FRIEDRICH'S
AVONTUUR
Wij doorkruisten Rotterdam
Mij staat er als een goudhaantje bij
zegt de autoveilingmeester
Neutrale experts ondterzoeken de wagen, waarvan alle
lek en gebrek in het licht wordt gebracht
500 Schapen leveren wol voor een kleed
in een Bioscooptheater
in
Brammetje Flapoor en z'n vrienden
I
Een bezoek aan een tapljtfabrlek
te Moordrecht.
(Van c-nze speciale verslaggever).
Voor een karpet van 325 vk. meter is
de wol nodig van 500 schapen. Een bi
oscooptheater te Amsterdam iieeft een
bestelling voor zo'n kleed geplaatst bij
de Kon. Ver. Tapijtfabrieken te Moor
drecht. Het wordt met de hand geknoopt
en zal, als het gereed is, ongetwijfeld 25
jaar lang de vele voeten dragen, die
jaar in jaar uit het bioscooptheater be
treden, zoals zij in de afgelopen 25 jaar
het er nu nog liggende kleed hebben
doen verslijten. Deze opdracht toont
welk een erkende naam onze Nederland
se Tapijtl'abrieken genieten en niet ton
onrechte dragen de K.V.T.-fabrieken
voor hun buitenlandse afnemers het do-
vies „You can't beat the Dutch!" De Ne
derlanders zijn niet te verslaan.
De heer N. Spaan, directeur van de K.
V.T., vertelde ons, dat zijn faoriek, die
in 1940 na de verwoesting in Rotterdam
naar Moordrecht werd overgebracht en
in de oorlogsjaren veel te lijden heeft
gehad van de bezetters, thans aan 300
arbeiders werk geeft. Er worden cocos-
matten, -lopers en -kleden gemaakt, zo
wel als Deventertapijten. De fabriek ie
Deventer heeft dit product aan de nieu
we fabrieken te Moordrecht moeten af
staan.
De aanblik van de gebouwen doet ui
terst modern aan. Men waant zich in eer.
fabrieksgebouw van één der grote we
reldsteden, waar betonbouw, en lucht en
licht de fundamenten vormen voor een
werkgemeenschap, die de grootste soci
ale zorg geniet. Gezeten op de terrassen,
welke aansluiten op de cantine, die door
grote ramen uitzicht geeft op de rivier
de IJssel, heeft men er een onvergelij
kelijk mooi gezicht op Hollands land
schap.
In de fabriek, die het cocosgaren uit
India verwerkt, dat er in grote gepers
te balen van el'k 150 kilo aankomt, is
het na de stilte van de ververij waar
het blanke garen de kleur wordt gege
ven, die de matten, kleden en lopers zo'n
fleurig aanzien geven, een oorverdovend
lawaai in de spoeleurij, maar nog onge
makkelijker is het geluid van de weef
getouwen, waarvan er een 50-tal staan
in lange rij, met hier en daar de Jac
quardmachine, die op vernuftige wijze j
de patronen in de kleden verwerkt. Per
week wordt ca. 330 meter per machine
verwerkt, want de productie mag dan
over het gehele land gerekend, zowei
wat cocos- als andere kleden betreft, op
het vooroorlogse peil staan, wij missen
nog een import van 40 pet., die Neder
land vóór de oorlog tot zijn beschikking
had. Alleen de cocosproducten, die voor
export zijn bestemd, zijn van zuiver co
cosgaren. Aau het eind van het jaar zal
de papierverwerking echter vermoede
lijk wel haar einde beleven.
Voor Moordrecht, waar naast de vee
teelt, 9 kleine touwslagerijcn en een
meubelfabriek zijn gevestigd, betekent
de aanwezigheid van zo'n belangrijke
industrie als de ICVT heel wat. De 3200
inwoners achten zich gelukkig, dat hier
een werkgelegenheid is geschapen, die
aan de welvaart van het dorp ten goede
komt. want er worden goede lonen ver
diend (f 55 tot f 00) door de wevers, an
de fabriek zorgt zelf voor opleiding van
personeel, waarmee 2-3 jaar is gemoeid.
Voor de hiervoor vervaardigde Deven-
broken, komt de trap op gang- PrecDs
voor een hele ronde.
En met die prettige ervaring was de
laatste dag aangebroken. En wij groet
ten de Maasstad. En haar bewoners. En
wij dachlen: zolang daar in het zuiden
nog zo'n zeer groot verlangrn
bestaat naar het buiten leven en Lom
merrijk en Plaswijk de ontspanningen
aan het water en in het bos in het noor
den, zo'n hevige trekpleister blijven
Zolang de vrijheidsdrang de mens blijft
bezielen. Zolang, weten wij, zal Texel
i6en geliefd vacantieoord blijven. Wac.t
wij misten Texel. Als wij door de zon
bestoven straten gingen. Of buik-inlinu-
dend aan de tramlus hingen. Of polo-
naisend door de verkeersdrukte ped
delden- Of die grauwe, kleine, kalm-
-van-berusting zijnde lepeiaartjes ob
serveerden. Want wij misten daar zo
veel wat Texel ons biedt. J. de W.
li
ter tapijten maakt men gebruik van jon-
ge meisjes, die vlug met de vingers ziji
en op snelle en handige wijze de kledei
knopen in de prachtigste dossins. Zj
ontvangen een basisloon en een presta.
tieloon en komen daardoor soms p f3(
por week. De tapijten worden zowel ma
chinaal als met de hand geknoopt. Vooi
bijzondere motieven en vormen van kl
den is echter de bewerking met de ham
de enig mogelijke fabricagemethode
Per vk. meter telt een handgeknoopt ta
pijt 16,000-19000 knopen, waardoor hol
kleed sterker is dan 'n machinaal ver
vaardigd product. Wij zagen een ont
werp voor een kleed, dat geplaatst wordi
in de lounge van het onlangs te Amster
dam te water gelaten schip „Oslofjord"
Vol bewondering zijn niet alleen wiioi
voor deze fabriek en voor de arbeid, dn
hier wordt verricht, maar ook de burge a
meester van Moordrecht, de heer K. H P
Brandt. Hij is even enthousiast alsof hij
vandaag voor het eerst met deze indus
trie kennis maakt. Wij zouden haasl li
zeggen, dat de burgervader geboren en
getogen is in de tapijten, doch daar zijtfie
we ver naast, want al mag de heer
Brandt al 15 jaar burgemeester van di
aan historie zo rijke plaatsje zijn
waar eens de Hoeksen en Kabeljauwse
el-kaar bevochten vóór Moordrechi
zijn standplaats werd, 'heeft- de heei
Brandt heel wat van de wereld gezier
in andere functies. Op zijn burgemees
tersambt en de KVT is hij evenwel trots
zoals Moordrecht trots is op de Deven
ter tapijten, die waahd zijn Moordrech
ters te worden genoemd, ware het niet,
dat de mond der jeugd er wellicht
„moordldeden" van zou maken.
VACANTIE
De heer U. Nieuwenliuysen, directeur
van de Ned. Ver. tot bescherming van
dieren, schrijft ons:
Door vaoan-tie kunnen wij ook dichter
komen bij het dier. Wij voor ons brach
ten vroeger liet liefst onze vacanl'
door op een boerderij- Het vee en a;
paarden waren op -het land, buitelt
maar daarom ging het immers ook bij
ons! Vaoan-tie betekent: je intens één
voelen mei de ganse schepping. Eerflc
gewone boterbloem interesseert je, zcpl
is altijd trouw aan haar bestemming enL
een margriet probeert nooit te doen otL
ze eigenlijk een zonnebloem is; bloemen!
zijn echt en de dieren zijn echt en ztT1
dragen zoveel bij tot de vreugde vaal"
mensen- li
En dan praat ik tegen de koe: ,,zo bonjjn
je daar! Wat heb je toch heerlijke melken
voor me geproduceerd" en vlak voor nuf,
wiekt een zwaluw in drieste sdheer-r
vlucht, zij wil me bijkans te lijf. „Ho-?1
durf je wel bij me te komen?" vraag ikff
en weer wiekt zij in een grote boog omar
me heen en dan word ik soms opeens!»
overweldigd door de stralende klaar--
'heid dat ik begrijpen mag, dat mens en-
dier bij elkander behoren en de vogels!,]
en de planten en alles wat leeft en"
groeit.
En dan begeer ik de gezindheid van
de vogels en de reinheid van de leliënk
én dan wil ik blij zijn als de bloemen en]
eerlijk als de dieren en alle bekomm-r
nissen van het leven laat ik varen; wa
hebben ze allemaal voor nut....?
Bekend maakt bemind.
En anderen kwamen tot de ontdek
king, dat ze niet voldoende hadden ge
zorg-d vooi' hun huisdieren toen h
Meek, dat ze ze niet konden meenemen|(
en als ze het wel hadden kunnen doen,
vonden ze het een beetje lastig-
En weer anderen hebben honden aanjKr
een ketting zien liggen (verleden jaar enjd
daarvoor lagen ze er ook, maar toeJb
hebben ze er niet- op gelet) tn nu op-lw
eens denken ze aan dierenbescherming,jh
die gevraagd heeft aan vacantiegangersjti
o min zulke gevallen eens een goe<l|d
woordje te spreken met de eigenareiijk
van die gekluisterde dieren en op vrfl-fc
heid aan te dringen. Een vacantiegan-j
ger moet toch op z'n minst een poging
doen voor de vrijheid van één ketting
ganger 8
En weer anderen gingen zich opeenat
ergeren aan mensen die urenlang hun t
hond achter de fiets laten draven
Wil het edht het feest van de vacan-
tie zijn, dan moet het op een hoog, een
mens- en dierenlievend niveau staan
Wie Rotterdam bezoekt, krijgt wei-
licht de tip: „Heb je al eens een kijkje
genomen op de autoveiling? Reuze in
teressant!"
Daarmee is niets te veel gezegd.
Menigeen zou denken, dat de eige
naar of diens commissionnair daar zelf
zijn wagen of motorfiets staat aan te be
velen en een ernstige kijker het vehikel
tracht te verkopen. En daarbij verwacht
de niet-ingewjjde er lieden aan te tref-
fen< die er altijd op uit zijn om een wa
gen met voor de buitenstaander moei
lijk na te speuren gebreken aan een
goedgelovige, kooplustige leek van de
hand te doen.
Neen, zo gaat dat daar niet toe! Er
worden zeer officiële wegen bewandeld
en wel via de Eerste Ned. Autoveiling,
die zelf veilt en die onafhankelijke
experts heeft aangesteld om de
wagen te onderzoeken. Dat zulks Inder
daad alle, de duisternis minnende prae-
tijken uitsluit, is ons zonneklaar geble
ken: wij hebben auto's zier •.afmaken".
De veiling wordt gehouden in een
grote loods, staande aan de veemarkt,
niet ver van station D.P. De veiling
meester troonde met zijn staf op een po
dium, waarvoor een inrit is vrijgehou
den. Tegenover iiet podium zit of staat
het publiek.
Een Plymouth wordt binnengereden.
De veilingmeester kondigt hem aan:
Plymouth 1935, benzine 1:8, motor zeer
matig, stuurslag is -groot, er moet eer.
nieuwe kap op!" Dan noemt hij de kwa
liteit van de banden, de remmen, de be
kleding, enz. „Een oude wagen, waar wei
iets van te maken is!" De voiiingmeoj-
ter zet in op f 800. de prijs kruipt lang
zaam op en tenslotte wordt iemand voor
1100 eigenaar. (De verkoper betaalt 7,5
pet- veilingskosten. de koper 5 pet.)
Een Chevrolet van 1937 brengt het
tot f530, maar wordt niet verkocht.
Wanneer de wagen niet wordt verkol lil
kan men hem op de eerstvolgende vei
ling gratis laten herveilen. Dat is soe
pel, niet waar ?Maar ons bleek, dat er
meer auto's niet dan wel van eigenaar
wordt verwisseld-
Een Fiat, 1939, heroine 1:10, 6 cylin
der, algemene toestand door de experts
als zeer behoorlijk gekwalificeerd, werd
ingezet voor f 1500. De prijs stijgt, maar
niet snel genoeg en dan gaat de vei
lingmeester de Fiat roemen: „Hoor dat
motortje eens! Hij spint als een poes!
door G. Th. Rotman
93- Aan het eind der straat, juist aau
de rand van de stad, haalde Bram de
zakkenroller in. Hij nam een vervaarlij
ke sprong en lag 't volgende ogenblik
met hem op de grond te rollen. Fok had
onderwijl zo goed zijn best gedaan, dat
's mans broekspijpen er aan flarden bij
hingen. Waarlijk, de booswicht werd
voor zijn euveldaad naar behoren ge
straft.
FEUILLETON
15.) Jenny leunde met haar rug tegen
de muur. Ze had haar ogen half geslo
ten. In de loop van zijn verhaal liep
Friedrich langs haar heen en streek ge
heel in gedachten over beur haar. Za
schrok op, liep door de kamer naar d„
andere mum- en richtte de kap van de
lamp zodanig, dat het licht vol op Isa
bella viel, die er kalm bij zat en zachtjes
voor zich heen glimlachte.
Ook Jenny ging nu zitteir. Ze vouwde
haar handen en luisterden blijkbaar niet
naar Friedrich's woorden, hetgeen ook
niet Ie verwonderen viel, want ze kende
de geschiedenis van de gouden doos
precies.
De telefoon rinkelde Jenny zei: Dat
zal waarschijnlijk New Orleans zijn.
Isabelle volgde haar naar het kan
toor. Toen zij de telefoon in haar hand
hield, vroeg ze: Spreek ik met de juwe
lier Petitjean? Het spijt me, dat ik u
midden in de nacht moet storen, maar
luistert u eens. En toen vroeg ze on
omwonden op welke w ijze mijnheer Pe
titjean in het bezit was gekomen van
de gouden doos.
De juwelier scheen te schrikken.
Neen, zei Isabelle, er is niets wat
niet in de haak is, maar ik zou het toch
graag willen weten, mijnheer Petitjean.
Jenny en Friedrich stonden achter
Experts, rijd de wagen nog eens een
keertje heen en weer!" Maar de wagen
kan het niet verder brengen dan tol
1' 1875 en voor die prijs wil de eigenaar
hem niet kwijt.
Weer mis!
Dan ten sportwagen, een Swullo. Ben
zine 1:9. De auto schijnt z'n baas niet te
kunnen vergeten, hij was hier al voor da
derde keer (aldus vernemen ,vij van een
trouwe bezoeker), maar vandaag wordt
hij weer niet verkocht. Er wordt f 1225
geboden, vorige week f2200- Een raad
sel!
De veiling gaat vérder, zij duurt van
3 tot 6,30 en er worden zo'n vijftig auto's
en motoren geshowd. Een anderhalftons
vrachtwagen van het Canadese leger
brengt het tot f 725. Niet verkocht. „Ver
kopers, stelt uw limietprjjs niet fe
hoog!" adviseert de veilingmeester.
Aller ogen zijn vervolgens gericht op
een two-seater, een prachtig blauw wa
gentje, merk Aubum- Benzine: 1:6. In
zet f 1000. Wordt verkocht voor f 1375.
De nieuwe eigenaar woont in.... Val
kenburg. Dan komt King of the day, een
Hudson 1947. „Hij staat er als een goud
haantje bij!" beveelt de veilingmeester
de slee aan. Benzine 1:7, 6 cylinders.
Heeft 21,000 km- gelopen, 5 personen- Da
experts noemen deze wagen perfect, bui
tengewoon prima, subliem. De veiling
meester wil, gekscherend, maar met
tien mille beginnen. Hij'doet er de helft
of. Voor f5000 zijn er verscheidene
liefhebbers, maar de wagen strandt op
f 6100 en wordt niet verkocht.
„Ik raad de eigenaar aan deze wagen
in Zutphen te later herveilen- Ik heb
daar een fabrikant als koper"! beweert
een stem van 'het podium.
Dan krijgen we een motorfiets. Een
Triumph. Benzine 1:28. Hij wordt voor
f 270 verkocht- Dan een Chevrolet 1934,
die op f 750 strandt. En met die (niet
verkochte) Chevrolet verdwijnen wij van
dit interessante toneel.
Bellenpoetser.
Iets nieuws was ook liet „bloeien
de bedrijf" van de man, die bellen-poet
ser van beroep bleek te zijn. In de oor
log kon hij geen baan vinden, om uit de
handen der Duitsers te blijven ging hij
bellenpoetsen. En thans heeft hij in het
Zuiden honderden klanten. Voor 15
ct. komt hij driemaal per week poetsen:
de bel, de deurknop en de brievenbus.
Die drie stuivers hebben de huisvrou
wen er best voor over, zeggen ze. Deze
(Nadruk verboden)
91. Weldra waren nu ook de anderen
ter plaatse en de dief werd netjes aan
de politie overgeleverd. „Bravo!" zei 'n
dikke mijnheer, die zich bij de omstan
ders gevoegd had. „Met zulke flinke !ui
wil ik eens kennismaken!" En toen
sprak hij tot aller grote verwondering,
enige woorden in.... Toms eigen taai.
haar. Ze draaide zidh glimlachend naar
hen toe en zei: Hij staat op het punt 'n
beroerte te krijgen, maar ik kan er niets
aan doen. Langzaam, mijnheer Petitjean
want ik wil het noteren.
Jenny schoof haar papier en potlood
toe.
U hebt het doosje drie jaar geleden
gekocht? Goed. En van wie? Hoe heet
die man? Bill Jenkins? Goed. Waar
woont die man? Wat was hij? Tweede-
madhinist op de„George Washington?
Vraag of dat de Mississippiboo;
„George Washington is, zei Friedrich.
Isabelle vroeg het. Ja, het was de Mis-
sissippiboot.
Is die man nog machinist op de
zelfde boot, vroeg Jenny haastig.
Is hij het nog, mijnheer Petitjean?
vroeg Isabelle aan de juwelier. U weet
het niet? Dank u, ja, dat zou alles zijn.
Jenny nam de telefoon weer van haai-
over. drukte op een knop en zei tegen
Friedrich: Nu zeker een deteotive-bu-
reau, niet waar? Hij knikte alleen maar.
Jenny vroeg om verbinding.
Een Morse-apparaat begon te tik
ken en zelfstandig een smalle strook pa
pier te beschrijven. Jenny liet de strook
door haar hand glijden, ze las de tekens
en scheen verschrikt te zijn. Toen wees
ze naar haar kamer. Het zal wel een
poosje duren. Friedrich Wilhelm kan in
tussen zlin verhaal beëindigen.
Toen ze in de woonkamer terug wa
ren, opende ze zonder meer het raam.
De rivier raasde geweldig in de duister
nis.
man is niet de enige poetser, in het
Westen is zijn collega niet minder ac
tief, maar die vraagt 5 ct. meer.
Bellenpoetsvak.door de oorlog.
Van eigen baas tot knecht. Dit laatste
kwam ook al door de -oorlog en trof een
kapper, die naar zijn leeftijd te oorde
len al heel wat kwasten zal hebben ver
sleten. Wij ontmoetten hem in een sa
lon aan de Binnenweg.
„Zeker al vele jaren in deze zaak?"
„Nog maar vier jaar. Ik had destijds
zelf een zaak aan de Delftshaven, maar
die is in 1943 weggebombardeerd".
•Te praal even over die vreselijke de
gen. je hoort de kapper opmerken: nee,
Rotterdam is Rotterdam niet meer, nou
die binnenstad is verdwenen is het een
groot dorp geworden.
..Rotterdam zal herrijzen!"
„Ach, die brede straten, die ze nu
bouwen staan me niet aan- Het intieme
van de oude. smalle straten is weg!"
Geef mij maar Texelaars!
Dat zei de clieï van een slagerij
„Speciaal lamsslagerij" stond er op de
winkel. Wij wilden weten of hij Icon
merken, dat je op je vleesbon ander
half maal zoveel lamsvlees kunt kopen
als rundvlees.
„Ik verkoop viermaal zoveel als voor
heen!" beweerde de slager. Toen wij
hem vertelden, waarom wij zo nieuws
gierig waren, „wij komen van het scha-
penland!" zei hij: Ik heb graag Texe
laars, daar zit veel vlees aan!"
Er hingen pronkstukken van de kos
telijkste bout. Ook in de ijskast. „Ik heb
eens een schaap gehad van 73 kg. schoon
aan de haak!" zei de slager- En wij wa
ren trots, dat er zoveel goeds van ons
vee werd gezegd. En dat er zoveel van
in de fijnere hotels wordt gegeten, waar
goed bebeurste gasten aan tafel komen.
Én de slager zei, dat er destijds meer
familieleden een speciale lamsslagerij
hadden, maar dat die mensen naar - de
gaskamers waren geraakt; hij was met
een Christenvrouw getrouwd en mocht
daardoor blijven.
En waar zijn we toen heengegaan?
Die dag misschien wel naar de film.
Ze kregen elkaar en heel de zaal was
daar blij om- Zoals hier. Er dansten
kluchtige aapjes op het doek, reuze
goed gedresseerd, een he!e dierenre-
vue en die sloeg enorm in en wij ge
loofden lust te hebben dit programma
nog eens te gaan zien als Texels Bio
scooptheater er de première van breng,.
Alleen al om die maille aapjes, die ook
weer zo schrander waren. Misschien zat
ik 's avonds in mijn pension, in Zuid.
Misschien hoorde ik het ratsen van ds
grasmachientjes. Of het kwinkeleren van
de vogels. En dat zal mooi geklonken
hebben, a-1 waren het geen nachtegaals.
Misschien noteerde ik toen wel de
tip van rr.ijn pensionhoudster, die mij de
raad gaf een klein korreltje rijst in het
zoutpotje te leggen, waardoor de zout
altijd kurkdroog blijft-
Missoliien heb ik die generaal of ad
miraal buiten dienst (maar in gala)
daar aan de kassa van de Bios wel ge
negeerd en het dubbeltje, waarop hij
vlaste weggefooid aan die kapper, aan
die Binnenweg, die nu knecht is gewor
den. Want. die opgedirkte cassawacht
leek me zo overbodig. Wat hij zei, had
ik ook kunnen zeggen. Ik had het trou
wens al gezegd: toen hjj mij vroeg wel
ke plaatsen ik wenste en voor welke
voorstelling. Zijn aanwezigheid was
zelfs economisch onverantwoord, nu
moest mijn wens tweemaal worden ver
klankt- En wat een geduvel met dat
klein geld: je geeft een tientje, moet 2
gld. betalen, krijgt geen (vlotte) acht
guldens terug, maar eerst wat dubbel
tjes en wat kwartjes. Voelt u?
Ook is het wel mogelijk, dat ik die
avond laat door de tunnel ging. Ah.
dat is een pracht uitvinding: na twaalf
uur staat die tunneltrap stil. Je stapt er
met een lang gezicht op, want welke
niet-stedeling ziet het beklimmen van
een 18 meter hoge trap niet als een
bovenmenselijke taak. Met de fiets op
de nek! Maar die bovenmenselijke taak
werd hem bespaard: als men een voet
op de trap zet, loopt hij al weer, zoals
overdag- De ingenieurs hebben het
weer knap uitgevonden: vóór de trap
werpt een lamp zijn stralen op een of
ander lichtgevoelig'instrument, U pas
seert de stralen en doordat dan even 't
contact met het instrument wordt ver-
Zij is kwaad, zei Jenny.
Waarom bent u kwaad, juffrouw
Hesters? vroeg Isabeile, die de zin óf
niet goed had verstaan, óf dit slechts
voorwendde. Jenny drukte haar gezicht
tegeu het raam en antwoordde: Ik ben
niet boos. De rivier is het. Zij is kwaad.
Juffrouw d' Argusson, wat hebt u eigen
lijk,voordat u hier naar toe kwam, ge
daan?
Vol doffe verwarring hoorde ze hoe
Friedrich haar antwoordde, terwijl Isa
belle glimlachend haar sigaret bleel
roken.
De familie d' Argusson lit eft reeds
enige generaties lang in New Orleans
en in de staat Louisiana bezittingen,
verklaarde Friedridh. Isabélle's ouders
leven echter in Parijs. Ze is uit Europa
hierheen gekomen om de bezittingen
van haar- familie, welke bestaan uit lan
derijen, fabrieken en een bank met bij
kantoren over het gehele land, eens van
dichtbij te bekijken. Ze heeft een buis
in New Orleans en haar zomerverblijf-
plaats is het kleine slot, niet ver van
Fort Coiigny verwijderd.
En bevalt het u hier? vroeg Jenny.
Ze bloosde even en voegde er aan toe:
ik vraag liet. niet alleen uit nieuwsgie
righeid. Wij. Amerikanen, en vooral wij
zoals wij hier op -het land leven, kunnen
ons zo moeilijk een voorstelling maken
van de opvoeding van een jong meisje
in Europa
Isabelle lachte, Gunst, als ik u daar
mee ka:i helpen, doe ik het graag. Ea
ze ging voort: Ik ben op het gymnasi
um en de universiteit geweest, heb wat
aan muziek en literatuurgeschiedenis
gedaan en verder zo'n beetje gespro-
beerd kenhis op te doen, voor zover ik
dat kon.
Dat is prachtig, zei Jenny haas
tig en een beetje luid.
Friedrich zweeg en zijn houding was
bijna afwijzend. Maar u moet mij nog
zeggen of het land en uw oponthoud,
hier u bevallen, drong Jenny aan.
Ja zeker wel, antwoordde Isabelle
lacljend. Ze ging voort, terwijl ze het
hoofd iets achteruit wierp: Daarom al
leen al, omdat mijn goede ouders recht
hebben op een rustige, prettige oude
dag en die kunnen ze alleen hebben als
ik een tijdje uit bun buurt blijf! Haar
lachen werd uitdagender en luider. In
ieder geval heb ik besloten, de eerstko
mende jaren van mijn jonge leven aan
de oevers van de Mississippi door te
brengen.
Is uw familie even oud als die der
Mavennes? vroeg Jenny verder.
Isabelle 'bleef opgewekt lachen en
antwoordde: Ik geloof van wel, juffrouw
Hesters. Tijdens de regering der Bour
bons waren wtij er al en wij hebben ons
ook in het eerste en tweede keizerrijk
weten te handhaven. Eén van de Argus
sons viel als generaal bij de Beresina, 'n
andere volgde Napoleon II in gevangen
schap. Ze onderbrak -haar verhaal, liet
haar lach nog eens door de kamer klin
ken en besloot: Maar nu zou ik werke- x
lijk graag het einde van Friedrich Wil- x
helm willen horen.
Ja, zei hij en stak een nieuwe siga-
ret op. En hij vertelde met zachte, war- J
me' stem verder.
Fantastisch, merkte Isabelle op.
maar ook haar gezicht vertoonde ont- 1
steltenïs, waaruit viel op te maken, dat J
de merkwaardige geschiedenis, die zich
nu ettelijke malen had herhaald, indruk
op haar had gemaakt. Zelfs Jenny, voor -
wie dit verhaal niets nieuws meer had.
werd er cpnieuw door getroffen.
De grote Keurvorst van Pruisen,
die de Hugenoten, die Frankrijk moes
ten verlaten, zo gastvrij opnam, heett'
Friedrich Wilhelm. Sindsdien dragen
de oudste zonen in de Hugenoten-famb
lie Mayenne deze voornamen.
Daardoor komt het dus, zei Isabel
le met een bijzondere glimlach, dat jr
deze naam draagt, Friedrich Wilhelm.
Daardoor komt het, herhaalde hij
Toen echter sprong hij op. En hieriner
is mijn verhaal ten einde.
Isabelle knikte langzaam en nam hem
op zoals hij nu, het fijnbesneden gezicht
iets naar voren gebogen, door de kamer
liep. Plotseling zei ze: Je hebt één ding
ergeten te vertellen. Hoe zijn de Mo
yennes aan de Mississippi terechtgeko-j
men?
(Wordt vervolgd.)
