KOLSTER BRANDES Radio.
F. Fehrmann
WAAROM NIET?
Superbe Corsetband
N.V. PH. VLESSING, Den Burg.
Leesbibliotheek
BOEKHANDEL
PARKSTRAAT.
Sparen doet garen,
koopt uitsluitend bij den zakenman
op Texel en ge spaart veel.
(Üat%bstb (wuscht
Smet*uwilim&tk&sè
ilja V erlede».
s s. Texelstroom
naar
Purmerend.
P. A. DE ZEEUW, 1e Vroonstr. 67, den Helder.
[UPERBE
„VOOR ELCK WAT WILS"
Eerste Texelsche Radiotoestellen Centrale, Wilhelminalaan, den Burg-Texel.
WACHT U VOOR NAMAAK
Prijzen vanaf f 3,90 tot f 11,50.
is
FEUILLETON
De nieuwste spelen en oude bekende
vindt ge in groote verscheidenheid tegen
de laagst mogelijke prijs in
BOEKHANDEL PARKSTRAAT
VAART MAANDAG A.S.
D. METS Hz. Weverstraat 106
Telefoon 74.
leder uur van de dag kunt U luisteren naar de concerten van ge
heel Europa met de K.B. 321 voor slechts 65 cent per week.
Aansluitkosten f 20,- op gemakkelijke betalingscondities
Geen 2 stations maar wel 80 stations.
Geen risico.
Onderhoud
voor onze
rekening
Komt U eens
luisteren bij onze
vertegenwoordi-
Wij plaatsten reeds onze toestellen bij een der leden aan 't Hof van
H.M. de Koningin te Het Loo, op Hr. Ms. Schepen en instellingen. Onze
10-jarige reputatie is uw garantie 11
Wij geven bij aankoop van een K.B. apparaat de hoogste waarde voor
uw oude installatie. Vraagt de catalogus 1934 met verlaagde prijzen aan
bij onze vertegenwoordiger.
ger:
Wilhelminalaan
Den Burg.
K. B. 321 Fl. 90.-.
Aanbevelend,
Vele vrouwen, die spoedig vermoeid zijn, zouden
wij willen vragen, waarom draagt gij geen
Steunt de buikspieren.
Geeft een heerlijken steun in den rug.
Let vooral op de schuine elastieken hoekstukken
die het verschuiven beletten en mede helpen Uw
figuur te verbeteren.
P(bRsrrBANDtm?
VOOR DE JEUGD.
KAPITEIN KLAKKEBOS OP DE LEEUWENJACHT,
Door O. TH. ROTMAN.
Negentig mijl, minstens, vervolgde
David, toen de trein onder de brug door
was en ze de achterlichtjen als roode
plekken in de mist zagen gloeien.
Die zware treinen met hun verschrik
kelijk lawaai maken me angstig, zei het
meisje met even ingehouden adem. Ze
lijken levende wezens, gruwelijke mon
sters ze zijn wreed.
Wreed lachte David.
Ja. Ik ik kan het niet uitleggen.
Meneer Faversham houdt er ook niet van.
Hij wil de muur daar beneden hooger
laten maken, zoodat het onmogelijk is,
dat er iemand op de rails terecht komt.
Er is ook nu vrijwel geen afschei
ding, gaf David toe, maar ik vind het
een schitterend gezicht, zooals die trein
de heuvel af komt donderen.
Het meisje trok met een huivering haar
sjaal om zich heen. Ik moet nu naar
huis. Vader wacht anders met het eten.
Ze liepen de verlaten weg af, de weg,
waarlangs drijvers hun vee naar de
marktplaatsen dreven, maar waar men, als
die drijvers er niet waren, een halve dag
kon loopen, zonder iemand tegen te ko
men. Rondom hen verhieven zich heuvels,
hier en daar grauwe rotsmassa's met
plekken gras en hei, maar geen bootnen,
op enkele na tusschen de holte tusschen
twee heuvels, die weinig in aantal als zij
waren, het „groote huis", „de Hooglan
den" geheeten, slechts gedeeltelijk ver
borgen.
Bij die boomen was het waar David en
Joan afscheid namen en na een laatste
kus spoedde David zich naar de kleine,
witte boerderij, om welke de wind aan
alle kanten vrij spel had en die er even
kil en woest uitzag als de heuvel, waarop
zij stond. Maar hoe somber zijn woon
plaats ook mocht zijn, in zijn hart was
vreugde en moed voor de toekomst.
„De Hooglanden" was een betrekkelijk
groote behuizing, die een kunstenaar, ge-1
troffen door liet uitzicht over de wilde
indrukwekkende omgeving in dit punt,
■had laten bouwen. Maar na de ongemak
ken van een buitengewoon koude winter
was hij weer naar het Zuiden vertrokken.
Het huis had daarop jarenlang leeg ge
staan, tot er een andere bewoner op betj
tooneel verschenen was: Dorian Favers
ham, die op een zomerdag zijn jonge
Vrouw naar Beaton Craig bracht, en hij
had daar een geluk gevonden, zooals hij
nooit te voren gekend had.
Dorian Faversham was nu in de be
haaglijk ingerichte salon gezeten en keek
naar zijn vrouw, die nieuwe liederen aan
57. Veel rust en een goede voeding
van leeuwenvleesch en maiskoeken
brachten de kapitein weer gauw op
streek en na een paar weken was hij
weer zoo mollig als ooit te voren.
„Weet je wat?" riep hij uit, „we gaan
naar Zuid-Afrika; daar zijn leeuwen,
giraffen en zebra's; we vangen ze le
vend, verkoopen ze aan de diergaarde
en worden schatrijk." En in zijn ver
beelding zag hij dikke geldzakken voor
z'n oogen zweven.
58. Zoo gezegd, zoo gedaan. Alles
werd voor het vertrek gereedgemaakt
en toen kwam het oogenblik van af-
scheidnemen. De kapitein schuurde met
diepe zuchten en woestijnzand het
zwart van z'n gezicht en vergoot heete
tranen van ontroering, toen hij z'n
vriend, het opperhoofd Roetsieboetsie,
voor het laatst de hand drukte. En
Roetsieboetsie huilde, alsof hij regel
recht met z'n gezicht in de uien ge
vallen was.
de piano zong. Hij was een man van om
streeks veertig, jaar, glad geschoren, met
een ernstige, peinzende gelaatsuitdruk
king. Hij was in avondcostuum. Zijn
vrouw was vijfentwintig, lang, slank en
heel blond. Het schijnsel van de lampi
op de vleugel viel op haar gezicht, 'het
fijnbesneden gezicht van een gevoelige
vrouw. In de blik van de man lag meer
dan bewondering.... aanbidding.
De jonge vrouw hield op met spelen
en stond op om andere muziek uit te zoe
ken. Haar figuur was van een wonderlijke
gratie.
Faversham begon plotseling te spreken.
Freda, weet je zeker heel zeker
dat je je hier nooit eenzaam zult voe
len
Ze keerde zich met een zonnige lach
naar hem toe.
Eenzaam. Het idee. Als ik jou toch
heb.
En niemand anders.
Je vergeet de doktersvrouw, wierp
Freda tegen.
Saai en drie mijl ver.
En de vrouw van de notaris.
Nog saaier en vier mijl weg.
Wil mijn heer en gemaal dan, dat ik
in een stad ga wonen? Ik zou haast
gelooven, Dorian ,dat jij je hier eenzaam
voelt en het mij in de schoenen wilt
schuiven. Wees eens eerlijk. Dit is de
derde maal in korte tijd, dat je me de be
kentenis wilt ontlokken, dat ik eenzaam
ben.
Ja maar, je bent jong en
En ik houd dol van Beaton Craig en
van dit heerlijke huis, en hoe dol ik van
mijn man houd, kan ik eenvoudig niet
zeggen en en wat wil je nu nog meer
liefste?
Hij stond ook op, ging naar haar toe
en kuste haar.
Niets, niets meer. Niets meer in do
heele wijde wereld. Dat jij gelukkig bent,
is het eenige, dat beteekenis voor mij
heeft, mijn eenige vreugde.
'Hij keek haar diep in de oogen. Alles
moet voor jouw geluk zijn. Maar ik denk
wel eens
Je moet niet denken, zei Freda op
gewekt. Ik heb je beloofd, dat, als ik me
hier eenzaam ga voelen, ik het goed zal
vinden, dat je mij meeneemt naar Londen
ot Parijs. Maar waarom zou ik het hier
vervelend vinden? Ik heb toch de auto
en mijn merrie en dan het Jagen en vi's-
schen en Wees toch niet zoo dwaas.
Ze zweeg en kuste hem weer en Dorian
lachte en was tevreden.
Hij gaf een andere richting aan het ge
sprek.
(Wordt vervolgd.)