lil! transport- rijwielen H. bagage- en stander drager 85 torpeoeoaaf I Tandheelkundige Inrichting NOG NOOIT C. ACKEMA. ELANGE Dit merk op uw rijwiel en gij zijt in aSIe opzichten tevreden. AgentE. BOEKEL. B0EKEL is onze thee PECCO GRUIS, thans 36 ets., zoo lekker geweest als ze nu is. THEEHANDEL FOCKE S. KLEIN. Spreekuur Woensdags ?an 10-4 uur. Adres ALLEEN HEIZEESTRAAT 24, Den Helder Prima Kunstgebitten. Pijnlooze behandeling. Ziebenfondsleden tegen verminderd tarief. Dit merk garandeert u kwaliteit. Duinker 65 cent per pond. si lui mm min mm mm mm mm mm mm mm mm mm mm mm mm mm mm min mm mm is FEUILLETON Be macht vaa het geld. FABRIEKEN te BARENDRECHT a CONTANT BESTE EN GOEDKOOPSTE EIiECTEtSCHE- en HAND- WASCHKACBIEES ¥erkoopdepêt KN0PPERTS, Nieuwslraat Dei Burg. IN HUUR a HOOGFIJNE min min Hij was er in de laatste maanden al VOOR DE JEUGD. Meneer Pimpeln ans en zijn anto. Aanbevelend CLtCHC JfWMOüt tu OJf- ÜH 100. (Een boeiende roman naar het Engelsch van Freeman Filden.) ,,Je hebt gelijk", knikte Enoch goed keurend. „Dat is goed gezien. Maar hij schijnt uitstekend te voldoen. Zou liet niet gepast zijn, om hem nu cn dan een klein beetje aan te moedigen? Ik geloof, dat hij eenzaam genoeg is in Bennett. Zoover ik hoor, doet hij nret veel. an ders dan werken en studeeren." Edith antwoordde niet. „Enfin, je zult zelf wel weten, wat goed voor je is", zei Enoch ten laatste, met een zucht. „Maar als ik op jou leef tijd was, zou ik toch niet overdreven voorzichtig zijn. Ik ben er heel wat bij ingeschoten door mijn over-voorzichtig- heid. Maar komaan, verstandig hoofdje, zeg me eens, wat er van al mijn bezit tingen moet worden, als ik dood ben. Zeg me dat eens. Het is een mooi sommetje. Een aardige som voor erfgenamen, om er over te vechten. Maar er zijn geen erf genamen. Ik ben geheel alleen op de we reld, dat weet je, nietwaar? Je weet immers altijd goede raad te geven, ver standig vrouwtje. Misschien weet je daar ook antwoord op?" verscheidene malen eerder over begon nen. liet was duidelijk, 'dat het hem op liet hart drukte. Hij sprak er over op gui tige toon, die evenwel kwalijk verborg 'hoe ernstig hij er over nadacht en hoeveel hoofdbrekens hem de kwestie kostte. Het had er veel van alsof hij heel goed wist, dat niemand anders dan hij - zelt het antwoord kon geven, maar hij niettemin doelloos en peinzend om raad vroeg hij dit meisje, dat hem reeds in zoovele zaken behulpzaam was geweest. Hij was begonnen met haar te vragen een paar kleine diensten voor hem te ver richten in verband met de zaken, en het was geëindigd daarmee, dat Barker en Drummey en de rest haar bijna behan delde als het eigenlijke hoofd der zaak. Zij was op de hoogte gekomen nagenoeg zonder het te beseffen. Als ze er aan dacht, joeg het haar schrik aan. Zij voelde zich onwillekeurig gevleid. Het was aantrekkelijk en prikkelend tevens, als zij zag, dat haar raad, overal om haar heen werd opgevolgd en vruchten droeg, maar het gaf haar ook menige re den tot zorg. Menigmaal vroeg Edith zich af, of zij dc oude man werkelijk mocht lijden. Het kwam haar voor, dat haar belangstelling voor hem en de zorgen, die zij hem wijdde, meer het gevolg waren van diep medelijden met zijn ontzettend eenzaam leven e i verwoeste jeugd. Hij was zach ter gestemd in de laatste tijd, ja, maar I E L 'r. Wol S 51. Mevrouw en Betje scharrelden alle knoopen, die ze in huis vinden konden, bij elkaar en naaiden op elk brandgaatje netjes een knoop. Vergul de knoopen, parelmoeren knoopen, zwarte, groene en blauwe knoopen. 't Was een geschitter als van juweelen. Meneer vond het prachtig, toen hij 't zag. o2. Een paar dagen later maakte meneer een middag-uitstapje. Hij had een splinternieuw hoedje op en zijp mooi geruite pak aan, door mevrouw netjes schoongemaakt. Daar zag hij, in een weide, een kunstschilder aan. het werk. Kunstliefhebber als hij was, zette hij zijn auto stop. de kern bleet bitter. Voor Edith bleef hij altijd even vriendelijk, maar hij kon uit barsten in vreeselijke ironie en bittere klachten, waar het anderen in zijn zaken wereld betrof. „Hebt u er wel eens over nagedacht, Mr. Garbutt, dat het niet kwaad zou zijn om uw zaak te deelen met de menschen in Bennett hier, die u geholpen hebben, om uw vermogen bijeen te brengen?" had zij ai meer geopperd, op een desbe treffende vraag. „Wat wil je daarmee zeggen?" „Nu, andere menschen in uw omstan digheden hebben hun zaak nagelaten als een soort vennootschap voor hun perso neel, is 't niet? Ik weet niet precies, hoe ze dat doen, maar ik heb er van gelezen^ Zij voelden waarschijnlijk, dat zij niet hadden kunnen slagen, zonder de hulp van de menschen, die voor hen gewerkt hebben." „Onzin. Niemand heeft me ooit ge holpen," zei Enoch op scherpe toon. „Ik heb alles dollar voor dollar zelf bijeen gekregen. Zij zijn allemaal betaald voor hun werk, en sommigen zelfs meer dan betaald. Neen, dat vind ik geen schitterend idee." „Nu, ik heb ook heelemaal niet ge dacht, dat u het een schitterend idee zou zou vinden", antwoordde Edith goedge humeurd. „O, het is even goed als ieder ander", haastte hij zich er hij te voegen, Hij wilde haar nooit laten rondloopen met de ge dachte, dat hij ruw voor haar had willen zijn. „In ieder geval", zei Edith dapper, „zou het, dunkt me, wel het beste zijn als u uw geld naliet aan iemand, die al een hoop geld heeft, en geleerd heeft hoe hij het moet uitgeven." Een lichte blos steeg hem naar de wan gen. „Aha, ik weet wat je daarmee zeggen wilt. Dat is een rake zet, maar dat ver dien ik misschien. O, zeg maar niet, dat je het zoo met bedoelde. Je bedoelde het wel. En het is ook waar. Nu, ik hoop n een- Paar Jaar voort te zetten. Ik heb me in de laatste tijd ongewoon goed gevoeld." Maar de kwestie, hoe hij met zijn ver mogen aan moest, hield hem klaarblijke lijk bij voortduring bezig. Hij kwam er 'n paar dagen later op terug. „Je zei," begon hij, tenvijl hij Edith's gelaat van tusschen zijn half-gesloteu oogleden bestudeerde, „dat liet geen kwaad idee zou zijn om een of andere be- panng in mijn testament te maken voor de menschen die samen voor me gewerkt hebben hier in Bennett. Ik heb er no^ eens over gedacht. Ik kan niet zeg^eiT dat ooit iemand, die voor me gewerkt heeft, een onbehoorlijk salaris heeft ge kregen „Dat heb ik er niet mee willen zeggen Mr. Garbutt."

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1930 | | pagina 4