Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
Brief
OUDERS
M
HOLLAND
i
't HOEKJE
Tob nooit
BLIjFT VAREN
van Dré UL iei
De
m
VI
Ds
1939-1940
Amico,
Ulvenhout, 21 Aug. 1941.
De spanning ls gebroken. Of, liever gezeed,
de spanning hier in den huis, om Truike mee
heuren Jozef, is Jankzamerhand verslapt. Ik
zeg nie, dat 't tusschen ons kleindochterke en
dieën Josef „af" is, maar... om den Josef
wordt gin bordeke meer gebroken. Ons Truike
ziet weer rustig uit de oogen, doet, denkt,
lééft weer normaal kalm, ja, ik heb, na
veertien dagen, den eersten kus al weer van
haar gekregen...!
Ook de verhoudingen zyn hier weer gedraaid.
Als ik mee m'n eigen beginnen mag: ik tel
weer 'n bietje mee; den Eeker is 'nen stap
achteruitgeschoven en Truike twee stappen
naar voren bij m'n Trui; Dré III is veur z'n
zuske weer de groote broer enne... Klske-van
den-smid, den brievengaarder, spuit heeiemaal
ginnen rol meer! Hij wordt, 's mergens onder
't ontbot mee z'n brieventasch onder den nat-
geregenden cape, amper gezien, hum wordt
niks meer gevraagd, zelfs nie, als ie wat lank
te teuten staat mee z'n brieven. Want Kiske
snapt de verandering nog nie! Van Trui gin
kommeke koffie, van de kleine Trui gin smeek
oogskes, van allemaal: gin interesse! Hoog
stens 'n scherp oogske van Trui, heel even
maar, als Kiske de brieven of drukwerken mfl
aanreikt. En wat plazierig is: grootmoeder en
kleindochter hebben den strijdbijl begraven.
Ja, da's plazierig, want als 't vrouwvolk „iets"
teugen malkaar heeft, dan is dat in huis bjj
ieder dingske en elk minuutje te merken.
B.v. zóó: Trui: „allee, meid, eet nou da
bordeke pap leeg, ge... mot er nog van
groeien." Waarop de kleine Trui de groote
giftig aankekt en zegt: „ik... ik wil niet zoo
dik worden als u."
Trui: „brutaal nest!"
Truike: „W'rom! 't Is toch wéér!"
Trui: „Mors niej aap, anders zal 'k oe nog
'n slabbeke veur motten doen." Waarop de
kleine Trui bloost van kwaadaardigheid, heur
schouwerkes .minachtend optrekt en... mee
'r wrjsvingërske aan 't voorhoofd... „krabt"!
Die plagerykes zyn nou veurbij. Den Josef
zit niemeer onzichtbaar bij ons aan de tafel.
Hoe dat in z'n werk gegaan is? Ge wist,
den Eeker is op 'nen avond „sjek gaan halen".
Daarna hebben we Josef Fontijn, onder dieën
naam wierd ie in de krant gezocht deur z'n
ouwers, nooit meer verom gezien. De kleine
Trui, die de eerste dagen veul in 't wèèrkaren
zat treurde om den spoorloos verdwenen Josef,
schijnt de verdwijning op te vatten als
desertie! Ze stelt hooge eischen, da's zeker.
Want als ie stond te verregenen en weg te
kleumen onder dieën druipenden boom langs
den weg, als ze op gin stukken na wist, waar
den Kloris 's nachts bivakkeeren moest, in
't dryfnatte bosch of in 'nen hooiberg, dan
was ze tóch plazierig gestemd, veul. op 'r ge
mak. Heuren Josef was present en dét was
zat genogt!
Ja, Truike stelt hooge eischen aan heu
ren ridder, da's me duidelijk geworden! Allee,
't is 'n beeldeke, dus!
Maar ermen prul, die dat veroveren mot.
Afijn, 'k Wou gezeed hebben g'had: Truike
schijnt heuren Josef, die op 'n kwaje fiets van
Amsterdam naar Ulvenhout kwam gestampt
deur gietenden regen, die daarna 'n paar dagen
stond te treurwilligen in 'nen plas op den
weg. Truike schijnt 'm veur 'n dikke tach
tig percenten te zyn „vergeten".
Zoo'nen... „desserteur" ook! Enne... daar
loopen nog zooveel... eh... ridders rond. „Echt
leuke knullen."
Ja, ze is mee den Dré de stad in gewist.
Naar de Cinema, naar de lunchroom fijn voor
't raam'gezeten...!
„Wa ze in die zuster-van-me zien," zee den
Dré: „da mag den duuvel weten, maar die
meid hee-d-'n sjans...!"
„Pas maar goed op 'r," gaf Trui te ver
staan; gij bent heur grooten broer, gij mot
maar 'n oogske in 't zeil houwen, Dré!"
„Ja..., ja...," zee-t-ie peinzend; „ja...!"
„Watte ja?"
„Watteja?! 'k Wou da ze wa meer oog
veur m'nen Eeker had, dan...!",
„Watte dan?"
„Wattedan? Dan..., dan... nouja! Dan gaf
lk 'n groot feest! Déttedan!"
Nou, amico, laten we eerlijk zrjn: daar loopt
gin échoondgr troeleke rond, dan dat Truike.
En, zoo zacht meugelijk uitgedrukt, gin
lillijker kaereltje dan dieën Sproetenkoning.
Daarbij: den Eeker ls dieën avond wel „tabak
gaan halen," maare... 't manneke heeft toch
gaar andere aspiraties, dan vrijen. Deur dat
ons Truike zoo schoon is, beschouwt den
Eeker haar als 'n soortement van heilig beel
deke. Hij zou gèren blommen veur haar voe-
tekes strooien, haar op *n verguld stoeltje zet
ten of zoo iets, maar als ie vandaag of mer-
gen goed in de gaten krijgt, dat die kleine Trui
„maar 'n gewoon... menschke" ls, dan tuimelt
ie vierkant uit z'n vereering!
„Kun je hier „niet zwemmen?" vroeg
Truike 'n paar dagen gelejen.
„Zooveul as ge wilt," riep Dré III, „daar
in ons wei, in de Mark."
Den Eeker schrok! „Da... daar in die Me...
Mark...? Maar Dré, toch! In dat eigenste
water, waar onze runders in te drinken
staan...!"
„Nou?! Daar gaan die koeien toch nie dood
van, Eeker? Ik zwem er eiken dag!"
„De... de koelen...? Vaneigens nie! Me...
maar... maar juffrouw Trui... De... de... da's
toch nie meugelijk!"
„Is 't vies water, Eeker," vroeg Truike bë-
zurgd: „is 't niet helder
„Helder? Jawel. Jawel. Da gaat genogt, ge
kunt den bojem zien, me... me... maar..."
„Wat maar?"
Toen kreeg den Eeker 'n kleur tot in z'nen
nek, zee: „kweetnie". Gong dan-naar 't ach
terhuis, Truike's schoenen poetsen.
Drie paar. Witte, die hy blank als sneeuw
mokt, uit 'n fleschke, Blaauwe, die htf boent
met was. Zwarte, die hy poetst tot ze van lak
schynen. Zelfs de zolen krabt ie wit, mee 'nen
scherf glas. Dan zet ie ze op rfl, achter de
plattebuis, 'n krant erover teugen- 't stof. Heur
fiets is nuuw geworden onder den Eeker z'nen
oppas. Hij heeft ze afgespoten, afgezeemd, bij-
gelakt, 't nikkel gepoets mee kryt, gesmeerd,
'n nuuw zadeldekske gekocht, de bel sjecuur-
der gesteld, de remmen nagekeken, de ket-
tingkast geboend, nogeens: nuuwgemokt. Hy
is 't gelukkigst als ie z'n „heiligbeeldeke" op-
sierèn kan, vereeren!
En Truike...? Die zoo'n hooge eischen stelt,
Truike aanvèèrd alles als 'n prinses, méér...
as 'n edelvrouwe, die stillekes beseft, dat deu-
zen schildknaap eigenlyk ridder is!
Van de week zee ze ineens, kordaat: „Dré
morgen ga 'k met je mee. Zwemmen."
„Best," zee den Dré: „as ge 'r dan maar op
rekent, dat g'om vflf uur opstaat."
Den Eeker wierd bleek. Zee na vyf minuten
zweeten: ,,'t is toch veuls te koud, juffrouw
Truike."
„Pfoe! Koud! Augustus!" En verwonderd,
ook wel 'n bietje spottend, zag ze den Eeker
aan, die ongelukkig wierd onder dieën harden
blik van z'n „heiligbeeldeke." Toen had ie 'n
ingeving. „En as 't nou hard regent," vroeg ie?
Dan zwemmen we onder 'n pereplu," schater
de den Dré.
„Welterusten samen," bromde den Eeker
en hij gong naar z'n woonwageltje.
„Motte gin pap meer eten?" vroeg Trui.
„Neeë, vrouw, ikke... ik... kweetnie." Toen
wreef ie over z'nen buik, gong lusteloos naar
boven.
En den anderen mergen..., 't góót! Maar
Truike kwam benejen mee 'n naauwsluitend
gummi mutske over heur haren, 't kopke
jongensachtig puilend uit de muts. 't Zwem
pak onder de jurk, zoo gong ze, barrevoets,
mee den Dré de natte wei in, naar 't brugske
over de Mark. Den Eeker en ik, wij trokken
den akker in. En op 'n moment stonden broer
en zus op de leuning van *'t ronde brugske, drie
meter boven den stroom, veur den duik! De
armen omhoog, in den gietenden regen, de
jeugdige, welgevurmde lichamen blonken al
van 't water! 't Was 'n schoon gezicht. Dén
Eeker stond mee schuinen kop, lyk 'n ouwman-
neke, met open mond en seerjeuze oogen toe
te zien uit de verte. Dan plomp! den Dré
zat in 't schuim van zijnen duik. Hij riep iets,
lachte deur den mergen dat 't klaterde in de
ruischende stilte* dan... plomp! daar gong
ons Truike!
Sierlijk, lenig lijk 'n nimf ziweefde ze deur
God Zijnen buiten.
„Oóó", piepte den Eeker en als ik naar
'm keek, dan stonden z'n oogen nog vast, ver
stard naar 't punt, waar 't nimfelyn zoojuist
gezweefd had.' „Hoe vonde 't Eeker?"
„Schoon, baas!" fluisterde-n-ie heesch: ,,'t
schoonste, da 'k van m'n leven gezien heb".
D'n regen liep in stralen over z'nen sproeten-
kop, die glom als gepolitoerd mahonie. „A-a-as
'r toch maar niks aankomt, 't Zou zonde zyn",
zee-t-ie bezurgd, als 'n ouw keareltje. Maar
daar kwém wat aan! Btf 't veromgaan naar
huis, mot Truike ieverans in getrapt hebben,
den voetzool geblesseerd. Eerst had ze 't nie
geteld, 'r eigen thuis w^jers aangekleed, 'n
tikske gehinkt, 't zou wel beteren na 'n uur.
Maar nadenmiddags, als wjj thuiskwamen,
dan zat ze mee één been over 'nen stoel, 't
Loopen gong nie, den voet dee pfln!
Verlejen zomer, ge wit, had m'nen Toeteloe-
ris ook zoo iets aan den voet.
Den Eeker heeft Trui toen eiken avond ge
holpen, verbonden en zoo. Dus er was werk
aan den winkel. „Guilie bleft er mee oew
harde klavieren af", zee Trui teugen mjj en
Dré III: „den Eeker mot 'r maar 'ns helpen,
dat kan ie puik!"
Daar stond ie. Tien zweet-druppen op z'n
veurhoofd. Z'n rosse stekels plekten alle kan
ten uit, z'n handen beefden. „Ja, eh... zou
ik den dokter nie halen, juffrouw Truike?
Asteblieft?"
„Neen! Dan loop ik in geen veertien dagen!"
„Had toch nie... gezwommen, juffrouw
Truike. 'k Was er zoo... zoo bang veur".
„Wil je me helpen, Eeker? Ja of ja?"
„Tuuriyk! Tuuriyk! As 'k oe maar gin pjjn
doei".
„Flauwe kul", zee Truike driftig.
„Eh... wablief...?" schrok den Eeker; hy
knipperde mee z'n oogen.
„Jen!" zee Truike toen.
„Jen" is Amsterdamsch. Kennen we hier
nie. Dus den Eeker vroeg weer: „wablief?"
„Zeur, help me nou", commandeerde zy.
„As ge teugen mjj zo'nen bek opzette", zee
Dré III: „dan...: stik hartje!"
Maar den Eeker vatte de karwei aan. Mokte
sodawater gereed. Prachtig op temperatuur.
Goot telkens nen warmen slok by. Na 'n kwar
tier gong ie op z'n knieën zitten, den voetzool
bekjjken. Dan zee-t-ie: „daar zit iets in. 'Nen
stekel. Van 'nen distel of zoo iets".
„En nou...?" vroeg Truike benauwd.
„Die... die... mot... er... uit. Maar 'k zal 't
zachtjes doen!" Den Eeker begost te peuteren,
mee z'n vlemscherpe zakmes. En werendig,
hij brocht den doorn veur den dag! Lee 'm
ampart.
„Hebben we kalkwater in huis, vrouw?"
Zacht, veurziohtig, streelend haast, begost ie
te reinigen, te verbinden.
„Mot 'r gin jodium op?" vroeg Dré III
wreed.
„Jodium...l!" zee. den Eeker minachtend.
„Da doet veuls te veul pjjn. 'k Krijg 't zóó
wel zuiver, hoor, juffrouw Truike.
Mergenavond kunde weer gewoon loopen".
„Eeker, jy bent de liefste jongen, dien 'k
ken!" zee Truike dankbaar.
Den Eeker bloosde. Hoorde „niks".
„Versta je me niet, Sjaak?"
„HU is doof aan dieën kant!" kwekte Dré
III.
„Jawel, jawel, jawelles, juffrouw Truike",
zee den Eeker zenuwachtig: „me... me... maar
ik help oe geren, horre, horre!"
„Ja, hjj hee mjj ook zoo goed g'ollepen" ver-
peede Trui de idylle: „ook -aan m'nen poot".
,t Was efkes stil. Dan riep den Dré: „maar
van Trui kreeg je ëlken avond 'nen kus! Ee?
Eeker?"
„Krijgt ie van my ook", zee 't vlotte Truike!
„Kom hier, Sjaak!"
„Eh... we... wa... wablief?" vroeg ie.
„Kóm hiér!" commandeerde de kleine prin
ses heuren page. Mee z'n handen achteruit,
nogal dwaas 'om te zien, gehoorzaamde-n-ie,
maar den kus gong er neffen.
„Da mot ie nog leeren", schaterde Dré III:
„Trui, geef 'm maar 'ns goed les, hy leert ge-
■makkelyk, horre!"
Den Eeker smeerde 'm. Mee 't water, den
verbandrommel, handdoeken; alles ruimde-n-
ie prontjes op. Gewasschen en gekamd kwam
ie verom. Mee z'n eigen hoofdkussel. Dat le
zacht onder Truikes zeeren voet schikte.
Den anderen dag gong „juffrouw Truike"
fietsen. Maar teugen dat den Eeker thuis
kwam, zat ze weer op twee stoelen!
't Is 'n „nest"! Om oe mee te bedooien!
En dieën goeien Eeker...! Daar is iets in 'm
VOOR DE
»s
Voor geloovige ouders geldt, dat het kind in
zonden geboren wordt. De wereld ligt in zonde
en schuld verloren en de kinderen deelen dit
lot. De doop is voor deze menschen van enorme
beteekenis. De kinderen hebben van dat oogen-
blik af „het heilige merk van Gods trouw aan
hun voorhoofd". Voor hen is de opvoeding van
het kind een opvoeding tot tweeërlei bestem
ming: in de eerste plaats „de kinderen te doen
opgroeien tot menschen Gods", in de tweede
plaats ze klaar te maken voor hun aardsche
taak.
Een paedagoog uit dit kamp formuleerde het
eens aldus:
„Want onze kinderen moeten niet alleen
worden toebereid tot het leven in de eeuwig
heid. Moge dat te doen onze hoogste taak zyn,
we hebben onze kinderen ook tot hun aardsche
taak voor te bereiden. Een opvoeding, die te
eenzijdig op het j e n s e i t s (het hiernamaals)
op die toekomst gericht is, is evenzeer on
evenwichtig en dies gevaarlyk, als wanneer
ze enkel en alleen op het diesseits (het aard
sche leven), op het heden van allen dag gericht
is. Het einddoel moge gevestigd zyn in den
hemel, onze kinderen zjjn kinderen der aarde,
van deze aarde, kinderen van onzen tijd. Ze
zijn door Gods wil in een bepaalden tyd, in
een bepaalde omgeving geboren om te wor
den opgevoed als de dragers van Zijn gedach
ten in een bepaalden tyd, en dikwijls ook in
een bepaalden vorm. Ze zoover te brengen,
ziedaar het doel onzer opvoeding."
Dit is dan een opvoeding naar twee zijden;
naar de goddelijke en de menschelijke zijde
van het vraagstuk.
Het is altyd moeilijk in een blad, dat lezers
van allerlei geloofsrichtingen kent, over deze
principieele dingen der opvoeding breedvoerig
uit te wijden. Persoonlijk sta ik op het stand
punt, dat op een punt van de opvoeding
allen het wel eens zullen en kunnen zijn:
n.1. op dat, hetwelk gelegen is op het terrein
der vorming van het kind voor zijn aardsche
taak. Ik bedoel dit: hoe we ook over geloofs
kwesties denken, vast staat, dat in ons land
met name de Christelijke opvoeding (hier niets
te maken met de opvoeding van een Christe
lijke groepeering) algemeen aanvaard
wordt en dat geheel ons leven beheerscht wordt
door het Christendom.
Al onze wetten, onze moraal, steunen op het
universeele Christendom.
Er mogen dan vele kerken en kerkgenoot
schappen zyn, er mogen afwijkingen zijn op het
punt van geloofsleer, op een punt vinden
Wij elkaar allen: dat Christelijke en maat
schappelijke deugden waarden zijn, welke we
gebeurd, waar ie gin bal van begrijpt.
Ik denk... da 'k dat schoone helleveegske
maar rap naar Amsterdam retour ga sturen.
Witte wat ze me in m'n oor gefluisterd heeft?
„Jammer, Opa, dat 't Bekertje... leelijk is!
Anders...
„Wat anders?"
„Pfoe! Wét anders!" zeit-ie", zoo lachte
ze me uit, dat... „heiligbeeldeke" van den on-
noozelen Sproetenkoning!
Afijn, vandaag of mergen valt deus „heilig"
popke wel van 'r consolleke!
Kom, ik schei er af. Dat jonkgoed! 't Houdt
werèndig 'nen ouwen kearel als ik 'nen vollen
brief bezig...!
Veul groeten van Trui, Truike, Dré III, den
Eeker en als alty in horke minder van oewen
t.é.v.
Dré.
in ons aller leven en samenleven moeten
erkennen.
We kunnen dan ook gerust aannemen, dat
de opvoeding van het Nederlandsche kind een
Christelijke is. Dat er daarnaast scholen zijn,
waar men in Bijzonder Protestantsche, of
Roomsch-Katholieke of z.g. Neutrale richting
werkt, doet niets af aan het eerstgenoemde
feit.
Een belangrijke vraag ls, of we opvoB
den kunnen.
Ik wees er in een vorige hoekje op, dat de
opvoeding soms weinig vermag. Laat ik er
thans aan toevoegen, dat opvoedenmogelijk
is in dien zin, dat we in staat zijn tot op
zekere hoogte de slechte eigenschappen, welke
het kind in het leven meekreeg, op den ach
tergrond te dringen door de goede eigenschap
pen te versterken en meer kans tot ontplooiing
te geven.
We kunnen bewust inwerken op de kinder
ziel, of de eindresultaten altyd even gunstig
zyn hangt af van ten eerste het feit, of hei
kind in aanleg sterk voorbeschikt ls tot het
slechte. Er zyn kinderen, die zoo erfelyk be
last zyn, dat alle opvoeding niets uitwerkt
We kennen dergeiyke misdadigerstypen reed»
onder de kinderen; heel tragische gevallen zyn
ons bekend, al moeten we, of beter gezegd, al
kunnen we zeer tot onze verheugenis vast
stellen, dat hun aantal gelukkig beperkt ia
Voor deze misdadigers in den dop, onverbeter»
ïyke kinderen is slechts een weg: isoleeren.
Uit de maétschappy met hen. Om der willi
van onze kinderen en hunzelf. Om der willi
vanonze kinderen, daar we onze kinderen niet
mogen blootstellen aan besmetting, om der
wille van hunzelf, daar we hen beschermen
moeten tegen de kwaadheid huns harten.
Een harde plicht, voorwaar. Maar een nood-
zakelijke
Het is van belang, dat we gelooven ln dl
opvoeding. Al weten we, dat opvoeding niet
alles vermag, anderzyds weten we ook, dat
we de plicht hebben het kind in aanraking tl
brengen met het goede, zoo vaak en zoo regel- j'eèft*
matig, dat zyn slechte neigingen geen kam
krijgen door te breken.
Men bemerkt, dat ik de opvoeding dus zh
als bewuste beïnvloeding van de kinderziel om
te komen tot de gunstigste omstandigheden
voor het goede in iedere kinderziel.
Onze taak moet steeds daarop gericht
zyn!
OVEEKA.
Vri
Jonge
nabij
yijvei
gen
soek
yattei
nend<
Uit
was,
verm<
neerg
bij de
©orbl<
moet
ben v
bij el
wijze
•te is
dacht
poeier
Om
ilachl
laarn
•en j
loofd
)mstr
ïals j
len zi
De
lensh
Late bloei
rermt
chooi
:ijn, i
;e pe.
oorc
lijn
Ver
en k
en d
yeiu'
prftft
in g!
loofd
[ebon
yelke
waai
lark
Dat
Per schip naar
West-Afrika, de U.S.A.
en Argentinië
VL
Even later belden ze ons van de brug af
op en vertelden dat we aangehouden waren
door een onderzeeër, die het signaal „stop
onmiddellijk of ik schiet" had gegeven.
We wachtten nu verder maar af.
Allerlei gedachten gingen door ons heen,
zou het nu afgeloopen zijn, zouden we nu
toch op volle zee getorpedeerd worden en
alles in den steek moeten laten en maar
probeeren met de sloepen den vasten wal te
bereiken?
Zoo wachtten we een kwartier en we kre
gen geen nader bericht van boven, toen plot
seling de telegraaf weer overging op „volle
kracht vooruit".
Later bleek dat het een onderzeeër was ge
weest, die de noodige inlichtingen over onze
lading, herkomst en plaats van bestemming
had gevraagd en ons daarna weer had laten
doorvaren. Het heele schip was in rep en
roer geweest, want het had ook anders af
kunnen loopen.
We waren nu in de buurt van de Kaap
Verdische eilanden, de gevaarlijkste zóne,
die we moesten doorkruisen.
De hondenwacht bleek geen prettige wacht
te zijn, zoowel de nacht als de dag is steeds
gebroken. We kregen een telegram dat we
na Baltimore naar New York gingen en dan
naar Holland. De stemming leek hierdoor
wel wat beter te worden.
Ondanks het feit, dat de zee nog rustig
was, begon het schip toch al vervaarlijk te
slingeren en men maakte sombere voorspel
lingen voor dit „mooi weer schip", dat ge
bouwd was voor de rustige reizen naar Afri
ka en dat nu met een zware, lading over de
Atlantic moest.
De wasch-Chinees kwam in zijn element,
toen de .vliegende yisschea met het buiswater
op het dek kwamen en daar bleven liggen
en hij er dan een heerlijk hapje aan had.
Het was een lange, eentonige reis, niets
kwamen we tegen, ook al omdat we niet pre
cies dé normale route namen.
Het begon pas na een week iets beter te
worden, maar toch hadden we nog een bui
tenboordwater van 25° C.
Behalve de normale wachten, maakte ik
nu vrij veel torn^o, óf in de machinekamer
óf in mijn hut Sm de administratie te ver
zorgen.
Toen we de helft van de overtocht bereikt
hadden, werd de zee wat minder rustig. Het
was een schitterend gezicht, die wilde zee
met hooge golven. Volgens den stuurman
was (ie zee hier ca. 8000 M. diep. 's Avonds
begon het schip geweldig te stampen en te
slingeren en maakte toen zijn „waterdoop"
door. Wanneer ik 's avonds op wacht kwam,
kon je je bijna niet staande houden, je gleed
van den eenen kant van de machinekamer
naar de andere.
Het voorschip, waar de matrozen hun hut
ten hadden, stond onder water en ook mid
scheeps stonden enkele hutten onder water.
Bij een hevige vlaag werd de stoel van den
eersten machinist uit zijn hut geslingerd en
kwam, tegelijk met zijn sprei op het sport-
dek terecht. Óm 4 uur was mijn wacht weer
om en toen ik in mijn kooi lag, hoorde ik
plots een knal en een gerinkel. Het bleek dat
mijn wekker van de tafel met een smak te
gen de deur was gevlogen en in de mess-
room waren weer ettelijke borden bezweken.
Tegen den morgen werd het wegr kalmer.
We waren nu op de hoogte van de Burmuda-
eilanden.
Vrijdag 27 October kwam de Amerikaan-
sche kust in zicht en om 3 uur kregen we
de loods aan boord. We vaarden nu een bree-
de rivier op, zoo breed, dat de oevers ter
nauwernood waren te herkennen. Het was
prachtig zacht weer, maar toch verwisselden
wg nu eindelijk onze .tropenkleeding weer
met het Europeesche blauw, 's Avonds kre
gen we een van die schitterende zonsonder
gangen te zien, die hier aan deze kust zoo
veelvuldig voorkomen.
In mijn hondenwacht zouden we in Bal
timore aankomen. Ik ging nog even slapen
en kwam om 12 uur weer op. Om 3 uur 'la
gen we voor de haven van Baltimore en
gingen hier voorloopig voor ankér. Ik zag
alleen de geweldige lichtzee van deze stad
en hier en daar de roode gloed van een
hoogoven.
's Morgens om 7 uur moesten we allen
voor den dokter komen, voor we aan wal
konden gaan, een formaliteit die in' alle
Ameiikaansche landen gebruikelijk is.
's Middags lagen wc goed en wel aan den
wal. Een ander beeld dan in Afrika, hooge
gehouwen rond ons, en overal rails zooals
we dat in Holland zien. Ook hier zijn de ha
venarbeiders ten deele negers, hoewel van
een heel ander type dan de Afrikaansche.
Auto's rijden af en aan.
We gingen nu even met de tram naar de
eigenlijke stad Baltimore en zetten hiermede
de eerste voet op Amerikaanschen bodem.
De stad is druk en vooral zeer veel autover-
koer. Ook de vele reclameplakkaten en licht
reclames vielen me op, vooral in de groote
winkelstraten. Hier en daar zagen we een
wolkenkrabber, maar toch verschilt het beelii
van deze stad niet veel van dat van Euro
peesche steden. Ik «deed wat inkoopen, o.a.
een paar smalfilms, daar ik bij het koopen
hiervan in Holland, geen rekening had ge
houden met een bezoek aan Amerika, waar
door ik aanmerkelijk meer te fotografeeren
had.
Om 5 uur kwamen we weer aan boord en
gingen na het eten weer uit en bezochten
enkele dancings. We kenden de stad even
wel nog te weinig, om direct het goede te
vinden en plezier te hebben, maar als ver
kenningstocht had het zijn waarde.
Het was hier nu plotseling verschrikkelijk
koud en wanneer we dat met de vorige dag
vergeleken, was het bijna ongelooflijk, een
winterjas was nu heusoh geen overbodige
luxe, maar niemand had hierop natuurlijk
gerekend.
's Zondags ging ik weer vroeg op weg
naar de stad, om te voet alles rustig te gaan
bekijken. Het viel mij op dat een zeer groot
percentage van de bevolking joodsch is.
Ik maakte wat foto's van de drukste
straten, zooals de Broadway en de Baltlmo-
restreet en van enkele wolkenkrabbers.
JVordi vervolgd.
De bloei van den nazomer is anders dan
bloei van den midzomer, maar niet minder
mooi. Wie in een tuin of een park de warme
kleurschakeeringen ziet van bloeiende
dahlia's wit en in verscheidene teere en
warme kleuren, van zachtrose en theeroos-
kleur tot dieprood en donker violet, naast
bloelende asters, gladiolen en dwergastertjes,
zal toegeven, dat hier voor het oog evenveel
te genieten valt als in den rozentuin toen
daar eenige maanden geleden alles in bloei
stond.
En de uitbundige weelde van de warme
kleuren van juist dien laten bloei, vraagt al^
onze aandacht, zoodat er geen tyd overbiyftfat
voor gepeinzen over den naderenden winterde bc
waarin de Natuur oogenblikkeiyk weinig
geeft, maar zich voorbereid op het nieuwe
leven van de toekomende Lente
Ook in een menschenleven kan een late
bloei voorkomen, die wellicht dieper door j)e
leefd en inniger gewaardeerd wordt juist om [oeia
ran 1
oesta
iet. fe
m der
gez
14 Ai
vonir
ekee
ank\
le m
len e
aar
De
nng,
dat die zoo laat is.
Omdat geluk in den herfst van het levea tan'e
door een mensch niet meer vanzelfsprekend pn,
verwacht wordt, en zeker meer gewaardeerd tude
dan op 18- of 20-jarigen leeftyd. iey I
De Jeugd verwacht het geluk even van Maar
zelfsprekend als een kind zyn boterham. Een Voo
kind van 6 jaar uit een gegoed gezin heeft^
nog geen begrip ervan, dat er andere kinde ring
ren zijn voor wie er niet altyd een boterham jijfdu
is. Zoo gaat het de Jeugd met betrekking tot
het geluk. Zij verwachten het als iets dat
natuurlijkerwys zal komen. Komt het gelul
niet, dan gevoelt zy zich te kort gedaan
achteruit gezet.
Eenige tijd lang hoopt zy nog misschledte J.
komt het bij hen wat later dan by anderen ongev
Maar in den herfst van het leven, als dl plaati
eerste gryze haren komen en de fyne merk fiets
teekenen van den tyd zich in het gelaat be trokk
ginnen te groeven, verwacht dè mensch oveJ grijs
het algemeen geen levensbloei meer. Hete en v
geluk ging hem voorby. Waarom? Hij weet Heek
het niet. Sommigen worden bitter^ anderei kutie!
berusten, maar allen krygen iets van helhiero
weemoedige dat men gevoelen kan om eel dien
plant, die verlept is zonder ooit gebloeid tl
hebben.
En dan komt soms toch nog de bloeit#!
van een leven het groote en warme gelul
dat het hart doet kloppen zooals dat van eei
jong mensch en dat het gelaat een stralend
jeugdigen Indruk doet maken ln spyt val
rimpels en witte haren.
Misschien is dat wel een van de mysteri
euze aantrekkelijkheden van het geluk: dal
wy nooit weten, wanneer het komt.
Dat het voor den een vroeg, voor een anda
laat komt.
Maar het is een plant die zon en warmt
behoeft en die zeer moeiiyk gedyen kan ii
den steenachtigen bodem van een hart
bitterheid.
Houdt de biterheid uit uw wezen! Dei
nooit: „het komt niet meer!". Want datw<
ge nooit, evenmin als vanwaar het zal komi
Houdt uw levenswarmte op peil met hi
vuur van de Hoop, en vergeet niet dat hd
meermalen ls 'voorgekomen, dat zelfs e«
roos nog bloeide in November.
Nadruk verboden. Dr. J
Bij
Eoek
met
eoon
hen i
Uit
i Cock, I
