FRIEDRICH'S
AVONTUUR
Wij toeristen spotten met de mode, maar
Brammetje Flapoor en z'n vrienden
-
De Texelse kermis bleef trekken
Maar zeven dagen is een hele ruk
DIE HOREN ER OOK BIJ!
De redactie van de „Gids voor School
reizen" (in welks Aprjl-uitgave wij ook
adv. van Texelse pensionhouders aan
treffen) is blij met de tienduizenden kin
deren, dat er zulke fijne schoolreizen
gemaakt kunnen worden, maar, schrijft
ze, er zijn in Nederland 40-60,000 suiker
zieken, voor zover bekend. Daaronder
zijn enkele honderden kinderen. Moei
lijkheden met de voeding maken, dat ze
met het schoolreisje niet mee kunnen.
Bestaande vacantiekolonies nemen ze
ook niet op. Naar een oom of tante, naar
de grootouders durft moeder ze niet te
sturen; die zouden ze kunnen „doodvoe-
ren". Geen snoepje, als zo jarig zijn;
geen jjsco als het warm is; geen kersen
en geen aardbeien; ze grijpen overal
naast. Bén of tweemaal daags een insu-
line-injectie, een of twee cm in d'r arm
body; daar grijpen ze niet naast, daar
mogen ze op rekenen tot in '.engte van
Jaren.
Nu is, na de oorlog, gesticht de Ned.
Ver. van Suikerzieken. Secretaris is Jan
Boks, Pippelingstraat 94, een, ook in d-i
onderwijswereld, zeer bekend en gewaar
deerd Hagenaar. Hij is de stichter; zeif
suikerpatiënt evenals alle andere be
stuursleden. 10,000 Suikerzieken sloten
zich reeds aan. Deze jonge ver. nu wil
o.m. trachten een eigen vacantiehuis te
stichten.
Zie hier het enige middel om deze
achterblijvertjes een zomeruitstapje te
bezorgen; een eigen home, waar ver
pleegsters en dieëtisten de voeding rege
len.
De ver., echter bezit niet de middelen
om tot dit doel te geraken. Maar, een
volk, dat spijzigt het kind van de vij
and, zal zeker de nood lenigen van die
kinderen uit eigen land, waarvan de
armpjes nimmer reikten tot daar, waar
de dadels hangen.
En hierbij moesten nu de gebruikers
van de Gids voor Schoolreizen eens voor
gaan met de redactie voorop. Als wij al
len, werkzaam bij het onderwijs eens 5
cent. of een dubbeltje of een kwartje
als we rijk zijn schonken en als op ie
dere school één dat verzamelde? En als
Schoolbesturen en Ouderenmmissies ook
een kleine bijdrage schonken, bv. 1 cent
per leerling? En als we dan die verza
melde kleine gaven eens storten op of
gireren naar girorekening 401246 van de
Ned. Vereniging van Suikerzieken te
's-Gravenhage?
Dan, ja, is de eerste stoot raak en an
deren zullen bereid zijn het vacantie-
huis af te bouwen.
De kinderen behoren tot alle gezind
ten.
Op hoop van zegen
JAARVERSLAG OVER 1948.
DER N.Z.H.R.M.
Voor het Reddingwezen aan onze kust
is voortdurende paraatheid een gebie
dende eis: niet alleen de levens van de
onfortuinlijke zeelieden, die op onze
kusten in gevaar komen, staan op
het spel, doch ook de reputatie van ons
land, dat de plicht heeft om te zorgen
voor een voortreffelijk geoutilleerd en
paraat reddingwezen.
Met grote dankbaarheid kunnen we
constateren, dat ook in het jaar 194S
bemanningen, plaatselijke commissies en
materiaal'der NZHRM de proef glans
rijk doorstonden
77 ma.il werd een beroep gdaan op
een reddingstation en onze boten voerm
uit om assistentie te verlenen aan koop
vaardijschepen, vissersvaartuigen, jach
ten en vliegtuigen van Amerikaanse,
Belgische, Deense, Duitse, Engelse, Fin
se, Nederlandse, Noorse, Poolse en
Zweedse nationaliteit.
74 schipbreukelingen werden gered;
43 Nederlanders, 23 Denen en S Duit
sers. Verschillende gestrande of in ge
waar verkerende vissersvaartuigen en
jachten werden door de reddingboten
behouden in de haven gebracht. Voorts
zijn enige schepen, die in het doolhof
der gronden voor ónze Waddeneilanden
terecht kwamen, dank zjj de hulp der N.
Z.H.R.M. veilig naar huiten geloodst
Een model redding verrichtte de mrb.
„Neeltje Jacoba" op 9 Februari toen tij
dens zware N.W. storm het Deense s. s.
.Lotte Skou" ten onder ging voor Cas-
tricum 19 Denen hebben hun leven te
danken aan de tijdige komst van de
„Neeltje Jacoba" en de bekwame wijze
waarop met de reddingboot werd gema
noeuvreerd.
pantalon voor een sportieve khakibroek
heeft veiwisseld, de mouwen van het
overhemd en branie-aehtig heeft opge
stroopt. Want zo gedraagt zich een ras
echte toerist-badgast. En veel anders
kleedt de toeriste zich doorgaans ook
niet, waar korte, sportieve fiets- en wan-
delbroekjes algemene populariteit heb
ben verworven.
Maar in het avonduur willen wij vaak
weer een duik in de garderobe doen om
ten gunste van de ethiek een metamor
phose te ondergaan. Van die garderobe
vormt het mantelpak nog altijd een on
misbaar onderdeel.
Misschien hadden de lezeressen een
plaatje verwacht, waarop de 'aatste
strandkleding werd uitgebeeld, maar in
dat opzicht lopen de smaken zo uiteen,
dat wij maar geen exorbitante gevallen
zullen bespreken, nodh voor „haar",
noch voor „hem", die de knellende boord
heel ver weg heeft gegooid, de lange
door G. Th. Rotman
(Nadruk verboden)
65. Brammetje en Menelik keken le
lijk op hun neus, nu ze dat heerlijke
maaltje misgelopen waren. Ze besloten
maar wat over de daken rond te wan
delen. tot liet donker was. Intussen
ontdekten ze een mooi afdakje, en toen
de maan opkwam,- klom Menelik langs 'n
gootpijp naar beneden, terwijl Bram na
enig aarzelen moedig de sprong omlaag
waagde.
66. De afstand was eohter veel gro
ter dan Bram gedacht had, en bovendien
vergat hij, dat hij niet de vaste bodem
van Afrika, doch slechts een schamel
houten afdakje onder zich had. Hij ging
er dan ook onder luid gekraak dwars
doorheen, terwijl tegelijkertijd een ang
stig gegil van onder het dakje opsteeg.
Het mantelpak blijft altijd modern.
Hoe grillig def mode soms ook kan
zijn en welke wijzigingen zich ook kun
nen voordoen, het mantelpak, soms ieis
aangepast aan het laatste modebeeld, is
en blijft elegant, chique en gekleed. De
bekende filmster Lucille Ball, die op
het ogenblik in de RKO Radio Film Iri-
terferenc? een hoofdrol vervult, heeft
in haar privé-garderobe dan ook ver
schillende mantelpakjes, waarvan zij
u er hierbij een tweetal laat zien. De
pakjes werden ontworpen door Edward
Stevenson.
Eenvoudig en smaakvol. Dat is de
eerste indruk die men krijgt van dit
klassieke model. Op het rechtervoor-
pand werd 'n kleine versiering aange-
braoht, wat het jasje een apart- cachet
geeft. Het rokje is vierbaans en glad.
Lucille Ball draagt hierbij een witte
crepe blouse, die hoog tegen de hals
ligt. Verder als sieraden een korte gou
den ketting en gouden oorbellen.
Op de tweede foto ziet u een meer
gekleed model, vervaardigd van zwarte
stof. Het pakje bestaat uit een gladde
rok en wijd jasje, met klokkende rug.
Het geklede effect wordt nog verhoogd
door de buitengewoj#i chique kanten
blouse, een paarlen collier en paarlen
oorbellen.
De Texelse kermis heeft over belang
stelling niet te klagen gehad en wie voor
speld heeft, dat dit feest dit jaar zijn ei
gen dood zou sterven, heeft het mis. Do
kermis blijft nog wat. Wel moeten wij
toegeven, dat zeven dagen kermis te
lang Is. Dat Is ook nu weer overduide
lijk bewezen want van Dinsdag tot eu
met Vrijdag was het bezoek zeer gering.
Zaterdag en Zondag daarentegen was '1
een drukte van belang, een mensenzee
stroomde Zondagavond langs Vismarkt
en over Groeneplaats.
De lichtnamenloterij deed beste za
ken. (Tussen haakjes: hoe bestaat het,
dat die Texelse schone niet „een klein
kusje" wilde geven, toen zij als winnares
van de hoofdprijs voor een klein kusje
nog een pop cadeau zou krijgen en een
doos bonbons merk „Toujours 1' amou-
re" en nog veel meer. De man aan de mi
crofoon hield vol, zoals het een flinke
man betaamt, maar niks hoor ,„zij" ver
tikte het, het werd niks tussen die twee.
Vreemd. Ook de lootjesman die zich
tussen de rijen toeschouwers bewoog,
haalde zijn schouders op en vroeg ons of
wij dat snapten! Nee, dat ging boven on
ze (feest)pet. Maar kostelijk was de mo
raal, zo „zij" „hem" had beloofd nooit 'n
andere man te kussen, hoe verleidelijk
de omstandigheden ook zouden zijn.
Maandagmorgen om half acht was de
lichtnamentent weer spoorloos verdwe
nen en de (eventueel zich bedacht heb
bende) maagd zou dus het nakijken heb
ben gehad).
Ach er was Maandagmorgen vroeg al
weer zoveel verdwenen, de meeste ten
ten waren al op transport en waar zc-
hadden gestaan, graaiden kleuters, tuk
op kwartjes, in de rommel papieren....
De schommeltjes hingen nog, maar de
zweef was weg, de jeep werd gesloopt,
de motor-helleketel was nog onaange
tast en zo voort.
Maar die Zaterdag en Zondag! Wat 'n
feest! De zweef had het druk, de Jdndei-
jeep zat telkens vol, de schiettent- maak
te foto na foto, lang niet gekke foto's,
heel veel foto's, honderden, want keer
op keer trof men de roos en dan gloei
den de lampen aan, ging ergens een ca
mera actief worden en stond je er op,
met een scheve toet,
Jan Klaasseri trok natuurlijk heel v??l
publiek, jong en oud. Zo goed als Pim
pelmans destijds ook door jong en oud
werd verslonden.
Doffe dreunen.
En wat had je dan nog meer? De
bumpersport deelde alsmaar apies uit en
nougatdozen (met iets er in). Vrijdag
was er ook nog een hoofd van Jut bij
gekomen en Zondag een „Spijkerplank".
Onze collega, Simson II, natuurlijk mot
een doffe dreunen verkopen op Jut's
kop, om te laten ziein, dat-ie nog wel
anders kon dan precies op tijd uit te wij
ken (in zijn Dodge) voor kleine witte
paaltjes, die hier en daar in de bochten
van de Hoornderweg door liet gras zijn
gecamoufleerd. Vorige week vroeg nvn
al: „Zet eens in de krant, dat die paal-
jes, gevaar opleveren, wij zeggen: het
is een kwestie van rijden, van kunnen
rijden. En wat is gevaar? Zoeken wij
niet het gevaar? Waarom gaan wij in
de helleketel? Waarom kijken wij een
meisje diep in de ogen? Is het niet om
eens die gevaarlijke stap te mogen doen?
En trouwens en tenslotte, vorige week
was het kennis en die grasjes rondom
die paaltjes, moeten die nu juist in de
kermisweek gemaaid worden? Er ko-
meg nog meer weken, naar wij aanne
men.
In de brijpot.
Kprmis is het feest van de lichtzinni
ge vrolijkheid. Van liet „Zo lang als do
lepel in de brijpot staat dan treuren wij
nog niet!" Dan neemt niemand je iets
kwalijk. Op Texel tenminste. Dan mag je
zond-er pardon te zeggen midden in de
danszaal op ander mans tenen gaan
staan en dan roept die ander wel „Hé,
ben jee er ok?" Op Texel! Of je nu
vreemdeling bent, geboren in een hoog
huis aan een lange straat, of doodge
woon tussen de schapen tuin walletjes.
Want kermis verbroedert. Als er ten
minste niet te veel gedronken wordt on
de eilanders kunnen best maat houden,
zegt men.
Wat een bijzonder mooi weer heeft
de kermisweek ook gebrachtl Geen won
der, dat het Zondag zo ouwerwets druk
was! Lindeboom, Oranjeboom, Texel, ze
hadden overal de terrassen vol stoelsn
en die stoelen en stoeltjes waren alsmaar
bezet. Wij kwamen (aat van het strand,
maar toen wij om half 10 liet kermis
plein opstapten, hadden we al dadelijk
door, dat er aan zitten niet behoefde ie
worden' gedacht. In Hotel Texel speelde
Ger Visser en de zijnen hun voortreffe
lijk spel. In De Oranjeboom danste men
op de goede muziek van Kwak c.s. en in
„Casino" waren het Jan van Oort eu
zijn staf, die de bezoekers best amuseer
den.
Overal vol! Toen zijn we maar eens
buitenom gaan wandelen. Langs de Em-
malaan en zo. De man stond hoog aan
de hemel, daaronder roerloos de silhou
etten van bomen en vanuit een lichte
plek, uit het hartje van Den Burg, maak
te zich voortdurend muziek los. Door
dringend was de roep van de lichtna-
menman, die hard moest schreeuwen om
de motorreclame de baas te blijven. Een
strategisch belangrijk punt, daar aan
de Barkstraat-Groeneplaats. Volgende
keer zullen die twee wel wat verder van
elkaar worden gezet, die druktemakers
ach, vleiender woord hebben zij ver
diend, want juist die microfoon en wat
er allemaal door werd getoeterd, past zo
goed bij de kermis, die er sfeer en
charme aan ontleent.
En hier groeten wij dan de (niet ge
wonnen) aapjes, de (niet gegoten) olie
bollen, de (niet afgekluifde) vissen, ie
(niet verzogen) nougat en de (niet ver
dronken) dubbeltjes. Mét sympathie tot
volgend jaar.
KOSTELOZE VACCINATIE TEGEN
POKKEN.
Burgemeester en Wethouders der ge
meente Texel maken bekend, dat gele
genheid wordt gegeven -tot kosteloze in
enting en her-inenting tegen pokken
voor kinotren in de navolgende plaatsen
Den Hoorn: Woensdag 6 Juli a.s. te 12
uur in de openbare lagere school;
De Koog: Woensdag 6 Juli a.s. te 16
uur in de o.l. sohool;
Zuid-Eierland: Donderdag 7 Juli a.s. te
14 uur in de o.l. sohool;
Midden-Eierland: Donderdag 7 Juli
a.s. te 14,30 uur in de o.l. school;
De Cocksdorp: Donderdag 7 Juli a. s,
te 15 uur in de o.l, school;
Oudeschild: Donderdag 7 Juli a.s. te
16 uur in de o.l. school;
Oosterend: Vrijdag 8 Juli a.s. te 9,30
uur in de dokterswoning;
Dc Waal: Vrijdag 8 Juli a.s. te 16,30
uur in de o.l. school:
Den Burg: Zaterdag 9 Juli a.s. te 15
uur in de o.l. school.
Teneinde abuizen bij het opnemen van
namen en voornamen te voorkomen,
dienen trouwboekjes, waarin de namen
van de betreffende kinderen zijn opge
nomen, te worden medegebracht.
Onder de aandacht wordt gebracht, dat
kinderen voor het bereiken van de leef
tijd van één jaar, ingeënt dienen te zijn.
Bij deze inenting zal echter ook ge
legenheid bestaan, om kinderen, hoewel
reeds ouder dan één jaar, die tot op
lieden nog niet werden ingeënt, te la
ten inenten.
De kinderen, die bij de vorige gele
genheid ingeënt zijn en nog niet voor
de controle zijn verschenen, worden
aangeraden alsnog te verschijnen, ten
einde hiervoor de vaceinebcwijzen in
ontvangst te nemen.
Texel. 28 Juni 1949.
Burgem. en Wethouders voornoemd.
Mr. G. D. REHORST, Burgemeester.
De Secretaris. P. BEEMSTERBOER.
FEUILLETON
.1.) Langs de oevers van de Missisippl
en, als men helemaal eerlijk wil zijn, met
alleen overal angs de rivier, maar in de
gehele staat Louisiana, woont een bijge
lovig volk. Een jaar verschijnt daar niet
eenvoudig uit de eeuwigheid, grauw en
onverschillig, neen het is als een wezen,
als het komt cn het kondigt aan, v at het
zal brengen, iets goeds of iets kwaads.
Al sinds enige tijd tenminste dat zei
den de mensen langs de rivier, hadden
de wolken, die over de grote vlakt.:,
over de oneindige uitgestrektheid van 't
brede dal voortjoegen, steeds weer .de
vorm van krokodillen, die met ver open
gesperde muil door de nacht kropen.
Heel merkwaardig was ook, dat een
zwerm wilde ganzen, tegen alle natuur
wetten ill, in liet voorjaar al angstig uit
de moerassen van het meer naar hoger?
streken langs de rivier wegtrok.
Twee oude negers vingen zo'n dier en
brachten het naar de eigenaar van Fort
Coligny, opdat ook hij zou inzien, dat
liet jaar onheil zou brengen.
De eigenaar, wien het landgoed toebe
hoorde, lachte er echter om en raadde de
negers aan, de wilde gans te slachten en
op te eten. Maar ook hij vergat te la
chen toen de rivier begon te wassen en
als een wild dier raasde.
Het was een droefgeestige middag in
April toen Friedrieh Wilhelm Mayenne
haastig door de hall liep van het station
van New Orleans, want de sirene van
de Saint-Louis-expres waarmede hij wil
de reizen, had al tweemaal geloeid. De
stationshal was vol mensen en geroep,
de lampen weerspiegelden in het blanke
staal van de trein.
Friedrieh Mayeune liep langs de trein
hij ging rakelings langs een- dronken
man, moest een boog maken om een ne
gerkoor, hetwelk een rasgenoot, die op
reis ging, een afscheidslied toezong en
zag zich plotseling genoodzaakt hele
maal opzij te gaan. Want er kwam een
troep pioniers aan, misschien een hon
derd man, een officier aan de kop, zon
der wapens, maar met- gereedschappen
beladen. Jonge, weldoorvoede en gezond
uitzijiHde kerels waren het, die naar het
eind van de trein marcheerden, waar 'n
speciale wagon voor hen gereed stond.
De stationchef wilde de trein niet zon
der hen laten vertrekken, omdat de
bruggen over de kanalen door overstro
mingen werden bedreigd e:i snelle hulp
wel heel nodig kon zijn.
Toen Friedrioh zijn coupé in de eer
ste wagen had gevonden, trok hij zijn jas
uit, wierp zijn hoed in het net, zijn
handschoenen er achteraan en liet zich
uitgeput in d? kussens vallen. In zijn
zak kraakte het telegram, waarin zijn
vader hem had verzocht, zo vlug moge
lijk naar huis te komen, omdat het land
goed „Fort Coligney" door het hoge wa
ter werd bedreigd. Friedrieh ging in ge
dachten nog eens na, welk een opwin
dende, bijna avontuurlijke dag hij ach
ter de rug had. Op de beurs in New Or
leans had een- paniekstemming geheerst.
Niemand kan overzien, hoeveel katoen-,
rijst- en graanplantages door het water
-zouden worden verwoest. Heel zwartgal
lig gestemde mensen hadden zelfs de
ondergang van de stad New Orleans
voorspeld.
Bijna zonder geluid zette de trein .zieli
in beweging. Lantarenpalen flitsten
voorbij. Een breed kanaal, waarop doffe
lichtplekken weerspiegelden, gleed on
der de trein door. De voorgevel van een
wolkenkrabber vertoonde schelle effec
ten van lichtreclames. Daar FViedrioh,
als hij uit het raam keek, ten slotte niets
anders meer zag dan inktzwart water,
liep hij maar naar de tweede wagen.
Daar was langs één van de zijwanden
een bar. Een dampende koffieketel, ge
schitter van glazen en drie negers, die
de kopjes glimmend wreven. Friedrieh
ging in een stoel -zitten en bestelde
koffie.
Achter elkaar kwamen nu binnen een
deftig uitziende heer, twee gezette da
mes, een piepjong meisje, een geestelijks
en de officier, die het commando had
over de pioniers. De negers bedienden de
passagiers bedrijvig en steeds glim
lachend met koffie, thee, icecream-soda
en limonade, want het was in de zware
tijden van Amerika's drooglegging. Ten
slotte verscheen nog een grote, dikke
man. Hij was gekleed in een veel te
licht pak dat eens elegant was geweest.
Nu hing het slordig om zijn zware li
chaam. Zijn schoenen waren niet-ge
poetst, de bovenste knoop fan zijn over
hemd er af gescheurd, zijn boord gera
feld.
De man streek met zijn kleine, dlklce
hand door het weinige haar, dat hij nog
over had, liep naar de bar en fluisterde
met een van de negers.
Neen, mijnheer, antwoordde d!e ne
ger streng.
Geef me dan maar koffie, duivels-
gebroed!
De man, kennelijk uit zijn humeur,
liet zich in een stoel vallen. Rechts van
hem zat nu de oude heer, aan zijn lin
kerhand had hij de officier en tegenover
hem zat Friedrieh Wilhelm Mayenne.
Toen hli opkeek, herkende hij hem.
Mayenne! zei hij, nog steeds kwaad.
Men bracht zijn koffie. Hij legde een
vijfdollarbankbiljet op tafel, nam het
wisselgeld op, dat hli een ogenblik in
zijn hand hield en Friedrieh liet zien:
Dat is alles wat ik ibeeit, Doet je dat
geen plezier? Bit-ter voor zich heen la
chend, stak hij een sigaret op en blies
de rook met een enkele zware ademha
ling in de lucht.
Plotseling wendde hij zich tot de oude
heer, die naast hem zat. Kijkt u die
jongeman eens aan! Hij is nauwelijks
derbg jaar, knap, welverzorgd, bijna als
een Europeaan Klikt u eens hoe zorg
vuldig hij zijn sterke, zwarte haar heeft
geborsteld en kijkt u vooral eens naar
zijn ogen! Ze zijn zo zacht, zo dromerig,
dat- elk meisje direct onder hun beko
ring komt. Dat- is de in New Orleans zo
beroemde mijnheer Friedrieh Wilhelm
Mayenne. Mij en vele anderen heeft hij
geruïneerd!
De oude heer keek naar Friedrioh. De
officier tikte ongeduldig met zjin stokje
tegen het gladde leer van zijn hoge laar
zen. Toen draaide hij zijn stoel om, zo,
dat hij met zijn rug naar de dikke man
kwam te zitten. Friedrieh stond op en
zei: Ten einde geen misverstand tussen
u en mij te laten ontstaan, mr. Gilbert,
zeg ik u maar vast, dat ik treinpersoneel
kan roepen, als u mij' lastig valt. Ik kan
u echter ook bij uw kraag pakken en u
daar ergens in een hoek gooien en ik
beloof u, dat u er blijft- liggen ook!
Hij ging op een kruk bij de bar zitten.
De met Gilbert aangesproken man
zweeg. De trein stopte plotseling. De si
rene loeide, huiten schreeuwden een
paar mensen. Toen de officier de wagen
verliet, volgde FYiedrich hem, nadat hij
eerst tevergeefs de gordijnen opzij had
geschoven om iets te kunnen zien.
Buiten liepen mensen met fakkels. De
trein bleef voor een brug staan, men
hoorde het zuchten van de locomotief.
Twee mannen, in zwartglimmende re
genjassen, wisselden enige woorden met
de officier. Rechts lag de grote rivier,
men hoorde haar razen Een vlakke brug
overspande het kanaal. Het water liep
slechts twee meter onder de brug door,
snel, met onheilspellend, dof gedreun
(Wordt vervolgd.)
