Brief
HOLLAND
OUDERS
van Dré
VOOR DEN ZATERDAGAVOND
Tob nooit
BLUFT VAREN
t HOEKJE
Radioprogramma
1939-1940
Ulvenhout, 11 Sept 1M1.
Amico,
Kearels als den Vic veranderen nie veul.
Niks! Deuze tiepen zijn deur O.L.H. in 'nen
vasten vurm gegoten, geloof ik, lijk 'nen
boom. Zoo'nen boom heeft z'n taak, een die
wij dikkels maar veur 'n klein deel bevroeden,
als we 'r iets van bevroeden...! Duuzenden die
'nen boom nooit aankijken, daarveur ginnen
tjjd hebben, 'm pas zien als... als ze 'r mee
'n 100 km vaart teugen aan rgen. 't Verhaal,
dat ze dan va^ zoo'nen boom kunnen doen, Is
't verhalen dan nie eens wèèrd.
Ik zeg, zoo'nen boom heeft z'n taak, taak,
die wij dikkels maar veur 'n deeltje deurgron
den! Wat kan zoo'nen simpelen, trouwen reus
nie in 'n mensehenleven zijn...? Hebt ge zoo'
nen kanjer wel 'ns op z'nen schoeft geklopt?
Neeë? Nou, dan bevroedt ge van z'n taak ook
gin snars de complimenten van 'nen boer!
Ik wil 't gèren weten, *k heb dikkels,
op moeilijke dagen...
Hé?! Gong den Dré ook wel 'ns gebukt
onder moeilijkhedens, onder zwarigheden, on
der trieste dagen.
Ja, man, 'k heb 't oe meer verteld: ik
ben ginnen „dichter", die mee z'n zwarigheid
te koop loopt in sentimenteele versjes. Ge
komt als kearel op de weareld of als... mem-
mert. Kent ge dit straf-Brabantsche woord?
„Memmert"? („Mem is tiet; zoek nou verder
maar eigens uit, wat wij mee 'nen „mem
mert" bedoelen!)
Ge komt als kearel op de weareld, of als
memmert, maar ik hoop nou nie, dat ge den
ken gaat, dat veur mij alle dichters mem-
merts zijn! Onze ouwe dichters hadden heel
wat te zeggen. Teveul... om over d'r eigen
te... memmen. Ik hoop dat ge me nou ver
staat.
Wei zijn taak opvat in dienst van God, als
roeping dus, veur zijn evennaasten dus, die
heeft ginnen tijd veur z'n eigen. Die heeft
soms ginnen tijd om z'n eigen te scheren. Zie
naar 'nen boer, zie naar den Vic, kwaje
klanten veur den barbier, amico! Weet ge
wanneer den Vic b.v. eet? Als Herman, zijnen
hondebeest, begint te geeuwen. Dan denkt den
Vic eraan om veur Herman 'n korst brood
klein te snijen. Zien eten, doet eten, dus dan
kerft den Vic ook veur z'n eigen, 'nen brok
van dat eigense brood af. En werkende stouwt
ie den brok deur zijnen nek.
Zoo'nen boom, na zijnen wasdom, neeë,
dan verandert ie nie veul meer. Eeuwen doet
ie daar stil zijn taak. Z'n troostende taak aan
den kleinen mensch daar aan zijnen voet, die
gebukt gaat onder de slagen van 't leven.
Z'n beschuttende taak aan mensch en dier
en plant, daar onder zijn kolossalen blaren-
ion, die 't felste van de heete zomerzon
>pvangt. Z'n schoone taak veur den rustenden
mensch, dié in slaap gaat onder 't ruischende
liedeke van 't windgerucht deur 't geblaart.
~'n beschermende taak aan de veugels. Z'nen
blarenval in den altij vragenden grond. En
veural: zgn schoonheid in alle jaartijen, die
balsum is op mennigt zielement, die troost is
veur mennigt zware hart; die vreugde is veur
de goeien onder ons; die inspiratie is veur
de bésten onder de menschen. In 't Voorjaar,
als zijn versche spruiten op de deinende
takken te blinken staan in de zon lijk kèèr-
aenvlamkes op 'nen gesmeden kroonluchter!
In den zomer, als uit zijnen vollen bla-
renkroon 't windeliedeke zoemt en ruischt
deur de dreven, poorten van den zomer, poor
ten tot den ender toe!
In 't voorjaar, als 't rijpe blad in saffranen
luister, in bronzen bloei, in rossen gloei den
water klèèren hemel siert!
In den Winter, als den witten takkenkroon,
lijk 'n ragfijn watermerk zoo transparant, te
sieren staat den donkeren Adventhemel
zijn schoonheid in alle jaartijen is éénen
geud veur iederen mensch, die tijd overhuo-
den en spendeeren kan aan Gods Schepping..!
Zulke boomen veranderen nie veul. Ze staan
daar in den buiten, van jaar op jaar huiliën
plicht te doen, huilie taak in soberen uitbun-
digen, in gouden en in witten praal. Vol
maakt!
Stormen gaan over den top, zonnebrand
verschroeit den kroon, de gloeiende zweep
van den bliksem striemt langs zijnen bast...
hij blijft daar gelaten en schoon zijnen plicht
te doen tot balsum. tot troost, tot vreugd,
tot inspiratie van den mensch; tot beschut
ting van 't dier; tot bemesting van den grond.
Onveranderlijk stoer; geweldig ja!
Ik zee: kearèls als den Vic veranderen nie
veul. Dezen toovenèèr van 't palet doet zijnen
plicht, zijn taak van God, in soberen, in uit-
bundigen, in gouden en in reinen praal.
Volmaakt!
Stormen woedden over zijnen witten kop,
ge wit, verdriet schrijnde, brandde z'n
zielement, de gloeiende zweep van trouwe
loosheid ranselde zijnen bast... gelaten, ver
beten bleef ie zijnen plicht doen, mee ieder
werkstuk ontstak ie weer 'n kèèrs op den
luchter van God tot'heil van den medemensch!
Oorlogen kunnen woeien over de weareld,
hongerblokkaden, grandiooze vernietigin
gen, bombardementen- en spooknachten de
weareld teisteren, den werker, den knecht
van God blijft onberoerd zijn taak doen, den
Vic Is 'nen kearel en ginnen memmert!
Politieke stormen, revoluties kunnen den
mensch verschrikken, „maar wie zich laat
leiden door den geest voor em is er geen wet,
die hem treft!" zoo schreef Paulusal aan
de Galaten. „Tegen zulk en richt zich geen
enkele wet, zij hebben hun vleesch, met al
zijn ondeugden en begeerten aan het kruis ge
slagen; zij behooren Christus toe!"
Als ik deuze woorden van Paulus Zondag
mergen in de kerk las en overdocht, dan gon-
gen m'n gedachten al rap naar den Vic daar
in 't boschhuis, waar ik 'm heb zien verom-
komen, van Amerika, sjuust of ie om den
hoek even 'n pak tabak was gaan halen. Mee
zijnen hond achter 'm aan.
Ja, hij is alweer aan den arbeid, Vic!
't Is... „hoogseizoen" veur 'm.„Drré, elke
minuut van deze Herfstdagen hangt gouden
schoonheid van den eeuwig wisselenden
hemel! God!" 't woord echode twintig
keeren teugen de boomen: „Gód! ik heb han
den tekorrt om te werken!" Beide knuisten
had...! „Dré, Tc zou heel den dag kunnen
dénken, dat ik weer in m'n bosch terug ben,
maarr, 'k heb wel iets anders te doenn!"
Eiken zenuw staat gespannen, heel zijnen
geest is éénen actie, de aders zwellen blaauw
op z'nen kop, hij kan de pracht van deus tij
nie één!
En 't bosch galmt van zijnen zang, van z'n
gebrul, telkens als ie z'n stem-al-'n-klok laat
dreunen, laat galmen deur den stillen Herfst,
die lijk gouwén regen van de boomen spren
kelt.
Oorlog? Nou ie verom is, bij z'n Hanneke
en den kleinen Vic, oorlog bestaat nie veur
'm. Hg heeft niks te winnen niks te ver
liezen, hg heeft zijnen schoonen arbeid, z'n
edele talentén, zijnen eeuwigen werkhonger!
En den Vrede in z'n ziel. Want hij heeft gin
macht te verliezen, gin geld en ginnen naam
te verspeulen! Want de macht over z'n kunst,
dat beseft ie diepin, zal altij tekort schieten
en den strijd daar om, is „alleen maar" één
voortdurend vragen aan God, één worsteling
mee de gereedschappen, één aamechtig pogen,
dat gaat buitenom de menschen. Z'n geld,
hij gaf 't weg aan zijn Lien en z'n Hanneke,
ge wit waarom ie weer naar Amerika gong.
Z'nen naam Die is grooter, dan ie eigens
beseft, grooter dan 'm interesseert, groot ge-
nogt veur de Dollarikanen om er geren geld
op te geven!
Neeë, den Vic heeft mee den oorlog en de
politiek nie te schaften, hij is onafhankelijker
dan 'nen millioennair, hij is zoo onafhankelijk
als 'nen... landlooper!
Den Vic heeft geen ander verlangen dan
veul dag, om lank te kunnen werken! Dan
veul ruimte, om wijd te kunnen dwalen! Dan
'n goeie werkplots, 'nen vèèrdigen atelier om
er naar hartelust te kunnen zwoegen, daar
onder den levensgrooten Christus aan het
berken kruis teugen den gebeitsten wand.
Zoo klein als ie van postuur is, hij is
te groot, te stoer, te geweldig, dan dat stor
men, zonnebrand en kwaje tijen 'm kunnen
genaken. Hij is lijk 'nen boom van God, hij
is geroepen!
Gelouterden, gelukkigen mensch, die... „zijn
vleesch aan het kruis geslagen heeft." Die
z'n brood breekt mee zijnen hond. Die rechtop
in de weareld staat en doet en denkt en
werkt en leeft naar den wetboek van z'n hart,
naar de Gebojen Gods, zonder vrees, lijk 'nen
kearel. En nie als 'nen „memmert", die den
ganschen dag te zuchten zit omdat ie... z'n
speldeke mie mag of nie durft te dragen!
Ik vraag me af, of ie iets van speldekens
weetOuwen kunstenèèr, hij heeft
mee z'n penseelen, heel wat te zeggen. Te
veul... om over z'n eigen te memmen. Ik hoop
dat ge me verstaat!
Hanneke is nog 'n paar dagen gebleven.
Want, ocherm, ze kost zoo moeilijk van 't
Boschhuis loskomen, nou den Vic er weer
was. En den Vic, hg kost toch z'n klein-
kindeke nie laten gaan, veur 't jong „Opa"
zeggen kost...! Daar kwam nog iets bij. Z'n
distributiespullen! Als ie daar eigens veur
zurgen moest, liep alles in 't wèèrgaren. Wat
't nou toch ook wel doet, want hoe kan is
wijs worden uit al die bonnekes en punten...?
Heel den boel heeft ie bij ons op de tafel
gekwakt. Trui zal de zaken bijhouwen veur
'm. Op 't gemeentehuis is ie woeiend wegge-
loopen, toen ie gin bonnen veur Herman krij
gen kost, mee deuzen historischen volzin:
„hou mijn rrotz... dan ook maar!" Ja, als
Hanneke nie even gebleven was, dan zat den
Vic zonder eten én... wat veul erger was, dan
kost den kleinen Vic nog gin „Opa" zeggen!
Hanneke heeft thuis, daar ieverans bij
Zwollen telefoon. Dré III heeft ook zoo'n
dink.
Iederen avond komt den Vic telefoneeren!
Mot Hanneke den kleinen in z'n billekes knij
pen, want den Vic mót 'm hooren!
Om oe te bedooien. Trui zit te gieren van
den lach, mee tranen in d'r oogen.
Van de week wierd 't gesprek verbroken!
Ochèrme! Wat gong ie te keer. „Meneer
Zonneveld", riep Dré III: 't is ginnen koffie-
meülen!" En owee, toen 't telefoonjufferke
veur den dag kwam.
„Wat dacht u, juffrouw? Dat u met kwa
jongens te doen hebt?! Voorr den donderr!
Ik ben Victorr Zonneveld! En ik wensch te
sprreken met m'n... Kleinzoonn! Vèrstaat U
Contact
„Kind, het kan heusch niet", zei Marja
Alster tegen haar veertienjarig dochtertje, en
deed haar best, om de diepe zucht die wilde
volgen, te onderdrukken.
Wat „niet kon", was het deelnemen aan
een danscursus, waarvoor een klasgenootje Kit
was komen vragen. Marja piekerde nog na,
of het niet toch zou kunnen, maar vond geen
uitweg. De vijftien gulden lesgeld zouden mis
schien nog met veel hoofdbrekens bij elkaar
te krijgen zijn, maar alles wat erbij kwam,
twee dansjurken en tramgeld bg slecht weer.
Werkelijk, het kon niet. Kit schopte verveeld
tegen de verf van de lambrizeering, een "rim
pel tusschen haar heldere oogen en een wre
velige trek om den mond.
„Kit, denk om de verf alsjeblieft", zei Marja
zachtzinnig. Kit antwoordde niet, liep met een
geërgerd: „bij ons kan ook nooit wat", de
kamer uit.
Marja ging door met strijken, moedeloos
en onvoldaan, hoewel ze strijken geen naar
werk vond. Ze dacht: „Kit heeft gelijk, er
kan hier nooit wat. Ik moet noodig mijn
wintermantel laten opknappen en het kan
niet. En zoo ga je maar door. Och, voor me
zelf stap ik over die dingen wel heen, maar
dat je een kind van Kit's leeftijd elk genoegen
moet weigeren omdat er geen geld voor is,
dat is dikwgls hard".
Toen Frans Alster thuiskwam, vond hij zijn
altijd-bezige vrouw werkeloos in een fauteuil
zittend, met een vermoeid, betrokken gezichtje
en een cigaret tusschen haar lippen.
„Heb je hoofdpijn?" vroeg hij, haar onder
zoekend aanziende. „Weineen, wanneer heb ik
dat ooit?" antwoordde Marja geforceerd op
gewekt. „Wil je thee, er is nog."
„Graag".
Terwijl zij zijn thee bg hem neerzettè, trok
hij haar aan een hand naar zich toe, en zei
rustig en hartelijk: „er is wat Marja. Vertel
het mij maar".
„Er is niets", probeerde ze nog te ontken
nen, haar mondhoeken trekkend van misluk
kende zelfbeheersching. Maar hij trok haar
ineens op schoot, waarop ze niet verdacht
was, en draaide haar gezicht naar zich toe.
keek in de oogen die ze wijd opensperde om
haar tranen in te houden. Toen zei Frans,
beginnend met een kinderlijke uitdrukking
van Kit: „Wel, er is wel wat. Kom, vertel het
mij maar gauw".
Ze knipte snel een paar maar met de oogen,
zei toen heesch: „Ach, ik praat er niet graag
over. Dan is het net, dan zou je nog den
ken dat ik jou iets verwijt".
„Dat denk ik heelemaal niet", zei hij
troostend „Ik denk alleen dat je erg veel
alleen wilt dragen op je smalle schouders, en
dat je meer contact met mij moest houden,
juist als er moeilijkheden zijn. Verdraaid, je
bent soms nog koppiger dan Kit. Nu, hoor ik
nog wat?"
Toen stortte Marja haar hart uit, over alles,
de wintermantel en de kapper, wat ze zelf
kinderachtig noemde en over de dansles
sen van Kit, wat haar het hoogste zat.
„Ja kind", zei Frans tenslotte, „ik begrijp
het allemaal wel. Je had er alleen eerder over
moeten spreken. Ik heb wat over van die
groote post privé, die je nu absoluut wilt,
dat ik elke maand neerh genoeg voor je
dat? Die kabel ligt er net zoo goed voor
Victorr van Dalen, mijn Kleinzoonn, als voor.
Wie Oók?!"
Amico, we hebben ons eigen kromgelachen
De telefdon heeft er 'nen goeien klant bij
gekregen, da's zeker! Gisterenavond zee-t-ie:
„weet je wat bliksems jammer is, Drré?!"
„Nou?"
„Da 'k zwarte Johnny in Boston niet kan
opbellen met dat ding. Die moest m'n klein
zoon, óók 'ns kunnen hooren!"
Hij méénde 't. 'k Heb geschaterd.
Kom, ik schei er af. Ik kan over hun bl\j-
ven vertellen. Ge hoort vaneigens hog veul
meer.
Maar hij heeft óns nog zoo weinig verteld.
Hij doet niks dan vragen, vragen. Dat „gat"
van anderhalf jaar mot eerst dicht...!
Veul groeten van Trui, Dré m, den Eeker
en als altg gin horke minder van oewen
t.A.v.
mantel en voor je lokken. Maar die dans
cursus
„Geef het geld dan daarvóór", zei Marja.
gretig.
„Voor mij komt het er niet zoo op aan".
„Wel wis en waarachtig niet. Ik zal wel
eens met onze groote dochter spreken. Als
ik Kit ken, zou zij niet eens willen dansen
ten koste van een onooglijke jas en een on
verzorgd kapsel van haar moeder".
„Natuurlijk niet", riep Kit die net binnen
kwam.
„Blijf toch zitten mams, ik weet hoe prettig
of je uit kunt jammeren bij paps op schoot."
Marja lachte door haar tranen heen, en
Frans zei: „je kunt er nog best bij, brutaal
tje. Ook wat te jammeren? Niet? Dan stel
jk voor om gauw te gaan eten, dan gaan we
vanavond met ons drieën naar die mooi film
in Palace".
„Hoera", riep Kit, „gauw handen was-
schen". En weg was ze.
Frans zei zachtjes tegen Marja: „Wat
inderdaad niet kan, niet kunnen moest, dat
is dat jij net zoolang het contact met mj)
verwaarloost, tot je heelemaal heesch bent
van overdreven en averechtsche zelfbeheer
sching. Zul je daaraan denken, Marja?"
Nadruk verboden.
Ds. Jos de Cock.
ZONDAG 14 SEPTEMBER.
Hilversum I. 415,5 m.
8.00 Gewijde muziek (gr. pl.)8.30 B.N.O.: Nieuwsbe
richten. 8.45 Gramofoonmuziek. 11.30 Kinderkoren „De
Krekels" en „De Merels". 12.00 Solistenconcert. J2.45
B.N.O.. Nieuws- en economische berichten. 1.00 Neder-
landsch Verbond voor Sibbekunde. Vragenbeantwoordlng.
1.15 Philharmonlsch kwartet, 2.00 Declamatie. 2.15 Ope
ningsconcert van het Eerste Nederlandsche Radio-Muziek
feest. 4.30 Collegium „Musica Divina". 5.00 Een praatje
over vioolbouw. 5.25 Gramofoonmuziek. 5.30 Voor de jeugd.
8.00 Gramofoonmuziek. 8,10 Sport van den dag. 6.35 En
semble Bandi Balogh. 7.00 Actueel halfuurtje. 7.30 Boyd
Bachman en ztJn orkest. 8.00 Declamatie met muzikale
omlijsting. 9,00 Arnhemsche orkestvereenlging (opn.). 9.30
Gramofoonmuziek. 9.45 B.N.O.: Nieuwsberichten. 10.00—
10.15 B.N.O.: Engelsche uitzending: „An American sees
Holland".
Aanvalling voor Zondag 14 September Hilversum I,
2.15 Toevoegen: (Met openingsrede door Prof. Dr. T.
Goedewaagen. In de pauze: Rede door den heer Jan
Govers)
Hilversum IL 801,5 m.
8.00 Gramofoonmuziek. 8.30 B.N.O.: Nieuwsberichten,
8.45 Gewijde muziek. 9.00 Vroegdienst. 10.00 Zondagmor
gen zonder zorgen 12.00 Cyclus ..Kent gij Uw Bijbel?"
(opn.). (Voorbereid door de Christelijke Radio Stichting).
12.15 Gramofoonmuziek (met toelichting). 12.45 B.N.O.:
Nieuws- en economische berichten. 1.00 Zang met
pianobegeleiding en gramofoonmuziek. 1.35 Gramofoon
muziek. 2.00 Gevarieerd programma. 4.00 Wijdingswoord
(Voorbereid door de Christelijke Radio Stichting). 5.30
B.N.O Sportuitslagen. 5.40 Het Sylvestre-trlo. 6.20 Gra
mofoonmuziek. 7.00 Actueel halfuurtje. 7.30 Gramofoon
muziek. 7.45 Reportage. 8.00 Omroeporkest, solisten en
gemengd koor. 9.00 Boyd Bachman en zijn orkest en
Klaas van Beeck en zUn orkest. 9.45 B.N.O.: Nieuwsbe
richten. 10.0010.15 Gramofoonmuziek.
MAANDAG 15 SEPTEMBER,
Hilversum 1. 415,5 m.
6.45 Gramofoonmuziek. 8.50 Ochtendgymnastiek. 7.00
Gramofoonmuziek. 7.45 Ochtendgymnastiek, 8.00 B.N.O.
Nieuwsberichten. 8.15 Morgenwijding. 8.25 Orgelconcert
muziek. 11.00 Het Sylvestre Trio. 11.25 Declamatie. 11.45
Het Sylvestre Trio. 12.00 „De Kamermuziekspelers". 12.40
Almanak. 12.45 B.N.O.: Nieuws- en economische berichten.
1.00 Het Nederlandsch Kamerorkest. 2 00 Gerard Lebon
en zijn orkest en gramofoonmuziek. 3.00 Voor de vrouw.
3.45 Gramofoonmuziek. 4.00 Viool en plano. 4.30 Utrecht's
Stedelijk orkest (opn.). 4.45 Voor de Jeugd. 5 15 B.N.O.:
Nieuws-, economische- en beursberichten. 5 30 De Melo-
disten en solist. 6.15 Voor de vrouw. 6 30 De Ramblers.
7.00 Actueel halfuurtje. 7.30 Omroeporkest (opn.). 7.40
Reportage. 8.00 Concertgebouwkwintet en zang met
pianobegeleiding. Als Intermezzo: Causerie „De beoefening
van de kamermuziek in Nederland". 9 00 Orgelconcert
(opn.). 9.30 Gramofoonmuziek. 9.45 B.NO Nieuwsberich
ten. 10.0010.15 B.N.O.: Engelsche uitzending: Thlngs
worth knowlng about Holland.
Hilversum II. 301,5 m.
6.458 00 Zie Hilversum I. 8.00 B.N.O.: Nieuwsberich
ten. 8.15 Gramofoonmuziek. 10.00 Morgendienst. 10.20 Gra
mofoonmuziek 11.00 Declamatie. 11.20 Zang met planobe
geleiding en gramofoonmuziek. 11.50 Gramofoonmuziek.
12.00 Frans Wouters en zijn orkest, 12.45 B.N.O.: Nieuws-
en economische berichten. 1.00 Otto Hendriks en zijn or
kest en gramofoonmuziek. 2.00 Arnhemsche Orkestveree
nlging, solist en gramofoonmuziek. 4.00 Orgelconcert en
zang. 4.30 Gramofoonmuziek. 5.00 Voor de Jeugd (Voor
bereid door de Christelijke Radio Stichting). 5.15 B.N.O.:
Nieuws-, economische- en beursberichten. 5.30 Planovoor-
dracht. 6.00 Cyclus „Arm en rUk in het Nieuwe Testa
men". 6.15 Boyd Bachman en zijn orkest. -7.00 Actueel
halfuurtje. 7.30 De Romancers. 7.45 Politiek weekpraatje.
8.00 De Romancers. 8.25 Landmans Lust. 9,00 Klaas van
Beeck en zijn orkest en gramofoonmuziek. 9.45 B.N.O.:
Nieuwsberichten. 10.0010.15 Gramofoonmuziek.
Per schip naar
West-Afrika, de U.S.A.
en Argentinië
IX.
Alles ging goed. tot 's middags de „Zwar
te Zee" plotseling een wending maakte en
zijn fluit liet loeien. Maar ook onze
dubbele uitkijk op de bak had het gevaar
gezien en ook wij voeren in een mooie bocht
om een drijvende mijn heen. die nu nog
geen 100 M. van ons afdreef en gaven het
sein aan de achter ons varende schepen
door.' Na een- kwartier gebéurde dit nog
eens, we zagen trouwens voortdurend op
eènigen afstand drijvende mijnen.
Ook in de machinekamer kregen we op
wacht een extra-mannetje en we waren blij,
wanneer die wacht er weer op zat. want
onder deze omstandigheden was het aan dek
toch wel aangenamer!
Nu kwam de Nederlandsche kust in zicht,
het was ondertusschen donker geworden en
we zagen de vele- lichtjes aan de kust en
de speurende zoeklichten van de kust
wacht. De loods kwam aan boord en we
voeren den Nieuwen Waterweg binnen.
Het gevaar was voorbij* de sloepen werden
weer binnenboord gedraaid en de reddings-
gordel opgeborgen. Inmiddels begon ieder
een, zich te poetsen en te verkleeden. zooals
het steeds gaat. wanneer een schip na een
reis weer in Holland binnen komt. Ieder
wil zijn naasten liefst zoo voordeelig moge
lijk onder de oogen komen. En dit werd
nu wel een zeer bijzonder weerzien, een
ander weerzien dan dat na een een reis
die aüeen maar te lang duurde voor de
achterblijvenden, maar die toch met een
zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vol
bracht zou worden.
Om 8,uur belde de telegraaf af en lagen
we voor den wal. De douane en de heeren
van de reederii kwam aan boord. Mij werd
direct gevraagd of ik de volgende reis weer
inee wilde eaan en men verzekerde me,
dat ik daarvoor weer uitstel van militai
ren dienst zou krijgen, aangezien -we nu
VOOR DE
In den strijd tegen de gebreken van de
kinderen is er slechts een px-obaat middel:
den strijd aanbinden tegen eigen gebreken en
die van hen, in een of andere wijze betrok
ken bij de opvoeding onzer kinderen
Niet alles wat we tegen de kinderen zeggen,
voedt hen op. Er zijn genoeg kinderen gees
telijk doodgepraat met allerlei gezeur over
wat het kind wel en niet moet doen. We
moeten het kind houvast geven aan de
practijk. In onze kinderen leven we zelf. Her
haaldelijk zien we onze tekortkomingen in
onze kinderen tot uiting komen.
Noem het, wat mij betreft, erfzonde, erf-
gebreken of wat ook. Het komt er maar op
aan, dat we de dingen zien, zooals ze zijn,
d.w.z. dat we eerlijk wihen bekennen, 'dat
wat ons in het kind nier aanstaat, of in ons
of in de ziel van hen of haar, die het om
ringen, leeft en niet deugt.
En nu moeten we vooral oppassen niet
elke kleinigheid groot te zien. Ik bedoel dit:
er zjjn dingen, die niets anders zijn dan
kleine tekortkomingen, omdat het kind nog
niet volgroeid is.
Ik zou het ook. zoo kunnen zeggen: de
groote kunst is het leeren onderscheiden van
het belangrijke van het onbelangrijke, het
erge van het minder erge. Hiervoor is in de
eerste plaats noodig: liefde voor het kind.
Dit is-het geheim van alle opvoeding.
Waar geen liefde overheerscht, komt van
opvoeding niets terecht.
Dat heeft al heel weinig met liefde te maken,
dat is vaak uitvloeisel van eigenliefde. Neen.
liefde kan ongetwijfeld wel eens hard
zijn, streng, rechtvaardig. Maar ze is nooit
onrechtvaardig, nimmer te streng of te hard.
Het liefdevolle moederhart weet. waar
niets geschipperd en ook waar wel wat door
de vingers mag gezien worden.
Van veel belang zijn voorts geduld, ver
trouwen en kennis van het kind. Vooral ook
deze laatste. Te vaak kent men zijn kind
niet, omdat men er geen tijd aan besteedde
het waar te nemen. In onzen tjjd valt er voor
de ouders niet zoo heel veel te doen. tijd om
met de kinderen bezig te zijn is er bgna niet
meer. Ik heb daar vroeger meermalen de
aandacht op gevestigd. Moeders en vaders,
die steeds.van huis zijn, kinderen, die altijd
maar weer alleen moeten spelen en zich ver
maken. In zulke omstandigheden komt er
van regelmatig waarnemen van het kind
niets en ziet men alleen maar de groote on
verwachte gebeurtenissen. Dan wordt er flink
op los geslagen en gekeven en gestraft.
Laten we nu allen eens beginnen met onze
kinderen wat beter waar te nemen in hun
doen en laten, bij leeren en spelen, wande
len, enz.
Weldra zullen we dan allerlei kleine trek
jes merken, welke ons nader tot het kinder
hart brengen en ons iets leeren van het we
reldje, waarin het leeft. Dan gaan we zien
hoe onvolgroeid het kind nog is, maar ook,
sfeer, ons kind kunnen maken tot een fer-
men flinken jongen, een kloek en lieftallig
dochtertje.
En begin niet met fitten. Iemand schreef
eens boven een opvoedkundig opstel: „Niet
opgevoed maar opgeVit". Juist, zulke dingen
komen voor! Herhaaldelijk maar. verbieden,
beknorren, vitten!
Als we steeds voor oogen houden, dat het
kind nog een onvolgroeid wezen is, zullen we
vele kleine tekortkomingen wel in de juiste
verhouding leeren zien. Zeker, we zullen ze
niet zonder onze volle aandacht eraan ge
schonken te hebben, laten passeeren, maar
onze manier van optreden zal zoo geheel
anders zijn.
Tal van kindergebreken zijn eenvoudig
verschijnselen van geestelijken groei.
Tusschen deze twee feiten bestaat een
innig verband, dat helaas maar al te vaak
over het hoofd gezien wordt.
Een kind liegt. Ja, zoo meenen we opper
vlakkig. Wanneer we verder denken en zgn
geestelijken groei in oogenschouw nemen,
komen we tot de conclusie, dat het nog niet
zuiver kan waarnemen, evenmin kan voor
stellen en dat kinderieugens dikwijls fantasie
leugens zijn.
In zulke gevallen beginnen we met het
kind te leeren waarnemen, goed waarnemen.
Zelfs groote menschen hebben dit noodig.
Hoe dikwijls wordt er maar wat gefanta
seerd, als een ander meent, dat er sprake ls
van bewust liegen.
Daarom: nogmaals en nogmaals, leer het
kind kennen, tracht het waar te nemen in
zijn werken, spelen en handelen.
Dan zult ge steeds meer tot de conclusie
komen, dat het nog niet kennen, het nog niet
kunnen, oorzaak zijn van gebreken en tekort
komingen. En dan zullen we ook meer geloof
in de opvoedingsmogelijkheden krijgen.
Oveeka.
regeeringslading zouden vervoeren. Ik vroeg
eenig uitstel om erover te denken, maar
het lokte me wel zeer toe. Het was intus-
schen te laat geworden om naar huis te
eaan en ik besloot nu met den electricien
nog even de stad in te gaan en den vol
genden morgen naar huis te gaan.
We gingen met het bootje van de Spido,
die ons van de Maashaven naar de stad
bracht. Met ons ging een deel van de be
manning,. die door hun vrouw of familie
werden afgehaald. Het Was triest en echt
Hollandsch regenweer, toen we met hetjL1
kleine bootje door de Rbtterdamsche wale-
ren voeren. We brachten den avond1 in
enkele café's door en gingen toen weer
naar boord terug. Den volgenden morgen,
ging ik van boord en kwam dan na deze
lange, mooie reis gelukkig en wel thuis aan
en merkte nu pas, dat het hier ook echt.
winter was geworden, in den tijd dat ik
weg geweest was.
Zondags kwam ik weer aan boord', om
voor dezen dag de wacht over te neimen.
Op z-ulke wachten hoef je niet in de ma
chinekamer te zijn, dat doet de wachtheb
bende olieman, de machinist is dan alleen
voor bijzondere gevallen en-voor dé verant
woording aan boord.
Ik hoorde nu. dat de volgende reis naar
Zuid-Amerika zou zijn en hiermee 'was
mijn besluit genomen, ik ging weer mee.
Zoo bleven we nog enkele dagen in Hol
land. afwisselend thuis en aan boord, voor
wacht en toezicht bij de reparaties, die
verricht werden voor de nieuwe groote reis.
Vlak voor het vertrek werd het aantal
berichten over gezonken schepen steeds
grooter. hetgeen voor de achterblijvenden
niet zoo leuk was.
Dinsdag 12 December,, om 6 uur vertrok
ken we uit Rotterdam. Om 3 uur kwamen
we in de Downs aan. en daar we nu alleen
grond als ballast hadden, konden we reeds
den volgenden morgen om 8 uur onze reis
voortzetten. In de Downs leerde ik voor het
eerst manoeuvreeren met de machine. Het
zout een weinig afwisselende reis worden,
we wisten in welken toestand we uitvoeren
en wenden daar nu gauwer aan dan de vo
rige reis.
De Golf van Biscaje was, zooals steeds,
weer wat wild. maar verder hadden we
een spiegelgladde zee tot Sint Vincent,
waar we 20 December aankwamen.
We zouden hier olie laden. We lagen aan
alle kanten omsloten door bergachtige ei
landen. behoorende tot de groep Kaap Ver-
dische eilanden. Het plaatsje St. Vincent
lag hier bijzonder schilderachtig aan de
kust. tusschen 2 hooge bergen. Het zag er
kleurrijk uil. Al gauw kwamen er allerlei
menschen aan boord, waaronder ook tal
rijke kooplui, met kreeften, eieren, schelpen,
sinaasappelen, kralen, enz. Het was ver
wonderlijk te zien wat men hier voor één.
pakje Shag kon krijgen, daarbij vergeleken
scheen het geld geen waarde te hebben.
De eilanden zijn Portugeesch bezit, de
bevolking is gekleurd en verschilt niet
veel van negers, iets lichter van kleur en
iets meer gecultiveerd.
We lagen hier voor anker en konden
niet aan wal gaan.
Het olieUden was spoedig klaar, maar het
bleek, dat we een lekkage in het motorblok
hadden en dit moest worden gerepareerd.
Met de hulp van een Engelsch ineenieur,
die hier éen soort reparatiewerkplaats had,
werd de schade hersteld.
Na 3 dagen met man en' macht, dae en
nacht te hebben gewerkt, konden we de
reis op 23 December om 12 uur voortzetten.
Wordt vervolgd.
DE OUDSTE BOOH.
De oudste boom ter wereld is een kastanje,
en staat op Sicilië, alle toeristen maken om
hem te zien een uitstapje naar de helling
van de Etna. De stam bestaat uit verschei
dene ineen gestrengelde deelen, die op één
wortel groeien; samen hebben zij een om
trek van 58 meter. Het is de oudste hoorn
tor wardlrl Hii wan nl harnomrf ton tiiHo vnn