KOLSTER BRANDES Radio. F. Fehrmann WAAROM NIET? Superbe Corsetband N.V. PH. VLESSING, Den Burg. Leesbibliotheek BOEKHANDEL PARKSTRAAT. Sparen doet garen, koopt uitsluitend bij den zakenman op Texel en ge spaart veel. (Üat%bstb (wuscht Smet*uwilim&tk&sè ilja V erlede». s s. Texelstroom naar Purmerend. P. A. DE ZEEUW, 1e Vroonstr. 67, den Helder. [UPERBE „VOOR ELCK WAT WILS" Eerste Texelsche Radiotoestellen Centrale, Wilhelminalaan, den Burg-Texel. WACHT U VOOR NAMAAK Prijzen vanaf f 3,90 tot f 11,50. is FEUILLETON De nieuwste spelen en oude bekende vindt ge in groote verscheidenheid tegen de laagst mogelijke prijs in BOEKHANDEL PARKSTRAAT VAART MAANDAG A.S. D. METS Hz. Weverstraat 106 Telefoon 74. leder uur van de dag kunt U luisteren naar de concerten van ge heel Europa met de K.B. 321 voor slechts 65 cent per week. Aansluitkosten f 20,- op gemakkelijke betalingscondities Geen 2 stations maar wel 80 stations. Geen risico. Onderhoud voor onze rekening Komt U eens luisteren bij onze vertegenwoordi- Wij plaatsten reeds onze toestellen bij een der leden aan 't Hof van H.M. de Koningin te Het Loo, op Hr. Ms. Schepen en instellingen. Onze 10-jarige reputatie is uw garantie 11 Wij geven bij aankoop van een K.B. apparaat de hoogste waarde voor uw oude installatie. Vraagt de catalogus 1934 met verlaagde prijzen aan bij onze vertegenwoordiger. ger: Wilhelminalaan Den Burg. K. B. 321 Fl. 90.-. Aanbevelend, Vele vrouwen, die spoedig vermoeid zijn, zouden wij willen vragen, waarom draagt gij geen Steunt de buikspieren. Geeft een heerlijken steun in den rug. Let vooral op de schuine elastieken hoekstukken die het verschuiven beletten en mede helpen Uw figuur te verbeteren. P(bRsrrBANDtm? VOOR DE JEUGD. KAPITEIN KLAKKEBOS OP DE LEEUWENJACHT, Door O. TH. ROTMAN. Negentig mijl, minstens, vervolgde David, toen de trein onder de brug door was en ze de achterlichtjen als roode plekken in de mist zagen gloeien. Die zware treinen met hun verschrik kelijk lawaai maken me angstig, zei het meisje met even ingehouden adem. Ze lijken levende wezens, gruwelijke mon sters ze zijn wreed. Wreed lachte David. Ja. Ik ik kan het niet uitleggen. Meneer Faversham houdt er ook niet van. Hij wil de muur daar beneden hooger laten maken, zoodat het onmogelijk is, dat er iemand op de rails terecht komt. Er is ook nu vrijwel geen afschei ding, gaf David toe, maar ik vind het een schitterend gezicht, zooals die trein de heuvel af komt donderen. Het meisje trok met een huivering haar sjaal om zich heen. Ik moet nu naar huis. Vader wacht anders met het eten. Ze liepen de verlaten weg af, de weg, waarlangs drijvers hun vee naar de marktplaatsen dreven, maar waar men, als die drijvers er niet waren, een halve dag kon loopen, zonder iemand tegen te ko men. Rondom hen verhieven zich heuvels, hier en daar grauwe rotsmassa's met plekken gras en hei, maar geen bootnen, op enkele na tusschen de holte tusschen twee heuvels, die weinig in aantal als zij waren, het „groote huis", „de Hooglan den" geheeten, slechts gedeeltelijk ver borgen. Bij die boomen was het waar David en Joan afscheid namen en na een laatste kus spoedde David zich naar de kleine, witte boerderij, om welke de wind aan alle kanten vrij spel had en die er even kil en woest uitzag als de heuvel, waarop zij stond. Maar hoe somber zijn woon plaats ook mocht zijn, in zijn hart was vreugde en moed voor de toekomst. „De Hooglanden" was een betrekkelijk groote behuizing, die een kunstenaar, ge-1 troffen door liet uitzicht over de wilde indrukwekkende omgeving in dit punt, ■had laten bouwen. Maar na de ongemak ken van een buitengewoon koude winter was hij weer naar het Zuiden vertrokken. Het huis had daarop jarenlang leeg ge staan, tot er een andere bewoner op betj tooneel verschenen was: Dorian Favers ham, die op een zomerdag zijn jonge Vrouw naar Beaton Craig bracht, en hij had daar een geluk gevonden, zooals hij nooit te voren gekend had. Dorian Faversham was nu in de be haaglijk ingerichte salon gezeten en keek naar zijn vrouw, die nieuwe liederen aan 57. Veel rust en een goede voeding van leeuwenvleesch en maiskoeken brachten de kapitein weer gauw op streek en na een paar weken was hij weer zoo mollig als ooit te voren. „Weet je wat?" riep hij uit, „we gaan naar Zuid-Afrika; daar zijn leeuwen, giraffen en zebra's; we vangen ze le vend, verkoopen ze aan de diergaarde en worden schatrijk." En in zijn ver beelding zag hij dikke geldzakken voor z'n oogen zweven. 58. Zoo gezegd, zoo gedaan. Alles werd voor het vertrek gereedgemaakt en toen kwam het oogenblik van af- scheidnemen. De kapitein schuurde met diepe zuchten en woestijnzand het zwart van z'n gezicht en vergoot heete tranen van ontroering, toen hij z'n vriend, het opperhoofd Roetsieboetsie, voor het laatst de hand drukte. En Roetsieboetsie huilde, alsof hij regel recht met z'n gezicht in de uien ge vallen was. de piano zong. Hij was een man van om streeks veertig, jaar, glad geschoren, met een ernstige, peinzende gelaatsuitdruk king. Hij was in avondcostuum. Zijn vrouw was vijfentwintig, lang, slank en heel blond. Het schijnsel van de lampi op de vleugel viel op haar gezicht, 'het fijnbesneden gezicht van een gevoelige vrouw. In de blik van de man lag meer dan bewondering.... aanbidding. De jonge vrouw hield op met spelen en stond op om andere muziek uit te zoe ken. Haar figuur was van een wonderlijke gratie. Faversham begon plotseling te spreken. Freda, weet je zeker heel zeker dat je je hier nooit eenzaam zult voe len Ze keerde zich met een zonnige lach naar hem toe. Eenzaam. Het idee. Als ik jou toch heb. En niemand anders. Je vergeet de doktersvrouw, wierp Freda tegen. Saai en drie mijl ver. En de vrouw van de notaris. Nog saaier en vier mijl weg. Wil mijn heer en gemaal dan, dat ik in een stad ga wonen? Ik zou haast gelooven, Dorian ,dat jij je hier eenzaam voelt en het mij in de schoenen wilt schuiven. Wees eens eerlijk. Dit is de derde maal in korte tijd, dat je me de be kentenis wilt ontlokken, dat ik eenzaam ben. Ja maar, je bent jong en En ik houd dol van Beaton Craig en van dit heerlijke huis, en hoe dol ik van mijn man houd, kan ik eenvoudig niet zeggen en en wat wil je nu nog meer liefste? Hij stond ook op, ging naar haar toe en kuste haar. Niets, niets meer. Niets meer in do heele wijde wereld. Dat jij gelukkig bent, is het eenige, dat beteekenis voor mij heeft, mijn eenige vreugde. 'Hij keek haar diep in de oogen. Alles moet voor jouw geluk zijn. Maar ik denk wel eens Je moet niet denken, zei Freda op gewekt. Ik heb je beloofd, dat, als ik me hier eenzaam ga voelen, ik het goed zal vinden, dat je mij meeneemt naar Londen ot Parijs. Maar waarom zou ik het hier vervelend vinden? Ik heb toch de auto en mijn merrie en dan het Jagen en vi's- schen en Wees toch niet zoo dwaas. Ze zweeg en kuste hem weer en Dorian lachte en was tevreden. Hij gaf een andere richting aan het ge sprek. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1934 | | pagina 4