Carla
Zomer
in
De Koog
INDONESIË
K
Oud Nieuws
Hallo Bandoeng
wint de grote prijs
van Rome
De kalender wijst thans midden Jnli
aan, dns moet het „badseizoen" in volle
i gang zijn. In Den Burg is het nog steeds
j „halt-seizoen", de ene winkel kijkt naar
e het weer en blijft Dinsdagsmiddags ge-
s sloten, de ander laat de kalender domine-
ren en blijft Dinsdags geopend.
Thans midden in het seizoen zijn wij
3 eens een kijkje gaan nemen in het be-
1 mgrijkste toeristencentrum: De Koog.
K In onze herinnering zagen we nog het
leeld van verleden jaar. elke dag hon-
ii derden mensen op het strand in de luch-
tigste kleedij, de Dorpsstraat vertoonde
i. f elijk het beeld van N.Z. Voorburgwal
i in het klein. Algemeen werd toen voor-
speld, dat ons land een vastelandskli-
v maat zou krijgen, warme zomers en kou-
i de winters. Doch de afgelopen winter
I viel gelukkig heel anders uit en de
1 zomer.
4
Toen we in De Koog kwamen, was de
lucht weer grauw als gewoonlijk, de
Noordwestenwind huilde als een No
vemberstorm en een vieze motregen
maakte het verblijf buiten niet aange
naam. De kraag omhoog liepen we de
dorpsstraat door en hadden enkele
ogenblikken later de zee voor ons. Bal
dadig en overmoedig zetten we ons neer
op het open terras van een uitspanning
op het strand. Voor de ramen verscheen
na tien minuten het hoofd van een uiter
aard verwonderde ober. Aan zijn ge
laatsuitdrukking was te merken, dat
hij kennelijk aan onze geestvermogens
twijfelde. We kregen echter onze koffie
i en we maakten een praatje met hem.
Slecht was het voor de zakenmensen, die
het van de vacantie moeten hebben, bar
slecht. Wel waren er veel mensen in
pensions, maar wie had er nu zin in een
uitstapje? Je bleef liever thuis met zo
mogelijk een electrisch kacheltje er bij.
IT- viel niets te verdienen. Het begon nu
rog een weinig harder te waaien en de
v itgekopte golven zagen er barbaars uit,
3 1 r was geen sterveling op het strand te
^kennen. Gisteren,'zo lieten we ons ver-
i t dien, was er nog enig vertier geweest.
fen is nl. momenteel bezig de palen uit
1 et strand te halen, en do badmeester,
c i"e de donkere kamer verwisseld heeft
r r oor deze koude omgeving, verricht ten
nzichte hiervan, pioniersarbeid.
Toen hebben we het stuivende strand
eer verlaten. Want zó krachtig was de
wind, dat het zand, ondanks de regen,
nog stoof en we hebben het dorp opge
zocht. Hier was het een droeve parade.
Het echt „nederlandse" verbod om zich
in een niet al te luchtige kleedij op de
openbare weg te begeven, had wel on
geschreven kunnen blijven. Men was
overwegend gekleed in lange pantalons,
met warme truien, daarover nog een
winterjas en als opperkleed een plastic
in de meest bizarre kleuren. Zo liepen de
vacantiegangers het dorp op en neer te
drentelen, gingen ergens een winkel
binnen, stonden even met elkaar te pra
ten. betreurden het dal ze het zo slecht
troffen, want de vacantie is voor velen
niet zo erg lang.
Met een onbeschaamdheid, alleen aan
een bepaalde mensensoort eigen, slenter
den we de dorpsstraat door, die stiller
werd naarmate de regen nijdiger neer
kletterde en keken de huiskamers bin
nen. In tal van kamers zaten pension
gasten, dronken mismoedig hun koffie,
waren aan het berispingen uitdelen aan
hun kroost of u aren reeds om elf uur in
de morgen aan het bridgen, wat tot me
nig commentaar aanleiding gaf. Men
sen op leeftijd stonden voor raampjes
van bovenkamertjes, waren blijkbaar pas
uit hun bed gekomen, drukten hun neus
tegen de ramen, trokken de wenkbrau
wen op, haalden de hand door hun
schamele haardos en werden onzicht
baar. Naai alle waarschijnlijkheid werd
een protestmotie ingediend en in af
wachting van de resultaten het bed
weer opgezocht, Dc buschauffeur bracht
ons direct weer in de goede stemming,
we gaan toch immers Augustus tegemoet
en de almanak voorspelt een gematigde
temperatuur tot iets boven het normale?
In de lege bus zaten we te mijmeren
over het vorig seizoen en in onze ge
dachten zagen we weer Corduwener met
zijn accordeon in De Koog staan te mid
den van de talrijke gasten. Doch in Den
Burg aangekomen hoorden we ook plot-
I seling accordeonklanken. We trachtten
deze klanken op te sporen en daar za
gen we stilletjes om een hoekje Wim
Bosch staan te midden van een troepje
badgasten, die hem hadden overgehaald
om een een solo weg te geven. En daar
stond te midden van deze intieme gele
genheid Wim zijn creatie weg te geven
van o ironie „Aan het strand, stil
en verlaten...."
DE LUCHTREIS VAN DE PEGASUS.
I Wonderlijke avonturen van de heer Van Emmen en zijn reisgenoten.
i: door G. Th. ROTMAN. Nadruk verboden
i
115. Weldra was de lieie Ltlbecker
brandweer in actie. De heldhaftige
spuitgasten klommen op het kerkdak,
een ladder werd bovenop de nok gezet
en terwijl meneer Van Emmen zich met
beide handen aan de sporten vasthield,
hakte een der brandweerlieden met eni
ge forse bijlslagen de ketting door.
Tjoep! daar gleed meneer Van Emmen
langs de ladder omlaag!
116. De zware ijzeren kogel echter
viel met 'n doffe slag precies op het
hoofd van de brandweercommandant, die
bovenop de nok z'n bevelen zat uit te
delen. De man had gelukkkig een stevi
ge helm op; het hele puntje ging er-ris-
af! Maar meneer Van Emmen was ge
red, en de kogel was hij kwijl. Het duur
de dan ook niet lang, of de Pegasus
snorde weer vrolijk door het luchtruim.
EXAMENS
Vakschool voor meisjes voor Den Helder
en omstreken.
Het diploma Hulp in de Huishouding
werd uitgereikt aan; A. Balyon, A. Blom
C. A. van Breda, A. A. Riekwiel, E.
Spruit. T. Stellingwerf, G. N. Tijsen te
Den Helder; E. J. v.d. Heuvel te Anna-
Paulowna; A. Kaan Hd., H. Koorn, H.
Kuiper, N. Leyen, M. Wit te Wierin-
gen; .1. van Arendonk te Wieringermeer
Afgewezen 2.
Het diploma Huisnaaister werd be
haald door: P. Beneker, A. de Boer, S.
van Bruinesse, W. Frinks, A. Kreyger,
P. de Zeeuw te Den Helder en A. M. M.
Relj te Texel. Afgewezen: 2. Het exa
men wordt nog met één leerlinge voort
gezet.
BEVOLKING EN NATUUR.
Op aanraden van een hooggeplaatst
ambtenaar gebruikte de echtgenote van
de vice-koning van Peru Zuid-Amerika,
-kust, poeder van een oerwoudboom
tegen hardnekkige malaria. Het resul
taat was zo gunstig, dat ze het poeder
sterk aanbeval, ook in Spanje. Het „gra-
vinnepoeder" raakte zeer bekend. De
grote plantkundige Linnaeus gaf het ge
slacht der kinaboom de naam van
„Cinchona" ter ere der propagandiste:
gravin del Chinchon!
Het zijn vooral de Jezuïeten geweest,
die zorg droegen voor aanvoer uit Zuid-
Amerika en de verspreiding in Europa.
Bekende personen genazen er mee van
koortsen, o.a. Bodewijk XIV, de generaal
Condé en de staatsman Colbert.
Toen de bekende apothekers Caventou
en Pelletier uit de bast het werkzame
bestanddeel, de kinine afzonderden,
nam het gebruik met sprongen toe, al
was die stof kostbaar.
Door roofbouw daalde de aanvoer van
basten sterk! De grote koloniale mo
gendheden Nederland en Engeland had
den groot belang bij een geregelde, vol
doende aanvoer, want in de door hen be
heerste gebieden heersten veel koortsen.
Met. heel veel moeite lukte het zaden uit
planten te bemachtigen, want de uitvoer
was op doodstraf verboden.
Het uitzoeken der streken, waar de
kinabomen zich krachtens de bodem en
klimaat thuis gevoelden, eiste grote ken
nis van zaken. De eer die streken te
hebben gevonden komt toe aan de grote
Junghuhn. Na diens dood richtte zijn
echtgenote te Lembang (bij Bandoeng)
kaart 111, midden tussen de kinabomen
een herinneringsnaald op. De bekende
ingenieur Van Kol omgaf ze met pilaar-
tjes, verbonden door een ketting (zie
tekening). Onafscheidenlijk aan de kina
zijn de namen verbonden der apothekers
Dr. J. E. de Vrij, Dr. K. W. v. Gorcum.
J. C. Bernelot. Moens, die de cultuur der
kinabomen hebben opgevoerd tot een
volmaaktheid zonder weerga op het ge
bied van tropische landbouw! Ze hebben
Java het monopolie van kina bezorgd!
Tekeningen: J. G. SINIA.
Dr. H. F. TILLEMA.
RECEPTEN.
Kersen op sap:
1 kg. kersen schoonmaken, wassen en
op een vergiet laten uitlekken, (men kan
de pitten desgewenst verwijderen, bv
met een pijpje macarino).
Het fruit in de goed schoongemaakte
inmaakglazen overdoen en deze met ge
kookt koud water, waarin naar verkie
zing 25 il 50 gr. suiker per dL. is opge
lost, bijvullen tot 5 cm. onder de rand.
De flessen sluiten met uitgekookte
gummiring en deksel, de klemmen er op
doen en de kersen gedurende 30 minuten
in een pasteuriseerketel bij 80 gr. C.
pasteuriseren. De flessen laten afkoelen,
vervolgens de klemmen verwijderen en
controleren of ze gesloten zijn.
Peultjes.
1 kg. peulen, zout, suiker, desgewenst
oen klontje boter of margarine. Üe peu
len afhalen, wassen, opzetten met weinig
kokend water, zout en suiker en vlug
gaar koken in een goed gesloten pan.
Als de peulen even gekookt hebben, de
groente omschudden. Kooktijd 15 min.
voor jonge peulen, '/s 3U uur voor oude
peulen. Desgewenst een klontje boter of
margarine er door schudden.
uit de „Texelaar" van 14 en 17 Juli 1898
De aanvoer ter markt was Maandag
van niet veel betekenis en bestond uit 1
koe, 41 lammeren, 10 schapen, 2 ram
men, 5 biggen en 1 korf kippen. Voor
lammeren kon gemiddeld f 8,50 a f 9,50
en voor sohapen f 14-f 17 worden besomd
In do vergadering, gisteravond ge
houden door de bewoners van het groot
ste deel der Weverstraat, werd naar wij
vernemen, met alg. stemmen besloten,
de commissie voor de feestviering finan
cieel te steunen door van de verzame
ling gelden f 50 aan genoemde feestcom
missie af te staan, een besluit, dat door
allen die waarlijk belangstellen in de
feestviering, op hoge prijs zal worden
gesteld en alleszins navolging verdiend.
De Koog, 10 Juli. Heden had de ver
gadering plaats van de inwoners van De
Koog en omstreken, om over de feesten
te spreken, die er gehouden zullen wor
den bij de gelegenheid van de kroning
van onze geliefde Koningin Wilhelmina.
Op deze v ergadering werd besloten, dal
men voorlopig een schoolfeest zou orga
niseren, te houden op een der dagen tus
sen 31 Aug. en 6 Sept en verder, dat men
op de kroningsdag door het uitsteken
der vlaggen zijn grote gehechtheid aan
het Koningshuis zou tonen.
De Koog, 14 Juli. Door J. v.d. W.
werd op het strand een steur v an plm. 2
m. lang gev onden.
De Waal, 14 Juli. Ons vroegere hoofd
der school, dhr G. Kempers, nu te St.
Pancras, komt voor op de "voordracht
van h.d.s. te Wormerveer.
Brief aan het R.K. Thuisfront van de
Dpi. sold. H. J. M. Schoo.
Tjikampek
Geachte medestrijders.
Wat zegt u? Ja, het staat er inderdaad
boven. Maar voor die enkele keer, dat
ik de per. voor u over het papier laat
glijden, mag dat ook wel; tenslotte is
het de waarheid en van harte gemeend.
U strijdt voor ons en wij voor u en te
zamen zullen wij ons doel bereiken.
Volgens oude gewoonte gaat hier al
les met zweetdruppels gepaard. Zo ook
vanmiddag, toen ik uit alle macht ons
„Gouden Boltje" moest verdedigen te
gen het commentaar, wat geleverd werd
toen de Texelse Courant over de tafel
kwam waaien. Ik had geluk, dat net in
deze courant, het bezoek van het Prinse
lijk Paar vermeld stond, waarmee ik aan
kon tonen van hoe groot belang Texel
toch wel is en toen ik daarna nog even
met de wol, kaas en bloembollen niet te
vergeten, op de proppen kwam, werd in
eens het grootste stilzwijgen betracht?
En kon ik onder een regen van waarde
loze protesten rustig de krant lezen,
maar ondanks dat, is mij de felicitatie,
door u aan mijn adres gericht, niet ont
gaan en dank ik li voor deze gelukwens,
in de hoop, dat ze ook in vervulling
mag gaan. Verder heb ik de al door u
verzonden couranten, tijdschriften en
boeken in gezondheid en dank
ontvangen en ik kan u mededelen, dat ze
nog steeds van harte welkom zijn op de
buitenpost. De lectuur wordt door ons
allen van A tot Z doorgelezen en daarna i
getrouw aan de kampongbevolking afge- j
leverd, die de foto's machtig mooi vin- j
den. Een afgelegen post, ongeveer 30
km. van Tjikampek, kreeg enige dagen
geleden bijna groot alarm, toen hun pas
aangekomen lichtapparaat met veel
zuchten en proesten de eerste stroom I
begon af te leveren. De mensen hadden
nl. nog nooit electrisch licht gezien. De
hele kampong liep leeg, om dat wonder
te zien. „Wat 'n land!"
Aangezien mijn velletje vol raakt, wil
ik eindigen met mijn beste wensen voor
u allen „leden van Kath. Thuisfront" en
tot een spoedig schrijfs.
Groetend, II. SCHOO.
DE STEM VAN NIWIN TEXEL.
Beste vrienden. Zonder dat we er ei
genlijk aan denken, zitten we hier thans
midden in de zomertijd. Inderdaad we
denken er weinig aan, want het is lang
geen zomers weer tot nu toe geweest.
Dat zullen jullie in je brieven van thuir
ook wel te lezen hebben gekregen, want
het is hier de klacht van de dag; zo zelfs,
dat sommigen over deze maanden spra
ken van „een zacht wintertje"!
Tot zover ons „weerpraatje". En jul
lie hebt natuurlijk al gelezen over de
voetbalwedstrijd, die twee weken ge
leden door de Texelse sportverenigin
gen werd georganiseerd, liet was een
goed initiatief, dat behoorlijk geslaagd
is. Er waren een 500 toeschouwers, en
dat is het blijvende resultaat, want nu
voelt de penningmeester zich weer wat
opgelucht. En dit was nog maar het be
gin, want over een week komt er een
hele sportdag: tot ptezier van jong en
oud op Texel en ten bate van de kas van
Nivvin, waarvan de bodem nogal zicht
baar is geworden. Enfin, jullie begrij
pen het wel: we hebben de bedelstaf
weer opgenomen. Geen prettige baan
over het algemeen, maar het moet nu
eenmaal. Intussen, als jullie nog er
gens gebrek aan hebben, waarvan je
denkt dat wij er misschien in zouden
kunnen voorzien: doe je mond open. Dat
is en blijft nog steeds de bedoeling van
Nivvin-Texel.
Vrienden, tol zover vandaag. We wen
sen jullie allen weer alle goeds en tot
de volgende keer. SEOR.
l'.l.T NIEUWS.
Beste vrienden.
Op Texel hadden we deze week een
zangersfeest, 'n concours. Het was van
de Bond van Chr. Zangver. uit Noord-
Holland. In de „Texelaar" zul je er wel
meer van lezen. Ik wou er alleen dit van
zeggen, dat de zang toch zo belangrijk
is. De Texelaar houdt van zingen. Ik
weet niet, hoe het met de Texelse sol
daten in de Oost is. Maar ik hoop toch,
dat jullie veel zingen. Niet maar het
liedje van verlangen, maar het rechte
vrolijke lied, en ook het geestelijk lied,
dat ook vol blijdschap is. Als je zo bezig
bent de moed te laten zakken of geen
beste bui hebt, dan kan het goed doen
eens te zingen. Ik hoop, dat de kamera
den ook een „lang zal-ie leven" gezon
gen hebben op A. v.d. Knaap, die 14 Ju
li jarig was. Misschien viel er ook nog
wel een traetatie af! We wensen van dei-
Knaap een gezegend jaar toe.
Zondag werden we niet alleen met on
ze gedachten in Indonesië verplaatst,
maar het kwam zelfs even in klanken in
de huiskamer. Er werd een korte repor
tage gegeven van de Synodale vergade
ring van de Protestantse kerken in In
donesië. We hoorden het kerkklokje lui
den en de inlandse predikant liet votum
uitspreken in zijn eigen taal. Toen dacht
ik aan wat ik in een verslag las, dat in
de dienst, waarin het Avondmaal be
diend werd. ook een groot aantal Neder
landse soldaten waren, die mede aanza
ten. Dat deed ons goed. Er wordt ge
klaagd, dat van Protestantse zijde zo
weinig predikanten beschikbaar zijn om
de jongens te komen helpen, eii dat is
jammer, maar wat. doet het goed dan te
horen, dat de jongens zelf dan toch de
kerk opzoeken. Ik hoop, dat vele van
jullie dit blijven doen. Het was daarom
zo fijn om dit te lezen, omdat daar sa
men aan óén tafel en in één kerk wa
ren, blank en bruin, als broeders bijeen.
Het is prachtig, dat dit kan. Er is al
verdeeldheid genoeg in de wereld, vin
den jullie ook niet?
Met de beste wensen en groeten.
door HEDDA LINDNER
22.) De mensen, die om Carla heen za
ten, waren verbitterd en vol haat tegen
de mensen, die zij gelukkiger achten
dan zijzelf waren. Maar zij waren men
sen eri mensen zijn een samenstel van
zeer verschillende en uiteenlopende ge
voelens. Zoeven had vrouw Arens nog
een hatelijke blik geworpen op de ele
gante jonge dame naast haar, maar nu
hoorde ze een onderdrukt steunen en
keek weer naar haar en zag een doods
bleek gezicht met twee donkere ogen,
aarin zoveel pijn lag, dat alle haatge-
oelens dadelijk uit haar verdwenen om
laats te maken voor enkel medelijden.
Het arme schaap was ziek, daar viel
iet aan te twijfelen. Zou ze van haar
aard zijn gevallen? Zo'n wit gezicht
ad haar Frida ook altijd als ze haar
aanvallen kreeg.
„Bent u niet goed. juffrouw?"
Carla zag haar een ogenblik aan zon
der te begrijpen. Toen zei ze snel: „O
neen 't is niets dank u" en ze
dacht: ik moet hier weg, weg van de
mensen alleen zijn!
De tram minderde vaart. Ze stond op
en wandelde naar het achterbalcon. De
tram stopte. Ook vrouw Arens stond op.
Ze was -waar ze wezen moest.
„As dat maar goed gaat", dacht ze,
terwijl ze Carla in het oog hield, ,,'t ar
me schaap."
En zo geschiedde het dat, toen Carla
von Thüngern, nil de trant stapte en op
de vluchtheuvel bemerkte, dat haar
knieën knikten en zii zich niet in staat
voelde naar het trottoir te lopen, zij plot
seling een hand onder haar arm voelde,
die haar staande hield en over de rijweg
naar het trottoir hielp. En ze hoorde een
goedige stem naast zich die zei: „Leun
maar op mijn, kind, ik zal je wel te
recht brengen. Wees maar niet bang."
En van die vriendelijke stem ging iets
zo warms en troostends uit, dat de ver
starring in haar ziel begon op te lossen
en ze langzaam de macht over haar le
dematen herkreeg. Vrouw Arens hield
de arm stevig in de hare en het moet
wel een wonderlijk gezicht zijn geweest,
die jonge dame in rijcostuum en die ou
de vrouw in een versleten, opgelapte
mantel, die daal zo tegen elkaar aange
drukt op het trottoir stonden.
Maar Carla werd haar zenuwen weer
de baas.
„Ik dank u," zei ze zacht. ,.Ik ik zou
graag een auto hebben daar!" Er
kwam een taxi aan en vrouw Arens
wenkte. De taxi stopte.
„Zo nou sal 't wel weer gaan, hè?"
zei ze bemoedigend en maakte aanstal
ten om Carla bij het instappen te helpen.
Maar Carla bleef nog staan en nam
haar hand.
„Wilt n mij zeggen, waar u woont?"
„Och nee, juffrouw laat u dat
maar, hoor. Daarom was het niet te
doen, me lieve mens. Ik was blij, dat 'k
je een handje kon helpen".
„Net als onze lieve Heer, die de armen
niet helpt?" vroeg Carla met een zwakke
glimlach.
De vrouw werd verlegen.
„Och weet u", zei ze. „As een mens 't
moeilijk het, zegt ie wel 's harde din
gen".
„En waar woont u nu?" vroeg Carla
weer.
„Nou as u 't wetewil, Breitestrasse
5, drie hoog maar waracliies, daarom
heb ik het niet gedaan".
„Dat weet ik", zei Carla ernstig. „U
was goed voor me, omdat u aan uw zie
ke kind dacht. Daarvoor ben ik u dank
baar. Adieu".
Ze stapte in, de taxi reed weg en
vrouw Arens keek die, min of meer ver
bluft. na. „Omdat ik aan Friedl dacht"
mompelde ze. „Dat kan best weze". En
hoofdschuddend stapte ze weg in de
richting van de Breitestrasse.
Zij wist niet althans toen nog niet,
want een week later had ze het met la
chen en tranen begrepen dat die
vreemde Onze Lieve Heer, die alleen
voor de rijken zorgt, haar op dat ogen
blik het leven van haar kind voor de
tweede maal gegeven had omdat haar
goede hart de millionnairsdochter Carla
Mac Catriek getroost had in het bitter
ste ogenblik van haar leven.
Zodra Carla in haar kamer in het hotel
was, sloot ze de deur af. Nu helemaal al
leen zijn zelfs Conehita wilde ze niet
bij zich hebben. De dofheid, die haar ziel
de laatste uren, als een nevel omgeven
had, had nu plaats gemaakt voor een
vreselijke verbittering.
Dat hadden ze haar aangedaan
dóórvoor was ze gebruikt.... Dekman
tel was ze geweest, waaronder die twee
hun heimelijke liefde hadden verborgen-
Ze beet in haar gebalde vuisten om het
riet uit te gillen. Ze hadden haar eerste,
echte liefde, haar vertrouwen en haar
geloof in een mens misbruikt! Als
zweepslagen striemden die gedachten
in haar ziel. Zij had een gevbel, of haar
hele lichaam brandde en t.lsof die brand
alleen nog maar dooi- iets ontzettends,
door een vreselijk daad, ivas te blussen.
Woede en haat en een vreselijke jalouzie
streden in haar om de voorrang. Ze be
gon als een wilde door de kamer te lo
pen en sloeg met haar hoofd tegen het
raamkozijn, om door de lichamelijke pijn
het innerlijke branden te doven.
Maar al spoedig werd ze stiller en trad
de reactie in op de verschrikkelijke op
winding. Ze wierp zich op het bed en
bleef daar half bewusteloos an uitput
ting liggen. Hoelang ze daar lag ze
wist het zelf niet. Ze had alle gevoel
voor tijd en ruimte verloren. Ze hadden
haar liefde bedorven, haar geloof aan
het leven, aan de zuiverheid en eerlijk
heid van menselijke gevoelens.
O, ze ging door alle phasen van leed
en vernedering, hier in dpze nuchtere,
sfeerloze hotelkamer in Hannover. En
daar moest ze doorheen gaan. anders zou
ze nooit de sterke en onkreukbare
vrouw zijn geworden, die in deze bittere
uren door het noodlot gevormd werd uit
de wel is waar goedhartige, maar onzeg
baar verwende en vertroetelde million
nairsdochter. En als de steeds pijnlijker
wordende teleurstelling var. haar huwe
lijkslevcn haar bereid gemaakt had om
te lijden ter wille van haar liefde dit
vreselijke uur maakte haar sterk om te
strijden ter wille van die liefde.
En zo werd Carla Mac Catriek (en
tweeden male geboren.
Toen zij uit de chaos van Aandoenin
gen eindelijk weer tot zichzelf begon te
komen, was iiaar eerste opwelling:
„Weg! Zo spoedig mogelijk!" Zover mo
gelijk weg naar mensen, die niets
wisten van haar smaad en verbittering,
van het schandelijk misbruik, dat van
haar liefde en vertrouwen gemaakt was.
Snel begon ze haar kleine koffer te pak
ken. Ze had niet veel meegebracht, want
ze zouden maar enkele dagen in Hanno
ver blijven en dan weer naar huis toe
gaan. Naar huis! Carla lachte bitter. Of
was liet een snik, die in haar opwelde?
Ze had zich werkelijk thuis gevoeld in
dat oude landhuis, méér dan in Pitts
burg, zelfs méér dan in La Paz, na
grootvaders dood. En nu zou ze weer op
reis gaan reizen, reizen door alle
landen, nieuwe dingen en mensen zien,
zoveel, dat er geen tijd overbleef om te
denken.
(Wordt vervolgd).
