De groote kaart van Texel,
JONGENS- en MEISJESBOEKEN in prachtband,
VULPENHOUDERS (prima merken.)
Tot levering van Winkelboeken en Kasboeken in alle formaten,
zoomede Schrijfbehoeften en Kantoorbenodigdheden,
en alle verlangde BOEKWERKEN, beveelt zich aan
I
DE GROOTSTE SORTEERING
vindt men in den Boekhandel Parkstraat.
bijgewerkt tot 1 Juli kost slechts 50 cents.
Verder zijn wij ruim voorzien van
in verschillende prijzen.
Wij houden steeds in voorraad
Firma MHCEVELD DE ROOM.
FEUILLETON.
DE DOCHTER VAN DEN OVERSTE
amm
Een verhaal door E. A. JHJIS.
A7adruli verboden.
55.)
Set einde was geweest, dat zooalsi
meer geschiedde - Marie haar w il wist:
door te drijven en dat Antje me t primo-
Februari werd ingehuurd; nu kor a er niet»
gebeuren, of Marie had het vr .rwijt van
tante te verduren; „Jij hebt 't gewild, jij
moet 't maar weten. Jij eprs k nog wel
van een goed getuigen™ te g even van een
meid, die zich eiken avond met soldaten
ophoudtDie bewering w f ,8 in veie op
zichten waar, doch b-jt hi df er van af hoe
men haar opnam Antje w aS8edert eenige
agen in stilt^ verloofd. m et een onderoffi
cier, ie 'olijks bij den overste aan huis
Qn(£8 i0mea om st'ikkeu te brengen en
ore dienstverricihtinge-a te vervullen;
op dien onderofficier viel niets te zeggen,
integendeel, het was een flink oppassend
man, en dat Antje nu a'. aan 't vrijen was,
vond tante heel erg eia maakte er zich
boos over, doch Marie vond het vooral
in de laatste tijden zoo vreemd niet,
dat een jong meisje gaarne eens aan de
deur stond te praten met een jongen borst
of wel een straatje met hem wilde om-
loopen. Zij zelvewien zou ze dat
bekennen
Marie vond het ook lang niet vreemd,
dat Erdman zoo dikwijls 's avonds kwam
theedrinken en dikwijls aan de wenschen
Van den overste voldeed om een spelletje
triktrak met hem te spelen; vreemd, neen
in geenen deele. A.ls zij haar meeniDg
ronduit zou zeggen, dan vond zij bet aller
aardigst, dan vond zij hetneen ze
mocht die meeniDg niet uiten, ze mocht
niet zeggen hoe aangenaam, hoe gelukkig
haar het gezelschap van Erdman stemde.
Zij had geen moeder aan welke zij kon
toevertrouwen wat in de diepste schuil
hoeken van haar hart verborgen lag, noch
mocht vertellen al wat in haar ziel omging;
nooit voor dezen had ze gevoeld wat ze nu
gevoelde, zij' wist het meer dan ooit dat
Erdman de man was, die haar gelukkig
zou kunnen maken, ia wiens leven zij zou
kunnen opgaan. Hoe meer zij hem had
leeren kennen, hoe meer zij hem hoog
schatte, en mocht menig voorval aan een
ander nietig en onbeduidend hebben toe
geschenen, zij rekende 't hoog, zij vond
daarin telkens een 'bewijs te meer van zijn
groot en edel kara'kter. Zij kende nu zijn
geheele levensgesc hiedenis, zij wist hoe hij
had gewerkt en. gezwoegd voor moederen
broers, hoe hij jaren laDg alles voor hen
had opgeofferd, stil en ingetogen zonder
eene klacht te uiten of zonder een teeken
van goedkeuring te vragen.
BemiDde hij haar Ook dat wist zij
enkele oogenblikken waren genoeg geweest
om zich tegenover haar te verraden zij
wist, zij voelde het dat hij haar lielhad.
Zoete oogenblikken. had zij gesmaakt, het
was alsof alles zich- -dan anders voordeed,
alsof alles lief en goi >d bleek te zijn, en
zelve zou zij dan ook tegenover allen en
alles zoo lief en goed willen zijn.
Marie, achter het. theeblad gezeten, had
een haakwerk op de tafel liggen en een
boek in de haiid, waa.ruit zij ijverig las,
toen aan de deur werd geklopt en Erdman
binnenkwam. Nooit was er voor hem
belet geweest en nu ook achtte Aütje het
niet noodig dar.rvoor nog eens naar boven
te loopen. „Meneer kan gerustnaar binnen
gaan.
De jonge ds me voelde dat een lichte
blos op haar wangen te voorschijn kwam,
een onvorklaarij aar iets maakte zich van
haar meester, doch zij herstelde zich spoe
dig, beantwoordde den groet van Erdman
vroolijk en hartelijk, reikte hem de hand
en wees hem zijne gewone plaats bij den
haard.
„Ik wenschte even afscheid te komen
nemen," zeide Erdman, die zich in politiek
had gestoken, en het wel een weinig
vreemd vond Marie alleen te vinden, daar
anders de overste en zijne zuster nimmer
ontbraken en ook geen teekenen te vinden
waren, dat zij spoedig zouden komen. „Ik
ga met verlof en kan dan wellicht een
brief of commissie voor juffrouw Marie
meenemen naar den Haag."
„Toevallig hoorde ik van papa, dat je
ook eenige dagen naar den Haag gaat, om
Mina Kruseman te zien, geloof ik," zeide
zij met een schalksch lachje. „Papa zal
strakjes wel weer beneden komen en tante
heelt een vergadering van Dorcas."
„Is de overste niet wel?"
„Een beetje hoofdpijn, doch als papa
hoort dat meneer Erdman er is en de „bak"
klaar staat, zal hij zich wel weer spoedig
vertoonen. Gij zult toch niet lang afwezig
zijn voegde zij er bij, wel een weinig
kleurend.
„Veertien dagen; ik heb reeds vroeger
met Sanders afgesproken, dat we samen
de opvoering van „Vorstenschool" zouden
gaan zien, en nu hoop ik dat genoegen te
hebben, terwijl ik dan tevens mijn beste
moeder eenige dagen gezelschap kan
houden,"
„Ja, ik was bang, dat wanneer gij lang
wegbleelt, papa van zijn aangenaam spel
voor langen tijd beroofd zou zijn."
„Ik ben toch niet de eenige die dat
spel verstaat. Wanneer de overste trik-
trakken wil, zijn er toch waarlijk nog ge
noeg die het hoogst aangenaam zullen
vinden met den overste te mogen spelen."
„Papa speelt toch het liefst met u ik
ben wel zeer dankbaar, dat gij daardoor
hem menig avondje genoeglijk hebt ge
maakt."
„Dat is waarlijk te veel," beweerde
Erdman; „niet alleen dat ik hier zoo gul
en gastvrij werd ontvangen, dat ik mij
hoogst aangenaam kon verpoozen door een
spelletje triktak met den overste, dat ik
het genoegen van uw gezelschap mocht
deelen, maar ik ontvang daarenboven nog
zulke lieve lofuitingen."
„U vleit mij weer!" lachte Marie, doch
mag ik u een kopje thee inschenken
waarna zij de kopjes vulde en, nadat
Erdman haar den theeketel had aange
reikt, vroeg „Och wil je even bellen dan
kan de meidik heb waarlijk vergeten
papa te laten zeggen dat gij er zijt."
Of de jonge dame het waarlijk had ver
geten, mag in het midden worden gelaten.
„Maar ik moet papa de thee brengen,
ik heb dat beloofd; neem mij niet kwalijk
dat ik mij even verwijder, ik kan papa
dan ook zeggen dat u er is."
Marie verwijderde zich eenige minuten
en kwam daarna met een album terug.
„Ik heb u laatst reeds belootd u het
portret van het kind van Louise te laten
zien, zie 1* en ze sloeg haar album open
en gaf het aan Erdmaü, terwijl zij hem
met den vinger op het portret wees. Erd
man lag het album voor zich op tafel,
terwijl Marie aan zijne zijde stond.
„Mag ik het eens verder zien vroeg
hij, hetgeen natuurlijk niet werd gewei
gerd. Was het toeval, dat bij het omslaan
van een der bladen zijne hand even die
van Marie aanraakte, Bohoon zij de hare
dadelijk wegtrok; was het verbeelding, dat
Erdman bij die aanraking een onbeschrij
felijke gewaarwording ontving, zoo snel,
zoo plotseling als een electrische vonk
Erdman durfde de oogen niet omslaan, het
was hem zoo vreemd geworden.
Wordt vervolyd.)
Ansichtkaarten van TEXEL
