veur den perspot-
tegraaf?! „Of ze nie wisten wien ze veur
hadden?!" „Ja, dat wisten ze," zeeën ze daar.
Toen had Nolleke 'n paar heel groote woor
den losgelaten en was wèèrdig naar buiten
geschreden, onderwijl z'n zeemleeren hand
schoenen aanstroopend.
Maar 't feest. Onder zijnen speech ont
hulde den Fielp 't cadeau: de fiets! Als fon-
kelnuuw stond 't fietske van Dré m, waar
hij tien jaar gelejen uitgegroeid is, op
't groene biljertlakeu te glanzen, mee 't
nuuwe racestuur en den toeter. In de blom
men.
Nol zee: „Nou, da's 'n gèèf idee, wel be
dankt, jongens!" Hij was min-of-meer onder
den indruk, ,,'k Perbeer 'm dalijk!" Dat kon...
Nol, mee den hoogen hoed op, 't witte vest
aan den pietelèèr op de fiets, gesierd mee
beblomde spaken, ja dat kon! Opstappen
gong nie. Afstappen ook nie, maar rijen wèl!
We laaiden 'm dus op de fiets, dejen veur hoe
ie toeteren moest. Nol zette den sprint er in.
H ree „de Koei" uit, mokte 'nen groote
bocht, en... en daar kwam de Hermonie aan!
Veur de serenade! Ja, wat nou? Nol kost nie
afstappen. Maar hij redde z'n eigen wel... hij
ree midden in de muizkanten! Toen wierd
Nolleke op de groote trom gezet en zoo
kwam ie verom in „de Koei", mee z'n eigen
serenadebrengers. Toen wou den Fielp 'n
„haanspraak" houwen veur de Hermonie.
Maar Nolleke dreigde: „nog héén woord en
gij gaat 'r huit, hedelachtbare!" De „Koei"
stond vol. Kee verjaarde 't hardste van alle
maal.
„Is er vandaag zout in den pap, Kee?"
vroeg ik 'r zachtjes. Went mee deus smoesje
was 't feest op pooten gekomen.
,,'t Gaat genogt", zee Kee en stralen zweet
dropen van heur af als den sjuu van 'nen
gehaktbal uit de pan!
Nol klonk mee alle muzikanten, meè alle
comitélejen, mee 't halve durp. En daar ie
meer gewend is te feesten in 'n ander z'n
jubileum dan in z'n eigene, dat was z'n
alleréérste, 't wierd werendig 'ns tjjd, en
omdat» ie veul te klinken had, feliciteerde Nol
iedereen mee zijnen verjaardag. Drie keer is
ie bij mij gwist, mee uitgestoken hand, gehe
ven glas, zeggend: „Dré, gewitterallesvan,
van harte jonk en nog veul jaren!"
Als ie zoo wijd was, kwam ons opperhoofd
binnen, den burgemeeters. 'n Keareltje wei
nig grooter dan Nolleke, maar veul ieler.
Den burger kwam 'ns kijken of ie den boel
nie in de wèèr kon sturen, dat lapt ie 'm
Valsche schaamte,
economie en philosofie
Fré zat op haar balcon te genieten van een
van de eerste werkelijk zomersche dagen, ter
wijl ze intusschen bezig was met de zeer
nuchtere bezigheid van aardappels schillen. Ze
zat genoeglijk te soezen, een beetje slaperig
door de zon. Daardoor hoorde zij het kloppen
op haar kamerdeur niet, en stond Meta
Reevers onverwacht voor haar. Meta Reevers,
altijd keurig gekleed en ietwat nuffig, maar
au fond niet kwaad. Haar wenkbrauwen rezen
in verbazing over de huiselijk aardappelen-
schillende Fré op het balcon.
„Dag Fré, ik wasin de buurt en dacht ik
kon wel even langs komen".
Fré zwaaide haar aardappelmes bij wijze
van groet
„Een voortreffelijke idee. Excuseer dat ik
je geen hand kan geven, die is vuil, en niet
kan opstaan met die pan op mijn schoot.
Neem een stoel en kom ook hier zitten, het is
hier zalig".
Meta deed dit, haalde een tube anti-zonne
brand chreme uit haar taschje, en kon niet
nalaten te vragen: „Schil je je aardappels
altijd op het balcon?"
„Stellig, als het weer het toelaat."
„Maar de burenzei Meta aarzelend.
„Zijn aan dergelijke aanstootgevende daden
van mij gewoon", verzekerde Fré. „Maar wat
bedoel je eigenlijk, Meta? Ik ben wel genood
zaakt, mijn eigen aardappelen te schillen, daar
ik geen dienstmaagd houd en niemand anders
het voor mij doet. Het feit, dat ik mijn eigen
aardappelen schil, mag iedereen constateeren,
dat laat mij koud."
„Maar je verzorgt wel je handen keurig",
merkte Meta op, en het klonk als een tegen
werping.
„Waarom niet? Je kunt best verzorgde
hadden hebben al schil je aardappels. Onver
zorgde handen vind ik onsympathiek. Ik doe
net als jij met je zonnebrand-crem'e: jij zit in
de zon, maar wischt de sporen daarvan uit, ik
schil aardappels, en wisch daarvan de sporen
uit."
Ze stond op.
„Dat ga ik nu even doen. En dan wat
wil je drinken, boschbessenthee, caramel-
koffie of limonade?"
„Limonade maar", zei Meta.
En toen Fré even later terugkwam met
een blad waarop 2 glazen limonade en een
schaaltje biscuits: „Gunst, nog biscuits. Mjjn
bloemkaart is al lang op. Kun jij het redden
met die bonnen?"
„Eerst niet", zei Fré openhartig, „maar im
wel."
Je moet een economische indeeling maken,
zooveel dagen met zooveel gram, dus zooveel
gram per dag. Vleesch eet ik driemaal per
week, dat is in alles het voordeeligste, ook
met braden. Ik braad éénmaal een stukje ent
eet daar drie dagen van. Koffie en thee moet
je gedeeltèlijk vervangen.
„Vind jij het brood genoeg? vroeg Meta,
die aandachtig geluisterd had.
Fré nam een biscuitje en merkte filoso
fisch op: „genoeg is een zeer relatief begrip.
Iemand, die gewoon was met vier sneedjes
te ontbijten, vindt drie niet genoeg, en iemand
die gewoon was aan twee, vindt drie al over
daad. Wat mij betreft, als ik alles wat ik
krijgen kan practisch verdeel en combineer,
krijg ik eiken dag voeding genoeg".
Meta lachte een tikje hoonend, toen zij her
haalde: „handig verdeel en combineer, en dat
jij, die vroeger altijd op den 15den al door je
geld heen was".
Fré werd niet boos.
„Ja, dat was ik, naar nu niet meer. Weet
je, toen wij door de distributie verplicht
waren, om de beschikbare voeding in bepaalde
porties te verdeelen, heeft dat mij op het
idee gebracht, om ook voor mijn geld een
planmatig schema op te bouwen. Direct na
ontvangst de vaste lasten eraf, zooals huur,
geld voor voeding, waschgeld, en verder voor
zoover mogelijk. Wat er overblijft in dertig
verdeelen dertig dagen, dus zooveel per
dag. Ik geef toe, dat ik aanschaf van diverse
dingen dikwijls uit moet stellen, maar ik zit
nooit meer zonder geld, dat is het praktisch
resultaat.
Misschien hebben degenen, die zich een ge
brek aan praktischen zin bewust zijn, iets
aan Fré's filosofie, en hopelijk heeft deze
praktischen en onpraktischen een oogenblik
vermaakt.
Nadruk verboden.
Dr. Jos de Cock.
gèren in Ulvenhout. Maar Nolleke was bar
vereerd. Royaal stapte-n-ie op den edelman
af, stak z'n zeemleeren hand uit en sprak:
„hik... ikkik, edelachtbare; hik filitreer oe
mee oewen verjaardag! En nog veul... hik...
jaren. Theodorus!"
„Muziek!" blèèrde Nol. „Lank zal ik leven
in de gloria!"
Den burger liet z'n eigen 'ns lachen, smeer
de 'm.
Voor den diner, die om twee uur begon en
duurde tot zeuven uur, heb ik Nolleke bq
Sjoow gebrocht en in de kuip gezet. Na 'n
half uur kwam ie benejen in z'nen bonten
pyama, wrijvend over zijnen geschoren kop.
Toen vroeg ie: „zeg, Dré, wat is-t-er vandaag
toch gaande?"
„Gij verjaart, Nolleke!"
„Ikke?"
,,Ja, wie anders? De Koei is vol volk. Zit op
jou te wachten mee den diner!"
„Sode...!!" riep ie en smeerde 'm naar de
deur. Gelukkig kost Trien h'm nog net van
gen, maar den „rug" lag uit z'n pyama-
broek!
En, den diner... neeë, daar zwijg ik over.
Anders krijgen we nog last. Er ontbrook niks.
Lijk 't op 'n feest behoort.
Veul groeten van Trui, Dré in, den Eeker
Vetul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
VOOR DE
Iets over nagelbijten
Nagelbeten is een zeer hardnekkige ge
woonte. Het komt voor bij niet en sterk ner-
veuse kinderen. Men kan echter zeggen, dat
het bij de laatsten veelvuldiger en in hard
nekkiger graad voorkomt. Nagelbijten is in
geen enkel opzicht een natuurlijke daad.
Duimzuigen kan men in zeker opzicht nor
maal vinden, daar het kleine kind van de ge
boorte af gaat zuigen.
Het is met nagelbijten een vreemd geval.
Men vindt het bij kinderen en volwassenen
en het blijkt zeer dikwijls dat deze laatsten
zoo in den greep van deze onsmakelijke be
zigheid zitten, dat hun gevoel van schaamte
a. h. w. geheel weg is.
Ik heb in den loop der jaren talrijke kin
deren ontmoet,die in deze gewoonte verval
len waren en op verzoek van ouders meer
malen geprobeerd het den kinderen af te
leeren. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik
slechts in heel enkele gevallen eenig resul
taat boekte. Dit bracht mij er toe over dit
verschijnsel een en ander te gaan lezen in de
werken van bekende paedagogen.
Men is het er wel algemeen over eens, dat
nagelbqten een onsmakelijke gewoonte is,
veel voorkomt bq nerveuse kinderen (het is
n.1. vaak zoo, dat het kind in zeer kalmen
toestand niet op de nagels bijt en alleen,
wanneer hét zich druk maakt, opwindt, boos
wordt, de nagels tegen de tanden drukt en
gaat bijten), maar men vindt slechts weinig
probate middelen, er tegen. Bij Richardson las
ik, dat nagelbijten van kinderen er bijna
steeds op wijst, dat de een of andere volwas
sene in de omgeving van het kind aan het
zelfde euvel lijdt. Deze schrijver zegt dan
ook, dat begonnen moet worden met de vol
wassenen het af te leeren... Hij vervolgt, dat
verscheidene volwassenen het nagelbijten af
leerden, toen ze ontdekten dat hun kinderen
hen gingen nadoen. „Deze levendige drama
tiseering van zijn eigen onappetitelijke ge
woonte, voorgesteld in den persoon van zijn
kinderen, kan het eene noodige zqn, om den
ouder er toe te brengen, zichzelf van deze
hebbelqkhei'" te bevrijden."
Uit het bovenstaande volgt, dat zq, die
kinderen hebben e** wel voor dienen te waken
geen slecht voorbeeld te geven. Men ga in
de eerste plaats na, of er een volwassene in
het gezin is, die aan het kwaad verslaafd
geraakt is.
Een tweede punt is het wegnemen van de
oorzaken, welke leiden tot nerveusiteit bij
het kind. Welke oorzaken in dit verband aan
wezig zijn, neb ik reeds herhaalde malen uit
eengezet in deze hoekjes.
Eerst als we den nerveuzen toestand van
het kind verbeterd hebben kunnen we begin
nen met methoden om het nagelbijten af te
leeren.
En nu bestaan er verschillende methoden.
In de eerste plaats straf, verbieden, be
schaamd maken, enz. enz. Maar een ieder
begrijpt, dat deze methoden weinig baat
leveren en de zaak menigmaal veel erger mtf-
ken. Beter is de methode, welke beoogt bq
het kind de begeerte tot verbetering aan
te kweeken. Richardson beveelt in dit ver
band aan na te gaan welke persoon het kind
zeer lief heeft. Wanneer deze persoon zelf
mooie nagels heeft, kan men het kind daar
op wijzen en hem .laten voelen, hoe fijn het
is, zulke mooie nagels te hebben. Tegelijker
tijd laat men goed uitkomen, dat het kind
dergelijke nagels ook kan krijgen, als het
zelf wil. „Nadat men op deze manier den
wensch heeft levendig gemaakt, dezen ge
liefden volwassene na te volgen, kan het nu
wel nuttig zijn op het eergevoel van het
kind te werken, op zijn behoefte om te doen
wat goed is."
Dit alles kan versterkt worden door hem
te onderrichten in de techniek van het goede
onderhoud der nagels, tenminste van die din
gen, die iedereen zich eigen moet maken,
opdat zijn handen er behoorlijk uitzien.
Wanneer het kind eenmaal zoover komt,
dat het zorg begint te besteden aan zijn han
den en nagels, kan het waardeerend woord
van volwassenen uit zijn omgeving zeer nut
tig zijn en stellig, als deze volwassenen de
liefde van het kind bezitten.
Met meisjes zal men uit den aard der zaak
meer resultaat bereiken, doch, en hier laat
ik RVhardson weer aan het woord: ook jon
gens zijn voor deze dingen vatbaar en vooral
als het meisje in hun leven een rol gaat
spelen,
Trouwens: dit zullen de meeste moeders
wel weten Wanneer hun jongen eenmaal
verkee.ing heeft, krijgt het meisje veel te
zeggen. Vaak in gunstigen zinMenige jon
gen, die voorheen weinig om zijn kleeren gaf,
verandert, wanneer zijn meisje hem onder
handen neemt. Wat moeder niet kon. vermag
het meisje wèl. En zoo zullen er meermalen
jongens op lateren leeftijd, wanneer zij in
aanraking komen met een flinke meid; van
het onsmakelijke nagelbijten afkomen. Te
wachten tot dien tijd heeft natuurlijk geen
zin. Als ouder wil men zijn kinderen zoo
flink mogelijk groot brengen en zal men
trachten nagelbqten en dergelijke hebbelijk
heden zoo vroeg mogelijk het kind af te
leeren.
Maar, zooals gezegd, veel hangt af van
hetgeen in het kind zelf groeit. Onze eenige
taak kan eigenlijk maar zijn de begeerte in
het kind te wekken mooie verzorgde handen
te verkrijgen. Lapmiddeltjes als: nagels be
vochtigen met bijtende vloeistof, kleurstof, etc
helpen weinig.
OVEEKA.
RADIO VOOR DOOVEN.
(N.P.B.). Een nieuwe Amerikaansche uit
vinding heeft het mogelijk gemaakt, dat
hardhoorenden radio kunnen hooren en ook
het acoustische deel van een kan k film
kunnen vernemen. Deze ontdekking is be
gonnen met een enkele waarneming. Toen de
radio zich langzamerhand begon te ontwik
kelen, bemerkten de hardhoorenden, dat ze
de uitzendingen veel beter konden verne
men, wanneer ze hun hand op den luidspre
ker legden. Degenen, die geheel doof waren,
konden op deze manier zelfs met de top van
hun wijsvinger de muziekuitzendingen \ol-
gen. Men vermoedde daarom een zesde zin
tuig voor trillingen, die in het gehoorccn-
trum in klanken omgezet worden. De ver
klaring is echter nog eenvoudiger. Het be
treft hier de eigenschap van de beenderen,
de geluidsgolven te kunnen geleiden. In nor
male omstandigheden dringen de geluids
golven uit de lucht 't oor binnen, waar ze
liet trommelvlies in beweging brengen, wel
ke bewegingen weer op de gehoorbeentjes
overgebracht worden. Bij tal van oorziekten
kan deze weg verstoord zijn. De geluidsgol
ven nemen dan een anderen weg. Zij gaan
door de vingertoppen door de beenderen
naar het hoofd en koinen dan op deze wij
ze in het gehoororgaan terecht. Hier is dus
niet kwestie van een zesde zintuig, maar
slechts van een andere geleiding der geluids
golven. Het is dus in zooverre een hooren
zonder ooren, dal de normale weg door het
oor uitgeschakeld is. Maar in ieder geval
hoort men toch met de gehoorzenuwen. Waar
dus de doofheid veroorzaakt wordt door een
ziekte van het gehoor zelf, kan het gebruik
van de beenderengelciding geen uitkomst
brengen. Wanneer echter een ander gedeelte
van het oor ziek is, kan de beenderengelei-
ding inderdaad verbetering brengen.
Het principe van hooren zonder ooren
wordt gedurende de laatste jaren reeds met
succes in de gehoor-apparaten toegepast. Het
speciaal vervaardigde apparaat, dat de me
chanische trillingen versterkt, wordt achter
de ooren van den patiënt aangebracht. Hier
bij heeft men nu de Amerikaansche uitvin
ding toegepast. Het hoorapparaat wordt met
de radio verbonden. De door de radio-ontvan
ger voortgebrachte geluidsgolven worden dus
in het geheel niet eerst in luchttrillingen
omgezet, doch direct naar het apparaat ge
leid. De hardhoorende, die met een gewone
luidspreker niets hoort, legt nu het kleine
instrumentje achter de ooren, zoodat hij de
uitzending hooren kan. In Amerika is men
zelfs al zoover gegaan, dat men een film
theater voor hardhoorenden heeft in gericht*
Aan de zitplaatsen zijn de apparaatjes aan
gebracht, die, wanneer men in de stoel plaats
genomen heeft, tegen het hoofd aangelegd
moeten worden. Hierdoor is het voor den
hardhoorende en zelfs voor den doove mo
gelijk geworden, de film niet alleen te zien,
maar ook te hooren.
OUDE WIJN.
In den wereldberoemden Bremer ..Rats
keiler" ligt heden ten dage nog een hoeveel
heid Rijnwijn uit het jaar 1624, die in dien
tijd voor zestig thaler per okshoofd inge
kocht werd.
Wanneer men de aankoopsom van deze
wijn met rente op rente verhoogt, dan be
draagt de inkoopwaarde van één enkele
flesch wijn thans c.a. 125.000.000 mark.
Van deze wijn kreeg Goethe op zijn SOei*
verjaardag. 6 flesschen cadeau.
